ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

หินก็ดีนะลูก ว่าแต่มาจากดาวตกจริงมั้ย
แต่ป้าเห็นก้อนสีดำๆที่แหวนพิงอยู่ คืออะไรจ๊ะ

 

ขอขอบพระคุณ กัลยาณมิตร
คุณพ่อณภัทร ที่ส่งเหรียญ สมเด็จพระนเรศวรมหาราช
คุณกิ่งสน ที่ส่งผ้ายันต์ สมเด็จพระนเรศวรมหาราช

สาธุ อนุโมทนา

 

แจ๋ว....

 

ดียังไงมั่งฮะ มีต่างดาวมาอยู่ด้วยเป่า อิอิ(f)

ก้อนดำๆ คือ........ เหล็กฮะ เป็นฐานโคมไฟฮะป้าหมอ เป็นของเก่าๆ ในบ้านเก่าๆแห่งนึงไม่ใช่ของผม... ตอนนี้อ่านถึงป้ากลายเป็นป้าหมอแล้ว satuๆๆ ช่วยคน (ป้าคิวปีนี้เต็มยังจ้ะ จะได้ขอจองงง)

 

แล้วทั้งหมด ก็เดินออกไปที่ลานหน้าตำหนัก
พวกขุนแก้ว นั่งเป็นระเบียบเรียบร้อย ในชุดรัดกุม เตรียมประลอง
บรรยาศช่างน่าเกรงขาม ต่างกับค่ายมวยตรงที่ เหล่าทหารที่เตรียมประลองทุกนาย นั่งคุกเข่าเป็นระเบียบ
มือต่างพนมอยู่ที่หว่างอก มีเจ้าหอหน้า ยืนเอามือไพล่หลัง และหันพระปฤษฏางค์(หลัง)ให้สิงห์ พวกสิงห์ลดฝีเท้าลงโดยไม่รู้ตัว รู้สึกราวกับจ้องมองศตรู
และกำลังจะไปรบทัพจับศึก และเริ่มรู้สึกเกรงขามทัพแลความเป็นระเบียบเช่นทัพแห่งเจ้าหอหน้า

ขณะที่สิงห์จ้องแผ่นหลังเจ้าหอหน้า เสียงกลองก็ดังขึ้นหนึ่งครั้ง พลกลองศึก

แล้วทหารทุกคน ก็ถวายบังคมโดยพร้อมเพรียงกัน พวกสิงห์รีบคุกเข่าและถวายบังคมตาม
จากนั้นเหล่าทหาร ก็เริ่มรำไหว้ครู(มวย) เจ้าหอหน้าดำเนินไปนั่งบนแท่นประทับ ด้านหน้ากลองศึก
พวกสิงห์ได้แต่นั่งคุกเข่า มองความเป็นระเบียบ และทรงพลัง ตั้งมั่น ของการไหว้ครูนั้น

 

เมื่อการไหว้ครูด้วยจิตตั้งมั่น เสร็จพิธีลง เจ้าหอหน้ส และทุกคนยังนิ่งเงียบ

จากนั้น ขุนแก้ว ท่านขุนชายไทยสูงใหญ่ ผิวคล้ำเข้ม คิ้วหนา ตาคม แบบฉบับไทยแท้ ริมฝีปากด้านล่างค่อนข้างหนา ปากนั้นเม้มอยู่เสมอ นัยน์ตามีแววครุ่นคิด
ก็คลานเข่าออกมา หันไปถวายบังคม แล้วจึงยืนตระหง่าน แล้วกล่าวท้าทาย

"เฮ้ย ขุนสิงห์ ชักช้าอยู่ไย"

สิงห์ เตรียมจะลุกขึ้น

แต่พระสุรเสียงเจ้าหอหน้ากล่าวว่า

"กูจักรอน้องก่อน จัดอ้ายขุนไปดูเชิงมวยไอ้เข้มไอ้ทอง"

ขุนแก้ว นั่งลง จากนั้น ทหารทางขวามือก็ยืนขึ้น ชายผู้นั้นร่างสูงเพรียว ผิวคล้ำ
ดวงตาไม่โตนัก ผมตัดสั้นเกรียน ริมฝีปากบาง

ชายผู้นั้น ถวายบังคม แล้วยืนขึ้น "ข้าชื่อดำ" ขอท่านจงแสดงมวยเถิด

พ่อหนวดดุ(ทอง) ถวายบังคม แล้วเดินไปประชิดตัว ทั้งคู่ ค้อมศรีษะลงเพียงนิด

จากนั้นก็เริ่มแสดงเพลงมวย

 

** ที่ใช้คำว่าแสดงมวยนั้น มิได้ลบหลู่วิชามวย แต่การประลองหน้าพระพักตร์
หรือเปรียบมวยหน้าพระพักตร์ ผู้ประลองย่อมรู้ว่า การแพ้ชนะก็เป็นเรื่องสำคัญ
แต่การออกท่าให้งดงาม ตามกลเม็ด มวยไทย ทั้งแม่ไม้ และกลมวยนั้นถือเป็นการให้เกียรติครู ดังเช่น การร่ายรำของเหล่าทหารเจ้าหอหน้า

การชนะโดยใช้แม่ไม้ อันงดงาม และการต่อท่าแม่ไม้นั้น ถือเป็นหัวใจของการประลองระหว่างสำนักมวย ถือเป็นการแสดงถึงไหวพริบ และการอบรมของครู

การแสดงมวยนั้น เมื่อจบเพลง หรือจบแต่ละแม้ไม้ ทั้งคู่จะกลับมายันหลัก หรือตั้งท่ารับ จากนั้นก็เข้าปะทะ แจกแม่ไม้กันอีก จนกว่าจะมีการพ่ายแพ้บาดเจ็บ หรือสั่งให้พอทั้งคู่

แม่ไม้มวยไทยคือ ศิลปะของร่างกายที่งดงาม และเป็นเอกลักษณ์ของไทย

 

เอาคลิปนี้ให้ดูอีกทีละกัน

 

คู่ของทองและดำ ทองแม้ไม่ใช่รุ่นหนุ่ม ก็ออกมวย สมศักดิ์ศรี ศิษย์เอกพ่อครูขาว ทุกศอก เข่า หมัด ที่ปล่อย ทุกแม่ไม้ กลมวย สวยงาม หนักแน่น รวดเร็ว ทองออกแม่ไม้
จนเกือบครบ ส่วนดำก็ไม่ทำให้กองทหารแลเจ้าหอหน้าต้องอับอาย แม้เชิงมวยและไหวพริบ ความงดงามของท่วง อาจเพลี่ยงพล้ำทองหลายครา แต่ก็ใช้การสวนกลับรวดเร็ว ฝีเท้า และการพลิกเท้า คือจุดเด่นของดำ ความคล่องแคล่วว่องไว หลบหลีก ลดแรงปะทะ แต่ยิ่งสู้ เมื่อดำเริ่มเหนื่อย และโดนเข้าไปทั้งหมัด ทั้งเท้า ก็เริ่มซวนเซ แต่ใจสู้ไม่ถอย

"พอ" เจ้าหอหน้าสั่งหยุด พลกลองตีกลองหนึ่งครั้ง ทั้งคู่หันไปถวายบังคม แล้วกลับเข้าที่ ริมฝีปากของขุนแก้มยิ่งเม้มแน่นเข้าไปอีก ถึงไม่แพ้จนล้มทั้งยืน แต่ก็เสียเปรียบเชิงมวยจนเห็นได้ชัดในช่วงหลัง

ขุนแก้วรู้สึกเสียหน้า ที่ลูกน้องแพ้ เหมือนกับตนแพ้ไปด้วย

 

จากนั้นฝ่ายของสิงห์เริ่มก่อน เข้มรู้ธรรมเนียม จึงคลานเข่า ถวายบังคม
แล้วยืนขึ้น เข้มนั้นรูปร่างสูงใหญ่ ผิวเหลืองอย่างชาวไทย แต่ใบหน้านั้นดูสุขุมนัก

ท่วงท่าลุกขึ้นยืนก็แลดูสงบนัก แล้วเข้มก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า
"ข้าชื่อเข้ม ศิษย์ครูเอก ขอรับเกียรตินี้"

ชายร่างสูงใหญ่ วัยราวสามสิบ ชายผู้นี้ มีกล้ามแขนเป็นมัด กล้ามเนื้อสวยงาม
ริ้วรอยแผลเป็นอยู่รอบๆร่าง ที่แขนและไหล่ แผ่นอกและหลังสักยันต์มากมาย
ดูงดงาม แต่ก็น่ากลัวอยู่ในที

ดูจากท่าทางแล้ว เข้มดูเสียเปรียบมวยเป็นอย่างมาก
แม้สิงห์จะเคยเห็นและมั่นใจฝีมือของเข้มแล้ว แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้

"ข้าชื่อ เหล็ก " ชายร่างใหญ่ กล่าวขึ้น เสียงนั้นกังวานใหญ่สมตัว
และเสียงนั้น กับความสูงที่มากกว่าเข้มเกือบคืบ ก็แลดูคุกคามเข้มเป็นอย่างมาก

คู่นี้ ขุนแก้วจัดแก้มือ และคิดว่า คงไม่เกินสามเพลงมวย เพราะรู้ดีว่า
หมัดมวยของเหล็กนั้น หนักแน่น และทำให้คู่เปรียบหลายคน สลบกลางอากาศ
สมชื่อ หมัดเหล็ก

 

การเขียนแบบของป้า มันเหนื่อยตรงที่ อารมณ์และความรู้สึก ต้องฝังลงไปในตัวหนังสือ
เวลาเขียนเค้าเปรียบมวยกันนี้ มันเหนื่อยอ่ะ 555

 

หมัดเหล็กเริ่มก่อน ไม่รอช้า กระโดดเข่าลอย เข้มไม่โยกหลบ แต่ตีลังกาม้วนหลัง ลงไปในทิศเดิม แล้วจึงเริ่มเดินวน เหล็กเริ่มวนเช่นกัน ค่อนข้างตกใจกับท่าหลบของเข้มพลางคิดว่า "เจ้าหนุ่มนี้ มันไม่ธรรมดา ร่างกายมันคงฝึกมาอย่างหนัก จึงทำเยี่ยงนั้นได้" การคาดเดานั้นไม่ผิดนัก เข้มนั้นถูกครูอินทร์ฝึกดัดตนตั้งแต่เริ่มมวย ร่างกายและกล้ามเนื้อนั้นยืดหยุ่น แลเพลงมวยของพ่อครูอินทร์นั้นไม่เน้นการปะทะ แต่เข้าจุดตายอย่างรวดเร็วหลังจากศตรูออกอาวุธ จึงเข้าสวน

ส่วนขุนแก้ว แค่เปิดฉากแลกแม่ไม้ ก็เริ่มสับสน เข้มแม้ดูสุขุม แต่ท่าตีลังกากลับหลังที่เห็น กลับท่าวนซ้ายขวา ของเข้ม (ย่างเท้า สืบเท้า) เดาเชิงมวยไม่ออก

ส่วนสิงห์ลอบถอนใจ พลางคิดว่า พี่เข้มคงจักวางใจได้

 

เข้ามาส่องๆ เรื่องราวทำนองนี้ของเจ้ามานานหลายยก-หลายเพลาแล้วหล่ะสู

เคยได้ฟังการให้สัมภาษณ์ของนักประพันธ์ผู้ยิ่งใหญ่(ทมยันตี) บอกว่าที่ีมาของบทประพันธ์บางเรื่องของเธอนั้น ได้จากภาพของตัวละครเยี่ยงนี้แหล่ะ ที่ฉายภาพให้เธอได้เห็นหนังสด สะกดบังคับให้เธอไม่ต้องได้หลับได้นอน ต้องตวัดปากกาตามซ็อตเด็ดที่อุตส่าห์มาสำแดงให้เห็นคาตาฉะนั้นเลยเชียว

 

จากนั้น พ่อหมัดเหล็ก ก็มาเป็นชุด แม้ตัวจะใหญ่ แต่ออกอาวุธรวดเร็ว และต่อเนื่อง

เข้มแม้หลบเลี่ยงได้ แต่ก็เพลี่ยงพล้าเจอศอกเข้าไป ที่หางตา และแตกทันที เลือดไหลอาบลงมา ท่ามกลางอากาศที่เริ่มร้อน

ในขณะนั้น พระอนุชาก็มาถึง และมองเชิงมวย เจ้าหอหน้าและพระอนุชาสบพระเนตรกัน แม้มิมีใครเอ่ยวาจา ทั้งคู่ก็เริ่มรู้ความนัย

เหล็กยิ้มเยาะในหน้า แม้เข้มจะหลบทัน แต่ก็ยังมิวายได้เลือด ถ้าโดนศอกนั้นไปเต็มๆ
คงจะล้มทั้งยืน

เข้มนั้นเพิ่งเคยประมือแล้วรู้สึกให้หนักใจเยี่งนี้เป็นคราแรก แต่เข้มไม่เคยท้อ
สูดลมหายใจเข้าอกลึกๆ รวบรวมสติ ตัดเจ้าหอหน้า ทหารรอบตัว และข่มอารมณ์
จากการมองใบหน้าอันยียวน เยาะเย้ยในหน้าของเหล็ก

ใจของเข้มนึกหน้าครู แล้วเริ่มรุกบ้าง เข้มรุกแบบการเข้าแล้วออกอย่างรวดเร็ว
ทำให้เหล็กหงุดหงิดนัก เหล็กออกศอกคู่อีกครา เข้มเบี่ยงตัว แล้วกระโดดเหยียบขาเหล็ก กระแทกศอกคืน แบบเต็มแรง แม่นี้ เหล็กโดนแบบไม่ทันหลบ ปากแผลเปิด เลือดไหลกระฉูด เข้มกระโดดลง เป็นช่วงจังหวะที่เหล็ก พุ่งไปข้างหน้า เข้มกระโดดกลับหลัง แล้วใช้เท้ายันตัวถีบหลังเหล็กซึ่งตัวใหญ่ และกำลังเอี้ยวตัวกลับ

เหล็กลงไปคลุกฝุ่น แผลไม่เจ็บเท่าเจ็บใจ เพราะท่านั้นมันน่าอายมาก สำหรับการเปรียบมวย(สลบกลางอากาศดีกว่า)

 

พี่นี้เขียนไปโยกหลบไป เกิดมาชาตินี้กลัวเลือด เห็นเลือดได้กลิ่นเลือดจะเป็นลม

แม่หญิงมาก 555

 

เข้มนั้นเดินออกห่าง จากเหล็กที่หน้าทิ่มดิน อย่างไม่เป็นเชิงมวย

หอบหายใจจนตัวโยน เลือดยังไหลไม่หยุด เข้มคุกเข่าเตรียมมถวายบังคม

"กูไม่สั่งพอ มึงอย่าหยุด" เจ้าหอหน้าตวาด เข้มยกมือขึ้นถวายบังคมค้าง

ตาเข้มเริ่มลาย เพราะเลือดเข้าตา ไหลออกมาไม่หยุด

ส่วนเหล็กที่ตอนนี้ เลือดไหลไม่หยุด ลงไปที่บ่าและอก แลหน้าตาดูเลอะจากดินที่ติดหน้า และแววตาอาฆาตแค้น

เข้มเตรียมยืนขึ้น ตามพระบัญชา เตรียมเปรียบมวยต่อ แม้ตาลืมไม่ขึ้นไปหนึ่งข้าง

สิงห์ลุกขึ้นยืน แล้วร้องท้าขุนแก้วต่อหน้าพระพักตร์

"พี่แก้วจักช้าอยู่ใย พระอนุชาเสด็จมาแล้ว หรือพี่กลัวแพ้เยี่ยงเก่า"

ขุนแก้วนั้นให้ฉุนนัก ลุกขึ้นทันที กลายเป็นว่า มีสองคู่บนลานประลอง

 

"กูมิใช่พี่มึง กูขุนแก้ว" ขุนแก้วตวาดตอบ

เจ้าหอหน้า ลุกขึ้นยืน แล้วทรงพระดำเนินอย่างรวดเร็วมากลางลานประลอง
ทุกคนรีบคุกเข่า แต่สิงห์และแก้วต่างก็ชำเลืองมองกัน อย่างเลือดร้อน

สิงห์นั้นสงสารเข้ม เปรียบมวยไป ครานี้เหล็กคงไม่พลาดอีก และเข้มคงเสียเปรียบและโดนหมัดหนักแน่นอน จึงขึ้นไปร้องท้าแก้ว ซึ่งดูธาตุแท้อารมณ์แล้ว คงใจร้อนเป็นแน่ และทุกอย่างก็สำเร็จตามกลที่สิงห์คิดไว้

พระอนุชายืนกอดอก หรี่ตามองเหตุการณ์เบื้องหน้า และเข้าใจกลของสิงห์อย่างทะลุปรุโปร่ง และแอบขำในใจ เจ้าพี่คงเจอเงาของตนจริงๆ นิสัยเหมือนเจ้าพี่มิมีผิด

เจ้าหอหน้าก็ทราบถึงกลของสิงห์ จึงยิ่งหมั่นไส้น้องนัก แต่ก็จักต้องสั่งสอนให้หลาบจำ และไม่ทำให้ขุนแก้วอับอายต่อหน้าทหารใต้บังคับบัญชาและจะเป็นการเสียการปกครองได้
และพระองค์ก็ทำสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด....

 

"สิงห์ ในเมื่อมีงมันอยากได้คู่เปรียบนัก และมึงก็เคยลั่นวาจาว่า
คนที่กุดหัวมึง มีได้เพียงกูนี้ งั้นกูจักเป็นคู่เปรียบให้มึงเอง"

สิงห์นั้นตกใจจนพูดไม่ออก ส่วนแก้วนั้นอ้าปากค้างไปทีเดียว

พระอนุชา ก็แทบจะส่ายหัวกับการพลิกกระดานของท่านพี่
ได้แต่สงสารสิงห์ในใจ พลางคิดว่า สิงห์เอ๋ย เอ็งคงต้องเรียนรู้อีกหลายเพลาจะไล่ทันท่านพี่เจ้ากล(ยุทธ์)

พระอนุชาคิดว่าเจ้าหอหน้าตรัสรับสั่ง เพื่อแกล้งสิงห์เท่านั้น

แต่การหาเป็นเช่นนั้นไม่

เจ้าหอหน้า ไม่พูดกระไรอีก ทรงถอดฉลองพระองค์ออก จนเหลือเพียงพระสนับเพลา

"มึงจักให้กูรอ กูไม่สบใจนัก กูจักกุดหัวไอ้เข้มเสีย ที่มันเปรียบมวยไม่ไว้หน้ากูเลย
หรือมึงคิดว่ากูได้เป็นแม่ทัพเพราะกูมีเลือดขัตติยะ มึงจักได้รู้จักกูไว้ กูชื่อดำ นอกจากกายกูจักดำแล้ว น้ำใจกูยิ่งดำกว่านัก"

 

ขุนแก้ว เหล็ก เข้ม รีบถวายบังคม แล้วกลับเข้าที่ นอกรัศมีลานประลองทันที

สิงห์ยืนขึ้น ประจัญหน้ากับเจ้าหอหน้า สบตาเจ้าหอหน้าตรงๆ

สองพี่น้อง สบตาก็เข้าใจ ในกลของท่านพี่
เจ้าหอหน้านั้นรู้ว่าสิงห์เป็นศิษย์ของขรัวอินทร์ และพ่อครู
ในแผ่นดินนี้ คนที่จะล้มสิงห์ได้มีเพียงพระองค์เท่านั้น
และจากความถือดีของสิงห์ คงจะไม่ไว้หน้าขุนแก้ว และวันนี้
ทหารของพระองค์ก็เสียเชิงมวยไปแล้ว หากให้ขุนแก้วแพ้สิ้นท่าอีก
ขุนแก้วคงจักอับอาย และทำลายขวัญกำลังใจของทหารมิใช่น้อย

และท่านอยากให้สิงห์แสดงฝีมือ ให้เป็นที่ยอมรับ และคนฉลาดอย่างขุนแก้ว
เมื่อได้เห็นเพลงมวยของสิงห์แล้ว คงจะรู้แก่ใจตนว่า เปรียบไปก็แพ้ และคงจะเข้าใจ
ในน้ำใจที่ตนไว้หน้าขุนแก้ว และจะเป็นการลดความหยิ่งผยองของขุนแก้วแลทหารทั้งหลาย
จักได้ตั้งใจ กลับไปฝึกมวยให้เชิงมวยให้เหนือเด็กเมื่อวานซืนอย่างสิงห์ให้จงได้ จึงเป็นกลที่เป็นประโยชน์กับทุกฝ่ายยิ่งนัก

 

แล้วการเปรียบมวยที่ดุดัน ก็ดำเนินไป อย่างไม่มียศและศักดิ์
มีเพียงนักมวยสองคน ห้ำหั่นกันอย่างเอาเป็นเอาตาย

เหล่าทหารนั้นนับว่าเป็นบุญตานัก ที่ได้เห็นบรมครูอย่างเจ้าหอหน้า
ทรงแจกแม่ไม้มวย ที่พลิกแพลง งดงามหนักหน่วง เสียงเนื้อกระทบกันไม่หยุด

ทั้งสิงห์และเจ้าหอหน้า งดใช้ศอก เหมือนรู้ใจกัน เพื่อยืดการเปรียบมวย ไม่ให้
ปากแผลเปิด

ส่วนสิงห์นั้น แสดงฝีมือ งัดมาทุกกลเม็ด อีกทั้งจับทางลม และทิศทางการออกแม่ไม้เจ้าหอหน้า
เรียกว่าสมน้ำสมเนื้อ สมเป็นมวยคู่เอก ทั้งคู่พลิกพลิ้ว กระโดด แก้ทางมวยกัน ชนิดที่ถ้าขานชื่อท่าแต่ละท่า ขานกันไม่ทันทีเดียว

ขุนแก้วนั้น เมื่อเห็นเพลงมวยที่ต่อกรกับเจ้าหอหน้าได้อย่างสูสี ก็ให้สำนึกในใจดังเช่นที่เจ้าหอหน้าคาดไว้
ขุนแก้วนั้นเจ้าปัญญา เพียงไม่กี่แม่ไม้ ก็รู้ว่าที่แพ้สิงห์ครานั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ และเข้าใจที่เจ้าหอหน้าออกหน้าสู้เอง
เพื่อรักษาหน้าและตำแหน่งของตน ก็ให้นับถือน้ำใจเจ้าหอหน้านัก

แม้แต่พระอนุชา ก็ทรงไม่คาดคิดว่าจะมีใคร เปรียบมวยกับท่านพี่ได้สูสีถึงเพียงนี้

ทั้งเจ้าหอหน้าและสิงห์หอบจนตัวโยน เหงื่อไหลชโลมกาย แล้วทั้งคู่ก็หยุดสู้กัน
เจ้าหอหน้าเป็นฝ่ายสรวลขึ้นมาก่อน สิงห์อดไม่ได้ หัวเราะตาม

"สู้ไปก็ตายเปล่า วันนี้ข้าพอก่อน สิงห์ เข้ม ทอง ตามข้ามา ข้าจักประทานรางวัลให้"