นานาสาระและธรรมะโชติโก

" ธรรมะที่มาในพระบาลี เท่ากับน้ำในตุ่มในไหเท่านั้น แต่ธรรมะที่ไม่ได้มาในคัมภีร์นี้ เท่ากับท้องฟ้ามหาสมุทร "

โอวาทธรรมหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

 

" เขาเข้าใจว่าพระพุทธเจ้าหนีจากแล้ว
เอ้อ...ไปตู่พระพุทธเจ้าตายเสียแล้ว
พระพุทธเจ้าไม่ตาย ไปตู่พระพุทธเจ้าอย่างงัย
กิเลสมันหนีไปหมด กิเลสมันดับต่างหากหละ
พระอรหันต์ท่านหนีไปไหน ท่านก็อยู่ที่เก่านั่นแหละ
อยู่ที่ไม่ตายนั่นแหละ เราเรียนไม่ถึงก็ไม่เห็นสิ

องค์นั้นอยู่โน้น องค์นี้อยู่นี่ อยู่ที่ไหน อยู่ที่ไม่ตายนั่นแหละ
พระพุทธเจ้าทุกองค์ เทศน์อยู่แปดหมื่นปีก็อยู่ที่ไม่ตาย
องค์นี้เทศน์อยู่สี่สิบห้าปี ที่ไม่ตายนั่นแหละตัวพระพุทธเจ้า
พระอรหันต์ก็อยู่ที่ไม่ตายนั่นแหละ ที่ไม่ตายอยู่ไหนก็อยู่นั่นแหละ
มัวถามหาพระพุทธเจ้าไปไหน อยู่ที่ไม่ตายนั่นแหละ
พระอรหันต์ไปไหน อยู่ที่ไม่ตายนั่นแหละ
แก่นศาสนาตัวไม่ตาย ยังเกิด ยังตาย ยังนอกศาสนา ..."

โอวาทธรรมหลวงปู่บุดดา ถาวโร

 

"โลกที่เราอยู่กันนี้ มีไฟเผาเราอยู่
ไฟราคะ ไฟโทสะ ไฟโมหะ
เรายังไม่รู้ตัว ยังมีหน้ามาหัวเราะกันอยู่หรือ......
ทำไมเราไม่แสวงหาความเย็นสงบออกไปเสียจากไฟเหล่านี้ "

……….พระธรรมคำสอน หลวงปู่สังวาลย์ เขมโก.......

 

อานาปานสติ ลมปราณเกิดขึ้นกับนักปฏิบัติ
รู้จักความสงบ เห็นจากความสงบ จิตใจก็เบิกบาน
เพราะเรารู้ธรรม เห็นธรรม คำสอนของพระ
เมื่อเรารู้อย่างนี้ ก็ไม่ต้องถามใครอีกแล้ว
เพราะไปเปิดตำรามันก็ตรง ฟังเทศน์ก็ตรง
เพราะต้นฉบับมันอยู่ที่ กาย ใจ
เพราะคำสอนของพระองค์ อยู่ใกล้ๆ ตัวนี่แหละ
ไม่ได้อยู่ไกลหรอก อยู่ใกล้ๆ นี่แหละ
ขอให้ทำเก่งๆ หน่อยเหอะ ปฏิบัติเก่งๆ
เพราะเป็นเครื่องกันตายได้ ...

โอวาทธรรมหลวงปู่สังวาลย์ เขมโก

 

เราไม่โอ้ไม่อวด เราเดินตามครูไปอวดครูได้ยังไง อวดไม่ได้นะ เราเดินตามครูต้องพูดตามครู เพราะรู้ตามครู เราต้องพูดอย่างนั้น ทีนี้พอ ๕ ทุ่มเป๋งฟ้าดินก็ถล่ม นี่ละ อวิชฺชาปจฺจยา ที่พิจารณา บุพเพนิวาสานุสสติญาณ จุตูปปาตญาณ นั้นเป็นเรื่องของพระพุทธเจ้า เรื่องของเราเราก็เอาปัจจุบันเลย เกิดมาจากที่ไหนมันก็เอาจากนี้ละ เอาย่น ๆ นี่เลย มันจะเกิดจะตายทั้งเขาทั้งเราจะเกิดจากอวิชชานี้ ก็ฟาดอวิชชาขาดสะบั้นลงไป ฟ้าดินถล่มเลยนะ ปรากฏในหัวใจของเรา ส่วนฟ้าดินจริง ๆ เขาจะถล่มไม่ถล่มก็เป็นเรื่องของเขา แต่ความรู้สึกของใจนี่มันถึงขนาดนั้นละ ไม่เคยมีในชีวิตของเรา ผางทีเดียวเลยเทียว ไม่เคยคาดเคยคิดนะ เหมือนฟ้าดินถล่มไปหมดเลย พอผางออกแล้ว คืออวิชชาที่ตัวมืดบอดมันพังทะลายลงไป

เรื่องธรรมใครจะชมเชยก็ตามสรรเสริญก็ตาม สิ่งเหล่านี้เป็นส่วนเกินทั้งหมด ธรรมแล้วคือความพอ ไม่มีอะไรเข้าไปเพิ่มเติม ไม่มีอะไรจะไปดึงออกว่าบกพร่องแล้วเพิ่มเติม อย่างนี้ไม่มี มันเกินไปแล้วดึงออกเสียเพื่อให้พอดี ไม่มี เป็นธรรมพอดีตลอดเวลา นั่นละคือธรรมแท้ พากันเข้าใจนะ พระพุทธเจ้าตรัสรู้ธรรมประเภทนี้นะมาสอนโลก ท่านสอนมาตลอดเวลา เราผู้ฟังมีแต่ความขัดข้องยุ่งเหยิงคัดค้านต้านทานอยู่ในหัวใจ ให้ระวังไอ้ตัวเทวทัตนี้ให้ดีนะ มันจะคัดค้านธรรมมันจะพาเราจมนะ เอาละวันนี้พูดเพียงเท่านี้แหละ

โอวาทธรรมหลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน

 

* เราอยู่ด้วยกันนี่ก็เหมือนกันแหละ
ให้อภัยกันจะได้ไม่มีบาป เราติเตียน
เราจะไปรู้รึว่าที่อยู่ด้วยกันใครจะได้
เป็นพระอริยเจ้า..โสดาฯ..สกิทาคาฯ..
เราจะไปรู้รึ..เราจึงให้อภัยกันไว้..เนี่ย..
จึงเป็นโชคดี อย่าเบียดเบียนกัน อย่า
เบียดเบียนพระอริยเจ้า..เป็นบาป..!
เราไม่อยู่ด้วยกัน ไม่รู้เลยว่าใครเป็น
อะไรๆก็ไม่รู้ ก็ให้ขอขมากันอยู่เรื่อยๆ
แล้วโทษกรณ์จะได้ไม่มี เราพอรู้แล้ว
อย่าไปทำ นิ่งเสียได้ละเป็นดี นิ่งเสีย
ได้..รู้เฉย..รู้เฉย..รู้เฉย..นี่..บาปกรรม
จะได้ไม่มีขึ้นกับเรานะ !พวกเรารู้ได้
มันดีนะ จะได้ไม่เป็นอย่างคนนั้น ก็มี
ความสุขละสิ ขอให้ได้มรรค ๔ ผล ๔
นะ รู้แล้วก็ มีดวงตาเห็นธรรม *

พระธรรม คำสอน !!
หลวงปู่สังวาลย์ เขมโก
วัดทุ่งสามัคคีธรรม
อ.สามชุก จ.สุพรรณบุรี

 

เกตแก้ว ณ ทุ่งไหหิน เล่าฝัน สู่กันฟัง

คืออย่างนี้ เมื่อคืนมี...

เกต...พี่...พี่แนนซี่...เราไปปีนเขาด้วยกัน พอถึงยอดเขา ยังมีเขาเล็กๆ ลูกหนึ่ง ซ้อนอยู่ข้างบน...เราสามคนยืนดู ปรากฏว่า มีประตูทางเข้า แต่เป็นเหมือนธรรมชาตินะ นึกออกมั้ย?...มันกลมกลืนกันหมด เราเข้าไปด้วยกันหมด

พอเข้าไปถึง....มันมหัศจรรย์มากเลย ข้างในเป็นอุโมงค์ที่กว้างใหญ่จริงๆ....โอ้โห...เรามาเจอที่เก็บคัมภีร์ และใบประกาศเกียรติคุณ ที่อยู่ในกรอบของพระอรหันต์เป็นสัญลักษณ์ถึงผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ ถูกตั้งไว้ตามชั้นๆ ที่สร้างด้วยไม้ทั้งหมด

พี่บอกเกตว่า " ที่นี่เป็นสถานที่โบราณ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้เข้ามาก่อน "

เกตตอบกลับว่า " ถ้ามีโอกาศ เกตจะกลับมาดูแลที่นี่..." ทุกๆ อย่างที่เห็นอยู่ข้างในมันบรรยายมาเป็นคำพูดไม่ถูกเลย รู้แต่ว่าเป็นของเก่าแก่มากๆ

ยังมีอีกโซนหนึ่ง จะมีหิ้งพระเป็นชั้นๆ เกตหันไป มองเห็นในความรู้สึกว่าเป็น พี่แนนซี่และแม่ชีรูปหนึ่ง กำลังก้มกราบหิ้งพระอยู่

มีเด็กชายคนหนึ่งนั่งคุกเข่าแล้วเรียกเกตว่า "เข้ามาเถอะ" เกตเดินไปถึงได้ยินเสียงพระเทศนาดังก้องทั่วห้องนั้น มีเสียงเย็นๆ ของผู้ชายไม่เห็นหน้าบอกว่า...

"สถานที่แห่งนี้เป็นที่ศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์กรมมะดำ แต่สมัยโบราณนู้น..."

เกตโน้มตัวลงกราบ พอเงยหน้าขื้นเกตเห็นลูกประคำ ที่ทำด้วยไม้สีเข้มๆ นะ ผูกเป็นบ่วงแล้วแขวนอยู่กิ่งไม้ที่หิ้งพระ....มีเสียงลึกลับคอยอธิบายไปเรื่อยๆ ลูกประคำก็เป็นของผู้ปฏิบัติในยุคนู้นเหมือนกัน

เกตศรัทธามาก แต่แค่ระลึกในใจว่า "อยากได้" ท่านรู้และบอกว่า..." ยังไม่ถึงเวลา...."

เสียงนั้นเกตมั่นใจว่าเป็นเสียงพระนะความรู้สึกบอก...."โอ้ย อธิบายไม่หมดแน่เลยพี่ชาย...มันรู้สึกลึกๆ ในใจว่าสถานที่แห่งนั้นอยู่ไม่ไกลเกตดอก แล้วเกตก็คุ้นเคยมานาน
แค่นี้พี่คงเข้าใจแล้วน้อ...

เหนื่อยพิมพ์แล้ว จะเล่าอีกนิด ยังมีเทปที่เกตเคยเห็นตอนเด็กนู้นแต่ใหญ่กว่า เทปจะดังเองนะเสียงธรรมจ้าพี่...เกตยังมองเห็นตัวเลขบอกถึงความเก่าแก่ แต่ตัวเลขเป็นแสงเหมือนแสงเทียนจ้า ตัวเลขสว่างเห็นจะเป็น ปี 123 หนึ่งพันกว่าประมาณนี้....

พอก่อนเกตเมื่อยแล้ว ไว้วันหลังจะเล่าใหม่...

 

ที่เราบำเพ็ญปฏิบัติกันนี้ มีการให้ทานบ้าง รักษาศีลบ้าง เจริญภาวนาบ้าง ก็เพื่อจะสร้างสมบารมี อบรมอินทรีย์เพื่อให้แก่กล้า อบรมอินทรีย์ก็หมายถึง
ศรัทธา ความเชื่อ
วิริยะ ความเพียร ละความชั่วประพฤติความดี
สติ ระลึกได้ ฝึกหัดสติเพื่อให้ระลึกได้ ว่านั่นดีนี่ชั่ว นั่นผิดนี่ถูก
สมาธิ อบรมทางจิตใจ ให้ตั้งมั่น มีอารมณ์เป็นอันเดียว เมื่อจิตตั้งมั่นเป็นสมาธิแล้ว ก็เกิดปัญญา ญาณต่ำ ก็รู้จักบาปบุญ คุณและโทษ สิ่งที่ควรและไม่ควร ปัญญาอย่างสูง คือรอบรู้ในกองสังขาร เห็นสภาวะแจ้งสว่างภายในตัว ความเห็นสภาวะแจ้งสว่างในตัว ก็คือเห็นใจแท้ แต่เดิม นั่นแหละ

โอวาทธรรมหลวงปู่คำดี ปภาโส

 

รักข้ามภพ - ชาติ

พระท่านยังบอกอีกว่า...อดีตชาติ...หนูเป็นพญานาคเพศผู้ที่เจ้าชู้มากๆ...ไปสัญญากับนาคท่านหนึ่งไว้เรื่องของความรัก...แต่ไม่ทำตามสัญญา...นาคเพศเมียท่านนั้นจึงแค้นใจมาก....และจะตามมาเอาคืนให้ได้...โดยที่เค้าไม่ต้องทำอะไร ให้อะไรกับหนูเลย แต่หนู....ก้อจะให้....และจะรักเค้าจนหมดใจในชาตินี้.......

พี่จ๋า.....หนูเริ่มเชื่อคำที่พระท่านว่าไว้แล้วหละ....ตอนนี้ก้อค่อนข้างจะหมั่นใจแล้วด้วยว่า.....คนที่เค้าตามมานั่นคือใคร....แต่เป็นหนูที่ตามหาเค้าในตอนนี้แล้ว....ก้อเป็นจริงตรงที่ว่า....ถึงหนูจะรักเค้าเพียงใดหนูก้อจะไม่มีวันได้อยู่กับเค้า....เพราะไปทำกับเค้าไว้ในอดีตชาติ...

พี่คนดีของหนูจ๋า.....ไม่ว่าคนในอดีตชาติจะใช่พี่หรือเปล่า....ในความรู้สืกของหนูคือใช่แล้ว....เพราะใจหนูหยุดตามหาอะไรบางอย่างที่หามานานเมื่อมารู้จักพี่...ใจมันเกิดรักทั้งๆ ที่พี่ไม่เคยทำอะไรให้...ใจมันอบอุ่นทั้งที่พี่อยู่ไกล...ใจมันเต็มใจทุกอย่าง ไม่ว่าพี่จะรักเค้าหรือไม่...หนูเป็นเช่นนั้นจริงๆ...

หนูถึงได้เชื่องัยว่า พี่คือคนที่เค้าจะรัก แต่ไม่มีวันที่จะได้อยู่ด้วย....หนูถึงพยายามถามพี่อยู่หลายๆ ครั้งงัยว่า....รักหนูไหม?...ถ้าหนูจะมาอยู่ด้วยจะรับไหม?...แต่หนูไม่เคยได้คำตอบสักที...

มาวันนี้พอหนูได้คำตอบหนูถึงได้รู้ว่า...วันนี้ของหนูมาถึงแล้ว....ที่หนูถามพี่ว่าให้มายู่ด้วยได้ไหม....หนูแค่อยากลองใจพี่ดูเท่านั้น...ถ้าพี่ยอมรับให้หนูมาหนูก้อคงไม่มาหรอก....เพราะพี่คงไม่ใช่คนนั้นถึงยอมรับ....

นี่แหละพี่ที่หนูเคยบอกอยู่ตลอดว่า หนูอยากพิสูจน์นั่นก้อคือสิ่งนี้นี่เอง.......หนูถึงได้ขออโหสิพี่มาตลอด เพราะเหตุนี้นั่นแหละพี่จ๋า....

ต่อจากนี้ไปหนูจะไม่ถามหรอกว่ามีใครที่พี่รักไหมซึ่งไม่ใช่หนู.....แต่หนูแค่อยากขอร้องพี่ไว้ว่า...ถ้าพี่รักใครอยู่แล้ว...ขอให้รักแต่เค้าคนเดียว ซื่อสัตย์กับเค้า....ห้ามเจ้าชู้หรือไปบอกรักใครๆ ไปทั่ว....แม้รักแบบเมตตามันก้ออาจทำให้ผู้ที่ไม่เคยปฏิบัติธรรมเข้าใจผิดได้นะ....ควรให้คำตอบที่ชัดเจน....อย่าให้คนอื่นต้องเข้าใจผิด....หรือสงสัยในตัวเราอีกเลยนะ

สุดท้ายหนูเองขอให้พี่มีความสุขกับคนที่พี่รัก ขอให้เป็นความรักที่สมบูรณ์แบบ....จะได้ไม่ต้องตามหาอย่างหนูอีก....ขอให้หนูเป็นคนสุดท้ายของชีวิดพี่ที่ต้องตามหา....ขอให้คนที่พี่รักเป็นรักสุดท้ายของพี่อีกเช่นกัน....จะได้ไม่มีกรรมใดๆ ติดตามเราได้อีก ไม่ว่าชาติไหนๆ ก้อตาม....

สาธุ สาธุ สาธุ หนูขอน้อมกราบขออโหสิกรรมจากพี่ หากมีกรรมใดๆ ก้อตามที่หนูได้กระทำการล่วงเกินพี่....ไม่ว่าจะด้วยกาย วาจาและแม้แต่ใจ...ผิตด้วยเจตนาหรือไม่ ระลึกรู้หรือไม่ก้อตาม ผิดตั้งแต่อดีตชาติจนถึงปัจจุบันชาติ....มาตอนนี้หนูได้สำนึกในการกระทำของตนในสิ่งนั้นๆ แล้ว....หนูถึงได้มาขออโหสิจากพี่....ขอให้พี่เมตตาอโหสิให้หนูด้วยเถิด อย่าได้มีกรรมใดๆ ติดค้างต่อกันและกันอีกต่อไปเลย.....ขอให้ชาตินี้เป็นชาติสุตท้ายที่หนูได้สร้างกรรมไม่ดีต่อพี่ด้วยเถิด...

 

ผู้ใดพิจารณา
อนิจจังบ่อยๆ
ทุกขังบ่อยๆ
อนัตตาบ่อยๆ
ก็คือผู้นั้นต่อสู้กับอวิชชาบ่อยๆ นั่นเอง
(อวิชชา ความโง่ความเขลาจะทำให้ก่อชาติก่อภพ)
ผู้นั้นจะเปิดประตูหนทางเบื่อหน่ายคลายเมาในวัฏฏะสงสาร
มันมีเท่านั้น ธรรมปฏิบัติไม่มีมากหรอก
ถ้าปริยัติมันก็มาก นั่นหละ...

โอวาทธรรมหลวงปู่หล้า เขมปัตโต

 

ที่เรามาทำกรรมฐานนี้
ให้โลภ โกรธ หลง มันดับไป
ฌานสมาบัติก็จะเกิดขึ้นกับเรา
เราก็จะรู้เห็นขึ้นได้ ...

มันบทจะได้มันไม่รู้ตัวหรอก
แต่ให้เรามีเพียรมีหมั่น
เราเดินทางไม่เข้าไปหาความตาย
ที่เราฝึกสมาธิไว้นี่
เราเดินออกจากความตายนะ
เดินออกจากความแก่
เดินออกจากความเจ็บ ...

ขอให้ญาติโยมของเราได้พยายามฝึกให้มาก
ภาวนานี่แหละฝึกจิตให้เข้มแข็ง
เมื่อจิตมันรู้จริงเห็นจริงแล้ว
จิตมันก็ฉลาดขึ้น มันก็ต้องมีเพียรมีหมั่นขึ้น
เพียรจนพ้น จึงเรียกว่าจิตนี้ วิสังขาร
ถ้าจิตนี้วิสังขาร ไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลง
เกิดมีกับจิตขึ้น จิตก็เป็นพระอริยเจ้าได้
จึงเรียกว่า วิสังขาร (่ ปราศจากการปรุงแต่ง, นิพพาน )

โอวาทธรรมหลวงปู่สังวาลย์ เขมโก

 

คำว่าชาวพุทธ ไม่มีวาสนาไม่เป็นชาวพุทธได้
คนเกิดทั่วโลกดินแดนหาศาสนาไม่มี
ศาสนามีก็ศาสนาลุ่ม ๆ ดอน ๆ หาหลักหาเกณฑ์ไม่ได้
แต่คำว่าพุทธศาสนานี้ไม่ได้ยกยอไม่ได้เหยียบย่ำทำลายใคร

เราพูดตามหลักความจริงเป็นศาสนาที่เลิศเลอที่สุด
เป็นศาสนาคู่บ้านคู่เมือง คู่โลกคู่สงสารจริง ๆ
ใครไม่มีวาสนาไม่ได้เข้ามากราบไหว้เคารพบูชานับถือพระพุทธศาสนา
และปฏิบัติตัวตามคำสอนของท่านได้เลย ...

โอวาทธรรมหลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน

 

สร้างศรัทธาให้แก่กล้าขึ้นมา ธรมะปีติก็จะเกิดขึ้นกับผู้ปฏิบัติ เมื่อเรารู้ธรรมเห็นธรรม เพราะตนเป็นที่พึ่งของตน มีความเห็นขึ้นแล้ว ก็จะได้รู้ธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า

โอวาทธรรมหลวงปู่สังวาลย์ เขมโก

 

... เล่นกับไฟ ...
พระวิหารร้างบนเนินเตี้ยๆ ปกคลุมด้วยหมู่ไม้ยืนต้น หลังจากขบฉันแล้ว หลวงปู่สังวาลย์จะเดินจงกรมและนั่งสมาธิเป็นกิจวัตร ความเงียบเป็นปัจจัยหนึ่งที่ช่วยเสริมพระวิปัสสนาให้เข้าถึงจุดมุ่งหมาย

“ท่านวาลย์นี่ใกล้จะบ้าแล้ว หลับหูหลับตาอยากเห็นสวรรค์...ลืมตายังไม่เห็นเลย ” เสียงสำรากมากับกลิ่นสุรา

“ เลิกเฮอะ ลืมตาคุยกันดีกว่า ” เมื่อเห็นหลวงปู่ไม่กระดุกกระดิก
“นี่เงิน...สตางค์...เอ้า... อย่าเอาเลยวิมาน...ป่วยการ” พลางเอาเงินใส่มือหลวงปู่... ท่านยกเปลือกตาดูของในฝ่ามือแล้วท่านก็พลิกมือให้ของตกลงพื้น

“แหม โง่ ...ไม่โง่ก็บ้า...” พูดจบก็จับเข่าหลวงปู่แล้วผลักให้หมุนไปรอบๆ แล้วผละไป เจอใครก็พร่ำไป... “ ท่านวาลย์บ้าแล้ว...เสียสติ”

สองวันผ่านไป อาการของท่านเศรษฐีประจำหมู่บ้านก็ทำให้ลูกหลานหวั่นไหว พูดไม่รู้เรื่อง บ่นเพ้อ หัวเราะ ร้องไห้ แล้วถูกนำมาถวายสังฆทาน ขอขมากับหลวงปู่ในวิหารร้าง (วัดทุ่งสามัคคีธรรม)

“เราไม่เคยเอาโทษใคร กรรมใครกรรมมัน” หลวงปู่ท่านอธิบายสั้นๆ ท่านเศรษฐีจบชีวิตลงด้วยอาการเช่นเดิม เมื่อไม่กี่ปีมานี้ มันทรมานเกือบ 20 ปีทีเดียว

ผมเรียนถามหลวงปู่ว่า “ตอนนั้นมีความรู้สึกอย่างไรครับ”

ท่านว่า “ใจเราสงบ มีปีติ สุข น้อมจิตแผ่เมตตาให้ตลอด” ผมฟังแล้วขนลุกซู่ไปทั้งตัว อำนาจเมตตาที่เย็นฉ่ำ แต่ซับผลกรรมบาปของคนไม่ไหว....

โดยฤทธิ์ รักไทย

 

เทียบ ไม่ ได้ ...

เมื่อหลวงปู่สังวาลย์ เขมโก ยังจำพรรษาอยู่วัดไกลกังวล (เขาสารพัดดี) อ.หันคา จ.ชัยนาท นอกจากภารกิจของสมณวิสัย มีสวดมนต์ ทำวัตร เจริญสมาธิภาวนา สั่งสอน ภิกษุ สามเณร และ อุบาสก อุบาสิกา แล้วภารกิจของแนวนวกรรม คือการก่อสร้าง ซ่อมแซมสังฆารามก็มีเต็มมือเช่นกัน ตลอดเวลาที่มีลูกศิษย์ลูกหาคัดค้าน ท่านก็ยังทำอยู่ ท่านกล่าวว่า

“ ศิษย์รุ่นหลังเข้ามาจะได้ภาวนาได้เลย ไม่ต้องมากังวลเรื่องเสนาสนะสัปปายะ ”
ทุกเย็นที่ท่านทำวัตรร่วมด้วย เสร็จแล้วก็จะเทศน์อบรมเล็กๆ น้อยๆ ตอนหนึ่งท่านได้ให้ทัศนะว่า

“ ผมทำงานผมแยกมันได้ ผมไม่ได้หลงงาน งานที่ก่อสร้างทุกวันนี้เป็นบารมีก็จริง แต่บารมีจากงานเหล่านี้ 1 ปี ก็เทียบไม่ได้กับบารมีนั่งสมาธิภาวนาเพียงครู่เดียว ”

 

พระแท้ ธรรมจริง

วันหนึ่งหลวงปู่สังวาลย์ เขมโก ได้ให้ข้าพเจ้าเข็นรถ wheelchair เดินชมบริเวณรอบๆ วัดที่จังหวัดสุพรรณบุรี และท่านก็ให้ข้าพเจ้าหยุดรถเข็น เพราะว่ามีเต่าตัวใหญ่มาก อยู่ตรงนั้น ท่านนั่งมองเต่าและเต่าก็มองหน้าท่านอยู่สักพักหนึ่ง แล้วเต่ามีน้ำตาไหลออกมาอย่างเห็นได้ชัดเจน สักพักหลวงปู่ก็เล่าว่า
" เต่าตัวนี้เป็นเต่าที่ฉลาดมาก " มันได้หนีรอดตายมาได้จากวัดหนึ่งที่หลวงปู่เอาเต่าไปเลี้ยงไว้ แต่มีพระท่านหนึ่งได้จ้างคนงาน ให้เอายาเบือปูผสมกับอาหาร แล้วให้เต่ากิน จนพวกมันตายเกือบหมด และคนที่เอายาเบือเต่านั้นได้มาสารภาพกับหลวงปู่ก่อนที่เขาจะเสียชีวิตจากโรคมะเร็ง มีประโยคหนึ่งที่หลวงปู่ได้พูดว่า
“จะว่าอะไรกับเต่าเลย เราเขายังลงมือฆ่าตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ไม่สำเร็จ”
ข้าพเจ้าถามหลวงปู่ว่า “เขาฆ่าหลวงปู่ทำไมครับ? ”
หลวงปู่ตอบว่า “ไม่รู้เหมือนกัน”
ข้าพเจ้าถามหลวงปู่อีกว่า “แล้วหลวงปู่ยังไปเยี่ยมเขาอีกทำไมครับ?”
หลวงปู่ตอบว่า “จะทำอย่างไรได้หล่ะ เพราะว่าความโกรธในหัวใจของเรามันไม่มีซะแล้วสิ”

พระธรรมคำสอนหลวงปู่สังวาลย์ เขมโก

 

" สัตว์ทั้งหลาย เวลาเราได้กินเลือดเนื้อของเขาแล้ว สนุกสนาน เฮฮา "... อย่าลืมบุญคุณ อย่าลืมทำบุญ ไหว้พระสวดมนต์ ภาวนาให้ใจสงบเย็นเป็นบุญ แล้วแผ่กุศลเมตตาไปให้สรรพสัตว์ทั้งหลาย เพื่อนเกิด แก่ เจ็บ ตาย ที่ได้ต่อเติมเสริมชีวิตให้เรา ได้อยู่ดีมีความสุข สร้างสมบุญบารมีต่อไป ...

เพราะสัตว์ทั้งหลายเวลาถูกเชือด ถูกทุบ เจ็บปวดดิ้นทุรนทุราย จนขาดใจตาย คงไม่มีใครอยากเป็นเช่นนั้นแน่นอน แต่ก็ต้องยอมรับว่า นั่นก็เป็นเพราะกรรมของเขา ที่ต้องไปเสวยบาปกรรมร้าย ที่เคยได้สร้างสมไว้ ...

จึงว่า ให้เราหมั่นทำความดี ให้ทาน รักษาศีล เจริญเมตตาภาวนา ให้มาก จะได้เป็นผู้ห่างไกลจากบาปทั้งหลาย เข้าสู่มรรค ผล พ้นทุกข์ภัยในภพชาติของอบายภูมิ ได้ด้วยธรรม ตามภูมิปัญญาแห่งตน ...

 

พอถึงเวลาสรงน้ำหลวงปู่มั่น ไม่ได้ลงไปสรงกับเพื่อน หลวงปู่ถามหมู่ว่า
" ท่านหล้าทำไม ไม่เห็นมาวันนี้?"
" ท่านถ่ายเป็นเลือด ไปอุจจาระ วันหนึ่งๆ ตั้ง 20-30 ครั้ง ในวันนี้ แต่ไม่เหนื่อย นอนอยู่เดี๋ยวนี้ "
ทีนี้พอท่านได้ยินก็หันหน้าไปทางกุฏิ แล้วตะโกนขึ้นมาเลย
" เอาดูสิ เอาดูสิ คราวนี้ จนตรอกแล้ว เห็นดีกันคราวนี้แหละ จนตรอกแล้ว เห็นดีกันคราวนี้แหละ " ร้องตะโกนขึ้นเลย
ทีนี้ฟังอยู่ "หลวงปู่ได้ยินแล้ว ฟ้าผ่าแล้ววันนี้" ก็นึกในใจ ทีนี้ก็นอนตะแคงข้างขวา แต่ก่อนเราก็เห็นแต่คนอื่นตาย ตายจากเช้าสายบ่ายเที่ยงเราเห็นแล้ว ทีนี้เราจะดูเราตายหละทีนี้ จะดูเราตายตามสมมุติ เราจะสิ้นลมหายใจพร้อมกับเวลาหายใจออกหรือเข้า เราจะจับดูทีนี้ เวลาเราสิ้นชีวิตพร้อมกับลมเข้าหรือลมออก เราจะดูเราตาย เราเห็นแต่คนอื่นตาย ภายนอก
จ้องอยู่ที่ลมมากระทบบริกรรมพร้อม ลมมากระทบก็บริกรรมว่าตาย ๆ ๆ ๆ พร้อมกับลมเข้าออก ทีนี้เกิดมีปัญญาขึ้น คิดถึงคำของพระพุทธศาสนาจะตายตอนไหน ลมเข้าก็ไม่ตาย ลมออกก็ไม่ตาย ก็เลยบริกรรมว่า ไม่ตาย พร้อมกับลมเข้า ลมออก ไปประมาณสัก 15 นาที
" เหาะทะลุขึ้นที่กุฏิของตน ขึ้นถึงเมฆนอนขวางอากาศอยู่ " แล้วตอบตนว่า " นี่แหม นี่แหละจึงเป็นสมาธิแท้" ตอบตนอยู่ที่นั่น ทีนี้นานสักเท่าไรไม่ทราบ จิตก็เลยถอนออกมา พอจิตถอนออกมาก็เลยเห็นลมเข้า ลมออก อยู่ตามธรรมชาติ
บอกตนว่า "โอ้ เมื่อปล่อยจิตจากนั้นแล้วจึงฟุ้งซ่านไปทางอื่น " โรคอันนั้นก็เลยหาย
ทีนี้วันหลังไปกราบเรียนหลวงปู่ หลวงปู่บอกว่า
" ไม่ใช่หลับนอน จิตเป็นอุปจารสมาธิ จาระ แปลว่า ไปตามนิมิต ปรากฏเหาะเหินเดินอากาศขึ้นไป "
อาตมามันโลดโผนในเรื่องอุปจารสมาธินี่ มันโลดโผนเต็มที

พระธรรมคำสอนหลวงปู่หล้า เขมปัตโต

 

พยายามฝึกกายใจของเรา ให้เป็นผู้ไกลจากกิเลส ใจของเรานี่แหละ มันมีกิเลส ความโกรธมั้ง ความรักมั้ง ความชังบ้าง อย่างนี้

พยายามเชื่อพระพุทธเจ้า พระธรรมเจ้า พระสงฆ์เจ้า ที่ท่านไกลจากกิเลส ก็ปฏิบัติตามพระพุทธเจ้า พระธรรมเจ้า พระสงฆ์เจ้า นั่นแหละ ผู้ปฏิบัติก็เลยเป็นพระอริยะไป เป็นพระโสดา พระสกิทาคา พระอนาคา พระอรหันต์ ก็เป็นไปได้จากปุถุชน นี่แหละ ...

โอวาทธรรมหลวงปู่สังวาลย์ เขมโก

 

"ผู้สละโลก 1" บรรยายธรรมโดย พระคุณเจ้า ชาตวโรภิกขุ
<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/X1ArOwDS5Ug" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>