สงสัยอยากถาม

ตย. สำหรับผู้ชอบฤทธิ์

ตอนแรกดิฉันมีอาการผิดปกติทางกายแล้วไปถามผู้สอน
แล้วได้คำตอบที่ไม่สมเหตุผลมากเลย จึงขาดความไว้ใจในตัวผู้สอน
คราวนี้พอเกิดอย่างอื่นตามมาก็ไม่ได้ถามอีก

ต่อมาทั้งตาฝาด หูแว่ว ได้ยินอะไรแบบพิเศษจากปกติ ก็คิดว่าตัวเองวิเศษ ไม่ไปถามผู้ฝึกสอนอีก เพราะขาดความไว้วางใจ แถมหลงในสิ่งลวงนั้นแล้วด้วย เป็นหนักจนต้องไปอยู่โรงพยาบาล และก็รักษาจนรู้ตัวและเข้าใจแล้วว่าเป็นเรื่องไม่จริง

แต่ยังมีอาการอย่างนึงที่ยังไม่หายคือใจแว่ว (ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดีค่ะ เพราะมันคล้ายหูแว่ว แต่เสียงเหมือนมีคนอื่นพูดมาจากใจเรา)

กินยาตามหมอสั่งมาก็หลายเดือนก็ยังไม่หาย ยังงงอยู่ว่าเป็นไปได้อย่างไร
เสียงที่ได้ยินบอกว่า ไม่หายหรอกต้องเป็นคนจิตผิดปกติไปตลอดบ้างละ ต้องไปฝึกสมาธิต่อให้หายบ้างละ
ฟังไปก็งงไปเรื่อยค่ะ เข้าใจว่ามันเป็นอาการจิตเภทแบบที่หมอบอก
แต่ไม่รู้ว่าต้องเดินทางไปสุดวิธีรักษาแบบคนเป็นโรคจิต หรือควรกลับมาทางทำสมาธิแทน
แต่กลัวตอนที่ร่างกายผิดปกติ กลัวเป็นอีกแล้วจะไม่หาย

 

ถึงเวลาแล้วจะรู้เอง ถ้ามีวาสนาบารมีพอนะจ๊ะ

 

มารมันจะได้ช่อง ก็เพราะ ในจิตมันเกิด จิตกระเดิดไป "ดำริ"

จิตมันจะกระเดิดไป "ดำริ" ได้ก็เพราะ "ความพอใจ" มันเกิด


ความพอใจจะเกิดเสมอ ไม่ว่าจะ จิตจะประกอบ"สัมมา" หรือ "มิจฉา"

คนเราทุกคน ปฏิบัติถูก หรือ ปฏิบัติผิด ความพอใจ จะเกิดเสมอ !!!

คนเราทุกคน ปฏิบัติถูก หรือ ปฏิบัติผิด ความพอใจ จะเกิดเสมอ !!!

คนเราทุกคน ปฏิบัติถูก หรือ ปฏิบัติผิด ความพอใจ จะเกิดเสมอ !!!

ดังนั้น
จะเล่นกสิณ ทำความสงบ ปฏิบัติถุูก หรือ ผิด ความพอใจ จะเกิดเสมอ !!!

จออ่านหนังสือ ตีความได้ใน เดรัจฉานกถา วางสัมมาทิฏฐิได้ว่า
ต้องไม่ประกอบ ที่จับความข้ออรรถ ข้อธรรมได้ ความพอใจ จะเกิดเสมอ !!!

สรุปที่จะบอกคือ คนเราจะปฏิบัติผิด หรือ ปฏิบัติถูก เข้าใจธรรมผิด
หรือ เข้าใจธรรมถูก ความพอใจ เกิดเสมอ

เมื่อความพอใจเกิด ดำริ ก็เกิด

ดำริ เกิดแล้ว ลืมกำหนดรู้ "ความพอใจ" ...แล้วออกมาเย้วๆ ......

จะสัมมา หรือ มิจฉา มันจะมา เสร็จมาร โดนมารมัน รอ หลอกตบหัวทิ่ม
เหมือนกันหมด แหละ

 

อันนี้ไม่ใกล้เคียงการฝึกฤทธิ์เลยนะ
อาการแบบนี้ตอนนั่งสมาธิแล้วฟุ้งซ่าน
แม้จะนั่งนิ่ง แต่ภายในคิดและแถมปรุงและเชื่อความคิดเป็นตุเป็นตะ

อันที่จริงเป็นอย่างที่ ลม. บอก การฝึกสมาธิพร้อม
กับการรักษาศีลให้บริสุทธิ์จะแก้ปัญหานี้ คือ
ศีลที่บริสุทธิ์นั้นจะย้อนกลับมารักษาจิตของผู้นั้นให้สงบลงในระดับหนึ่ง
เพื่อต่อเข้าระดับขนิกสมาธิได้


ที่ผมตอบได้อย่างนี้ เพราะผมเองเคยจิตเกือบหลุดมาแล้ว เมื่อเกือบ 20 ปีก่อน
เพราะฝึกเอง แถมนึกว่าตัวเองมีศีลอีกด้วยเพราะอ่านเอาก็เข้าใจ
แต่ลองไปทดสอบดูจะรู้ว่าหากถึงสถานการณ์ ศีลเราจะดีอยู่หรือไม่ เรารู้ได้เอง

สุดท้ายแม้ การทำทาน สังฆทานอย่างสูงด้วยศรัทธา กลับช่วยให้ใจสงบลง
อย่างเหลือเชื่อ ด้วยอำนาจของทานนี้และบารมีพระพุทธเจ้า
จะทำให้เห็นความต่างอย่างชัดเจน ภายในจิตตัวเอง จนทึ่งในความอัศจรรย์ของพระพุทธเจ้าเลย
แม้ในสภาพปุถุชนแบบดิบๆ ที่ยังไม่ได้บวชนี่แหละ

 

อีกกรณีหนึ่งที่จะทำให้เกิดกรณีจิตหลุดนี้ คือ.. การกำหนดจิตที่จดจ่อไว้ผิด
ที่จะกล่าวนี้คือกรณีที่ผิด เพื่อเป็นอุธาหร จะได้ไม่เข้าโรงพยาบาลกันนะครับ

ผมจะขอยกกรณีคนจิตหลุดที่เห็นชัดๆ ก็คือ คนบ้า
เคยเจอคนบ้าไหม? ที่มหาวิทยาลัยจุฬา เคยมีอยู่คนหนึ่งนะครับ จะแต่งตัวโทรมๆ แต่งเป็นหญิง เกินพอดี
และหากไปคุยด้วย จะตอบได้นะ แต่เรื่องราวจะหลุดไปนอกโลกบ้าง ไปโน้น ไปนี่
ไม่มีเหตุมีผล แต่เรื่องมันต่อไปเรื่อยๆ ก็คล้ายคนฝันที่เรื่องราวจะกระโดดไปมา

ทีนี้กลับมาที่การวางจิตจดจ่อ .. สำหรับคนฝึกใหม่ อย่าส่งจิตไปดูจิตลึกภายใน
และอย่าส่งออกไปดูข้างนอก .. การส่งจิตไปข้างนอกเช่น ไปฟังเสียงโน้นนี่
คิดโน้นนี่ อันนี้ น่าจะเข้าใจกันได้อยู่

แต่อีกกรณีคือ การส่งจิตลึงลงภายในอันนี้ก็ไม่ถูก .. กรณีนี้จะทำให้ได้ยิน
เสียงใจตัวเองพูดออกมา แล้วใหม่ๆ คนจะนึกว่าเป็นของดี แล้วจะคอยรอฟัง
และต่อมามากเข้าจะพูดโต้ตอบกัน .. ทำมากเข้า สุดท้ายกลายเป็นบ้าได้
เป็นคนพูดโต้ตอบอยู่คนเดียว


ดังนั้นการวางที่จดจ่อของจิต ใหม่ๆ ควรวางตรงกลาง คือ
วางตรงกลางระหว่างภายในจิตและโลกภายนอก ก็คือ ควรวางที่รอบๆตัวเรา
ที่ผิวกายเรา หรือ หากเทียบกับอานาปาณสติ ก็คือ ลมหายใจที่กระทบกาย
ซึ่งเป็นการเข้าถึงปัจจุบันขณะอย่างแท้จริง

อันนี้ขอกล่าวจบแค่ที่ผมรู้นะครับ เลยกว่านี้ ขอเป็นท่านอื่นมากล่าวต่อแล้วกัน

 

เครื่องป้องกันจิตหลุดที่ได้ผลอย่างหนึ่ง คือ ตรรกะ การใช้เหตุผล

เรารู้กันว่าคนจิตหลุด จะมีอาการหลงออกไปจากปัจจุบัน มีการคุยเรื่องไม่ก่อให้เกิดประโยชน์
ไม่เข้าใจว่าพูดเพื่ออะไร พูดทำไม อยากพูดก็พูดไปเรื่อยๆ

ทั้งหมดนี้ วิธีป้องกัน คือ ใช้หลักเหตุผล กรองใจตัวเอง พิจารณาว่าจริงไม่จริงอย่างไร
จะช่วยบรรเทาจนช่วยให้หายได้ดีเลยทีเดียว

 

เดรัชฉานวิชา ไม่มีในอริยะครับ เส้นทางอริยะมรรคคือทางประเสริฐ ที่ต้องนำไปปฏิบัติ

 

กสินฝึกแล้วไม่เอาฤทธิ์ก็ได้นะเห็นเขาว่าน้อมไปนิพพานเลยก็ได้

 

กรณีที่หนึ่ง หากผู้ถามหมายความว่า ถ้าวันนี้ยังหมกมุ่นในอวิชชาต่างๆ งมงายในไสยศาสตร์ เครื่องลางค์ของคลังข์ เสน่ ฯลฯ บุคคลนั้นจะเป็นอริยบุคคลได้หรือไม่

ขอตอบว่า ทุกคนมีอดีต ทุกคนเคยหลงผิด ทุกๆคนที่ยังมีชีวิตอยู่ จะคนดีมากๆ หรือคนเลวมากๆ ล้วนมีโอกาสที่จะได้บรรลุธรรม เมื่อถึงวาระที่ตื่นจากความหลงต่างๆได้เอง

กรณีที่สอง หากถามเกี่ยวกับว่า อยู่ในสถานะเป็นพระ แล้วทำดิรัจฉานวิชชา คุณไสยมนต์ดำต่างๆ เกิดลังเลสงสัยว่า พระผู้กระทำดิรัจฉานวิชชานี้ ท่านเป็นอริยเจ้าตามคำบอกเล่าของบุคคลอื่นๆหรือไม่

ขอตอบว่า อริยบุคคลขั้นต่ำสุด โสดาบัน ละสามสังโยชน์ หนึ่งเรื่องการยึดมั่นในศีล ความหวงตัวว่าศีลมาก หรือใช้ความเป็นสมณะเพื่อแสวงหาความสบาย โสดาบันไม่ทำ สองความลังเลสงสัยในความดี บาปบุญคุณโทษ โสดาบันไม่ลังเลที่จะเป็นคนดีที่ทำแต่ความดีเพราะมั่นใจในความดี สามความยึดมั่นในความเป็นมนุษย์ ยึดมั่นในอัตภาพนี้ ว่าเป็นของเราที่ต้องหวงแหน ต้องคอยบำรุงให้ดี โสดาบันละแล้ว จะเห็นว่า สามข้อสำคัญของความเป็นโสดาบันนั้นจะทำให้บุคคลนั้นๆ ไม่มีความต้องการแสวงหาในชื่อเสียงลาภยศเงินทองสนองตัณหา ทำให้อริยบุคคลตั้งแต่โสดาบันขึ้นไป จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับดิรัจฉานวิชชาที่เป็นเหตุให้ได้มาซึ่งชื่อเสียงลาภยศเงินทองสนองตัณหา จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่ผู้เป็นอริยบุครลอยู่จะมาแสดงดิรัจฉานวิชชา

 

เอาตาม ที่ ลม. สบายใจเถอะนะขอรับ (deejai)

 

ศึกษาเกี่ยวกับวิธีฝึกกสิณเถอะครับ

 

คุณเคยใช้วิธีอะไรฝึกจิตมาบ้างหรือยังครับ

 

พูดเหมือนเคยฝึกฤทธิ์มาก่อนงั้นแหละ

 

มารเหยียบได้ถึงพรหมโลกอยู่แล้วครับ
เราถึงต้องป้องกันด้วยสัมมาทิฎฐิ
ถึงจะโผล่เข้ามาใจได้บ้างแต่ก็ดึงเราลงที่ตำ่ไม่ได้
แต่ถ้าเรายังเห็นผิดก็ไม่แน่ว่าจะเอาต้นลงเอาปลายลงเอาข้างลงนะ

 

แน่นอนครับถนนมีหลายเส้น
แต่เส้นที่เราเลือกนั้นต้องถูกนะ
เพราะมรรคมีทางเดียวครับ

 

เยี่ยมยอดเป็นทัศนคติที่ดีมากครับ สาธุๆๆ

 

รักเลยนะนี่

 

น่ายินดีมากครับที่เพื่อนๆ
รู้ตื่น. รู้ธรรม. รู้ระลึกได้ สาธุๆ