ปรารถนาจะเป็นพระพุทธเจ้าองค์สุดท้าย

เอ่อ???? มีพระโพธิสัตว์ที่เป็นแบบนี้ด้วยเหรอ???

 

ตอบข้อ 4 แทน เป็นไปไม่ได้ เพราะจะไม่มีพระพุทธเจ้าองค์สุดท้าย เมื่อเป็นคงค์สุดท้ายก็หมายความว่าสรรพสัตว์ข้ามพ้นวัตตหมดแย้ว สรรพสิ่งก็จะย้อนกลับไปสู่การเริ่มต้นไหม จึงไม่มีองค์สุดท้าย เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

 

นับตั้งแต่สมเด็จองค์ปฐมสัมมาสัมพุทธเจ้า จนถึง พระสมณะโคดมสัมมาสัมพุทธเจ้า ช่วงระหว่างนี้มีพระพุทธเจ้าจำนวนมากมายมหาศาล แต่สัตว์โลกในวัฏสังสาร ยังไปนิพพานไม่หมดเลย แสดงว่า ผู้ที่ยังวงเวียนมีมหาศาลทุกภพภูมิ ผมว่าอาจะเป็นจำนวน ล้านล้านล้านโกฏิ เลยนะ ยังมีพระพุทธเจ้าในอนาคตกาลที่แน่แท้แล้ว 10 พระองค์ และองค์ต่อๆไปอีกเป็นลำดับ

ขอโมทนากับผู้ปรารถนาพุทธภูมิทุกท่าน

 

มีผู้ที่ปรารถนาอย่างนี้มากมาย....

 

อนุโมทนากับผู้ที่ปรารถนาอย่างนี้ด้วยครับ _/|\_

ในความคิดของผมมันก็ตีกัน ๒ ความคิด

๑. เป็นไปไม่ได้ เพราะจักรวาลขยายออกไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด เพราะฉะนั้น สรรพสัตว์ต่างๆ ก็ต้องขยายออกไปไม่มีที่สิ้นสุดเรื่อยๆ
เพราะฉะนั้นก็ต้องมีผู้ที่จะมาตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าอีกเรื่อยๆ สิครับ

๒. เป็นไปได้ แสดงว่าทุกสรรพสัตว์ต้องเข้าพระนิพพานทั้งหมดด้วย
แต่จะอีกนานสักแค่ไหนล่ะ ?

 

สังสารจักร กำหนดที่สุดแห่งเบื้องต้น ที่สุดแห่งท่ามกลาง ที่สุดแห่งเบื้องปลาย ไม่ได้เลย
ครั้นเมื่อเหล่าสัตว์ผู้มีอวิชชาเป็นที่กางกั้น มีตัณหาเป็นเครื่องประกอบไว้ ท่องเที่ยวไปมาอยู่
ย่อมเสวยซึ่งความทุกข์เดือดร้อน ย่อมเสวยความทุกข์อันใหญ่ ย่อมเสวยความพินาศ ย่อมสร้างสมซึ่งป่าช้าเป็นที่ทิ้งซึ่งซากศพตลอดกาลนาน

พอทีเดียวที่จะเบื่อหน่าย พอที่เดียวที่จะคลายกำหนัด พอทีเดียวที่จะหลุดพ้น
(พุทธพจน์)

 

เอวัง โหตุ
เมื่อมีเริ่มต้นก็ต้องมีสิ้นสุด คริๆๆ

จะเล่าเรื่องนิสัยพระโพธิ์สัตว์เจ้าให้ฟังนะครับ
กาลหนึ่งพระพระโพธิ์สัตว์เจ้าเสวยพระชาติเป็นกระแตกระแสสัตว์อาศัยต้นไม้ใหญ่อยู่ใกล้หมาสมุทรครั้นนั้นเกิดพายุใหญ่พัด
อยู่เป็นเวลาเจ็ดวันเจ็ดคืนทำให้ลูกกระแตของพระโพธิ์สัตว์เจ้าพลัดหายไปในมหาสมุทรทำให้พระโพธิสัตว์เจ้าบังเกิดความ
เศร้าเสียใจมีความทุกข์ใจให้คิดถึงลูกเป็นหนักหนาไม่เป็นอันกินอันนอนจึงตั้งปณิธานอันแรงกล้าเรานี่จะวิดน้ำในมหาสมุทร
นี้ให้เหือดแห้งเพื่อเสาะแสวงหาลูกของเราให้จงพบให้จงได้เมื่อตัดสินใจได้ดังนี้แล้วก็วิ่งเอาหางของตัวเองไปจุ่มลงในน้ำ
ทะเลของมหาสมุทรแล้ววิ่งไปสลัดบนเนินพื้นแผ่นดินเวียนทำอยู่อย่างนี้มิได้ลดละความเพียรเลยแม้แต่น้อยมิยอมหลับมิยอม
นอนมิยอมทานอาหารจนร่างกายผายผอมบอบช้ำสาหัสเป็นเวลาเจ็ดวันเจ็ดคืนด้วยอานิจสงค์ที่กระทำความเพียรผิดวิศัยที่
ใครพึ่งจะกระทำได้ทำให้บัณฑุกัมพลศิลาอาศนขององค์พระอัมรินทราแข็งกระด้างขึ้นอย่างฉับพลันพระอินทร์ท่านจึงส่อง
ทิพยเนตรตรวจดูว่าใครหน่อทำอะไรอยู่หนาจึงทำให้พระศิลาอาศนของเราแข็งกระด้างได้เช่นนี้เมื่อตรวจรู้แน่ว่าเป็นพระ
นิรทุกข์กระแตกระแสสัตว์นี่เองก็ส่งแปลงกายลงมาเป็นมนุษย์ถามพระโพธิ์สัตว์เจ้าว่าหยุดก่อนท่านกัณฑชาติแห่งสัตว์ท่าน
ทำอะไรอยู่หรือพระโพธิ์สัตว์เจ้าก็ตอบว่าเรากำลังวิดน้ำจากมหาสมุทรให้แห้งพระโพธิ์สัตว์เจ้าก็ทรงตอบแล้วก็ทรงตั้งหน้าตั้ง
ตาวิดน้ำต่อองค์พระอัมรินทราท่านจึงมีดำรัสถามต่อไปว่าท่านมีเหตุอันไรหรือที่จะต้องวิดน้ำทั้งมหาสมุทรให้แห้งเราจะค้น
หาลูกของเราที่ถูกพายุพัดพรากไปในมหาสุมทรองค์พระอัมรินทราจึงบอกกล่าวกับพระโพธิ์สัตว์เจ้าว่าหยุดเถอะการที่
ท่านกระทำอย่างนี้เป็นการโง่เขลานักท่านไม่ทราบหรือว่ามหาสุมทรนั้นกว้างใหญ่ไพศาลนักสุดที่ใครวิดน้ำในมหาสมุทรให้
แห้งได้ท่านจะตายเสียก่อน ท่านจงหยุดเสียเถอะ พระกระแตโพธิ์สัตว์เจ้าทรงตอบว่าท่านสิคนโง่คนเกียจคร้านหาความ
พยายามก็มีไม่พึงทีเราจะคบคุยด้วยให้เสียเวลาเปล่าประโยชน์ ท่านจงหลีกไปเสียเถอะอย่ามายืนเกะกะขวางทางเราอยู่เลย
เอาว่าไงให้หลีกไป..ส่วนองค์อัมรินทราทรงวินิฉัยตรวจดูก็รู้แน่ว่าเป็นพระโพธิ์สัตว์เจ้า ดูสิน้ำใจพระโพธิ์เจ้าเรามาบอกให้
ลดละเลิกเสียก็หายอมไม่ยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำกิจของตนอยู่มิได้ละความเพียรลงเลยช่างมีมานะแรงกล้านัก จึงหาลูกกระแต
ที่มีชิวิตมามอบให้ แล้วนิรมิตร่างกลับเป็นพระอินทร์ดั่งเดิมกลับไปยังวิมานของต้น เอวังก็มีด้วยประการละชะนี้..

 

ช่วยอธิบายให้หน่อยครับผมที่ว่า ย้อนกลับไปสู่การเริ่มอะครับ อยากรู้

 

ผมก็เคยคิดแบบนี้เช่นกัน อยากจะให้ วัฎสงสาร จบสิ้นกันเสียที อยากจะพาเหล่าสรรพสัตว์ไปให้หมด แต่กว่าจะหมดจริงๆ คงกินเวลานานมาก มากจนประเมินเป็นหน่วยวัดเวลาไม่ได้ ส่วนตัวผมก็ยังคิดว่า เมื่อมีจุดเริ่มก็ต้องมีจุดสิ้นสุดเช่นกัน