เชิญเข้าร่วมสนทนาพิเศษเรื่อง มิติ ความฝัน ชาติภพ จิตวิญญาณ โดย @โนวา อนาลัย@ [Writer]

จินตนาการคือจุดเริ่มต้นของความเป็นจริงทั้งหมด

จินตนาการคือจุดเริ่มต้นของความเป็นจริงทั้งหมด

คำกล่าวของท่านอาจารย์อนาลัยทำให้พี่นักเขียนเชื่อว่า ผลงานที่เป็นเพียงภาพวาดเหล่านี้ ได้เป็นความเป็นจริงแล้วบนเส้นทางแห่งความเป็นไปได้เส้นหนึ่ง หากได้รับการจดจ่อจากจิตวิญญาณต่างร่างแต่ร่วมวัตถุประสงค์ทั้งหลาย ย่อมจะมาสู่เส้นทางที่เราเรียกว่าโลกแห่งความเป็นจริงได้ในเร็ววันนี้

พี่นักเขียนขอร่วมจดจ่อกับหัวหน้าด้วยคนค่ะ เอาใจช่วยให้จินตนาการอันงดงามของหัวหน้า มาสู่โลกนี้ มิตินี้ ที่พวกเราต่างร่างฯ จะได้มีโอกาสไปสัมผัสกันยามตื่นร่วมกันค่ะ(rose)

 

เนื่องจากภาพเดิม...วาดภาพพี่นักเขียน ชีท.. ยิ้มแป้นมากไปนิดนึง.. (อิอิ) แล้วสัดส่วนก็ไม่ได้ ตอนนี้เลยแก้ตัวใหม่....ไปปรับปรุงเพิ่มเติม ได้เท่าที่เห็นตอนนี้ค่ะ...

ขอสู้เหมือนพี่เฉลยอีกคนนะคะ ค่ะ ไม่ยอมแพ้..สู้ตาย ..สู้สู้..
-------ว่าแล้วพวกเราลุยงานชิ้นต่อไปกันเถอะ...ชักเริ่มสนุกแล้วค่ะ ..

 

สวัสดีครับคุณ tenis หายไปนานเลยครับ
ในหนังสือมีบทฝึกแทบทุกเล่มครับ ดูในหน้าสารบาญก็ได้ครับ
และประโยคบางประโยคหรือข้อความหลักก็ใช้เป็นแบบฝึกปฏิบัติได้ครับขึ้นอยู่กับว่าเราเข้าใจสาระนั้นมากน้อยแค่ไหน เช่น

จิตวิญญาณจดจ่ออยู่กับภาวะใด
จิตวิญญาณมีชีวิตอยู่ เป็นอยู่ ดำเนินไป
เป็นไปตามภาวะนั้นๆ​

ถ้าเราไม่เข้าใจสาระของคำว่าจิตวิญญาณ เราก็จะไม่เข้าใจประโยคนี้ หรือนำประโยคนี้ไปฝึกฝน ตามที่เราอยากทำ อยากมี อยากเป็น ครับ​

หนังสือของอาจารย์ต้องอ่านหลายๆเที่ยวครับ
และถ้าไม่เข้าใจตรงไหน ถามได้เลยครับ
อาจารย์นักเขียนของพวกเรา ท่านให้ความกระจ่างกับพวกเราได้ครับ

 

ศิลเปอะ?

จัดประชุมเสร็จก็รีบลงมือเลยครับ
ลองชมผลงานแบบที่ยังมีเส้นติดอยู่ตามประสาศิลปินฝึกหัดไปก่อนนะครับ
หวังว่าคุณขจรวรรณคงไม่ตกใจเมื่อเห็นฝีมือนะครับ อิอิ

 

เรื่องจินตนาการกับการถ่ายทอดออกมาเป็นผลงานศิลปะนี่ ถ้ามองย้อนกลับไปในยุคของลีโอนาโด ดาวินชี่ (เป็นคนถนัดมือซ้าย) เราจะเห็นงานต้นแบบของศิลปินดังๆหลายท่านเช่น ไมเคิล แอลเจโล , ราฟาเอล ซึ่งเกิดมาในยุคเดียวกันพอดี ต่างคนก็สร้างผลงานที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกลงไปชิ้นงานอย่างแนนเนียน เช่น แอบใส่รูปตัวเองตั้งแต่หนุ่มจนแก่ลงไป และยังซ่อนปมปริศนา+สัญญลักษณ์ต่างๆไว้ในรูปด้วยมากมาย จนมีการเอาไปตีความกันอย่างที่เรารู้กัน แต่คงไม่มีใครรู้ดีไปกว่าตัวดาวินชี่เองนะครับ (ที่พวกเราวาดรูปนี่แอบใส่ปมปริศนากันไว้รึเปล่า อิอิ)



เคยอ่านเจอว่า ในยุคนั้น ไมเคิล แองเจลโล ซึ่งเป็นรุ่นน้องของดาวินชี่ ชอบทำงานแกะสลักหินอ่อน..มีวันหนึ่งบาทหลวงท่านจะจ้างให้ดาวินชี่แกะสลักรูปปั้นให้ แต่ดาวินชี่บอกว่า งานแกะสลักเป็นงานของพวก..กรรมกร.. จนเรื่องเข้าหูไมเคิล แองเจลโลโกรธเอามากๆ และยังต้องมารับทำงานชิ้นนั้นแทน แต่ในที่สุดผลงานชิ้นนั้นของไมเคิลก็โด่งดังเป็นที่รู้จักมาจนทุกวันนี้ ตั้งแต่นั้นมาทำให้ไมเคิล ไม่ถูกกับดาวินชี่เลย..และยังมีงานที่ต้องไปวาดรูปในโบสถ์เดียวกันอีก จริงๆดาวินชี่อาจมีเหตุผลอื่นเช่น ที่ไม่ทำเพราะหากวาดรูปหรือทำอะไรก็ตาม มักทำให้อาจารย์ที่สอนเค้าเองเลิกทำงานศิลปะไปเลยครับ

ในภาพ The School Of Athens ผลงานของ ราฟาเอล เป็นรุ่นน้องในยุคเดียวกัน ซึ่งเขียนรูป พลาโต้ กับ อริสโตเติ้ล...เอาไว้ แต่จริงๆแล้วนักวิเคราห์พากันบอกว่า รูปนี้ราฟาเอลใช้ ดาวินชี่ กับไมเคิล เองเจลโล เป็นแบบมากกว่า ลองสังเกตที่มือดาวินชี่มักจะใช้สัญญลักลักษณ์ชี้นิ้วขึ้นฟ้าบ่อยๆ เอาเกร็ดประวัติศาสตร์สนุกๆของยอดฝืมือในยุคนั้นมาเล่าให้ฟังครับ

 

ไม่ตกใจหรอกค่ะ.. เพราะตกใจงานวาดของตัวเองมากกว่า รู้สึกว่าคุณ Veggie จะวาดได้หล่อกว่าของขจรวรรณตั้งเยอะแน่ะ.. อิอิ..

งั้นเดี๋ยวเอารูปคุณโอ๋.. ภัคจีรามาประชันดูค่ะ.. อย่าพึ่งช๊อคไปซะก่อนนะคะ.. ( ตอนแรกว่าจะวาดรูปคุณนาตาลี.. อิอิ.. แต่คิดว่ายังไม่วาดดีกว่า เดี๋ยวถ้าเธอมาเจอภาพตัวเองแล้วจะเครียดหนัก ฮี่ๆๆ )

ภาพคุณโอ๋ก็ใช้เวลาวาดมา 2 คืนค่ะ.. ( ก็ไม่มีสัดส่วนเหมือนที่พี่นักเขียนให้มาครั้งก่อนแล้วอ่ะ เลยใช้ไม้บรรทัดวัด ๆ เสร็จคำนวณเองเสร็จออกมาเลยเป็นแบบภาพที่ 1 เลยค่ะ.. เอ๋..ทำมัยน้องโอ๋.. ถึงออกมาเป็นน้องจินตหราไปได้น้า.. แถมภาพก็ใช้ทิชชู่ถูจนออกมาเลอะเทอะอย่างที่เห็นนี่ล่ะค่ะ..

ภาพที่ 2 นี่พึ่งวาดเมื่อคืนนี้ วาดโตขึ้นมาหน่อยถึงไม่เหมือนซะทีเดียวแต่ก็น่าจะดีขึ้นเน๊อะ.. ไม่รู้ว่านายแบบหรือนางแบบคนไหนจะเป็นเหยื่อรายต่อไปน้า.. อิอิ..: bat: : bat: : bat:

 

วาดสนุกกันใหญ่เลย..มีปรับปรุงมาส่งด้วยนะคุณ โซล
คุณ VeggieGuy ก็เริ่มจับทางได้แล้ว วาดมาอีกนะครับ
การวาดจากต้นฉบับที่ไม่ชัดนี่ยากทีเดียวครับ อย่างที่พี่นักเขียนบอกว่าให้วาดตาม ที่เราเห็น ไม่ใช่ คิดว่าเราเห็น อันนี้ตามความเข้าใจคิดว่า เราต้องใช้ความรู้สึกวาดออกมาตามที่ตาเห็นถ่ายทอดออกมาให้ตรงตามนั้น ไม่ต้องใช้เหตุผลไปจับว่าต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้เสมอไป..งานนี้ผมก็ต้องคิดใหม่+ทำใหม่เหมือนกันล่ะครับ เพราะรูปนั้นใส่ขนตาให้พี่นักเขียนด้วย อิอิ

(good)

 

หวัดดีค่ะคุณ tenis ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ..(f) (f) (f)

ลองอธิษฐานจิตขอให้เราอ่านหนังสือของท่านอาจารย์ให้เข้าใจดูค่ะ..
เหมือนมีใครเคยแนะนำว่าวิธีการที่จะช่วยให้เราอ่านหนังสือยาก ๆ ให้เข้าใจง่ายขึ้นให้กำหนดจิตก่อนนอนเพื่อให้จิตวิญญาณของเราเข้าไปอ่านก่อน เมื่อเรามาอ่านด้วยรูปกายทางกายภาพแล้วจะทำให้เราอ่านได้เข้าใจเร็วขึ้น ลองดูค่ะ.. เผื่อจะช่วยได้.. มีอะไรเข้ามาคุยกันบ้างนะคะคุณ tenis.. (u)

 

555... ขำมุขนี้จริงๆครับ..ยิ้มไม่หุบเลย..น่ารักซะจริงๆคนวาดน่ะ อิอิ

 

จริงด้วยตอนนี้รู้สึกว่ากำลังสนุกกับการวาดภาพ เป็นความรู้สึกที่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนจริง ๆ ตอนเด็ก ๆ นี่ ถ้าถึงวิชาศิลปะโดยเฉพาะการวาดภาพนี่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเดินเข้าสู่แดนประหารยังงัยยังงั้นเลยค่ะ ตอนที่เข้ามาทำงานที่นี่ใหม่ ๆ นี่ อาจารย์แถวนี้จับไปเรียนศิลปะมาทุกแผนกแล้วค่ะ แต่ผลสุดท้ายอาจารย์ทุกคนต้องยอมแพ้กันเป็นแถวเลย.. อิอิ.. แสดงว่าพี่นักเขียนเก่งมาก ๆ เลยนะคะเนี่ย.. ยอมรับเลย..
(good)

 

วาดได้เก่งกันทุกคนเลย
ตอนนี้ขอติดตามอ่านอย่างเดียวไปก่อนนะครับ
จะแวะเข้ามาให้กำลังใจตลอดเวลา ตราบเท่าที่ลมหายใจยังมีอยู่ครับ


<!-- / message --><!-- sig -->

____________________________________________________________

 

อยากเห็นพี่เม้าวาดอีกจังครับ..ได้ฝากผลงานเอาไว้คู่โลกนิรันดร์กาล ..อิอิ
นี่ก็เพิ่งเอารูปพี่นักเขียนมาแก้ไขใหม่...
คราวนี้ วาดตามที่เห็น ไม่ใช่วาดตามที่ คิดว่าเห็น น่าจะดูเหมือนขึ้นแล้ว +

 

(i) (deejai) คุณมีดค่ะ ไม่ได้ค่ะไม่ได้.. ต้องปรับปรุงกันหน่อยซิคะ ก็เราวาดภาพเหมือน แต่ออกมาไม่เหมือนนี่กระไรอยู่นะคะ (อิอิ)...กลัวพี่นักเขียน จะหมดกำลังใจไปซะก่อน...เราต้องพยายามๆๆๆ ค่ะ

ชักเริ่มสนุก..จริงๆ ตามนี้ค่ะ เพราะเหมือนเราย้อนเวลาไปทำสิ่งที่เราชอบในวัยเด็ก ..อยู่กับจินตนาการ สมองว่างโล่ง.. ตั้งแต่เรียนจบมามัธยมต้นมา ก็ไม่มี ชม.เรียนศิลปะอีก เลยไม่ได้วาดภาพ อีกเลย...เรียนจบมาทำงานคนละทางกันเลย อยากจะเขียนรูปเหมือนมานานแล้วค่ะ.. ได้มาเรียนรู้เทคนิคที่พี่นักเขียนสอน.. สุดยอดค่ะ...จะได้มีงานอดิเรกเพิ่มขึ้นในยามว่าง..คราวนี้เวลาเดินทางไปกรุงเทพต้องนั่งรถไฟ ..ไม่เหงาแล้วค่ะ

อย่างที่คุณมีดบอกเลยค่ะ "การวาดจากต้นฉบับที่ไม่ชัดนี่ยากทีเดียวครับ " เห็นตอนแรกยากกก ค่ะ แต่พอเรามองดีๆ จะเห็นมิติของภาพจริงๆ ค่ะ อย่างที่พี่นักเขียนบอก...วาดไปตามที่เห็น ไม่คิดว่าเป็นอะไร กลับเห็น แสงเงาชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ...แปลกๆๆ ตื่นเต้นๆ ค่ะ ทำให้เราวาดได้. ที่นี้คงอยู่ที่การฝึกฝน..เส้นทุกเส้น มีความหมายหมดเพราะจะประกอบกันให้เหมือน..ต่อไปคงขี้นอยู่ที่ชั่วโมงบินแล้วหล๊ะค่ะ ...

(good)ปล. รูปคุณมีดวาด เหมือนภาพของจิตรกรตามแกลอรีเลยค่ะ... สุดยอดค่ะ

 

เคสนี้น่าสนใจครับ ปกติเคยได้ยินแต่ว่าฝันแล้วกลายเป็นจริง แต่นี่เป็นจริงทั้งในขณะฝัน และกลายเป็นจริงในเวลาต่อมาเลย

http://palungjit.org/showthread.php?t=109360

 

แนะนำเพิ่มเติม

พวกเราวาดภาพกันได้น่าประทับใจมากเลยค่ะ พอดีหัวหน้าแอบมาถามพี่นักเขียนหลังห้องว่า ไม่เห็นพี่นักเขียนตีเส้น scale เลย

การใช้ scale และการวัดระยะทำให้เราต้องนับหรืออ่านระยะ ซึ่งเป็นการคิดที่เป็นตัวเลขและเป็นงานของสมองซีกซ้าย แม้ภาพที่ได้อาจใกล้เคียงต้นฉบับเพราะเกิดจากการคำนวณ แต่สิ่งที่สำคัญยิ่งคือ เราไม่สามารถใช้วิธีการดังกล่าวเปิดการทำงานของสมองซีกขวาได้เลย

พวกเราหลายคนเป็นผู้ที่ใช้สมองซีกขวาได้ตามธรรมชาติอยู่แล้วอย่างเห็นได้ชัด โดยพิสูจน์ได้จากว่า พวกเราสมัครใจและสนุกกับการวาดภาพ และเราก็พัฒนาได้อย่างรวดเร็วแม้หลายๆคนจะบอกว่าไม่เคยวาดภาพมาก่อนเลยก็ตาม เมื่อสมองซีกขวาซึ่งไม่ได้ถูกกระตุ้นให้ทำงานบ่อยเท่าที่ควร พบของชอบ จึงพอใจจะทำงานด้วยความเต็มใจ อย่างที่พวกเรากำลังทำกันอยู่นี้

พี่นักเขียนได้แนะนำให้พวกเราตีกรอบ และ เส้นแกน X-X' Y-Y' เป็นหลักเสมอ ซึ่งเส้นทั้งหมดนี้ใช้แทน scale และมีความสำคัญต่อการจับสัดส่วนที่ถูกต้องทั้งหมด (โปรดสังเกตนะคะว่า พี่นักเขียนใช้คำว่าจับระยะหรือสัดส่วน ไม่ใช่วัดระยะหรือวัดสัดส่วน)

หากใครยังวาดภาพไม่ถูกสัดส่วน พี่นักเขียนขอแนะนำให้วาดภาพหน้าตรงก่อนจนกระทั่งสัมผัสได้ว่า เราใช้สมองซีกขวาอย่างไรเพื่อวาดตามที่-เห็น ไม่ใช่วาดตามที่-คิดว่าเห็น

หากเราจับความรู้สึกดังกล่าวนี้ได้อย่างน้อยจากการวาดภาพหนึ่งภาพได้สำเร็จ ต่อไปไม่ว่าจะวาดภาพหน้าหันข้าง หน้าแหงนหรือก้มเงยอย่างไรก็ปราศจากความหมาย เพราะความยากง่ายไม่ได้อยู่ที่ท่าทางของบุคคลในภาพอีกต่อไป ทุกภาพจะง่ายเท่ากันหมดไม่ว่าภาพจะชัดหรือ Blur ก็ไม่ต่างกัน เพราะเราจะวาดด้วยวิธีการอย่างเดียวกันหมดคือ วาดตามที่-เห็น

อย่างไรก็ตามหัวใจของการวาดภาพเหมือนคือเรื่องของสัดส่วน หากสัดส่วนผิด ทุกอย่างจะผิดตามไปหมดค่ะ พี่นักเขียนใช้การจับระยะจากเส้นกรอบรูปและเส้นแกน X-X' Y-Y' เป็นหลักเสมอ พวกเราเริ่มนำวิธิีการจับสัดส่วนมาใช้กันก็จริง แต่หากเราไม่มีเส้นกรอบ และเส้นแกน เราก็ขาดจุดอ้างอิงที่จะทำให้สัดส่วนทั้งหมดเหมือนต้นฉบับได้จริง การหาสัดส่วนที่ถูกต้องจำเป็นต้องทำตามขั้นตอน หากสัดส่วนผิดตั้งแต่ต้น รูปทรง ชิ้นส่วน ความสัมพันธ์ ตลอดจนแสงเงาจะผิดตามไปหมด ขอให้พวกเราทำตามขั้นตอนคือ :
I. การมองเห็นริมหรือขอบของภาพวาด

1. ตีเส้นกรอบ-ลงในภาพถ่ายต้นฉบับก่อน
2. ตีเส้นกรอบขนาดเท่ากันนี้ ลงบนกระดาษวาดเขียน
3. ตีเส้นแกน X-X' Y-Y' และสัดส่วนทั้งหมด-ลงในภาพถ่ายต้นฉบับก่อน
4. วัดระยะจากมุมกรอบ A-Y จากภาพถ่ายต้นฉบับ เราจะได้ตำแหน่ง Y
ให้ทำเครื่องหมายจุด Y ที่ได้ลงในกระดาษวาดเขียน
วัดระยะจากมุมกรอบ D-Y' จากภาพถ่ายต้นฉบับ เราจะได้ตำแหน่ง Y'
ให้ทำเครื่องหมายจุด Y' ที่ได้ลงในกระดาษวาดเขียน
วัดระยะจากมุมกรอบ A-X จากภาพถ่ายต้นฉบับ เราจะได้ตำแหน่ง X
ให้ทำเครื่องหมายจุด X ที่ได้ลงในกระดาษวาดเขียน
วัดระยะจากมุมกรอบ B-X' จากภาพถ่ายต้นฉบับ เราจะได้ตำแหน่ง X'
ให้ทำเครื่องหมายจุด X' ที่ได้ลงในกระดาษวาดเขียน

5. เมื่อได้ตำแหน่งของจุด X,X',Y,Y' บนกระดาษวาดเขียนแล้ว ให้ลากเส้นแกน X-X' Y-Y' เพราะจะเป็นเส้นบังคับและเป็นเส้นอ้างอิงตำแหน่งของทุกส่วนบนใบหน้าไม่ให้คลาดเคลื่อน

6. จากนั้นให้หาขอบเขตของใบหน้า หรือศีรษะ โดยจับระยะใน section a ก่อน
ใช้ X, X' หรือ Y,Y' เป็นจุดอ้างอิงเพื่อหาตำแหน่งอื่นๆ (เช่น หาตำแหน่ง 1, 5, 6)
เราอาจใช้ A เป็นจุดศูนย์กลาง แล้ว plot ระยะที่วัดได้จาก A ไปถึงขอบตำแหน่งต่างๆของศีรษะหรือเส้นผม แล้วทำเครื่องหมายไว้ในกระดาษวาดเขียน (เช่น หาตำแหน่ง 2,3,4)

ให้ใช้วิธีการเดียวกันนี้ต่อไปกับ section b,c,d โดยเปลี่ยนไปใช้ จุดอื่นๆได้แก่จุด B, C, D, และ X', Y' เป็นจุดศูนย์กลางหรือจุดอ้างอิง จะทำให้เราได้เส้นรอบรูป ได้ริมหรือขอบของภาพอย่างสมบูรณ์และใก้ลเคียงความจริง

เราไม่จำเป็นต้องนำสัดส่วนมาขีดบนภาพวาด แต่ให้ขีดบนภาพถ่ายต้นฉบับ จากนั้นจับระยะ พี่นักเขียนมักใช้แท่งดินสอจับระยะจากก้นดินสอไปตามความยาวของดินสอ โดยใช้ปลายเล็บนิ้วโป้งทำเครื่องหมายไว้บนแท่งดินสอ แล้วนำระยะที่จับได้มาทำเครื่องหมายเบาๆไว้ในการดาษวาดเขียน หรือใครจะใช้เศษกระดาษตัดเป็นชิ้นยาวๆ กว้างไม่เกิน 1 ซม. และความยาวประมาณด้านยาวสุดของภาพถ่ายก็ได้ เพื่อใช้จับระยะด้วยการขีดระยะบนขอบของเศษกระดาษ จากนั้นนำระยะมาถ่ายทอดใส่กระดาษวาดเขียนก็ได้ เหตุที่พี่นักเขียนไม่แนะนำให้ใช้ไม้บรรทัดวัดจริงๆ เพราะจะทำให้เราคิดเป็นตัวเลข และกลายเป็นกระตุ้นการทำงานของสมองซีกซ้ายตามที่กล่าวมาแล้ว ทำให้เราเข้าไม่ถึงการทำงานของสมองซีกขวา

ให้ใช้การจับระยะจากเส้นกรอบ หรือเส้นแกน X-X' Y-Y' หรือจุดใดจุดหนึ่งบนเส้นกรอบและเส้นแกนเป็นหลักเสมอ เช่น หากเราจะหาตำแหน่งของหัวตาทั้งสองข้าง และความยาวของตา

จากภาพถ่ายต้นฉบับ b คือระยะจากหัวตาขวาไปหัวตาซ้าย และคือความยาวของตาทั้งสองข้าง

เราสามารถหาตำแหน่งของหัวตาทั้งสองข้างได้โดยจับระยะจากจุดตัดของแกน X-X' และ Y-Y' ออกไปทางซ้ายและขวาของแกน X-X'

ให้จับระยะจากภาพถ่ายต้นฉบับ แล้วนำระยะที่ได้ไปทำเครีื่องหมายไว้บนแกน X-X' ในกระดาษวาดเขียนของเรา

จากนั้นจับระยะจากภาพต้นฉบับแล้วจุดหรือทำเครื่องหมายไว้ เช่น ทำเครื่องหมายตำแหน่งหัวตา และหางตา ทำเครื่องหมายตำแหน่งมุมปาก ฯลฯ จากนั้นเชื่อมต่อจุดต่างๆที่เราทำเครืื่องหมายไว้โดย "วาดรูปทรงทั้งหมด-ตามที่เห็น"

วิธีการเหล่านี้จะช่วยให้เรามองเห็นตำแหน่งที่แท้จริงของริมและขอบสำคัญๆของภาพได้ทั้งหมด เช่น ริมและขอบของดวงตา คิ้ว จมูก ปาก และได้สัดส่วนที่ใกล้ความเป็นจริง ซึ่งเป็นโครงสร้างสำคัญของภาพ จากนั้นจึงค่อยสำรวจและวาดภาพตามหลักการข้อต่อๆไป อันได้แก่ :

II. มองเห็นพื้นที่ว่างและรูปทรง
III. มองเห็นความสัมพันธ์ขององศาและสัดส่วน
IV. มองเห็นน้ำหนักของแสงและเงา

พี่นักเขียนจะกลับมาสาธิตการวาดภาพตามหลักการข้อต่อๆไปให้พวกเราดู จนกว่าจะเสร็จค่ะ พวกเราอาจจะเลยหน้าพี่นักเขียนไป คงไม่ว่ากันนะคะ

ใครที่ต้องการวาดภาพเหมือนให้สำเร็จจริงๆ น่าทดลองวาดภาพเดิมอย่างคุณ เฉลย เพราะท้ายสุดแล้ว คุณ เฉลย จะมีผลงานที่ทำให้เห็นพัฒนาการของตนเองได้เป็นระบบทีเดียวค่ะ แต่ถ้าเบื่อที่จะวาดภาพเดิมๆ อยากจะเปลี่ยนไปวาดภาพใคร ก็ย่อมได้เสมอนะคะ เพราะอย่างไรเราก็จะมองเห็นพัฒนาการของเราได้จากภาพวาดทั้งหมดอยู่ดี

Enjoy ค่ะ(rose)

 

ผลงานของเมื่อคืน

ตอนนนี้กำลังสนุกกับการวาดรูป เหมือนกับเด็กได้ของเล่นใหม่ยังไงยังงั้นเลย
คงจะเหมือนที่พี่นักเขียนพูดน่ะครับ สงสัยสมองซีกขวาเพิ่งได้เริ่มทำงาน
ภาพนี้สมัยผมยังดก ตอนนี้ผมมันไม่ค่อยรักดีเท่าไหร่ อิอิ (มั่นใจจริงจริ๊ง เอาภาพตัวเองมาวาดโชว์เนี่ย)

 

โอ้ นั่นรูปคุณ Veggie เหรอคะ ดูๆ ไปนึกว่า กุ้ง สุทธิราช วงศ์เทวัญ นะเนี่ย

 

เช้านี้มีเพื่อนคนนึงโทรศัพท์มาเล่าเกี่ยวกับประสบการณ์ทางจิตรวมทั้งอารมณ์ของเค้าที่ไปสัมผัสกับโลกแห่งความจริงหลากมิติ เค้าบอกว่าเค้าไม่เคยเล่าประสบการณ์แบบนี้ให้ใครฟังมาก่อนเลย แต่เค้ารู้สึกว่าเมื่อคุยกับเราแล้วเค้าสบายใจขึ้น อารมณ์บางอย่างที่เกิดขึ้นก็เหมือนถูกระงับลง ขจรวรรณเคยแนะนำให้เพื่อนคนนี้อ่านหนังสือของท่านอาจารย์อนาลัยมานานแล้วและเค้าก็อยากจะอ่านมาก แต่ก็มีเหตุหลาย ๆ อย่างที่ทำให้เค้าไม่สามารถหาหรืออ่านหนังสือนี้ได้ ซึ่งเค้าก็แปลกใจมาก ล่าสุดนี้ขจรวรรณก็เอาหนังสือธรรมชาติของชาติภพไปให้ยืม แต่จนป่านนี้คุณเธอก็ยังไม่ได้อ่านเลย.. เพื่อนคนนี้จะประมาณว่าต้องสัมผัสด้วยตัวเองก่อนจึงค่อยหาคำตอบทีหลัง..

แต่ขจรวรรณกลับรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองโชคดีเหลือเกินที่ได้มีโอกาสได้เจอหนังสือของท่านอาจารย์อนาลัยและพี่นักเขียน และขอขอบคุณที่มอบความรู้หลาย ๆ อย่างที่เราไม่คิดว่าควรจะรู้ เพื่อให้เรามีสติสัมปชัญญะที่พร้อมจะรับมือกับประสบการณ์ทางจิตของตัวเองได้..(||) (||) (||)

 

ที่แขนถลอกจนเป็นแผลนี่ อาจจะเดินละเมอออกไปเฉี่ยวชนสิ่งของโดยไม่รู้ตัวก็ได้นะครับ
ที่เป็นในขณะฝันส่วนมากคือเดินไปห้องน้ำ..หรือจิตพาร่างกายไป
ฝากพี่นักเขียนช่วยขยายความดีกว่าเกี่ยวกับเรื่อง "การละเมอ"ครับ
พอดีผมไม่เคยละเมอซะด้วยสิ ( อาจเคยละเมอแต่ไม่รู้ตัว?)

ช่วงนี้ไม่ค่อยมีใครถามเรื่องจิตวิญญาณเลย งั้นผมขอถามพี่นักเขียนหน่อยนะครับ
คือมีเรื่องสงสัยอีกเรื่องนึงเกี่ยวกับการ "โคลนนิ่ง"ครับ ถ้าพี่ฯมีเวลาตอบ..
สงสัยอยู่ว่าจิตวิญญาณที่มาสู่ร่างกายที่เกิดจากการโคลนนิ่งมาจากไหน?
เพราะดูผิิดกฎธรรมชาติเอาการครับ ที่ไปยุ่งกับการเกิดของชิวิตใหม่บนโลก
หรืออาจจะเป็นจิตวิญญาณที่ล่องลอยไม่มีร่างกายเข้ามาอาศัยอยู่แทนกันแน่
คิดว่ามีบางอย่างที่เป็นเบื้องหลังผิดปกติอยู่นะครับ

 

พอเอาเส้นไกด์ออกไปเกือบหมด ใช้วิธีกะระยะเอา ปรากฏว่าทุกส่วนของหน้าไม่ว่าจะเป็นตา จมูก ปาก มีแนวโน้มว่าจะใหญ่กว่าของจริง 10% ภาพที่ออกมาเลยเป็นอย่างที่เห็น ขนาดลบแล้วลบอีกแล้วนะเนี่ย 2 วันเต็มๆ จนกระดาษจะเปื่อยหมดแล้ว ...เลยส่งมาก่อน ว่างๆ ถ้ามีอารมณ์ติสท์อีกเมื่อไหร่จะเอามาแก้ใหม่