นานาสาระและธรรมะโชติโก

.. อยากลงแบบนี้บ้าง อาจารย์ จะว่าไหม นี่..อิ อิ (จะได้ลบ)


คุณป้า ... ไม่ศรัทธาแบบนี้ ค่ะ

ลูกช้าง... อือ...ก็แล้วแต่คนเน้อ พ่อขาวแม่ชีที่ท่านมีธรรมะเป็นพระอรหันต์ ท่านยังไหว้พระใหม่ สามเณรน้อยเลย

เรียกว่าไม่ยกตนเกิน พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ นี่ผู้เลื่อมใสในคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ อย่างแท้จริง ..

แล้วแต่จะพิจารณาเน้อจ๊า

เขาก้อต้องมีบุญบารมี ญาณพิเศษ จึงทำให้บางคนศรัทธาได้

เค้าว่าสมัยก่อน ที่อินเดีย พระบวชใหม่ที่ยังไม่ได้มรรคผล ท่านจึงไม่ให้เดินทางรูปเดียว เพราะเดียรถีย์นิครนถ์ ชนชาติศาสนาต่างๆ ที่มีคุณวิเศษแบบโลกีย์ อาจหลอกชักจูงให้หลงทางธรรมได้
ชนเหล่านี้มีพระอริยเจ้า เท่านั้นแหละที่เอาอยู่ แต่บางทีท่านก็วางเฉย

พระอาจารย์ท่านบอกว่า
ทำอาชีพอะไรก็ดี ขอให้ไม่ผิดศีลธรรม นำปัจจัยไปสร้างบุญกุศลได้ เคารพเชื่อมั่นศรัทธาในพระรัตนตรัย ... ใจก็ไม่ตกไปในทางที่ชั่ว ... สาธุ

พระอาจารย์... บอกให้ป้าถามตัวเอง....ข่าวดีข่าวร้าย....ของคนอื่น....ใช่ของเรามั้ย

ลูกช้าง ... สาธุ คงได้อ่านแล้วมั้ง ครับ

คุณป้าท่านหนึ่ง นานๆ ได้พบกัน..บอกว่า

เดี๋ยวนี้หน้าตาผ่องใสนะ เดี๋ยวก็รวยแล้ว ...

พระอาจารย์.. รวยแล้วตายไหม....?

ตายแล้วเราไปไหน....? รู้หรือยัง...?

จนแล้วทำบุญไม่ได้หรือ.....?

ศาสนาพุทธ.....สอนให้เราไปไหน.....?

ลูกช้าง... สาธุ ..ถูกทุกข้อ ..

พระอาจารย์... 555555......

รู้ใจตนเอง.....นั่นแหละ.....รู้ธรรม

ได้ใจตนเอง....นั่นแหละ....ได้ธรรม

เห็นใจตนเอง.....นั่นแหละ....เห็นธรรม

มรรค,ผล,นิพพาน.....ไม่เกิน ออกไป จากกาย,วาจา,ใจ.....ตนเอง เอวัง

ลูกช้าง.. กราบ อนุโมทนา สาธุ

 

จิตเราก็เหมือนน้ำในบ่อ ยิ่งกวนก็ยิ่งขุ่น ต้องหัดปล่อยให้มันนิ่งๆ บ้าง จึงจะได้น้ำสะอาดมาดื่ม มาใช้ ใจเราก็เหมือนกัน ถ้ามัวแต่กวนอารมณ์ตนให้ฟุ้งซ่านไปตามกระแสโลกที่ขาดธรรม ย่อมนำใจให้ขุ่นมัวเศร้าหมองได้ง่าย

หมั่นฝึกหัดขัดใจให้สะอาดผ่องใสเถอะ อารมณ์ไหนมากวนก็ไม่ขุ่นให้ร้อนใจ นี่เรียกว่าอำนาจบุญกุศลที่ให้ความฉลาดต่อตนเอง ตามกำลังสติปัญญาตน

 

พิษรักปักลึกรู้สึกเจ็บนัก
เสียหลักหมดท่าเพราะคำปราศรัย
อ้างเมตตาทิ้งภาวนารักษาใจ
ถูกกองไฟเผาใจให้ร้อนทรวง

สติมาเตือนย้ำกรรมฐาน
ที่เรือนชานสมบัติมีอย่าห่วงหวง
โลกธรรมความจริงสิ่งหลอกลวง
สิ่งทั้งปวงเกิดมีดับไปให้ปล่อยวาง..

 

คุยกับน้องสาว

(น้อง) .. ถ้าพี่ไม่ใช่พี่น้องคงไม่มีโอกาสได้รู้

ชาตินี้จะทำบาป ทำกรรมมาแค่ไหนก็คงไม่เสียใจ เพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของเรา...มันกลับสอนเราให้เราได้รู้...แต่จะเสียดายจริงๆ กับคนที่เราสมควรจะเคารพเชื่อฟัง กลับแนะนำและสอนให้เราไปตกเหว เพราะทุกครั้งที่เชื่อ จะมีเรื่องเดือดร้อนตามมาทุกครั้ง จนอายุ 30 กว่าปี กี่ครั้งคงนับไม่ถ้วน

พิเศษมากๆ คือตลอดเวลา ทุกครั้งที่เจ็บหรือเศร้า คำปลอบใจดีๆ จะไม่เคยมี ไม่เคยมี แถมบอกว่า โง่ปัญญาอ่อน (แปลกมากจริงๆ) แต่กับพี่สาวกลับเข้าข้างกันเป็นปี่เป็นขลุ่ย แม้จะเป็นเรื่องที่แย่ๆ ก็เข้าข้าง

อยากมีมากๆ มีแม่ มีพี่ๆ คอยสอนเราว่าอะไรดี อะไรไม่ดี อยากมีพ่อแม่พี่น้องที่รักปรองดองกัน อยากมีครอบครัวใหญ่ที่อบอุ่น...แต่คงไม่รอแล้วล่ะ เพราะกลัวจะแก่ตายไปซะก่อน...หาความรู้ประสพการณ์เอาเองดีกว่า

6 ปี กับคุณสามีต่างชาติ ต่างภาษาและต่างศาสนา กลับสอนให้เราคิดแต่เรื่องดีๆ พูดดี ทำแต่เรื่องดีๆ สนับสนุนส่งเสริมให้เรามีความรู้มีการศึกษา ให้รู้จักช่วยเหลือตัวเองได้ คอยรักคอยห่วงใยดูแลเอาใจใส่เราทุกๆ เรื่องในชีวิตประจำวันของเรา เรื่องของเราจะสำคัญกว่าเรื่องของเขาเสมอ ชอบทำให้เรามีความสุข ถ้าเศร้าก็มาปลอบใจ และคอยให้กำลังใจเสมอ ชอบตามใจเราทุกเรื่อง ที่ดีๆ...

คุณสามีเป็นคนมีการศึกษาดี หน้าที่การงานดี มีตระกูลดี แต่คุณสามีจะมีนิสัยที่เรียบง่ายมากๆ (รูปหล่อ พ่อแม่รวย) สำหรับ ปู่ ย่า คอยช่วยเหลือเรามาตลอด แม้กระทั้งข้าวของ เงินทอง เครื่องใช้ต่างๆ และไม่ว่าจะวันเกิด วันพิเศษต่างๆ ก็จะโทรมาอวยพร ...อยากจะกราบคุณสามีวันละสามหนจริงๆ กับสิ่งที่เขาให้เพราะมันเป็นสิ่งที่เราไม่เคยได้

เคยได้ยินและจำได้ว่าให้รักและเคารพบุพการี ผู้มีพระคุณ และให้รู้จักกตัญญู

*********************************

(พี่) .. อดีตถือเอาว่าเป็นบทเรียน ผู้ใหญ่ก็ใช่ว่าจะเป็นผู้รู้ถูกเสมอไป เราผู้น้อยก็ฟังไว้เพราะมันเป็นมารยาทไทยแต่โบราณ เมื่อเรามีโอกาสได้พบเจอสิ่งที่ดีงามกว่าก็จงไขว่คว้าและนำพาชีวิตไปสู่ความร่มเย็นให้ตัวเอง

กรรมที่เคยร่วมทำกันมาจึงต้องได้พบเจอสิ่งที่ดีบ้าง เสียบ้างเป็นธรรมดา ปัจจุบันเราได้พบสิ่งที่ดีแล้วก็จงรักษาและนำพาตนให้ดำรงอยู่กับความถูกต้องดีงามเทอญ อดีตที่ผ่านไปก็มีแต่อภัยให้กัน ทำปัจจุบันให้ดีที่สุดก็พอ อนาคตก็ต้องรอดูกันต่อไป

บางคนเขาอาจไม่เชื่อหรอกว่าเรามีความสุข แต่พอเราเข้าใจธรรมะ ก็จะเชื่อได้ว่าธรรมะความดีบุญกุศลบารมี สมาธิภาวนาที่เราได้หมั่นทำหมั่นสร้าง ทำให้เรามีปัญญาสามารถแยกแยะ เปลี่ยนจิตใจตนไปสู่ความร่มเย็นเป็นสุขได้ตามกำลังแห่งปัญญาตน เพราะเราได้อาศัยทุกข์มาพิจารณาด้วยธรรม ให้เกิดปัญญา การพัฒนาจิตใจก็ง่ายขึ้น รู้ละ เข้าใจตัวเอง เข้าใจคนอื่นมากขึ้น สบายใจ

ขอให้รักษาอารมณ์แห่งความดีไว้ให้มั่น เพราะสังขารมันเสื่อมไว เราจะอยู่ได้อีกนานสักเท่าไร มอบความมีน้ำใจให้เมตตาต่อกัน นั่นแลใจพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ อยู่ที่ใจดีของเรา

พ่อแม่นั้นท่านเปรียบเหมือนเป็นพรหมของบุตร .. พรหมดีต้องมี 4 หน้า คนส่วนใหญ่มักจะเป็นได้แค่ พรหม 3 หน้า
หน้าที่ 1 คือ เมตตา
หน้าที่ 2 คือ กรุณา
หน้าที่ 3 คือ มุทิตา
หน้าที่ 4 คือ อุเบกขา .. สำหรับหน้าที่ 4 นี้ น้อยคนจะมีได้ ..หน้าตา และ จิตใจ จึงไม่งามครบสมบูรณ์ ..สาธุ

 

ศีล ๕ ยังไม่ครบ ชีวิตจะสงบสุขได้งัย

จะเรียกร้องหา สวรรค์วิมานที่ไหน ในเมื่อ ทาน ศีล ภาวนา ยังไม่ปฏิบัติ

คนสงบมีน้อย คนฟุ้งซ่าน มีมาก

โลกนี้ มีทั้งคนดี คนบ้า อย่าถือสา ถ้าเราดี

 

ธรรมะ แม้จะพูดน้อย พูดเยอะ ก็มาลงที่การปฏิบัติ กาย วาจา ใจ ละชั่ว ทำดี ทำจิตให้สะอาดบริสุทธิ์ ถ้าเรายังไม่ได้ปฏิบัติตามนี้ ก็ชื่อว่ายังห่างไกลธรรม ..


คำพูดดีๆ แม้จะออกจากปากคนไม่ดี ก็มีประโยชน์ ทำให้เราเห็นโทษของความไม่ดีได้ ... คำพูดที่ไม่ดี แม้จะออกจากปากคนดี ก็ไม่ควรทำตามเป็นอย่างยิ่ง

ฝนตกแดดออก ร้อนหนาว ธรรมชาติ เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ผู้คนก็สมมุติให้ว่า วันนี้ดี วันนี้ร้าย แล้วแต่ความพอใจของตน ความเป็นจริงธรรมชาติก็มีความลงตัวของเขา เราต่างหากที่ไม่มีความลงตัวของตนเอง

บางทีเราไปโทษธรรมชาติ คาดหมายให้ได้ดังใจตน พอได้ดังใจก็ชอบ ไม่ได้ดังใจก็ชัง หาความวางเฉยได้ยาก สำหรับผู้มากด้วยความหลงในวัตถุภายนอก ที่ปอกลอกด้วยความไม่จริง เมื่อเราไม่ได้ศึกษาเรียนรู้เรื่องธรรมะ ที่ท่านผู้รู้สั่งสอน ให้น้อมเข้ามาสู่ใจตนว่า สิ่งทั้งหลายเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ไม่ควรเข้าไปยึดมั่นถือมั่น ให้เข้าใจ เข้าถึงความเป็นอนัตตาธรรม ท่านว่าอย่างนั้น..สาธุ

 

ตามคนดีมีค่าไม่พามั่ว
ตามคนชั่วหมองมัวให้เจ็บช้ำ
ตามผู้รู้เป็นครูเป็นผู้นำ
ไม่หลงคำคนร้ายใจหลอกลวง

ภาวนาอยู่ในป่าหรือภาวนาอยู่ในบ้าน ถ้ายังฟุ้งซ่านก็หมดท่าเหมือนกัน

ภาวนาอยู่ในบ้านหรือภาวนาอยู่ในป่า ถ้าได้สติได้ปัญญาก็มีค่าเหมือนกัน

 

พระอาจารย์ อนาลโย เมตตาส่งข้อความมาโปรด...


..ยามดึกนี้เงียบสงัดดีนะ

..กราบนมัสการครับ เงียบ ดีครับ

..ใจเงียบมั้ย

..ยังฟุ้งๆ ปรุงๆ ไป อยู่ครับ

..ไม่ฟุ้งไม่ปรุงจะรู้เกิดปัญญาหรือ
เดี๋ยวก็ไปนั่งสมาธิต่อแล้ว พอดีวันนี้มีโยมป่วยมาหามาก ไม่ได้ตอบคำถามช่วงบ่าย เลยเข้ามาตอบคำถามตอนดึกหนะ

..พระอาจารย์ไม่ค่อยได้พักผ่อนเลยนะครับ

..นอนพัก มันเป็นสิ่งเล็กน้อย

..พระอาจารย์ช่วยขยายอธิบายธรรม ที่หลวงปู่ดูลย์ สอนว่า คิดเท่าไร ก็ไม่รู้ เมื่อหยุดคิดได้ จึงรู้ แต่ก็อาศัยความคิด จึงรู้

..หยุดคิดอย่างอยาก สงบนิ่งดีแล้วจิตไร้ความลำเอียง สงบจากนิวรณ์ จึงใคร่ครวญ แต่ก่อนจะสงบได้นั้นก็ต้องคิดก่อนจึงจะสามารถทำความสงบได้
คำถามที่ว่า เราคิดทำไม เรากังวลทำไม เรากำลังทำอะไรอยู่ เหล่านี้คือทางแห่งบทสรุปเพื่อปลดปลง พอเข้าใจบ้างมั้ยน้อ

เราป่วยเพราะไม่ได้พักและทดสอบยาหากได้พักฉันยาเยียวยาตนคงจะหายแต่ต้องใช้เวลานาน

..งานสงเคราะห์พระอาจารย์เยอะจริงๆ ครับ

..มันมาเองมิได้แสวงหา เราไม่สามารถปฏิเสธได้และไม่สามารถต่อรองราคาได้
เพราะใจละอาย เราไร้อนาคตมานาน ใจไม่อาจจะทำอะไรเพื่ออนาคต หลายๆ คนยังมีอนาคต เขาจึงต้องทนสู้บากบั่นไป แต่เราไร้อนาคต มีคนบอก เราก็ยอมรับ

...ครูบาอาจารย์รุ่นเก่าต่างทยอยล่วงลับ ผู้รู้ใหม่ จะหาเพิ่มก็ยากเหมือนกัน บางทีเจอครูปลอมแบบสวมรอย ก็เยอะ ... ผู้ที่จะทำได้อย่างพระอาจารย์ก็มีน้อย งานสงเคราะห์พระอาจารย์จึงมีมาก ..บารมีเยอะแล้ว คุณธรรมพระอาจารย์พร้อม

..เราอยู่กับเขานับจากหนึ่ง ไม่เคยนับจากสองหรือสามและไม่มีเพิ่มมากกว่าหนึ่ง ใครๆ มาก็เป็นหนึ่งหมด ส่วนใครมาหาเราแล้วจะอยู่ต่อหรือจะจากไปนั้นเราก็มิได้ห้ามเขาเลย ทุกๆ คนที่อยู่กับเราจึงมักรักเราและมีแต่ความจริงใจเสมอมา

..สมแล้วครับ กับคำว่า เมตตาธรรมค้ำจุนโลก ช่วยดับทุกข์โศก ให้ผู้ที่ยังโหยหาในการทำความดี ..เพราะอาจารย์ยกตัวตนให้พ้นภัยได้แล้ว จึงอยู่เพื่อสงเคราะห์ ด้วยพลังเมตตา ผู้ที่มาจึงรักเคารพนั่นเอง

..สาธุ ใจที่ไม่อาจจะทำผิดได้ มันไม่ก้าวร้าวแต่ไม่ใช่ทุกๆ คนจะชอบไปทั้งหมด คนเกลียดเราก็มีเช่นกัน เราบอกศิษย์เราว่า ไม่ใช่เราอิจฉาผู้ใด แต่รู้ไหมเวลาเราเห็นพวกเธอบางคนวิ่งไล่ตามพระดัง พอกลับมาก็ไม่ได้อะไร นอกจากความตะลึงในเงินทองที่ท่านผู้นั้นได้ ผู้นั้นมี ตะลึงในสักการะของท่านเหล่านั้น แล้วมานั่งตำหนิเรา สิ่งที่เราอยากให้พวกเธอทุกๆ คนนั้นเป็นกันถึงกันหนะ คือความอิ่มธรรม รู้ไหมคนอิ่มธรรมหนะเขาเป็นอย่างไร เขาไม่วิ่งไล่ตามชื่อเสียง ไม่วิ่งไล่ตามสักการะ ไปที่แห่งใดๆ ก็ตาม สิ่งที่เขาสนใจคือ ข้อธรรมต่างหาก แต่พวกเธอบางคน ไม่เคยจะใส่ใจข้อธรรมเลย เวลาสนทนาก็ไม่เคยจะมีเรื่องข้อธรรม นอกจากนั่งเล่าอย่าปลาบปลื้มเรื่องอิทธิฤทธิ์ ที่ได้ยินจากคนอื่นเล่ามา กับเรื่องร่ำรวยเงินทองของพระ สิ่งที่ปรารถนานั้นคือ หวังใจที่ถึงธรรมที่ตั้งมั่น หากจะแสวงหาขอให้แสวงหาอาจารย์ที่นำพาให้พ้นทุกข์ มิใช่แสวงหาอาจารย์ที่ดังๆ มีลาภสักการะมากๆ เราเห็นเขาวิ่งตามไป อย่างนั้นก็นึกสงสาร

ประวัติที่เขียนขึ้นจากคนไร้ศีล ยากที่จะเป็นความจริงแท้ ธรรมที่กล่าวกันในละครก็หาใช่สิ่งชี้วัดว่าคนผู้นั้นถึงธรรม แต่ธรรมเหล่านั้นเราสามารถนำมาใช้กับเราได้ นำมาฝึกฝนตนเองได้ สิ่งที่ประเสริฐสุดคือ การฝึกฝนตนเองได้ เพราะตนนี้แลฝึกได้ยากยิ่งนัก

เราขอตัวก่อนเน้อ ตีสามต้องตื่นแล้ว ขอพักสักหน่อย สาธุ

...กราบนมัสการ ขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งครับพระอาจารย์

 

ผู้มีทาน ย่อมยินดีในผลของทาน

ผู้มีศีล ย่อมยินดีในผลของศีล

ผู้มีสมาธิ ย่อมยินดีในผลของสมาธิ

ผู้มีปัญญา ย่อมยินดีในผลของปัญญา

ผู้มีธรรม ย่อมยินดีในผลของธรรม

สัพเพ ธัมมา อนัตตา ติ ...**... ธรรมทั้งหลาย ทั้งปวง ไม่ใช่ตัวตน ดังนี้

 

ธรรมะน่าติดตามมากค่ะ สาธุๆ

 

อยู่ด้วยกัน ต้องรักกันนะสู
อยู่ด้วยกัน อย่ากัดกันนะสู
อยู่ด้วยกัน ต้องแบ่งปันกันนะสู
อยู่ด้วยกัน ต้องช่วยกันนะสู
อยู่ด้วยกัน ต้องดีต่อกันนะสู
อยู่ด้วยกัน อย่าเอาเปรียบกันนะสู
อยู่ด้วยกัน ต้องสามัคคีปรองดองกันนะสู

หลวงตา กับ หมาวัด

 

ลูกช้าง.. วันหนึ่งคืนหนึ่งพยายามอยู่กับอารมณ์ดีๆ ส่วนอารมณ์เสียๆ ก็ถ่ายออกไปบ้างก็ดี อย่าเก็บไว้นานเดี๋ยวมันเน่าเหม็น จักเป็นพิษภัย

สิ่งไหนครูบาอาจารย์บอกว่าดีเราก็ทำดีตามท่านสอน สิ่งไหนท่านบอกว่าไม่ดี เราก็ต้องหลีกหนีให้ห่าง .. อยู่ให้ไกล ไปให้ถึง + บาปอยู่ให้ไกล บุญไปให้ถึง (ใจ)

พระอาจารย์... 555

ลูกช้าง...กราบครูบาอาจารย์ พระรุ่นใหม่ใจอริยะ นำพาทำบุญ .. บุญนี้ทำบ่อยๆ ทำให้มากๆ ทำให้เต็มใจ พอเต็มใจแล้วบุญก็จะล้นแผ่ออกไปสู่ชนรุ่นหลัง ให้ได้รับกระแสแห่งความร่มเย็นตาม บุญนี้เหมือนน้ำเย็น ดับกระหายคลายร้อนกายใจได้ดี จึงว่าอย่าพากันทิ้งบุญ เพราะบุญจักทำให้อบอุ่นกายใจ ..

อาจารย์หัวเราะ ลูกช้างก็พอใจ เฮ่อๆ

 

ตำแหน่ง สำคัญ สำหรับหน้าที่
ความดี สำคัญ สำหรับทุกคน

 

พระอาจารย์...ขันธ์ 5 ถวาย ครูบาอาจารย์ ผู้มีพระคุณ....ย่อมเป็นผู้มีครูบาอาจารย์ มาโปรด เสมอๆ

ลูกช้าง..เป็นเช่นนั้นเหรอครับ สาธุ ครับ

พระอาจารย์ 55555....ฝันเห็นแต่พระมาโปรด จะเป็นอื่นได้ไง

ลูกช้าง...อิ อิ นั่นนะสิ ฝันเห็นพระอาจารย์ สุขิโต นี่เมื่อคืน เหมือนกับว่าลูกช้างจะขึ้นไปขอความช่วยเหลืออะไรท่านนี่แหละ เห็นว่าท่านจะจำวัดแล้ว ก็เลยเดินลงกุฏิไป ..

ท่านพูดไล่ตามมา " ใคร นะ ใคร นะ .."

พระอาจารย์ 55555......สาธุ

ลูกช้าง 55555......สาธุ

พระอาจารย์..ตอบซิว่า พระ ครับ

ลูกช้าง .. สาธุ พระครับ

พระอาจารย์...ต้อง อย่างงั้นซิ 555555

ลูกช้าง...อิ อิ ตามอาจารย์ว่าล่ะกัน

พระอาจารย์...หลวงปู่สังวาลย์ เสกให้เป็นพระ

ลูกช้าง...บุญคุณครูบาอาจารย์ยิ่งใหญ่ จริงๆ หนอ เกินคำบรรยายแท้ กราบสาธุ

พระอาจารย์...55555555 ฮาไปตลอด..ไม่รอดซะ พระ

 

รู้เรื่องคนอื่นเป็นเรื่องของโลก
รู้เรื่องตัวเองเป็นเรื่องของธรรม

เมื่อเรากระทำการใด ด้วยความโลภมาก โกรธมาก หลงมาก ย่อมได้รับความทุกข์ เดือดร้อน เป็นธรรมดา เมื่อเรากระทำด้วยความไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลง ย่อมได้รับความสงบร่มเย็นเป็นสุข เป็นธรรมดาเหมือนกัน จึงว่า กรรม คือ การกระทำ ดีและชั่ว

เราคนชาวบ้าน ละชั่วทำดี ได้แค่นี้ก็พอ เมื่อใดที่ใจเราพัฒนาได้ดีมากขึ้น ก็จะละชั่วทำดี วางชั่ว วางดี ..สุขี ชีวัน ..

อันตัวเรานี้ ไม่มีอะไรดีแน่
เพราะต้องแก่เจ็บตายกลายเป็นผี
จึงต้องสร้างทางบุญหนุนนำทำความดี
อยู่โลกนี้ก็เพื่อธรรมค้ำจุนใจ..ให้ร่มเย็น

 

กราบ มับ ๆ ลงไปแล้ว " ขอเหรียญแน ข้าฯ น้อย ขอน้ำมนต์แน ข้าฯ น้อย ขอของขลัง ตะกรุด ผ้ายันต์นำแน ข้าฯ น้อย "

" เอ้า .. เอานี่ เอาศีลไปรักษา เอาพุทโธไปภาวนา ของดีติดตัวติดใจไปได้ตลอดเวลา ไม่หนัก เบาสบายกาย ใจ.."

" ข้าฯ น้อย กะหยังอยากได้เหรียญของขลังกับครูบาฯ คือเก่า "

" ที่อาตมาให้นี่แหละ ของดี ของขลัง ที่สุดแล้ว เสกตัวเอง ให้ดี ได้บุญด้วย พระพุทธเจ้าก็ให้ศีล ให้ธรรมพระภิกษุสงฆ์ อุบาสก อุบาสิกา นำไปประพฤติปฏิบัติ จนได้ดวงตาเห็นธรรม ก็ให้มาแบบนี้แหละ

ถ้ามัวแต่แสวงหา ของดี ของขลัง ภายนอก แก่นสารสาระธรรมภายในใจก็จะห่างหายไป ประโยชน์ก็ได้น้อย ให้เอาประโยชน์ใหญ่ ใจร่มเย็น ให้ดีพอก่อน..."

 

การนึกภาวนาไม่ได้เสียอัฐเสียสตางค์อะไรเลย
และทำได้ทุกเวลาที่ต้องการ
การฝืนใจทำความดีนั้นไม่ผิดจากหลักธรรม
ของพระพุทธเจ้า และท่านทรงชมเชยมากนัก
เพราะพระองค์ได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าเพราะการฝืนใจ
เราเป็นลูกของท่านต้องเดินตามร่องรอยของท่าน
จะชื่อว่าลูกศิษย์มีครู

หลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน
เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด
เมื่อวันที่ ๑๒ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๔๐
"ตายแบบพระพุทธเจ้า"

 

.. ยาทาน รักษาไข้กาย ธรรมทาน รักษาไข้ใจ ทำใจ รักษาทุกโรค ..

หมอชีวกโกมารภัจจ์

หมอชีวกเป็นบุตรนางโสเภณีนามว่า สาลวดี นางนครโสเภณีผู้ทรงเกียรติแห่งเมืองราชคฤห์ โดยพระเจ้าแผ่นดินทรงแต่งตั้ง มีเงินเดือนและค่าตัวสำหรับผู้ร่วมอภิรมย์อีกคนละ ๑๐๐ กหาปณะ (ประมาณ ๔๐๐ บาท)

เพราะไม่ได้ตั้งใจให้เกิด เมื่อเกิดมาแล้วแถมเป็นชายเสียด้วย นางจึงไม่เลี้ยง สั่งให้เอาไปทิ้งที่หน้าประตูวัง เช้าตรู่วันนั้น เจ้าฟ้าอภัยพระโอรสของพระเจ้าพิมพิสารเสด็จไปพบเข้า จึงนำไปเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรมตั้งชื่อให้ว่าชีวกโกมารภัจจ์ แปลว่า ผู้ยังมีชีวิตรอดมาได้ ตอนเป็นเด็ก

ชีวกเป็นคนฉลาดมีปฎิภาณเฉียบคม ถูกเด็ก ๆ ในวังด่าเสียดสีว่าเป็นลูกไม่มีพ่อ จึงมีมานะจะเอาชนะหาความรู้ใส่ตัวให้ใครดูถูกไม่ได้ จึงหนีไปกับกองคาราวานไปยังเมืองตักกสิลา ฝากตัวเป็นศิษย์เรียนวิชาแพทย์กับอาจารย์ทิศาปราโมกข์ เรียนอยู่ ๗ ปีก็จบ ลาอาจารย์กลับบ้านเกิดเมืองนอน

อาจารย์ให้เสบียงมานิดหน่อยหมดระหว่างทาง จึงต้องใช้วิชาความรู้ที่เรียนมารักษาโรคปวดหัวของภรรยาเศรษฐีเมืองสาเกต ที่เป็นมา ๗ ปีแล้ว รักษาหมอที่ไหนก็ไม่หายสักที สามารถรักษาให้หายขาดได้ด้วยการปรุงยาขนานเดียว ได้รับรางวัล ๔,๐๐๐ กหาปณะ

เมื่อกลับถึงเมืองราชคฤห์แล้วได้มีโอกาสรักษาโรคภคันทบาพาธ (โรคริดสีดวงทวาร) ของพระเจ้าพิมพิสารจนหายขาด พระเจ้าพิมพิสารจึงแต่งตั้งให้เป็นแพทย์หลวงประจำพระราชสำนัก ได้พระราชทานบำเหน็จจำนวนมาก รวมทั้งสวนมะม่วงด้วย

ได้ผ่าตัดเนื้องอกในลำไส้ของบุตรเศรษฐีชาวเมืองพาราณสี คนหนึ่งให้หายขาดจากโรคร้ายได้ แล้วได้ผ่าตัดสมองเศรษฐีชาวเมืองราชคฤห์คนหนึ่งจนอาการโรคปวดหัวหายขาด

จากนั้นมาชื่อเสียงเกียรติคุณของหมอชีวกก็แพร่สะพัดไปทั่วเมืองว่าเป็นหมอเทวดา ชื่อเสียงได้ฟุ้งขจรไปยังต่างแดน ถึงเมืองอุชเชนีแคว้นอวันตีซึ่งอยู่ห่างไกล พระเจ้าจัณฑปัชโชต กษัตริย์ผู้ดุร้ายประชวรด้วยโรคปวดพระเศียรข้างเดียวมาเป็นเวลานาน ๗ ปีแล้ว จึงส่งราชฑูตมาขอจากพระเจ้าพิมพิสารให้ไปรักษา หมอชีวกถวายการรักษาจนหายแต่ก็เกือบถูกประหารชีวิตเพราะพระองค์ไม่ชอบเนยใส หมอชีวกปรุงยาใส่เนยใส ถึงกับสั่งคนตามล่าหาว่าหมอชีวกแกล้ง แต่หมอชีวกก็เอาชีวิตรอดกลับมาได้ด้วยปัญญาของตน

เมื่อพระเจ้าจัณฑปัชโชตหายประชวรแล้วทรงสำนึกในบุญคุณหมอชีวกจึงทรงส่งผ้ากัมพลหรือผ้าแพรเนื้อละเอียดอย่างดีสองผืนไปพระราชทานแก่หมอชีวก

หมอชีวกได้นำผ้าสองผืนนั้นไปถวายพระพุทธเจ้า จนเป็นเหตุให้พระพุทธองค์ทรงอนุญาตให้พระภิกษุสงฆ์รับผ้าสำเร็จจากชาวบ้านทำถวายได้ แต่บัดนั้นมาทำให้คหบดี และชาวเมืองต่างดีใจพากันนำจีวรมาถวายพระเป็นจำนวนมาก

ในสมัยนั้น พระพุทธเจ้าประทับอยู่วัดเวฬุวัน เมื่อบำเพ็ญพุทธกิจตลอดทั้งวัน ทรงมีเวลาพักผ่อนน้อย พุทธกิจ ๕ ประการคือ
๑.เวลาเช้ามืด ทรงตรวจดูอุปนิสัยสัตว์โลกที่ควรโปรด
๒.เช้า เสด็จออกบิณฑบาต หรือโปรดสัตว์
๓.เวลาเย็น ทรงแสดงพระธรรมเทศนาแก่พุทธบริษัท
๔.เวลาค่ำ ทรงให้โอวาทแก่ภิกษุสงฆ์
๕.เวลาดึก ทรงแก้ปัญหาเทวดา
พระวรกายของพระองค์จึงเกิดหมักหมมด้วยสิ่งอันเป็นโทษ ท้องผูกอย่างร้ายแรงเนื่องจากนั่งนาน พระอานนท์จึงไปหาหมอชีวกแจ้งพระอาการของพระพุทธเจ้าให้ทราบ หมอชีวกได้ไปถวายยาถ่าย พระวรกายของพระพุทธองค์ได้กลับเป็นปกติดังเดิม และได้ถวายตัวเป็นแพทย์ประจำพระองค์ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา พร้อมทั้งถวายสวนมะม่วงให้เป็นที่ประทับของพระพุทธเจ้าอีกด้วย

หมอชีวกได้ถวายการรักษาพระพุทธเจ้าอีกครั้งหนึ่ง เมื่อพระพุทธองค์ถูกพระเทวทัตรอบทำร้าย กลิ้งหินบนยอดเขาคิชฌกูฏหมายจะให้ทับพระองค์ให้สิ้นพระชนม์ แต่ก็ทำได้แค่ทำให้พระบาทของพระพุทธองค์มีพระโลหิตห้อเท่านั้นหมอชีวกได้ถวายการรักษาที่สวนมะม่วงนั้น

หมอชีวกตลอดชีวิตท่านยุ่งอยู่กับการรักษาโรคคนทั้งเมืองไม่มีเวลาปฏิบัติธรรม แต่ท่านก็เป็นพระโสดาบัน ได้ใช้วิชาความรู้ที่เล่าเรียนมาบำเพ็ญประโยชน์แก่ชนหมู่มาก ช่วยเหลือผู้เจ็บไข้ไม่เลือกยากดีมีจน จนได้รับยกย่องจากพระพุทธองค์ว่าเป็นเอตทัคคะในด้านเป็นที่รักของปวงชน

 

ใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย ประคองใจให้มีความสุขเป็นสำคัญ อดทนสู้ให้อยู่ได้แบบพอเพียง หลีกเลี่ยงอารมณ์ร้ายที่ทำให้ใจขุ่นมัว

มีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ พ่อแม่ ครูบาอาจารย์ เป็นที่ระลึก เป็นที่พึ่งทางใจ

เวลาเขาพูดไม่ดีกับเรา ก็ไม่อยากคุยด้วย เพราะฉะนั้น เราก็อย่าพูดไม่ดีกับใคร เดี๋ยวเขาไม่อยากคุยด้วยเหมือนกัน

 

เกิดเป็นคนอย่าเป็นคนหลงโลก
อย่าเป็นคนขวางธรรม เพราะจะนำทุกข์มาสู่ตน
มองโลกให้เป็นธรรม มีธรรมประจำใจ สุข ทุกข์ทั้งหลายก็ไม่เที่ยงในโลกนี้
อย่าเบียดเบียนกัน ให้มีเมตตาต่อกัน ชีวิตที่ได้มานั้นจึงมีค่าน่าภูมิใจ

เราอยู่กับโลก ต้องอาศัยธรรมเป็นที่พึ่ง โดยมีพ่อแม่ครูบาอาจารย์ เป็นผู้ชี้นำทางสว่างให้ ถ้าไม่อย่างนั้นเราก็จะหลงโลก จะพบแต่ความทุกข์โศกเศร้าใจ เมื่อเรามีธรรมแก้โลกให้พ้นโศกได้สบายใจ

ความสุขทางกาย เราอาจพึ่งพาอาศัยคนอื่นได้บ้าง แต่ความสุขทางใจ เราต้องพึ่งพาอาศัยตนเอง ดูตัวเอง พิจารณาตัวเอง ค้นหาวิชาความรู้ดี รู้ชั่วที่ตนเอง

ถ้าเราไปค้นหาที่คนอื่น มันจะปลื้มได้ไม่นาน พอไม่พอใจมันก็โกรธเกลียดทุกข์อีก ธรรมะท่านจึงให้ค้นหาที่ใจตน สงบเย็นที่ใจตน รู้ที่ใจตนเป็นสำคัญ จึงจะได้พบความอัศจรรย์ที่ใจ