มีอุบายแก้ไขการชอบบังคับลมอย่างไรบ้างครับ

คือจับลมหายใจทีไรจะรู้สึกว่าบังคับให้หายใจเข้าออกทุกทีเลย มีวิธีแก้อย่างไรบ้างครับสาธุ

 

ไปฝึกอย่างอื่นก่อนครับ ไม่ต้องเน้นลม
ใช้พุทธานุสติภาวนาต่อเนื่องไปก่อนครับ
เรื่องลมไม่ต้องไปสนใจ
อานาปานสติคือลมหายใจ
เราหายใจตลอดเวลาอยู่แล้ว
ไม่ว่าจะกรรมฐานใดๆก็จะมีอานาปานสติตาสไปด้วยเสมออยู่แล้ว
วิธีที่จะไม่ทำให้เราบังคับลมหายใจ
คือเรายังไม่ต้องไปจับลมหายใจนั่นเอง

 

ใช้ตัวรู้เป็นตัวกำหนดลม

หายใจเข้าก็รู้ว่าหายใจเข้า ลมเข้ากระทบที่ไหนบ้าง
หายใจออกก็รู้ว่าหายใจออก ลมออกกระทบที่ไหนบ้าง

ลมหายใจสั้นก็รู้
ลมหายใจยาวก็รู้

 

ถ้ารู้ลมโดยมีสติรู้ตามลมได้อยู่ตลอด ไม่ฟุ้งซ่านไปที่อื่น ไม่ต้องกลัวการบังคับลมครับ เดี๋ยวสมาธิละเอียดขึ้นจะหลุดออกเอง

 

ลืมตาฝึก ใช้ความรู้สึกกำหนดรู้อยู่ 2 จุด
กระพริบตา ก็รู้ว่ากระพริบตา จุดที่ 1
หายใจก็รู้ว่าหายใจ เข้า-ออก จุดที่ 2

สลับกัน ที่ จุด 1 และ 2 ทีละครั้ง ค่อย ๆ ทำช้า ๆ
ไม่ต้องรีบ ฝึกรู้ ไป - มา ที่ จุด 1 และ 2

หากเข้าใจ ทำง่ายก็แสดงว่า เหมาะกับตัวเอง
ถ้าใจร้อน ไม่ชอบ ทำไม่ได้ ก็เปลี่ยนไปหาวิธีอื่น

พอนานเข้า มันจะเข้าที่เอง ก็เหลือ จุดเดียว ที่ ลมหายใจ เข้า-ออก
ต้องฝึกนะ จึงจะเป็นไปได้ นั่งนึกเอาเอง ทำไม่ได้หรอก.

 

ปฏิบัติไปเรื่อยๆ เดี่ยวดีขึ้นเอง

ก็เหมือนเด็ก แรกๆ ก็ต้องหัดคลานก่อน จะให้ออกไปวิ่ง 100 เมตร เลยก็คงไม่ได้ นะคับ
ถ้าไม่มีความสามารถ
^^

สิ่งสำคัญคือ รักษา อารมณ์หนึ่ง จดจ่ออยู่กับกรรมฐาน ไม่เผลอฟุ้งซ่านหลุดจากกรรมฐานส่งจิตออกนอก ไปฟุ้งซ่านเรื่องอื่นๆ ครับ

มีสติ จดจ่ออยู่กับคำภาวนา จนจิตสงบนิ่ง จนจิตเป็นสมาธิ ครับ

.
.
.

 

อย่าใช้ควมารู้สึกว่า กำหนด รู้ลมเข้า ลมออก

หรือ รุ้สึกว่าต้องบังคับลม หรือ ต้องรุ้ลมเข้าออก ทุกขณะของลมหายใจ

ถ้าแบบนี้จะเป็นการบังคับจิต ผิด แน่นอนครับ

ไห้รู้ ลม เข้า ลมออก ก็พอ และไม่ต้องรู้ทุกลมหายใจเข้าและออก

พอระลึกนึกได้ตอนไหน ก็รู้ลมเข้าออกเฉยๆ จะเข้ายาว จะออกสั้น

จะระลึกรู้ลมหายใจได้ตลอดสาย ไม่ต้องไปใส่ใจ

รู้เฉยๆก็พอ ไม่ต้องมีการไห้รู้สึกว่า มีการกำหนด หรือบังคับจิต ไห้ไปรับรู้ลมเข้าออก

รู้แบบสบายๆ ลมออก รู้บ้าง ลมเข้าก็รู้ ลืมก็ช่างมันบ้าง พอนึกได้ก็

รับรู้ลมเข้าออก ใหม่ ทำแบบสบายๆครับ

เจริญในธรรมครับผม

 

ตามรู้ลม ก็ได้ วิปัสสนานะ
แต่ถ้าควบคุมลม ก็ได้ สมถะ ..
ค่อนข้างแยกกันยาก แต่ก็มีความต่างกัน

หลายคน พอนั่งสมาธิมาได้ดี ถึงจุดลมหายใจเปลี่ยนเป็นติดขัด ลำบาก .. ก็จะเข้าควบคุมโดยไม่รู้ตัว คือหายใจใหม่ให้สะดวกเสีย... น่าเสียดายที่ลมกำลังแสดงไตรลักษณ์ให้ดู
สมถะเป็นการหนีเวทนา... หรือเอาจิตไปอยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น กสิณ หรือลมหายใจ ... แต่ถ้ามีสมาธิขึ้นมา ก็สามารถนำมาวิปัสสนาโดยตามรู้ลมแทนจะควบคุมลม การทำกรรมฐานท่านโกเอ็นก้า สามวันแรกก็จะทำแบบสมถะให้มีกำลังสมาธิขึ้นมาก่อนคือหายใจเข้าออกลึกๆ วันต่อไป ก็ตามรู้ลมห้ามแทรกแซง ไม่ว่าลมจะเป็นอย่างไรก็ตาม

การควบคุมลมได้ ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ มีประโยชน์มากเช่นกัน เช่นการเดินปราณ ทะลวงจักระ เดินลมไปตามฐานจักระเจ็ด ก็เป็นการทำให้ร่างกายจัดระเบียบเซลล์ หรือเลือดลมเดินดี.. คือสมาธิจะช่วยให้คลื่นสมองเป็นระเบียบเพิ่มศักยภาพของสมอง ลดความดัน คลายความเจ็บปวด ประมาณนั้น

การตามรู้ลม มีในกรรมฐาน พองยุบ หรืออานาปานสติโดยทั่วไป
การควบคุมลม มีในสมาธิเต๋า หรือการเดินปราณกุณฑาลินี และก็เป็นอานาปานสติในฝ่ายสมถะด้วย..

แม้นแต่การทรงฌาน ก็เป็นเครื่องอยู่ของพระอริยะ(เอาจิตอยู่กับลม)

เผอิญเป็นคนฝึกการเดินปราณ แต่เวลาเข้ากรรมฐานก็จะตามรู้ลมไป ยกว้นเวลาเหนื่อยมาก หรือเวลานอน ก็จะเดินปราณเพื่อช่วยร่างกายที่อ่อนล้า..

 

ข้อความนี้อธิบายได้ตรงที่สุดครับ

คุณจะต้องแยกให้ออกว่า ต้องการฝึกอะไร
ระหว่าง สมถะ กับ วิปัสสนา

ถ้าต้องการฝึกสมถะ หรือมโนมยิทธิต่างๆ
จะต้องฝึกบังคับลมให้ชำนาญครับ
เรียกลมมา เรียกลมกลับ บังคับให้ใบไม้ไหว
ทำให้ลมพัดผ่านร่างกาย ทำโน้นทำนี่บังคับให้ชำนาญ

แต่ถ้าจะฝึกสมถะแบบอานาปานสติ หรือ
การฝึกกำหนดลมหายใจ ให้เน้นที่การดึงสติกลับมา
เมื่อสติหลุดไปคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้
ก็ให้ดึงสติกลับมาอยู่ที่ปัจจุปัน หรือ จับลมเข้าออกไว้
เมื่อจิตออกนอกไปคิดเรื่องไร้สาระต่างๆ
ก็ให้ดึงสติกลับมาไว้ที่อีก

แต่ถ้าจะเน้นฝึกวิปัสสนา แบบอานาปานสติ
ก็จะต้อง พิจารณาลงให้เห็นไตรลักษณ์
คือ ความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา
แค่สามอย่างนี้เท่านี้ ส่วนอื่นไม่อาจบรรลุธรรมได้
การพิจารณาต้องทำประมาณนี้คือ
พิจารณา ร่างกายของเราประกอบไปด้วยธาตลม
หรือ ตัวเราเป็นเพียงแค่ธาตลมเท่านั้น
หรือ ลมนี้ไม่เที่ยงหนอ เดี๋ยวก็พัด เดี๋ยวก็หยุด
สลับกันจนไม่มีที่สิ้นสุด ก็เหมือนกับตัวของเรา
ก็ไม่เที่ยงหนอ เดี๋ยวก็เกิด เกิดแล้วก็ตาย
ตายแล้วก็ไปเกิดอีก จนไม่มีที่สิ้นสุด
ลมกับกายของเราล้วนไม่เที่ยงเหมือนกัน

 

กำหนดที่จุดสัมผัสเพียงจุดเดียว ไม่ตามลมหรือหลายจุดครับ

 

คุณ ปุณฑ์ ครับ ท่านโกเอ็นก้า ท่านสอนยังไงครับ อยากทราบครับ ผมเคยดูรายการๆหนึ่ง ที่คุณนิ้วกลม ไปปฏิบัติที่นั่น รู้สึกว่าจะบรรลุธรรมด้วยนะครับ ขอบคุณครับ

 

ถ้าทำ อานาปานสติที่ถูก ของพระพุทธเจ้า
จะเกิดอัศจรรย์ เกิดปัญญาเผากิเลสทันที
สามารถทำสติปัฏฐานสี่ให้บริบูรณ์ได้
ทำโพชณงค์ให้บริบูรณ์
ทำวิชชา และวิมุตติให้เกิดได้
....
แต่ส่วนใหญ่ทำแบบฤษี รู้ตึง รู้หย่อน รู้ควบคุม รู้คลาย (ไม่ใช่อานาปานสติ )
ลองไปอ่านเรื่องอานาปานสติ แท้ๆ จากพุทธองค์ดู.

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=l32s92hlNes]สอนเจริญพระกรรมฐาน โดยพระธรรมธีรราชมหามุนี ( เจ้าคุณโชดก ) full - YouTube[/ame]

 

ปล่อยวางลมปล่อยคำบริกรรม ไม่ต้องกลัวสิ้นลม

 

ที่นี่ ไม่มีเดินจงกรม นั่งสมาธิอย่างเดียว ใครชอบเดินจงกรมให้ไปที่ยุวพุทธจ๊ะ

แล้วก็เป็นแบบอานาปานสติ ไม่มีคำบริกรรม
ยุวพุทธก็อานาปานสติ แต่มีคำบริกรรมช่วย เช่น ยุบหนอ พองหนอ..

ก็มีหลักการแบบอานาปานสติกรรมฐานทั่วไป คือเน้น สติปัฏฐานสี่
แต่จะเน้นหน่อยก็เป็นเวทนา เพราะนั่งกันทั้งวัน ใครข้ามเวทนาไปได้ ก็คงได้เห็นอะไรดีๆจ๊ะ

สติปัฏฐานสูตร
http://abhidhamonline.org/thesis/202.htm

 

เมื่อหายใจออกยาวก็รู้ว่าหายใจออกยาว
เมื่อหายใจเข้ายาวก็รู้ว่าหายใจเข้ายาว
เมื่อหายใจออกสั้นก็รู้ว่าหายใจออกสั้น
เมื่อหายใจเข้าสั้นก็รู้ว่าหายใจเข้าสั้น
เมื่อหายใจออกพึงสำเหนียกว่าเราจักพึงกำหนดรู้กายสังขาร
(รู้ว่านี้เบื้องต้น ท่ามกลาง ที่สุด ของลมละเอียด ยิ่งรู้ยิ่งละเอียด ไม่รู้จะลมหยาบขึ้น ไม่ใช่การหายใจเข้าไปลึกๆ ผ่อนยาวๆนะ)
เมื่อหายใจเข้าพึงสำเหนียกว่าเราจักกำหนดรู้กายสังขาร
เมื่อหายใจออกพึงสำเหนียกว่าเราจะระงับกายสังขาร
เมื่อหายใจเข้าพึงสำเหนียกว่าเราจะระงับกายสังขาร
-------------------------------
การที่ไปบังคับลมเพราะมีตัณหาทะยานอยากในลมครับ
วิธีการแก้ไม่มี มีแต่ต้องฝึกไปๆๆๆๆๆๆเท่านั้น มีเวลาก็พยามฝึกให้ได้ทุกอริยาบถ
ลองเดินออกกำลังกายเช้าๆครับ เดินไปก็ฝึกสติไปจะช่วยได้มาก

ป.ล. แค่รู้ว่ายาวหรือสั้นแบบไม่เกร็ง ผมฝึกมานานมากเกือบ 10 ปี
ตอนนี้ติดที่ขั้นที่ 3 เอ้าลมมันเข้าแล้ว หลายครั้งรู้ไม่ทันว่าลมออกมันสุดจังหวะไหน มึนตึบ 555

ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

คุณ Tusinqiqu ฝึกมาเป็น 10 ปีแล้วหรือครับ อนุโมทนาด้วยครับ พอบอกเล่าการปฏิบัติได้ไหมครับ คุณ Tusinqiqu เจริญอานาปานสติในชีวิตประจำวัน หรือ ว่าเฉพาะตอนนั่งสมาธิครับ แล้วติดขั้นที่ 3 ติดยังไงครับ ขอโทษนะครับที่ถามเยอะ ขอบคุณครับ

 

มันขึ้นอยู่กับเหตุปัจจัยของแต่ละคนจริงๆนะครับ คุณ ปุณฑ์ อย่างคุณนิ้วกลมนี่ไปครั้งเดียวรู้เรื่องเลย

 

สำหรับผม ผมว่าเป็นการยากที่จะบอกว่านี้เป็นท่ามกลางหรือที่สุดของลมออก/เข้า พอเรากำหนดผิด ลมหายใจก็จะปั่นป่วน ทั้งๆที่เรารู้ว่านั้นลมออก ลมเข้า

ผมมองว่าเหมือนการทะเลาะกันของสมองส่วนหน้า(ทำหน้าที่พิจารณา)กับก้านสมอง(ควบคุมการหายใจ) ถ้าสมองทั้งสองส่วนทำงานสอดคล้องกันน่าจะทำให้เกิดความสงบมากขึ้น

ส่วนเรื่องการฝึกก็จะฝึกอานาปานสติในอริยาบถเดินบ้าง โดยเดินเป็นปกติ
ไม่ช้าเกินเพราะชอบง่วง นอกนั้นก็ไม่มีอะไรแล้วล่ะครับ

เจริญในธรรมครับ

 

คือ เวลาเราทานอาหาร
บางที่เราก็ใส่เกลือมาก โซเดี่ยมหนะ
ขาดเกลือ ขาดน้ำปลา ขาดซอสแม็กกี้ไม่ได้เลย
คือถ้ากินแต่พอประมาณ ก็ทานน้ำมากๆ หมอเค้าก็ว่ามันจะขับออกมากะน้ำ

ลมหายใจคือ ผัสสาหาร
การระลึกรู้ลมหายใจคือวิญญาหาร
เป้ฯการปรับเปรี่ยนให้เรากินลมหายใจแบบจืดๆบ้าง

เป็นการพิจารณาอาหาร

เหมือนกะลมหายใจเป้ฯลูกชิ้นในถุง
พนักงานเซเว่นก็บอกว่าใส่ซอส มันคะ
เอาขนมจีบซาลาเปามั้ยคะ

หลังๆมีโปรโมชั่นซื้ออาหารสองชิ้น ราคาถูกลง

อาหารก่อนกินต้องพิจารณา
ลมหายใจก็เหมือนลูกชิ้นแหละ ใส่ซอสก็ได้