พระนเรศวรมหาราช (หลวงพ่อฤาษี วัดท่าซุง)

พระนเรศวรมหาราช (หลวงพ่อฤาษี วัดท่าซุง)​

​

​

วันนี้ วันที่ 9 พฤษภาคม 2533 ​

วันนี้ ก็จะคุยกับบรรดา ท่านพุทธบริษัท​

เรื่อง ซ้อม อตีตังสญาณ ที่ป่าศรีประจันต์ ตามเดิม​

ขณะอยู่ที่ ป่าศรีประจันต์ รู้สึกว่า มีความสุขมาก​

เพราะว่า ในสถานที่นี้ ลุงวิ ก็มาสร้างภูเขาให้ สร้างถ้ำให้​

มีสนามเดิน มีสนามหญ้า มีสวนดอกไม้ มีต้นไม้ใหญ่พุ่มไสว​

มีเตียงนอน นุ่มนิ่ม เตียงเป็นหิน แต่ว่า นุ่มนิ่ม​

ภายในถ้ำ ก็มี ธารน้ำไหล อากาศก็สบาย มีความสุข​

ที่นี่ มีความสุข กว่าที่ ป่าศรีประจันต์ ด้านตะวันออกมาก​

ฝั่งทิศตะวันออก อยู่กับ โคนต้นไม้ แต่ก็มี ความสุข​

แต่ว่า ป่าเวลานั้น บรรดาท่านทั้งหลาย หากว่าท่านทั้งหลาย​

มีอายุประมาณสัก 60 ปีเศษ ๆ ขึ้นไป ก็จะเข้าใจถึง ป่า ในเวลานั้น​

ถ้ามีอายุ น้อยกว่านั้น จะมีความเข้าใจยาก​

ทั้งนี้ก็เพราะว่า เวลานั้น มีป่ามาก ประเทศไทย มีที่ว่าง​

คนไทย ยังน้อย คนไทย มีประมาณ 10 ล้านเศษ ๆ​

เครื่องจักร เครื่องกล ทำลายป่า ยังไม่มี​

ต้นไม้ ต้องใช้เลื่อย เลื่อยบ้าง ใช้ขวานฟันบ้าง กว่าจะตัด ออกสักต้น ก็แสนยาก​

ดินแดน ที่ทำมาหากิน ก็หาง่าย​

ถ้าใคร ต้องการป่า ที่ไหน จะทำไร่ไถนา​

ก็ไปตัดต้นไม้ ตรงโน้นไว้ต้นหนึ่ง มุมนี้ไว้ต้นหนึ่ง แสดงว่า ที่ตรงนี้ เป็นที่ของฉัน​

หลังจากนั้น ก็ไปขอ ใบเหยียบย่ำ จากเจ้าหน้าที่​

แล้วก็มาค่อย ๆ ถางป่า ป่ามีมาก ความเย็นก็สูง​

อากาศตอนเย็น ๆ ประมาณสัก 3 โมงเย็น ก็เริ่มเย็นมากแล้ว​

4 โมงเย็น น้ำค้างตก 5 โมงเย็น ถ้านั่งข้างนอก จีวรเปียก​

ป่ามันหนาว และ ก็มีความเย็นสูงมาก​

​

แค่ป่าใกล้ ๆ เป็นป่า สำหรับ ฝึกธุดงค์ ชั้นอุกฤษฏ์ ที่ หลวงพ่อปาน ท่านให้ปฏิบัติ​

ก็ยังมี ความอุดมสมบูรณ์ ด้วย เสือสาง นางไม้ เก้ง ละมั่ง กระต่าย​

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สุนัขจิ้งจอก และ หมาป่า ก็ยังมี​

ที่หายากเข้ามานิด ก็คือ ช้าง ช้าง มีเหมือนกัน แต่นาน ๆ จะพบสักทีหนึ่ง​

เป็นอันว่า การอยู่ฝั่ง ทิศตะวันออก ของ อำเภอศรีประจันต์ จังหวัดสุพรรณบุรี​

ก็อยู่แบบชนิดที่ เรียกว่า คนอยู่ป่าใหม่ ๆ​

เวลาตื่นขึ้นเช้า กลดที่บังน้ำค้าง ก็เปียกโชก น้ำไหลโกร๊ก ดีไม่ดี ก็ขึ้นลง ข้างล่าง​

ทีนี้พอ ลุงวิ ท่านพามา มาอยู่ที่ ถ้ำชั่วคราว​

ขอเรียก ตามท่าน อยู่ที่ ถ้ำ และ เขาชั่วคราว​

(มันจะเป็นชั่วคราว หรือเปล่า ก็ไม่ทราบ)​

ที่นี่ มีความสุข​

สถานที่เดิน ก็มีเงื้อมเขา ชะโงกมาเป็นหลังคา น้ำค้างตกลงมา ก็ไม่ถูก​

มีลานสำหรับเดินเล่น มีลานหญ้า มีต้นไม้สวย ๆ มีดอกไม้สวย ๆ ​

และ ก็ไม่ต้องบำรุง ไม่ต้องรดน้ำ ไม่ต้องทำอะไรทั้งหมด สวยจริง ๆ​

กลางคืน เสียงจักจั่น เรไรร้อง เสียงไพเราะ​

นาน ๆ จะได้ยินเสียง เสือร้อง สักครั้งหนึ่ง​

เสือร้อง กลางคืน เสียงครืด ๆ ๆ ไม่ใช่ปี๊บ ๆ ๆ​

ก็มีความสุข อยู่กันอย่างสบาย​

แต่การอยู่ธุดงค์ ต้องระมัดระวัง นั่นก็คือว่า การที่จะต้อง อดข้าวกิน​

จะต้องระวัง ทางด้าน จิตใจ ไม่ให้ นิวรณ์ กวนใจ​

ขึ้นชื่อว่า นิวรณ์ บรรดาท่านพุทธบริษัท มันต้องกวน ตลอดเวลา​

คำว่า นิวรณ์ เดี๋ยวท่าน จะไม่ทราบ ว่าอะไร​

บางท่าน ไม่ทราบ คำว่า นิวรณ์ เป็นภาษาบาลี ตามพระไตรปิฏก​

ท่านแปลว่า เป็นกิเลสหยาบ ที่ทำปัญญา ให้ถอยหลัง​

นั่นก็หมายความว่า​

คนใด ถ้า นิวรณ์ รบกวนใจ ประจำใจ อยู่เวลานั้น เป็น คนไร้ปัญญา​

นิวรณ์ 5 ประการ ก็คือ​

1. ความรักในระหว่างเพศ​

ขอเจาะเอาสั้น ๆ คือ รักรูปสวย เสียงเพราะ กลิ่นหอม รสอร่อย สัมผัสระหว่างเพศ​

ก็ขอบอกสั้น ๆ ว่า ความรักระหว่างเพศ รักแก้วถ้วยโถโอชาม สร้อยถนิมพิมพา​

ก็รักแค่นั้นแหละ ความรุ่มร้อน มันมีน้อย​

ถ้าเกิดรักคนสวย ขึ้นมานี่ ความเร่าร้อน มันมีมาก​

เลยถือใช้คำนี้ เป็นคำสำคัญ และก็​

2. อารมณ์ไม่พอใจ จะต้องมีอารมณ์แช่มชื่น อยู่เสมอ​

3. ความง่วง ในขณะที่ปฏิบัติความดี​

4. อารมณ์ฟุ้งซ่าน นอกรีตนอกรอย สร้างวิมานในอากาศ​

5. สงสัยในความดี ของ องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และ กฏของกรรม​

รวมความว่า ทั้ง 5 อย่างนี้ จะต้องไม่ให้เป็นเจ้าหัวใจ​

มันมีได้ แต่ทว่า มันก็ต้องมี ไม่ใช่ ไม่มี​

แต่มัน มีขึ้น เดี๋ยวเดียว ต้องรีบตกลงไป​

ถ้า กามฉันทะ เกิดขึ้น ก็ใช้ ภายคตานุสสติ กับ อสุภกรรมฐาน เข้าหักล้าง​

ถ้า ความโกรธ ความพยาบาท เกิดขึ้น ใช้ พรหมวิหาร 4 เข้าหักล้าง​

ถ้า ความง่วง เกิดขึ้น เอา น้ำล้างหน้า หักล้าง​

ถ้า ความฟุ้งซ่าน เกิดขึ้น จับ อานาปานสติ หักล้าง​

ถ้า ความสงสัย เกิดขึ้น ใช้ ปัญญา ใคร่ครวญ ความเป็นจริง ถึง​

ความมี ความเกิดขึ้น ในเบื้องต้น​

ความแก่ ความเก่า ในท่ามกลาง​

การเปลี่ยนแปลง ในท่ามกลาง การแตกสลาย ในที่สุด​

ค่อย ๆ ทำมันไปตามนี้ เบา ๆ ไม่ต้องเรียนมาก​

เวลาที่เข้าป่า เพิ่งได้ นักธรรมตรี กำลังจะเรียน นักธรรมโท​

และ เวลาว่าง ก็อ่านแบบ นักธรรมโท ไปด้วย หนังสือ อธิบายด้วย​

ถ้าหากว่า ไม่เข้าใจ ตอนไหน ก็ขีด ๆ เส้นใต้ ไว้ถาม พระท่าน ต่อไป​

พระท่าน อธิบายเข้าใจง่าย ๆ ไม่ยาก เหมือนครูสอน​

ต่อมาวันหนึ่ง ก็มานั่งหารือกันว่า บรรดาพวกเราทั้งหลาย ก่อนที่จะมาอยู่ที่นี่​

ขณะที่เราฝึกอยู่ที่ ป่าช้าวัดบางนมโค​

ตอนนั้น หลวงพ่อปาน สั่งอะไรไว้เป็นสำคัญ​

ก็คือ อตีตังสญาณ รู้เหตุการณ์ในอดีต ที่ผ่านมาแล้ว​

อย่างที่ ป่าช้าวัดบางนมโค มีอะไรบ้าง ต้องเขียน แต่ละสมัย​

ไปรายงานให้ หลวงพ่อปาน ทราบ​

เวลาที่ เราไปเที่ยว วัดบางปลาหมอ​

ก็กลับมาเขียนรายงาน ให้ทราบ ว่าในอดีต มีอะไรบ้าง​

ไปเที่ยว วัดหลวงพ่อจง วัดหน้าต่างนอก ก็ต้องรายงาน ให้ทราบ​

ไปเที่ยว วัดสามกอ ก็ต้องรายงาน ให้ทราบ อย่างนี้เป็นต้น​

ทีนี้ก่อนจะมา หลวงพ่อปาน สั่งว่า​

เธอจะไปที่ไหนก็ตาม ไปพักที่ไหนก็ตาม ต้องรู้อดีตของที่นั่น​

แต่ทว่า ความสำคัญ ที่พวกเรารู้​

บางที หลวงพ่อปาน ก็ขีด ๆ ว่า ถูก​

บางที ก็บอกว่า ถูก แต่ไม่ครบถ้วน​

บางที ก็บอกว่า ถูก แต่ว่าผิดสมัย​

สมัยที่น่าจะรู้มากกว่านี้ ทำไมจึงไม่รู้ ก็รวมความว่า เรารู้ไม่จริง​

ความรู้จริง ต้องอาศัยตามที่ อาจารย์ทอง บอก​

อาจารย์ทอง บอกว่า การรู้ด้วยกำลังของ ฌาน 4​

ยังมี อุปาทาน กินมาก ถ้าจะรู้จริง ๆ ไม่พลาด​

ต้องอาศัยถาม องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าเอง คือ ถามพระพุทธเจ้าเอง​

ที่นี้สมัยที่อยู่ ฝั่งทิศตะวันออก ของแม่น้ำศรีประจันต์ ใกล้อำเภอผักไห่​

เราไม่มีเวลาจะทำ กลางวันก็แย่ กลางคืนก็เครียดจากความหนาว​

เวลานี้ เรามีความสุขสบายแล้ว ในเรื่องการรู้เรื่องราวสถานที่ต่าง ๆ​

ก็ไม่จำเป็น ต้องนั่งตรงนั้น ทั้งทั่วประเทศ หรือทั่วโลก​

เราอยากจะรู้ อะไร ที่ไหน เราก็สามารถ รู้ได้​

แต่ว่าพวกเรา จะรู้กันอย่างไร เอามาสอบ กันดีไหม​

ต่างคน ต่างใช้ อตีตังสญาณ แล้วมาสอบกัน​

เพื่อนทั้ง 2 ก็ค้าน​

ท่านลิงขาว บอกว่า ทำอย่างนั้นได้ แต่ว่า อุปาทาน มันจะกินมาก​

ยิ่งเรามี ความสนใจมาก อุปาทาน ก็กินมาก​

และ อีกประการที่ 2 เราไม่มี เครื่องสอบสวน เอากันอย่างนี้ดีกว่า​

ทางที่ดี ถามตรง องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า​

จะเป็นการรบกวนท่าน เกินไปไหม​

ความจริง เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างนี้ ไม่น่าจะกวน พระพุทธเจ้า​

ท่านอีกองค์หนึ่ง ท่านลิงเล็ก ก็บอกว่า เป็นความจริง เรื่องอย่างนี้ ไม่น่าจะกวน​

ก็คิดว่า อย่างน้อยที่สุด ท่านเจ้าของที่ คือ ภุมเทวดา ท่านต้องรู้​

ภุมเทวดา ไม่ใช่ว่า จะมีขอบเขต และ มีร่างกายเป็นทิพย์ มีใจเป็นทิพย์​

มีอารมณ์เป็นทิพย์ มีตาเป็นทิพย์ มีหูเป็นทิพย์ ทิพย์ทั้งหมด​

ถ้าหากว่า ภุมเทวดา ท่านบอกว่า ความรู้ท่านแคบไป เราเอาแค่ ท่านรู้​

หลังจากนั้น ก็ถาม รุกขเทวดา รุกขนางฟ้า​

ถ้ารุกขเทวดา รุกขนางฟ้า ท่านบอก เราแคบเกินไป​

เราก็ถาม อากาสเทวดา ต่อไปดีไหม​

ทุกองค์ ก็เห็นพร้อมใจกันบอก ดี​

ทีนี้ เราจะรู้ อะไรก่อน​

เพื่อนก็บอกว่า เวลานี้ เรามาอยู่ใกล้ ดอนเจดีย์​

ดอนเจดีย์ เป็นสถานที่ ไม่ทราบว่า ประวัติศาสตร์ เขาเขียนกันว่าอย่างไร​

จริง ๆ แล้ว มีความเข้าใจว่า ฝังศพพระมหาอุปราช เขาว่าอย่างนั้น​

ทีนี้เราก็ ไม่แน่ใจว่า คนเขียน เขาจะเขียนถูก หรือ เขียนผิด​

หรือเราจะรู้ถูกรู้ผิด เราก็ไม่ทราบ เราจะถามใคร​

ทั้ง 2 องค์ ก็นิ่ง​

เมื่อนิ่งแล้ว ก็เสียงดัง คล้าย ๆ หินโยนตึ๊ก ข้างหลัง เหลียวไปดู​

เห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง แต่งตัวสวย เขาใช้ชุดทรงสีขาว นุ่งผ้าพื้น​

ใส่รองเท้าเชิงงอน ใส่เสื้อเรียบ ๆ มีเครื่องผูกหัวน่ะ ผูกผมนิดหน่อย เป็นผู้ชาย​

เดินมาแล้ว ก็ยกมือไหว้ ถามว่า ท่านคุยกัน เรื่องอะไรครับ​

ก็ถามว่า คุณมาจากไหน​

ท่านก็ตอบตรงไปตรงมาว่า ผมเป็นภุมเทวดา ที่นี่ครับ​

ท่านวิ (ลุงวิ) สั่งผมไว้ว่า ท่านมีธุระอะไร ถ้าไม่เกินวิสัยของผม ให้ผมบอก​

ถ้าเกินวิสัยของผม ให้ถาม รุกขเทวดาต่อ​

ถ้ารุกขเทวดา ตอบไม่ได้ ถาม อากาสเทวดา ชั้นจาตุมหาราช​

ถ้าเกินวิสัย จากท่านนั้น ก็ให้ถามตรง ท่านวิเลย สำหรับ ท่านวิ อะไร ๆ ก็รู้หมด​

เลยถามว่า ท่านเป็นภุมเทวดา อยู่ที่นี่นานไหม​

ท่านบอกว่า ถ้าจะนับ อายุมนุษย์ ก็ประมาณ 300 ปีเศษแล้ว​

ก็ถามว่า ถ้านับ อายุเทวดา จะเท่าไร​

ท่านบอกว่า ใช้ 50 หารสิครับ 50 ปี ของมนุษย์ เป็น 1 วัน ของผม​

300 ปี นี่มันกี่วัน 6 วัน เท่านั้นเอง​

ก็ถาม ถ้าอย่างนั้น ก็ไม่มีเวลาหลับเวลานอน​

ท่านบอก เทวดา ไม่มีความจำเป็นต้องนอน​

คำว่า เหนื่อยของเทวดา ไม่มี เพราะ เทวดาไม่มีขันธ์ 5​

เลยถาม ท่านว่า ถ้าอย่างนั้นที่ ดอนเจดีย์ นี่​

อยากจะทราบว่า เขาฝังศพ พระมหาอุปราช ใช่ไหม​

ท่านบอกว่า ไม่มีใครเขาเอา ข้าศึก มาบูชา หรอกครับ​

(แหม..ท่านตอบน่ารัก)​

พระมหาอุปราช กษัตริย์ของพม่า เวลานั้น​

เป็นศัตรู กับ คนไทย ยกทัพมาย่ำยี ไทย​

อาศัย พระนเรศวร กับ พระเอกาทศรถ​

ท่านเป็น พระมหากษัตริย์ ที่มี บุญญาธิการมาก จึงเข้าชนช้างกัน​

ในที่สุด ก็ฟันพระมหาอุปราชตาย​

และ พระเอกาทศรถ ก็ฆ่านายทหารของเขา ตายพร้อมกัน​

ทีนี้ ศพคนเลว ๆ แบบนี้ ไม่มีใครบูชา​

ก็เลยถามว่า ถ้าอย่างนั้น เขาฝังอะไรไว้ล่ะ​

ท่านบอก เขาฝังเครื่องสาตราวุธ ที่มีอยู่บนหลังช้างทั้งหมด​

ก็ถามว่า ช้างไม่วิ่งหนีหรือ​

ท่านตอบ ช้างมันวิ่งหนีไม่ได้ เพราะ ควาญช้าง ก็ถูกฆ่าตายเช่นเดียวกัน​

จับช้างได้ จึงเอากูบช้างลงมา อาวุธทั้งหมดในนั้น มีครบ ​

ถอดเครื่องกษัตริย์วางไว้ แล้วก็นำมาขุดหลุมฝังที่ตรงนี้ แล้วทำเจดีย์ครอบ ​

ก่อนที่จะฝัง เขาทำพิธีกรรมเหยียบย่ำ กันอย่างหนัก ​

เรียกว่า สาปให้พม่า ฉิบหายขายตนไปเลย​

เมื่อถามท่านต่อมาว่า การเหยียบย่ำ ใครเหยียบ​

ก็บอกว่า พราหมณ์ หรือ เจ้าพิธีกรรม เป็นคนเหยียบ​

ไม่ใช่ พระนเรศวร เป็นคนเหยียบ​

และตอนทำ พิธีกรรมเหยียบย่ำแล้ว เขาทำอ่างเก็บไว้​

เวลานี้ ของทั้งหลายเหล่านั้น ยังอยู่ดี​

เขาทำเป็นอ่าง เก็บดีเรียบร้อย ไม่มีสนิม และ ก็ปิดสนิท​

หลังจากนั้น ก็ทำเจดีย์ เมื่อทำเจดีย์เสร็จ ก็นิมนต์พระมาสวด​

พระมาทำพิธีกรรม พระแก่ที่เป็นหัวหน้าที่สุด เป็นอรหันต์ปฏิสัมภิทาญาณ​

เวลานั้นมีพระอรหันต์ มาร่วมจริง ๆ 6 องค์​

นอกจากนั้นก็เป็น พระอันดับต่ำลงมา พระทรงฌานโลกีย์​

แล้วก็ถามท่าน ต่อไปแล้ว อย่างไรต่อไป​

ท่านก็บอกว่า ถามเท่านี้ ตอบเท่านี้ แล้วจะเอาอย่างไรอีกล่ะ​

ก็ถามต่อไปว่า ถ้าอย่างนั้น คำสาปของพระอรหันต์ จะมีผลขนาดไหน​

ท่านตอบว่า คำสาปของพระอรหันต์ ท่านลุงวิ บอกแล้ว​

บอกว่า ประเทศไทย ก็เป็น ประเทศไทย​

ไม่เป็น ประเทศราช ไม่เป็น ขี้ข้าของพม่า ต่อไป​

แต่พม่ายังจะมี การรุกรานประเทศไทย ต่อไปอีก​

ตาม กฎของกรรม ของคนไทย​

และ ก็เป็นกรรม ของทหารพม่า​

ทั้งนี้เพราะอะไร เพราะว่า ทหารพม่า เจ้านาย ยกทัพมา มันก็ต้องตายกัน​

พลัดลูก พลัดเมีย พลัดพ่อ พลัดแม่ ผู้หญิงเป็นหม้าย ไปตาม ๆ กัน​

ก็รวมความว่า สงคราม ไม่มีอะไรดี สงคราม มีแต่ความโหดร้าย​

แล้วต่อไป ประเทศไทย ก็ต้องย้ายไปที่ บางกอก คือ ฝั่งธนบุรี​

หลังจากนั้น จะต้องอยู่ฝั่ง กรุงเทพ คือ ฝั่งบางกอกใหญ่​

แล้วก็ถาม ท่านบอกว่า เวลานี้ ก็อยู่ที่กรุงเทพแล้ว​

ก็อยากจะทราบจริง ๆ เอากันจริง ๆ นะว่า​

พระนเรศวรมหาราช ทรงสวรรคต ขณะที่จะยกทัพไปตีพม่า​

กำลังใจของท่านเวลานั้น มีกำลังใจอย่างเดียว คือ ฆ่า หรือ จับ​

ยึดประเทศชาติให้ได้ ทำลายพม่าให้ได้ กำลังใจ เต็มอารมณ์ของความบาป​

อยากจะทราบว่า พระนเรศวร ตกนรก หรือเปล่า​

ท่านภุมเทวดา ท่านก็บอกว่า ไม่ตกนรก ครับ​

เลยถาม ท่านบอกว่า ขนาดที่บาป ยกทัพจะไปรบกันน่ะ​

มีแต่ อาวุธ ทั้งกำลังใจ ตั้งใจ จะห้ำหั่นกัน​

ท่านภุมเทวดา ท่านก็บอกว่า ความจริง การยกทัพไปรบ ก็มีอารมณ์ 2 อย่าง​

1. อยากจะห้ำหั่นข้าศึก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ต้องการมากอย่างยิ่ง คือ ยึดพื้นที่​

และประการที่ 2 มีความต้องการ ให้บุคคลภายหลัง ในประเทศของเรา​

อยู่ร่มเย็นเป็นสุข ด้วยความเมตตาปรานี​

จะได้ไม่ถูก บรรดา พม่า ทั้งหลาย รบกวนต่อไป​

กำลังใจ เป็นทั้ง บุญ และ บาป​

และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง นักรบทุกคนที่ไปรบนั้น หรือเวลาอื่นก็ตาม​

ทุกคน ตื่นขึ้นเช้า เป็น นักบุญ หมด​

พอเทวดา บอกอย่างนั้น ก็ตกใจว่า นักรบ เป็น นักบุญ หมด​

ถาม นักรบ เป็น นักบุญ อย่างไร​

ท่านก็ตอบว่า นักรบทุกคน ตื่นขึ้นมาแล้ว​

นึกถึง พระ อันดับแรก พระ ที่ห้อยอยู่ ที่คอ​

ความจริงนะ พระ จริง ๆ ไปรบ มากกว่า คนไปรบ ​

คน 30 คน มี พระ เกิน 100 องค์ ที่ร่วมรบ​

เป็นอันว่า นักรบทุกคน เวลาตื่นขึ้นเช้า ไม่อยากตาย​

ปลุกพระ อาราธนาบารมีพระ ให้ช่วย​

คำว่า พระที่ห้อยคอ นี่หมายถึง พระพุทธเจ้า และ ก็หมายถึง พระสงฆ์ ผู้ทำพระ​

เขานึกถึง พระ ที่ห้อยคอแล้ว เขาก็ปลุก ด้วยคาถา ตามที่เขาเรียนมา​

เป็นการอาราธนาบารมี ขอความปลอดภัยของตัว​

เขาเป็น นักบุญ ทุกวัน​

ในเมื่อเขาเป็น นักบุญ อย่างนี้ ถ้าถูก ฆ่าตาย ในขณะที่จิตใจนึกถึง พระ​

แทนที่ เขาจะไปนรก เขาไปสวรรค์ทันที เพราะ ใจนึกถึง พระ​

(เอาเข้านั่น)​

และ พระนเรศวรมหาราช ก็เช่นเดียวกัน ​

พระองค์ ไม่ได้นึกถึง พระ เฉพาะป้องกัน พระองค์เอง ​

นึกถึง พระ ให้ป้องกัน ทหาร ในกองทัพ ทั้งหมด ​

นึกว่า ขอให้ชนะข้าศึก เพื่อให้คนไทยทั้งหมด มีความสุข เมตตาสูงมาก​

ฉะนั้น พระนเรศวรมหาราช ท่านจึงไม่ลงนรก​

เมื่อฟังไปแล้ว ก็คิดว่า เอ๊ะ…นี่เราได้ความรู้จากเทวดา​

เราคิดกันมานานแล้วว่า ถ้า นักรบ ต้องตกนรก​

นี่ ไม่ใช่เสียแล้ว เทวดาพูด เราต้องเชื่อ​

ถ้าใครจะไม่เชื่อ ก็เชิญไปซักเทวดาที่ศรีประจันต์ ก็แล้วกัน ข้าง ๆ กับดอนเจดีย์​

เลยถามไปนิดว่า ขอต่ออีกหน่อย ได้ไหม ท่านถามว่า ต่ออะไร​

อยากจะถามว่า พระนเรศวรมหาราช ทรงสวรรคตแล้ว ไปอยู่สวรรค์ชั้นไหน​

ท่านตอบทันทีเลยว่า นักรบ ไปอยู่ชั้นจาตุมหาราช เป็นนายของพวกผม​

ถามว่า เวลานี้ พระนเรศวรมหาราช อยู่ทิศไหน​

ท่านบอกว่า เวลานี้ พระนเรศวรมหาราช อยู่ทิศตะวันออกของประเทศไทย​

คำว่า ตะวันออก นี่หมายถึง ประเทศไหนหรือแหล่งไหน​

ท่านบอก ไม่ใช่​

เวลานี้ พระนเรศวรมหาราช เกิดเป็นคนแล้ว​

และอยู่ในประเทศ ด้านทิศตะวันออกของประเทศไทย​

จึงถามว่า ท่านบอกว่า​

พระนเรศวรมหาราช เป็นคนไทย หรือเป็นคนแขก หรือเป็นคนลาว หรือเป็นฝรั่ง​

ท่านบอกว่า เป็นคนไทย ที่เกิดในเมืองฝรั่ง​

และ ในกาลต่อไปข้างหน้า วาระเข้ามาถึง ​

พระนเรศวรมหาราช จะเข้ามาครองประเทศไทย ​

ในฐานะ เป็น พระมหากษัตริย์​

บรรดาท่านพุทธบริษัท อ่านเรื่องนี้แล้ว ทิ้งไว้ก่อนนะ​

อย่าเชื่อนะ อย่าไปเชื่อ​

ถ้าจะเชื่อ ก็ถามท่านผู้รู้จริง ๆ อันนี้เป็นการฟังจาก ภุมเทวดา​

ถามว่า เป็นกษัตริย์ จะเป็น กษัตริย์นักรบ ไหม ​

ท่านบอกว่า ขึ้นชื่อว่า พระนเรศวร เกิดชาติไหน รบชาตินั้น​

แต่การรบตอนหลัง พระนเรศวร จะไม่มีเวลาพักผ่อน​

ตั้งแต่เริ่มต้น เป็นกษัตริย์ ก็จะรบเรื่อยไป จนกระทั่งยันวันตายเลย​

บอกว่า ถ้าอย่างนั้น คนไทยทั้งชาติ ไม่ต้องทำมาหากินกันละ ก็รบกัน อย่างเดียว​

ภุมเทวดา ท่านบอกว่า ไม่ใช่​

คนไทยทั้งชาติ ตั้งหน้าตั้งตา ทำมาหากิน​

แต่ พระนเรศวรมหาราช จะตั้งหน้าตั้งตารบ​

ถามว่า รบองค์เดียว หรือ​

ท่านบอกว่า มีคู่หูรบ​

ถามว่า รบกับอะไร รบกับใคร รบอย่างไร ​

ท่านบอกว่า รบกับ ความยากจน ของ คนทั้งชาติ ​

นั่นคือ พระนเรศวรมหาราช มีพระเมตตากรุณา กับคนไทยมามาก ​

ในกาลก่อน ที่ต้องการรบ ก็เพราะว่า ต้องการให้ บรรดาประชาชน มีความสุข ​

ถ้า พม่า รบกวนอย่างนั้น คนไทย จะมีความสุขไม่ได้ จะตั้งตัวไม่ได้​

ก็มี ความจำเป็น ต้องรบ​

เสี่ยงชีวิต แม้ต้อง ปีนค่าย ​

เอาปาก คาบดาบ เอามือ ยึดค่าย เท้าปีนค่าย ก็เอา ​

ขึ้นไปฟัน กับข้าศึก ถ้าพลาดพลั้ง มันก็ ต้องตาย ​

เสียสละ ชีวิตของพระองค์ เพื่อ คนไทยทั้งชาติ ขนาดนี้​

และ สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ เป็น นิสัย​

ขึ้นชื่อว่า นิสัย นี่ละ ไม่ได้​

ดู พระสารีบุตร เคยเป็น ลิง เหมือนกัน นิสัยลิง ต้องโดด​

เมื่อถึงลำคลอง ลำราง พอจะข้ามได้ ก็ไม่ข้าม​

กระโดด จนกระทั่ง พระบวชใหม่ สงสัย​

องค์สมเด็จพระจอมไตร จึงบอกว่า​

กิเลส ละได้ แต่ นิสัย ละไม่ได้ ขนาดเป็น อัครสาวก​

ทีนี้สำหรับ พระนเรศวรมหาราช เป็นนักรบ เป็นนิสัย ​

เกิดชาติไหน ก็ต้อง รบชาตินั้น​

ในเมื่อเกิดชาติตอนหลังขึ้นมา โอกาสที่จะรบอย่างนั้น มันไม่มี​

เพราะว่า มีแม่ทัพ มีนายกอง มีรัฐบาล ควบคุมงานการบริหาร​

รัฐบาล ควบคุม พระมหากษัตริย์ อยู่ภายใต้รัฐธรรมนูญ​

ก็ต้องวางแผน รบกับความยากจน ของบรรดาประชาชนชาวไทย​

ถามท่านว่า อีกกี่ปี จะถึงวาระที่ พระนเรศวรมหาราช มาครองประเทศไทย​

ท่านบอกว่า หากว่าท่านอยู่ไปไม่ตาย​

ไม่นานนัก ท่านก็มาครองประเทศไทยแน่​

เวลาที่ถาม เป็นสมัยของ รัชกาลที่ 8​

แหล่งที่มาของข้อมูล​

http://www.luangporruesi.com/958.html​