ช่วยแชร์ประสบการณ์ผ่าตัดแล้วใช้วิปัสนากรรมฐานเข้าช่วยให้ทราบบ้างค่ะ

เคยผ่าริดสีดวงค่ะ เจ็บมากตอนฉีดยาชาแล้วต้องนอนคว่ำในท่าตัววีกลับหัว ส่วนตัวพอเริ่มจะเข้าห้องผ่าก็นึกถึงภาพพระแล้วก็ภาวนาไปเรื่อยค่ะจับลมหายใจ พอเจ็บก็พิจารณาไปว่าร่างกายเป็นแบบนี้ เกิดมาพร้อมกับเวทนา ร่างกายเป็นบ้านของโรค ร่างกายไม่ใช่เรา เราจึงบังคับไม่ให้มีเวทนาไม่ได้ ของกุลยังฝึกสมาธิไม่ถึงขนาดสามารถตัดความรับรู้เวทนาทางกายได้ ก็ยังเจ็บอยู่ แต่การพิจารณาทำให้วางเฉยในเวทนานั้นได้ค่ะ ไม่ทุกข์ร้อนอะไรมาก

 

มองเห็น...ดุจมองเห็นบ้านที่กำลังไฟไหม้ แต่เจ้าของบ้าน ไม่ร้อน ไม่ทุกข์ เพราะยืนอยู่นอกบ้านที่กำลังไหม้
พุทธวัจนะ

 

ในเบื่องต้นเอาสมถนำ เอาจิตจดจ่อที่ลมหายใจ ภาวนาไปเรื่อยๆ เวทนาจากการเจ็บป่วยอาจไม่ได้หายไปเพียงแต่รับรู้อยู่ ต่อมาจะเห็นและเท่าทันเวทนา ว่าอนิจจัง คือเกิดขึ้น ดำรง อยู่และค่อยๆ ลดลงไป
หรือหากต้องการหายเร็วๆ อาจใช้ธรรมโอสถเข้าช่วย ด้วยการบริกรรม สัพพโรคะ วินิพมุตโต..เมื่อจิตเข้าสู่สมาธิแล้ว ไม่กังวลกับอาการเจ็บป่วยอีก บริกรรมไปจนจิตรวมจริงความเจ็บลดลงได้ ต้องลองดู