อยากทราบว่านี้คือ ประโยชน์จากการปฏิบัติธรรมใช่ไหมคะ

ไม่ทราบว่าถูกต้องไหม แต่ คิดว่าการปฏิบัติธรรมนี้ เพื่อให้ใจเราสามารถวางเฉยทนทานกับกรรมต่างๆที่ทำให้เราเจ็บปวด ไม่ว่ามันจะหนักขนาดไหน แต่มันก็ไม่ตาย เราก็ต้องทน อย่างนั้นหรือเปล่าคะ

 

เข้าใจผิดแล้วครับ
จริงๆแล้ว การปฏิบัติไม่ได้ปฏิบัติเพื่อให้เราทนทายาทนะครับ
แต่ให้เราอยู่กับเรื่องราวต่างๆที่จะทำให้ทุกข์ได้ แต่เราจะไม่ทุกข์เลย
ไม่รู้สึกอึดอัด ไม่รู้สึกว่าต้องทน คือปล่อยมาเข้ามา แล้วก็ปล่อยผ่านไป
ไม่แบกเอาไว้ ให้ต้องเจ็บช้ำใจ ทำตัวเหมือนสายลม
ไหลไปไหนก็ไป หยุดตรงไหนก็หยุด และจะเป็นรูปทรงอะไรก็ได้
ขึ้นกับภาชนะที่บรรจุ สายลมไม่ทุกข์ เพราะสายลมไม่เคยคิดฝืนธรรมชาติ

จงเป็นดั่งสายลม

 

อือ แล้วอย่างคนเป็นมะเร็ง ที่ต้องเจ็บปวด นี้
เขาปฏิบัติธรรมอย่างไร ร่างกายเขาก็เจ็บอยู่ดีนะคะ
ดิฉันนึกไม่ออกว่า เขาจะปล่อยวางได้อย่างไรถ้ากายมันเจ็บนะคะ

 

ลองถามคนที่เป็นมะเร็งดูนะครับ ว่าเป็นอย่างไร เป็นกันเยอะแยะครับ

โรคกรรม

 

หาเช่นนั้น ซะทีเดียวไม่

เป็นการฝึกให้มี สติ (ไม่ใช่สติ ณ ตอนตื่นนอน คนละสติกัน) ทำมากๆ แล้วจะรู้เอง

 

ผู้ที่เป็น มาก่อน ปฏิบัตร นั้นแล้วแต่กรรม และ วาสนาบารมี

บางคน เป็นแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้มีโอกาสปฏิบัติ ก็มี
บางคน เป็นแล้ว มีโอกาสปฏิบัติ แต่ไม่ปฏิบัติ ก็มี
บางคน เป็นแล้ว มีโอกาสปฏิบัติ และปฏิบัติ แต่ก็ยังเจ็บปวด ก่อนตาย ก็มี
บางคน เป็นแล้ว มีโอกาสปฏิบัติ และปฏิบัติ แต่ไม่เจ็บปวด ก่อนตาย แต่ไม่หลุดพ้น (เพราะยังเข้าไม่ถึงสภาวะสูงสุดแห่งสัจจธรรม) ก็มี

ถ้า เรายังเข้าไม่ถึงสภาวะเช่นว่า นึกอย่างไรก้อไม่ออก หรอก มีแต่ สงสัย สงสัย ไม่เชื่อ ไม่จริง ไม่น่าเป็นไปได้ อยู่ร่ำไป

ดูอย่าง พระพุทธเจ้า ก่อนท่านปรินิพพาน ท่านมีความเจ็บปวด อยู่ แต่พระพุทธองค์ท่าน เข้าสู่พระนิพพานได้ แสดงว่า หนทางนิพพาน ภายใต้ความเจ็บปวดนั้น มีอยู่

เมื่อถึงสภาวะ เช่นนี้ว่า ท่านจะรู้เอง ตอนนี้ หมั่นปฏิบัติธรรม(กรรม) ไป ตามที่พระพุทธเจ้าท่าน เน้นย้ำไว้ ... ทำบ่อยๆ ทำบ่อยๆ

(ที่สำคัญ ที่คนหยิ่งทะนงมักจะมองข้าม คือ กัลญานมิตร ที่ต้องคอยสนทนาพูดคุย เพื่อปรับสภาวะ และสอบอารมภ์ จำเป็นต้องคบหากันไว้) เราเองเห็นมามากมายเหลือเกิน ที่เที่ยวบอกกล่าวกันว่า ไม่ต้องไปถามใคร คุยกับใคร สุดท้าย หลงไปในไหนก้อไม่รู้ และ จะไม่มีใครทอดสะพานบุญ ให้เดินกลับเข้าทางได้อีกแล้ว ตรงนี้แหละ ได้เช่นว่า คือ โดนชักสะพานหนี

 

เมื่อกี้เพิ่งดูกระทู้อสุภะมา ตอนนี้ดิฉันมีสติแล้วคะ

 

สติ ที่กล่าวถึงนั้น คือ สติที่อยู่กับปัจจุบัน

คำนี้ ลึกซึ้งนัก จะว่าเข้าใจง่าย ก้อง่าย จะว่าเข้าใจยาก ก้อ ยาก

 

มันก็มีหลุดมั้งบางครั้งคะ อย่างเวลามีปัจจัยที่มันทำให้เราจิตตก อย่างฟังเพลง หรอ เวลาไม่สบาย เวลามีปัญหา หรือไปอยู่ในเหตุการณ์ ที่ทำให้เรานึกถึงเรื่องไม่ดีๆ มันก็จิตตกนะคะ

 

เป็นเช่นนั้น จริงๆ

จะออกจาก สภาวะแบบนั้น มัน ก้อ ลำบาก เหมือนกัน เนอะ

จึง ต้อง ฝึก มีสติ อยู่กะ ปัจจุบัน ให้ แกร่งกล้า อยู่กับ การบริกรรม อันใดอันนึง เดินจงกลม บ้าง

การอยู่ทางโลก โดนโจมตีขนาบด้วย สิ่งแวดล้อมที่เป็นปัจจัยก่อให้เกิดทุกข์ นั้นยากมาก แม้แต่พระพุทธเจ้าเองก้อกล่าว ใน ธรรมจักรกัปปวัตนสูตร เช่นกัน

 

ควรจะบวชใช่ไหมคะอย่างนั้น

 

ขึ้นกะว่า เห็น สัจจธรรม หรือยัง

แม้เห็นแล้ว ยังขึ้นกะว่า ยังมี ภาระ ติดอยู่ไหม
(บางครั้ง ต้องทำทุกอย่าง ให้สมดุลย์ และ เป็นธรรม เหมือนกัน)

สัจจธรรม ที่ว่า คือ ทุกข์ และ ความเบื่อหน่าย.... ทุกข์สุดๆๆๆๆ เล้ยยยยย เบื่อ จริงจริงๆๆๆๆๆๆๆ

อะไร ทำนอง นี้

 

- เป็นมะเร็งก่อนปฏิบัติธรรม หรือ ปฏิบัติธรรมก่อนเป็นมะเร็ง

- ถ้าเป็นมะเร็งก่อนต้องใช้ความเพียร ความอดทน และสติปัญญา อย่างมากในการข้ามความทุกข์ทางกายและใจ

- ถ้าเป็นมะเร็งหลังการปฎิบัติธรรม ก็ จะเห็นทุกข์สักแต่ว่าทุกข์ ทุกข์ไม่ได้เป็นเรา เราไม่ได้เป็นทุกข์

 

จิตที่เข้าไปรู้เห็นกระบวนการของทุกข์สัจแล้วไม่สำคัญว่าเป็นสัตว์บุคคลตัวตนเราเขาเห็นเป็นสักแต่ว่าธาตุตามธรรมชาติเกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไป

 

เป็นเพียงรูปธรรมนามธรรมอาศัยเกื้อกูลกันอยู่ตามเหตุปัจจัยหาความสุขแท้ยั่งยืนมิได้ฝึกจิตให้รู้เห็นยอมรับแบบนี้ได้จริงๆคือประโยชน์จากการปฎิบัติ

 

จิตที่มีกำลัง สติ และ สมาธิ สูงพอ สามารถเลือกได้ ว่าจะเอาจิตเข้าไปรับสิ่งใด และ ไม่รับ สิ่งใด

จิตที่ฝึกมาดีแล้ว จะเห็นการเคลื่อนไหวของจิต ว่า มีการขยับเข้าไปหาสิ่งใด เข้าไปเกาะเกี่ยวกับสิ่งใด
และหากมีกำลังสมาธิสูงพอ ก็จะสามารถดึงจิตออกมาจากสิ่งที่เข้าไปเกาะเกี่ยวนั้นได้
ก็จะทำให้เกิดสภาวะ "มีเวทนา แต่ไม่เสพเวทนานั้น" เวทนาก็เป็นเพียงแค่สภาวะที่เกิดขึ้นของร่างกาย แต่จิตไม่เข้าไปรับ ไม่ได้มีทุกข์ร้อนอะไรกับสิ่งนั้นเลย

คล้ายๆ กับการเข้าฌานสูงๆ ที่ความรู้สึกทางร่างกายหายไปหมด ไม่รู้สึกอะไรเลย คล้ายๆ แบบนั้นแหละ แต่สามารถทำได้ในชีวิตประจำวันปกติได้เลย

 

ไม่เชิงคำว่าทนทานครับ
เหมือนรับรู้ความจริงธรรมดา ละวาง แต่ไม่ใช่เฉยเมย ไม่ใช่ชาชินแบบเห็นศพแล้วชาชินทำนองนั้น

ปฏิบัติธรรมเป็นการอบรมจิต สุดท้ายสภาวธรรมใดก็เหมือนๆกัน มันก็เป็น
สภาธรรมนั้นๆของมัน