หลงทาง

ขอบคุณนะคะ ที่เมตตาคน(สอน) ยาก...

เดินจงกลม 3 ชม. โอยๆๆๆๆๆ เลยค่ะ บอกตรงๆ ว่าเดินไม่เป็นหรอกค่ะ ไปวัด...เนกขัมมะ ก็เดินตามเค้าไป ไม่รู้เรื่อง... ย่างหนอ เหยียบหนอ ยกหนอ อะไรก็ไม่เคยท่อง แค่พยายามสงบใจ เดินไปเฉยๆ ไปวัด...เพราะอย่างน้อย ได้ ถือ ศีล 8 ได้สวดมนต์ เช้า-เย็น ถึงขี้เกียจก็ต้องทำ เพราะเป็นระเบียบ แต่อยู่บ้าน...เสร็จทุกที นอนท่าเดียว

คนล่วงทุกข์ได้ด้วยความเพียร... สาธุค่ะ โมทนากับทุกคน แต่กำลังใจของตัวเองน้อยนัก...ขี้เกียจนัก พยายามขยัน...แต่แพ้กิเลสซะมากกว่าค่ะ พยายามแบบเต่านะคะ ต้วมเตี้ยมไป คลานไป...บ่นไป

ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ในน้ำใจ...ในความกรุณา

 

เหมือนว่าวันหนึ่ง...
หลวงพ่อเปรยๆขึ้นมาว่า...​

"ถ้าคุณยังต้องอดทนอยู่ ก็เพราะยังมีเหตุให้ต้องอดทน มันก็ยังใช้ไม่ได้
ถ้าคุณยังต้องให้อภัยอยู่ ก็เพราะคุณยังมีโทสะ ถ้าไม่มีโทสะแล้ว การอภัยก็ไม่จำเป็นต้องมี การที่รู้จักให้อภัยนั้นก็ดีอยู่ แต่หลวงพ่อว่า มันก็ยังใช้ไม่ได้..."

.......................

ตั้งใจว่า ช่วงนี้จะขอหยุดโพสไปก่อน ด้วยมีภาระที่จำเป็นต้องไปสะสาง...
พระท่านมาเตือนว่า ยังต้องเขียนต่อไปอีก เพราะเรื่องความโง่ของคุณในการเจริญกรรมฐานมันมีมาก ต้องเล่าต่อไป...

ทั้งนี้ทั้งนั้นจึงต้องขอเปลี่ยนเป็นว่า ทอดเวลาให้ห่างออกไปสักหน่อย ค่อยโพส...
ด้วยเรื่องที่ว่า...
1.ฝึกวิชชาธรรมกาย อย่างผิดๆวิธี ทำกันอย่างไร
2.ฝึกวิปัสสนา ตามแนวหลวงพ่อใหญ่ วัดไทรงาม ที่ผมเรียนต่อจากหลวงพ่อสุทัศน์ วัดกระโจมทอง พระอุปัชฌาย์ นี่ผมฝึกอย่างผิดๆนี่ผมฝึกอย่างไร
3.ยุบหนอ พองหนอ อย่างผิดๆวิธี นี่ผมทำอย่างไร
4.ยกมือสร้างจังหวะ แนวหลวงพ่อเทียน นี่ผมก็มีวิธีทำแบบผิดๆ
5.ฝึกมโนมยิทธิ ให้ผิดวิธี นี่ผมก็เคยทำผิดมา
6.เดินจงกรม แบบผิดวิธี นี่ผมก็เดินมาจนแผ่นดินทรุดเป็นรูปเท้า นี่ก็ทำมาแล้ว
7.ฝึกอสุภกรรมฐาน อย่างผิดๆ นี่ก็ทำมาเหมือนกัน
8.กรรมฐานพื้นฐานคืออานาปาณสติ เป็นกรรมฐานแม่ แค่จับลมหายใจเท่านั้น ผมก็ทำผิดๆ ผิดแล้วรู้ว่าผิดยังไง รู้ว่าแก้ยังไง แต่ก็ยังผิด

โดยเนื้อแท้แล้วผมไม่ต้องการทำผิด ผมต้องการทำให้ถูกต้อง แต่จะด้วยความโง่เง่า หรืออย่างไรไม่ทราบได้ ต้องมีอันทำผิดไปเสียทุกอย่าง ทั้งนี้ก็อาจเป็นได้ว่า สักวันหนึ่งจะได้นำเอาความรู้ผิดๆเหล่านี้ มาคอยเตือนท่านนักปฏิบัติทั้งหลายว่า อย่าเดินตามอย่างผม จะเสียเวลาเปล่า ดีไม่ดี จะมีนรกเป็นที่ไป....

จบเรื่องเหล่านี้แล้ว ก็จะได้เล่าถึง หนทางเบื้องหน้าที่ท่านทั้งหลายจะได้ก้าวเดินไป ให้ถึงที่สุดแห่งกองทุกข์นั้น ท่านทั้งหลายยังเป็นผู้หวังได้ เพื่อเป็นกำลังใจให้กับท่านนักปฏิบัติทั้งหลายที่มุ่งหวังความดับไม่มีเชื้อ...จนในท้ายที่สุด จะไปจบลงที่เรื่อง ธรรมอันไม่ควรกล่าวถึง...เพื่อพอจะเป็นเครื่องเตือนสติให้ก้าวเดินไปอย่างไม่ประมาท ด้วยกิเลสตัณหา เป็นสิ่งที่ลุ่มลึก ง่ายต่อการเพลี่ยงพล้ำ และยากต่อการระมัดระวัง...

ระหว่างนี้จึงขอพักเป็นระยะๆไปก่อน หากท่านใด มีเรื่องราวประสบการณ์ที่อยากเล่าสู่กันฟังบ้าง ก็สามารถใช้กระทู้นี้ เป็นที่เล่าเรื่องได้...ทั้งนี้ทั้งนั้น ท่านที่จะวิจารณ์ผู้อื่นในกระทู้นี้ ก็ขอได้โปรด ระงับไว้ก่อน เนื่องเพราะกระทู้นี้ บอกไว้แล้วว่า ยังหลงทางอยู่ การตำหนิติโทษผู้อื่นด้วยอคติ นั้น ไม่มีประโยชน์ต่อผู้อื่นและแม้แต่ตนเอง แม้ท่านไม่เห็นด้วยแล้ว ก็ขอให้แสดงความเห็น ด้วยวลีที่สุภาพปราศจากอารมณ์ อันเป็นพฤติกรรมของบัณฑิตผู้น่าชม...สวัสดี

 

อยากชมท่านระมิงค์ว่า รูปแทนตัวรูปใหม่นี้ น่ารักจุงเบย

 

ยโสธร...ยศสุนทร
ติงชอบชื่อยศสุนทรค่ะ
สมัยเรียนที่มหาสารคาม พอเพื่อนบอกว่ามาจากจังหวัดยโส...
ติงรู้สึกแปลกๆค่ะ

 

ใช่ค่ะน่ารักมาก ว่าจะชมหลายทีแล้ว แต่ปากหนักเลยขยับช้าอ่ะ จะติดตามจนถึงตอนสุดท้ายนะคะ ขออนุโมทนาในธรรมทานค่ะ

 

๕๕๕
ติงปากหนักกว่าค่ะ
ได้แต่มาอ่านซะส่วนใหญ่
จะโพสต์บ้างก็เกรงว่าจะทำให้เสียอรรถรสทางธรรม

 

คุ้มค่ากับการเดินหลงทางมาจริงๆเลยค่ะ..เดินหลงมาเหมือนกับว่ากระหายน้ำแทบขาดใจ..หากแต่ท้ายสุดก่อนที่วิญญาณจะปลิดปลิวหลุดลอยออกจากร่างก้พลันได้พบบ่อน้ำทิพย์ที่ชุ่มเย็นให้ได้ดื่มพอแก้กระหาย!
ประสบการณ์ที่มี..กอรปกับธรรมะที่นำเสนอ!บ่งบอกว่าเจ้าของบ้านไม่เพียงแค่รู้จริง..หากแต่รู้แจ้ง!(จะมากน้อยนั้นไม่ขอก้าวล่วง)อันเป็นผลสืบเนื่องจากการปฏิบัติที่ตรากตรำสมกับธรรมที่แลกด้วยชีวิตของตัวเอง..สมกับคำที่เหล่าอริยะเจ้ากล่าวว่า"ธรรมะนั้นอยู่ฟากตาย" ธรรมะกับความตายอยู่ใกล้กันเหมือนเส้นใยแมงมุมกางกั้นไว้เท่านั้น!ธรรมะที่แนะนำกับประสบการณ์ที่สั่งสมล้วนแล้วแต่เป็นประโยชน์แก่หมู่ชนทั้งหลายที่หลงทางเข้ามาเจอ..ท้ายสุดอยากบอกว่าขอบคุณค่ะสำหรับคำแนะนำที่มีคุณค่าแลประสบการณ์ที่แฝงไปด้วยข้อธรรมที่ทำให้คนเดินหลงทางมีกำลังใจในการปฏิบัติและก้าวต่อไปอย่างมีความหวัง!
อนุโมทนาในบุญทั้งหมดที่ท่านได้ทำกอรปกับกุศลทั้งหลายทั้งท่านเจ้าบ้านได้สรรสร้าง..
สุดท้ายขอบพระคุณค่ะที่ได้มอบข้อธรรมะดีให้หนูได้อ่านได้ศึกษา...หวังไว้แต่เพียงว่าซักวันหนึ่งเส้นทางแห่งมรรค!คงจะไม่ไกลเกินจะเอื้อมถึง!

 

หมั่นทำเข้าเถอะครับ...ไม่โง่มาก่อน มันจะหายโง่ได้ยังไง...
ไม่เคยผิดมาก่อน มันจะรู้ถูกได้ยังไง...
ไม่เคยหลงทางมาก่อน มันจะรู้ทางที่ถูกที่ผิดได้อย่างไร...
เดินไปเถอะครับ เดินไม่หยุด วันนึงก็ต้องถึงจุดหมายจนได้แหละครับ...
อนุโมทนาค่ะ

 

ไม่คิดเลยว่าในจักวาลคู่ขนานแบบนี้จะมีผู้อาวุโสที่ทรงภูมิธรรมซ่อนตัวอยู่กันเป็นอันมาก เหมือนหนึ่งว่าเป็นดินแดนลับแลที่อยู่ซ้อนกันระหว่างภพมนุษย์กับสวรรค์เลยจริงๆ แต่ละกระทู้ดูเผินๆอาจจะไม่น่าสนจัยแต่พอเข้ามาอ่านแล้วกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง! เหมือนอ่านหนังสือบางเล่มเพียงแค่ดูสารบัญก็สามารถเดาทางของตอนจบได้อย่างง่ายได้ แต่ที่นี้จักวาลคู่ขนานกลับไม่เป็นอย่างนั้น สารบัญที่อ่านแล้วพอเดาทางได้หากแต่พอลองเปิดอ่านเนี้อเรื่องกลับวางไม่ลงและไม่รู้ด้วยว่ามันจะจบลงยังงัย เสน่ห์ของห้องนี้เป็นแบบนี้ น่าค้นหา อบอุ่น และมีเรื่องราวแปลกใหม่ให้จินตนาการและเรียนรู้อยู่เสมอมิรู้จบสิ้น แม้แต่นิทานหรือนิยายที่นำมาเล่ากันก้แฝงไว้ด้วยข้อคิดข้อธรรมะสอดแทรกเข้าไว้อย่างน่าติดตาม บ่งบอกถึงภูมิธรรมของท่านทั้งหลายในที่นี้จริงๆ
และห้องนี้กระทู้หลงทาง! มิน่าเชื่อ!แต่ก้ต้องเชื่อ!สุดคุ้มจริงๆที่หลงทางเข้ามา

 

สาธุค่ะ
เป็นเช่นที่ท่านว่าไว้ไม่ผิดแม้สักนิด

 

ระวัง!หลงกลระหว่างทาง ขอให้ทุกท่านเดินทางโดยสวัสดิภาพ และถึงที่หมายอย่างปลอดภัยนะครับ สาธุ...,;-)

 

ความรู้สึกแรกมันเป็นอย่างนั้นจริงๆนะคับพี่ติงติง.. ผมว่ามันเป็นความรู้สึกที่เราหรือใครๆที่เข้ามาอ่านแล้วจะรับรู้ได้ทันทีไม่มากก็น้อย แต่ขอรับรองว่าอย่างน้อยที่สุดที่คนอื่นๆได้ผ่านเข้ามาและนำมันกลับออกไปนั่นคือร้อยยิ้มที่ปนอมยิ้มและสาระธรรมที่ดีมีคุณภาพคับแก้วเลยจริงๆ (ส้มฉุนขอฟันทิ้ง!!)น๊ะจะบอกให้ (*__*)

 

อุ๊ต๊ะ! หากลงกลแล้วได้ข้อคิดที่ดี มิตรภาพที่แสนอบอุ่น ได้ธรรมะที่สมควรแก่วาสนาบารมีของภูมิธรรมแล้วก็สุดแสนจะคุ้มนะขอรับพี่คุณหน่อนรคุณ*-*
กลัวอยู่อย่างเดียวระหว่างทางจะเจอ"กลรักลวงใจ" ที่อาจทำให้หัวใจร้องกะซิกกะซิก!pity_pig

 

ผู้นำทัพแห่งกองทัพธรรม มีหลายท่านด้วยกัน ดังที่ทุกท่านรู้จักกันดีอยู่แล้ว ได้แก่ หลวงปู่มั่น แม่ทัพใหญ่ที่เป็นศูนย์รวมแห่งศรัทธา และปฏิปทาที่เข้มแข็งเด็ดเดี่ยว...
หลวงพ่อสด ผู้ค้นพบ วิชชาธรรมกาย ที่หายสาปสูญไปนาน ให้ปรากฎขึ้นอีกครั้งหนึ่ง...
หลวงพ่อพระราชพรหมญาณ ผู้นำมโนมยิทธิ มาเผยแผ่ให้กับโลกได้รู้...
หลวงพ่อเทียน ผู้ค้นพบหนทาง ตรัสรู้ธรรมอย่างเฉียบพลัน...

ท่านผู้มีบุญ มีวาสนา บารมี สร้างสมมาเป็นอย่างดี เป็นสายบุญที่ได้เคยติดตามกันมา ย่อมได้รับการอบรบ สั่งสอน และปฏิบัติตามจนเห็นผล เป็นผู้เดินตามรอยที่ท่านผู้นำกองทัพธรรมได้สร้างเอาไว้ดีแล้ว...

วันที่ท่านผู้นำได้ละสังขารไป ความสั่นคลอนก็เกิดขึ้นอย่างใหญ่หลวง วัตรปฏิบัติก็ล่วงเลยผ่านไป...สิ่งยั่วยุอันเป็นเครื่องสนับสนุนกิเลศ ตัณหาก็มีมากขึ้น ทับถมทวีคูณอย่างรวดเร็ว จนเห็นจะเป็นการยากที่จะแหวกว่ายฟันผ่าออกไป... ครั้นเวลาผ่านไปนานเข้า ร่องรอยที่เคยมีอยู่ย่อมถูกลบเลือนไปตามกาลเวลา ผู้เดินทางย่อมหลงทางได้เป็นธรรมดา... ดังนั้นการจะเดินทางให้ถูกต้องตรงทางนั้น ไม่ใช่ว่านักปฏิบัติจะไม่รู้... แต่จะมีใครมาบอกบ้างว่า หนทางที่ผิด ที่คนหลงนั้น มีทางใดบ้าง และท่านจะต้องได้พบเจอกับสิ่งใด การยอมถอยกลับมาตั้งหลักใหม่ หรือจะปรับเปลี่ยนแก้ไขอย่างไรให้ถูกต้องนั้น จะทำอย่างไร?

สำหรับผู้ที่บุญน้อย ด้อยวาสนา ไร้บารมี หันหน้าไปหาครูบาอาจารย์แต่ละท่านก็ไม่อยากสอน ต้องไล่ ต้องดุ ต้องด่า แล้วนั้น เรื่องการหลงทางในการปฏิบัติจึงดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นเสมอๆ แต่เมื่อบากหน้าทำไปไม่หยุด จึงได้เห็นว่า ผิดอยู่ตรงไหน ถูกก็อยู่ตรงนั้น โง่อยู่ตรงไหน ฉลาดก็อยู่ตรงนั้น จนในที่สุดแล้ว จึงคิดว่า เรื่องราวการหลงทาง หลงผิดนี้ น่าจะพอมีประโยชน์ต่อท่านทั้งหลาย ให้พอได้ดูเป็นเยี่ยง แต่อย่าได้เอาอย่าง และจะได้เป็นเสมือนป้ายเตือน ระหว่างทางที่ท่านก้าวเดินไปข้างหน้า ให้ท่านทั้งไปให้ถึงที่สุดแห่งกองทุกข์ ส่วนหมู่ข้าพเจ้า คงได้เพียงอยู่คอยระวังหลังให้ คอยรับเหล่าศาสตราทั้งหลายและคอยยินดีชื่นชมกับความสำเร็จของทุกๆท่าน ...

ท่ามกลางเสียงสาปแช่งด่าว่า"นอกคอก" และบุพกรรมทั้งหลายที่ต้องยืดอกรับเอาไว้ พวกเรายังหวังว่า สักวันหนึ่ง จะได้เดินทางไปสู่จุดหมาย ที่พวกท่านทั้งหลาย ได้เข้าถึงแล้ว แม้ไม่รู้ว่าเมื่อไรก็ตาม... หมู่พวกข้าพเจ้าจึงยังเป็นพวกที่หลงทางอยู่

 

วิชชาธรรมกาย​

ผมเรียนมาว่า ผู้ชายให้กำหนดลูกแก้วขนาดเท่าเม็ดสาคูเม็ดใหญ่ เข้าทางรูจมูกด้านขวา ผ่านกระโหลก หรือกั๊กศีรษะ ผ่านเรื่อยลงไป จนถึง ศูนย์เหนือสะดือที่เรียกว่า ศูนย์กลางกาย ฐานที่ 7....

ผมก็นึกเอา เหมือนอย่างทุกๆท่านที่ทำกันมา พยายามเพ่งไปที่ลูกแก้วเม็ดเล็กๆ สมมติขึ้นเอาเอง แล้วผ่านเข้าทางรูจมูก ผ่านหน้าผาก แล้วเรื่อยลงไปๆ ผมรู้สึกว่าอึดอัด เพราะต้องบังคับลมหายใจให้ยาว...ต้องคอยเพ่งลูกแก้วอันนี้เอาไว้ เขม็งเกร็ง เอาไว้ ขมับก็ตึง กล้ามเนื้อตาก็ตึงตัว ทั้งกดข่มเอาไว้ ไม่ให้หาย ... แต่ก็เอาเถอะ ยอมทำไป ด้วยหวังว่าจะสำเร็จวิชชาธรรมกายเข้าสักวันหนึ่ง....

เมื่อกำหนดลงไปไว้ที่ช่องท้องแล้ว บอกตามตรงว่า ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ตรงไหนคือ ศูนย์กลางกาย ฐานที่ 7 เอาไปเอามาก็นึกเอาเองอีกนั่นแหละว่า น่าจะตรงนี้แหละนะ มันเลยกะบังลมลงมา ว่าแต่ว่า ลมหายใจคนเรามันถึงแค่ปอด มันจะเอาลมที่ไหนทะลุปอดลงมาจนกระทั่งผ่านกระบังลม มาถึงศูนย์เหนือสะดือได้กันล่ะ มันผิดหลักธรรมชาติของร่างกาย...

ด้วยเหตุนี้เอง แม้ว่าเวลาผ่านไปนานแล้ว ก็ไม่ได้มีผลของการปฏิบัติใดๆเกิดขึ้นแต่อย่างใด...นอกจากมีความเครียด ปวดประสาท เสียมากกว่า เห็นทีวิชชาธรรมกายนี้ คงไม่เหมาะกับคนไม่มีบุญมีวาสนา อย่างเช่นเรานี้เสียแล้ว...อีกทั้งพี่ชายก็บอกว่า การกำหนดลูกแก้วขึ้นมาแบบนึกไปเองนี้ มันก็เป็นการสร้างจินตนาการ จนกลายเป็นอุปทานเสียมากกว่า...

ที่นี้เมื่อสองพี่น้องตระกูลไร้ท์ มาเจอกันเข้า แทนที่จะผลิตเครื่องบินได้ มันก็กลายเป็นสองพี่น้องตระกูลไร้(สาระ) ที่คิดว่าตัวเองฉลาดแล้ว พยายามดีแล้ว และยังไปสงสัยเอากับวิชชาที่หลวงพ่อสด ท่านค้นพบมาเข้าเสียอีก...นี่หนักๆเข้า ผมเป็นยังไงต่อ จะค่อยมาเล่าให้ฟัง...

 

สำหรับผู้ที่บุญน้อย ด้อยวาสนา ไร้บารมี หันหน้าไปหาครูบาอาจารย์แต่ละท่านก็ไม่อยากสอน ต้องไล่ ต้องดุ ต้องด่า แล้วนั้น เรื่องการหลงทางในการปฏิบัติจึงดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นเสมอๆ แต่เมื่อบากหน้าทำไปไม่หยุด จึงได้เห็นว่า ผิดอยู่ตรงไหน ถูกก็อยู่ตรงนั้น โง่อยู่ตรงไหน ฉลาดก็อยู่ตรงนั้น จนในที่สุดแล้ว จึงคิดว่า เรื่องราวการหลงทาง หลงผิดนี้ น่าจะพอมีประโยชน์ต่อท่านทั้งหลาย ให้พอได้ดูเป็นเยี่ยง แต่อย่าได้เอาอย่าง และจะได้เป็นเสมือนป้ายเตือน ระหว่างทางที่ท่านก้าวเดินไปข้างหน้า ให้ท่านทั้งไปให้ถึงที่สุดแห่งกองทุกข์ ส่วนหมู่ข้าพเจ้า คงได้เพียงอยู่คอยระวังหลังให้ คอยรับเหล่าศาสตราทั้งหลายและคอยยินดีชื่นชมกับความสำเร็จของทุกๆท่าน ...

ท่ามกลางเสียงสาปแช่งด่าว่า"นอกคอก" และบุพกรรมทั้งหลายที่ต้องยืดอกรับเอาไว้ พวกเรายังหวังว่า สักวันหนึ่ง จะได้เดินทางไปสู่จุดหมาย ที่พวกท่านทั้งหลาย ได้เข้าถึงแล้ว แม้ไม่รู้ว่าเมื่อไรก็ตาม... หมู่พวกข้าพเจ้าจึงยังเป็นพวกที่หลงทางอยู่ [/COLOR][/SIZE][/QUOTE]

โดนใจมากกับประโยคด้านบน บางครั้งกว่าเราจะได้สิ่งที่เรียกได้ว่าประเสริฐสุด! ย่อมต้องก้มหน้าก้มตาหลงผิดหลงถูกหรือลงแรงกายแรงใจไปเป็นอันมาก! ไม่เคยผิดไหนเลยจะรู้ว่าถูกอยู่ตรงไหน ไม่เคยหลงทางมาก่อนฤาจะรู้ว่าทางที่ถูกที่ควร ทางที่ลัดตัดตรงต้องเดินไปอย่างไร ส้มฉุนเองเคยวาดหวังไว้ว่าก่อนตายขอได้มีวาสนาได้พบครูอาจารย์ที่เก่งกล้าสามารถในทางธรรม มาคอยอบร่มบ่มเบาะนิสัยให้ได้ดิบได้ดีกับเขามั้ง!นอกเนื่องจากครูอาจารย์ที่ท่านลาลับดับสังขารไปแล้ว! ครูเดี๋ยวนี้เก่งกันแต่ในตำราหาที่รู้จริงมีน้อยเท่าน้อย สอบอารมณ์กรรมฐานทีก้ลอกแบบมาจากตำราซะทุกกระเบียดนิ้ว..เจอแบบนี้แล้วเพลียหัวใจเสียจิง! หาแบบที่ตามดูรู้วาระจิตของศิษย์ได้แบบตรงตามความเป็นจริงนั้นยากแท้! เอ๊ะ!หรือว่าส้มฉุนจะบุญน้อยหอยน้อยจริงๆก้มิรู้!ถึงไม่มีวาสนาได้พบคุรุทางธรรมที่เก่งกาจแตกฉานในการปฏิบัติ..เศร้าเลยเราแบบนี้ตายไปจะเอาหน้าที่ไหนไปพบบรรพชนได้หละหนิส้มฉุนเอ๊ย!!
pig_cryy2

 

ผมมาแอบอ่านนานมากแล้ว ได้แง่คิดอะไรดีๆก็มากมาย แต่ก็ยังรู้สึกอดอิจฉาทุกท่านไม่ได้ ที่ได้มีโอกาสต่างๆมากมายในการปฏิบัติธรรม ต่างๆ โดยเฉพาะคุณอาระมิงค์(ขอโทษที่เรียกอา น่ะครับ ผมประมาณเอาเอง ) ผมก็ได้เคยปฏิบัติธรรมบ้างเล็กน้อยแค่ 7 วันเท่านั้นเอง ในรอบ 34 ปี คงจะกรรมหนัก ทำให้พบแนวทางแห่งธรรมช้าไป ผมอยู่ยะลา คงจะไปไหนไม่ได้แล้ว มีครอบครัวอยู่ที่นี้ ทำงานที่นี้ หนทางชีวิตที่นี้มันอยู่กับดวง เราไม่รู้ว่าวันหนึ่งที่เราออกไปทำงาน เราจะได้กลับบ้านหรือเปล่า เห็นคนเจ็บคนตาย มาก็มากมาย ก็คิดทุกครั้งว่าวันหนึ่งถ้าเป็นเราจะทำไงดี ก็ได้แต่ปลงกับความตาย แต่ก็ยังกลัวตายเป็นธรรมดา ก็พยายามพร้อมที่จะตาย แต่ไม่ยินดีกับความตายหรอกน่ะครับ กลับบ้านมาก็นั้งสมาธิบ้าง เป็นบางครั้ง ก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย มีความคิดมากมายว่าอยากจะไปปฏิบัติธรรมที่นู้นบ้างที่นี่บ้าง แต่ด้วยฐานะการเงิน และความรับผิดชอบ มันไม่อำนวย เลยไม่ได้ไปไหนไกล ปฏิบัติธรรม 7 วันก็แค่ที่ปัตตานี ที่เหลือก็แค่อ่านหนังสือ ดูในเวปต่างๆ ก็แค่อยากให้กำลังใจทุกท่านและขออนุโมทนาบุญด้วยครับ ที่มีโอกาศได้ปฏิบัติธรรม ได้พบครูบาอาจารย์ดีๆ จงทำเถอะท่าน ทำให้ดีที่สุด เพราะท่านมีโอกาสที่ได้ทำ เพราะมีบางคนที่อยากจะมีโอกาสอย่างท่านแต่ทั้งชีวิตของเค้าได้แต่รับรู้แต่ไม่มีโอกาส ที่จะได้ทำ ลองผิดลองถูกเองที่บ้านไม่มีแม้ใครสักคนที่จะมาคอยตักเตือน ว่ามันผิดหรือถูก ชีวิตที่อยู่แทบไม่รู้นรก ไม่รู้สวรรค์ เลยด้วยซ้ำ มีแต่ศรัทธา ในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เท่านั้นเอง......มีเรื่องรบกวนท่านผู้รู้สักนิดน่ะครับ ทุกวันนี้ก่อนออกทำงาน ก็ได้แต่แผ่เมตตาให้ ท่านเจ้าที่เจ้าทางเจ้าป่าเจ้าเขา ท่านเทวดา อินท์ พรหม ยม ยักษ์ ผีเปรต สัมภเวสี เจ้ากรรมนายเวร และสรรพสัตว์ทั้งหลาย ที่อยู่ตลอดเส้นทางการเดินทางไปปฏิบัติหน้าที่ทั้งไปและกลับ เป็นคาถาเดียวที่ใช้อยู่ทุกวันนี้ ตบท้ายด้วย หากวันนี้มีเหตุที่ข้าพเจ้า จักต้องตายไปไม่ว่าอย่างไรก็แล้วแต่ ข้าพเจ้าขอถวายดวงจิตดวงวิญญาณนี้ แด่ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เพื่อเป็นพุทธบูชา ธรรมบูชา สังฆบูชา ชีวิตผมคงทำได้เท่านี้ ผิดหรือถูกประการใด หากท่านใดมีเมตตาแนะนำก็พร้อมรับฟังคำสั่งสอนครับ...ต้องกราบขอโทษคุณอาระมิงค์มากครับ ที่มาใช้พื้นที่ระบายความรู้สึก...ผมทำงานเป็นตำรวจชุดเก็บกู้วัตถุระเบิดอยู่ยะลาครับ...เพราะการถูกระเบิดตายน่ะผมว่ามันไม่เจ็บ แต่ข้อเสียมันไม่มีสติระลึกถึงพระหรืออะไรได้เลย ความตายมันอยู่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆผมรู้สึกเอาเองน่ะครับ เพราะในรอบ 5 เดือนนี้พวกผมถูกซุ่ม 2 ครั้งแล้ว...5555 สุดท้ายนี้ บุญกุศลใด ธรรมใดที่ทุกๆท่านได้ทำแล้วได้พบแล้ว กระผมขออนุโมทนากับทุกท่านด้วยน่ะครับ...สาธุ...สาธุ...สาธุ...หลับฝันดีน่ะครับทุกท่าน ทางนี้พวกกระผมจะดูแลเอง ฝากรูปล่าสุดมาให้ดูครับ กู้ระเบิดน้ำหนักกว่า 90 กิโลกรัมได้ครับ ช่วยไปอีกหลายชีวิตเลย

 

สวัสดีค่ะคุณjit_cs
ช่วงที่พี่ระมิงค์ยังไม่ได้เข้าเว็บ
ก็ขอโอกาสทักทายแทนพี่ระมิงค์ไปก่อนนะคะ

คุณjit_cs ทำงานเพื่อประเทศชาติ
ปกป้องประชาชนให้พ้นจากภยันตรายต่างๆ
โดยไม่เห็นแก่ตนเองและครอบครัว
ทำด้วยความเสียสละอย่างแท้จริง
เป็นอาชีพที่มีเกียรติ และน่าภาคภูมิใจที่สุดค่ะ
ขอส่งกำลังใจมาให้
ขออาราธนาคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
พระสยามเทวาธิราช
วิญญาณของบรรพบุรุษของเรา
ตลอดจนคุณงามความดี ที่คุณได้ทำมาโดยตลอด
ได้ปกป้องคุ้มครองคุณและครอบครัว
ให้อยู่รอดปลอดภัย
และเจริญด้วยอายุ วรรณะ สุข พละ ธนสารสมบัติ
มีโอกาสในการปฏิบัติธรรม
ได้พบครูบาอาจารย์ และกัลยาณมิตรที่เกื้อกูลกันในทางธรรม
ให้คุณได้มีดวงตาเห็นธรรมในที่สุดค่ะ

 

มั้ยหละหนิ!จากหลังจากหลงคิดว่าตัวเองบุญน้อยด้อยวาสนา โอ๊ะ!!ยังมีบุคลที่น่ายกย่องอีกหนึ่งคนที่มีโอกาสน้อยกว่าเราอีกเหรอนี้!
ชีวิตหลังความตายเป็นสิ่งที่น่ากลัว!สำหรับคนที่จากไปอย่างขาดสติ!(แต่ขาดสะตังค์มิเป้งรัย อิอิ) ส้มฉุนไม่กล้าจะแนะนำอะรัยแต่ขอแชร์ความรู้ที่พอมีแค่หางเขียดตัวน้อยๆให้พี่ฟังก้แล้วกันเนาะ!(*_*) หลวงปู่เคยสอนศีลเป็นเรื่องสำมะคัญนะเจ้าฉุน!ก่อนจะออกนอกบ้านไม่ว่าเอ็งจะไปทำอะรัยก็ตามแต่.. ยิงนก ตกปลา ล่าตะเข้ หรือต้มเหล้าขาว..! เอ็งก้ควรสมาทานศีลเสียก่อนออกนอกบ้าน เพราะระหว่างทางที่เอ็งไปหนะไม่มีอะไรมาเป็นหลักประกันให้เอ็งได้เลย
ว่าเอ็งจะไปเจอเรื่องร้ายแรงอะรัยบ้าง! จับพลัดจับผลู! ควายขวิดตาย หรือโดนตะเข้งาบไปกินเอ็งจะทำงัย! อย่างน้อยน้อยเอ็งมีศีลเป็นเครื่องคุ้มครองตัวถึงตายไปอย่างปุบปับ!ขี้หมูขี้หมาก้ชั้นดาวดึงษ์ระว่ะเอ็ง! เพราะก่อนออกจากบ้านเอ็งมีเจตนาเป็นสิ่งละเว้นในศีลทั้ง๕ข้อ เอ็งรู้มั้ยข้อดีของศีลคืออะไรเจ้าฉุน!โบราณจารย์ท่านเรียงร้อยอานุภาพของศีลไว้อย่างนี้ลูกเอ๊ย! สีเลนะสุคะติงยันติหมายถึงว่า ศีลเป็นเหตุให้เกิดความสุข เพราะเราให้ความไม่มีภัย..ไม่มีเวร..แก่ผู้อื่นและตนเอง..! สีเลนะโภคะสัมปะทา.. ผู้มีศีลอันงดงามแล้ว กิตติศัพท์ย่อมขจรขจายไปไกล!ย่อมเป็นที่น่าเชื่อถือและหรือน่าคบหาแก่คนทั้งหลายอันเป็นเหตุให้เกิดโภคทรัพย์! สีเลนะนิพพุติงยันติ.. ศีลอันเป็นทรัพย์ภายในตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ ใครเอาไปไม่ได้คืออริยทรัพย์อันเป็นไปเพื่อพระนิพพาน.. ท้ายสุดคำว่า!..ตัสมาสีลังวิโสธะเย... นี่คือความวิเศษของศีลที่รักษาไว้ดีแล้ว...

ฉะนั้นแล้วส้มฉุนเอ๊ย!ลูก!..ศีลที่รักษาดีแล้วอานิสงส์คือเป็นผู้ไม่มีความกังวล เพราะสำคัญที่เจตนา!! ดังนั้นเมื่อเรามีความเข้าใจในการรักษา ศีล...เห็นประโยชน์ เราจึงมีความพอใจมีเจตนาที่บริสุทธิ์ในการรักษาศีล ดังนั้นผู้ที่รักษาศีลดีแล้ว จึงเป็นผู้ไม่กังวล ศีลจึงเป็นเหตุให้เกิดสมาธิ สมาธิก็เป็นเหตุให้เกิดปัญญา... (*__*)

ดังนี้แล้วต่อให้ตายแบบขาดสติไม่มีสะตังค์แค่ไหนส้มฉุนก็บ่อยั้น! เพราะศีลจะคุ้มครองส้มฉุนให้พ้นภัยทั้งปวง! เว้นเสียแต่จะมีกรรม!มาตัดรอนหรือถึงเวลาที่ส้มฉุนจะต้องไปแล้วเท่านั้น..แต่เหอะเนาะ! อย่างหลง!!ปู่บอก! ขี้หมู ขี้หมา ก้ชั้นดาวดึงษ์หละว่ะเฮ้ย! คริคริcatt3

 

ก่อนอื่นต้องขอโมทนาในความกล้าหาญและเสียสละ เพื่อความเป็นอยู่ที่ปลอดภัยของปวงประชาชนคนไทยและเพื่ออธิปไตยของประเทศชาติ ซึ่งยิ่งไปกว่านั้นคือการปกป้องเขตแดนพระพุทธศาสนาเอาไว้ด้วยแล้ว ตรงนี้มีอานิสสงค์มากครับ...

เรื่องที่ต้องอิจฉานั้น ต่อไปนี้คงไม่ต้องแล้วครับ เพราะคนที่นึกถึงความตายเป็นอารมณ์นี่ได้มรณานุสติกรรมฐาน นึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ทุกวันได้ นี่เป็นพุทธานุสติ ธัมมานุสติ สังฆานุสติ กรรมฐาน แล้วคุณก็อย่าคิดนะครับว่า ที่คุณต้องเจอเข้ากับสิ่งนี้เป็นเรื่องบังเอิญ ถ้าจะบอกว่าหากคุณไม่เจอเข้ากับเรื่องที่มีอันตรายแบบนี้ พรรคพวกเพื่อนพ้องจะชวนกันไปกินเหล้า ไปหาเรื่องทำผิดศีลกันมาก แล้วพากันฉิบหายไปหมด นี่กฎของกรรมดีมาบังคับให้ต้องมาบำเพ็ญบารมีต่อไป มีไม่กี่คนที่เจอกับสถานการณ์เช่นคุณ แล้วยึดเอาพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง ยอมมอบกายถวายชีวิตได้ นี่จะเรียกว่าโชคดี ก็ไม่รู้คุณจะยิ้มทั้งน้ำตาไหม???

ผมเคยอยู่ทั้งนราธิวาส ปัตตานี ยะลา ตากใบ สุไหงโก-ลก ซอยโรงหมู ด่านรันตู ไปจนสุด ที่ป่าดงดิบฮารา-บารา บูเกะตา ....พระอาทิตย์ตกดินไปแล้วต้องไม่ไปเพ่นพ่านนอกเมือง เพราะอันตรายเกิดได้ตลอดเวลา แต่ว่ายุคสมัยนี้ดูจะอันตรายมากกว่าแต่ก่อนครับ

ผมพอจะแนะนำได้ก็คือ ให้นึกถึงภาพพระพุทธรูปที่คุณชอบ หรือจะนึกถึงหลวงพ่อทวด ก็ได้ นึกถึงหน้าท่านบ่อยๆ นี่ผมพูดว่า"นึกถึง" นะครับ ผมไม่ได้พูดว่า"คิดถึง" นะครับ นึกถึงนี่มันใช้ใจนึกนะครับ ถ้าคิดถึง คือมันใช้สมองคิดนะครับ พระพุทธศาสนาสอนเรื่องจิตเรื่องใจนะครับ บรรลุได้ก็ด้วยใจนะครับ ไม่ใช่บรรลุได้ด้วยสมอง เมื่อคุณทำได้อย่างนี้แล้ว ผมอยากจะขอทำนายถึงผลเลยต่อไปสักหน่อยว่า เมื่อยังไม่หมดอายุขัย ระเบิดมันจะด้าน มันจะไม่ทำงาน เมื่อหมดอายุขัย ถ้าต้องตาย ขึ้นชื่อว่าอบายภูมินั้นไม่มี อย่างเลวที่สุด ถ้าคุณจะมาเกิดเป็นมนุษย์ก็จะเป็นมนุษย์ชั้นดี แล้วก็อย่าลืมว่าทุกครั้งที่ทำบุญให้อุทิศกับท่านพระยายมราชไปด้วย ให้ท่านเป็นสักขีพยานในการทำบุญทุกครั้งไป...

การแผ่เมตตาขอให้กำหนดจิตใจให้ผ่องใส กำหนดภาพพระพุทธรูปก็ดี หลวงพ่อทวดก็ดี แล้วขอบารมีท่านสงเคราะห์แผ่เมตตาออกไปให้คลุมพื้นที่ทั้งจังหวัด ในเขตรับผิดชอบที่ต้องเข้าไปทำการเก็บกู้ระเบิด ให้ทรงอารมณ์ไว้จนกว่าทั้งขอบเขตนั้นจะสว่างขึ้น หรือถ้าไม่ได้ก็ให้เป็นสีขาวไปทั้งหมด ก่อนจะออกนอกบ้านไปปฏิบัติงานทุกๆวัน นี่จะไม่ได้คุ้มครองเฉพาะตัวคุณ แม้ทีมงานที่เดินทางไปด้วยทั้งหมดก็จะปลอดภัยด้วย แต่ตรงนี้ต้องบอกว่าต้องไม่เกิดกฎของกรรม เพราะเมื่อกฎของกรรมเข้าสนอง ก็ต้องว่าไปตามกฎของกรรมนั้น

สุดท้ายนี้ก็ขออานิสสงค์ที่ข้าพเจ้าบำเพ็ญมานับแต่ครั้งอธิษฐานบารมีเพื่อสัมมาสัมโพธิญาณจวบจนถึงปัจจุบันจะมีมากแต่เพียงใด ขออุทิศให้ท่านได้รับอานิสสงค์นั้นเฉกเช่นเดียวกับที่ข้าพเจ้าจะพึงได้รับทุกประการ และขอให้ความสำเร็จและความปลอดภัยจงมีแก่ท่านตลอดเวลาที่ปฏิบัติหน้าที่เพื่อปกป้องประเทศชาติ ประชาชนและพระพุทธศาสนา ความปรารถนาใดที่เป็นไปในทางกุศลแล้วขอให้เป็นผู้ชนะในทุกที่ทุกเวลาทุกสถาน ไปจนกว่าจะเข้าถึงมรรคผลนิพพาน....สาธุ...