มุ่งเต็มใจ เมื่อได้พุทธภูมิแล้วจักช่วยให้ผู้อื่นได้ด้วย

ขอกราบอณุโมทนา กับ เอ็งจริงๆ ช่างมีปณิธานดีแล้ว

 

ยินดีครับ

 

http://palungjit.org/posts/5234904

 

ที่มาครับ
http://palungjit.org/threads/พระเสร...ับน้ำท่วม-หน้า139.280939/page-139#post5260518

ขออนุญาตแบ่งปันครับ

 

สาธุๆๆ อนุโมทามิครับ


อนุโมนาบุญ - อุทิศบุญส่วนกุศล - PaLungJit.com


Bangkok Underwater - Alan Taylor - In Focus - The Atlantic

 

ไปทอดกฐินวัดบึงพลารามเพื่อสร้างพระบรมสารีริกธาตุเจดีย์ และพระธาตุหลวงปู่ต้น พร้อมยกยอดเจดีย์ และฉัตร หล่อพระประธานเจดีย์ และระบบไฟฟ้า ฯลฯ หลวงปู่ท่อนท่านเป็นประธานสงฆ์ ตักบาตรพระกรรมฐาน ถวายหนังสือธรรมะที่ผมร่วมสร้างกับคณะขวัญ ในงานด้วย (ถวายหลวงปู่ท่อน ท่านบอกว่าหนังสือสำหรับชาวบ้าน ถวายชาววัดได้ไหม ผมเลยนำออกมาถวายพระหลวงปู่ครูบาอาจารย์ (ระดับ หลวงปู่ทองพูน หลวงปู่อุทัย วัดภูย่าอู่ หลวงปู่หนูหยาด ท่านเจ้าคณะอำเภอ (เมื่อถวาย เห็นเหล่าหลวงปู่ท่านพิจารณาหนังสือพลิกไปมา คล้ายหลวงปู่ท่อนท่านพิจารณา แล้วช่วงนั้นได้ยินหลวงปู่ท่อน ท่านกล่าวว่า ..ผลจากการสร้างพระพุทธรูปมามาก เป็นตัวอย่างที่ดี ๆ ๆ.... ) ครูบาอาจารย์ท่านอื่นๆท่าน) พระเณรติดตามหลวงปู่ จนหมด (กันไว้10ฉบับที่ศาลา ไว้ถวายพระอันดับพร้อมเครื่องกฐิน) เอาบุญมาฝากครับ ตอนเย็นพลบค่ำ ผมโชคดีได้ปีนขึ้นไปบนยอดเจดีย์ประดับฉัตร ที่พึ่งติดตั้งและเจริญพระพุทธมนตร์ และเวียนเทียนข้างบนนั้นเลยครับ ช่างยังไม่ทันเก็บนั่งร้านครับครับ

 

พระศรีมหาโพธิ์

ด้วยเหตุที่ ไม้อัสสัตถะ เป็นต้นไม้ตรัสรู้ของพระโคดมพุทธเจ้า ต่อมาชาวพุทธจึงนิยมเรียกว่า โพธิรุกขะ โพธิพฤกษ์ หรือต้นโพธิ์ เรียกเต็มๆ ว่า พระศรีมหาโพธิ์
ภายหลังทรงบรรลุธรรมแล้ว ก็เสด็จออกยาตราไปทั่วอินเดียและเนปาล อันมีชื่อเรียกในสมัยนั้นว่า ชมพูทวีป เพื่อแนะนำสอนสั่งผู้คนทุกชนชั้น นับตั้งแต่พระมหากษัตริย์ พราหมณ์ แพศย์ และศูทร อันเป็นวรรณะทั้งสี่ที่จำแนกแบ่งชนชั้นไว้ในสมัยนั้น
ตลอดระยะเวลา 45 พรรษา ในบั้นปลายพระชนชีพของพระโคดมพุทธเจ้า ไม้อัสสัตถะต้นนี้ไม่มีใครพูดถึงอีกเลย นอกจากที่ปรากฏในมหาปรินิพพานสูตร เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนที่พระโคดมพุทธเจ้ากำลังจะเสด็จเข้าสู่มหาปรินิพพาน (สวรรคต) ณ ป่าไม้สาละ นอกเมืองกุสินารา โดยพระอานนท์ซึ่งดำรงตำแหน่งพระพุทธอุปัฏฐาก (ผู้ดูแล-ผู้ติดตาม) ของพระโคดมพุทธเจ้า ได้ทูลถามดังนี้
ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ก่อนหน้านี้ พระภิกษุผู้จำพรรษาในทิศต่างๆ ย่อมชวนกันมาเพื่อเข้าพระตถาคต พวกข้าพระองค์ย่อมมีโอกาสได้พบและใกล้ชิดวิสาสะกับท่านเหล่านั้น แต่ต่อไป ถ้าพระตถาคตเจ้าเสด็จปรินิพพานไปแล้ว ก็คงไม่มีใครมาเฝ้าพระตถาคตเจ้าอีก พวกข้าพระองค์ก็คงไม่ได้พบและไม่ได้วิสาสะกับท่านเหล่านั้นอีกแล้ว
พระโคดมพุทธเจ้าได้ตรัสตอบต่อพระอานนท์ ดังนี้
ดูก่อนอานนท์ สถานที่ ที่พระตถาคต ประสูติ 1 ตรัสรู้ 1 แสดงพระปฐมเทศนา 1 เสด็จดับขันธ ปรินิพพาน 1 ทั้ง 4 แห่งนี้ เป็นสถานที่ควรเห็นของกุลบุตรพุทธศาสนิกชนผู้มีศรัทธา หากว่าภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก และอุบาสิกา มีศรัทธามาบูชายังสถานที่เหล่านี้ บริษัทเหล่านั้น หากตายไปก็จักไปสู่สุคติ มีสรวงสวรรค์เป็นเบื้องหน้า
ต่อจากนั้นมาอีก 220 ปี ถึงยุคที่ พระเจ้าอโศกมหาราช แห่งราชวงศ์เมารยะ ทรงเรืองอำนาจขึ้นในแคว้นมคธ ซึ่งตำบลคยาสีสะนั้นก็อยู่ในแคว้นมคธด้วย พระเจ้าอโศกทรงหันมาเลื่อมใสในพระพุทธศาสนา ทรงสืบทราบว่า "สถานที่ตรัสรู้ของพระบรมศาสดาคือตำบลคยาสีสะ" จึงเสด็จมานมัสการต้นพระศรีมหาโพธิ์ พร้อมทั้งโปรดให้ปักเสาศิลาไว้เป็นที่หมาย ทั้งยังทรงโปรดให้ตัดกิ่งของพระศรีมหาไปปลูกไว้ในเกาะลังกา พระศรีมหาโพธิ์ที่ทรงส่งไปปลูกไว้นั้นยังคงดำรงชีพอยู่จนกระทั่งปัจจุบันนี้
ในท้ายรัชกาล เกิดเรื่องเศร้าขึ้นกับพระศรีมหาโพธิ์ เนื่องเพราะพระเจ้าอโศกทรงมุ่งมั่นในการพระศาสนายิ่งนัก แต่ในสายตาของพระนางติษยรักษิต พระอัครมเหสี กลับเห็นว่าเป็นการย่อหย่อนในการบริหารกิจการบ้านเมือง พระนางจึงร่วมกับพระราชนัดดาพระนามว่า สัมปทิ ทำการปฏิวัติยึดอำนาจ จับกุมคุมขังพระเจ้าอโศกไว้ ร้ายที่สุดก็คือ ทรงส่งคนไปทำลายพระศรีมหาโพธิ์ โดยใช้น้ำกรดรดราดลงไปที่รากพระศรีมหาโพธิ์ พระเจ้าอโศกทรงทราบก็ถึงกับตรอมพระทัยสิ้นพระชนม์ไปในปี พ.ศ.255 ภายหลังพระศรีมหาโพธิ์ถูกทำลายไปเพียง 3 เดือนเท่านั้น
รวมอายุพระศรีมหาโพธิ์ที่พระโคดมพุทธเจ้าทรงประทับตรัสรู้ เพียง 352 ปี
ทีนี้ท่านว่าเกิดปาฏิหาริย์ เมื่อมีหน่อพระศรีมหาโพธิ์งอกออกมาจากบริเวณต้นเดิมที่ล้มลงไป ชาวพุทธยุคต่อมาจึงพยายามดูแลพระศรีมหาโพธิ์ต้นนี้อย่างดี พระศรีมหาโพธิ์ต้นที่ 2 ดำรงคงมั่นมาจนถึง พ.ศ.1163 ก็พบกับการทำลายของพระเจ้าศศางกะ ราชาแห่งแคว้นเบงกอล ซึ่งเป็นฮินดูหัวรุนแรง ได้นำทัพเข้าทำลายล้างพระศรีมหาโพธิ์ ทั้งตัดทั้งตอนทั้งขุดถอนรากและโคนออกจนหมดสิ้น มิหนำใจได้สุมไฟโดยใช้น้ำมันเป็นเชื้อ พระศรีมหาโพธิ์ต้นที่ 2 มีอายุรวม 890 ปี โดยประมาณ
ก่อนที่พระศรีมหาโพธิ์ต้นที่ 2 จะถูกทำลายนั้น ในปี พ.ศ.695 พระเจ้าหุวิสกะ แห่งราชวงศ์กุษาณ ทรงปรารภว่า พระศรีมหาโพธิ์นั้นเป็นต้นไม้ เคยถูกศัตรูต่างศาสนาทำลายมาแล้ว และต่อไปก็ไม่แน่ว่าต้นที่สองนี้จะไม่ถูกทำลาย ซึ่งถ้าหากพระศรีมหาโพธิ์ถูกทำลายอีก ต่อไปก็คงไม่มีใครจดจำสถานที่ตรัสรู้ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ จึงทรงโปรดให้สร้างพระเจดีย์ทรงสี่เหลี่ยมขึ้นมาในบริเวณเดียวกับพระศรีมหาโพธิ์ ทั้งยังโปรดให้จำหลักคือแกะสลักพระพุทธรูปจากศิลาเป็นพระประธานประดิษฐานไว้ในองค์พระเจดีย์ด้วย นับว่าพระเจ้าหุวิสกะทรงมีสายพระเนตรยาวไกลมาก ก็สรุปว่า พระเจดีย์พุทธคยาสร้างขึ้นมาก่อนหน้าพระศรีมหาโพธิ์ต้นที่ 2 จะถูกทำลายเพียง 200 ปี
ทัพพระเจ้าศศางกะถูกทัพพระเจ้าปูรณวรมันแห่งแคว้นมคธตีแตก พระเจ้าศศางกะสิ้นพระชนม์ในสนามรบ ณ พุทธคยา (แต่ชาวพุทธเขียนประวัติบอกว่า ทรงกระอักเลือดตายต่อหน้าพระศรีมหาโพธิ์) จากนั้นพระเจ้าปูรณวรมัน ได้ทรงทำการปลูกต้นพระศรีมหาโพธิ์ขึ้นมาใหม่ นับเป็นต้นที่ 3
ประวัติศาสตร์ระบุว่า พระเจ้าศศางกะทรงทำลายได้เพียงพระศรีมหาโพธิ์เท่านั้น ส่วนพระเจดีย์รวมทั้งพระประธานภายในเจดีย์นั้นมิทันทำลาย นักประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่บอกว่าทรงกระอักเลือดตายต่อหน้าพระศรีมหาโพธิ์ ก็สรุปว่าพระเจดีย์พุทธคยารอดพ้นจากการทำลายในครั้งนั้น
พระศรีมหาโพธิ์ต้นที่ 3 เจริญงอกงามตามลำดับ ถึง พ.ศ.1750 เกิดวิกฤตการณ์กับพระพุทธศาสนาในอินเดีย เมื่อกองทัพมุสลิมเตอร์ก นำโดย บักติยาร์ ขัลยี นำทัพเข้าตีภาคตะวันออกของอินเดีย แคว้นมคธหรือพิหารอันเป็นที่ประดิษฐานของพระเจดีย์พุทธคยารวมทั้งมหาวิทยาลัยนาลันทา ตกเป็นเป้าหมายแห่งการกวาดล้าง พระเถรเณรชีถูกเข่นฆ่าเป็นว่าเล่น ประชาชนถูกบังคับให้เข้าสุนัต (ขลิบอวัยวะเพศ) เพื่อเข้ารีตอิสลาม บริเวณพระเจดีย์พุทธคยาถูกทำลาย เว้นแต่พระพุทธเมตตาภายในพระมหาเจดีย์มีคนใช้ไม้และปูนไปอุดไว้ พลางตาให้เป็นว่าเป็นพระเจดีย์ตัน จึงรอดตัว ส่วนพระศรีมหาโพธิ์นั้นไม่ใช่สิ่งก่อสร้างอันขัดกับหลักศาสนาอิสลาม ก็เลยรอดตายไปอีก
ประวัติศาสตร์โลกบันทึกไว้อย่างชัดเจนว่า มุสลิมเป็นผู้ทำลาย จนพระพุทธศาสนาสูญสิ้นจากอินเดียในปี พ.ศ.1750
พระศรีมหาโพธิ์ต้นที่ 3 ดำรงยืนยงมาจนถึง พ.ศ.2421 เมื่อ นายพล อเล็กซานเดอร์ คันนิ่งแฮม อธิบดีกรมโบราณคดีแห่งอินเดียในสมัยที่อังกฤษครองอินเดีย เดินทางมาตรวจงานโบราณคดีที่พุทธคยา ก็พบว่าพระศรีมหาโพธิ์นั้นแก่ชรามาก และล้มลงไปทางทิศตะวันตกของพระเจดีย์ ทีนี้ชาวบานแถบนั้นซึ่งกลายเป็นฮินดูไปสิ้นแล้ว จึงถือโอกาสตัดเอาต้นพระศรีมหาโพธิ์ไปทำฟืนบ้าง ป้อนให้โคกินบ้าง ก็เป็นอันอวสานพระศรีมหาโพธิ์ต้นที่ 3 ในปี พ.ศ.2421 นั่นเอง สิริอายุทั้งสิ้น 1258 ปี
อเล็กซานเดอร์ คันนิ่งแฮม หาหน่อไม้โพธิ์ในบริเวณเดียวนั้นได้จำนวน 2 ต้น ต้นแรกสูง 6 นิ้ว ต้นที่ 2 สูง 4 นิ้ว ท่านดำเนินการขุดรากถอนโคนพระศรีมหาโพธิ์ต้นเก่าออก แล้วปลูกหน่อสูง 6 นิ้วทดแทน ส่วนต้นสูง 4 นิ้วนั้นนำไปปลูกทางทิศเหนือ ปัจจุบันพระศรีมหาโพธิ์ทั้งสองต้นก็ยังดำรงคงมั่นอยู่คู่กันในพุทธคยา ถ้านับเวลาจาก พ.ศ.2421 ถึง พ.ศ.2553 ซึ่งผู้เขียนเขียนบทความนี้ พระศรีมหาโพธิ์ต้นที่ 4 นี้ มีอายุล่วงแล้ว 132 ปี
ส่วนพระเจดีย์พุทธคยานั้น เมื่ออังกฤษยึดครองอินเดียได้ในปี พ.ศ.2401 จึงเริ่มงานขุดค้นบันลือโลกที่ชื่อว่า โบราณคดี โดยอังกฤษได้จัดตั้งกรมโบราณคดีอินเดีย (Indian Archaeological Survey) ขึ้นในปี พ.ศ.2406 มี เซอร์ อเล็กซานเดอร์ คันนิ่งแฮม ชาวอังกฤษ ดำรงตำแหน่งอธิบดีคนแรก และคันนิ่งแฮมนี่เอง เป็นผู้ค้นพบพระพุทธศาสนาซึ่งถูกฝังแผ่นดินมานานถึง 656 ปี ให้เฉิดฉายอีกครั้งหนึ่ง
การเข้าขุดค้นและบูรณะพระเจดีย์พุทธคยาของท่านคันนิ่งแฮมนั้น เป็นระยะเดียวกันกับพระเจ้ามินดุงแห่งพม่า ทรงมีพระราชศรัทธาเจรจากับรัฐบาลแห่งรัฐพิหาร อินเดีย ขอทำการบูรณะพระเจดีย์พุทธคยา รัฐบาลรัฐพิหารอนุญาต แต่ท่านว่านายช่างชาวพม่าขาดความรู้ทางด้านโบราณคดี น่าที่จะอนุรักษ์กลับกลายเป็นทำลายไปเสีย งานบูรณะของพม่าจึงชะงัก เพราะขัดแย้งกับคณะกรรมการฝ่ายอินเดีย แต่ทางพม่าก็อ้างว่า เพราะไม่จ่ายค่าต๋งต่างหากที่ทำให้แขกไม่พอใจ ก็ฟังหูไว้หู
และนั่นเองจึงเปิดโอกาสให้ อเล็กซานเดอร์ คันนิ่งแฮม พร้อมด้วยคณะ คือ นายเจ ดีเบคลาร์ เข้าทำการขุดค้นและบูรณะบริเวณพุทธคยาอย่างถูกต้องตามหลักวิชาการ งานเริ่มในปี พ.ศ.2423 เสร็จสมบูรณ์ในปี พ.ศ.2427 กินเวลาทั้งสิ้น 4 ปีเต็ม บริเวณพุทธคยาจึงมีสภาพดังที่เห็นในปัจจุบัน


ที่มา : http://www.alittlebuddha.com/P.M.Narin in India 2009/P.M.Narin in India 2009 04.html




ภาพสถานที่อื่นในอินเดีย เชิญชมได้ที่ alittlebuddha.com Homepage of Wat Thai Las Vegas U.S.A.
alittlebuddha.com Homepage of Wat Thai Las Vegas U.S.A.



http://palungjit.org/threads/พระศรีมหาโพธิ์.260547/

 

http://palungjit.org/posts/5243129

 

http://palungjit.org/threads/ร่วมสร...พื่อบรรเทาภัยพิบัติของผู้ปฏิบัติภาวนา.311956/

 

มีเรื่องที่ผมเป็นห่วงอยู่อย่างหนึ่งและค่อนข้างสวนกระแส ผิดพลาดพลั้งไปขออภัยขมาด้วยครับ คือเรื่องพระมีเครื่องบินเพื่อใช้โปรดญาติโยม ผมเห็นว่าในโลกยุคโลกาภิวัฒน์(ผมหมายตามตัวอักษรวัฒนา ไม่เอาอภิวัตน์) การเผยแผ่พระพุทธศาสนา มีโอกาสมากขึ้นในการโปรดญาติโยมในโลกที่แคบลงด้วยการคมนาคมและการสื่อสารโทรคมนาคม
การที่พระสงฆ์จะมีเครื่องอำนวยความสะดวกอาศัยฤทธิ์การประดิษฐ์ของมนุษย์ปัจจุบันในการเผยแผ่พระพุทธศาสนา ที่กำลังได้รับความสนใจมากขึ้นกระจายไปทั่วโลกเป็นเรื่องที่ควรจะทำได้ตามขอบเขตของพระธรรมวินัย โดยเฉพาะเมื่อญาติโยมมีกำลังศรัทธาเพียงพอ พระภิกษุสงฆ์จะได้มีโอกาสความเป็นไปได้มากขึ้น ในการอนุเคราะห์ญาติโยม ตามสมควรแห่งธรรม
หากทำความเข้าใจแก่ญาติโยมที่เข้าใจผิดให้ดี โลกวัชชะข้อนี้ก็หายไปได้ เป็นโอกาสให้ครูบาอาจารย์ในคณะสงฆ์ มีโอกาสสะดวกในการเผยแผ่ธรรมะได้สะดวกมากขึ้นต่อไป

ส่วนข้อกล่าวโจทย์ข้ออื่นผมไม่มีข้อมูลเพียงพอ จึงยังขออนุญาตไม่กล่าวถึงในที่นี้ครับ ผิดพลาดพลั้งไปขออภัยขมาด้วยอีกครั้งครับ

 

บัณฑิตผู้มีกายวาจาสำรวม มีใจสงบสันติ มีปัญญาพินิจอยู่
เมื่อเห็นสังขารเช่นความคิด ย่อมเห็นทุกข์ได้
เห็นทุกข์ ย่อมเห็นเมตตาได้
เห็นเมตตา ย่อมเห็นกำลังใจบารมี10ได้
เมื่อเห็นบารมี10 ย่อมเห็นพระพุทธการกธรรมได้
เมื่อเห็นพระพุทธการกธรรม ย่อมเห็นชัยบัลลังก์ได้

พุทโธ โพเธยยัง
มุตโต โมเจยยัง
ติณโณ ตาเรยยัง
พระอนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ ปัจจโย โหตุ
เมื่อได้พุทธภูมิแล้วจักช่วยให้ผู้อื่นได้พุทธภูมิด้วย

สาธุทุกบุญกุศลโดยดีงามของทุกท่าน
ผิดพลาดพลั้งไปขออภัยขมาโดยดีงามด้วยครับ

 

រយៈពេលសន្សំបារមីរបស់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ

បញ្ញាធិក = 7+9+4 = 20 អសង្ខ័យមហាកប្ប
និង 1 សែន មហាកប្ប ។
សទ្ធាធិក = 14+18+8 = 40 អសង្ខ័យមហាកប្ប
និង 1 សែន មហាកប្ប ។
វីរិយធិក = 28+36+16 = 80 អសង្ខ័យមហាកប្ប
និង 1 សែន មហាកប្ប ។

 

(พระพุทธองค์ทรงตรัสถึง “ผู้อดกลั้นไม่ได้โต้ตอบเป็นความชนะของบัณฑิต)

๐ พระพุทธเจ้า ประทับอยู่ ณ พระวิหารเวฬุวัน เมืองราชคฤห์ พราหมณ์อสุรินทกะทราบว่าเพื่อนรัก ไปบวชในสำนักพระพุทธเจ้า เขารู้สึกโกรธแค้นพระองค์มาก ได้รีบไปเฝ้าถึงที่ประทับ เมื่อพบพระพุทธเจ้าแล้ว เขาก็ระดมคำด่าอันหยาบคาย ใส่พระองค์จนนับไม่ทัน พระพุทธเจ้าทรงนิ่งให้เขาด่าข้างเดียว เขาด่าจนพอใจแล้วจึงคิดว่า พระพุทธเจ้ายอมแพ้ขาแล้วจึงพูดว่า

๐ “พระสมณะ! เราชนะท่านแล้ว พระสมณะ! เราชนะท่านแล้ว”

๐ พระพุทธองค์ตรัสตอบด้วยพระเมตตาว่า

“ – คนพาลกล่าวคำหยาบด้วยวาจา ย่อมสำคัญว่าชนะท่าเดียว
- แต่ความอดกลั้นไม่ได้ตอบโต้ เป็นความชนะของบัณฑิต
- ผู้ใดโกรธตอบคนผู้โกรธแล้ว ผู้นั้นเป็นคนเลวกว่าผู้โกรธก่อน
- ผู้ไม่โกรธตอบคนที่โกรธแล้ว ชื่อว่าชนะสงครามที่ชนะได้ยาก
- ผู้ใดรู้ว่าผู้อื่นโกรธแล้ว เป็นผู้มีสติสงบอยู่ได้ ย่อมเกิดคุณทั้งสองฝ่าย”

สุดท้าย พราหมณ์อสุรินทกะเกิดความเลื่อมใส ทูลขอบวช ครั้นบวชแล้วไม่นาน ปลีกตนไปบำเพ็ญเพียร ก็บรรลุเป็นพระอรหันต์.

(อสุรินทกสูตร ๑๕/๒๒๖)

เรื่องความโกรธนี้ ความคิดของชาวบ้าน มักจะสวนทางกับชาววัด ชาวบ้านถือว่าใครด่าเรา แล้วเราได้ด่าตอบจึงถือว่าสาสมกัน ยิ่งด่าจนอีกฝ่ายเงียบหมดคำด่า ถือว่าเป็นชัยชนะที่เด็ดขาด
แต่ทางพระหาได้ถืออย่างนั้นไม่ เมื่อมีใครด่าเรา ถ้าเรานิ่งเฉยได้ สงบได้ทั้งกายวาจาและใจ ถือว่าเป็นชัยชนะที่ยอดเยี่ยม เพราะถือว่าชนะกิเลส คือความโกรธของตนเองได้
พระพุทธเจ้าและพระอริยเจ้าทั้งหลาย ท่านใช้วิธีนี้และก็ได้ผลดีมาตลอด ควรที่จะดำเนินตาม...

 

http://palungjit.org/threads/ร่วมบุ...นทร์ตรีฤกษ์มาฆบูชา.430818/page-11#post8848946

 

ปัญญาบารมี ความรู้เพื่อการดับทุกข์


ปัญญาบารมี ความรู้เพื่อการดับทุกข์
“ดูก่อนสุเมธดาบส ท่านพึงบำเพ็ญปัญญาบารมี ภิกษุผู้ถือบิณฑบาตเป็นวัตร เดินบิณฑบาตตามลำดับตรอก ไม่เลือกว่าเป็นบ้านเศรษฐีหรือคนยากไร้ ขอเพียงได้อาหารพอยังชีพก็พอ ฉันใด ตัวท่านจงอ่อนน้อมเข้าหาครูทุกคน ไม่ว่าจะเป็นคนชั้นสูง ชั้นกลาง ชั้นล่าง พึงเข้าไปหาบัณฑิต ไต่ถามปัญหา จะได้เป็นพระพุทธเจ้า”

ครั้งที่แล้ว ได้กล่าวถึงการบำเพ็ญเนกขัมมบารมี ฝึกตัวไม่ให้ไปยึดติดในลาภ ยศ สรรเสริญ ไม่เกาะเกี่ยวในเบญจกามคุณทั้งห้า สลัดให้หลุดจากการครองเรือน หันมาทำใจให้เกาะเกี่ยวอยู่ในกระแสของพระนิพพานอย่างเดียว ครั้นตรวจตราต่อไปก็พบว่า อวิชชา คือ ความไม่รู้ครอบงำสรรพสัตว์ ทำให้ไม่สามารถหลุดพ้นจากภพสามไปได้ ดังนั้น จะต้องแสวงหาความรู้ ๓ อย่าง คือ สุตมยปัญญา คือความรู้จากการได้ยินได้ฟังจากครูอาจารย์ผู้มีชื่อเสียงต่างๆ จินตมยปัญญา ความรู้จากการไตร่ตรองทดลองและพิสูจน์ด้วยตนเอง และภาวนามยปัญญา ความรู้แจ้งอันเกิดจากการทำสมาธิ อยู่ในขั้นวิปัสสนามีความสว่างภายใน นำไปสู่การเห็นและรู้แจ้งตามความเป็นจริง แล้วทำลายอวิชชาให้หมดสิ้นไป

แสวงหาปัญญาทางมาสู่ความรู้แจ้ง
บางภพชาติท่านเกิดในยุคสมัยที่หาผู้คนจะรู้ธรรมสักบทก็ไม่มี แต่รู้ว่าหนุ่มจัณฑาลเป็นคนมีปัญญา ก็อ่อนน้อมถ่อนตนเข้าไปเรียนวิชา ด้วยตระหนักว่า “มหาสมุทรซึ่งเป็นที่ไหลมารวมกันของน้ำจากทุกสารทิศ จะต้องมีระดับพื้นที่ต่ำกว่าพื้นที่ตรงต้นน้ำทั้งหลายฉันใด ผู้ที่ต้องการจะรับการถ่ายทอดคุณความดีจากคนอื่น ก็จะต้องมีความอ่อนน้อมถ่อมตนก่อนฉันนั้น” หรือบางชาติแค่คำว่า เทวธรรมคืออะไร ก็ไม่มีใครูรู้ มีเพียงยักษ์ตนเดียวเท่านั้นที่มีอายุยืน เคยได้ยินได้ฟังมาจากผู้รู้ในอดีต ถ้าอยากรู้ต้องกระโดดเข้าปากให้ยักษ์กินเป็นค่าตอบแทน พระโพธิสัตว์ก็ยินยอมโดยไม่เสียดายชีวิต ขอเพียงก่อนตายให้ได้ฟังคำว่า เทวธรรมคืออะไร ท่านค่อยๆ เริ่มสั่งสมปัญญาที่จะนำพาให้หลุดพ้นจากทุกข์ บางชาติท่านเกิดมาพร้อมด้วยสหชาตปัญญาที่เฉียบแหลมมาก ก็ใช้ปัญญาสร้างบารมีให้ยิ่งๆ ขึ้นไป


เรื่องมีอยู่ว่า ในอดีตกาล พระเจ้าพรหมทัตครองราชสมบัติอยู่ในนครพาราณสี พระโพธิสัตว์กำเนิดในตระกูลพราหมณ์ ชื่อเสนกะ เมื่อโตขึ้นเรียนจบศิลปะทุกชนิดจากเมืองตักศิลาแล้ว จึงได้เป็นเสนกบัณฑิต ทำหน้าที่เป็นอำมาตย์ที่ปรึกษาของพระราชา เสนกบัณฑิตเป็นผู้แสดงธรรมได้ลุ่มลึก ไพเราะ และสมบูรณ์ด้วยภูมิปัญญาที่หาใครเทียบไม่ได้ ที่สำคัญท่านเป็นรักษาศีลประพฤติธรรมเป็นปกติ