นั่งสมาธิแล้วหมุนติ้วอยู่ในหัวเกิดอาการคลื่นไส้

ผมพึ่งเริ่มปฏิบัติสมาธิอย่างจริงจังมาได้ประมาณ3เดือน โดยกำหนดพุทโธตามลมหายใจเข้าออก จนจิตเริ่มสงบและจะมีอาการเหมือนหมุนติ้วอยู่ในหัวเกิดอาการคลื่นไส้จนเกือบจะอาเจียนจนต้องออกจากสมาธิเป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยทำให้ไม่ไปถึงไหน ใครพอแนะนำได้ช่วยผมทีครับอยากก้าวผ่านไปให้ได้เป็นมากจริงๆ ขอบคุณครับ

 

- เปลียนวิธีตามลมหายใจ เวลาหายใจเข้า ให้ลากจิตไปให้ไกลที่สุด จะถึงท้องก็ได้ หรือถึงเท้าก็ได้ จังหวะหายใจออก ให้กำหนดเป็นการปล่อยแผ่กระจายออกไปจนหมด ไม่ต้องตามลมหายใจขาออกกลับขึ้นมา แล้วหายใจเข้าใหม่
หรือ
- เปลี่ยนจุดกำหนด จากการตามลมหายใจ มาเป็นการขยับของหน้าท้อง พอง ยุบ

 

ตอนผมฝึกสติจับลมหมุนที่มือpsiball4วันติด ผมก็เป็นครับอาการแบบนี้ กำหนดจิตให้พลังมารวมที่ท้องน้อยก็หายแล้วครับ ภาษาไทเก๊กว่าชีพจรลมปราณขั้นที่2

อีกวิธีให้สติตามดูกาย มันหมุนไงหมุนไปเป็นไงเป็นกันอ้วกก็อ้วกมา
พระอาจารย์รัตน์ สมาธิหมุนท่านว่าถึงกับระลึกชาติได้ ก็เอาสติรู้กาย (มันจะเวียนหัวหน่อย นั่งยังล้มอะนะ ทำงานไม่ไหวเลย)

 

ขอบพระคุณครับสำหรับคำแนะนำ จะนำไปปฏิบัติตาม ขอความรู้เพิ่มเติมครับ อาการแบบนี้เกิดจากอะไรครับ?

 

ทางสมาธิหมุนเรียก จิตตื่น
เหมือนระดับพลังจิตปรับตัวปรับธาตุครับ
ฝึกค่อยเป็นค่อยไปแต่ต่อเนื่องจริงจัง

เมื่อจิตมีกำลังก็จะ

ไม่ตกใจ หวั่นไหวง่าย ไม่ไหลตามอารมณ์ง่าย
จิตมีกำลังเป็นฐานของการวิปัสสนาต่อไป

กำลังจิตกำลังสติเป็นอย่างไร ก็เช่น
เราต้องทำงานอย่างนึงเช่น เขียนโปรแกรม ถ้าเราไม่จดจ่อ เราเฟซบุ๊คบ้าง ไลน์บ้าง
กำลังเราซัดส่ายงานไม่เสร็จสักอย่าง แต่ถ้าเรามีกำลังจิต เราจดจ่องานได้ งานก็จะสำเร็จได้ นี่คือการใช้กำลังจิตแบบทางโลก

 

รองเปลี่ยนมา จับ กสิณ หรือจับรูปทรงอารมณ์ โอทากสิณ ตาเพ่งสีขาวอะไรก็ได้แล้วแต่สะดวก แล้วหลับตานึกถึงภาพสีขาว ภาวนาโอทา กสิณัง จนจิตมีอารมณ์เป็นหนึ่งไม่วอกแวกไม่รู้ลมหายใจภาพกสิณชัดเจน
ท่านว่าจิตเข้าถึงฌาน 4 พอถึงฌานที่ 5 ก็เป็นจิตเฉยมีอุเบกขาอยู่กับภาพกสิณต่างๆ ที่จิตจับเอาไว้

เพ่งกสิณ ลืมตา ห้าวินาที แล้วก็ หลับตา ห้าวินาที ทำสลับ ประมาณ 10 ครั้ง จน จับรูปกสิณได้ ในเวลาหลับตา พอได้ แล้วก็ มานั่งจับ พุทโธตามลมหายใจเข้าออก แล้ว ก็ ทรง อารมณ์รูปกสิณ ไปในเวลาเดี่ยวกัน สาธุเจริญธรรม ครับ

 

เข้ามาเป็นกำลังใจค่ะ เป็นเหมือนกันเลย ติดอยู่ตรงนี้เหมือนกันค่ะ หมุนแบบรุนแรงมาก เเรกๆถึงกับอาเจียนเลยค่ะ อาศัยฝึกสมาธิบ่อยๆ อ่านคำแนะนำจากท่านผู้รู้หลายๆท่าน ตอนนี้ก็เริ่มดีขึ้นมาหน่อยค่ะ แต่ก็ยังไม่ผ่านจุดนี้เลย ยังแอบมีอยู่บ้าง ขอให้คุณเจ้าของกระทู้ก้าวผ่านจุดนี้ได้ในเร็ววันนะคะ สาธุ ผ่านแล้วกลับมาสงเคราะห์ดิฉันด้วยนะคะ

โมทนาสาธุค่ะ

 

ลองใช้วิธีเดียวกันกับที่บอกข้างต้นก็ได้ น่าจะหายได้ครับ

 

มีการรวมของจิตขึ้นที่บริเวณหัว หลักๆ เลย จะเป็นแถวๆ หน้าผาก การรวมของจิตตัวนี้ มีลักษณะเปรียบเทียบคล้ายๆ น้ำวน จะมีการขยับของจิตเข้าไปรวมเรื่อยๆ เป็นระยะๆ เพื่อเติมกำลังของตัวมันเอง

ให้สังเกตอาการ จะมีความรู้สึกคล้ายๆ ชาๆ มึนๆ หนักๆ บริเวณส่วนหัวและหน้าผาก-คิ้ว-จุดอุณาโลม เยอะหน่อย และความรู้สึกของร่างกายบริเวณอื่นๆ จะน้อยลง เพราะจิตถูกดึงมารวม เมื่อกำหนดไปที่ส่วนอื่น ให้แผ่กระจาย ไม่ขมวดรวมตัวกัน อาการจะคลายลงไป

ถ้าชำนาญในการคลายสภาวะตัวนี้ จะวิธีนี้ ใช้แก้อาการ เมารถ-เรือ-เครื่องบิน-คลื่นไส้ ได้เช่นเดียวกัน

 

ไม่เคยเป็นแหะ ต้องเก็บข้อมูลแระ กรณีศึกษา

 

ลองกำหนดรวมจิตอัดเข้าไปที่จุดเดียวแน่นๆ เลย บริเวณหัว แถวๆ จุดอุณาโลมแต่ให้โดนบริเวณเนื้อสมองด้วย ไม่ใช่ให้ติดอยู่แค่ส่วนที่เป็นกระดูก ประคองไว้ให้แน่นที่สุดนานๆ ครับ ถ้าอัดไว้เล็ก และ แน่นมากๆ ได้ ไม่แกว่งหลุดออกมา ครึ่งชั่วโมง จะเริ่มมีผลให้เห็นแน่นอน

 

ขอขอบคุณมากค่ะ สาธุค่ะ

 

ทางผ่านครับ ตรงนี้เป็นปิติแบบโลดโผนที่เรียกว่าอุเพ็งปิติ ตรงนี้หากปฎิบัติไปเรื่อยๆ มันก็จะค่อยๆหายไป แต่จะให้มันหายไปไวก็ทำได้ครับ
ทางแก้จะให้หายไวก็คือขณะปฏิบัติให้กำหนดสติรู้ที่จุดใดจุดหนึ่งส่วนใหญ่ที่ปลายจมูก ขณะเกิดปิติที่มีอาการหมุนอย่าไปดูที่อาการหมุนให้ดูที่จุดที่กำหนดรู้ที่ปลายจมูกเพียงอย่างเดียว จะกำหนดพุธโธร่วมหรือไม่ก็ได้ หากกำหนดให้กำหนดจี้ที่จุดไม่ต้องตามลมหายใจหรือตามอาการของปิติ(อาการถึงไม่ดูก็รับรู้ได้) แต่ให้กำหนดที่จุดปลายจมูกในลักษณะที่อิงกับอาการของปิตินั้นๆ หากเกิดเร็วแรงก็กำหนดให้เร็วแรงตามสภาวะ หากมันเบาลงก็กำหนดช้าลงอิงกับปิติ หากมันหายไปก็ไม่ไปหาดูมันว่าหายไปไหน และกลับมาปฏิบัติอย่างเดิมครับ
เจริญในธรรม

 

ใจเย็นๆคุณอิน เล่นแบบหนักเลย ค่อยๆเป็นค่อยๆไป หายใจออกยาวๆรู้ว่าหายใจออกยาว หายใจเข้ายาวๆรู้ว่าหายใจเข้ายาว ทุกครั้งที่หายใจจะต้องรูว่าหายใจออกหรือหายใจเข้าสติต้องรู้ชัด

 

วิตกจริตครับ อย่าไปกลัว ไม่เป็นอันตรายหรอก พอเรามีสติ ทุกอย่างมันก็จะดีขึ้นเอง

 

ท่าน go on กับ ท่าน ภคพร ลองเปลี่ยนวิธีแล้ว มีความเปลี่ยนแปลงอย่างไรบ้าง?

 

รายงานผลครับ

เมื่อคืนลองปฏิบัติตามคำแนะนำของคุณอินทรบุตรแบบวิธีแรกปรากฏว่าจากหมุนติ้วๆค่อยๆเปลี่ยนมาเป็นแบบแกว่งไปแกว่งมาแบบอยู่ภายในค่อยๆช้าลงจนหยุดนิ่งอยู่ซักระยะหนึ่งได้แล้วก็มีความรู้สึกวูบลงอย่างรวดเร็วเหมือนตกลงจากที่สูงๆแบบไม่ทันตั้งตัวจนผมผวาตกใจจนออกจากสมาธิแล้วรู้สึกใจสั่นเหนื่อยมากกลัวมากเลยครับ ไม่กล้านั่งต่อเลยครับ ทำยังไงต่อดีครับ คืนนี้กลัวจะเป็นอีก ขอบคุณสำหรับท่านที่ให้คำแนะนำและให้กำลังใจนะครับ

 

สาธุ... อาการนี้เป็นอาการกลุ่ม "ตกจากฌาน" ไม่มีอันตรายใดๆ แต่ด้วยความที่ไม่เคยชิน เจอครั้งแรกๆ จะเป็นแบบนี้กันทุกคนครับ

ฝึกต่อไปเรื่อยๆ จะชำนาญมากขึ้น และจะหายจากอาการนี้ครับ แต่ในระหว่างนี้ควรเริ่มฝึกเจริญสติ และเดินจงกรมไปด้วย จะช่วยให้พ้นจากอาการช่วงนี้ได้เร็วกว่าการนั่งสมาธิเฉยๆ และไม่เสี่ยงต่อการติดสมาธิในระดับที่ลึกกว่านี้

วิธีการเดินจงกรม ให้เดินปกติสบายๆ เหมือนเดินเล่น แต่ให้มีสติ ระลึกรู้อยู่ ถึงสภาวะการขยับเคลื่อนไหวของขาทั้งสองข้าง ไม่ต้องใช้คำพูดบริกรรมใดๆ ไม่ต้องกำหนด ซ้าย ขวา แค่ให้สติรับรู้อยู่กับการเคลื่อนไหวของขาทั้งสอง หากจิตมันแว่บออกไปคิดเรื่องอื่น ก็ให้ดึงกลับมาอยู่กับการรู้การเคลื่อนไหว ฝึกสักวันละประมาณ 15 นาที ก่อนนั่งสมาธิ ครับ

 

จะเปรียบก็เหมือน จขกท. กำลังไล่ตะครุบกบ

Wunjun Group


ธรรมชาติธรรมดาของไตรลักษณ์มันเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ดังนั้นผู้ปฏิบัติเพื่อรู้เข้าใจตามที่มันเป็น มิใช่ไล่ตะครุบสภาวะที่ปรากฏ

 

ผู้ที่มีจริตบางประเภท เกิดอาการแบบนี้แล้ว มันจะไปบังการเข้าสภาวะรู้เฉยๆ แบบเป็นกลาง ตอนที่อาการนี้มันบังสภาวะรู้ เจ้าตัวจะคิดว่ากำลังทำการรู้เฉยๆ เพื่อศึกษาธรรมชาติของมัน แต่แท้จริงแล้วกำลังส่งจิตเพิ่มกำลังให้ตัวสภาวะนี้ เป็นการรักษาสภาวะนี้โดยเจ้าตัวไม่ทันรู้ตัว สภาวะพวกนี้เป็นของผู้ที่เคยมีจริตทางอรูปฌานแบบมิจฉา มาก่อน

การที่ให้ฝึกแผ่จิตคลายออกมาจากสภาวะ จะเป็นฐานสำหรับการเปรียบเทียบได้ และสามารถเห็นอาการของจิตเคลื่อนไหลเข้าไปรวมตัวกัน เมื่อเห็นเช่นนี้บ่อยๆ จนเห็นโทษของมัน จะทำให้คลายจากการเข้าไปติดแช่นิ่งแบบไม่เกิดประโยชน์ได้ และจะสามารถเข้าสู่การรู้สภาวะเฉยๆ ตามความเป็นจริงได้