เรื่องจริงของ"นางเงือก"จากประสบการณ์จริงในประเทศไทย

เมื่อเอ่ยถึง “นางเงือก” สัตว์ครึ่งคนครึ่งปลาที่แหวกว่ายอยู่ในน้ำ แม้จะไม่เป็นที่กล่าวขวัญหรือเจอะเจอ ดั่งเช่นพญานาค แต่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าจะไม่เคยได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับสัตว์ครึ่งคนชนิดนี้เลย คนส่วนใหญ่รู้จักนางเงือกจากนิทานปรัมปรา หรือวรรณคดี เช่น พระอภัยมณี ไม่มีสิ่งใดพิสูจน์ได้ว่าสัตว์นี้มีตัวตนจริง หรือเป็นเพียงเรื่องที่ถูกแต่งขึ้น เพื่อเล่าขานสืบต่อกันมาเท่านั้น และ ป่าหิมพานต์ จัดเป็นที่อยู่ของนางเงือก ซึ่งเป็นสถานที่อีกมิติหนึ่งที่เหลือบซ้อนกับมิติของมนุษย์
ก่อนเข้าเรื่องอย่างจริงจัง ผู้เขียนขออ้างอิงถึงบุคคลที่เป็นผู้จุดประกายให้ผู้เขียนใคร่รู้และแสวงหาความจริงเกี่ยวกับตัวตนของนางเงือก เพื่อให้ผู้อ่านได้เข้าใจและสามารถประติดประต่อเรื่องได้ง่ายขึ้น สาเหตุของความสงสัยนี้เกิดขึ้นมานาน ตอนนั้นผู้เขียนอายุได้ประมาณสิบสี่สิบห้าปี ได้พบหนังสือรวมเรื่องสั้นที่น่าสนใจของผู้เขียนเรื่องสั้นท่านหนึ่ง เขาได้เขียนเล่าเกี่ยวกับประสบการณ์ของทวดของเขาว่า เคยพบเห็นนางเงือกมาแล้วครั้งหนึ่ง ผู้เขียนต้องขออภัยด้วย เนื่องจากเรื่องนี้มันนานมากจนจำไม่ค่อยได้ว่า ผู้พบเห็นนั้นเป็นคุณย่าหรือคุณทวดของผู้เขียนท่านนั้น ดังนั้นจึงขอเรียกผู้เห็นนางเงือกว่า คุณทวดแทนคุณย่า โดยเล่าเกี่ยวกับนางเงือกไว้ว่า
คุณทวดของเขาเล่าว่า บ้านที่ท่านอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา วันหนึ่งเป็นคืนเดือนหงายพระจันทร์เต็มดวง คุณทวดของเขาได้เดินออกไปที่ศาลาท่าน้ำเพื่อจะนั่งเล่น ขณะที่กำลังเดินไปที่ศาลานั้น ได้มองเห็นนางเงือกขึ้นมานั่งบนบันไดท่าน้ำศาลา และกำลังหวีผมพร้อมกับใช้หางตีน้ำเล่น ทวดของเขาจึงเข้าไปดูใกล้ๆ พบว่าขนาดของนางเงือกใหญ่เท่าประมาณโคนขาของผู้หญิง และมีผมยาวถึงกลางหลัง ลักษณะรูปร่างจากช่วงหัวถึงช่วงเอวเป็นคน เป็นเพศหญิง ช่วงอกเปลือยเปล่า ช่วงล่างจากเอวลงไปเป็นปลา เมื่อนางเงือกรู้ว่ามีคนแอบดู จึงกระโดดลงน้ำหายไป
เรื่องเล่าของนักเขียนท่านนั้น ทำให้ผู้เขียนคิดข้องใจอยู่ตลอดเวลา เกิดความอยากเห็นนางเงือกมาก แบบอยากรู้อยากเห็นตามประสาวัยรุ่น และจากเคยได้อ่านเรื่องพระอภัยมณี ทำให้เป็นแรงจูงใจอยากรู้เพิ่มขึ้น
กระทั่งเมื่อเวลาล่วงเลยผ่านไป ผู้เขียนเข้าสู่วัยกลางคน ความคิดเรื่องนางเงือกก็เริ่มเลือนหายไป จนวันหนึ่งความสงสัยเรื่องนี้ก็ผุดขึ้นในจิตของผู้เขียนอีกครั้ง ซึ่งมีสาเหตุจากได้สัมผัสเห็นพญาครุฑ พญานาคมาแล้ว วันหนึ่งเป็นคืนวันเพ็ญพระจันทร์เต็มดวง ผู้เขียนได้เข้าห้องพระจุดธูปเทียนบูชาพระสวดมนต์ก่อนจะนั่งสมาธิ ความอยากเห็นนางเงือกก็ผุดขึ้นมาเองโดยไม่ได้นึกคิดมาก่อน จึงรำพึงกับจิตว่า
“นางเงือกมีตัวตนจริงไหม ถ้าหากมีตัวตนจริงก็ขอดูหน่อยนะ”
จากนั้นก็คิดเรื่อยเปื่อยไปตามเรื่อง และวันนั้นก็เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง เป็นการบังเอิญอย่างประหลาด เพราะพระจันทร์เต็มดวงคืนไหนๆ ก็ไม่เคยคิดอยากจะดูนางเงือกอย่างคืนนี้เลย ก่อนนั่งสมาธิเป็นเวลาเที่ยงคืน บรรยากาศผิดกับคืนอื่นๆ ผู้เขียนรู้สึกแปลกๆ จิตก็รวมได้เร็วกว่าทุกวัน สติสัมปชัญญะแจ่มใสเจิดจ้า จิตระลึกรู้พร้อมสรรพ เป็นอยู่เช่นนั้นจนเวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่อาจทราบได้ ภาพนิมิตก็ปรากฏให้เห็น
ภาพที่เกิดขึ้นเป็นภาพของแม่น้ำแห่งหนึ่งไม่กว้างใหญ่นัก ผู้เขียนเห็นตนเองยืนอยู่บนริมแม่น้ำแห่งนั้น ซึ่งแม่น้ำที่เห็นช่างคุ้นตาเหมือนกับได้เคยเห็นมาก่อน สองฝั่งแม่น้ำมีบ้านเรือนไม่มากนัก ขณะที่ยืนอยู่ริมฝั่งสังเกตว่าบรรยากาศรอบบริเวณนั้นเปลี่ยนแปลงไป แตกต่างกับบรรยากาศของโลกในปัจจุบัน บรรยากาศที่สัมผัสได้ในเวลานั้นมืดสลัวแต่ไม่มืดมิด สามารถมองเห็นรอบๆบริเวณได้ชัดเจน อากาศไม่ร้อนไม่หนาว จิตของผู้เขียนบอกว่าเป็นบรรยากาศระหว่างมิติหนึ่ง ซึ่งมิตินั้นอยู่ซ้อนกับโลกมนุษย์ ขณะนั้นได้เห็นภาพคนๆหนึ่งพายเรือตรงเข้ามาหา และเมื่อเขาพายเรือมาถึงตรงที่ยืนอยู่ เขาก็ได้พูดกับผู้เขียนว่า
“ลงเรือมาเถอะจะพาไปดูอะไร?อย่างหนึ่ง”
ผู้เขียนลังเล เขาจึงพูดว่า
“อย่ากลัวไปเลย ไม่มีอะไรต้องกลัว”
รู้สึกมีพลังบางอย่างที่ทำให้ผู้เขียนเกิดความกล้าขึ้น จึงก้าวลงเรือทันทีที่เขาพูดจบ และนั่งลงตรงหัวเรือ พร้อมกับหันหน้าตรงกันกับคนพาย
เมื่อนั่งเรียบร้อยแล้ว และมองเห็นคนลึกลับที่เป็นผู้พายเรือได้ชัดเจน จึงได้สังเกตพิจารณาผู้ชายคนนั้น เขาเป็นคนร่างสูงใหญ่มาก เห็นได้ชัดเจนแม้ในขณะที่เขานั่งอยู่ ผิวของเขาดำเป็นมัน เรียกได้ว่าดำสนิท หัวโตผมหยิกหยองใบหน้าเฉียดสี่เหลี่ยม นัยตากลมโต ตาขาวตัดกับผิวสีดำ ทำให้เห็นตาขาวได้ชัดเจนเมื่ออยู่ในความมืดสลัว จมูกใหญ่ คิ้วดำหนาเป็นแผ่น ช่วงอกกำยำ ไม่ใส่เสื้อ ช่วงท้องไม่มีไขมัน ใบหน้าเรียบเฉย มีผ้าแดงบิดเป็นเกลียวมัดที่ต้นแขนทั้งสองข้าง มองรวมๆแล้ว ภาพลักษณ์เขาดูน่ากลัว แต่แปลกที่ผู้เขียนไม่รู้สึกกลัว เขาพายเรือไปเงียบๆไม่พูดอะไรจึงไม่กล้าซักถาม ได้แต่นั่งเงียบเฉย และมองดูรอบบริเวณที่เรือพายผ่านไป
ต่อมาเรือเริ่มพายคดเคี้ยวเหมือนงูเลื้อย แม่น้ำก็ดูแคบลงกว่าตอนแรก ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะ แม่น้ำเริ่มเต็มไปด้วยผักตบชวา เรือจึงต้องพายไปตามแนวเล็กๆ ที่ไม่มีสิ่งกีดขวาง ถึงตอนนี้ผู้เขียนอดสงสัยไม่ได้จึงเอ่ยปากถามคนพายเรือว่า แม่น้ำนี้มีชื่อว่าอะไร? ผู้ชายคนนั้นไม่ตอบคำถาม ผู้เขียนจึงต้องหยุดซักถามและคิดในใจว่า ถามก็ไม่ตอบแล้วจะพาเราไปไหนก็ไม่รู้ เหมือนเขารู้ว่าเราคิดอะไรอยู่ เขาจึงพูดขึ้นมาว่า
“เดี๋ยวก็รู้เองว่าจะไปไหน อีกไม่ไกลแล้ว”
ขณะที่เรือพายไปได้สักครู่เรือก็หยุดนิ่ง ชายคนนั้นก็มีอาการรุกลี้ลุกลน และพูดกับผู้เขียนว่า
“คอยดูให้ดี”
พูดจบเขาก็จุ่มมือลงในน้ำข้างเรือที่เขานั่งอยู่
ทันใดนั้นเมื่อเขายกมือชูขึ้นเหนือน้ำ ช่างน่ามหัศจรรย์ยิ่งนัก ภาพสัตว์ประหลาดตัวเป็นคนหางเป็นปลาได้ติดมากับมือเขา ผู้ชายคนนั้นใช้มือเพียงข้างเดียวกำรอบคอนางเงือกตัวนั้น พร้อมกับพูดแบบร้อนรนว่า
“ดูเร็วๆ”
ผู้เขียนจึงหายตกตะลึง รีบเพ่งมองนางเงือกที่อยู่ในมือของเขาตามที่เขาบอก นางเงือกที่อยู่ในมือของชายคนนั้น ตัวใหญ่ยาวประมาณเกือบหนึ่งเมตรได้ ใบหน้าเหมือนรูปหน้าปลาช่อน ตากลมเล็ก ไม่มีสันจมูก ไม่มีคิ้ว ลำคอเหมือนคน ผิวของนางเงือกขาว ลำตัวช่วงบนตั้งแต่อกลงมาถึงสะโพกเหมือนผู้หญิง ทรวงอกเปลือยเปล่าเต่งตึง สะโพกผาย แขนกับมือนั้นเหมือนคนเรานี่เอง ส่วนผมหยาบกระด้างดูไม่นิ่มสลวย ตั้งแต่ช่วงสะโพกลงไปเป็นเกล็ดสีดำ แบบเดียวกับปลาช่อน สงสัยจะเป็นตระกูลเดียวกับปลาช่อน เรียกว่าอยากเห็นนางเงือกโปรดดูปลาช่อน ส่วนหัวกับส่วนหางก็พอจะจินตนาการได้พอสมควร
นางเงือกพยายามดิ้นให้หลุดจากมือชายคนนั้น ตาที่มองผู้เขียนบ่งบอกถึงความโกรธแค้น ทำปากแสยะใส่ผู้เขียน ฟันคล้ายกับใบเลื่อยที่แหลมคม เห็นแล้วน่าขนลุก นี่ถ้าหากหลุดจากมือมางับโดนใครเข้ามีหวังเหวอะหวะแน่ๆ
ขณะที่ตะลึงมองอยู่นั้นชายคนนั้นได้พูดว่า
“ดูเร็วๆๆ” ติดต่อกันสามครั้ง
จากนั้นก็ปล่อยนางเงือกลงน้ำไป แล้วก็รีบจ้ำพายเรือออกมาจากตรงนั้นไป เรือแล่นฉิวเร็วมาก ช่างน่าแปลกที่พละกำลังของเขามหาศาลอย่างเหลือเชื่อ ทำให้ผู้เขียนต้องหลับตา ก้มหน้าซบเข่าสองมือจับข้างเรือแน่นด้วยความกลัว นึกสงสัยว่าเขาจะกลัวอะไรนักหนา กับแค่คนครึ่งสัตว์ครึ่งปลาตัวไม่ใหญ่มากนัก พอลืมตาขึ้นอีกครั้งเรือก็มาหยุดที่ศาลาท่าน้ำแห่งหนึ่ง ผู้เขียนมองไปรอบๆบริเวณ ศาลาท่าน้ำแห่งนี้เป็นศาลาของวัดโบราณที่ไม่ค่อยมีให้เห็นนักในปัจจุบัน บริเวณรอบวัดนั้นปักคบเพลิงเป็นหย่อมๆ มีกุฏิเรือนไทยตั้งอยู่ห่างๆกัน สถานที่แห่งนี้ไม่มีคนเลย ทำให้รู้สึกวังเวงอย่างบอกไม่ถูก ชายคนนั้นบอกผู้เขียนให้ขึ้นจากเรือ เมื่อก้าวขึ้นศาลาท่าน้ำแล้ว ชายคนนั้นจึงพูดว่า
“หน้าที่ของเราเสร็จสิ้นแล้ว ต่อไปอย่ากังวลข้องใจอยากดูอยากรู้มากนัก ถ้าหากอยากดูยักษ์ขึ้นมา จะทำให้คนอื่นเดือนร้อนมากกว่านี้แค่นี้ก็ลำบากมากแล้ว เที่ยวไปยุ่งกับผู้อื่นเขามันไม่ดี ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นมีกฎของเขาไม่ว่ามนุษย์ เทพ หรือจิตวิญญาณ ทำจิตให้ว่างๆ วางเฉยแล้วจะดีเอง สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่กิจของผู้ปฏิบัติธรรม อย่าเอาจิตไปติดยึด”
ผู้เขียนไม่ทันได้โต้แย้งหรือถาม ทั้งที่มีคำถามมากมาย แต่ก็พูดไม่ออก เอาแต่นิ่งเฉย ก็แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน แล้วเขาก็พายเรือออกห่างจากศาลาท่าน้ำไป ไม่ทันไรเรือก็หายไปเฉยๆ ในขณะที่ยังไม่ลับสายตา จากนั้นจิตของผู้เขียนก็ออกจากสมาธิ เป็นการถอนออกมาโดยไม่ได้บังคับเลย แล้วก้มลงกราบพระพร้อมกับแผ่เมตตาให้นางเงือก ขออย่าได้โกรธเคืองผู้เขียนเลยที่ได้ไปรบกวน และแผ่บุญกุศลให้ชายลึกลับผู้นั้น จนบัดนี้ก็ยังไม่ทราบว่าเป็นหมู่เหล่าใด ขอให้เขาได้รับบุญกุศลที่ผู้เขียนแผ่ให้ ขอให้เขามีความสุขและเปลี่ยนภพเปลี่ยนภูมิที่ดียิ่งขึ้นไป
แผ่เมตตาจบมองดูนาฬิกา และทบทวนเรื่องราวที่ได้ประสบมา รู้สึกว่าแปลกจังที่มีคนพาไปดูนางเงือก ไม่น่าเชื่อว่านางเงือกที่มองเห็นจะมีใบหน้าไม่สวยงาม ตัวก็ไม่โต ผู้เขียนคิดอย่างติดตลกว่า สงสัยตัวที่เห็นอยู่คงจะยังตัวเล็กอยู่กระมัง มองดูไม่เห็นสวยเหมือนภาพวาดหรือรูปปั้นเลย ผมก็หยาบกระด้างอีกต่างหาก ไม่เห็นเหมือนนางเงือกที่ชอบหวีผมเลย ตรงกันข้าม สงสัยคงจะไม่ชอบหวีผมเสียมากกว่า
ในการสัมผัสเห็นนางเงือกเป็นการเห็นทางจิต ผู้เขียนไม่สามารถนำพาท่านไปพบเห็นได้ นอกจากต้องอ้างอิงว่า เคยมีผู้พบเห็นมาแล้วก่อนผู้เขียน และก็ไม่อาจทราบได้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่เรื่องของนักเขียนท่านนั้น ก็เป็นต้นเหตุให้ผู้เขียนติดข้องใจ จนกระทั่งได้มีโอกาสสัมผัสด้วยตนเอง
เนื่องจากไม่มีสิ่งยืนยันได้ในเรื่องเล่าเรื่องนี้ ผู้เขียนจึงขอให้ท่านผู้อ่านคิดเสียว่าเป็นเรื่องเล่าสู่กันฟัง เพื่อความสนุกสนานเพลิดเพลิน เป็นการคลายเครียด อ่านแล้วก็ทิ้งไป อย่าเก็บมาคิดข้องใจแบบที่ผู้เขียนเคยเป็น จนกว่าเมื่อใดที่ท่านสามารถสัมผัสเห็นด้วยตาตนเอง เมื่อนั้นท่านจะเลิกสงสัยว่า นางเงือกมีตัวตนจริงหรือเป็นเพียงเรื่องที่เล่าสืบต่อกันมา
จากหนังสือมิติซ้อนมิติเล่ม1
จากเพจhttp://www.facebook.com/varunee.sawasdeepak

 

ชอบอ่านเรื่องนางเงือกที่สุด อยากเห็น

 

โอ้โห!!!! เรื่องที่คุณยายครคนเก่าคนแก่แถวบ้านก้อเล่าให้ผมฟังแบบนั้นล่ะ ส่วนผู้ใหญ่ของฝ่ายภรรยาของคุณสันติ เศวตวิมล หรือแม่ช้อยนางรำ ก้อเล่าเรื่องที่เหมือนตรงกันเป๊ะๆไม่ผิดเพี้ยน ทั้งที่ไม่เคยเห็นรู้จักกันมาก่อนเลย แต่คุณยายครท่านบอกว่า นางเงือกนั้นสวยครับ หน้าไม่เหมือนปลาช่อนปลา่บู่ หน้าหมือนคนนี่ล่ะแต่จะดูคล้ายๆกับใบหน้าตุ๊กตา ขาวๆ สางผมด้วยหวีวิเศษที่ทำจากเปลือกหอยประหลาดๆ ที่ว่ากันว่ายังไม่มีใครได้ครอบครองหวีๆนั้น...แหม๋ รู้สึกว่าคนเขียนนี่จะได้เจอไรเยอะเยะเลยเน๊อะ...

 

ชอบเรื่องนางเงือกมากเหมือนกัน ชอบดู Little mermaid มาก ยังคิดอยู่เลยว่า น่าจะมีนางเงือกจริงๆแต่เขาคงอยู่อีกในมิติหนึ่งมากกว่า คงไม่ใช่เหมือนปลาเป็นๆที่จะใช้อวนใช้แห ลากขึ้นมาได้หรอก
อย่างไรก็ตามต่างคนต่างอยู่ ไม่รบกวนกันดีที่สุด. แล้วเขาสงสัยอยากเห็นมนุษย์บ้างมั้ยละเนี่ย แล้วนางเงือกมีเพศชายด้วยหรือไม่
สุดท้ายนี้ขอส่งจิตให้นางเงือกทุกรูปทุกนามจงเป็นสุขด้วยเถิด

 

จินตาการเป็นแบบนี้ - -

 

ที่หมู่บ้านผมผู้เฒ่าผู้แก่ก็เล่าให้ฟังแบบนี้นะครับแต่ว่าเป็นที่สระน้ำเก่าแก่กลางหมู่บ้าน

 

มีพบในทุก อารยธรรม

 

ยิ่งอยากเห็นยิ่งห่างไกล หมั่นสวดมนต์ภาวนา นั่งสมาธิ ทำไปเรื่อยๆ เมื่อถึงเวลาท่านจะรับรู้และสัมผัสได้ด้วยตัวของท่านเอง

 

นั่นน่ะสิ ก้อยังสงสัยอยู่ว่ามีมั้ยนะ ถ้ามี คงต้องเรียกว่า นายเงือก เหอๆๆ ฟังดูแปร่งๆไงก้อไม่รู้

 

ลองหาประวัติ หลวงปู่แหวนดูสิครับ ผมเคยอ่านมานานกว่า ตก ๓๐ ปีแล้ว ว่าท่านหลวงปู่ เดินธุดงค์ ในสมัยก่อนโน้น หลวงปู่ เดินธุดงค์ผ่านลาว พม่า ระหว่างสามเหลี่ยม ทองคำ ขึ้นผ่านเข้าประเทศจีน ท่านบอก ไว้ว่า ในแม่น้ำ โขง เลยประเทศ พม่า ไม่ไกลเท่านใดนัก อยู่ในเขตประเทศจีน ท่านได้พักอยู่ ณ ที่ริมแม่น้ำ โขง ณ ที่แห่งนั้น เป็นเมืองน้ำวน น้ำไหลขดเขี้ยว ดูน่ากลัวพอดู แต่หลวงปู่ ท่านไม่ได้ สทกสท้าน อยู่แล้ว ท่านกว่าว ว่า ท่านได้ เห็นนางเงือก ตัวเท่าๆ กับหญิงสาวรุ่นๆ ดารุณี แรกแย้ม ไม่ใหญ่นัก


แด่คุณเจ้าของกระทู้เห็นมานั้น อาจจะอยู่ในอีกมิติ หนึ่ง ในป่าหิมมพาน แต่หลวงปู่ แหวน บอก ท่านคิด ว่า มันเป็น นิทานที่ สุนทรภู่ แต่งไว้ ท่านบอกไม่เคยคิดเลย ว่า จะมาเจอนางเหงือกนี้ จะมีอยู่จริง ที่เห็น ยังอยู่ ในโลกมนุษย์ แต่ นะที่ตรงนั้น ในสมัยนั้น คนเข้าไปไม่ถึง มันเป็น ป่าดงดิบ ตัวนางเหงือก สวย และท่านเล่าคล้ายคุณเจ้าของกระทู้ บางที่ผมจำอาจเคลือดเคลื่อนได้ เพราะอ่านมานานแล้วครับ ผมคิดว่า น่าจะสวยต่างกัน ก็เพราะกรรมนำแต่ง ที่นำไปเกิด หรือเปล่าครับ ผมคิดเองนะครับ แต่ที่ป่าหิมพาน น่าจะสวยกว่านะ อันนี้ไม่แน่ใจครับ ก็เลยเอามาเล่าสู่กันฟัง ลองหามาอ่านได้ ประวัติ หลวงปู่แหวน ต้องไปหาอ่านเองนะครับ แนะนำได้แค่นี้แหละครับ


และคนที่พาคุณไปนั้น ผมคิดเองอีกแหละครับ ท่านนั้น่น่าจะเป็นเทวดา และอาจเป็นญาติคุณ หรือ คุณมีบุญพอ ที่ท่านจะสงเคราะคุณ ๆก็เลยสงเคราะคุณ ทำให้หายสงสัยไปได้ระดับหนึ่งครับ ว่าทุกอย่างที่คุณคิดนั้น ไม่ใช่เรื่องเหลวไหล แต่มันมีอยู่จริง อีกมิติ หนึ่งต่างหากเล่าครับ จึงนำคุณไปดู ให้เห้นกับตาคุณเอง แต่มาพาคุณ ไปทางนิมิตร น่ะครับ ในลักษณะ ของการแต่งกาย ของคนพาไป เพราะท่านอยู่ ในระหว่างทำหน้าที่ ทำงานเลยไม่ให้คุณ เห็น การแต่งตัวที่แท้จริงของท่าน ที่คุณเล่ามาพออนุมาน ได้ดั่งนี้ครับผม

 

บ้านของผมอยู่แถวริมทะเลเคยได้ยินเรื่องราวของนางเงือกที่คนเรือชาวต่างด้าวเขาเล่าให้ฟังเหมือนกันว่า พวกเขาเป็นคนเรือที่ออกเรือไปไกลๆ ชนิดที่ว่าไปครั้งหนึ่งก็หลายๆเดือนเวลาได้ปลามาเยอะๆ ก็จะมีเรือมารับปลาที่กลางทะเลแล้วก็เอาปลามาส่งที่ท่าเรือ แล้วก็คอยเติมน้ำมันจากเรือน้ำมันที่กลางทะเล มีคนเรือคนหนึ่งเป็นคนต่างด้าวเขาเล่าให้ฟังว่า พวกเขาเคยลากปลาแล้วมีนางเงือกติดมาในอวน แต่ยังไม่ตาย ลักษณะก็เหมือนกับที่เจ้าของกระทู้เล่าให้ฟังนี่แหละครับ เขาบอกว่าตอนแรกพวกเขากะว่าจะเอามาขายเหมือนกัน แต่ระหว่างที่ขับเรือมานั้นก็มีนางเงือกอีกตัวว่่ายน้ำมาเพื่อจะช่วยนางเงือกที่ถูกจับอยู่บนเรือ ส่วนนางเงือกที่อยู่บนเรือก็เอาแต่นั่งร้องไห้ไม่หยุดไม่หย่อน ชนิดที่ว่า เสียงร้องไห้นั้นโหยหวนน่าสงสารมาก คนบนเรือเริ่มที่จะสงสารและลงความเห็นว่าให้ปล่อยนางเงือกลงสู่ทะเล พวกเขาจึงปล่อยลงทะเลไป แล้วนางเงือกก็ว่ายน้ำดำลงไปในทะเลแล้วก็หายไปเลย

 

อยากเห็นนางเงือกเหมือนกันคะ สมัยดิฉันเด็กๆ ในเมืองไทยเคยมีขาวคนถ่ายภาพนางเงือกติดอยู่บ่อย

 

ฟังแล้วสงสารนางเงือกจังคะ:'(

 

เราเคยเห็น น่ากลัวมากสุดๆ ฟันเเหลมคมแบบซี่ถี่ๆ ตาเค้าแบบหน้ากลัวกว่าหนังฝรั่งที่พยายามสร้างตัวอะไรที่น่ากลัวมาฉายให้เราดู เราจะบอกเลยทำไม่น่ากลัวเท่านางเงือกที่เราเจอกับตัวเอง เเววตากับอารมย์เค้าดุโหดเพียวๆมาก สิ่งที่เห็นของจริงน่ากลัวจริงอะไรจริงๆ เคลื่อนไหวไวมาก ไวเเนวปาปิรันย่าในหนัง หัวถึงหาง เท่าเด็กเล็ก จำได้จนมาถึงทุกวันนี้เพราะว่าน่ากลัวสุดๆภาพติดตา ตอนนั้นดู Little Mermaidอยู่ คนละเรื่องกับที่เจอเลย / เราเจอเค้ามาแบบจำนวนเยอะ สายตาเค้าแบบโหดแบบจ้องมาที่เราพร้อมๆกัน เหมือนโกรธเรามานาน เเนวจะลากเราไป ทั้งที่เพิ่งเห็นกันเป็นครั้งเเรก ไม่ได้เห็นเเป๊บๆด้วยค่ะ เห็นซักพักเลย เลยจำได้ว่ามีลักษณะเป็นอย่างไร ผมเค้าก็อย่างที่ จขกท. เหมือนที่เห็นเลย ผมกระด้าง ลักษณะเหมือน จขกท.พูดเลย.. ถ้าเห็นบอกเลยคือค้าง เหมือนหลายๆคนเห็นนั่นเเหละ นี่ขนาดเห็นตั้งเเต่เด็กยังจำมาได้จนทุกวันนี้ เพราะน่ากลัวไงเลยติดตา - เราเห็น เลยว่าเค้ามีจริง มิติอื่นก็คิดว่ามีจริง

 

เห็นที่ไหนอ่ะ