ช่วงนี้ทำไมชอบปรามาสพระรัตนไตยบ่อย

ช่วงนี้ทำไมชอบปรามาสพระรัตนตรัยบ่อย คือช่วงนี้ผมฝึกสมาธิแล้วไม่ว่าจะเจอพระสงฆ์องค์เจ้า จิตผมมันก็เลวคิดปรามาสตลอด ทั้งๆที่ไม่มีความตั้งใจคิดนะครับ อยู่เฉยๆก็ไปปรามาสเองซะงั้น ไม่ทราบจะมีทางแก้หรือเปล่าครับ (พอผมดึงจิตกลับสู่สภาพเดิมได้ผมก็ตั้งจิตขอขมาต่อพระรัตนตรัยเลย)

 

อันนี้ คัดย่อ มาจาก กระทู้แถวๆ นี้ ฮับ

สังเกตนะ ฮับ

มารเนี่ยะ จะกระซิบ ให้ ปรามาสพระ ก็ได้

มารเนี่ยะ จะกระซิบ ให้ กราบ สักการะ เหนือเกล้าเหนือกระหม่อ ก็ได้

มาได้ทุกรูปแบบ

ดังนั้น

ให้พิจารณา แยกออกมาว่ามันเป็น ขันธ์5 มีความแปรปรวน ไม่เที่ยง เป็นธรรมดา

หรือ พิจารณาตาม คถาของพระสัพพัญญที่แสดงโดยพระโมคคัลลานะดังแสดงข้างต้น
นั้นไว้ก็ได้

แล้วดูว่า มารสบช่องไม่ได้ เนี่ยะ มีรสอย่างไร

*************

ปล. สังขาร มี 3 อย่างคือ มโนสังขาร วจีสังขาร และ กายสังขาร

หาก คำปรามาสหลุดจากปากเป็นเสียง ก็เป็น วจีสังขาร

แต่ ถ้าแค่อึ๊ก อึ๊กๆ กำลังจะผุดเป็นคำ ยังไม่เต็มคำ ก็ถือว่าเป็น มโนสังขาร

ทีนี้ มโนสังขาร มัน อึ๊กๆ ยังไม่ทันเป็นคำพูดอะไร แต่ เราไป เอ๊ะ ตะกี้ จิตมันอึ๊กอะไร
แล้ว ระลึกได้ว่า มันเป็นอาการจะปรามาส อันนี้ ไม่ใช่สังขารนะ เป็น สัญญา แล่น
ไปโดยไม่จำเป็น เพราะไม่ได้ฝึกสติให้ระลึกไปทาง มรรคญาณ เอาไว้

 

http://palungjit.org/threads/ชอบปรามาสพระรัตนตรัย.306028/

 

มารมีหลายรูปแบบ บางทีมารแกล้งบอกทางไปนิพพาน แต่ไม่รู้พาไปไหน ทานศีล ไม่รู้จัก

จะเอาแต่ปัญญาพากันหลง พูดอย่างทำอย่าง อย่างนี้ก็มีเห็นๆ ^^

 

อาการนี้ผู้ปฏิบัติมักเกิดขึ้นบ่อยนะครับ วิธีการปฏิบัติตามข้อมูลที่คุณ suthipongnuy นำขึ้นมาเลยนะครับ...

 

จะตกนรกได้เพราะเจตนา
ถ้าไม่ได้เจตนา ตั้งใจปรามาสก็อย่าไปสนใจ

สิ่งที่ควรสนใจคือ ใช้เป็นเครื่องฝึกสติ

เช่น
คิดปรามาส ก็ให้รู้ว่ากำลังคิด
รู้เฉยๆนั่นล่ะอยู่ที่จิต

หรือ เมื่อรู้สึกว่า จิตคิดปรามาส
แล้วเกิดไม่ชอบใจจิตตัวเองขึ้นมา
ให้รู้ว่าตัวเองไมชอบใจ
เรียกสั้นๆว่า ไม่ชอบใจให้รู้ว่าไม่ชอบใจ

ง่ายนิดเดียววิธีทำ
เว้นเสียแตว่า จะลองทำตามหรือเปล่า

 

อันนี้ผมเป็นมา1ปี แต่1มาปีนี้ไม่ได้เป็นตลอดนะครับ บางครั้งหาย บางครั้งมันก็มา แต่ที่มานี่เพราะผมไปนึกถึงอาการที่เคยด่าพระ เลยมา ผมโง่มากๆ ยิ่งกว่าควายอีก แต่ อาการตอนแรก ที่ผมเป็นนั่น คือตอนผมนอนภาวนา ตอนนั้นจิตผมปกติ เป็นสมาธิจริงๆ นับถือพระรัตนตรัย ยอมตายแทนได้เลย จริงๆตอนนั้น แล้วหลับสบายๆโคตร จิตสบายกายเบา เรียนหนังสือไรพวนกนี้ ง่ายๆ ของกล้วยๆ แต่อาการด่าพระก็เกิดขึ้น ผมก็เดินจงกลม (จงกลมวิธีผมคือ เวลาผมเดินจะก้าวเท้าไหน ก็รู้ว่าก้าวเท้าซ้ายหรือขวา) แล้วอาการก็ หายไปแล้วผมดันโง่ไปนึกอาการด่าพระ แล้วผมก็โดนจัดหนักเลย (นอนไม่หลับ 2-3สามวันติดต่อกัน หัวผมนี่ปวดโคตรๆ พอเวลาขี้ไรพวกนี้ เป็นเลือดออกมาทั้งที่ผมอายุ16) แต่ที่ผมเป็นแบบนี้ เพราะว่า ผมไปคิดว่า กุจะสู้กับมิง ถ้ามิงด่ากุจะขอขมาอย่าง เดียว เช่น เกิดด่า ขอขมาเลย ไม่ได้หลับไม่ได้นอน แล้วไปสนใจตรงอาการด่าพระ เลย ขอขมาทั้งคืนไม่ได้หลับหลายวันติดต่อกัน สมองปวดมาก แล้วอาการนี้ก็หายไปด้วยการไม่สนใจ เจริญอานาปานุสติ (พออารมณ์จิตสบาย รู้สึกสบายะครับ ก็ นึกว่าเรามีความตายอยู่แน่ๆ ถ้าตายอารมณ์ไม่ดีก็ตกนรก อดไปนิพพาน แล้วดูลมต่อไป)เอาง่ายๆ ไม่สนใจ ดูลมหายใจอย่างเดียว หายไปนี่หายไปจริงๆ แล้วผมก็ดันไปนึกอีก

เอาง่ายๆนะครับ 1.ถ้ารู้ว่าด่า ก็ให้รู้ว่าตอนนี้จิตด่า แต่อย่าไปปรุงแต่งมัน เลิกคิดเลย แล้วคิดว่า สิ่งเหล่านี้เป็นมาร แล้วดูลมหายใจ ให้กําลังใจมาก่อนแล้วขอขมาพระ 2.เจริญภาวนา (ผมแนนําอานาปานุสติ ไม่ต้องใช้อารมณ์คิด ถ้าใช้แล้วเดี๋ยวฟุ้งอีก) แล้ว นึกถึงความตาย ว่าเรายังไงก็ตายแน่ ถ้าตายด้วยอารมณ์แบบนี้ตกนรกแน่ (นึกถึงนรกนะครับ โดนไฟนรกเผา ขนาดไฟของโลกที่เราอยู่นี่เอาซัก100 องศานี่โคตร้อนเลย แล้วนรกยิ่งกว่านั้นอีก จะขนาดไหนคิดดู) คิดแบบนี้จิตผมเลิกคิดเลย ภาวนาอย่างเดียว555 หรือไม่ก็ไปเดินจงกลม (เดินจงกลมนี่ เอาง่ายๆ เวลาก้าวเท้าไหน ให้รู้ว่า ก้าวเท้าซ้ายหรือขวา ก็พอ) 3 อันสุดท้าย สําคัญที่สุด อย่าไปละลึก สิ่งที่เคยด่าไป ให้นึกถึงความดีที่ทํามา เช่นเราเคยให้ทานนะ เคยไปวัดนะ เคยเอาทองไปติดพระพุทธรูปนะ แล้วอาการจะดีขึ้น ให้เอาพระองคุลิมาน เป็นแบบอย่าง ฆ่าคนเป็นพันคนๆ(ตอนท่านเป็นปุถุชน)ท่านยังเป็นพระอรหันต์ได้เลย ท่านยังไม่ไปนึกบาปที่ท่านเคยทําไว้ ก่อนท่านเป็นพระอรหันต์ ท่านก็เหมือนเราทุกอย่าง แล้วพระองคุลิมาน คิดจะฆ่าพระพุทธจ้า วิ่งไล่ตามฆ่าเลย แล้วบอกให้หยุดก่อนสมณะ(สมณะแปลว่าผู้สงบ) พระพุทธเจ้าบอกเลยว่า เราหยุดแล้วท่านตังหากยังที่ไม่หยุด พระองคุลิมาน เราหยุดเดินแล้ว แต่ท่านยังเดินอยู่เลย เหตุใดท่านจึงพูดโกหกแบบนี้ สมณะ พระพุทธเจ้า บอกเลยเราหยุดจากการทําความชั่วทั้งปวง แต่ท่านนั่นแหละ ยังที่ไม่หยุด ตอนนั้นที่ผมฟังคําพูดแบบนี้ น้ำตาผมไหลเลย เป็นวาจาที่ศักสิทธิ์จริงๆ อเลยนะครับ พระพุทธเจ้าก็ตรัสว่า บาปทั้งหลายนี่ลืมมันไปเสีย ให้จิตตั้งหน้าอยู่กับกุศล เอาไว้ จิตใจก็ได้เบิกบานผ่องใส อ่าผมเอาให้วีดีโอให้ดู https://www.youtube.com/watch?v=Cq0HlfizXXY

มาร คือผู้ขวางความดี แต่ถ้าเราข้ามตัวนี้ได้ มารก็ไม่ใช่มารกับเป็นครูที่ดีคนหนึ่ง มาทดสอบกําลังใจ) อ่อแนะนําอันนี้ เอาไปอ่านนะครับ

สุดท้ายเอานี้ไปอ่านครับ http://tangnipparn.com/page5_b00k5.html

 

บาปนะคะ อย่าคิดเป็นอันขาด

 

แม้เราไม่อยากกินข้าว แต่ความเป็นธรรมชาติ
ร่างกายต้องการกินข้าวเพื่อเปลี่ยนถ่ายสะสาร
แปรธาตุใช้พลังงาน
เมื่อถึงเวลาแล้ว ยังไงเสีย ร่างกายก็ต้องได้อาหาร
แบททีเรียในบางชนิด ไม่เป็นเชื้อโรค แถมยังเป็นประโยชน์ในเวลาอันควร

จิตก็มีอารมณ์เป็นอาหาร

ภาษาบ้านๆ อารมณ์ก็คือ ความคิด

ฉะนั้น ธรรมชาติของจิต ต้องรู้อารมณ์
เรียกว่า ธรรมชาติของจิต ต้องคิด

แต่ความต่างมันอยู่ที่ว่า

เจตนาตั้งใจคิด

หากแยกออกได้และประครองได้ จะเข้าใจว่า

บาปอกุศลจะเป็นผล ก็ด้วยเจตนาตั้งใจ

เจตนาตั้งใจคิดชั่ว เรียกว่า มีบาปอกุศลทางมโนกรรม
เจตนาคิดดี เรียกว่า มีบุญกุศลทางมโนกรรม

เจตนาพูดชั่ว เรียกว่า มีบาปอกุศลทางวจีกรรม
เจตนาพูดดี เรียกว่า มีบุญกุศลทางวจีกรรม

เจตนาทำชั่ว ด้วยลงมือทำทางร่างกาย เรียกว่า มีบาปอกุศลทางกายกรรม
เจตนาทำดี ด้วยลงมือทำทางร่างกาย เรียกว่า มีบุญกุศลทางกายกรรม

 

เจอเหมือนกันเลยนะคุณ ข้าพเจ้ายิ่งกว่าท่านอีก เดี๋ยวมาเล่า....

 

ดูซิ พิมพ์มาตั้งนาน

มารมันมาขวาง ด้วยข้อความว่า "ไม่ได้รับขอมูล เอาซิเอา..."

 

สั้นๆ

เล่ห์มาร มันเพื่อให้เราตกหลุม ให้เราจมทุกข์... ให้เราตกต่ำ
ทุกข์ที่มาจากตัวล่อของมาร...... ผสานการไปยึดเกาะตัวล่อของมารที่มาจากจิตเรา

ให้เพิกเฉย อย่าไปทำลายตัวล่อของมาร
ให้เรารู้วิธีชนะมาร ทำให้ได้ ชนะมาร...
ไม่ใช่ทำลายตัวล่อของมาร

จุดประสงค์ของมาร เพื่อให้เราอารมณ์ขุ่น
จุดประสงค์ของท่าน ทำลายตัวล่อให้ขุ่น ทำได้เหรอ?

ใครชนะแน่นิ

จุดประสงค์เราควรที่จะรักษาอารมณ์ไม่ให่ขุ่น เท่านี้แหละที่จะชนะมันแล้ว

วิธี เมื่อมันเกิด เรารู้ ให้เพิกเฉย รักษาอารมณ์ให้ดีที่สุด (เพราะส่วนนี้คือหนึ่งในการปฏิบัติ)
มันใช่ไปสกัดให้มันเกิด ปล่อยมันเกิด แล้วทำตามที่ว่า

"เราจะไม่ได้ตกนรกเพราะตัวล่อของมาร เราจะตกนรกเพราะหลุมของมาร คืออารมณ์ขุ่นมัวที่มีตัวล่อมา"

ให้จิต สบัดออกทุกครั้ง ที่เกิดเหตุการณ์นั้น ให้เร็วที่สุด

ให้กรรมฐานเป็นที่ยึดเกาะของจิต

เท่านี้

 

มารที่ว่าไม่ใช่ตัวมารตัวเป็นๆบนสวรรค์ แต่เป็นธรรมชาติฝ่ายต่ำในตัวคน

มันก็เป็นตามเหตุปัจจัย มันก็เป็นยังงั้นแหละ

 

คนนั่งสมาธิกำหนดสติ แล้วเผลอคิดฟุ้ง

เมื่อได้สติ ให้กลับมา ฝึกบ่อยๆ จะกลับมาไว

มีผล

ต่อไปคุณจะสลัดสิ่งที่จิตจับ ที่เป็นเหตุภายนอก ที่เร้าทุกข์ให้เกิดออกได้ไว้ โดยไม่ยึดไว้นาน แต่จะสลัดทิ้งได้เร็ว ทุกข์จะหายเร็ว

ขอมีสติ มีทุกข์ให้รู้ว่าทุกข์ อย่าไปจมทุกข์ ดื่มอารมณ์ทุกข์...

สบัดทิ้ง มาอีกก็สบัดอีก แล้วหาอะไรให้จิตจับ พุทโธดีมั้ย?

 

มารผจญ เคยเป็นเช่นกันค่ะ ตัวนึงสั่งให้คิด ตัวนึงสั่งให้หยุด ต่อสู้ความคิดของตนยากมากดิฉันแก้โดยตั้งจิตให้เป็นสมาธิ ขณะนั่งก็ยิ้มไป ใจนึงก็บอกหยุดคิด ใจนึงก็บอกคิดได้คิดไป เรื่องชั่วๆ ชอบคิดจัง ดูซิจะคิดไปถึงไหน (บอกกับตัวเองค่ะ) นี่แหละมโนกรรมล่ะ
และแล้วมันก็หายไปเองค่ะ แต่ละคนก็มีวิธีการที่แตกต่างกันไปตามจิตของตน

 

100คน100 อาจารย์ ^^

 

บาปจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อ
สำเร็จใน3อย่างครับ
1ตั้งใจที่จำทำหรือคิดที่จะทำ
2.ลงมือทำตามที่ตั้งใจ
3.สำเร็จตามที่ลงมือทำและตั้งใจ
ส่วนอาการของจิตที่มันวูบมานั้นเราไม่ได้ตั้งใจจะคิด ไม่ถือว่าเป็นบาป
เมื่อเรารู้ว่ามันวูบเราก็ไม่ต้องไปคิดต่อครับ แรกๆก็สลดเลยอะครับผมแทบไม่อยากปฏิบัติธรรมต่อเพราะกลัวปรามาส พอได้อ่านเทศนาบทนี้ของ หลวงพ่อพุธ ฐานิโย เข้าใจเลยครับ http://www.dharma-gateway.com/monk/preach/lp_poot/lp-poot_31.htm ลองเข้าไปอ่านดูครับคิดว่าคุณน่าจะเข้าใจดีขึ้น

 

มารนี่เขาหลอกเราเก่งนะสองต่อเลย
ต่อแรกหลอกให้เราคิดชั่ว อีกต่อหลอกให้เรายึดความคิดนั้นไว้ว่ามันเป็นความคิดของเรา
ใจเราจะได้เศร้าหมอง สรุปคือมันไม่ได้หลอกอะไรนอกจากหลอกให้เรายึดถือความเป็นตัวเรา เป็นของๆเรา