ฝากไว้ให้ลูกหลาน

จากบางส่วนของหนังสือ ลิขิตธรรมหลวงปู่ฝากไว้ให้ลูกหลาน หลวงปู่คูณ สิริจนโท

ใจติดโลก
ทุกข์ก็เพราะใจติดโลก ถ้าติดโลกแล้วก็เกิดโลก ถ้าเกิดโลกแล้วก็ไม่เที่ยงเป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ไม่มีสาระแก่นสาร

ภาวนาเป็น
ผู้ที่ภาวนาเป็นและถูกต้องตามหลักความจริงนั้น ไม่ใช่ว่านั่งเก่ง เดินเก่ง นอนเก่ง ผู้ที่ภาวนาเก่งก็คือ ผู้ที่มีสติสมบูรณ์ไม่ขาดสติ นี่แหละคือผู้ที่ภาวนาเป็น และเก่งที่สุด

ปฏิบัติถูกธรรม
ถ้าปฏิบัติถูกธรรม ไม่มีทุกข์
ถ้าผู้ใดมีทุกข์ ผู้นั้นก็ปฏิบัติไม่ถูกธรรม
รู้สุดใจ คือมรรค
รู้สุดธรรม คือผล

ตัดกิเลส
การตัดกิเลสไม่ได้ทำลายอันใดเลย เพียงแต่ว่ารู้ แล้วก็วางไปตามสภาพเดิมก็เท่านั้น


สุขที่แท้จริง
สุขที่แท้จริง คือว่างจากความมีความเป็น ทั้งหมดไม่มีเหลือ เป็นสุขที่ยั่งยืนตลอดกาล

หยุดคิด ปิดทุกข์
เจตนาผิด ปิดทางหลุดพ้น
ความเห็นถูก ไม่ผูกตัวเองในวัฏสงสาร
ความเห็นผิด ปิดทางนิพพาน
หยุดคิด ปิดทุกข์ หยุดเถิด ประเสริฐนัก

ปฏิบัติถูก
การปฏิบัติถูก ต้องปฏิบัติตามหลักสติปัฏฐาน ๔ เป็นหลัก และรวมสู่ไตรลักษณ์ทุกอย่าง

ไม่มีใครเป็นเจ้าของ
ทุกสิ่งสารพัดที่มีอยู่ในโลกนี้ ไม่มีใครเป็นเจ้าของ ไม่มีใครจับจองได้แม้แต่นิดเดียว เพียงแต่ได้มาดู รู้เห็น แล้วก็จากไป

รู้เฉพาะตน
คำว่ารู้แจ้งหมด ก็คือรู้หมดเฉพาะตนที่มีอยู่ในตนเท่านั้น จะไปรู้ของคนอื่นไม่ได้ เพราะไม่ใช่วิสัยของเรา

โลกไม่มีคำว่าพอ
สรรพสิ่งทั้งหลายในโลกไม่มีคำว่าพอ เพราะโลกทำทุกอย่างไปตามตัณหา ความสำเร็จเสร็จสิ้นจึงมีไม่ได้เลย มีแต่ความอยากอีก อยากทำอยู่เรื่อยๆ ไม่มีจบสิ้น แต่ถ้าเราทำตามธรรมแล้วย่อมมีที่สิ้นสุด

สัจจะที่เราตั้งไว้
1 เมื่อเรานั่งสมาธิ ถ้าไม่หายปวดเราจะไม่ลุกออกจากที่นั่ง ยกเว้นมีเหตุจำเป็น
2 เราจะเดินตามทางสายกลางเป็นหลักยึด
3 เราจะไม่ยอมให้ความเพียรของเราคงที่หรือถอยหลัง เราจะพยายามให้เดินหน้าอยู่ตลอดไป เว้นแต่มีเหตุขัดข้อง
4 วัดของเรามีแล้ว เราจะไม่ไปแสวงหาที่สำหรับตั้งวัดใหม่อีก วัดของเราคือสำนักกายวิเวกนี้เอง

บารมีที่บำเพ็ญมา
เราได้เคยบำเพ็ญบารมีมาในทางของปัจเจกพุทธ หนึ่งไม่มีสอง รู้ได้เฉพาะตนเท่านั้น จึงชอบอยู่แต่ผู้เดียว ถ้าอยู่กับหมู่แล้วภาวนายาก มีแต่จะเสื่อมถอยลง ถ้าอยู่คนเดียวเจริญมากที่สุด แต่ว่าต้องใช้เวลานานมากกว่าจะสำเร็จได้ เพราะเรายึดพระพุทธเจ้าเป็นพ่อ พระธรรมเป็นแม่ ตัวของเราเป็นลูก เดินไปตามพ่อกับแม่เท่านั้น จึงต้องใช้เวลานานมาก เดินไปตามทางจนกว่าจะถึงที่สุด

ทิ้งดี ทิ้งชั่ว
การติชมของผู้อื่นอาจเป็นธรรมะขนานเอก ที่จะทำให้เรารู้ว่าเราปล่อยวางได้แล้วหรือยัง ถ้าเรายังเกิดดีใจอยู่เมื่อมีคนชม นั่นหมายความว่าเรายังเป็นคนหลงโลก หลงอารมณ์อยู่ แต่ถ้าเกิดความไม่พอใจเมื่อมีคนมาติเตียน ก็หมายถึงว่าเรากำลังหลงผิด ยังคิดว่าตัวเองดี ตัวเองชั่วอยู่

ภพภูมิที่ต้องการ
อย่าพากันมัวแต่หาตำนานเรื่องนั้นเรื่องนี้อยู่เลย ของจริงเขามีพร้อมอยู่แล้ว เช่น สวรรค์ นิพพาน หรืออบายภูมิทั้ง 4 อันมี สัตว์นรก เปรต อสุรกายและสัตว์เดรัจฉาน เป็นต้น
สิ่งเหล่านี้มีไว้ต้อนรับพวกเราทุกคนอยู่แล้ว จึงขึ้นอยู่กับพวกเราทุกคนว่าต้องการหรือพอใจจะเลือกเอาสิ่งไหนหรืภพภูมิใดเป็นที่ไปต่างหาก ถ้าเราเลือกหรือต้องการเสวยสุข เสวยทุกข์ในภพภูมิใด จะเป็นสวรรค์หรือนิพพานก็ตาม เราก็จำเป็นต้องปรับกาย วาจา ใจของเราตามความต้องการของภพภูมินั้นๆ ให้ได้เสียก่อน แล้วภพภูมิที่หวังย่อมสมปรารถนาอย่างแน่นอน

กลับสู่ความเป็นธาตุ
ได้ลาจากธาตุ ขันธ์ อายตนะ เป็นครั้งแรกในภพชาติที่เราได้เกิดขึ้นมา จนไม่รู้ว่ากี่ภพกี่ชาติจนเรานับไม่ได้ เพิ่งจะมารุ้สึกตัวในวันนี้เอง เราจึงได้ลาธาตุขันธ์ เพื่อจะไม่เป็นผู้นำสั่งการให้พวกบริวารทำกรรมกันอีกต่อไป เราจะขอให้พวกธาตุกลับเข้าสู่ความเป็นธาตุอย่างเดิม ข้าผู้เป็นนายก็จะกลับเข้าสู่สัจธรรมตามปกติ ไม่ยอมเคลื่อนไหวไปตามคำสั่งของตัณหาอีกแล้ว

ประตูพระนิพพาน
ประตูปิดทางเข้าพระนิพพพาน คือตัวอุปปาทาน กุญแจปิด คือตัวมานะความถือตัว ถ้าวางตัวมานะก็ไขกุญแจ วางตัวอุปปานทาน บานประตูเปิดทันที ถ้าวางขันธ์ 5 ไม่ได้หมด จะยกขาข้ามประตูเข้าไปไม่ได้เลย เพราะเมืองใจเป็นเมืองที่ว่าง เมืองจิตมันวุ่น ไม่มีเวลาว่างเลย ทำกิจอยู่ตลอดไป

 

ถามจริงที่ๆไม่มีอะไรเลย
หรือไม่อย่างไร
แล้วมันสนุกตรงไหน