กรรมย้อนกลับ..ไม่ต้องรอชาติหน้า

..เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนนี้ เกิดขึ้นจริงกับพระอาจารย์ท่านหนึ่ง ผมขอนำประสบการณ์ของท่านมาเล่า
เพื่อเป็นอุทาหรณ์สอนคนให้รู้จักกับกรรม ที่ใครๆก็หนีไม่พ้น ตัวผมเองได้ฟังเรื่องนี้จากปากของปป้าผม
เอง ป่าผมเล่าให้ฟังว่า วันหนึ่งที่ป้าแกได้ไปทำบุญที่วัดๆหนึ่งไม่ขอเอ๋ยนาม แกก็ถวายข้าว ถวายน้ำเสร็จ
พระฉันเสร็จ พระจะเทศน์แก่ญาตยมที่มาทำบุญก่อนกลับบ้าน แกเทศน์ว่าบาปกรรมนั้นมีจริง
“อาตมา”จะขอเล่าเรื่องกรรมที่อาตมาได้กระทำไว้ตั้งแต่เป็นฆราวาศ สมัยที่ยังเป็นวัยรุ่น ตอนนั้นอาตมา
คึกคะนองตามประสาวัยรุ่นเที่ยวไปวันๆ มีวันหนึ่งซ้อนมอไซค์มากับเพื่อน 3 คนมาเจอลุงแก่ๆ คนหนึ่ง
แกเมาเหล้าอยู่ มาถามทางอาตมากับเพื่อน ด้วยความคึกคะนอง เห็นลุงแกเมาอยู่ก็ไม่บอก แถมยัง
ช่วยกันจับแกโยนลงน้ำอีก ลุงแกก็ร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่สนจัยยืนหัวเราะอยู่ข้างบน แล้วก็ขับมอไซค์
หนีไปต่อหน้าต่อตาทิ้งแกไว้อย่างนั้น ผ่านไปหลายปีอาตมาได้บวชเป็นพระ และต้องไปกิจนิมนต์ที่ๆหนึ่ง
ทางไปจะต้องขับรถขึ้นเขา รถได้เกิดอุบัติเหตุตกเขาโชคดีที่ยังไม่ตาย แต่คนอื่นตายหมดก็สลบอยู่หลายวัน
พอฟื้นขึ้นมาได้ก็ตะเกียดตะกายขึ้นจากเขา ผ้าเหลืองที่ห่มอยู่กขาด หลุดลุ่ยมีเลือดเต็มตัว พอดีมีชาวบ้าน
มาหาของป่ามาเจอเข้าก็ร้องขอความช่วยเหลือ แต่ชาวบ้านที่มาหาของป่ากลับกลัวอาตมา นึกว่าเป็น
ผีบ้า ผีบอ จะมาทำร้ายตน จึงไม่ช่วยแถมยังหยิบไม้ หยิบก้อนหิน ปาเข้าใส่อาตมาอีก แล้วก็วิ่งหนีหายไป
ในตอนนั้น อาตมา ก็ได้คิดเห็นเหตุการณ์ที่เคยจับลุงแก่ๆ โยนลงน้ำ แกร้องขอความช่วยเหลือแต่ก็ไม่ช่วย
และยังขับรถหนีหายไปเฉยๆ แล้วอาตมา ก็ต้องช่วยตัวเองขึ้นมาจากเขาด้วยนึกเห็นแต่ภาพลุงแก่ๆ
ติดอยู่ในใจตลอดมา นี้แหละญาติยมบาปกรรมมันมีจริงไม่ต้องรอถึงชาติหน้าหรอก ฉะนั้นแล้ว
จงอย่าได้ประมาท หมั่นสร้างบุญกุศลกันเยอะจะได้นำติดตัวไปเวลาตาย ...เอวังก็มีประกาลฉะนี้..
..พอผมได้ฟังป้าเล่าจบถึงกับเงียบไปพักใหญ่ หวังว่าเรื่องที่ผมเล่าจะเป็นประโยชน์แก่ท่านทั้งหลายนะครับ
ก็ขอโทษที่ใช้ภาษาไม่ค่อยเป็น และเรียบเรียงไม่เก่งแต่อยากถ่ายทอดครับ. ขอบคุณครับ.

 

ปลูก ข้าวก็ได้เมล็ดข้าวเปลือก ปลูกมะม่วงก็ได้ผลมะม่วง ฉะนั้นทำกรรมอะไรไว้ไม่ว่า กุศล กรรมหรือ อกุศลกรรม ก็จะได้รับผลเช่นนั้นไม่ชาตินี้ก็ชาติหน้า ผมเชื่อเช่นนั้น

 

สาธุ ขออนุโมทนาในเรื่องที่คุณเล่าค่ะ เป็นการเตือนสติที่ดีค่ะ ทำสิ่งใดก็ได้รับสิ่งนั้น

 

ดิฉันเองก็เคยขับรถผ่านเฉยเลยค่ะ ไม่คิดจะช่วยเค้าด้วย. เค้ามีอุบัติเหตุจนสลบ ไม่จอดดูแล้วก็ไม่คิดจะโทรแจ้งรถพยาบาลด้วยค่ะ. ทุกวันนี้ยังจำฝังใจกับสิ่งที่ตัวเองทำอยู่เลยค่ะ. รู้สึกผิดตลอดเวลาที่คิดถึง. ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวอย่างไร. ก็กลัวอยู่แต่ว่าเมื่อไรกรรมจะมาถึงตัว. เคยคิดแก้ตัวให้ตัวเองว่าที่ไม่ช่วยเพราะกลัวเค้าจะโทษเรา. แต่เราก็รู้ตัวเราเองว่าเราคิดอะไรอยู่นะตอนนั้น. เสียใจที่สุดค่ะกับความเห็นแก่ตัวของตัวเอง

 

อย่าโทษตัวเองเลย สมัยนี้ไว้ใจใครไม่ได้ แก้ไขตรงโทรแจ้งมูลนิธิ หรือตำรวจเท่านั้นแหละ ผมไม่จอดอยู่แล้ว ถ้าไม่มีคนรู้จัก

 

เห็นด้วยครับ เพราะสภาพสังคมเปลี่ยนไป โทรฯ เอาละกันครับ ผมเองเคยเจอแบบนี้ก็โทรฯครับ แป๊บเดียวเจ้าหน้าที่ มูลนิธิก็มากัน