นอกตำราไม่ใช่คำสอนของพระพุทธเจ้า

ไอ้การรู้แล้วหลงเข้าไปในสิ่งที่รู้ถูก

มันก็คือการรู้ออกไปข้างนอก นั่นแหละนะ

รู้ทั้งโลก แต่ไม่เห็นสิ่งที่อยู่ภายในตนเอง

 

คุณก็รู้จักตัวคุณดีกว่าใคร

ผมก็รู้จักตัวผมดีกว่าใคร

เมื่อรู้ว่าทำอะไรอยู่ ย่อมมีเป้าหมาย

หาใช่ทำไปอย่างไร้ประโยชน์

สาธุครับ

 

การถามในสิ่งที่ตนรู้อยู่แล้ว ไม่ใช่วิสัยของผู้ปฎิบัติ

หากแต่เป็นวิสัยของคนพาล ที่ชื่นชอบหาเรื่อง หาราว

เพื่อแสดงว่าตนอยู่เหนือผู้อื่น หาได้มีประโยชน์อะไรไม่

ขนาดตนเอง ยังไม่ซื่อตรงต่อตนเองเลย

จะซื่อตรงต่อผู้อื่น ยิ่งยากเข้าไปอีก

ผมเข้าในเว็บแห่งนี้ เพื่อศึกษาธรรม และ แสดงความคิดเห็น

ตามที่ได้พบมาด้วยตนเอง ไม่ได้มาอวดแข่งกับผู้ใด

สิ่งใดดีผมน้อมรับ สิ่งไม่ดีผมขอส่งคืน

หากไม่มาหาเรื่องกับผม ผมไม่เคยไปหาเรื่องใคร

คบคิดสักนิดเถอะครับ ว่าตนเองทำอะไรอยู่

ผมไม่ได้เข้ามาสอนใคร และ ไม่ได้หวังให้ใครมาเชื่อที่ผมบอกกล่าว

สาธุครับ

 

ธรรมใดๆ ที่ไหน จากใครก็ดี เบื้องต้น ท่ามกลาง และท้ายสุด หรือตลอดระยะที่ท่านสงเคราะแสดงให้เรารับรู้ แม้เราจะปฏิบัติและเจริญในธรรมขึ้นเป็นลำดับ เราก็ควรที่จะใช้
"โยนิโสมนสิการ" เป็นเครื่องกำหนดในเบื้องต้น

หมอรักษาคน ที่ท่านเองยังป่วยอยู่ ท่านก็ยังรักษาคนอื่นได้ให้หายจากอาการป่วยได้
ข้อธรรมที่ลุงหมาณยกมาให้อ่านก็ดี ที่ท่านอื่นอธิบายมา แสดงมา ก็ล้วนแต่เป็นทาง เราเลือกที่จะปฏิบติ เลือกที่จะวิเคราะห์ วิจารย์ได้ด้วยเราเอง

การสนธนาธรรมตามกาล แลกเปลี่ยนความคิดเห็นด้วยความเป็นกลาง เบื้องต้นย่อมได้ ปีติ

เรามาร่วมสร้างสังคมดีๆในนี้กันดีกว่านะครับ

 

อนุโมครับ

สาธุครับ

 

เคยได้ยินคำนี้ไหม นายว่า ขี้ข้าพลอย

นิสัยแบบนี้ไม่ใช่นิสัยของนักปฏิบัติ
เป็นนิสัยพาลผู้ใฝ่ต่ำ

 

อ่านหัวข้อเรื่องแล้วเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า ลองไปอ่านใหม่แล้วค่อยมาคุยมาสนทนากันยินดีสนทนาด้วยดีครับ

 

อ่านให้ดีๆ ตามหัวข้อเรื่องเป็นกล่าวว่า นอกตำราไม่ใช่คำสอนของพระพุทธเจ้าครับ
เดี๋ยวเป๋ไปไกลอาจมีการทะเลาะเบาะแว้งกันได้

 

คำสอนของพระพุทธเจ้าไม่ได้มีอยู่แค่ในตำรา

 

อยู่ตรงไหนครับถ้าไม่อยู่ในตำรา

 

การอนุโมทนาในสิ่งที่ดี เป็นการใฝ่ต่ำ

เช่นนั้น มนุษย์ก็ใฝ่ต่ำกันหมดน่ะสิครับ

จิตใจที่เต็มไปด้วยอคติ ย่อมไม่เห็นประโยชน์

แม้สิ่งนั้นจะเป็นประโยชน์มากเพียงใด

สาธุครับ

 

บนโลกใบนี้ ล้วนเป็นธรรมทั้งสิ้น

พระพุทธเจ้า ทรงสอนเรื่อง หลักความเป็นจริงบนโลก

ตนเป็นผู้รู้ แต่จะรู้ได้ ต้องผ่านโลกมาด้วยการใช้ชีวิต

ชีวิตที่มีอยู่นี้ เป็นตำราที่ไม่ต้องแสวงหา โลกนี้ก็เป็นตำราที่ไม่ต้องแสวงหา

มีอยู่แล้ว เพียงแค่สังเกตุดู ศึกษา และ ปฎิบัติอย่างตั้งใจ

สาธุครับ

 

พวกศิษย์ล้างครูมีเยอะ พอตนเริ่มรู้อะไรหน่อย อาจารย์เริ่มไม่มีความหมายแล้ว เกิดมาพร้อมความโง่ พอได้อ่านความรู้ที่พระองค์ค้นพบแสดงไว้ให้ศึกษา ก็คิดว่าตนเองเข้าใจได้ด้วยตนเองน่าสงสารจริงๆ

 

อาจารย์ ที่สั่งสอน ย่อมยินดี ที่ศิษย์มีความก้าวหน้า

ศิษย์ที่คิดล้างครู กระทำการเช่นใด สิ่งเหล่านี้ย่อมแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน

การแสดงออกด้านความคิดเห็น บ่งบอกถึงการเป็นตัวตน ที่ชัดเจน

ความเป็นจริงบนโลกนั้น ไม่มีใครสามารถไปสร้าง หรือ ลบล้างได้

พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้ทรงเมตตาสั่งสอน วิถีทางแห่งการหลุดพ้น

เพื่อประโยชน์แก่มวลมนุษย์ การนึกคิดเช่นที่คุณกล่าวมานั้น

เป็นความนึกคิดส่วนตนของคุณเอง ผมได้อธิบายอย่างชัดเจนแล้ว

หากคุณยังดื้อรั้นอยู่ ก็เชิญครับ ไม่มีใครไปบังคับ เพราะชีวิตของตนเอง

ตนเองนั้นเป็นผู้ลิขิต หาใช่ผู้อื่นลิขิตแต่อย่างใด

สาธุครับ

 

สัพเพธรรมาอนัตตา

 

สัพเพธรรมาอนัตตา

สาธุครับ

 

ที่ท่านเข้ามา เขามาเพื่ออะไร คิดว่าความคิดตนเองถูกเหรอ

 

อยากชนะกันมากใช่ไหมครับ อยากอวดแสดงว่าความเห็นของตนเองถูกต้องนักใช่ไหม และอยากจะชี้ว่าตนเอง คือผู้ที่รู้อย่างงั้นใช่ไหม..
ไอคำนี้นั้นเลิกซะนะครับ คุณมีความเห็นอย่างไรก็แสดงมาโต้แย้งกัน ไม่ใช่มาพูดแบบคำที่ท่านกล่าวเพราะทุกคนก็ยังมีอวิชากันทั้งนั้นเอาหัวข้อธรรมมาคุยกันถ้้าไม่รู้ก็ผ่านไป

 

ถ้ามีชื่อของการสะสมกิเลิสนั้น ก็ต้องนึกถึง ตัวอกุศลมูล คือ โมหะ ที่มีโทษมากที่สุดเเล้วครายช้าที่สุด ที่ช้าก็เพราะต้องเเก้เอาด้วยปัญญา สาเหตุเกิดจากการ อโยนิโส ในหลักธรรมที่งามในเบื้องต้น ท่ามกลาง เเละที่สุด ทีนี้.ถ้าเราโยนิโสให้ดี หลักธรรมที่พระองค์บัญญัติมี2ส่วนเท่านั่นคือ ธรรมวินัยเเละให้เป็นศาสดาเเทน ต้องยึดหลักตรงนี้ไว้ เเล้วก็ต้องสวบสวนเทียบเคียงตามมหาปเทปด้วย ฉนั้นถ้าไม่โยนิโสดีๆ ไปเห็นฤาษี ตามป่าเขา สอนเรื่องการหลุดพ้นก็จะไปสำคัญว่าเป็นปัญญาที่เลิสในการพ้นทุกข์
เเละตรงนี้จะไม่ใช่คุณธรรมโสดาบันที่จะหาเเสวงหาธรรมภายนอก หรือ ไม่เคารพยำเกรงในพระพุทธ พระธรรม
ทีนี้ ก่อนที่จะเเก้โมหะ ก็ต้องทรงจำธรรมไว้ก่อน เเล้วเอาไปใคร่ครวญพิจรานา ธรรมทั้งหมดต้องทนต่อการเพ่งคือเข้ากันได้อย่างเเน่นแฟง ถ้าเกิดมีคำไหนที่สอบก็ไม่ได้ เข้าก็ไม่ได้ เเต่ยังยึดไว้นั้นเรียกว่าอโยนิโส เมื่ออโยนิโสบริบูรณ์ ผู้นั้นจะไม่มีสติสัมปะชัญญะ.ไม่สำรวม. คือจะเหินห่างจะปฏิบัติธรรมสมควรเเก่ธรรมเรื่อยๆนั้นเอง

 

อานนท์ ! ความคิดอาจมีแก่พวกเธออย่างนี้ว่า ‘ธรรมวินัยของพวกเรามีพระศาสดาล่วงลับไปเสีย แล้ว พวกเราไม่มีพระศาสดา’ ดังนี้. อานนท์ ! พวกเธออย่าคิดอย่างนั้น. อานนท์ ! ธรรมก็ดี วินัยก็ดี ที่เรา แสดงแล้ว บัญญัติแล้ว แก่พวกเธอทั้งหลาย ธรรมวินัยนั้น จักเป็นศาสดาของพวกเธอทั้งหลายโดยกาลล่วงไปแห่งเรา

อานนท์ ! ในกาลบัดนี้ก็ดี ในกาลล่วงไปแห่งเราก็ดี ใครก็ตามจักต้องมีตนเป็นประทีป มีตน เป็นสรณะ ไม่เอาสิ่งอื่นเป็นสรณะ; มีธรรมเป็นประทีป มีธรรมเป็นสรณะ ไม่เอาสิ่งอื่นเป็นสรณะเป็นอยู่ แล.
อานนท์ ! ภิกษุพวกใด เป็นผู้ใคร่ในสิกขา, ภิกษุพวกนั้นจักเป็นผู้อยู่ในสถานะอันเลิศที่สุด

มหาปรินิพพานสูตร มห.ที. ๑๐/๑๕๙/๑๒๘