นอกตำราไม่ใช่คำสอนของพระพุทธเจ้า

แม้แต่วิชาทางโลกนั้น การที่เราจะมีความรู้ความเข้าใจในวิชาต่างๆ
วิชานี้ วิชานั้น ได้นั้น เราก็ต้องฟังต้องเรียนจากผู้อื่น หรือต้องศึกษาจากตำรามาก่อนทั้งสิ้น
ยกเว้นเฉพาะบุคคลที่ค้นพบหลักการ หรือที่คิดค้นวิชาการนั้นๆ ได้ก่อนเป็นคนแรกเท่านั้น
โดยไม่ต้องฟังจากผู้อื่นหรือศึกษาจากตำราเลย

แม้ในทางพระพุทธศาสนาก็เช่นนั้นเหมือนกัน ยกเว้นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
และพระปัจเจกพุทธเจ้าผู้ทรงค้นพบสัจจธรรมด้วยพระองค์เองแล้ว
บุคคลที่เหลือนอกนั้นเมื่อจะเข้าถึงสัจจธรรมของสภาวะธรรมเหมือนอย่างพระองค์
เขาต้องเรียนสดับตรับฟังจากองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเท่านั้นจึงจะเข้าถึงได้

คนเหล่านั้นแม้เรียนแม้ฟังจากสาวกผู้รู้ธรรมทั่งถึงองค์อื่นๆ มีท่านพระสารีบุตรเป็นต้น
ก็ชื่อว่าเรียนหรือฟังคำสอนพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเช่นเดียวกัน เพราะว่าพระองค์ไม่อุบัติขึ้นในโลกก่อน
คำสอนเช่นนี้ก็ไม่ปรากฎ ก็คำสอนที่ต้องเรียนต้องฟังเสียก่อนเหล่านี้แหละเขาเรียกว่าปริยัติ

ก็แต่ว่าเมื่อพระบรมศาสดาดับขันธ์ปรินิพพานไปนานแล้ว
และพระสาวกองค์สำคัญที่รู้ทั่วถึงธรรมวินัยของพระองค์ มีท่านพระสารีบุตรเป็นต้น
ซึ่งเป็นผู้มีความสามารถเผยแผ่พระศาสนาให้กว้างขวางเช่นเดียวกับพระศาสดา
ก็ล้วนดับขันธ์ปรินิพพานกันไปหมดแล้ว มิได้มีอายุยืนนานมาจนถึงกาลปัจจุบันอย่างนี้

หากเราจะประสงจะบรรลุธรรมพระสัจจธรรม เพื่อประโยชน์แก่ความพ้นทุกข์ทั้งปวง
เราจะเริ่มต้นจากการเรียนการฟังจากใครเล่า เพราะไม่มีพระศาสดาคอยยืนยันรับรอง
นี้เป็นปัญญหาที่น่าฉุกคิด

 

ขออนุญาตถามครับ..ส่วนตัว คุณ ลุงหมาน มีความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไร
แค่ขอฟังความคิดเห็นครับ...

 

เราจะรู้ได้อย่างไรว่าอะไรเป็นธรรมะของพระพุทธเจ้า อะไรไม่ใช่ เรื่องนี้พระพุทธเจ้าท่านก็หวั่นวิตกอยู่พระองค์จึงได้วางหลักไว้ให้เราตัดสิน ที่เรียกว่าหลักโคตมีสูตร เป็นหลักซึ่งเราควรจะนำมาใช้ที่สุดในสมัยนี้ ว่าอะไรเป็นของแท้อะไรเป็นของปลอมหลักที่พระพุทธเจ้าวางไว้มีดังนี้ คือ

ธรรมเหล่าใดนั้น
เป็นไปเพื่อความกำหนัดย้อมใจ
เป็นไปเพื่อสะสมกองกิเลส
เป็นไปเพื่อความอยากใหญ่
เป็นไปเพื่อความไม่สันโดษ
เป็นไปเพื่อความคลุกคลีกันเป็นหมู่เป็นคณะ
เป็นไปเพื่อความเกียจคร้าน
เป็นไปเพื่อความเลี้ยงยาก

นั่นไม่ใช่ธรรม ไม่ใช่วินัย ไม่ใช่คำสอนของพระพุทธเจ้า

แต่ถ้าหากว่าข้อปฏิบัติการกระทำ หรือคำสอนเหล่าใด
เป็นไปเพื่อความคลายกำหนัดย้อมใจ
เป็นไปเพื่อคลายความทุกข์
เป็นไปเพื่อไม่สะสมกองกิเลส
เป็นไปเพื่อความไม่คลุกคลีกันเป็นหมู่คณะ
เป็นไปเพื่อความขยันหมั่นเพียร
เป็นคนเลี้ยงง่าย

นั้นเป็นธรรมเป็นวินัยของพระพุทธเจ้า

เพราะในสมัยนี้ครูมาก อาจารย์มาก แล้วครูอาจารย์ ส่วนมากก็มักจะชักนำลูกศิษย์ตามทางของตน เพื่อประโยชน์อย่างโน้น เพื่อประโยชน์อย่างนี้ ถ้าหากว่าเราไม่มีแว่นกระจกไว้ส่องดูให้ดีๆ แล้วความเข้าใจผิดก็อาจจะเกิดขึ้นแก่พี่น้องพุทธบริษัททั้งหลายได้ง่ายเหลือเกิน

แว่นส่องคำสอน คือพระไตรปิฎก หรือที่เราเรียกว่าตำรา

 

เรียนรู้คำสอนแม้เพียงหนึ่ง

มุ่งมั่นเร่งรีบปฎิบัติไปให้ถึง

สาธุครับ

 

เข้าใจธรรมเพียงบทเดียว ก็เพียงพอ
คามณิ ! ...เพราะเหตุว่า ถึงแม้เขาจะเข้าใจธรรมที่เราแสดงสักบทเดียว
นั่นก็ยังจะเป็นไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูลและความสุขแก่ชนทั้งหลายเหล่านั้น
ตลอดกาลนาน.

สฬา. สํ. ๑๘/๓๘๙/๖๐๕.

.......



บทเดียวจำได้ขึ้นใจ แทงตลอดด้วยความเห็น และปฏิบัติตาม...
เช่น " ไม่เที่ยง " ฯลฯ
มองทุกสรรพสิ่งที่ผัสสะให้เห็นถึงความไม่เที่ยงในแง่มุมต่างๆ
จนแทงตลอดด้วยความเห็น และปฏิบัติไปจนเกิดวิปัสสนาญาณ

 

สัคเคกาเมจะรุเป
พึ่งมามีนี่เอง

แล้วที่สวดกันทุกวันนี้อันไหนของแท้ของปลอม

หาของจริง
พระไตรเพี้ยนก็รู้ว่าเพี้ยน
เพี้ยนอย่างไรเรื่องของเขา

อเสวนาจะพาลนัง
เราก็เสวนาแล้วเอาไปต่อยอด
เพราะปัจจะยตาคงช่วยใครไม่ได้หรือไม่อย่างไรขอรับ
ช่วยได้เพียงให้เขาเกิดปัญญาเท่านั้นเป็นพอหรือไม่อย่างไร

 

ความรู้ความเห็นของพระอริยะเจ้าทั้งหลายนั้นเป็นนามธรรม
เราไม่สามารถที่จะไปสัมผัสทางทวารทั้ง ๕ ได้ คือจะใช้ ตาดู หูฟัง
เพื่อจะให้รู้ว่าท่านเป็นพระอริยะเจ้าผู้รู้ได้ทั่วถึงหรือไม่ประการใด
ข้อนี้ไม่เป็นวิสัยของปุถุชนที่จะพึงรู้ได้ ต้องเป็นพระอริยะเจ้าด้วยกันเท่านจึงจะรู้ได้

ปุถุชนจะรู้ก็เพียงคาดคะเนเอา หรือเชื่อตามคำล่ำลือจากผู้อื่นเท่านั้น
ซึ่งจะหาความแน่นอนไม่ได้พระอริยะเจ้าจริงๆ ย่อมไม่ประกาศความเป็นพระอริยะเจ้า
ของท่านให้ผู้อื่นรู้ ทั้งทางตรงและทางอ้อม ด้วยเพราะกิเลสคือความโอ้อวด
หรือความประสงค์จะให้คนยกย่องนับถือท่านได้ถูกละไปหมดแล้ว
ผู้ใดก็ตามเที่ยวประกาศตนว่าเป็นพระอริยะเจ้า เป็นพระโสดาบัน หรือเป็นพระอรหันต์
พึงรู้เถิดว่าท่านผู้นั้นไม่ใช่พระอริยะเจ้าจริง

การเที่ยวแสวงหาให้พบพระอริยะเจ้าเสียก่อน แล้วจึงจะมาฟังธรรมจากท่าน
ด้วยหวังว่าจะฟังคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า จึงเป็นเรื่องเสียเวลา ทำให้เวลาล่วงเลยไปเปล่าๆ
อย่างไร้ประโยชน์ซึ่งจะเป็นเรื่องมากไปด้วยการคาดคะเนหรือตามคนอื่น
หรือเชื่อตามคนทั้งหลายมากมายเขานับถือกันว่าท่านเป็นพระอริยะเจ้า ก็พลอยเชื่อถือ
ตามเขาไปด้วย คำพูดคำสอนของท่านผู้นั้นก็ไม่มีหลักประกันว่าเป็นหลักคำสอนของพระพุทธเจ้า
หรือเปล่าเพราะไม่มีเครื่องมือจะสินเรื่องนี้ได้

เมื่อเป็นดังนี้ บุคคลทั้งหลายจะทำอย่างไรเล่าจะได้ฟังธรรมคำสั่งสอนที่แท้จริงได้ ?
ในกาลก่อนหน้าที่พระองค์จะดับขันธ์ปรินิพพานได้เล็กน้อย
ได้รับสั่งกับพระอานท์ว่า :- " โย โว อานนฺท มยา ธมฺโม จ วินโย จ เทสิโต ปญฺญตฺโต,
โส โว มมจฺจเยน สตฺถา " ซึ่งแปลว่า " ดูก่อนอานนท์ ธรรมและวินัยใด ที่เราแสดงแล้ว
ได้บัญญัติแล้วแก่พวกเธอ เมื่อเราล่วงลับไปแล้ว ธรรมและวินัยนั้น จะเป็นศาสดาแทนพวกเธอ" ดังนี้

เนื้อความสูตรนี้ น่าจะซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่ง แสดงถึงพระมหากรุณาธิคุณของพระบรมศาสดา
ที่ทรงมีต่อชาวพุทธบริษัท ผู้ที่เกิดมาภายหลังจะได้ไม่ลังเลสงสัยว่าเราจะฟังธรรมจากผู้ใด
จากใครหนอ พระองค์จึงทรงมอบหลักตัดสินใจในเรื่องนี้ ว่าอย่าพึงยึดติดกับตัวบุคคลเลย
เพราะหาความแน่นอนไม่ได้ ควรยึดถือเอาธรรมที่พระองค์ทรงแสดงไว้
และวินัยที่ทรงบัญญัติไว้เป็นหลักไว้ก่อนเถิด ธรรมและวินัยอันนี้แหละ จะตั้งอยู่ในฐานะ
เป็นศาสดาแทนพระองค์เลยที่เดียว จึงควรหนักแนน ควรเคารพในธรรมวินัยเช่นเดียวกับ
ในตัวพระพุทธองค์

 

แค่ไหน...จึงนับว่าเพียงหนึ่ง

 

อักขระวิธีการแสดง
การเลี้วยลดคดเคี้ยวแห่งมรรค
ความหมายแห่งธรรม
ลุงหมานเคยนำมาประกอบกันเป็นเรื่องเดียวกัน
เยื้องกัน เป็นเหตุแก่กัน ตรงข้ามกัน
มีอีกหลายวิธี

แล้วตรงนั้นเป็นของภิกษุ
โยคีมุนีพุทธและปริพาชก

แล้วพุทธจริงๆสื่ออะไร
หากสามารถแบ่งแยกได้เราก็ไม่ไปติดรามเกียรติ์
เราไม่ไปอิงอยู่กับปริพาชก
เรากำลังเดินบนทางแห่งพุทธ
หรือไม่อย่างไร

เราควรเชื่อครูบาอาจารย์ทั้งหมดหรือไม่
สัญชัยเดินอย่างไรได้องค์คุลี

หากพิจารณาโดยสุจิปุลิ
ขอท่านพบเจอและมีดวงตาเห็นธรรม

แต่จากประสบการณ์ของตัวเองขอนำเรียนขอรับ
แม้จิตปภัสร ก็ยังไม่ถึง
ต้องกว่านั้นอีก
กระผมก็ไม่รู้ว่าคืออะไร
แต่ท่านต้องตามเอง
หากปภัสรแล้ว
เจออะไรอีกค่อยว่ากันอีกครั้งหรือไม่อย่างไรขอรับ

 

ผมเกิดอุปทาน
ข้อความจากพีเอ็มถูกลบไปเมื่อวานยังอยู่
ขอกราบขอบพระคุณท่านยิ่งแล้วขอรับ

 

คือเครื่องหมายเพียงหนึ่งเดียวครอบโลก
เรียงกันสี่สิบซี่อย่างสวยงามหรือไม่อย่างไร
กระผมก็ไม่รู้ว่าเรียงอย่างไร
จับตรงไหนเป็นหมดและต้องมีอ้างอิงได้ในสามสิบสอง
แปดหายไปไหน

 

หน้าตาเหมือนพระยาราชสีห์

 

เริ่มแรกที่คุณรู้จักพระพุทธศาสนานั้น

นับเป็นหนึ่งได้ไหมครับ อะไรที่เขาสอนกันมาตั้งแต่โบราณ

ที่สอนให้นั่งกรรมฐาน นับเป็นหนึ่งได้ไหมครับ

สาธุครับ

 

สอนกันมาตั้งแต่โบราณ เริ่มต้นจากตรงไหน จึงเรียกว่าโบราณ

 

ท่านทั้งหลายโปรดอย่าแสวงหาธรรมที่ไม่มีอยู่ในตำราเลย
เพราะธรรมเหล่านั้นไม่ใช่ธรรมของพระพุทธเจ้า มันเป็นธรรมของอาจารย์เหล่าอื่น
แม้แต่ในพุทธกาล อาจารย์เหล่าอื่นนั้นก็มีมาก เช่น อาจารย์ทั้ง ๖ ก็ชื่อว่าอาจารย์เหล่าอื่น

 

มีคำกล่าวที่ว่า
พอท่านเหล่านั้นมีดวงตาเห็นธรรม

เหมือนเห็นพระจันทร์ที่จะเต็มดวงกับพระจันทร์ที่จะดับดวง
หรือเห็นสี่ค่ำ สิบค่ำ สิบห้าค่ำ

พอรู้เข้าใจก็กำหนดสมมุติของตัวเองขึ้นมาคือสื่อ
อย่างความเป็นสามเป็นสี่เป็นมรรคมีแปด

แต่ธรรมที่เป็นอกาลิโกเท่านั้นที่เป็นอจินไตยหรือไม่อย่างไรขอรับ

และการที่เราไม่เป็นสาวกเกิดไปรู้ธรรมนั้นเข้า
เราก็ไม่เป็นพุทธเจ้า
เราไม่ได้เป็นพระเป็นคนเป็นสัตว์เป็นพืช
แต่เป็นมนุษย์
ยาวไปอีก
เป็นมโนเป็นวิญญานเป็นจิต
เราไม่เป็นอะไรเลย

ดังคำกล่าวที่ว่า
ข้าพระพุทธเจ้า
หรือพระุพุทธเจ้าข้า

เราต่างเป็นพุทธแต่ยังไม่เป็นทั้งหมดหรือไม่คือรู้ไม่หมด
บ้างเป็นอยู่คือไปเอาอย่างอื่นมาเล่น
หรือไม่อย่างไรขอรับ

 

มีแนวทางแห่งรู้โดยการตามรอย
มากกว่าการท่องจำรอย
รอยพระบาทที่แท้จริงแสดงอะไร
กงจักร
พระพุทธองค์แสดงกงจักรเพื่อให้เรารู้ถึงโทษ
ดอกบัวพระองค์ทำไมไม่แสดง ธม ประธุม ประทุมธานี นครธม

แล้วสิ่งที่เราหมุนอยู่อยู่ในที่หมุนนี้คือธัม ธัมจักรหรือดอกบัว
อย่างไหนต่างอย่างไหนเหมือน

ยิ่งบัวสี่เหล่ายิ่งง่ายสุดๆ
และยากมากๆกับผู้ที่มีปัญญา
หรือไม่อย่างไรขอรับ

 

ปริยัติศาสนาย่อมเป็นส่วนสำคัญยิ่งประการหนึ่ง ในอันที่จรรย์โลงพระพุทธศาสนา
ให้สถิตเสถียรถาวรเจริยรุ่งเรืองยิ่งขึ้นต่อไปในอนาคตกาล
นับตั้งแต่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จดับขันธปรินิพพานเป็นต้นมา
ถ้าพระเถรานุเถระทั้งหลายไม่สนใจในการศึกษาเล่าเรียนท่องบ่นพุทธวจนะ
และอรรถกถาสืบต่อกันมาแล้วพระพุทธศาสนาก็ไม่อาจสืบต่อกันมาถึงทุกวันนี้

ถ้าการณ์ ? ดังนั้นแล้ว บรรดาประชาชนทั้งหลายที่เกิดมาในภาย
หลังจากพุทธปรินิพพานแล้วมา ก็ไม่อาจรู้จักพระพุทธศาสนา ไม่มีโอกาสได้ศึกษาเล่าเรียนธรรมะ
ในพระพุทธศาสนา เมื่อไม่ได้ศึกษาธรรมะในพระพุทธศาสนาแล้ว ก็ย่อมจะหันไปนิยมนับถือลัทธิต่างๆ
อันมิใช่พระพุทธศาสนา ซึ่งจะกระทำให้วัฏฏะของบุคคลทั้งหลายเหล่านั้นไม่มีที่สิ้นสุด
อันเป็นที่น่าสงสารน่าเสียดายเป็นอย่างยิ่ง ฉะนั้น

การศึกษาเล่าเรียน อันได้แก่ปริยัติศาสนาจึงเป็นสิ่งสำคัญยิ่งนัก และการศึกษาเล่าเรียนนี้
ถ้าหากจะมีการศึกษาเล่าเรียนกันเฉพาะแต่การท่องจำภาษาบาลีล้วนๆ ไม่ได้ทำการแปลพระไตรปิฎก
และอรรถกถาให้เป็นภาษาพื้นเมืองอย่างสมบูรณ์แล้ว ปริยัติศาสนาก็ไม่อาจขยายให้กว้างขวาง
ออกไปได้ การศึกษาเล่าเรียนนั้นก็ย่อมเป็นที่รู้กันโดยเฉพาะแต่ในคนหมู่หนึ่ง
ซึ่งจะยั่งยืนอยู่ได้ก็เพียงชั่วระยะหนึ่งเท่านั้น แล้วก็จะเสื่อมสิ้นสูญไป

ความหวังที่จะให้พุทธศาสนาได้แผ่ขยายให้กว้างออกไป และให้เจริญยั่งยืนอยู่ตลอดกาลนาน
เพื่อประโยชน์แก่อนุชนรุ่นหลังๆนั้น ก็ย่อมเป็นความหวังที่ยากจะสำเร็จได้ แต่ถ้าได้รจนาปกรณ์ต่างๆ
จากพระไตรปิฎกและอรรถกถาออกมาเป็นภาษาพื้นเมืองโดยถูกต้องสมบูรณ์
เพื่อให้ได้ศึกษากันในหมู่ชุมนุมชนโดยทั่วไปแล้วการศึกษาเล่าเรียนก็ย่อม
จะขยายวงกว้างออกไปทุกที่ กระทำให้ประชาชนทั้งหลาย ได้ทราบถึงธรรมรสและอรรถรส
ในพระพุทธศาสนาแพร่หลายยิ่งขึ้น ซึ่งจะมั่นใจได้ว่า พระพุทธจะเจริญยั่งยืนถาวรอยู่ตลอดกาลนาน

 

คุณ ไม่รู้จัก โบราณ หรือครับ

งั้นที่มากล่าวธรรมอยู่นี่ ก็ไม่รู้สิครับ

เมื่อไม่รู้ จะมากล่าว เพื่ออะไรครับ

ไม่รู้ก็ศึกษาดีกว่าครับ อย่าอวดรู้ มันไม่ดีครับ

สาธุครับ

 

อืม...ตอบไม่ได้ก็ไม่ต้องมาดันทุรัง