แนวทางการสร้างบารมีของข้าพเจ้า

ก่อนอื่นแจ้งให้ทราบก่อนครับ
1. ผมไม่อวดตัว ไม่แสดงตัว ไม่คุยหลังไมค์กับใคร เล่าเพื่อเป็นประโยชน์แนวทางแก่ท่านอื่นๆ
2. ถามได้ครับ ตอบได้จะตอบตามปัญญาอันน้อยนิด เพราะก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาๆที่ทำงานธรรมมากกว่าผู้อื่นเท่านั้นเอง
3. มาคุยสนุกๆ ไม่ทะเลาะใคร ใครอยากติดกรรมก็ตามสบายแต่ผมไม่เอาด้วยครับ
4. ทุกเรื่องที่จะเล่าและจะตอบ เป็นเรื่องจริงด้วยสัจจะ
................................

การจะเป็นโพธิสัตว์ ไม่ใช่แค่ปราถนา แต่ต้องทำครับ และต้องทำด้วยจิตบริสุทธ์ ความอยากในตัวบุญไม่มี มีแต่ความเมตตาที่จะให้คนอื่นสุขขึ้น หรือเห็นธรรม และสุงสุด ไม่มีใครจะยิ่งใหญ่ไปกว่าพระพุทธเจ้า เทพ เจ้า ไม่เอา ถึงเอา ก็แค่ด้วยความเมตตาต่อกัน แต่ไม่ยิ่งใหญ่ไปกว่าพระพุทธเจ้า
ผมอายุอานามตอนนี้ 38 ปีครับ เข้าทางธรรมเพื่อเป็นตัวกลางในการทนุบำรุงพุทธศาสนาเต็มตัวได้ประมาณ 5-6 ปี ก่อนหน้านี้ก็ทำบุญเรื่อยทั่วไป แต่ไม่ค่อยชอบปฏิบัติธรรมเท่าไหร่ บางอย่างมันพอรู้แล้ว
สิ่งที่ผมทำขณะนี้ ด้วยไม่มีความอยากได้บุญ
1. สถานปฏิบัติธรรมขนาดเล็ก ห้องสมุดธรรมะ และบริการต่างๆเพื่ออำนวยความสะดวกคนทำบุญ
2. สถานีวิทยุธรรมะ
3. กำลังสร้างสถานปฏิบัติธรรมขนาด 3 ไร่ มีพระสอน อยู่จังหวัดไม่ไกลกรุงเทพ
4. ช่วยเหลือพ่อแม่ครูบาอาจารย์ องค์หนึ่งด้านเผยแผ่ พูดชื่อก็รู้จัก

นี่คือหลักๆที่ทำอยู่ครับ มีย่อยๆอีกแต่ไม่พูดถึง ผมเกิดในครอบครัวที่พอมี ชอบทำบุญ ไม่โกงใครไม่เอาเปรียบใคร และที่สำคัญสนับสนุนผมในทุกโครงการเพื่อพระพุทธศาสนา บริวารดี ก็จะมาเล่าให้ฟังเรื่อยๆครับ ใครอยากถามอะไรฝากไว้ ตอบได้เท่าที่ปัญญามี สมัยเรียนขี้เกียจมาก เกรดศูนย์เป็นเรื่องปกติ
จะเล่าให้ฟังโดยไม่มีปรุงแต่งเรื่องใดๆครับ ตอนนี้ดึกแล้วต้องไปนอนก่อนครับ

 

ก่อนนอน เดี๋ยวต้องมีคนถามแน่ๆว่ารู้ได้ยังไงว่าตนเป็นโพธิสัตว์ ผมบอกให้หน่อย เป็นโพธิสัตว์ไม่ใช่เทห์ ต้องทำสิ่งที่คนอื่นเขาไม่ทำกัน บางครั้งเหนื่อย แต่ไม่ท้อนะ มารคือของโปรด มารมาก็สู้กันไป วิธีสู้คือ ปล่อย ละ วาง และยอมรับกรรมตัวนั้นๆ ไม่เอาคืน แต่แก้ไข จะได้ไม่มีเวรต่อกัน มารมาหลายรูปแบบครับ มาในลักษณะสตรีข้างตัวก็ยังมี แถมพญามารเสียด้วย แต่ก็ผ่านมาได้ รู้ได้อย่างไร ปัจจะตัง รู้เฉพาะตน และพ่อแม่ครูอาจารย์ทักหลายองค์ แต่ไม่หลง เพราะไม่เคยคิดเลยว่าเทห่ เพราะเหนื่อกว่าชาวบ้านเขา อยากให้มาเป็นกันเยอะๆ โลกจะได้มีแต่เมตตาครับ

 

พรุ่งนี้มาต่อครับ ใครอยากถามอะไรฝากไว้เลย ไปนอนจริงๆแล้ว

 

ท่านสามารถระลึกชาติได้แล้วหรือยังคะ

 

จริงๆแล้วการฝึกเพื่ออภิญญา 5 ไม่ใช่หนทางแห่งการดับทุกข์ แต่อภิญญาข้อ 6 นี่เป็นเครื่องดับทุกข์ที่แท้จริงครับ

ถ้าใครปรารถนานิพพานแค่ฌาน 1 ก็เพียงพอแล้ว ถึงฌาน 4 ก็ยิ่งดีครับ

ถ้าใครปรารถนาพุทธภูมินี่ต้องเรียนทุกอย่างหมดเลย จะได้ไปสอนเขาได้

 

dHF,moklkT6 ก็โมทนาสาธุครับ ของใครของมัน ทำได้ ก็สาธุครับ ช่วยอนุเคราะได้ ก็สาธุ ดีหมดแหละครับ แค่สัตว์ โลกมี ศิล ๕ แบบเบาๆ ไม่ต้องอุกกฤษ์ เคารพ สิทธิซึ่งกันแลกัน คนแลสัตว์ ทั้งโลก ก็จะอยู่ด้วยกัน อย่างมีความสุขแล้วครับ

 

ถามซะท่านโพธิสัตว์ต้องไปเข้าฌานระลึกกันยกใหญ่เลย
โมทนา..ๆ

 

ท่านผุ้ใช้นามสมมุติว่า โwธิสัตว์ ระลึกได้แล้วยังไงรบกวนมาเฉลยให้เหล่าผู้สนใจได้ทราบด้วยน่ะครับ
โมทนา ๆ

 

บารมีของท่านใกล้เต็มหรือยังครับ และปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้าแบบไหนครับ

โมทนาสาธุ ขอให้ท่านสำเร็จดั่งปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้าในอนาคตกาลครับ

 

ผมคิดว่ายังห่างไกลนะครับ อย่างที่กล่าวไว้ข้างต้นว่าเป็นผู้ขี้เกียจปฏิบัติธรรม แต่ถ้าเป็นตัวกลางในการทำให้คนอื่นปฏิบัติธรรมนั่นคืองานที่มาทำ ... ตัวจริงผมอย่าคิดว่าเลิศหรูอลังการ ใส่ขาว นุ่งขาว สงบเสงี่ยม ตรงกันข้าม ขี้เล่นเป็นลิง เป็นหัวหน้าเด็ก เป็นตัวตลกเพื่อนๆ ใส่กางเกงขาครึ่งส่วนเพราะทำงานสะดวกและขี้ร้อน
แต่ใช่ว่าไม่ปฏิบัติเลย ผมมีห้องพระเล็กๆอยู่บนห้องพัก เล็กจริงๆครับ ก็ปฏิบัติไปตามกำลังที่ทำได้ ถอดจิตยังไม่ได้ ระลึกชาติยังไม่ได้ แต่มีพรสวรรค์ชนิดหนึ่งคือสามารถกำหนดกำลังจิตรักษาโรคผู้อื่นได้ และได้ผล แต่ไม่ค่อยทำให้ใครนอกจากพ่อแม่ญาติพี่น้องตนเองครับ ใช้การนั่งสมาธิ ระลึกถึง กำหนดถึงบุคคลท่านนั้น และปล่อยทุกอย่างเท่าที่มีรักษาตามอาการท่านนั้นๆ และหายจริงครับ

ปล. ขอย้ำอีกครั้ง อย่าคิดว่าผมมาอวด เพราะผมไม่เปิดตัว ไม่อยากรู้จักใคร เล่าเสร็จ ตอบคำถามเสร็จก็จะเลิกใช้ชื่อนี้ครับ ดังนั้นไม่มีอะไรแฝงทั้งสิ้น

 

ขอมหาโมทนาบุญและบารมีของคุณ โwธิสัตว์ ที่ได้บำเพ็ญเพียรมาเป็นอันดีตั้งแต่ต้นชาติจนถึงปัจจุบันชาติด้วยนะครับ

อยากถามว่าตั้งกำลังใจอย่างไร ถึงสามารถมุ่งเน้นประโยชน์เพื่อส่วนร่วมมากกว่าส่วนตัว เพราะเมื่อมีความคิดอยากเป็นพระพุทธเจ้าแล้วนั้น รู้สึกตัว "อยากมี" "อยากเป็น" เกิดขึ้นซ่อนแฝงอยู่กับประโยชน์ส่วนรวม

 

ความคิดเห็นนั้นดีแล้วครับ

ทำดีอะไรๆ ก็ดีทั้งนั้น
จิตตั้งไว้ดี ย่อมได้รับผลดี

ภาวนา มาก ๆ เป็นสิ่งสำคัญ

 

บารมีของผมยังคิดว่าไม่เต็มหรอกครับสำหรับชาตินี้ แต่ทานบารมีจากการได้ช่วยเหลือพุทธศาสนาในช่วงต้น ค่อนข้างเต็มแล้ว ช่วงนี้อยู่ในช่วงสร้างปัญญาให้ผู้อื่น โดยที่ตนเองไม่มีความสามารถใดๆที่จะไปสั่งสอนผู้ใดได้ เป็นได้เพียงผู้นำสาร ผู้เป็นตัวกลางให้มนุษย์ได้พบกับธรรมะที่ถูกต้อง ส่วนใครที่เราดึงเขาไม่ได้ก็ต้องปล่อยวาง ปล่อยตามวาระกรรมดีกรรมบาปของเขา หากวาสนามีต่อกันก็จะได้มาช่วยเหลือเกื้อกูลกันในทางพุทธศาสนาต่อไป ... และผมค่อนข้างไม่ทราบคำธรรมะต่างๆนะครับ พูดแบบชาวบ้านๆนี่แหล่ะ ... ส่วนอยู่ระดับไหนผมมิอาจทราบได้ รู้แต่ทุกวันนี้ 100% ของชีวิตที่ใช้อยู่ 85% จะอยู่กับพระพุทธองค์ตลอด รักพระพุทธเจ้ามาก นึกถึงเป็นไม่ได้ น้ำตาจะคลอคิดถึงตลอด แต่ให้รักท่านมากแค่ไหน ก็อย่าให้เกินพระธรรมคำสอนของท่าน ซึ่งตัวท่านเองไม่เคยให้ยึดติดในตัวท่าน แต่ให้เดินตามพระธรรมที่ท่านทิ้งไว้ครับ
ส่วนในอนาคต เมื่อผมสร้างฐานที่มั่นทางปัญญาสำหรับผู้อื่นแล้ว ผมถึงจะเข้ามาแนวทางปฏิบัติครับ

ถามว่าปราถนาแนวทางไหน ตอบยังไงดี รู้แต่ว่าต้องการช่วยเพื่อนมนุษย์ให้เห็นธรรมมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่เคยยึดติดในเงินทอง ตายไปก็เอาไปไม่ได้ แต่ถ้าชาติปัจจุบันไม่พอมี ก็ทำอย่างทุกวันนี้ไม่ได้ครับ แต่ถ้ามีมากไป ก็อาจจะไม่ใช่คนแบบนี้ ... ครั้งหนึ่งเคยฝัน ไม่เก็บมาเป็นอภินิหารใดๆนะครับ แต่เป็นกำลังใจที่จะอุทิศตนต่อไปมากๆๆๆเลย คือในฝันได้กราบพระรูปหนึ่งซึ่งเป็นพระที่ตนนับถือ และเป็นผู้ที่ตั้งชื่อจริงให้กระผมตั้งแต่เกิด ในฝันท่านนั่งอยู่ใต้ต้นโพธิ์ เราเข้าไปกราบ และท่านได้พูดกับเราว่า " พระพุทธองค์ตรัสว่า ทางที่เดินอยู่ทำอยู่ ถูกต้องและเหมาะสมแล้ว " .... คำนี้ไม่ใช่คำทำนายใดๆในสายตาในความรู้สึกของผม แต่เป็นคำที่ให้กำลังใจผมมากๆ เพราะช่วงนั้นจะเหนื่อยมากๆด้วย .....
อย่างนึงที่อยากให้ทราบนะครับ เส้นทางสายนี้ แทบทุกครั้งที่มีเรื่องให้ไม่สบายใจ หมดกำลังใจ ท้อใจ หรืออะไรที่บั่นทอนใจใดๆ สิ่งศักดิ์ศิทธิ์จะหาไม่หนทางใดก็ทางหนึ่งมาให้กำลังใจท่านครับ

 

สาธุขอรับ

 

เวลามีคนประกาศตน
ผู้อื่นมักถามถึง ฤทธิ์ และปาฏิหาริย์เหนือมนุษย์

เขาเหล่านั้นน่าจะตระหนัก คิดว่า ธรรมะพระพุทธองค์ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
ปาฏิหาริย์ที่สุดแล้ว

สร้างสถานปฏิบัติธรรม สร้างปัญญา ให้ผู้คน มีกำลังมาก
ให้คนได้เข้าถึงธรรม

หลวงปู่ทอง วัดพระธาตุศรีจอมทอง เชียงใหม่
ท่านเป็นพระโพธิฯ บารมีสูง
ท่านสร้างสถานปฏิบัติ หลายแห่งมากแล้ว

 

ก็ต้องถามเป็นธรรมดาคะ เพราะว่าพระพุทธเจ้าเป็นสิ่งสิ่งมหัศจรรย์ของโลก

 

ตอบนะขอรับ

ตั้งกำลังใจอย่างไร การเห็นอกเห็นใจ การไม่เอาเปรียบใคร การช่วยเหลือผู้อื่น การช่วยเหลือพุทธศาสนา ทำมานานตั้งแต่ก่อนจะเข้ามาสายนี้เต็มตัวเมื่อ 5-6 ปีก่อนแล้วครับ เพียงแค่ยังไม่อุทิศตนเหมือนเช่นปัจจุบัน คงเพราะด้วยวาระ กาลเวลาที่มาถึงครับ นิสัยนี้คงเป็นนิสัยที่ติดตัวมานานแต่อดีตจนเรียกว่าสันดานไปแล้ว ทำอย่างไร ไม่รู้จะพูดอย่างไร เพราะมันไม่มีวิธีทำ เพราะเป็นสิ่งที่ติดตัวมา แต่ถ้าจะให้ตอบ ต้องรู้จักพอก่อนครับ เมื่อพอแล้ว คุณจะรู้เลยว่าสุขจากการได้รับนั้น เปรียบไม่ได้เลยกับสุขจากการให้ด้วยประการทั้งปวง แต่ก็อย่างว่า มนุษย์ที่มาเกิดไม่เหมือนกัน บางคนเกิดมาต้องการให้แต่ไม่พร้อม บางคนพร้อมแต่ไม่ให้ชอบรับ แต่สำหรับผมถ้าให้พูดแบบไม่เข้าข้างตัวเอง เกิดมาพร้อม (พร้อมพอประมาณ ) และก็พร้อมที่จะให้ครับ เงินทองต่างๆที่ได้มา ก็ไม่รู้จะเอาไปใช้อะไร ก็เอามาแปลเป็นปัญญาให้เพื่อนมนุษย์ในรูปแบบต่างๆดังที่กล่าว มองในมุมที่คนอื่นมองไม่เห็น ทำอะไรแล้วไม่ต้องไปสนใจผล ....
แต่สิ่งหนึ่งที่ผมอยากฝากไว้นะครับ เทคนิคการทำให้ต้นเป็นผู้ให้ ไปไหนมาไหนห้าง โลตัส บิ๊กซี ตู้รับบริจาค หรือทำบุญใดๆทุกอย่าง ( แต่ต้องพิจรณานะครับว่าของจริงและมีประโยชน์ไหม ) พวกทำบุญแล้วไปสร้างศาลาใหญ่ๆโตๆแต่ไม่ได้ใช้งานอย่าไปทำครับ ทำบุญสร้างพระสร้างอะไรที่ใหญ่ที่สุดในโลกอย่าไปทำครับ ทำบุญสร้างเทพเทวดาอย่าไปทำครับ พระพุทธเจ้าองค์เดียวเท่านั้น ทำบุญด้วยการให้ปัญญาผู้อื่นเพื่อทนุบำรุงพระพุทธศาสนาคือที่สุดครับ หรือคอยดูแลพระที่ปฏิบัติดีชอบ แต่อย่ายึดติดในตัวพระท่านนั้นๆนะครับ ยึดคำสอนพระพุทธองค์อย่างเดียว ทำบุญให้เป็นนิจครับ มีน้อยทำน้อย มีมากทำมาก ห้ามให้ตัวเองเดือดร้อน เจอที่ไหนก็หยอด ก็ทำบุญ 5 บาท 10 บาท ทำได้ทำ นี่คือการฝึกสละออกครับ เพื่อทำให้จิตเราเป็นผู้ให้ ที่สำคัญอย่าหวังผลจากการทำบุญนะครับ ทำแล้วจบกัน ตอนทำถ้ามีปิติสูงๆอย่างลืมให้ญาติพี่น้อง เทวดา เจ้ากรรมนายเวรทันทีนะครับ เราต้องเมตตากับทุกสิ่งไม่ใช่แค่ตนเอง

ถามเรื่องความอยากเป็น ปัจจุบันไม่มีครับความอยากเป็นพระพุทธเจ้า รู้แต่ว่าสิ่งเหล่านี้คือหน้าที่ๆเราต้องทำ แต่อย่าคิดว่าไม่หลง เพราะเราเป็นแค่มนุษย์ ไม่ใช่พระอรหันต์ที่หลุดพ้น ราคะ โทสะ ยังพอมีแต่ไม่มาก สมัยก่อนเคยหลงว่าตัวเองเป็นผู้วิเศษแต่ไม่มาก เพราะถ้าไม่ใช่ผู้วิเศษคงไม่มีบารมีมาทำขนาดนี้ แต่ตอนนี้สละทิ้งหมดแล้วครับ กิเลสตัวหลงทั้งนั้น ปัจจุบัน มนุษย์ธรรมดาๆคนหนึ่งที่มีหน้าที่ทนุบำรุงพุทธศาสนาเท่านั้นในช่วงนี้ ส่วนการปฏิบัติจะตามมาในอนาคตครับ

การให้ไม่จำเป็นต้องให้ใครเห็น ทุกวันนี้ทำโครงการมากมาย แต่ก็มีคนมากมายที่ไม่รู้ว่าใครคือเจ้าของโครงการ เพราะไม่อยากได้ความดัง ไม่อยากให้ใครมายกยอ ไม่หลง ไม่เอา
โครงการทุกที่ ทำเสร็จแล้วไม่ใช่ของเรา ทำเสร็จแล้วเป็นของพุทธศาสนา ถวายพระพุทธเจ้า ให้ปัญญาผู้อื่น อย่าหวังผลตอบรับ แต่ก็พอรู้ว่าสิ่งที่เราทำ จะทำให้เราเป็นผู้มีปัญญามากในอนาคต ก็รู้ไป ไม่ต้องสนใจ รู้แล้วปล่อย ทำหน้าที่ของตนเองต่อครับ

 

ขอเราถามบ้าง เพราะท่านบอกเอง ว่ามีอะไรให้ถาม

1. อะไรเป็นเหตุ เป็นแรงจูงใจให้ท่านปรารถนาพุทธภูมิ (ขอใช้คำว่าพุทธภูมิ เพราะฟังง่ายเข้าใจดี)

2. เฉพาะในชาตินี้ ท่านเริ่มมีความปรารถนาพุทธภูมิเมื่ออายุได้กี่ปี

3. ท่านคิดว่าท่าน บำเพ็ญบารมี เพื่อเป็นพระพุทธเจ้า เด่นทางด้านไหน 1.ปัญญาธิกะ 2. ศรัทธาธิกะ 3. วิริยาธิกะ

4. ท่านคิดว่า ตัวท่านเองได้รับพุทธพยากรณ์แล้วหรือยัง

5. ท่านมีความท้อแท้ แม้สักเพียงเล็กน้อยหรือไม่ ในการสร้างพระบารมี เพื่อพระโพธิญาณ

6. ท่านแต่งงานมีครอบครัว มีลูกแล้วหรือยัง

7. ถ้าท่านยังไม่แต่งงานมีครอบครัว แล้วปัจจุบันนี้ ท่านมีแฟนแล้วหรือยัง

8. ท่านเข้าใจความหมายคำว่า นางแก้วคู่บารมี ได้มากน้อยเพียงใด และท่านมีความคิดเห็นอย่างไร กับ นางแก้วคู่บารมี

9. ข้อสุดท้าย เมื่อท่านทราบแล้วว่า พระโพธิสัตว์ ต้องมีนางแก้วคู่บารมี แล้วตัวท่านไม่เที่ยวหานางแก้วคู่บารมี หรือ

ขอบคุณครับ

 

ขอบคุณครับ ตอบตาากำลังปัญญาที่มีนะครับ

1. ผมมิได้ใช้คำว่าพุทธภูมิ แต่เมื่อ 5-6 ปีก่อนผมได้กราบขอขมาพระรัตนตรัย และถวายตัวเพื่อใช้ในทางพุทธศาสนาให้สูงสุด ตัวเองไม่เคยคิดว่าตนเป็นพุทธภูมิ เพราะคิดเสมอว่าเราก็แค่มนุษย์ธรรมดาๆ ที่บำเพ็ญตนเพื่อประโยชน์ต่อพุทธศาสนา ผมเข้ามาด้วยความสุข ไม่อกหัก รักคุด แล้วเข้าทางธรรม แต่มาด้วยวาระแห่งเวลา ที่ถึงเวลาครับ สุขล้วนๆ

2. ข้อนี้ น่าจะรวมอยู่ในคำตอบข้อแรกนะครับ เอาเป็นว่าเริ่มจริงจังอุทิศตนเพื่อพุทธศาสนาประมาณอายุ32-33 ปีครับ

3. ปัญญาครับ

4. ผมไม่มีภูมิความสามรถที่จะรับรู้ได้ครับ แต่ชีวิตผมผูกพันธ์กับพระพุทธเจ้าตลอด และข้อนี้ไม่ทราบจริงๆ พ่อแม่ครูอาจารย์ทัก ก็จะแนวประมาณอวยพรให้ถึงความเป็นโพธิญาน แต่ไม่เคยบอกไม่เคยว่าเราได้พยากรณ์หรือยัง แต่ส่วนตัวคิดว่าน่าจะยัง คนบ้าๆบอๆอย่างผม ไม่เอาไหนเนี่ยนะ 555 สถานที่ปฏิบัติธรรมของผมเอง ผู้มาปฏิบัติสวดมนต์นั่งสมาธิกัน ผมหายจ๊อยยยยทุกที 555 แต่ก็มีบางครั้งที่ร่วมด้วยครับ

5. ไม่มีท้อแม้แต่น้อยครับ มีพระพุทธองค์เป็นกำลังใจเสมอ แต่เหนื่อยมีครับ ดังที่กล่าวไว้ในช่วงแรกๆ ว่ามารคือของโปรดครับ นิ่ง ปล่อย ละ วาง ยอมให้มารทำร้ายเพราะไม่อยากเป็นบ่วงกรรม เขาทำเราแต่เราขอให้เขาอโหสิกรรมให้เรา และท้ายสุดมารก็ทำอะไรเราไม่ได้ แต่อาจทำให้เราลำบากมากขึ้นนิดหน่อยในการบำเพ็ญตนสร้างบารมีครับ

6. ข้าพเจ้าเคยแต่งงานแล้ว และได้พญามารมาเป็นคู่ครับ 555 ฟังดูตลกนะครับแต่เรื่องจริง ผู้ใหญ่แนะนำครับ.... ไม่มีลูก ตอนนี้เลิกกันแล้ว เขามาเพื่อขัดทางบารมีครับ ผมเลิกมาได้ปีกว่าๆเองครับ ตอนนั้นมีเพียงข้อ 1. สถานปฏิบัติธรรมขนาดเล็ก หลังแยกทางกันแล้ว จึงมีข้อ 2 3 4 ครับ ปัจจุบันก็ยังโดนเขาใส่ร้ายสร้างเรื่อง กล่าวร้ายอยู่เลยครับ แต่ต้องปล่อยให้เขาทำ ไม่โต้ตอบ ใช้เมตตาเพื่อให้เขายอมอโหสิกรรมให้เรา แผ่เมตตาให้เขาตลอด .... ส่วนเหตุผลที่เลิก ข้าพเจ้าไม่ใช่คนเจ้าชู้ครับ ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยว แต่งงานแล้วรักคนเดียวดูแลคนเดียว แต่ด้วยเรื่องเหตุเขาเจ้าอารมณ์และเขาไม่ใช่ทางสายธรรมครับ ขวางผมตลอด และมีเหตุใหญ่ๆให้ต้องเลิก ผมจึงต้องเลิกครับ

7.ปัจจุบันมีแฟนครับ

8. ข้าพเจ้าไม่ค่อยรู้เรื่องนางแก้วคู่บารมี รู้แต่พุทธประวัติของพระพุทธเจ้า แต่จากชื่อ เป็นคู่บุญที่ตามมาดูแล มาปฏิบัติธรรม มาส่งเสริมให้กำลังใจกัน จนกว่าจะถึงจุดหมาย ซึ่งปัจจุบันแฟนของกระผม คือคู่บารมีครับ ไม่ได้พูดเพราะหลง แต่เธอมาเพื่อดูแลผมด้านสุขภาพ ( เป็นเภสัชกร ) ผมทำบุญที่ไหนไปด้วยเสมอ ไม่เคยขวางทางบุญมีแต่ช่วย มีจิตใจที่ปล่อยวางและชอบการปฏิบัติธรรมเมื่อมีโอกาส ชอบทำบุญ ทนผมทุกอย่างแม้บางครั้งผมอาจเจ้าอารมณ์บ้าง และอีกหลายๆเรื่องที่แสดงว่าเธอคือคู่บุญบารมีครับ

9. ตอบไปในข้อ 8 แล้วนะครับ ... ไม่ต้องตามหาครับ ถึงเวลาเขาจะมาเอง

 

การเรียนของข้าพเจ้า

อนุบาล ก็เด็กซนๆทั่วไป

ประถม 1-6 ก็เรียนได้เรื่อยๆ เป็นเด็กประจำ

มัธยม 1-3 ก็ยังอยู่ประจำ เริ่มเละ แต่ไม่มั่วสุมยาเสพติด ไม่มั่ว แค่ไม่ค่อยเรียนครับ จบ ม.3 เกรด 0.15 เป็นตำแหน่งที่ทำยากมากเพราะลองโหล่

มัธยม 4-6 เรียนพาญิชย์ได้แค่เทอมเดียวครับ ก็ถูกส่งไปต่างประเทศ ถูกส่งไปออสเตเรีย ปีกว่าๆ ก็โดนส่งกลับเพราะไม่ค่อยไปเรียน กลับมาเรียนที่พาณิชย์ในกรุงเทพได้เทอมเดียวก็ถูกส่งไปเรียนต่อที่นิวซีแลนด์ ได้ไม่กี่เดือนก็โดนส่งกลับ เพราะไปด่าอาจารย์เพราะไม่ยอมให้ซื้อรถ ( อายุไม่ถึง 555 ) กลับมาโต๋เต๋อยู่บ้านได้ปีกว่าๆ ซื้อวุฒิ ม.6 ไปเรียนต่อ อเมริกา

อเมริกา อยู่ที่นั่น 4 ปีครึ่ง ไปเรียนบ้างไม่เรียนบ้าง เล่นแต่กีฬา 4 ปีครึ่งที่อยู่ได้มาแค่ วุฒิอนุปริญญา

จบเรื่องเรียนครับ กลับมาอยู่ได้ได้สิบกว่าปีแล้ว

สรุปเรื่องเรียน อย่างเลวครับ 555