การเตรียมการรับมือภัยพิบัติทางเศรษฐกิจ

"เมื่อเด็ก หนูได้มีโอกาสเห็นหนทางที่เลวร้ายทั้งหลายอยู่ต่อหน้า
ทั้งยาเสพติด ทั้งชีวิตที่เลื่อนลอย และสิ่งแย่ๆ อื่นๆ
แต่หนูตัดสินใจแน่วแน่ว่า จะไม่เดินบนทางเหล่านั้นเด็ดขาด
หนูรู้ว่า ก า ร ศึ ก ษ า จะพาให้หนูพ้นจากวังวนเลวร้ายทั้งหลายได้

อาจมีคนมากมายที่โทษสิ่งแวดล้อมรอบตัว
แต่หนูใช้สถานการณ์แย่ๆ พวกนั้น มาเป็นพลังใจ
ที่จะผลักดันให้หนูหลุดพ้นออกมาให้ได้"

นอกจากที่ตั้งใจเรียนดีแล้ว เธอยังเลือกทำกิจกรรมต่างๆ เป็น
ประธานชมรมถ่ายรูป และริเริ่มทำโครงการบริการสังคมเพื่อ
รวบรวมจดหมายเขียนให้กำลังใจทหารที่อยู่ประจำการในแนวรบ
พร้อมทั้งเป็นสมาชิกสมาคมเกียรติยศแห่งชาติ และร่วมชมรมดุริยางค์
แล้วก่อนหน้านี้เธอยังวิ่งมาราธอนอีกด้วย

 

ในปีสุดท้ายในโรงเรียน เธอส่งใบสมัครเรียนไปมหาวิทยาลัยธรรมดา 4 แห่ง
ภายในรัฐนอร์ธแคโรไลน่า และที่ ม.ฮาร์วาร์ด รวมเป็นแห่งที่ 5
....ที่โรงเรียนของเธอ ตั้งแต่ก่อตั้งโรงเรียนมา ยังไม่เคยมีใครได้ไป
เรียนมหาวิทยาลัยระดับแนวหน้าสดุๆ ในอเมริกามาก่อนเลย
ดอว์นก็เลยตัดสินใจท้าทายความเชื่อ
โดยส่งใบสมัครไปที่สุดยอดมหาวิทยาลัยในฝัน คือที่ ฮาร์วาร์ด ด้วย

ครูแลรี่ การ์ดเนอร์ ครูสอนวิชาประวัติศาสตร์
เป็นคนเขียนจดหมายรับรอง เพื่อประกอบการสมัครเรียนที่ฮาร์วาร์ด
เขาเขียนในจดหมายว่า

 

"ข้าพเจ้าไม่ทราบจะหาสรรหาคำมาบรรยายในจดหมายรับรองนี้อย่างไร
ให้ได้ดังใจคิด ข้าพเจ้าไม่เคยเขียนจดหมายรับรองฉบับใดเหมือนฉบับนี้
มาก่อนเลย ....และคงไม่ได้เขียนอย่างนี้เป็นฉบับที่สองอีกแน่นอน

นักเรียนส่วนมาก เมื่อต้องเผชิญกับความยากลำบาก แม้เพียงเศษเสี้ยว
ของที่ดอว์นต้องประสบมา ก็คงท้อถอยยอมแพ้ไม่เป็นท่า
แต่สาวน้อยผู้นี้ ที่แม้ต้องผ่านเหตุการณ์แสนสาหัส ต้องพบกับความหิวโซ
ระเหเร่ร่อนไร้บ้านอยู่อาศัย และเผชิญความลำบากอีกนานัปการ
แต่เธอก็ลุกขึ้นยืนผงาดเหนืออุปสรรคชีวิตทั้งปวงนั้น
....ยืนตระหง่านเป็นสตรีสาวน้อย ที่โดดเด่นเหนือหมู่คน"

 

เหตุการณ์ในเดือนต่อๆ มาเธอได้รับตำตอบรับเข้าศึกษาในมหาวิทยาลัย
ในรัฐนอร์ธแคโรไลน่าทั้ง 4 แห่ง เป็นจดหมายตอบรับที่แนบมาพร้อมกับ
เอกสารมหาวิทยาลัยอีกปีกใหญ่ๆ ทั้งสิ้น

แต่เมื่อมีจดหมายจากฮาร์วาร์ดส่งมา กลับเป็นแค่จดหมายบางๆ เพียงฉบับเดียว
ไม่มีเอกสารอื่นแนบมาด้วยเลย
ซึ่งเป็นลักษณะจดหมายตอบปฏิเสธที่นักเรียนไม่อยากได้รับกันเลย
เมื่อเปิดจดหมายออกอ่าน พบใจความว่า

 

สุดยอดจริงๆ
;ปรบมือ;ปรบมือ;ปรบมือ

 

"ถึงคุณดอว์น ลอกกินส์ ข้าพเจ้ามีความยินดีจะแจ้งให้ทราบว่า
คณะกรรมการคัดเลือกนักศึกษาเข้าเรียน ได้ให้ข้าพเจ้ามาแจ้งว่า
ท่านได้รับการคัดเลือกเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดของเราแล้ว....
โดยปรกติทางมหาวิทยาลัยจะส่งสัญญาณมาบอกก่อนเวลาอันควรเช่นนี้
สำหรับนักเรียนที่โดดเด่นมากๆ เท่านั้น....”

นอกจากจะได้รับเลือกเข้าเรียนแล้ว....เธอยังได้รับทุนการศึกษาจาก
มหาวิทยาลัยอีกด้วย

 

เมื่อเรื่องราวของเธอได้กลายเป็นข่าว "From Homeless to Harvard"
เธอได้ให้สัมภาษณ์กับสถานีโทรทัศน์ WBTV ว่า

"เมื่อคุณมีความฝัน คุณสามารถบุกบั่นให้ฝันเป็นจริงได้
โดยไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น มีแต่ตัวคุณเองเพียงคนเดียวเท่านั้น
ที่จะสร้างฝันของตัวคุณเองให้เป็นจริงขึ้นมาได้"

 

นับแต่ที่เรื่องราวของเธอกลายเป็นข่าว มีผู้คนทั่วโลกให้ความสนใจ
และได้ส่งกำลังใจมาให้เธอมากมาย มีผู้ส่งเงินสนับสนุนให้เธอมาด้วย

ดอว์นบอกว่า ไม่ได้ต้องการเงินเหล่านั้น
"เพราะเมื่อเข้ามหาวิทยาลัย หนูได้ทุนค่าเล่าเรียน ค่าที่พักและอาหาร
ส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆ เช่นค่าตำราเรียน หนูสามารถหางานพิเศษทำ
เพื่อหาเงินมาได้" เธอตั้งความหวังไว้ว่า จะสามารถจัดตั้งองค์กรการกุศล
ที่จะช่วยเหลือเด็กวัยรุ่นที่ประสบอุปสรรคขัดขวางการศึกษา โดยใช้เงิน
ที่มีผู้บริจาคให้เธอมาเป็นทุนก่อตั้ง

"ยังมีเด็กอีกมากมายที่อนาคตยังมืดมน และพวกเขาต้องการ
ความช่วยเหลือมากกว่าหนูอีก หนูอยากให้พวกเขาได้ใช้เรื่องราว
ของหนูเป็นแรงจูงใจ และอยากทำให้ผู้คนทั่วไปรับรู้ว่า
ยังมีเด็กจรจัดไร้บ้านที่ต้องการความช่วยเหลืออยู่อีกมาก"

 

เมื่อวันที่ 7 มิย.2012 ที่ผ่านมา เป็นวันพิธีจบการศึกษาของโรงเรียน
ตอนที่สาวน้อย ดอว์นเดินขึ้นรับประกาศนียบัตร เพื่อนนักเรียนทั้งโรงเรียน
ต่างได้ลุกขึ้นยืน ปรบมือดังกึกก้องโดยพร้อมเพรียงกัน เพื่อแสดง
ความชื่นชมและให้เกียรติอย่างสูง แก่สาวน้อย-ดอว์น ลอกกิ้นส์
ผู้เด็ดเดี่ยวที่ทอฝันให้เป็นจริง......

.....เราขอยืนขึ้นเพื่อปรบมือให้เธอ และขอส่งใจให้เธอจงสำเร็จสัมฤทธิ์ผล
ในการสร้างสานฝัน ให้ตนเอง และให้โลกต่อไป....



(เรียบเรียงไทยโดย: หัชพันธ์ จากข่าว abc และ CNN)

 

โมทนาสาธุกับคุณไอยด้วยนะครับ
ขอเป็นกำลังใจให้คนดีอย่างคุณดอว์น ลอกกินส์และคุณไอยด้วยนะครับ
สวรรค์เปิดฟ้า เปิดทางให้กับคนดีหรือคนที่คิดบวก+ เสมอ

 

เรื่องราวต่าง ๆ ที่ไอยนำมาโพสนั้น เพื่อปลูกจิตสำนึกให้กับคนไทย
สะกดคำว่า "ปลูกจิต" ไม่ใช่ "ปลุกจิต" จริง ๆ แล้วสิ่งต่าง ๆ
ที่เขียนและทำขึ้นมา ตั้งใจว่าจะทำให้เป็นรูปร่าง เป็นโครงการ
แล้วเสร็จสมบูรณ์ขึ้นมาเสียก่อน เพื่อจะได้ให้ทุกคนเห็นตัวอย่าง
ที่เกิดขึ้นจริง ๆ และทำแล้วประสบผลสำเร็จออกมาได้อย่างไร
แต่เมื่อรู้ว่าประเทศไทยจะต้องมีหนี้ถึง 2 ล้านล้านบาท บวก
ดอกเบี้ยอีก 3 ล้านล้านบาท ต้องบอกให้ทราบว่า สิ่งที่ไม่เคยเห็น
ก็ได้มาเห็น สิ่งที่ไม่เคยเจอก็ได้มาเจอในยุคนี้ กับการกู้เงินชนิด
มโหราฬ การเป็นหนี้แบบมหาศาล และเป็นการกู้เงินอันไม่ก่อ
ให้เกิดรายได้อันใดที่เป็นรูปธรรม นอกจากโครงการขายฝัน
ไม่อยากจะบอกเลยว่า อนาคตของประเทศ ไม่ได้สะกดคำว่า
"ship" หาย แต่ต้องสะกดคำว่า "หายนะ" เลยทีเดียว
ถ้าการกู้เงินนี้ทำได้สำเร็จ ดังนั้นสิ่งที่ไอยตั้งใจจะค่อย ๆ ทำ
แบบค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไป ทำแบบเงียบ ๆ ไม่กระโตกกระตาก
อะไรมาก รอให้ผลของงานสำเร็จเรียบร้อยออกมาก่อน
ถึงจะค่อยบอกกล่าวกันนั้น จึงทำไม่ได้แล้ว ดังนั้นสิ่งที่ขอกันในตอนนี้
คือ ขอให้สิ่งที่ไอยคิด มีคนเห็นและร่วมทำไปพร้อม ๆ กับไอย
ขอเพียงแค่ 1 คนหรือ 1 กลุ่มในหมู่บ้านของจังหวัดนั้น ๆ ก่อน
ก็เพียงพอแล้ว เพื่อเตรียมการรับปัญหาที่จะเกิดขึ้นในอนาคตข้างหน้า
ซึ่งการทำงาน ไม่ได้ใช้เงินสักบาท เพียงแต่ใช้แรงกาย แรงใจ
ในการทำงาน เพื่อเตรียมการรับมือภัยพิบัติทางเศรษฐกิจและ
ภัยพิบัติทางธรรมชาติไปในตัวอย่างพร้อม ๆ กัน

 

ไอยยินดีที่จะเป็นที่ปรึกษาให้กับทุก ๆ คน โดยไม่คิดค่าใช้จ่าย
แต่การทำงานของไอย ต้องลงพื้นที่จริง ดูงานจริง เพื่อนำไป
วิเคราะห์ผลออกมา ถ้าเป็นในจังหวัดตรัง ยินดีไปทุกบ้าน ทุกพื้นที่
ที่ต้องการคำแนะนำเลยค่ะ แต่ถ้าไกล ๆ ก็มารับหน่อยแล้วกัน
เพราะแค่นี้คนข้าง ๆ ก็ค้อนตาขวับแล้วค่ะ

สิ่งที่ไอยขอ ก็เพียงแค่แรงกาย แรงใจ และองค์ความรู้ที่จะสามารถนำมา
ช่วยชาติได้ ไอยไม่ได้รู้ไปหมดทุกเรื่อง เพียงแค่ใช้พรแสวงเพียงอย่างเดียว
ดังนั้น สิ่งที่ไอยไม่รู้ ก็ขอผู้มีความรู้ ความเชี่ยวชาญ ทุกผู้ทุกนาม ไม่ว่าจะจบ
แค่ ป. 4 หรือเล่าเรียนถึงขึ้นเป็น ดอกเตอร์ ขอคำแนะนำไอยด้วยนะค่ะ
ขอฝากเนื้อฝากตัวและฝากหัวใจด้วยค่ะ

 

แรงบันดาลใจ

ฤดูฝน ปี 2531…
ชาวบ้านอำเภอปรางค์กู่ จังหวัดศรีสะเกษ ไม่ว่าคนเฒ่าคนแก่หรือคนหนุ่มคนสาว
ล้วนต่างเคยชินกับภาพชายวัยกลางคน ผิวคล้ำแดด สวมแว่นสายตาสั้น ในมือมี
ถุงปุ๋ยและจอบหรือเสียมเล่มเล็ก ก้มๆ เงยๆ อยู่ริมถนนสายหลักที่นำเข้าสู่ตัวอำเภอ
แลไม่ต่างกับเกษตรกรทั่วไปที่วุ่นงานอยู่ตามหัวไร่ปลายนา

ภายในถุงปุ๋ยนั้นมีเมล็ดพืชนับร้อยนับพัน ทั้งเมล็ดตาล สะเดา ขี้เหล็ก คูณ
เขามักจะจอดมอเตอร์ไซค์คันเก่าลงชิดขอบทาง เดินเลียบริมถนนพร้อมถุงปุ๋ย
ก้มลงขุดดินเพียงจอบเดียวแล้วหยอดเมล็ดพืชลงไป บางครั้งแทนที่จะเป็น
ถุงเมล็ดพืช ก็จะเป็นกระบะที่บรรจุกล้าไม้ซ้อนท้ายเพื่อนำมาปลูก เขาทำ
อย่างนี้ตลอดแนวถนนที่ทอดยาวนับสิบกิโลเมตร และตั้งแต่ฤดูฝนในปีนั้น
ก็นับเป็นเวลา 15 ปีแล้ว

นี่คือเรื่องราวความมุ่งมั่นของ นายดาบตำรวจวิชัย สุริยุทธ
บุคคลที่สร้างสีเขียวให้แก่เมืองปรางค์กู่ และเป็นช่วยเติมความเข้มแข็ง
ทางเศรษฐกิจให้ชุมชนด้วยผลผลิตจากป่าริมถนนที่ตนเพียรสร้าง

 

ผีบ้าในสายตาชาวบ้าน

นายดาบตำรวจวิชัย สุริยุทธ เป็นผู้บังคับหมู่งานสอบสวน ประจำสถานีตำรวจภูธร
อำเภอปรางค์กู่ จังหวัดศรีสะเกษ แต่ละวันของดต.วิชัย นอกจากจะทำงานใน
หน้าที่ให้บริการประชาชนแล้ว ยังทำงานนอกเหนืออันถือเป็นเรื่อง "ประหลาด"
ในสายตาชาวบ้านอยู่มาก ด้วยการเที่ยวได้ขนถุงเมล็ดพืชหรือกล้าไม้ไปปลูก
ตามริมถนน ตามพื้นที่สาธารณะอยู่คนเดียวเป็นประจำ บางคนนินทาดังๆ ว่า
นายดาบอาจจะเป็น "ปะสาง" หรือผีบ้า บางคนวิจารณ์เบาๆ ว่าปลูกต้นไม้
อย่างนี้เมื่อไรจะได้กิน บ้าหรือเปล่าที่นายตำรวจคนหนึ่งใช้เวลาว่างนอกเหนือ
การงาน เดินฝ่าแดดเพื่อปลูกต้นไม้ แถมพื้นที่ปลูกก็ไม่ใช่ที่ของตัวเอง เป็นที่
ทางริมถนน ริมสระขุดใหม่ ที่หัวไร่ปลายนาของชาวบ้านเสียอีก บางคนก็เห็น
เป็นเรื่องตลกเอาไว้หลอกเด็กว่า…นั่น! นายดาบเดินมาแล้ว ระวังแกจะเรียกให้
ไปช่วยปลูกต้นไม้นะ…หนีให้ไกลเชียว!

เสียงวิจารณ์หรือนินทาไม่สามารถหยุดยั้งความตั้งใจได้ ดต.วิชัยยังทำต่อไป
ด้วยความมุ่งหวังว่าต้นไม้เหล่านี้จะงอกงามเติบโตในวันข้างหน้า ให้ร่มเงาและ
เป็นแหล่งอาหารให้กับชาวบ้านโดยไม่ต้องจ่ายสตางค์สักแดงเดียว

 

ต้นไม้ที่โตขึ้นด้วยสองมือของดต.วิชัย นอกจากจะมีเรียงร่มเงาอยู่แนวถนน
สายหลักนี้แล้วก็อยู่บนถนนอื่นๆ ทั่วอำเภอปรางค์กู่ รวมทั้งตามวัด โรงเรียน
ที่ว่าการอำเภอ สถานที่สาธารณะต่างๆ กระทั่งที่หัวไร่ปลายนาที่เคยแห้งแล้ง

ต้นไม้ที่รอดเติบโตมาถึงทุกวันนี้นับได้เป็นแสนต้น แต่ถ้านับจำนวนเมล็ดพืชและ
กล้าไม้ที่หย่อนลงผืนดินตลอดระยะของการทำงานนั้น ไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลย
หากจะกล่าวว่า ดต.วิชัยปลูกต้นไม้มาแล้วนับล้านต้น

แรงบันดาลใจ

ความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของเรื่องราวในโลกนี้ล้วนแล้วแต่มีแรงบันดาลใจ
เป็นตัวผลักดันในเบื้องแรก

แรงบันดาลใจของ ดต.วิชัย มาจากการได้เข้าร่วมอบรมโครงการ
"แผ่นดินธรรมแผ่นดินทอง" จนติดใจอุดมการณ์ของโครงการ


"สรุปได้ 3 ข้อง่ายๆ คือ หนึ่ง-พึ่งตนเองอย่างมีศักดิ์ศรีโดยไม่เบียดเบียนใคร
สอง-ต้องขยันอย่างฉลาดและปราศจากอบายมุข
สาม-เมื่อเห็นเพื่อนบ้านเป็นทุกข์ ถือเป็นภารกิจที่เราต้องร่วมกันแก้ไข
แล้วเราจะได้เพื่อนบ้านที่ดี ถ้ามีเพื่อนบ้านที่ดีก็ไม่ต้องมีรั้วบ้าน

 

นอกจากนี้ ดต.วิชัยยังประดับใจในปรัชญาง่ายๆ ทว่าลึกซึ้งซึ่งได้มาจากการอบรม…

จะปลูกพืชต้องเตรียมดิน จะกินต้องเตรียมอาหาร
จะพัฒนาการต้องเตรียมประชาชน จะพัฒนาคนต้องพัฒนาที่จิตใจ
จะพัฒนาใครเขาต้องพัฒนาตัวเราก่อน…

ยิ่งกว่านั้น สิ่งที่เป็นบทสรุปที่เปรียบเสมือนการปลูกต้นไม้ในหัวใจ
ของดต.วิชัย ก็คือการได้พูดคุยกับพระรูปหนึ่งที่ทำหน้าที่วิทยากร
ในการอบรมครั้งนั้น

"ท่านบอกว่าคนที่จะเป็นวิทยากรนั้นมีมากมาย เพราะเมืองไทยเรามีนักวิชาการ
และมีดอกเตอร์มากมาย แต่หาคนที่เป็นนักปฏิบัตินั้นยาก"

นอกจากคำพระที่กระตุ้นความคิดแล้ว ความที่มาจากครอบครัวที่ขาดแคลน
ก็เป็นอีกปัจจัยหนึ่งที่ช่วยโหมพลัง ยิ่งเมื่อมองสภาพเศรษฐกิจโดยทั่วไป
ก็จะเห็นว่าปรางค์กู่เป็นอำเภอที่ค่อนข้างแห้งแล้ง กันดาร พื้นที่เป็นที่ลุ่ม
สลับกับที่ดอน ในส่วนที่ลุ่มบางปีน้ำท่วม ที่ดอนกลับแห้งแล้ง จังหวัดศรีสะเกษ
เองก็ติดอันดับจังหวัดยากจนและแห้งแล้งที่สุดในประเทศ

และถ้าจะใช้ต้นไม้เป็นทางออกหนึ่งในการบรรเทาปัญหาความยากไร้ ก็ต้อง
ปลูกต้นไม้ยืนต้นประเภทที่ใช้เป็นอาหารได้ ต้นไม้ที่ปลูกควรเป็นต้นไม้พื้นเมือง
เพาะพันธุ์ง่าย ขึ้นง่าย ดูแลไม่ยาก เหมาะกับสภาพแห้งแล้ง

 

ต้นไม้ของนายดาบ

ในช่วงที่กระแสอนุรักษ์กำลังก่อตัวขึ้นเมื่อ 7-8 ปีก่อน ทางอำเภอปรางค์กู่
มีการรณรงค์ให้ชาวบ้านปลูกต้นไม้ ทั้งไม้ยืนต้นและไม้ใช้สอย แต่ปัญหา
ที่มักเกิดขึ้นเสมอก็คือ เมื่อปลูกแล้วมักถูกวัวควายเหยียบย่ำ หรือไม่ก็กิน
เป็นอาหาร ไม่ค่อยมีโอกาสรอด ครั้นหน้าแล้งก็แห้งตายเพราะไม่มีใครดูแล
แถมยังถูกไฟที่ชาวบ้านเผาซังข้าวไหม้ลามตายแทบไม่เหลือ

ดต.วิชัย สังเกตเห็นตาลต้นหนึ่งที่ขึ้นอยู่ริมถนนสายปรางค์กู่-สำโรงทาบ
หลังจากเฝ้ามองความเปลี่ยนแปลงของมันก็พบว่า เมื่อต้นโตได้ระยะหนึ่ง
ก้านตาลเปรียบเสมือนอาวุธป้องกันตัวเอง ช่วยให้รอดพ้นจากการเหยียบย่ำ
ของวัวควาย ทั้งยังเป็นพืชสารพัดประโยชน์ใช้ได้ทั้งลำต้น ตั้งแต่ใบที่นำไป
ทำเครื่องจักสาน ดอกหรืองวงตาลเป็นที่มาของน้ำตาลสด ยังมีผลที่มีเนื้อนิ่ม
หวานอร่อยอีกล่ะ คุณสมบัติเหล่านี้สร้างจินตนาการให้ดต.วิชัย มองเลยไปถึง
การสร้างรายงานสร้างรายได้ให้ชาวปรางค์กู่ หรือถ้าตาลให้ผลผลิตจนล้นตลาด
ก็อาจจะเกิดอุตสาหกรรมตาลกระป๋องในชุมชนก็ได้

 

ไม่เพียงต้นตาลที่เติบโตด้วยสองมือของดต.วิชัย แต่ยังต้นไม้อีกหลายชนิด
ต้นยางที่แข็งแรงร่มรื่น มะค่าแต้ที่เหมาะเป็นไม้ใช้สอย ขี้เหล็กที่ดอกสวยและ
กินได้ ยังมีสะเดา พุทรา คูณ ต้นถ่อน ต้นไม้เหล่านี้ให้ทั้งร่มเงาและเป็นอาหารได้ด้วย

ในฤดูแล้งที่ฝนฟ้าไม่เป็นใจ ดต.วิชัย จะใช้เวลาว่างในการเก็บเมล็ดพืชที่ร่วงหล่น
ตามลานวัด รวมทั้งขอให้เด็กๆ ที่วิ่งเล่นช่วยกันเก็บมาฝาก แล้วนำมาเพาะพันธุ์
ในอุปกรณ์ที่หาง่ายๆ จำพวกวัสดุเหลือใช้ เช่น กระป๋อง กะลา ขวดน้ำพลาสติกผ่าครึ่ง
ใส่ดินลงไปแล้วกดเมล็ดฝังพอปริ่ม รดน้ำสม่ำเสมอ เมล็ดก็แตกแทงยอดเป็นต้นกล้าเล็กๆ


เรื่องง่ายๆ ที่แทบไม่ต้องมีค่าใช้จ่าย อาศัยเพียงแรงกายและแรงใจทำในวันว่างและ
เป็นการออกกำลังกายอย่างดี แต่ผลที่ได้รับนั้นยิ่งใหญ่กว่ามากมาย ได้ทั้งความร่มรื่น
สีเขียวที่ชอุ่มชุ่มชื่นเป็นทัศนียภาพที่งดงาม ชาวบ้านที่ขี่รถเครื่องผ่านมามักจะจอด
เด็ดยอดอ่อนสะเดา หรือต้นถ่อนไปขึ้นสำรับมื้อเย็น บ้างก็เอาก้านตาลไปทำรั้วกััน
วัวควาย ครั้นฤดูร้อนมาเยือน ดอกคูณสีเหลืองสดก็ผลิบานอวดความงามแก่คนทั้งอำเภอ

นี่ก็ผลงานของดต.วิชัย อีกเหมือนกัน

 

วันเวลาที่ฝ่าฟันอุปสรรค

เมื่อแรกเริ่ม สิ่งที่ดต.วิชัยทำให้กับเมืองปรางค์กู่เป็นเรื่องที่ชาวบ้านมองว่าเป็นเรื่องตลก

ผู้คนเฝ้ามองดู ดต.วิชัย ปลูกต้นไม้โดยไม่เคยให้ความช่วยเหลือ ไม่มีใครยื่นมือช่วยขน
กล้าไม้ในยามที่ต้องเดินแบกกะบะท่ามกลางแดดร้อน หรือในยามที่ฝนพรำ บางที
ปลูกแล้วก็ตายเพราะชาวบ้านถอนทิ้งแล้วปลูกต้นยูคาลิปตัสมาลงทับแทน เพราะ
ชาวบ้านเห็นว่าเป็นไม้โตเร็ว ขายได้ราคาดีกว่าไม้พื้นเมืองที่โตช้า เรื่องราวเช่นนี้
เกิดซ้ำๆ แม้นายดาบจะขอร้องก็ตาม

เป็นธรรมดาที่รู้สึกหวั่นไหว แต่ดต.วิชัย บอกว่าโชคดีที่ครอบครัวให้กำลังใจ
เชื้อไฟจึงไม่มอด

"สมัยโบราณ พระเจ้าชัยวรมัน (กษัตริย์แห่งราชอาณาจักรกัมพูชาโบราณ
ปี พ.ศ. 1725-1765) ยังสร้างปราสาทหินได้ (ปราสาทนครวัด) เราคนรุ่นใหม่
ทำง่ายกว่านั้น ปลูกต้นไม้ก็ได้ทั้งทิวทัศน์สวย เป็นสิ่งถาวร"

 

เดินปลูกต้นไม้อยู่คนเดียว 5-6 ปี ราวปี 2535-2536 จึงค่อยมีคนเห็นว่าสิ่งที่
ทำนั้นเป็นประโยชน์ และเริ่มได้รับความร่วมมือจากผู้คนในอำเภอปรางค์กู่มากขึ้นเรื่อยๆ

ทั้งตาลและต้นไม้อื่นๆ ทุกวันนี้เติบโตให้ความร่มรื่นกับอำเภอปรางค์กู่ ส่วนใหญ่เริ่ม
เก็บผลผลิตไปใช้ได้ ตาลต้นเก่าๆ ในทุ่งนาเมื่อหมดอายุก็ถูกนำไปแปรรูปเป็นสินค้า
ด้านหัตถกรรม ทั้งของที่ระลึกรูปแบบต่างๆ ตุ๊กตา หมวกสาน งานศพในชุมชนก็มี
ชักชวนให้แจกเมล็ดพันธุ์พืชเป็นของชำร่วย ด้วยการสนับสนุนของดต.วิชัย ในฐานะ
รองประธานสภาวัฒนธรรมของอำเภอปรางค์กู่

15 ปี ของการทำงานที่เริ่มต้นอย่างโดดเดี่ยว แต่ลงเอยด้วยความอบอุ่น