การเตรียมการรับมือภัยพิบัติทางเศรษฐกิจ

ยกตัวอย่างในการทำงานที่นี่ก็ได้ค่ะ เวลาไอยทำงาน
ไอยมักจะสอนตัวเองเสมอว่า ทำทุกอย่างด้วยใจรัก และ
รักในงานที่ทำ และต้องทำให้ดีที่สุด ไม่เกี่ยงงานใด ๆ
เพราะงานทุกงานคือการที่ทำให้เราได้เรียนรู้และมี
ประสบการณ์เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อไอยจบ ม. 3 ไปเรียนต่อ
สายพาณิชย์ คือ ปวช. ช่วงระหว่างปิดเทอมทุกภาค
ไอยจะออกไปหางานทำทุกครั้ง เพื่อหารายได้มาเป็น
ค่าหนังสือบ้าง ค่าเทอมบ้าง ค่าเสื้อผ้าบ้าง เพราะว่า
พ่อกับแม่มักบอกกับเราว่า ไม่ค่อยมีตังค์ เชื่อมั้ยค่ะว่า
วันเสาร์-อาทิตย์ ไอยมีเสื้อผ้าไปเที่ยวแค่ตัวสองตัว
เวลาไปไหนทุกคนก็จะเห็นว่าไอยใส่เสื้อตัวนี้ทุกครั้ง
ปีหนึ่งถึงจะได้ชุดใหม่สักตัว แต่พอเราโตเป็นสาว
เพื่อน ๆ ใส่เสื้อผ้าใหม่มาเสมอ อ้ายเราก็มีแต่ตัวเก่า ๆ
นี่แหละค่ะ ใส่ทั้งปีทั้งชาติ ด้วยเหตุที่แม่พร่ำบอกว่า
เราไม่ค่อยมีเงิน ด้วยความที่อยากช่วยท่าน ไอยก็ออก
ไปทำงานช่วงปิดเทอมทุกครั้ง ไม่เลือกงาน ใครให้ทำ
อะไรก็ไปทำ ไปเป็นเด็กฝึกงานบริษัทนั้นบ้าง
หน่วยงานราชการไหนรับเด็กฝึกงาน ก็ขอไปทำบ้าง
ทำงานไป ร้องไห้ไปก็มี เพราะผู้ใหญ่บางคนเขาเห็นเราเด็ก
ทำงานไม่เป็น ทำงานไม่ถูก ก็โดนเอ็ด โดนข่มบ้าง
เราก็กลั้นใจทำงานไปตลอด แต่ก็โชคดี ยังมีเจ้านาย
ที่ยังเอ็นดูเด็ก ๆ อย่างเรา คอยกำราบคนเหล่านั้นให้บ้าง
ก็เลยทำได้จนจบเทอม และไอยก็ทำงานแบบนี้ทุกครั้ง
จนเข้ามหาลัย ซึ่งแต่ละที่เป็นของรัฐทั้งนั้น ต้องสอบ
แข่งขันทุกครั้ง แต่ด้วยความโชคดีก็ติดตลอด ไม่งั้น
ไอยคงไม่ได้เรียนแล้ว โดยเฉพาะตอนจบ ปวส.
แม่จะไม่ยอมส่ง จะให้เราทำงาน ตอนนั้นน้ำตาตกเลยค่ะ
เพราะอยากเรียนต่อปริญญาตรี สมัยนั้นปริญญาตรี
ยังไม่เกร่อเหมือนสมัยนี้ มีมหาลัยไม่กี่แห่งหรอกคะ
เผอิญเราสอบติด มศว. แม่ก็จะไม่ส่ง ให้เราทำงาน
เพราะตอนนั้นไอยสอบติดสำนักข่าวกรองแห่งชาติ
แต่ไม่ไปรายงานตัว เพราะตั้งใจจะเรียนต่อให้จบ
ปริญญาตรี แต่พ่อเอ่ยปากกับแม่ว่า มันสอบได้แล้ว
ก็ให้มันเรียนเถอะ ปิดเทอมมันก็ออกหางานทำตลอด
และค่าเทอมก็ไม่ได้แพงมาก สมัยนั้นค่าหน่วยกิต
แค่ 2-3 พันต่อเทอมเท่านั้นเอง สรุปแล้วว่าเราได้
เรียนต่อ แต่ตอนเรียนไอยก็ทำงานเป็นพนักงานเสริฟ
ร้านอาหารแถวบ้านไปด้วย แต่ไม่ใช่เด็กนั่งดริงค์อย่างสมัยนี้นะค่ะ

 

และอานิสงห์ที่ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย พอไอยจบ
แค่ส่งใบสมัครงานไปก็มีหลาย ๆ ที่เรียกตัวไปสัมภาษณ์
มีบริษัทแรกเลยอยู่แถวถนนศรีนครินทร์ แต่บ้านไอยอยู่สาทร
วันแรกไปบริษัทแห่งนี้ไม่ถูก เพราะไม่รู้จักเส้นทาง ก็เลยกลับบ้าน
เขาก็ยังอุตส่าห์โทรมาตามให้ไปสัมภาษณ์อีก
อ้าวไหน ๆ ตามขนาดนี้แล้ว เราก็ไป
ปรากฏว่าเขาให้เรานั่งรอ 2 ชั่วโมง ไอยเห็นนานแล้วก็เลย
เดินไปถามว่าอีกนานมั้ยค่ะ สักพักเขาก็เรียกไปสัมภาษณ์
ตอนนั้นไอยไม่รู้หรอกค่ะว่า ถูกสัมภาษณ์กับ MD. เอง
เขาก็ลองภูมิสารพัด ผลสุดท้ายรับเราเข้าทำงาน ก็มีเฮล่ะค่ะ
ทราบมั้ยค่ะว่า ทำไมเขารับไอยเข้าทำงาน ก็ด้วยเหตุผลที่ว่า
ใบสมัครงานของไอย จะระบุประสบการณ์ทำงาน ซึ่งลงไว้
ว่าช่วงปิดเทอมทำงานกับบริษัทใด ที่ใด ซึ่งทาง MD
เขาประทับใจไอยตรงนี้แหละค่ะ นี่อย่างไรละค่ะ
ที่ทำให้ไอยได้งานทำ โดยแค่เห็นแต่ใบสมัครส่ง
ทางไปรษณีย์ไปเพียงอย่างเดียว

 

ตลอดเวลาการทำงานที่ผ่านมา ไอยจะทุ่มเทกับการทำงานให้เสมอ
และจะทำงานเลยเวลาทุกครั้ง บางทีนอนที่ออฟฟิสเลยก็มี
แม้กระทั่งทุกวันนี้ก็ยังทำแบบนี้มาตลอด เวลาไอยทำงาน
ให้กับคนอื่น ไอยจะเอาความรู้สึกว่างานที่ทำอยู่เป็นของเราเอง
ดังนั้น ตรงไหนที่จะ safe ค่าใช้จ่ายได้ หรือลดรายจ่ายที่ไม่จำเป็นลง
จะทำในทันทีเลย ยกตัวอย่างการทำงานที่โครงการนี้ ทราบมั้ยค่ะ
ว่าก่อนหน้านั้นเจ้าของโครงการจ้างพนักงานกี่คน และต้องเสียค่าใช้จ่าย
ต่อเดือน ๆ ละเท่าไหร่บ้าง

 

เจ้าของโครงการ จ้างพนักงานประจำ คือโฟร์แมน 1 คน
เงินเดือนๆ ละ 8,000 บาท รวมค่าใช้จ่ายอื่น ๆ อีก
รวมแล้วต้องจ่ายประมาณ 15,000-17,000 ต่อเดือน
พนักงานทั่วไป 3 คน ๆละ 12,000.- จำนวน 1 คน
และ 10,000.- อีก 2 คน ไม่รวมค่าน้ำมัน ค่าอาหาร
และค่าใช้จ่าย ๆ อื่น ๆ อีกต่างหาก และพนักงานรายวัน ๆ ละ
500.- อีกหลายคน รวมแล้วค่าใช้จ่ายเดือนละเกือบแสน
ซึ่งยังไม่คิดค่าแรงไอยนะค่ะ เอาเฉพาะค่าใช้จ่ายก่อนหน้า
ที่ไอยจะเข้ามาดูแล

 

นี่เฉพาะรายจ่ายค่าแรง ยังไม่นับรวมค่าวัสดุก่อสร้างต่าง ๆ
ของงานอีกนะค่ะ และการจ่ายเงิน เขาจ่ายกันตามงวดงาน
พองานเสร็จตามสัญญา นายจ้างถึงจ่ายเงิน ทีนี้ย้อนกลับ
มาดูกันว่า รายจ่ายของบริษัทเดือนละหลายแสน แต่พนักงาน
ทำงานไม่คุ้มกับเงินเดือนที่จ่ายเลย มาทำงานวันหยุดวัน
ทำสองวันขอหยุดวัน และขอเบิกล่วงหน้าอยู่เรื่อย และบางคน
ก็ไม่ได้ทำงานอะไร ซึ่งไอยก็ทักท้วงว่าคุณเอาเขามาทำงานได้อย่างไร
เพราะนั่นคือภาระค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นโดยไม่จำเป็น

 

ซึ่งเมื่อเห็นดังนั้น ก็เรียกเจ้าของโครงการมานั่งคุยกันว่า
คุณจ่ายเงินแบบนี้ แล้วคุณจะเหลืออะไร เพราะเท่าที่เห็น
ทำงานมาก็เป็นรายจ่ายทั้งหมด ลูกน้องบางคนที่ไม่จำเป็น
อู้งาน เกี่ยงงาน หยุดงาน ก็ตัด ๆ ออกเสียบ้าง ซึ่งทาง
เจ้าของโครงการก็ไม่เห็นด้วย บอกว่ายังต้องมีคนทำงาน
ให้เขาบ้าง เพราะตัวเขาเองก็รับงานหลายที่ ไม่มีเวลา
มาดูแลทั้งหมด OK. ในเมื่อเราแนะนำ เขาไม่เห็นด้วย
เราก็เลยลงมือทำงานเอง

 

ไอยเข้าไปดูแลเรื่องการบริหาร เรื่องการเงิน ระบบบัญชี
โอ้โห แม่เจ้าโว้ย บัญชีรั่ว บัญชีหลุดกันระเบิดเถิดเทิง
ไม่มีบิลแนบมาบ้าง ค่าอะไรต่ออะไรเข้ามาเบิกบ้าง
พอโดนไอยจี้ถาม ตัวสั่นงันงก เข้าไปฟ้องนายหัว
(เจ้าของโครงการ) ว่าไอยดุจัง เคี่ยวจัง เงินยืมก็ต้องลงบัญชี
แหม ก็แน่ซิย่ะ เงินยืมส่วนเงินยืม ขอส่วนขอ ให้ส่วนให้
จะเอามาปนกันได้อย่างไร ไอยก็เลยพูดว่า เพราะคุณบริหารงาน
แบบนี้นะซิ เงินถึงได้รั่วหล่นหายไปหม๊ด

 

ไอยเริ่มต้นรื้องานใหม่ทั้งหมด จัดระบบบัญชีใหม่
ใครจะเบิกอะไร ต้องมีบิลมาทุกครั้ง ถ้าไม่มีบิลต้องแจง
รายละเอียดและเซ็นต์รับเงินทุกครั้งเสมอ
ระบบการเบิกค่าแรงล่วงหน้า ก็เช่นเดียวกัน
ไม่ใช่ไปเบิกกับนายหัว และนายหัวก็จำเอา
บางครั้งเจ้าตัวก็ลืม หรือไม่ลูกน้องก็ลืมลงบัญชี
แต่คนที่สบายคือตัวลูกน้องนั่นแหละ ได้เงินเพิ่มฟรี..
เป็นแบบนี้ทุกเดือน เฮ้อ..

 

วางระบบบัญชีเสร็จแล้ว ก็หันไปเรื่องงานเลขานุการ
งานเสมียน นี่ก็อีกเหมือนกัน เอาเมียน้อยมาทำงาน
เป็นเลขา ความรู้อะไรก็ไม่มีซักอย่าง ทำบิล ทำบัญชี
ก็รั่วทุกวัน เจ้าไอยก็ต้องมาตามแก้งานให้ตลอด
แถมพอนายหัวไม่อยู่ออกไปข้างนอก พี่ท่านก็ออกบ้าง
แต่ถ้านายหัวอยู่ละก็ ไม่ขยับออกนอกออฟฟิสเลย
แต่อ้ายเราตามล้างตามเช็ดงานที่ทำให้ บางครั้ง
ตอนนอนค้างออฟฟิส เพื่อเช็คระบบบัญชีและ
เคลียร์งานเอกสารให้ทั้งหมด แหม ก็เราเรียน
สายพาณิชย์ เอกเลขานุาการ พิมพ์ดีดนาทีละ
60-70 คำ ส่วนท่านเลขาจบ ปวช. ก็จริง
แต่พิมพ์ดีดไม่เป็น ทำงานก็ไม่เป็น เพราะจบ
ออกมาแล้ว ก็ไปทำงานเสริมสวย แต่นายหัว
ท่านอยากจะเอาใจ ก็เลยให้มาทำงานด้วย
เอาละซิ กำตกอยู่ที่เรา มาให้เราสอนงาน
พอเราสอนงานให้ ก็ทำเป็นมึนซะอย่างนั้น
น่าปวดหัวมั้ยละค่ะ

 

เอาละ ไหน ๆ ก็รับงานมาแล้ว ก็จะทำงานให้ดูว่า มืออาชีพ
เขาทำงานกันอย่างไร คุณรู้มั้ยค่ะว่า ไอยต้องมานั่งรื้อบัญชี
ทำทั้งหมด ตั้งแต่เขาเริ่มกิจการ ระหว่างนั่งทำบัญชี ก็นั่งทำ
เอกสารสัญญาต่าง ๆ ให้เจ้านายไปด้วย แถมคิดจะทำ
จัดสรรที่ดิน โยนงานมาให้เราทำ Project ให้อีก เอาโครงการ
บ้านจัดสรรของพรรคพวกมาให้อีก แถมรับ job ทำนายหน้า
ที่ดิน รับขายฝากที่ดินอีก เอามันเข้าไปค่ะ รับงานทุกอย่าง
เข้ามาทำ เอาเลยเจ้าค่ะ ทำให้ดูเลยว่า เราทำได้หรือไม่
ปรากฏว่า ทุกคนที่เห็นผลงานเราออกไป อึ้งเป็นแถว
โดยเฉพาะงาน Project ที่ส่งเข้า bank คนใน bank
ยังพูดเลยว่า ใครเป็นคนทำงาน ทำงานได้แบบนี้เท่ากับ
คนใน bank ทำ project เลยนะ เสียอย่างเดียว ไม่มี cash flow
และการประเมินราคา ถ้าทำได้ครบ ก็ใช่เลย แหมคุณเจ้านายขา
กะไม่ต้องจ้างใครเลยนะค่ะ ให้เจ้าไอยกินรวบอยู่คนเดียว

 

และตอนทีเห็นการทำงานเด่นชัดที่สุด ตอนไหนรู้มั้ยค่ะ
ตอนที่ไอยไม่สบาย ต้องเข้าโรงพยาบาลฉุกเฉิน
ตอนนั้นกำลังนั่งทำงานค้างอยู่ ซึ่งวันรุ่งขึ้นเป็นวันสำคัญ
ที่จะต้องเอาเอกสารทั้งหมดไปทำเรื่องที่กรมที่ดิน
แต่ไอยทำเอกสารเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว แต่ยังไม่สมบูรณ์
เท่าไหร่ พอดีไม่สบายกระทันหันเสียก่อน รุ่งเช้าวันนั้น
นายหัวระดมลูกน้องทั้งหมดในออฟฟิส 4-5 คน เข้ามา
ทำงานต่อในเรื่องเดียวที่ไอยกำลังทำนี่แหละค่ะ ซึ่งก็
เพียงแต่ print ข้อมูลออกมาเท่านัันเอง และจัดระบบ
เอกสารให้เข้าที่เข้าทางนิดหน่อย ซึ่งก็มี guide line
ของเอกสารเก่า ๆ บ้างแล้ว และมาคุยกับเราว่า
ไม่มีไอย ผมก็ทำได้ แต่ลูกน้องแอบมากระซิบว่า
วันนั้นนายหัวโวยวายใหญ่เลย คนนั้นก็ทำไม่ได้
คนนี้ก็ทำไม่เป็น กว่าจะงมหาเรื่องที่ไอยทำไว้
ก็แทบตาย

 

ทราบมั้ยค่ะว่าเวลาไอยทำงานหลายอย่างในเวลาเดียวกัน
ไอยจะจัดสรรอย่างไร ถ้าไอยนั่งทำระบบบัญชี ไอยจะนั่ง
print โบร์ชัวร์โครงการบ้านจัดสรรไปด้วย และรายละเอียด
ในโบร์ชัวร์ไม่ว่าจะเป็นรูปภาพ การจัดโปรโมชั่น ไอยจะเป็น
คนทำเองทั้งหมด เพราะตอนแรก ๆ กะจะให้โรงพิมพ์ทำให้
แต่เช็คราคาแล้วแพงมาก ไอยก็เลยลงทุนนั่งทำเอง พิมพ์เอง
ถ่ายรูปเอง คิดแผนการตลาดให้ แถมเดินแจกโบร์ชัวร์เองอีกต่างหาก
เป็นเจ้าไอย All-In-One ทำงานได้หมดทุกอย่าง ซึ่งก็เป็น
เช่นนั้นจริง ๆ ไม่ใช่ว่าไอยเก่ง แต่ไอยชอบเรียนรู้ ตรงไหนไม่เป็น
ก็หัดทำ

 

ยกตัวอย่างการทำเวปไซด์ ด้วยความที่เห็นว่ารับจ้างทำเวป
มันหลายตังค์อยู่ ไอยก็เข้าไปศึกษาในเน็ต ลองผิด ลองถูก
จนสามารถทำเวปไซด์ได้ด้วยตัวเอง ยังมีหลาย ๆ อย่างอีกนะค่ะ
ที่ไอยอยากรู้อะไร ต้องเข้าไปเรียนรู้ให้ได้ ซึ่งนั่นทำให้เราสามารถ
ทำงานได้เกือบทุกอย่าง และช่วย safe ค่าใช้จ่ายให้กับตนเอง
และองค์กรที่เราทำงานให้ ไอยไม่เคยเกี่ยงนะค่ะว่า เป็นเจ้านาย
และต้องลดตัวมาล้างห้องน้ำให้ลูกน้องเห็น หรือนั่งกินข้าว
หลังลูกน้องเป็นต้น คนอื่นอาจจะถือ แต่ไอยไม่ถือเลยค่ะ
ผลสุดท้ายสิ่งที่เราทำ เจ้านายก็รัก ลุกน้องก็รัก เพราะเรา
ทำงานด้วยหัวใจ

 

ดังนั้นไอยอยากให้หลาย ๆ คน โดยเฉพาะเด็กรุ่นใหม่ๆ ที่เรียนจบ
ปริญญาตรี ถ้ามัวแต่เกี่ยงงาน เลือกงานอยากทำงานดี ๆ เงินเดือนเยอะ ๆ
ไอยบอกให้เลยว่า เพ้อฝันค่ะ ยิ่งยุคสมัยนี้ค่าแรง ค่าจ้าง อัตราเงินเดือนสูง
นายจ้างต้องคิดแล้วว่าถ้าจ้างคน ๆ หนึ่ง คุณทำงานได้คุ้มกับเงินที่จ้างหรือไม่
สิ่งที่เราควรทำ เราต้องพัฒนาตัวเองให้ทำงานได้สมกับเงินที่เราได้รับ
และทำงานอย่างไรให้คุ้มค่ากับเงินที่นายจ้างจ่าย เวลาไอยทำงาน
ไอยมักจะคิดเสมอว่า ถ้าเราเป็นนายจ้าง เราอยากได้คนแบบไหน
มาทำงานกับเรา แต่คนส่วนใหญ่ เมื่อเป็นลูกจ้าง ก็ได้แต่คิดว่า
อยากได้นายจ้างดี ๆ ดังนั้น ถ้าเราอยากได้เงินเยอะ ๆ เราต้องมอง
กลับกันว่า เราต่างหากที่เป็นนายจ้าง เราอยากได้คนแบบไหน
เราต้องทำงานได้แบบที่นายจ้างต้องการ และดีมากกว่าที่นายจ้าง
คิดไว้เสียอีก

 

รับรองเลยค่ะว่า คนที่ทำงานดี มีความสามารถเฉพาะตัว
และยิ่งสามารถทำงานได้หลาย ๆ อย่างในเวลาเดียวกันได้
รวมทั้งมีความอ่อนน้อม ถ่อมตน รู้จักกาลเทศะ ถ้าไอยเป็น
นายจ้าง มีลูกน้องที่ขยัน รุ้งาน ไม่เกี่ยงงาน เท่าไหร่ไอยก็
ยอมจ่ายค่ะ สิ่งที่ไอยทำงาน สั่งสอนประสบการณ์ ความรู้
และกว่าจะเติบโตมาได้ขนาดนี้ เรียนจบปริญญาตรีมาก็จริง
แต่ทำงานเสริฟก็ทำมาแล้ว รับจ้างดูแลคนป่วยก็ทำมาแล้ว
เป็นแจ๋วประจำบ้านก็ทำมาแล้ว เป็นหมอนวดทำงานนวดฝ่าเท้า
ก็เป็นมาแล้วและอีกสารพัดงาน ซึ่งถ้าเป็นหลาย ๆ คน คงจะแบะปากว่า
ไม่ต้องเรียนมาขนาดนี้ก็ได้ จบ ป. 4 ก็ทำได้เหมือนกัน ใช่ค่ะถ้าคิดอย่างนั้น
แต่ไอยคิดมากกว่านั้น

 

สิ่งที่ไอยได้รับ คือประสบการณ์ทำงาน ได้มีโอกาสรู้จักผู้หลักผุ้ใหญ่
เจ้าของกิจการและวิชาชีพ ที่ติดตัวเราตลอด ณ ปัจจุบัน ไอยเข้ามา
ทำงานตรงนี้ ช่วยทั้งเจ้าของโครงการและพรรคพวกเพื่อนฝูงที่ต้องการ
ให้เราเข้าไปบริหารจัดการงานให้เขา ตอนนี้ภาระค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ของ
ทางโครงการก็เริ่มอยู่ตัว เพราะตัดรายจ่ายที่ไม่จำเป็นออกไปหมดสิ้น
เหลือแต่ส่วนของเนื้องานเท่านั้น safe ค่าใช้จ่ายเป็นแสน ๆ บาทต่อเดือน
ปัจจุบันนี้ไอยขอลาออก ทุก ๆ คนไม่ยอมให้ออก ไม่ว่าจะเป็นทั้งเจ้าของ
โครงการ หรือลูกน้องทุกคน ทุกคนบอกเป็นเสียงเดียวว่าไม่ยอมให้ไป
อยู่นี่แหละ เจ้าของโครงการบอกว่า ถ้าไอยไป ลูกน้องก็จะเสียกำลังใจ
เสียขวัญหมด อีกอย่างคุณทำงานได้ทุกอย่าง และวางใจได้ ถึงผม
ไม่มีเวลาเข้ามาดูแล แต่มีคุณทำงาน ผมก็วางใจ

เฮ้อ..แต่หนูเหนื่อยนี่ค่ะเจ้านายขา เสาร์-อาทิตย์ก็ไม่ได้หยุดซักวัน
ไปเที่ยวก็ไม่ได้เที่ยว ทำแต่งานป่านนี้จะเที่ยงคืนแล้ว ยังมานั่งโม้
ยกหางตัวเองอยู่เลย เดี่๋ยวพรุ่งนี้เช้าก็ต้องทำกับข้าวอีกแล้ว จริง ๆ นะคะ
ไอยจะเตรียมทำกับข้าวสำหรับพรุ่งนี้ตั้งแต่วันนี้แล้ว อย่างน้อย ๆ
แกงหม้อหนึ่งต้องเสร็จ เพื่อที่พรุ่งนี้เช้าจะได้ไม่ต้องทำเยอะ ทำแบบ
สบาย ๆ แต่นิสัยเสีย โม้แล้วหยุดไม่ได้ สงสัยตูข้าต้องตั้งนาฬิกาปลุก
แต่เช้ามืด ไม่งั้นกับข้าวเสร็จไม่ทันแน่ ๆ เลย ขอตัวไปนอนก่อนนะค่ะ

 

เอาเรื่องราวดี ๆ มาฝากกันนะค่ะ

จ า ก เ ด็ ก จ ร จั ด ไ ร้ บ้ า น รั บ จ้ า ง ถู พื้ น โ ร ง เ รี ย น
สู่ รั้ ว ม ห า วิ ท ย า ลั ย ชื่ อ ก้ อ ง โ ล ก . . . . ม. ฮ า ร์ ว า ร์ ด


ที่โรงเรียนเบิร์นส์ไฮสกูล ในเมืองลอนเดล รัฐนอร์ธแคโรไลน่า
สาวน้อยดอว์น ลอกกินส์ (Dawn Loggins) กำลังถูพื้นอย่างขมีขมัน
เพื่อหารายได้จุนเจือการเรียน

…เธอเป็นนักเรียนเกียรตินิยม A รวดทุกวิชา
นอกเวลาเรียน ดอว์นต้องถูพื้นทั่วทั้งโรงเรียน ไม่เว้นแม้ห้องน้ำ
ก่อนหน้านี้ พ่อแม่เธอติดยา และได้หนีเธอไป ทอดทิ้งเธอให้ไร้บ้าน
ครูและชาวบ้านต้องบริจาคเสื้อผ้าและข้าวของจำเป็นให้
และหางานภารโรงที่โรงเรียนให้ เพื่อหารายได้
เธอถูพื้นทำความสะอาด อย่างไม่เคยบ่นรำพัน
ซาบซึ้งที่มีงานหารายได้เล็กๆ น้อยๆ มาประทังชีวิตได้

 

ดอว์นเติบโตมาอย่างยากจนข้นแค้น บ่อยครั้งที่ไม่มีน้ำไฟให้ใช้
ไม่มีแสงสว่างที่จะทำการบ้านอ่านหนังสือได้
จนครูในโรงเรียนต้องหาเทียนไขให้เธอใช้ในยามค่ำมืด
....ด้วยเทียนไขนี้ เธออ่านหนังสือทำการบ้านอย่างหมั่นเพียรไม่เคยย่อท้อ
....จนผลการเรียนดีเด่น ได้รับเลือกให้เข้าค่ายศึกษาวิทยาศาสตร์ร่วม 6 สัปดาห์
ซึ่งเป็นค่ายวิทยาศาสตร์สำหรับนักเรียนที่มีผลการเรียนระดับยอดเยี่ยมของทั้งรัฐ

แต่ระหว่างที่เข้าร่วมค่ายนี้เอง ที่เป็นเวลาที่พ่อแม่ได้ทิ้งเธอไป
เธอกลับบ้านมาพบว่าไม่มีใครอยู่บ้าน แถมมีติดประกาศไล่ที่จากเจ้าบ้าน
.....ทำให้ดอว์นไร้บ้าน ขาดพ่อขาดแม่

 

ตอนที่ดอว์นได้ข่าวว่า พ่อแม่ย้ายหนีไปอยู่อีกรัฐหนึ่งเสียแล้ว
เธอบอกว่า "ไม่เคยนึกคิดว่า พ่อเลี้ยงกับแม่จะทิ้งหนีหนู
ไปได้ง่ายๆ อย่างนั้น แต่หนูก็ไม่ได้นึกโกรธพ่อแม่นะ
เขาคงคิดว่า ได้ทำสิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ให้หนูแล้ว
ความจริงหนูก็รู้ว่า ทั้งพ่อกับแม่มีปัญหาที่ต้องแก้ไขให้ได้ด้วยตัวเอง
หนูรู้ว่าพ่อกับแม่รักหนู เพียงแต่แสดงออก เหมือนที่ชาวบ้านทั่วไป
เขาทำกันไม่เป็นเท่านั้นเอง"

หลังจากนั้น เธอต้องระเหเร่ร่อน ไปอาศัยนอนตามบ้านเพื่อน....
บางครั้งก็ต้องนอนกับพื้นบ้าน

 

ตอนนั้น ดอว์นยังไม่บรรลุนิติภาวะ จึงต้องมีผู้ปกครองดูแลจนกว่า
อายุจะครบ 18 ปี และเนื่องจากเธอเลือก ที่จะไม่ตามไปอยู่กับ
พ่อแม่ที่ต่างรัฐ แต่เลือกที่จะอยู่กับเมืองนี้ เพื่อเรียนหนังสือต่อไป
ทำให้ทั้งชุมชนและบรรดาครูโรงเรียน ต่างรับหน้าที่เป็นผู้ปกครอง
ของเธอกันทั่วหน้า

คณะครูได้ขอให้คู่สามีภรรยาคนขับรถโรงเรียน ให้เธออาศัยพักที่บ้าน
โดยครูต่างสมทบค่าใช้จ่ายให้ทุกเดือน ชีวิตเธอก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง
โดยมีหลังคาคลุมหัว และมีงานพิเศษทำ เพื่อให้เรียนหนังสือต่อไปได้

ย่างเข้าปีสุดท้ายในไฮสกูล ดอว์นตัดสินใจเด็ดขาด
ที่จะเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย
เธอเลือกที่จะเดินบนทาง ที่ต่างจากพ่อและแม่