ล้อมกรอบตนเองด้วยสติและปัญญา

เขียนกระทู้นี้มา เพราะอยากจะให้เห็นภาพอะไรกันอย่างหนึ่ง

มีเด็กคนหนึ่ง เรียนอยู่ป 3 พ่อแม่ก็อยากจะให้ลูกเป็นอัจฉริยะ ก็ป้อนข้อมูลเกี่ยวกับเรื่อง คณิตศาสตร์ขั้นสูง เรื่องคอมพิวเตอร์ เรื่องอะไรต่างๆ มากมาย เด็กคนนี้จึงเกิดปัญหาว่า ทำอย่างไรก็ไม่รู้เรื่อง แต่จริงๆ แล้วถามว่า มันเป็นปัญหาหรือไม่ มันก็เปล่า เพราะเด็กคนนั้นไม่รู้เรื่องก็ไม่ผิด เขาเพียงใช้ชีวิตตามปกติไป แก้ไขปัญหาของเขาเท่าที่เขามีภูมิรู้ พอ แต่บังเอิญว่า พ่อแม่เด็กคนนี้ ได้สร้าง คำว่าปัญหาที่ลูกเรียนไม่รู้เรื่องเข้าหัวเด็กไปแล้วนะสิ สุดท้ายแล้ว ปัญหานี้คือปัญหาที่ไร้สาระที่สุด เพราะเด็ก ป 3 ไม่จำเป็นจะต้องรู้เรื่องราวมากมาย และแม้ถึงเขารู้เขาก็ไม่อาจจะรู้ได้ เพราะภูมิปัญญาและประสบการณ์ไม่มี

ตรงนี้ ผมอยากจะบอกว่า ปัญหานั้น เราสร้างขึ้นเอง หรือว่าเป็นปัญหาที่ critical หรือ มีผลมากมายเพียงใด หรือ สักแต่ว่าคิดว่ามันเป็นปัญหา ตรงนี้ต้องมีสติกันหน่อยนะ ไม่ใช่คิดอะไรขึ้นมา นั่นก็ปัญหา นี่ก็ปัญหา ก็จะกลายเป็นการหาแนวทางแก้ปัญหา ที่อาจจะเกินตัว

มนุษย์เรา มีขีดจำกัดในการแก้ปัญหา เพราะฉะนั้น เราควรรู้ว่า ปัญหาใดที่ ควรนำมาพิจารณา ปัญหาใดไม่ควร หรือ พระพุทธองค์กล่าวไว้ว่า อะไรอยู่ใน ฐานะ และ อฐานะ
ดังเช่นว่า เรื่อง เห็นผี เห็น เจ้า เห็นนรก สวรรค์ มีผีมาทำอย่างนั้นอย่างนี้ ถ้าเราคิดเป็นงานอดิเรก สนุกๆ และน่าสนใจ ก็ได้ แต่อย่าเอามันมาเป็นปัญหา

เพราะเมื่อเราแก้ปัญหาไม่ได้ มันจะกลายเป็น ฟุ้งซ่าน คราวนี้แหละเราจะติดนิสัยที่ว่า อะไรๆ ก็เป็นปัญหา แล้ว เราจะไม่มีศักยภาพในการ คิด หรือ ตัดสินใจ


ก็อยากจะให้พิจารณาตรงนี้กันด้วย จะได้ไม่เชื่อถือไปเรื่อยเปื่อย คนเราจะไม่สนใจสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ถ้ามันไม่ใช่ปัญหาสำหรับเรา ก็ปล่อยทุกอย่าง อย่าให้มันเป็นปัญหานะ ให้มองว่า เช่นนั้นเอง
ไม่เช่นนั้น พอแก้ไม่ได้ ก็กลายเป็น มารในจิต อย่าง เทพพนม เมืองแมน หรือ ตาที่สาม อัศวินเจได
หรือ จะเป็นอย่างพระหลายๆรูป เพราะจิตตนเองนั้นพัฒนาไปไม่ถึง แต่ให้สิ่งนั้นมันเป็นปัญหาสำหรับตน

ในโลกนี้ถ้าเราจะหยิบจับอะไรขึ้นมาเป็นปัญหา มันก็เป็นปัญหาได้หมด เช่นว่า ทำไมผมต้องมาพิมพ์ ทำไมผมถึงพิมพ์ข้อความแบบนี้ ทำไมเวบพลังจิตต้องมีคนถึงแสน ทำไมๆๆ แต่คำถามเหล่านี้อยู่ใน อฐานะ ทั้งหมด

สรุป ให้รู้จักแยก ปัญหา ที่เป็น ฐานะ และ อฐานะ ออกจากกัน

 

คนโง่เชื่อคนบ้าครับคุณขันธ์ หึ หึ

 

ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเราถูกโปรแกรมไว้หมดแล้ว...ความรู้สึกมันเป็นตัวหลอกลวงเราว่าเรามีตัวมีตนจริงๆๆ...ทุกสิ่งเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา...เผอิญว่าภาพลวงตาก็ คือความเป็นจริงของตัวเรา...5555 อยากรู้อารายเกี่ยวกับเอกภพหรือชีวิตไปอ่านปรัชญาไทยทรอนิกส์ที่เขียนโดยนักเขียนนามปากกาว่าอาทิตย์ ทรงกลดซิครับ...แล้วจะรู้ทุกอย่าง...ในสิ่งที่เราเคยสงสัยกัน...หาหนังสืออ่านได้บอกผมด้วยครับจะขอ XEROX ด้วยสักเล่มหนึ่ง...ๆๆๆ

 

สรุปแล้วผมว่าต้นตอของปัญหาทั้งปวงคือความไม่รู้หรือที่เรียกกว่า "อวิชชา" ถ้าผมช่วยตอบแบบนี้ผมให้คะแนนตนเอง 0 เพราะตอบแบบครอบจักรวาลเหวี่ยงแหแต่ว่าตรงเป้าที่สุด

 

ผมว่าถูกต้องเลยครับเพราะเราไม่รู้จึงเกิดปัญหาขึ้น... นั่น คือ อวิชชานั่นเอง เอกภพของเรากว้างใหญ่...จะเอาคำแคบๆมาอธิบายปัญหาจำนวนมหาศาลได้อย่างไร...

 

อืมๆ

 

ปล่อยไปเหอะน้ำมันจะไหลลงสู่ ทะเล เราก็ไปสร้างเขื่อนกัน วันนึงมันก็ต้องแตก ทุกอย่างเป็นไปตามกรรม อย่าสนใจคนอื่นเลย ตัวเองยังไม่รู้จักตัวเองดี แล้วไปสนใจคนอื่น มันจะรู้จักเค้าดีไปได้อย่างไร