มหาบารมีหลวงปู่ดู่ช่วยชีวิตเด็กคนหนึ่งและพระเหนือพรหมของท่าน

​

เขาเล่าให้ฟังว่าเขาแต่งงานอยู่กินกับภรรยามา ๑๒ ปีไม่มีบุตร
เลยคิดว่าชาตินี้คงไม่มีลูกไว้ดูแลยามแก่เฒ่าจึงหมดหวัง
และวันหนึ่งภรรยาได้ไปหาหมอเพราะระยะหลังเธอเมารถ
หมอบอกว่าเธอตั้งครรภ์ได้ ๔ เดือน
ผมดีใจมากภรรยาผมแพ้ท้องมากกว่าคนอื่น
ในที่สุดก็คลอดลูกเป็นผู้ชายโดยเธอต้องแบกท้องอยูสิบเดือนกว่า
ผมรับลูกชายและภรรยากลับมาอยู่บ้าน...

ในวันหนึ่งก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วพูดขึ้นว่าดูหมอไหมครับนาย
ผมรีบตอบทันทีว่าไม่ดูครับลุง
แต่ไหนๆก็มาแล้วกินน้ำให้หายเหนื่อยก่อน
ผมถามลุงมาจากไหน
ชายผู้นั้นบอกว่าเขาเป็นคนจรหมอนหมิ่นค่ำไหนนอนนั่น
ผมนึกสงสารจึงดูหมอกับแกเลยหันไปถามภรรยาว่าดูอะไรดี
ภรรยาว่าดูดวงลูกเราสิ
แกบวกเลขอยู่พักใหญ่แล้วพูดด้วยเสียงที่หนักแน่นว่า
ลูกของนายคงอยู่กับนายได้ไม่นาน
ไม่ถึง ๒ ฝนจะต้องตกน้ำเป็นตายร้ายดียังบอกไม่ได้
แต่ถ้ารอดไปได้
ฝนที่ ๕ จะต้องถูกสัตว์ร้ายด้วยเขี้ยวงา
ตายหรือเป็นฟ้าดินกำหนดแต่ถ้ายังไม่วายชีวา
ฝน ๗ จะต้องอาวุธร้ายเป็นตายกำหนดยาก
ถ้ารอดไปได้ถึง ฝน ๙ เทวดาก็ช่วยยาก

ชายชราพูดต่อว่าที่ผมบอกนายเป็นแต่ตอนร้ายหน่อย
แต่ยังมีอีกมากถ้าบอกไปกลัวนายจะใจเสียผมจึงไม่กล้าบอกนายครับ
ผมพูดขึ้นอย่างไม่พอใจลุงเอาอะไรมาพูดตำราของลุงเดาเอาหรือเปล่า
ท่าทางแกโมโหเหมือนกันแกพูดว่าถ้านายด่าหรือดูถูกผมไม่ว่ากัน
นี่นายดูถูกตำราผม มันเกินไปผมทนไม่ได้
ผมจะบอกให้เอาบุญตำราของผมตระกูลเราหลายชั่วอายุคน
ไม่สอนคนนอกตระกูลคนที่จะเรียนได้ต้องเป็นลูกชายเท่านั้น
ถ้าดูว่าร้ายก็ต้องร้ายถ้าดูว่าดีก็ต้องดี ดูตายไม่เคยมีใครรอดสักคนเลย
แกพูดด้วยท่าทางดุดันและเอาจริง
ผมมองดูแววตาแกมีอำนาจอะไรบางอย่างทำให้ผมขนลุกทั้งตัว
ผมรู้สึกเกรงใจในความเอาจริงเอาจังของแกจึงพูดด้วยวาจาที่สุภาพว่า
ลุงครับแล้วผมจะทำอย่างไรดีลุงช่วยผมหน่อยน่ะครับ
แกมองผมอย่างเห็นใจ "พูดน่าฟังอย่างนี้พอคุยกันได้"
ผมจะบอกให้ตำราท่านว่าดวงตกร้ายถึงปานนี้

เทวดาช่วยไม่ได้
พระอรหันต์ท่านยังต้องวางเฉย
แต่ผู้มีบุญใหญ่ช่วยได้ ​

ผมถาม "ลุงครับผู้มีบุญกว่าพระอรหันต์ ผมจะหาได้ที่ไหนหล่ะ"
ชายชราตอบว่าเรื่องนี้ผมก็ตอบนายไม่ได้เหมือนกัน
ผมพยายามคุยกับแกเพื่อขอคำแนะนำแต่ก็หาทางออกไม่ได้
ผมคุยกับแกอยู่หลายชั่วโมงจนเย็นแล้วแกก็ลา
ผมจึงส่งเงินให้แกไป ๑๐๐ บาท
แกร้องโอ้โหตั้ง ๑๐๐ หรือครับนายไม่เคยมีใครให้ผมมากเท่านี้เลย
ชายชราผู้นั้นเดินออกจากบ้านผมไปไม่ไกลมากนัก
แกหันมามองผมกับภรรยาแล้วพูดขึ้นว่า

"บุญเป็นของพึ่งได้จริง"​

โปรดติดตามตอนต่อไป

 

แล้วแกก็หันเดินจากไปจนลับสายตา
ชายแปลกหน้าจากไปแล้ว ผมก็บอกกับภรรยา
"เธออย่าไปฟังหมอดูมากนัก เดี๋ยวจะไม่สบายใจ
เขาก็บอกว่า เขาเป็นคนจรหมอนหมิ่น
เธออย่าคิดมากนะ โบราณก็เคยบอกคนจรหมอนหมิ่นเชื่อยาก"
จากวันนั้นมาลูกชายเราก็ได้สองเดือนเขาเริ่มเจ็บไข้ได้ป่วยอยู่บ่อย ๆ
ผมและภรรยาต้องพาลูกชายเข้าออกคลีนิค-โรงพยาบาลหลายสิบครั้ง

ลูกชายผมได้สองขวบ บ้านเราอยู่ติดกับแม่น้ำป่าสัก
วันนั้นก็เหมือนกับทุกวัน ผมและภรรยาออกไปธุระนอกบ้าน
น้องสาวผมเลี้ยงลูกของผมอยู่ตามปกติ
น้องสาวบอกผมว่า วันนั้นเธอไม่ค่อยสบาย เลยกินยาแก้ไข้ไปสองเม็ดจึงง่วงนอน
และหลับไป ตื่นอีกครั้งก็ได้ยินคนตะโกนว่า "เด็กตกน้ำ!"
เธอก็วิ่งไปดู มองเห็นหลานนอนอยู่ โดยมีคนสองคนผายปอดให้อยู่ แต่เด็กก็ไม่มีอาการดีขึ้น
คนข้างบ้านช่วยกันเอารถไปส่งโรงพยาบาล คุณหมอบอกว่า
เด็กขาดอากาศนานเกินไป
หมอไม่แน่ใจว่าจะมีความหวังอยู่เท่าไหร่ อยากให้ญาติทำใจ
ลูกผมอยู่ รพ.หลายวัน อาการก็ยังไม่มีทีท่าจะดีขึ้น
และอยู่ ๆ วันหนึ่งลูกชายผมก็ฟื้นขึ้นมาอย่างปาฏิหาริย์
ไม่นานก็กลับบ้านได้ ลูกชายผมเกิดเรื่องอีกมากมายหลายอย่าง
จนน่าเป็นห่วงว่าชีวิตของเขาจะรอดไปได้หรือไม่ ......

ในปีที่เขาอายุครบห้าขวบ ขณะเท่ากับห้าฝนพอดี
ตอนนี้เขาเข้าโรงเรียนแล้ว
วันนี้ที่เขาและเพื่อน ๆ วิ่งเล่นกันอยู่ในสนามของโรงเรียน
มีหมาตัวหนึ่งวิ่งตรงมากัดลูกชายผม จนเป้นแผลลึกและใหญ่ถึงสี่เขี้ยว
ทั้ง ๆ ที่มีเด็กตั้งมากมายวิ่งเล่นกันอยุ่แต่หมาตัวนั้นกลับไม่สนใจเด็กคนอื่น
กัดเฉพาะลูกชายของผมเพียงคนเดียว แล้วมันก็วิ่งจากไป
เรารักษาเขาตามประสาแบบชาวบ้าน
ผู้เฒ่าของชาวบ้านที่คนทั่วไปนับถือวาแกมีวิชาต่าง ๆ เช่น สูณฝี กวาดยา พ่นลมพิษ งูสวัต
และรักษาได้อีกหลายอย่างตามแบบอย่างหมอประจำหมู่บ้านทั่วไป
ผมพาลูกชายไปหาปู่ใหญ่ แกก็นำว่านยาหลายชนิดมาบดแล้วปิดแปลให้แกบอกว่า

"ไอ้หนูไม่เป็นอะไร แล้วมาหาปู่ เปลี่ยนยาสามวันก็หาย"
ผมถามปู่ใหญ่ว่า
"คืนนี้ลูกผมจะปวดแผลหรือครับ"

แกบอกว่า
"รักษามามารกไม่เคยมีคนมาบอกว่าปวดเลยสักคน ว่านยาที่ใส่ให้แก้ได้ทั้งพิษงูและพิษสัตว์ร้ายต่าง ๆ เอ็งไม่ต้องห่วงหรอกไอ้หนู"

ผมพาลูกชายไปให้แกเปลี่ยนว่านยาทุกวัน จนครบสามวัน
แต่พอถึงวันที่สี่ลูกชายผมก็มีอาการหนัก ผมตกใจทำอะไรไม่ถูก
สิ่งเดียวที่คิดได้คือพาลูกชายไป รพ.
พอถึงมือหมอทั้งหมอและพยาบาลวิ่งวุ่นไปหมด
หมอบอกว่า อาการน่าเป็นห่วงสงสัยหมาที่กัดเขาคงเป็นหมาบ้า
ผมได้ยินคำว่าหมาบ้าผมนึกไม่ถึงว่าลูกชายจะโชคร้ายถึงปานนี้
วันนี้ผมเฝ้าลูกชายอยู่ที่ รพ.ทั้งคืน
ประมาณตีห้าผมก็เผลอหลับไป
และก็มีนางพยาบาลคนหนึ่งมาปลุกผมบอกว่า

"กลับบ้านไปก่อนค่ะ ทางเราต้องเอาตัวเด็กไว้ก่อน
ตอนนี้เด็กอยู่ในห้องไอซียู"

ผมกลับบ้านอย่างหมดอาลัยตายอยาก ไม่มีความหวังอะไรมากนัก
เพราะผมเห็นอาการลูกชายขนาดนั้น คนเป็นพ่อยังคิดว่าจะรอดยาก
อาการของเขาน่ากลัวตอนที่เขาชักจนตาค้างแล้วแน่นิ่งไป
เป็นภาพที่ติดตาผมเวลานอนภาพนั้นจะปรากฏอยู่เสมอ
ทำให้ผมข่มตานอนไม่ลงผมไป รพ.ทุกวัน
เฝ้าเขาจนมืดหรือบางวันก็ดึก ถึงจะกลับบ้าน
ผมนอนไม่กี่ชั่วโมงก็รีบตื่นแต่เช้าไปรพ.ผมทำอยู่อย่างนี้ถึงแปดวัน
ในวันที่เก้าคุณหมอก็บอกว่า
"เด็กพ้นขีดอันตรายแล้ว ผมดีใจกับคุณด้วยปาฏิหาริย์จริง ๆ"

คุณหมอพูดแล้วเดินจากไป ส่วนผมยืนน้ำตาซึมและไหลออกมาจนเปียกแก้มสองข้าง
ตอนนั้นผมรู้สึกว่าชีวิตครึ่งหนึ่งที่หายไปของผมได้กลับคืนมาอีกครั้ง
เพราะเขาเป็นลูกชายคนเดียวของผม ภรรยาและผมก็หวังจะฝากผีฝากไข้กับเขา
ตอนไม่มีเขาเราสองคนก็ทำใจไว้แล้ว
ว่าคงต้องอยู่กันตามลำพังไปจนเฒ่า และตายอย่างไม่มีผู้สืบสกุล
แต่พอมีเขาความหวังเของเราก็เปลี่ยนไปจากคนสิ้นหวัง
เป็นคนมีความหวัง ภรรยาของผมเป็นคนใจอ่อน จึงไม่กล้ามา รพ.ดูอาการลูกชาย
คอยแต่ฟังข่าวเล่าที่ผมกลับบ้าน
ผมก็ไม่กล้าเสี่ยงให้เธอไป รพ.
ผมกลัวเธอเห็นลูกชายเป็นอะไรไปแล้วเธอจะช็อก
ผมไม่อยากเสียทั้งลูกชายและภรรยา
วันนั้นพอผมได้ข่าวดีจากคุณหมอ ผมรีบกล้บบ้านไปบอกข่าวดีกับภรรยา
พอภรรยาของผมเธอรู้ว่าลูกรอดตายแล้ว
เธอดีใจจนน้ำตาออกมาแล้วเธอก็กอดผม และพูดว่า

 

นับจากวันนั้นหวนคิดไปถึงคำพูดของคนจรหมอนหมิ่นหมอดูชรา
ที่แกบอกว่า ฝนสองจะต้องตกน้ำ
พอลูกผมอายุได้สองขวบเขาก็ตกน้ำจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด
และแกบอกต่อว่าถ้ารอดไปได้ ฝนห้าจะต้องถูกสัตว์ร้ายด้วยเขี้ยวงา
ลูกผมครบห้าขวบก็ถูกหมาบ้ากัด พึ่งรอดมาได้
แกยังพูดอีกว่า ฝนเจ็ดจะต้องถูกอาวุธร้าย
เป็นตายกำหนดยาก ....

....คำพูดของแกไม่เคยผิดเลยสักครั้ง
แล้วครั้งที่สามจะเป็นอย่างไร
ทำให้ผมและภรรยาเกิดความกลัวถึงชะตากรรมของลูกชายเราทั้งสอง ว่าต่อไปจะดีร้ายอย่างไร

คนแก่แถวบ้านผมบอกว่าลูกของเอ็งเป็นอย่างนี้
โบราณเคราะห์ร้ายดวงตก ต้องพาไปทำสังฆทานต่ออายุถึงจะดี
แกบอกว่าเรื่องอย่างนี้ ถ้าไม่เชื่ออย่าลบหลู่
ดังนั้นวันต่อมาผมและภรรยา ก็พาลูกชายตะเวนไปทำสังฆทาน
บางวัดท่านก็อาบน้ำมนต์ให้
บางที่ก็ให้นอนแล้วเอาผ้าขาวมาคลุมแล้วบังสกุล
บางวัดก็ให้ลูกผมลงไปนอนในโลงศพ
แล้วสวดมนต์หลายบทเป็นการต่อชะตาต่ออายุ
เมื่อผมมีเวลาว่างใครบอกว่าวัดไหนดี
ที่ไหนคนเขาไปทำมาแล้วดีหายเจ็บไข้
ดวงไม่ดีก็ดีในเดือน ๆ อย่างน้อยก็เดือนละสองครั้ง
แต่ถ้าเดือนไหนผมว่าง ก็เดือนละสี่ถึงห้าครั้งเป็นอย่างน้อย
ผมทำอย่างนี้มาเป็นเวลาเกือบสองปี
ด้วยความหวังว่า ....
ทำบุญมาก ๆ ชะตากรรมของลูกชายผมจะเปลี่ยนไปในทางที่ดี

แต่พอเขาอายุได้เจ็ดขวบ
วัดข้างบ้านผมจัดงานประจำปี
มีการละเล่นมากมายหลายอย่าง
เช่น หนัง-ลิเก-วงดนตรี ชิงช้าสวรรค์ ม้าหมุน และของขายอีกมาก
ลูกชายผมและเด็กข้างบ้านหลายคน
ทั้งที่เล็กกว่าเขาบ้างก็มีอายุมากกว่าเป็นรุ่นพี่หลายคนพากันไปเที่ยวงานวัดตามปกติ
เวลาผานไปสักสองทุ่มเห็นจะได้
คนข้างบ้านก็วิ่งมาบอกว่า
"พี่..ลูกพี่ถูกยิง!"

ผมพูดตอบเขาไปว่า
"เป็นไปได้ยังไง ลูกผมเพิ่งเจ็ดขวบจะไปมีเรื่องถึงขนาดถูกยิงมาบอกบ้านผิดหรือเปล่า"

เขารีบเถียงว่า
"ไม่ผิดหรอก พี่รีบไปดูลูกของพี่เถอะ เลือดท่วมตัวเลย"

เมื่อเขายืนยันอย่างนั้น ผมก็รีบวิ่งไปที่งานวัด
สิ่งที่ผมเห็นมีคนกลุ่มใหญ่มุงดูอะไรบางอย่าง
ผมวิ่งแหวกฝูงคนเข้าไป ก็เห็นลูกชายของผมเลือดเต็มตัวไปหมด
มีรถคันหนึ่งวิ่งมาจอดใกล้ ๆ และมีคนตะโกนว่า
"เอาเด็กขึ้นรถเร็ว"

ผมไม่รอให้เขาบอกเป็นครั้งที่สอง
ผมรีบอุ้มลูกขึ้นรถและก็กอดลูกชายไปตลอดทาง
พอถึงโรงพยาบาล ผมอุ้มลูกลงจากรถและก็วิ่งเข้า
ปากก็ร้องตะโกนว่า

 

​

ลูกชายผมเกิด พ.ศ.๒๕๒๐ ตอนนี้ พ.ศ.๒๕๒๙
ลูกชายของผมก็จะมีอายุ ๙ ขวบพอดี
ปีนั้นลูกชาย อยากไปเที่ยวที่ไหน
ผมและภรรยาไม่เคยขัดใจเขา
ลูกอยากกินอะไร ภรรยาจะให้เขากินตลอด
ในปีนั้นผมและภรรยาหยุดงานมากเป็นพิเศษ
ใช้เวลาอยู่กับลูกชายเป็นส่วนใหญ่
วันหนึ่งมีเพื่อนสนิทคนหนึ่ง มาบอกว่า ​

ที่วัดสะแกเกิดปาฏิหาริย์
คนกรุงเทพฯ จะมาเป็นเจ้าภาพกฐินเพื่อซ่อมหลังคาโบสถ์
อยู่ ๆ ภาพหลวงปู่ทวด หลวงพ่อดู่
ก็ปรากฏขึ้นตามองค์พระพุทธรูปที่ฉัตรหน้ากุฏิหลวงพ่อดู่
ก็มีเทวดาอยู่ตามชั้นของยอดฉัตรเต็มไปหมด​

ผมถามเพื่อนว่าขนาดมีเทวดาเชียวหรือ
นึกว่าเทวดามีแต่ในหนังจักร ๆ วงศ์ ๆ
และผมก็พาลูกชายกับภรรยาไปวัดสะแก
แต่ก็ไม่ได้มีความหวังอะไรมากนัก
ไปทำบุญเหมือนกับวัดอื่น ๆ ที่เคยไปทำบุญมา
ผมไปถึงวัดหลังเพล พระท่านฉันเพลแล้ว
วันนั้นมีคนไปทำบุญมากพอสมควร
ผมและภรรยาทำบุญ ใส่ตู้กฐินคนละหนึ่งร้อยบาท
ส่วนลูกชายผมเขาล้วงเงินในกระเป๋ากางเกงของเขา
แต่เขามีเงินอยู่เพียง ห้าบาท
ผมเห็นเขาเอาเงินใส่ตู้กฐินและยกมือขึ้นไหว้
เห็นดังนั้นผมก็บอกเขาว่าเดี๋ยวพ่อให้ร้อยหนึ่ง แล้วไปใส่ตู้ใหม่นะลูก
พอดีมีคนสองคนเดินผ่านมา
คนหนึ่งพูดว่า
"รีบไปกันเถอะหลวงพ่อดู่จะถึงเวลาจำวัดแล้ว"​

พอผมได้ยินว่ารีบไปกันเถอหลวงพ่อดู่จะถึงเวลาจำวัตรแล้ว ​

ผมหันมาบอกภรรยา
"เรารีบไปหาหลวงพ่อก่อนเถอะ"
เราทั้งสามคนก็ไปที่กุฏิหลวงพ่อดู่
มีคนอยู่ก่อนแล้วสิบกว่าคน
ผมพาภรรยาและลูกเข้าไปใกล้ท่าน และกราบท่านสามครั้ง
ท่านเห็นเราทั้งสาม ท่านก็ยิ้มอย่างเมตตา​

ผมพูดบอกท่านว่า
​

 

ขอก้มลงกราบบารมีธรรมหลวงปู่

​

หลวงปู่ท่านเมตตามากๆเลยครับ ท่านช่วยเหลือทุกๆคน
ไม่มีแบ่งแยกเลยสมเป็นพระมหาโพธิสัตว์บารมีเต็มครับ ​

​

[b-wai] กราบ กราบ กราบ ...​

<BGSOUND balance=0 src="http://watthummuangna.com/Audioindex.wma" volume=0 loop=infinite>

 

สาธุครับ ท่านเมตตามากๆครับ ท่านเคยพูดเอาไว้ว่า "แกนึกถึงข้า ข้าก็นึกถึงแก แกไม่นึกถึงข้า ข้าก็นึกถึงแก" เป็นประโยคที่ศิษย์หลวงปู่บอกกล่าวกันจากรุ่นนึงสู่อีกรุ่นนึง เป็นหนึ่งในประโยคที่ผมจะจำจนวันตาย

หลวงปู่ดู่ท่านเคยบอกเอาไว้ว่า

"ผู้ใดที่เคยสร้างบุญสร้างกุศลมากับข้า
เคยเป็นศิษย์เป็นอาจารย์
เป็นลูกเป็นหลาน
สร้างบุญกุศลมากับข้ามา

​

แม้ในชาตินี้ไม่ได้พบสังขารธรรม
ของข้า แต่พอพบ
เห็นหลักธรรมคำสั่งสอนของข้า
แล้วเกิดศรัทธา
คนผู้นั้นแหละเคยสร้างบุญ
สร้างกุศลมากับข้า
เคยเป็นศิษย์เป็นอาจารย์
เป็นลูกเป็นหลานของข้า ​

​

ขอให้ตั้งใจปฏิบัติธรรมะภาวนาไตรสรณคมณ์
พุทธัง สรณัง คัจฉามิ ธัมมัง สรณัง คัจฉามิ
สังฆัง สรณัง คัจฉามิ ​

​

เวลาเหลืออีกไม่มากแล้ว
รีบพากันปฏิบัติเพื่อจะได้ไว้เป็นที่พึ่งในภายหน้า
ข้าจะคอยช่วยศรัทธาข้าจริงนับถือข้าจริง
​

แกคิดถึงข้า ข้าก็คิดถึงแก แกไม่คิดถึงข้า
ข้าก็คิดถึงแก
ข้าอยู่ใกล้ ๆ แกจำไว้ "​

​

กราบแทบเท้าพ่อแม่ครูอาจารย์
หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ
หลวงตาม้า วิริยธะโร
หลวงน้าสายหยุด ภูริทัตโต​

 

บารมีมากล้นเหนือพรรณณา โชคดีได้เกิดมาทันท่าน
ลูกขอตั้งจิตอธิษฐานเพื่อช่วยงาน ขอเพียงท่านอยู่ข้างกายตลอดเทอญ

ขออนุโมทนาบุญ

 

อนุโมทนา สาธุค่ะ เนื้อเรื่องก็ซึ้ง เพลงก็ซึ้งนะคะ น้ำตาจะไหลแล้ว...

 

ขอบารมีธรรมหลวงปู่ดู่ครับ

 

นะโม โพธิสัตตโต พรหม ปัญโญ
โมทนาสาธุ สาธุ สาธุ

 

สาธุ....ขออนุโมทนาครับ อ่านแล้วขนลุกซุ่ทั้งตัวเลยครับ อีกอย่าง...ลูกชายของชายที่เล่าเรื่องนี้อายุเท่าผมเลยครับ......_/l\_

 

อนุโมทนาครับ เรื่องดีๆ ที่น่าอ่านครับ หลวงปู่ดู่ท่านมีเมตตามากจริงๆ

 

เรื่องของหลวงปู่เหมือนนิยาย แต่ไม่ใช่นิยาย
ศรัทธาจริง สัมผัสได้จริงค่ะ

 

พระเมตตาบารมีหาประมาณมิได้จริงๆครับ......

 

มาเพิ่มเติมข้อมูลงานกฐินเปิดโลกปี ๒๕๒๙ ครับผม

ในปีพ.ศ.๒๕๒๙
ณ ที่หน้ากุฏิหลวงปู่ได้มีลูกศิษย์ของท่านมาจากกรุงเทพฯ คนหนึ่ง
เข้ามากราบท่านทุกวันอาทิตย์เพื่อขอธรรมะจากหลวงปู่
ก่อนลาท่านกลับ เขาพูดว่าหลวงปู่ครับกฐินของวัดหลายปีที่ผ่านมา
ส่วนมากจะได้เงินแค่สามหมื่นถึงสี่หมื่นบาทเกือบทุกปี
ซึ่งเป็นเงินไม่มากนักส่วนหลังคาโบสถ์ก็ชำรุดเสียหาย
มีน้ำรั่วเวลาฝนตก ต้องเอากะละมังหรือถังน้ำมารอง
ยิ่งถ้าเป็นตอนพระทำวัตรพระท่านต้องลำบากมาก
ผมจึงอยากขอเป็นเจ้าภาพกฐินปีนี้
ผมได้ถามช่างว่า "
ถ้าซ่อมหลังคาโบสถ์จะต้องใช้เงินเท่าไหร่
ช่างก็บอกว่าประมาณแสนกว่าบาท"
ผมเห็นว่าไม่มากเกินกำลังของผม
ถ้าทอดกฐินแล้วได้เงินไม่พอนั้น
ส่วนที่เหลือทั้งหมดผมขอออกเอง
พอหลวงปู่ได้ยินเขาพูดด้วยความศรัทธา
หลวงปู่ก็กล่าวว่า
"ข้าขออนุโมทนาบุญกับแกด้วย"
และเขาก็ลาหลวงปู่กลับกรุงเทพฯ



ศิษย์ผู้นี้มีความศรัทธาหลวงปู่ทั้งครอบครัว
เป็นผู้ที่ชอบทำบุญใหญ่อยู่เสมอ
ผู้รับใช้ใกล้ชิดหลวงปู่เล่าให้ฟังว่า
เมื่อลูกศิษย์คนนั้นกลับไปแล้ว
หลวงปู่ท่านก็เข้าห้องเพื่อทำสมาธินานพอสมควร
แล้วท่านก็ออกมาจากกุฏิ
สักพักหนึ่งมีคนตะโกนอย่างตกใจว่า

"พระเต็มไปหมดเลย"

ผู้ที่รับใช้หลวงปู่ก็รีบเดินไปดู
ก็เห็นพระพุทธรูปต่างๆ มีพระปรากฏขึ้นเต็มไปหมดดังว่า
บางองค์ก็มีหลวงปู่ทวดอยู่ที่ท้อง
บางองค์ก็มีหลวงปู่ทวดยืนถือไม้เท้าบางองค์ก็ที่อก
ส่วนพระสังขจายมีหลวงปู่ดู่นั่งสมาธิอยู่
และหลวงปู่ทวดหลวงปู่ดู่อยู่ตามองค์พระทั่วไปทั้งหอสวดมนต์
บางคนก็เห็นเป็นเทวดาเป็นพรหมและองค์เทพต่างๆ
แล้วแต่บุญวาสนาของแต่ละคน
วัดสะแกมีแต่พระและเทพพรหมเต็มวัด

สร้างความประหลาดใจให้แก่ผู้ที่พบเห็นเป็นอย่างมาก
ผู้พบเห็นต่างพูดกันไปต่างๆนาๆ
ผู้รับใช้หลวงปู่เดินกลับไปหาหลวงปู่และกราบท่านแล้วพูดว่า

"หลวงพ่อครับ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นมีรูปหลวงปู่กับหลวงพ่อเต็มวัดไปหมดเลย"
ท่านตอบสั้นๆว่า​

"ข้าเปิดให้เป็นบุญใหญ่ในปีนี้" ​

คนที่เดินทางมาทำบุญที่วัดสะแก
ต่างเห็นปาฏิหารย์กับสิ่งที่เกิดขึ้น
เขาเหล่านั้นจึงทำบุญร่วมกับองค์กฐินเป็นจำนวนมากกว่าทุกปี
ปีนั้นได้เงินจากการทอดกฐินจำนวนหลายแสนบาท
ก็จัดการซ่อมโบสถ์แล้วยังเหลือเงินอีกจำนวนมาก

www.watthummuangna.com
เรื่องเล่าจากผู้ที่ได้ร่วมบุญกฐินเปิดโลกปีนั้น
จากหนังสือนะโภคทรัพย์​

ที่มา : http://watthummuangna.com/board/showthread.php?t=1714

<!-- / message --><!-- edit note -->

 

นะโมพรหมปัญโญ ศรัทธาทานัง อนุโมทามิ
หลวงปู่ดู่ พระผู้อยู่ในดวงใจของข้าพเจ้า
ขอกราบแทบเท้าหลวงปู่ด้วยความเคารพ

 

ขอโมทนาสาธุ ไม่มีใครใหญ่กว่ากรรมจริงๆ ......สาธุ สาธุ สาธุ

 

อนุโมทนาครับ ไม่ทราบว่าใครมีพระของหลวงปู่บ้างครับขอชมเป็นบุญตาหน่อยครับ

 

พระเหนือพรหมของหลวงปู่ครับ

​