.....พ่อเสียชีวิตแล้วไปเป็น " ยักษ์น้ำ " แม่เป็น " ปลาทะเล "...

อ่าน Case Study ).....พ่อเสียชีวิตแล้วไปเป็น " ยักษ์น้ำ " แม่เป็น " ปลาทะเล "...(วจีกรรมทำให้เกิดนอกบุญเขต).....

<!--MsgIDBody=0-->...........บทนำ Case Study ............

......หากมีคนตาบอด มาบอกเราว่า พวกเขา...ไม่เชื่อหรอกว่า บนโลกใบนี้จะมีความสว่าง
เพราะสิ่งที่เขาเห็นมาทั้งชีวิต มีเพียงความมืดมิด ....พวกเขาไม่เคยเห็น แม้กระทั่งดวงอาทิตย์
ที่ผู้คนต่างบอกถึงพลานุภาพอันยิ่งใหญ่ และทรงพลัง

สิ่งที่ไม่เห็น ไม่ได้หมายความว่า สิ่งนั้นไม่มี แต่หากถามว่าคนตาบอดกลุ่มนี้ผิดหรือ..?
เราคงไม่บอกว่าเขาผิด เพียงแต่ความรู้ที่เขามีนั้น ยังเป็นความรู้ที่ไม่สมบูรณ์ ซึ่งถ้าพวกเขาตา
ดีเป็นปกติ หรือมีวิธีการแนะนำให้ความรู้ที่ถูกต้องเพิ่มเติม พวกเขาก็คงมีข้อสรุปที่ดีขึ้น...

เช่นกันยังมีเรื่องราวที่เกี่ยวเนื่องโดยตรงกับชีวิตของเราอีกตั้งมากมายที่เรายังไม่รู้ ซึ่งเรา
ก็ไม่ควรปฎิเสธก่อน ว่าสิ่งนั้นไม่มี เพราะถ้าปฎิเสธก่อน นั่นหมายถึงเราปิดกั้นทางมาของ
ปัญญาของเราเองโดยไม่รู้ตัว ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้เกิดสัจธรรมของผู้มีปัญญาข้อหนึ่งว่า ผู้มี
ปัญญาเขาไม่เคยปิดกั้นโอกาสในการรับรู้ของตัวเองเลย สิ่งใดที่ยังไม่เห็นหรือยังสัมผัสไม่ได้
ไม่ได้หมายความว่าสิ่งนั้นไม่มี แต่จะต้องหาทางพิสูจน์ด้วยวิธีการที่ถูกต้อง แล้วจึงค่อยเชื่อ

เรื่องราวที่จะนำมาเล่าในหนังสือเล่มนี้ เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงในยุคปัจจุบัน ซึ่งเล่า
ถึงชีวิตหลังความตาย กฎแห่งกรรม การเวียนว่ายตายเกิดในสังสารวัฎ ที่คณะผู้จัดทำได้รับ
การถ่ายทอดเรื่องราวทั้งหมดนี้มาจากครูบาอาจารย์ ผู้ปฎิบัติสมาธิวิชชาธรรมกาย แล้วมาพ้อง
ตรงกันกับเรื่องราวในพระไตรปิฎกที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสไว้ตั้งแต่สมัยพุทธกาล เรื่อง
ราวทำนองนี้ในสมัยหลวงปู่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ (สด จนฺทสโร) ยังมีชีวิตอยู่ จะได้ยินได้ฟัง
บ่อยมาก เพื่อเป็นอุทาหรณ์สั่งสอนเหล่าศิษยานุศิษย์ของท่านมาโดยตลอด

วัตถุประสงค์ที่เรียบเรียงเรื่องราวต่างๆ โดยได้รับอนุญาตจากบุคคลที่เป็นเจ้าของเรื่องราว
ให้เป็นกรณีศึกษา (Case Study) เพื่อ

๑. ให้รู้ถึงแนวทางการดำเนินชีวิตที่ถูกต้อง ก็เพราะมีคนอีกจำนวนมาก ที่ไม่รู้ว่าจะต้อง
ดำเนินชีวิตอย่างไร เพราะความไม่รู้นั้นทำให้พลาด แล้วดำเนินชีวิตอยู่ด้วยความประมาท
ชะล่าใจ แล้วต้องไปใช้วิบากกรรมที่ทรมานอย่างต่อเนื่องและยาวนาน เรื่องนรกสวรรค์ การ
เวียนว่ายตายเกิด หรือกฎแห่งกรรม เป็นสิ่งที่มีสอนในพระพุทธศาสนามายาวนานกว่า ๒,๕๐๐ ปี
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสเรื่องเหล่านี้ไว้มากมาย มีบันทึกไว้ในพระไตรปิฎกหลายแห่ง
เพื่อให้เป็นหลักธรรมในการดำเนินชีวิตและเป็นข้อคิดเตือนใจให้ชาวโลกทั้งหลายทำแต่ความ
ดี ละเว้นการทำความชั่วอันเป็นบาปอกุศล เมื่อละจากโลกมนุษย์นี้แล้วจะได้เสวยสุขอยู่ในสุคติ
โลกสวรรค์ รอดพ้นจากทุคติภูมิ ไม่ต้องไปเสวยทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสในภายหลัง

๒. ให้มีกำลังใจในการสร้างความดี เพื่อให้ผู้ที่เชื่อเกิดกำลังใจในการทำความดี ให้มีจิตใจ
ผ่องใสอยู่เสมอ และเกิดความเกรงกลัว ละเว้นสิ่งที่เป็นบาปอกุศล ไม่ว่าจะทำโดยเจตนาหรือ
รู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็ตาม ผู้ที่ยังลังเลสงสัยไม่เชื่อ ๑๐๐ เปอร์เซนต์ เพราะยังพิสูจน์ด้วยตนเองไม่ได้
ก็ขอให้มุ่งทำแต่ความดี หากนรกสวรรค์มีจริง ตายแล้วจะได้เสวยสุขอยู่ในสุคติ ไม่ต้องไปรับทุกข์
ทรมานแสนสาหัสอยู่ในทุคติ ซึ่งมีระยะเวลาอันยาวนานกว่าในเมืองมนุษย์หลายล้านเท่า หาก
ไม่มีจริง การทำความดีหรือรักษาจิตให้ผ่องใสไว้ก็ไม่สูญเปล่าจะเป็นประโยชน์ต่อตนเองใน
ชาตินี้อย่างเห็นได้ชัดเพราะทำให้ได้รับความสบายใจในเบื้องต้น สุขใจทุกครั้งที่ระลึกถึง
ไม่มีเรื่องให้ร้อนใจในภายหลัง การไม่ทำบาปอกุศล ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่น ก็ไม่ต้อง
มีชีวิตอยู่อย่างหวาดผวา หรือต้องรับโทษทัณฑ์ในชาตินี้

๓. ให้เข้าใจว่า เราไม่มีทางเลือกอื่นใดที่จะไม่ไปปรโลก เราไม่มีทางเลือกอื่นใดเลย ที่จะ
ไม่ไปปรโลก ซึ่งตอนที่เรามีชีวิตอยู่ เราไม่อยากไปที่ไหน เราก็เลี่ยงที่จะไม่ไปที่นั้นได้ แต่ปรโลก
....แม้ไม่อยากไปเราก็ต้องไป ซึ่งปรโลกเราแบ่งเป็น ๒ ฝ่าย คือ ฝ่ายสุคติกับฝ่ายทุคติ เพราะ
ฉะนั้นความรู้ตรงนี้เป็นความจริงที่ต้องรู้ ซึ่งความรู้บางอย่างเราไม่รู้ ไม่เป็นไร... อย่างเราไม่รู้
วิธีทำยานอวกาศไปดาวอังคารก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่บางอย่างไม่รู้ไม่ได้ เพราะไม่รู้แล้วไม่ปลอดภัย
ไม่รู้แล้วอันตราย ซึ่งถ้าถึงตอนนั้นเราก็ต้องรับผิดชอบด้วยตัวเราเอง

๔. ให้เข้าใจว่าผู้ที่ละโลกไปแล้วนั้น ต่างรอคอยผลบุญที่ผู้ยังมีชีวิตอยู่อุทิศไปให้ ดังนั้น
การสื่อถึงกันระหว่างผู้ละโลกกับผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่ จึงมีทางเดียวเท่านั้น คือ การทำบุญด้วยการ
ทำทาน รักษาศีล และเจริญภาวนา แล้วอุทิศผลบุญไปให้ เพื่อชีวิตในปรโลกจะได้พ้นจาก
ความทุกข์ หรือที่มีความสุขอยู่แล้วก็จะได้เป็นสุขยิ่งๆ ขึ้นไป

สุดท้ายนี้หวังเป็นอย่างยิ่งว่า Case Study จะเป็นแนวทางที่ดีในการให้ผู้อ่านได้รับรู้ถึง
วิธีการดำเนินชีวิตอย่างถูกต้อง ไม่หลงไปทำบาปกรรม โดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ เพราะกรรมบาง
อย่าง บางทีเราไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า เป็นบาป เราจึงหลงไปทำ หรือไม่เชื่อ... เลยทำ ถ้าไม่
เชื่อของแนะนำว่า ให้เผื่อไว้ก็ดี ดีกว่าไม่เผื่อไว้ ถ้าสิ่งเหล่านี้มีจริง ตัวเราเองนั่นแหละจะต้อง
เป็นผู้รับผิดชอบ ผลของการกระทำนั้นด้วยตัวเอง.....

ยํ กมฺมํ กริสฺสนฺติ กลฺยาณํ วา ปาปกํ วา
ตสฺส ทายาทา ภวิสฺสนฺติ

ใครทำกรรมใดไว้ ดีหรือชั่วก็ตาม
ตนจะต้องเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น <!--MsgFile=0-->

 

.........ยักษ์น้ำ กับ ปลาทะเล........


.......โลกใต้ทะเลลี้ลับ น่ากลัวสำหรับคนที่ไม่ได้เป็นนักประดาน้ำ แต่ชีวิตใต้ทะเลน่าสงสาร
มากกว่าน่ากลัว เพราะมันไม่อาจสลัดตัวเองให้หลุดพ้น จากร่างที่ถูกตีกรอบบังคับให้ต้องกลาย
เป็นปลา กุ้ง หอย ปู เต่า ม้าน้ำ ประการังอ่อนหลากสีได้ ต้องว่ายวนอยู่ในมหาสมุทรยาวนาน
เหมือนคนติดระรางแบบหนึ่ง ส่วนคนที่เคยดำน้ำลึกมาแล้ว ชื่นชมว่าใต้ทะเลสวยงามนักหนา
โดยหารู้ไม่ว่าสิ่งที่สวยที่สุดนั้นมีอยู่แล้วในตนเอง

เกาะมุก เกาะใหญ่อันดับ ๓ ของจังหวัดตรัง มีทั้งแหลมอ่าวและมีหาดทรายขาว น้ำทะเล
สีฟ้าใสราวกระจก คลื่นซัดฝั่ง หน้าผาสีปูนสีเย็นนวลตา ลมพัดอ่อนๆ ทิวมะพร้าวไหวโอนเอน
โขดผาสูงตระหง่าน ถ้ำมรกต หมู่บ้านชาวประมง รังนกนางแอ่น ล้วนเป็นภาพโรแมนติก
ของคนที่ชอบทะเลตรัง แต่คนที่อยู่แถบนี้ มันหมายถึงการอยู่รอดบนเกาะที่ห่างไกลความเจริญ
บนแผ่นดินใหญ่

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 border=0><TBODY><TR><TD><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD></TD></TR></TBODY></TABLE></TD><TD vAlign=top bgColor=#000000 rowSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10>[size=-3] [/size]</TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE><!--MsgFile=1-->

 

.......หมีด หมาดบู หรือในชื่อไทยว่า มนต์ศักดิ์ พันธุ์วิริยรัตน์ ผู้ใหญ่บ้านหลายสมัย
และกำนันของเกาะมุก มีอาชีพประมง ทุกเช้า เขาและลูกเมียจะเอาเรือแจวออกสู่ทะเลลึก
หน้าหมู่บ้าน ตกปลกตัวใหญ่ๆ สมัยโน้นพ้นฝั่งได้สัก ๕ กิโลเมตรก็จะเจอปลานานาชนิด
ทั้งปลาทู ปลาโอ ปลาลัง ปลาอินทรี ปลาช่อนทะเล ปลากะพงขาว กะพงแดง ปลาทราย
ปลาหางแข็ง ปลาเก๋า ปลาโลมา ปลาพะยูน อุดมสมบูรณ์ ไม่ต้องแล่นเรือไปหาปลาในน่าน
น้ำของประเทศเพื่อนบ้านอย่างมาเลเซีย อินโดนีเซีย และพม่า กันอย่างสมัยนี้

ได้ปลามากมายพอขายและทำกินเอง บางครั้งลูกปลาฉลามหลงมากินเหยื่อด้วย จับปล่อยแล้ว
สักครู่มันก็จะว่ายมาใกล้ๆ เรือใหม่อย่างไร้เดียงสา ไกลออกไปในทะเล ฝูงปลาฉลามว่ายหงาย
เห็นท้องขาวสำราญใจ ในท้องของมันมีซากคนที่กินมาจากเกาะอื่นด้วย มันไม่ค่อยกล้ำกราย
แถวเกาะมุกเพราะชายฝั่งตื้น นอกจากลูกเล็กๆ ของมันที่หลงฝูงมาเที่ยวเล่นตามลำพัง

ผู้ใหญ่หมีด ทั้งตกปลาและลากอวน ได้ปลาทั้งตัวใหญ่ ตัวเล็กมาขายและทำอาหาร โดยให้
นางนุ้ย ภรรยา ผ่าปลาแล่เนื้อ ทั้งๆ ที่บางตัวยังหายใจดิ้นดุกดิก มีปลาลัง ปลาโอ ปลาทู
ปลาอินทรี ปลาหางแข็ง เอาไว้ขายคนทำปลาเค็ม แม้มือจะถือมีด แต่ใบหน้าของคนทำปลา
เรียบเฉย เพราะไม่ได้ฆ่ามันด้วยความโกรธหรือเกลียด เพราะความจำเป็นบังคับให้เลี้ยงตน
และลูกเล็กๆ อีก ๗ คน การทำปลาจึงเป็นกิจวัตรที่ต้องทำทุกเช้าและเย็น เพื่อให้ทันเวลาคน
รับซื้อปลาจากกระบี่และตรัง

หมีดเป็นนักหาปลาระหว่างเกาะ จนกระทั่งมาสร้างถิ่นฐานที่เกาะมุกเมื่อเจอภรรยาคน
ที่สองคือนางนุ้ย และมีลูกชายติดๆ กันถึง ๕ คน ลูกสาว ๒ คน เป็นลูกติดของแม่นุ้ย ๑ คน
นอกจากทำประมงเป็นอาชีพหลักแล้ว ยังมีอาชีพเสริมคือ เป็นเจ้ามือรับซื้อหวยอีกด้วย

ผู้ใหญ่หมีด เป็นที่รักและเคารพนับถือของชาวบ้านบนเกาะซึ่งนับถือศาสนาพุทธเป็น
ส่วนน้อย ปกครองเรื่อยมาตั้งแต่เป็นผู้ใหญ่บ้าน จนถึงกำนัน โดยไม่มีคู่แข่งและหัวคะแนน
ทุกเย็น เมื่อว่างจากการออกหาปลาแล้ว ผู้ใหญ่หมีดจะเดินไปสำรวจความเป็นอยู่ของชาวบ้าน
ทำดังนี้เป็นกิจวัตร จนกระทั่งทางการได้แต่งตั้งให้เป็นกำนันปกครองเกาะมุกและเกาะลิบง <!--MsgFile=2-->



<CENTER><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 border=0><TBODY><TR><TD><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD></TD></TR></TBODY></TABLE></TD><TD vAlign=top bgColor=#000000 rowSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10> </TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>

 

.......อยู่มาวันหนึ่ง แม่นุ้ยเสียชีวิตด้วยวัย ๔๒ ปี ในขณะที่ลูกชายคนเล็กเพิ่งมีอายุ ๒ ขวบ
ทุกคนในหมู่บ้านเสียดาย ถึงกับร้องไห้ที่แม่นุ้ยจากไปก่อนวัยอันควร ด้วยอุปนิสัยพูดน้อย
เงียบไม่เคยนินทาว่าร้ายใคร ไฟในไม่นำออก ไฟนอกไม่นำเข้า ไม่ชอบเถียง ไม่ขึ้นเสียง
ยอมให้คนทุกคน มีเสียงดุก็ต่อเมื่อลูกๆ ซนชอบเล่นน้ำทะเลไม่เป็นเวลา ไม่ยอมไปเรียนหนังสือ
ทั่วทั้งเกาะรู้ว่าแม่นุ้ยเป็นคนใจดี จนได้ชื่อว่าใจเย็นที่สุดบนเกาะมุก จึงทำให้ทุกคนเสียใจ
อาลัยรักแม่นุ้ยมาก อีกหลายปีต่อมา ครอบครัวนี้ได้สูญเสียผู้นำของบ้านอีกคนหนึ่งไปอย่าง
ไม่มีวันกลับ <!--MsgFile=3-->



<CENTER><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 border=0><TBODY><TR><TD><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD></TD></TR></TBODY></TABLE></TD><TD vAlign=top bgColor=#000000 rowSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10>[size=-3] [/size]</TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR><TR><TD align=left bgColor=#000000 colSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10>[size=-3] [/size]</TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>

 

.......วันเกิดเหตุมีมรสุม กำนันหมีดเดินทางกลับเรือหางยาว โดยสารพร้อมชาวเกาะคนอื่นๆ
พายุเริ่มพัดมา กำนันคิดว่าไม่เป็นไร อนุญาตให้คนเรือออกเรือต่อไปได้ แต่เรืออัปปางลง
มีคนจมน้ำตายสองคน คือกำนันหมีดและลูกบ้านอีกคนหนึ่ง ทั้งสองมีร่างอ้วนใหญ่ กำนัน
จมน้ำตายด้วยวัย ๕๗ ปี เพราะพยายามช่วยชีวิตลูกบ้านคนอื่นๆ ศพลอยตามคลื่นไปติดฝั่ง
ที่บ้านเกิดห่างจากเกาะมุก

ลูกๆ ของกำนันหมีดนับถือศาสนาพุทธ ตามแม่ ไม่ได้นับถือศาสนาตามพ่อ ผู้ซึ่งตามใจ
ลูกแม้ไม่เห็นด้วย และให้เสรีภาพลูกเต็มที่ในการนับถือศาสนา ไม่ด่าว่า ตบหรือเฆี่ยนตี
ลูกชายชอบอุปัฏฐากพระธุดงค์ที่มาปฎิบัติธรรมที่สำนักสงฆ์บนเกาะ ถึงขนาดไปกินนอน
อยู่ใกล้ๆ พระธุดงค์ด้วยความชอบข้อวัตรปฎิบัติ ยิ่งได้ฟังเรื่องราวต่างๆ ทั้งเรื่องคุณธรรมและ
คุณวิเศษจากท่าน ก็ยิ่งติดใจ โดยเฉพาะของขลัง ต่างๆ ที่ทำจากของทะเลเอาไว้ป้องกันตัว
เองบนเกาะ และมีความคิดอยากเป็นทหารรั้วชองชาติ

ลูกๆ ของกำนันหมีดและแม่นุ้ยไม่ว่าชายหรือหญิง ล้วนมีอัธยาศัยตรงกันคือ มีจิตใจใฝ่
ทำบุญในพระพุทธศาสนา ทำมากบ้างน้อยบ้างทำทุกอย่าง และออกบวชเป็นพระภิกษุธรรม
ทายาท ๕ คน เมื่อเรียนจบแล้วทำงานพระศาสนา ๔ คน และอุทิศส่วนกุศลไปให้พ่อหมีด
และแม่นุ้ยทุกครั้ง

พ่อหมีดรับบุญที่ลูกๆ อุทิศให้ได้หรือไม่ เพราะเป็นคนต่างศาสนา อนุโมทนาบุญที่ลูกๆ
อุทิศให้ไม่ได้เพราะในศาสนาของตนไม่ได้สอน แม้ตอนมีชีวิตอยู่ก็รับไม่ได้ พ่อหมีดและ
แม่นุ้ยตายแล้วไปไหน ลูกชายทั้งห้าคน เหตุใดจึงเกิดเป็นพี่น้องร่วมกันและอยู่บนเกาะ เรื่อง
นี้มีเหตุดังที่คุณครูไม่ใหญ่ฝันในฝัน และเล่าให้ฟังในโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา <!--MsgFile=4-->

 

.......ในสมัยของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์หนึ่ง เมื่อท่านดับขันธปรินิพพาน กำนันหมีด
เกิดเป็นชาวบ้านเหมือนชาตินี้ แต่ไม่เชื่อว่ามีพระอรหันต์ผู้หมดกิเลสในโลก บางครั้งถึงกับ
พูดว่า ไม่มีหรอก เป็นไปไม่ได้ โดยเอาตัวเองเป็นเกณฑ์ ตัวเรายังไม่เห็นหมดเลย คนอื่นจะ
หมดกิเลสได้อย่างไร เพื่อนบ้านก็ยังไม่หมดกิเลส คนนั้นคนนี้ก็ยังไม่หมดกิเลส ฯลฯ

ในชาตินั้น พ่อหมีดมีเพื่อนรักคนหนึ่งมาชวนทำบุญสร้างมหาเจดีย์ ใหญ่กว่ามหาธรรมกาย
เจดีย์ ร่วมกันกับชาวเมืองตั้งแต่เริ่มต้นถางแผ่นดินให้สะอาด ขุดหิน และตอไม้จนสำเร็จ
กำนันหมีดกลัวเสียเพื่อน เพราะรักเพื่อนคนนี้มาก ไม่อยากขัดใจ และด้วยความที่เป็นคนจิต
ใจงาม ชอบช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ทำกิจการต่างๆ จึงทำบุญโดยไม่มีกุศลศรัทธา และไม่ได้
อธิษฐานเพราะไม่เชื่อเรื่องการเวียนว่ายตายเกิด ละจากภพนั้นแล้ว กำนันหมีดเกิดใหม่อีก
หลายครั้ง อานิสงส์ส่งผลให้มีความสุขเรื่อยมา

ชาติต้นๆ นับจากชาตินั้น กำนันหมีดเกิดมาเป็นคนรวยมากระดับเศรษฐีมหาศาล แต่สมบัติ
ลดลงไปเรื่อยๆ ในชาติต่อๆ มา เป็นรวยปานกลาง จนถึงรวยน้อยลงๆ เพราะไม่ได้อธิษฐาน
ขอมรรคผลนิพพาน ที่เป็นดังนี้ก็เพราะว่าไม่เชื่อเรื่องการอธิษฐาน และอธิษฐานไม่เป็น ทุกชาติ
ที่เกิดมาเนื่องจากไม่ได้อธิษฐาน จึงเกิดนอกบุญเขตของพระพุทธศาสนา และไม่ได้ทำบุญเพิ่ม
ฐานะจึงยากจนลงไปเรื่อยๆ

การมีความเห็นหรือทิฏฐิตรงข้ามกับเพื่อนรัก ทำให้กำนันหมีดต้องพลัดพรากจากเพื่อน
รักคนนั้นไปคนละทาง เพื่อนรักเมื่อละโลกแล้ว ไปเกิดบนสวรรค์ชั้น ๕ นิมมานนรดี และ
เสวยผลบุญจากการทำหน้าที่ผู้นำบุญกัลยาณมิตร ชักชวนเพื่อนรักคือกำนันหมีดและคน
ทั้งหลาย ให้ทำบุญด้วยความเลื่อมใสในพระรัตนตรัย และจะเสวยผลบุญอีกยาวนานจนกว่า
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์ใหม่จะมาอุบัติ และได้บรรลุอรหันต์ในที่สุด

ชาติปัจจุบัน กำนันหมีดเกิดบนเกาะ จึงต้องทำอาชีพง่ายที่สุดคือประมง ในน้ำมีของฟรี
มากมาย จับปลาได้ขายปลาไปวนเวียนจนถึงบั้นปลายของชีวิต ที่ต้องเกิดนอกบุญเขต เพราะ
ความเห็นผิดคิดว่าพระอรหันต์ไม่มี และที่จมน้ำตายบางคนมีเหตุในอดีตชาติ แต่รายนี้เกิด
จากกรรมฆ่าปลาในปัจจุบัน <!--MsgFile=5-->



<CENTER><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 border=0><TBODY><TR><TD><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD></TD></TR></TBODY></TABLE></TD><TD vAlign=top bgColor=#000000 rowSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10> </TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR><TR><TD align=left bgColor=#000000 colSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10> </TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>

 

ใต้ทะเล

.......กำนันหมีด จมน้ำแล้วดับวูบเหมือนตื่นจากหลับ กายละเอียดเดินออกจากกายมนุษย์ เห็น
ตัวเองยังมีสภาพร่างกายปกติ ไม่เห็นร่างเดิมของตัวเองว่ากำลังลอยติดที่ท่าบ้านเกิด จึงคิดว่า
ตัวเองยังไม่ตาย เพียงแต่แปลกใจและดีใจที่หายใจใต้น้ำเหมือนอยู่บนบกได้ จึงเดินไปเดินมา
อยู่ใต้ทะเล ไปเจอยักษ์น้ำกลุ่มหนึ่งมาหา ตัวใหญ่มากๆ ตัวใหญ่กว่ายักษ์บกเสียอีก ยักษ์พวก
นี้เป็นยักษ์น้ำ หน้าตาดุ มีเขี้ยว นุ่งผ้าหลายสีอยู่ในผืนเดียวกัน เฉพาะหัวหน้ากลุ่มใส่สีเขียว
สีเดียว ไม่ใส่เสื้อ มีเครื่องประดับทั้งสร้อยแขน ข้อมือ ข้อเท้า ส่วนใหญ่เป็นทอง ยักษ์ทะเล
กลุ่มนี้กำลังเดินดูแลเขตนั้น มาชวนพ่อหมีดไปเที่ยวภพของเขา พ่อหมีดรู้สึกชอบใจ จึงเดิน
ตามไปใต้น้ำ ไม่รู้สึกกลัวหรือตกใจเลย <!--MsgFile=6-->

<CENTER><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 border=0><TBODY><TR><TD><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD></TD></TR></TBODY></TABLE></TD><TD vAlign=top bgColor=#000000 rowSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10> </TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR><TR><TD align=left bgColor=#000000 colSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10> </TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>

 

ภพของยักษ์ทะเล

.......กำนันหมีดไม่รู้ตัวว่ากำลังเดินเข้าภพของยักษ์ทะเล ซึ่งเป็นภพซ้อนอยู่ใต้ทะเลในเมือง
มนุษย์ อยู่ในเขตภูมิของจาตุมหาราชิกา ภพยักษ์ทะเลมีวิมานเหมือนโพรงน้ำที่มีอากาศ แต่
เข้าไปข้างในไม่มีน้ำ เหนือหลังคาวิมานเป็นทะเล วิมานซ้อนๆ กันอยู่ละเอียดกว่าภพของ
มนุษย์ขึ้นไปอีกระดับหนึ่ง

เมื่อเข้าไปถึงภพของยักษ์น้ำ กายของกำนันหมีดเกิดใหม่แบบโอปปาติกะกลายเป็นยักษ์
ทะเลทันที แล้วพาไปดูสมบัติของยักษ์ทะเลว่า เห็นไหมนี่โคตรเพชร นี่โคตรทอง นี่โคตร
รัตนชาติต่างๆ มีของตัวด้วย แต่วิมานยังไม่มี เพราะกำนันหมีดไม่ได้ทำบุญมา มีแต่กรรมฆ่า
ปลา และกรรมบางอย่างทำไปเห็นว่าเป็นบุญ

ต่อมา ลูกชายทั้งห้าคนของกำนันหมีดบวชธรรมทายาท และสร้างองค์พระธรรมกาย
ประจำตัว แล้วทำบุญทุกบุญอุทิศส่วนกุศลให้ ถึงพ่อจะยังอนุโมทนาบุญยังไม่เป็น แต่ก็รู้ว่า
สิ่งนี้ดี แสงสว่างวาบที่ศูนย์กลางกาย เห็นหน้าลูกคนที่ทำบุญส่งไปให้ ลูกๆ ตั้งใจทำบุญทุ่ม
เทสุดตัวส่งให้พ่อ แต่พ่อยังไม่เปิดใจเต็มที่ แค่แง้มๆ ตามที่ตนเข้าใจเท่านั้น

พ่อมีใจรักลูกๆ อยู่แล้ว รู้ว่าสิ่งนี้เป็นความดีแต่ยังทำเองไม่เป็น เมื่อลูกๆ ทำบุญและส่งบุญ
ให้ซ้ำแล้วซ้ำอีก และซ้ำไปเรื่อยๆ พ่อเริ่มเข้าใจเรื่องบุญ แต่ยังไม่ถึงขั้นเปลี่ยนกำเนิด เพียง
เลื่อนฐานะจากบริวารเป็นหัวหน้าเขตหนึ่ง มีบริวารและวิมานทอง

ความจริง กำนันหมีดจะต้องไปเกิดในมหานรก เพราะฆ่าปลาตลอดชาติ แต่บุญจากการ
สร้างมหาเจดีย์ด้วยตนเอง ในอดีตชาติซึ่งเป็นปลายๆ บุญคอยอุ้มไว้ และด้วยบุญนี้ส่งผลให้
กำนันหมีดไม่เคยไปอบายภูมิเลยสักชาติหนึ่งนับจากชาติที่สร้างมหาเจดีย์ เป็นมหาทานเป็น
ต้นมา

และจะต้องเป็นยักษ์ทะเลต่อไป จนกว่าในอนาคต ลูกของกำนันหมีดจะปฎิบัติธรรมเข้า
ถึงธรรมกาย ได้ทำวิชชาธรรมกาย ไปแนะนำพ่อให้อนุโมทนาบุญ พ่อจึงจะเปลี่ยนจากภพ
ของยักษ์ทะเลไปเกิดในภพภูมิที่สูงกว่านี้ <!--MsgFile=7-->

 

ปลาทะเลใต้น้ำลึก

.......แม่นุ้ยเสียชีวิตด้วยโรคปัจจุบัน นอนหลับตาย แต่หมู่ญาติเชื่อว่าแม่นุ้ยตายเพราะโดนยาสั่ง

แม่นุ้ยโดนยาสั่งจริง เพราะในอดีตชาติเคยไปจ้างคนมีความรู้เรื่องการทำยาสั่ง ทำยาให้
หญิงคนหนึ่งตาย หญิงผู้นี้เป็นภรรยาของชายหนุ่มที่ตนหลงรัก ชาตินี้แม่นุ้ยจึงมีทั้งกรรมฆ่า
คนและกรรมฆ่าปลามารวมกัน

ก่อนที่แม่นุ้ยจะละโลก เห็นภาพตนเองฆ่าปลา ตายแล้วจึงไปเกิดเป็นปลา และจะต้อง
เป็นปลาอีกยาวนาน จากปลาเป็นปลา จากปลาชนิดนี้เป็นปลาชนิดโน้น จากปลาชนิดโน้น
เป็นปลาชนิดนี้ เปลี่ยนไปเรื่อยจนกระดูกปลานานชนิดทับถมเป็นกองโต

มีทางเดียวเท่านั้นที่แม่นุ้ยจะไม่ต้องเกิดเป็นปลาอีกต่อไป ลูกๆ ของแม่นุ้ยจะต้องรวมใจกัน
ปฎิบัติธรรมให้เข้าถึงพระรัตนตรัยในตัว คือ ธรรมกาย และศึกษาวิชชาธรรมกาย แล้วตรวจตราดู
เพื่อรื้อผังบาปฆ่าคนและฆ่าปลาที่หุ้มแม่นุ้ยไว้หนาแน่น จนจิตนึกออกแต่เรื่องปลาๆ ทำให้
แม่นุ้ยต้องเกิดเป็นปลาอีกหลายชาติ

แม่นุ้ยได้รับบุญจากลูกๆ เพียงเล็กน้อยที่ช่วยลดหย่อนผ่อนโทษได้บ้าง แต่จะส่งผลเต็มที่
เมื่อหมดกรรมเกิดเป็นปลา บุญส่วนใหญ่อยู่กับคนทำบุญ การทำบุญทั่วๆ ไปส่งไม่ถึงแม่นุ้ย
ลูกๆ ช่วยแม่จึงยากกว่าช่วยพ่อ เพราะพ่อสุขสบายดี อยู่ในภพของยักษ์ทะเลที่สามารถรับบุญ
จากลูกๆ ได้ แม้จะต้องเวียนว่ายตายเกิดอีกยาวนาน ไม่มีใครรู้ว่ากว่าแม่นุ้ยจะได้อนุโมทนาบุญ
และกลับมาเกิดเป็นมนุษย์นั้น จะต้องใช้เวลายาวนานเท่าใด <!--MsgFile=8-->

<CENTER><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 border=0><TBODY><TR><TD><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD></TD></TR></TBODY></TABLE></TD><TD vAlign=top bgColor=#000000 rowSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10> </TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR><TR><TD align=left bgColor=#000000 colSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10> </TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>

 

.......วิธีแก้ไขแม่นุ้ย จะใช้วิธีเดียวกับพระอินทร์ ที่ช่วยนางสุชาดาให้พ้นจากการเป็นนกกระยาง
ไม่ได้ เพราะนางสุชาดาไม่ได้ทำบาป เพียงแต่ไม่ได้ทำบุญ เนื่องจากเข้าใจผิดคิดอยู่เสมอว่า
เมื่อสามีเป็นคนทำบุญ ตนเป็นภรรยาย่อมต้องได้บุญด้วย หรือจะแก้ไขอย่างเดียวกับพระเจ้า
อโศกก็ไม่ได้เหมือนกัน เพราะพระองค์ทรงทำบุญมากกว่าบาป เป็นบุญที่เกิดจากการฟื้นฟู
และเผยแผ่พระพุทธศาสนาในประเทศและต่างประเทศ ทำให้พระองค์พ้นจากการเป็นงูเหลือม
ด้วยเหตุที่กริ้วคนขัดใจก่อนสวรรคต พ้นจากสภาพงูเหลือมแล้ว พระองค์ได้เกิดเป็นมนุษย์
ในที่สุด

ส่วนการแก้ไขแม่นุ้ยทำได้ยากกว่าสองกรณีข้างต้น เพราะแม่นุ้ยไม่ค่อยทำบุญ ปีหนึ่งๆ
มีโอกาสพบพระและทำอาหารถวายพระเพียงครั้งเดียว เมื่อมีพระธุดงค์จากแผ่นดินใหญ่มา
ปฎิบัติธรรมบนเกาะ ซึ่งนานๆ จะมาที นับได้ปีละครั้งๆ ละ ๑-๓ รูป แต่บาปนั้นทำบ่อยๆ
วันที่ไม่ได้ทำบาปคือ วันที่หาปลาไม่ได้ หรือทะเลมีลมมรสุม

แม่นุ้ยเป็นชาวพุทธ แต่ไม่ค่อยได้สร้างบุญแบบชาวพุทธ แต่เป็นคนที่มีจิตใจงามแบบ
ชาวโลก และคงคิดแบบชาวโลกทั่วไป โดยเฉพาะชาวพุทธในนามว่า ตนไม่ได้เบียดเบียนใคร
แค่นี้ก็เป็นคนดีได้แล้ว ทำให้แม่นุ้ยมีความเป็นอยู่ระดับหนึ่งเท่านั้น และต้องเสวยวิบากยาว
นานมาก จนกว่าจะพ้นวิบาก อันที่จริงการไม่เบียดเบียนใคร เป็นเพียงการละชั่ว แต่ยังไม่ได้
ทำความดี และทำจิตใจให้ผ่องใส ทั้งสามสิ่งนี้จะต้องทำไปด้วยกันตามหลักคำสอนของ
พระสัมมาสัมพุทธเจ้า <!--MsgFile=9-->

 

ขุนศึกทั้งห้า

.......พ่อหมีดและแม่นุ้ยมีบุตรธิดารวม ๖ คน เป็นชาย ๕ คน หญิง ๑ คน ทุกคนเกิดบนเกาะมุก
อันเสวยงามด้วยหาดทราย โขดหิน ทิวมะพร้าว และแสงอาทิตย์ อุดมด้วยอาหารทะเล ได้
ออกกำลังกายตามสภาพภูมิประเทศ คือว่ายน้ำ ดำน้ำ ปีนหินชายฝั่งจนร่างกายแข็งแรง ทั้งๆ
ที่บนเกาะไม่ค่อยมีอาหารเนื้อสัตว์ ผักและผลไม้ให้รับประทาน เหตุใดลูกๆ ทั้งหกคนได้มา
เกิดกับพ่อแม่คนเดียวกัน และเกิดไกลถึงเกาะแห่งหนึ่งในทะเลอันดามัน ทางภาคใต้ของประ
เทศเกือบถึงชายแดนมาเลเซีย

เรื่องนี้มีเหตุ คือการที่จะมาเป็นพ่อแม่ลูกกันได้มีหลายกรณี ทั้งเคยทำบุญร่วมกัน หรือทำบาป
ร่วมกัน หรือไม่เคยทำบุญและทำบาปร่วมกัน แต่มีกำลังบุญและกำลังบาปพอๆกัน กรณีนี้ลูกๆ๖ คน
เคยทำบุญและวิบากกรรมร่วมกัน เหมาะสมกับกำลังบุญและวิบากกรรมของผู้ให้กำเนิด ทุกคน
จึงมาพบกัน ทั้งๆ ที่ในวัฎสงสารนี้ไม่เคยเกิดเป็นพ่อแม่ลูกกันมาก่อน

ในอดีตลูกชาย ๕ คนของกำนันหมีดและแม่นุ้ย พันธุ์วิริยรัตน์ เคยเกิดเป็นเพื่อนทหารร่วม
รบของพระราชาพระองค์หนึ่ง เมื่อรบชนะข้าศึกแล้วมักจับเชลยไปปล่อยเกาะ

ต่อมา พระราชาทรงพบนักบวชรูปหนึ่ง ทรงฟังเทศน์แล้วเกิดศรัทธา ตั้งแต่รูปสมบัติ
บุคลิก บุญลักษณะ และธรรมะที่ท่านแสดงอย่างแรงกล้า จนกระทั่งพระองค์ทรงเบื่อหน่าย
ชีวิตทางโลก ได้สละราชสมบัติออกบวชโดยมีทหารตามออกบวชกันมาก มีขุนศึกทั้งห้าด้วย
เพราะทุกคนรักพระราชามาก แต่บวช ๔ รูป อีกคนหนึ่งในกลุ่มออกไปมีครอบครัว เป็นกอง
เสบียงสนับสนุนการบวชของเพื่อนๆ และทำบุญร่วมกันในชาตินั้น <!--MsgFile=10-->

<CENTER><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 border=0><TBODY><TR><TD><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD></TD></TR></TBODY></TABLE></TD><TD vAlign=top bgColor=#000000 rowSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10> </TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>

 

.......นักบวชทั้งสี่รูปยังคงติดนิสัยนักรบอยู่ เมื่อมีพระเถระรูปหนึ่งอบรมว่า

" เธอเป็นพระแล้วไม่ใช่ทหารรบอย่างแต่ก่อน เวลานี้เธอเป็นทหารทางธรรม ต้องสงบ
เสงี่ยม สง่างาม สมกับเป็นพระ และต้องฝึกฝนกิริยามารยาท คือต้องนั่งให้เป็น นอนให้เป็น
ยืนให้เป็น เดินให้เป็น และพูดให้เป็น ไม่ใช่นั่ง นอน ยืน เดิน พูดแบบทหาร แล้วจะมานั่ง
จับกลุ่มคุยกันเรื่องของฆราวาสไม่ได้ เพราะเราบวชเป็นพระแล้ว "

พระบวชใหม่ทั้งสี่รูปฟังแล้ว ตอนแรกๆ " ครับผมๆ " แต่ด้วยมานะทิฎฐิสูง ถือตัวว่าตน
เคยเป็นขุนทหารรบทัพจับศึกใหญ่มาก่อน จึงนั่งรำพึงลับหลังพระเถระกันว่า

" คนอย่างเราก็รู้น่า นั่งเป็น ยืนเป็น เดินเป็น ฉันเป็น ขับถ่ายก็เป็น จะต้องมาสั่งสอน
อะไรกันนักหนา "

จากที่คุยกันในกลุ่ม อินทรีย์แก่กล้าหนักขึ้นไปอีก คือ บาปมากขึ้น กล้าตำหนิพระเถระ
รูปนั้นต่อหน้า พอเดินผ่านทำพูดลอยๆ ให้เข้าหูท่านว่า

" รู้น่า ข้าศึกใหญ่กว่านี้ เรายังรู้เลย รู้ว่าต้องทำยังไงๆ ไม่ต้องมาสั่งสอนหรอก "

เมื่อบวชไปนานๆ เข้า วิญญาณความเป็นพระเกิดขึ้น ทำให้สำนึกได้ว่าตนจาบจ้วงล่วง
เกินพระผู้ใหญ่ จึงเข้าไปขอขมาท่าน แล้วตั้งใจปฎิบัติธรรมจนถึงดวงธรรม และเห็นองค์พระ
ใสด้วยกันทุกรูปในชาตินั้น <!--MsgFile=11-->

<CENTER><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 border=0><TBODY><TR><TD><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD></TD></TR></TBODY></TABLE></TD><TD vAlign=top bgColor=#000000 rowSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10> </TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR><TR><TD align=left bgColor=#000000 colSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10> </TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>

 

.......ด้วยวิบากกรรมที่จับเชลยปล่อยเกาะ และวจีกรรมที่ไม่เคารพพระภิกษุสงฆ์ ทำให้นายทหาร
ทั้งห้าต้องมาเกิดบนเกาะและเกิดในตระกูลคนชั้นล่าง ที่ดำเนินชีวิตลำบากยากจน ในสถาน
ที่ที่ไม่ใช่ปฎิรูปเทส นอกบุญเขตพระพุทธศาสนา ทำให้นานๆ พบพระสักทีหนึ่ง มีโอกาสทำ
ความดีหรือสร้างบุญใหญ่กับเนื้อนาบุญน้อยมาก แต่ด้วยบุญที่เคยบวชเป็นพระภิกษุ ยามใด
ที่เจอพระภิกษุ มีความรู้สึกเหมือนมีกระแสดูดให้เข้าหา ชีวิตจึงพัดผันให้เกิดในร่มเงาพระ
พุทธศาสนาอีกครั้งหนึ่ง

ชาตินี้ ขุนทหารทั้งห้าได้มาเกิด เกิดร่วมท้องพ่อแม่เดียวกัน โดยมีพี่สาวคนโต เป็นอดีต
ภรรยาของหนึ่งในห้าขุนทหารที่ไม่ได้ออกบวชในชาตินั้น ทำหน้าที่สนับสนุนคนอื่นๆ เหมือน
อดีตชาติ กระแสกรรมที่ใกล้เคียงกัน ดึงดูดทุกคนให้มาเกิดร่วมกัน เป็นครอบครัวเดียวกัน

คุณครูไม่ใหญ่ให้คติเตือนใจว่า คนที่อ่อนน้อมถ่อมตนย่อมเกิดในตระกูลสูง เหมือนท้อง
ทะเลอยู่ต่ำแต่มีอาณาเขตกว้างใหญ่ไพศาล ผู้ใดเกิดในตระกูลสูงแล้วดูหมิ่นผู้อื่น จะเกิดใหม่
ในตระกูลต่ำ ดำรงชีวิตด้วยความยากลำบาก และเหน็ดเหนื่อย เพราะฉะนั้นทุกสิ่งที่เราคิด
พูด ทำ จะติดอยู่ในตัวเสมอ คอยระเบิดเวลา ส่งผลให้เราภายหลังดังตัวอย่างเรื่องนี้ <!--MsgFile=12-->

 

สัมภาษณ์
วินิช พันธุ์วิริยรัตน์
บุตรชายคนที่สองของพ่อหมีด และแม่นุ้ย พันธุ์วิริยรัตน์
และหัวหน้าชั้นโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา
จังหวัดปทุมธานี

.......ลูกๆ ทุกคนนึกไม่ถึงว่าเรื่องมันจะกลับตาลปัตร คือพ่อน่าจะไปลำบากเพราะจมน้ำตาย
และจับปลามากกว่าแม่ ส่วนแม่น่าจะไปสบายเพราะนอนหลับตาย แต่กลายเป็นพ่อไปสบาย
แม่ไปลำบาก ถึงแม้จะสงสารแม่ แต่เราก็ดีใจที่พ่อไม่ได้ไปนรกอย่างที่เคยคิดไว้แต่แรก

ลูกๆ ทุกคนตั้งแต่ได้ฟังฝันในฝันจากคุณครูไม่ใหญ่แล้วตั้งใจทำบุญอุทิศให้พ่อและแม่
มากขึ้น จากเดิมที่เราเคยทำบุญใส่ชื่อเราแล้วอุทิศให้ท่าน เราทำบุญใส่ชื่อท่านเลย เพราะคุณ
ครูไม่ใหญ่บอกว่า การใสชื่อของพ่อแม่ ทำให้ท่านได้บุญมากกว่า

.......ชีวิตบนเกาะลำบากอย่างที่คุณครูไม่ใหญ่พูดจริงๆ เพราะลำพังเงินเดือนผู้ใหญ่บ้าน - กำนัน
ไม่กี่บาทเอง การเดินทางก็ลำบาก สมัยโน้นต้องนั่งเรือนาน ๓-๔ ชั่วโมงไปแผ่นดินใหญ่
รวมไปกลับ ๘ ชั่วโมง แต่เดี๋ยวนี้ไปกลับเพียง ๓-๔ ชั่วโมง เพราะมีถนนตัดผ่าน ที่พ่อต้อง
เสียชีวิต ก็เพราะไปทางเรือนานหลายชั่วโมง

โรงเรียนบนเกาะมีถึงชั้น ป.๖ ด้วยความยากจน พ่อ จึงส่งพี่ๆ น้องๆ ทุกคนให้ไปเรียน
โรงเรียนประจำ ชื่อโรงเรียนศึกษาสงเคาะห์เขาพนม ที่จังหวัดกระบี่ ตั้งแต่ชั้น ป.๑ - ป.๖
เพราะไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใดๆ ทั้งสิ้น มีรัฐบาลเป็นผู้สนับสนุนค่าเรียน และค่ากินอยู่ทั้งหมด
พ่อจ่ายเฉพาะค่าเดินทางไปรับส่งช่วงปิดและเปิดเทอมเท่านั้น มีผมคนเดียวเรียนจบที่เกาะมุก
จนจบชั้น ป.๖ เพราะพ่อเป็นห่วงผมที่หูตึงเกรงว่าผมจะไปลำบาก ขนาดเรียนโรงเรียนบนเกาะ
ผมได้เงินเพียง ๒๕ สตางค์ ซื้อข้าวต้มไม่ใส่ไข่ได้ ๑ ถ้วย นานๆ ทีได้เงิน ๑ บาท ขนาดพี่ๆ
น้องๆ อีก ๖ คนไม่อยู่หารด้วย

อาหารการกิน บนเกาะมีแต่ของทะเล นานๆ จะได้กินเนื้อวัว ไก่ และหมู เพราะต้องสั่ง
ซื้อมาจากที่อื่น บนเกาะไม่มีการเลี้ยงสัตว์ หรือถ้าจะมีก็มีน้อยมาก ไม่มีสัตว์ใหญ่หรือสัตว์
ร้ายอย่างเสือ หมี มีแต่ลิงและแลน วิ่งขึ้นลงต้นไม้ ผลไม้ได้กินแต่มะพร้าวและกล้วยเป็นพื้น

นานๆ ทีจะมีเรือเดินสมุทรมาจากสิงคโปร์แวะที่เกาะ ถึงจะได้กินแอปเปิ้ลและองุ่น ชาว
เกาะดีใจมาก จะรีบเอาของทะเลไปแลกกัน ส่วนผักผลไม้อย่างอื่นต้องสั่งมาจากแผ่นดินใหญ่
ปลูกเองก็ไม่ได้ เพราะดินเป็นดินปนทราย นอกนั้นเป็นสวนยางพารา <!--MsgFile=14-->

.......เรื่องราวฝันในฝันเกี่ยวกับชีวิตของผม สิ่งที่ผมสงสัยมายาวนานว่า ทำไมผมจึงเกิดบนเกาะ
มีชีวิตที่ลำบากยากจน และทำไมเรามาเป็นพี่น้องกัน พ่อแม่ตายแล้วไปไหน ก็แจ่มแจ้งด้วย
ญาณทัสสนะของคุณครูไม่ใหญ่ จนผมหายสงสัยในสิ่งที่เคยสงสัย ทำให้เข้าใจกฎแห่งกรรม
และกลัวผลของบาป จึงทำให้มีความอดทนมากขึ้น มโนปณิธานที่ตั้งไว้ว่าจะติดตามคุณครูไม่ใหญ่
ก็หนักแน่นขึ้น

ผมรู้สึกปลื้มใจมากๆ เมื่อรู้ว่า เรารับใช้คุณครูไม่ใหญ่มานานแล้ว นี่ไม่ใช่ชาติแรกที่ได้ทำ
หน้าที่ตรงนี้ เพราะฉะนั้นงานอะไรก็ตามที่ท่านใช้หรือมอบหมายให้ทำ ผมจะทำสุดความสามารถ
อย่างมีสติตลอดเวลา เพื่อไม่ให้ผิดพลาด ชีวิตทั้งชีวิตของผมฝากให้คุณครูไม่ใหญ่ เพราะคุณ
ครูไม่ใหญ่คือ ทั้งหมดของชีวิตผม ภารกิจที่ท่านมอบหมายให้ทำตั้งแต่อดีต ปัจจุบัน จนถึงอนาคต
คือสิ่งที่ประเสริฐที่สุดในการสร้างบารมี ตามติดท่านไปจนกว่าจะถึงที่สุดแห่งธรรม

ผมเป็นทหาร ท่านคือแม่ทัพ ทหารต้องไม่มีข้อแม้เงื่อนไขใดๆ ทั้งสิ้นกับแม่ทัพ





แล้วเรายังตั้งใจปฎิบัติธรรมมากขึ้นเพื่อให้เข้าถึงพระธรรมกาย และศึกษาวิชชาธรรมกาย
อีกด้วย ถึงแม้ว่าเรายังไม่เก่งถึงขนาดคนที่มีธาตุธรรมด้านนี้โดยเฉพาะ เมื่อเวลานั้นมาถึง
แต่ขอให้ได้ในระดับที่เราช่วยพ่อแม่ให้พ้นจากสภาพที่เป็นอยู่ได้ก็ยังดี เรามีความหวังตรงนี้
เพราะเชื่อมั่นคุณครูไม่ใหญ่อยู่แล้ว

ลูกชายทั้งห้าคน มี วิชิต วินิช ปรีชา สมโชค และศักดิ์ชัย มีความรู้สึกตรงกันอย่างหนึ่งคือ
เราเป็นเพื่อนกันมากกว่าเป็นพี่น้อง เวลาเจอหน้ากัน จะจับบ่ากอดไหล่และทักทายกันอย่าง
เพื่อน ส่วนน้องชายคนที่อยู่ภูเก็ต ตอนอยู่กรุงเทพฯ เคยรับหลานสองคน ซึ่งเป็นลูกของพี่
สาวไปอยู่ด้วย ทำหน้าที่เหมือนเป็นพ่อทุกอย่าง ไม่ว่าจะสอนให้ทำงานบ้าน ไม่ว่าซักผ้า
รีดผ้า และอบรมมารยาทต่างๆ ในขณะที่พี่น้องคนอื่นได้แต่ส่งเงินให้หลานเรียนหนังสือ
เท่านั้น

ฝันในฝันของคุณครูไม่ใหญ่ ทำให้เราเข้าใจว่า ทำไมน้องชายคนนี้จึงได้ดูแลลูกของพี่สาว
ใกล้ชิดกว่าใครๆ ทำให้หายสงสัยเรื่องที่เราอยากรู้ <!--MsgFile=13-->

 

สัมภาษณ์
ศักดิ์ชัย พันธุ์วิริยรัตน์
บุตรชายคนสุดท้องของพ่อหมีดและแม่นุ้ย พันธุ์วิริยรัตน์
จังหวัดปทุมธานี

.......ทุกครั้งที่ผมเห็นทะเล ผมจะแผ่เมตตาให้สิ่งมีชีวิตใต้ทะเลเสมอ ซึ่งเป็นเรื่องแปลก มารู้
ทีหลังว่าแม่ไปเกิดเป็นปลา พอได้ฟังฝันในฝันแล้ว ผมมีความหวัง ๑๐๐ เปอร์เซนต์ว่า จะไป
ช่วยท่านให้พ้นจากปลาได้ ผมคิดถึงแม่ตลอด แม้ท่านจากผมไปได้ ๒๘ ปีแล้ว ตอนผมมีอายุ
แค่ ๒ ขวบ

ชีวิตบนเกาะ สร้างสรรค์ และสนุกสนานกว่าอยู่บนแผ่นดินใหญ่มาก เพราะเราได้อยู่กับ
ธรรมชาติ เอาธรรมชาติมาประดิษฐ์ทำสิ่งต่างๆ อย่างเอาต้นระกำมาต่อเป็นเรือ หรือเอารอง
เท้าฟองน้ำที่ลอยตามคลื่น มาทำเป็นล้อรถเล่นกัน

ชาวเกาะไม่ใช่เป็นคนขี้เกียจ แต่ไม่รู้จะทำอะไรมากกว่า เลยดูเหมือนคนไม่ทะเยอทะยาน
ทำงานตอนเย็นกับตอนเช้าเท่านั้น ตกเย็นจะออกไปทอดแห พอเช้าออกไปเฉปลา คือ จับปลา
มาขาย ว่างช่วงตรงกลาง ตั้งแต่สาย เที่ยง ถึงบ่าย ชีวิตมีเท่านี้ ถ้าถามว่าให้กลับไปเป็นขุน
ทหาร จับเชลยได้แล้วจะเอาไปปล่อยเกาะอีกไหม คิดว่าไม่ เพราะชีวิตบนเกาะมีโอกาสน้อย
กว่าอยู่บนแผ่นดินใหญ่มาก

เมื่อขึ้นบกแล้วชีวิตแบบเด็กเกาะก็ต้องปรับตัวหลายเรื่อง เรื่องแรกของผมคือ การกินอาหาร
พวกปลาน้ำจืดกินแล้วจะอาเจียนทันที รองเท้าที่พ่อซื้อให้ทำหายไปหลายคู่ เพราะเราไม่เคย
ใส่รองเท้าอยู่บนเกาะ พี่วิชิตมีเรื่องการแต่งตัวและคำพูดที่เพื่อนๆ เอาไปล้อเลียน นี่เป็นเรื่อง
เด๋อๆ ของเด็กเกาะที่แตกต่างไปจากเด็กเมือง

ผมอยากบวชเป็นพระตั้งแต่เด็กแล้ว ชอบเล่นเป็นฤาษีหรือเป็นพระอยู่ในถ้ำ ทั้งๆ ที่พ่อ
คอยพูดกรอกหูลูกๆ ว่าขอให้เป็นนายร้อยให้ได้ พี่ๆ ก็อยากเป็นทหารมีแต่ผมเท่านั้นที่ไม่อยาก
เป็น พอขึ้นบก ความคิดอยากเป็นทหารของพี่ๆ ก็เปลี่ยนไป เพราะได้เห็นพระสงฆ์มากขึ้น <!--MsgFile=16-->

.......ก่อนมาเจอคุณครูไม่ใหญ่ ผมเป็นคนที่เชื่อมั่นในตัวเองสูง เพราะชีวิตบนเกาะทำให้ต้อง
พึ่งตัวเอง ยิ่งเรียนหนังสือบนแผ่นดินใหญ่ ต้องปรับตัวและต่อสู้ชีวิตตามลำพัง ทั้งขาดแม่และ
ห่างพ่อ แต่พอได้ฟังฝันในฝันจากคุณครูไม่ใหญ่เรื่องความอ่อนน้อมถ่อมตนและความเคารพ
ผู้ใหญ่แล้ว ผมระมัดระวังตัวเองเรื่องการวางตัว และการพูดกับพระสงฆ์มากขึ้น นึกไม่ถึง
เลยว่า การที่พวกผมต้องมาเกิดในที่ที่ไม่ใช่ปฎิรูปเทส ห่างไกลจากเนื้อนาบุญเช่นนี้ เป็นผล
มาจากคำพูดที่เราพูดกับพระเถระในอดีตชาติ ผมยิ่งระมัดระวังตัวขึ้นไปอีก เมื่อได้ยินคำสอน
ของคุณยายอาจารย์จันทร์ ขนนกยูง ที่มีผู้ถ่ายทอดให้ฟังอีกทีหนึ่งว่า

" เวลาพระท่านทำอะไร ให้คิดว่า ท่านทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว อย่าไปว่าท่าน เพราะผ้าเหลือง
เป็นของพระพุทธเจ้า "

เห็นกฎแห่งกรรมของพวกเราแล้วรู้เลยว่า วจีกรรมทำได้เร็ว และให้ผลเร็ว

ครั้งแรกที่ผมพบคุณครูไม่ใหญ่ ผมมีอายุได้ ๑๕ ปี ผมรู้ทันทีว่าท่านคือ ผู้ที่ผมรอคอยมานาน
แล้ว ทำไมเรามาถึงช้า ? ตั้งแต่ได้พบท่านและนั่งสมาธิกับท่าน ผมไม่เคยมีความคลางแคลงใจ
ในตัวท่านเลย ผมซาบซึ้งใจตอนที่ท่านเล่าฝันในฝันว่า ขุนทหารทั้งห้ารักพระราชาองค์นั้น
เหมือนผมมีความรักและความผูกพันในตัวท่านในเวลานี้

และอดีตขุนทหาร ๔ คนจะได้บวชอีกในชาติปัจจุบัน มันเป็นความตั้งใจของผมมานานแล้ว
ว่าผมจะบวช สองเรื่องนี้ตรงใจผมที่สุด แสดงว่าญาณทัสสนะของท่านแม่นยำมาก ทุกวันนี้
พวกผมทั้งสี่คนตั้งใจทำงานและรับผิดชอบหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายอย่างเต็มที่

ตอนเด็กๆ ผมชอบมองดูทะเลแล้วคิดว่าโลกนี้ช่องกว้างขวางใหญ่โต แล้วสุดขอบโลกจะ
อยู่ตรงไหน เรื่องราวของคนในครอบครัวที่ฟังจากฝันในฝันของคุณครูไม่ใหญ่ ทำให้ผมเห็น
ชีวิตของคนเราว่า ต้องแหวกว่ายวนเวียนในวัฎสงสารที่กว้างใหญ่ไพศาลราวกับทะเล... <!--MsgFile=17-->

 

........ทางออก กฎแห่งกรรม.....

....เราไม่มีทางเลี่ยง
กฎแห่งกรรม
แต่เรามีทางเลือก
แล้วเราจะพบทางออก
คือ

อดีตที่ผิดพลาดลืมให้หมด

สิ่งที่เป็นบาปอกุศลทุกชนิดไม่ทำเพิ่มขึ้นอีกเด็ดขาด

หมั่นนึกถึงบุญกุศลที่ได้สั่งสมมาทั้งหมด

บุญกุศลทุกชนิด ทาน ศีล ภาวนา ทำให้เข้มข้นทับทวี

(ดีที่สุด ชัวร์ที่สุด) ปฎิบัติธรรมให้เข้าถึงธรรมภายใน


...............................อนุโมทนาบุญ ครับ

foox


โรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยา


รับฟังเสียง Case Study ย้อนหลัง

http://www.kalyanamitra.org/index_dream.asp

ชมถ่ายทดสด
http://www.dmc.tv/index.php?option=com_wrapper&Itemid=216

http://www.dmc.tv/

ข้อมูล
http://www.kalyanamitra.org/dmc/index_dmc.asp

http://www.dmc.tv/index.php <!--MsgFile=18-->



<CENTER><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 border=0><TBODY><TR><TD><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD></TD></TR></TBODY></TABLE></TD><TD vAlign=top bgColor=#000000 rowSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10>[size=-3] [/size]</TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR><TR><TD align=left bgColor=#000000 colSpan=2><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 bgColor=#222244 border=0><TBODY><TR><TD width=10>[size=-3] [/size]</TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>

จาก
http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y3407523/Y3407523.html

 

โมทนค่ะ พอได้อ่านแล้วรู้สึกปลาบปลื้มใจแทนค่ะ จะตั้งใจทำความดี

 

ดีคับ เรื่องนี้