เมตตา...มีผลมากกว่าทาน

ถ้าจะพิจารณา ให้เห็นว่า ในสถานะการณ์นั้น ทำไมจึงกล่าวเรื่องนี้




.......ที่ท่านกล่าวว่า มีผลมาก

นั้นหมายถึง ถ้าทำตามที่ท่านบอก จะ มีผลต่อผู้เคยให้ทานแต่วัตถุ ( แต่ไม่มีเมตตามาก )

คนบางคน ให้ทานวัตถุมาก เพราะ มีทรัพย์มาก ตามบุญเก่า หรือ ทรัพย์อาจหามาได้จากความไม่บริสุทธิ์ ก็ง่ายที่จะให้ไป
หรืออาจให้ทานวัตถุด้วยความโลภ ความหลง ที่จะต้องการสิ่งตอบแทนภายหลังอันเป็นเรืองกิเลส



เมื่อใดก้ตามที่กิเลส โลภ โกรธ หลง กำเริบก็ยังอาจฆ่าคน ทำร้ายคน พูดร้าย คิดร้าย ทั้งต่อตนและคนอื่นได้ภายหลัง



แต่ผู้ที่ เจริญเมตตาเจโตวิมุตติ กระทำให้มาก กระทำให้เป็นดุจยาน กระทำให้เป็นที่ตั้งอาศัยให้มั่นคง สั่งสมเมตตาและปรารภด้วยดี ตามที่ท่านสอน


สามารถให้ทานโดยที่ไม่ย้อนมาเป็นภัยต่อตนและคนอื่นภายหลังได้ เพราะ ให้ด้วยจิตเมตตาอันยิ่งมากกว่าจิตธรรมดา



คนที่มีเมตตา แม้ไม่มีวัตถุทานจะให้ ก็ให้สิ่งที่มีคุณค่าอื่นๆได้จากจิตเมตตาของเค้า



เป็นการให้ทานที่สมบูรณ์ มีผลดีต่อตนและชีวิตอื่น

 

ที่ผมเขียนตามทัศนะของผม ที่โพสก่อนหน้านี้


....ผมไม่มีจิตเจตนา จะกล่าวค้านพระพุทธเจ้าหรือคำสอนของพระองค์

แต่เป็นเพียงการพิจารณา แตกออกมาจากมุมมองที่ตรงกับตัวหนังสือเกินไป

และพิจารณาให้เห็นว่า ธรรมแต่ละหมวดหมู่อันเป็นกุศลที่พระพุทธองค์ทรงกล่าวดีแล้วนั้น ย่อมสามารถนำมาเชื่อมโยงเกื้อกูลกันได้ เพียงแต่ เราจะเห็นหรือไม่


***************************************************




พระสารีบุตรเป็นอัครสาวกเบื้องขวา พระพุทธเจ้ายกย่องว่าเป็น “ผู้เลิศด้วยปัญญา”
พระสารีบุตรอยู่ทิศไหนเหมือนมีพระพุทธเจ้าอยู่ทิศนั้น
อีกทั้ง พระสารีบุตรยังเป็นอุปัชฌาย์อาจารย์ของพระราหุลอีกด้วย

พระสูตรที่ผมจะนำมาให้อ่าน ชวนให้พิจารณาว่า
เหตุใดพระสารีบุตร จึงไม่เชื่อพระพุทธเจ้า ส่วนตัวผมเห็นว่า
พระสารีบุตรมีจริตที่ไม่เชื่อใครง่ายๆชอบพิสูจน์ค้นคว้า ซึ่งเป็นธรรมดาของคนที่มีปัญญามาก
ไม่ใช่ว่าพระสารีบุตรจะไม่เคารพพระพุทธเจ้า ท่านเคารพแน่นอน
ท่านเคารพในคำสั่งสอน แต่การที่จะเชื่อนั้น ท่านต้องพิสูจน์ โดยการปฏิบัติให้เห็นแจ้งเสียก่อน
หลักการอันนี้ตรงกับหลักของกาลามสูตรพอดี ข้อที่ว่า

มา สมโณ โน ครูติ (อย่าปลงใจเชื่อ เพราะนับถือว่า ท่านสมณะนี้เป็นครูของเรา)
ต่อเมื่อใด รู้เข้าใจด้วยตนว่า ธรรมเหล่านั้น เป็นอกุศล เป็นกุศล มีโทษ ไม่มีโทษ เป็นต้นแล้ว จึงควรละหรือถือปฏิบัติตามนั้น

ถึงตรงผมขอสรุปเลยว่า ศรัทธาของพระสารีบุตรที่มีต่อพระพุทธเจ้านั้น
เป็นไปโดยการใช้เหตุผลไตร่ตรอง


ดังเช่น กรณีที่มีในพระไตรปิฎกที่่จะอ้างมานี้


พระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม(มหามกุฏฯ)
พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๙ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๑
สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค
ปุพพโกฏฐกสูตร
พระสารีบุตรไม่เชื่อพระพุทธเจ้า

[๙๘๓] ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้:-
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ ปุพพโกฏฐกะ ใกล้พระนครสาวัตถี ณ ที่นั้น
แล พระผู้มีพระภาคตรัสเรียกท่านพระสารีบุตรมาแล้ว ตรัสว่า
[๙๘๔] ดูกรสารีบุตร เธอเชื่อหรือว่า สัทธินทรีย์ที่บุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มาก
แล้ว ย่อมหยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นเบื้องหน้า มีอมตะเป็นที่สุด วิริยินทรีย์ ฯลฯ ปัญญินทรีย์
ที่บุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมหยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นเบื้องหน้า มีอมตะเป็น
ที่สุด.
[๙๘๕] ท่านพระสารีบุตรกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญในเรื่องนี้ ข้าพระองค์ไม่
ถึงความเชื่อต่อพระผู้มีพระภาคว่า สัทธินทรีย์ ฯลฯ ปัญญินทรีย์ อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้
มากแล้ว ย่อมหยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นเบื้องหน้า มีอมตะเป็นที่สุด

ด้วยว่าอมตะนั้น ชนเหล่าใดยังไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ทราบ ไม่กระทำให้แจ้ง ไม่พิจารณาเห็นด้วยปัญญา ชนเหล่านั้นพึงถึงความเชื่อต่อชนเหล่าอื่น

ในอมตะนั้นว่า สัทธินทรีย์ ฯลฯ ปัญญินทรีย์ อันบุคคลเจริญแล้วกระทำให้มากแล้ว ย่อมหยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นเบื้องหน้า มีอมตะเป็นที่สุด

ก็แลอมตะนั้น ชนเหล่าใดรู้แล้ว เห็นแล้ว ทราบแล้ว กระทำให้แจ้งแล้ว พิจารณาเห็นแล้วด้วยปัญญา
ชนเหล่านั้นหมดความเคลือบแคลงสงสัย

ในอมตะนั้นว่า สัทธินทรีย์ ฯลฯ ปัญญินทรีย์ อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว
ย่อมหยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นเบื้องหน้า มีอมตะเป็นที่สุด

ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ก็อมตะนั้น ข้าพระองค์รู้แล้ว เห็นแล้ว ทราบแล้ว กระทำให้แจ้งแล้วพิจารณาเห็นแล้วด้วยปัญญา

ข้าพระองค์จึงหมดความเคลือบแคลงสงสัย ในอมตะนั้นว่าสัทธินทรีย์ ฯลฯ ปัญญินทรีย์ อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมหยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นเบื้องหน้า มีอมตะเป็นที่สุด.

[๙๘๖] พ. ดีละๆ สารีบุตร ด้วยว่าอมตะนั้น ชนเหล่าใดยังไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ทราบ
ไม่กระทำให้แจ้ง ไม่พิจารณาเห็นแล้วด้วยปัญญา ชนเหล่านั้น พึงถึงความเชื่อต่อชนเหล่าอื่น
ในอมตะนั้นว่า สัทธินทรีย์ ฯลฯ ปัญญินทรีย์ อันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้ว ย่อมหยั่ง
ลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นเบื้องหน้า มีอมตะเป็นที่สุด ก็แล อมตะนั้น

ชนเหล่าใดรู้แล้ว เห็นแล้วทราบแล้ว กระทำให้แจ้งแล้ว พิจารณาเห็นแล้วด้วยปัญญา

ชนเหล่านั้นหมดความเคลือบแคลงสงสัย ในอมตะนั้นว่า สัทธินทรีย์ ฯลฯ ปัญญินทรียอันบุคคลเจริญแล้ว กระทำให้มากแล้วย่อมหยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นเบื้องหน้า มีอมตะเป็นที่สุด.จบ สูตรที่ ๔

ที่มา
เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๙ บรรทัดที่ ๕๗๖๗ - ๕๗๙๖. หน้าที่ ๒๔๐ - ๒๔๑.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=19&A=5767&Z=5796&pagebreak=0
ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :-
http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=19&i=983
---------------------------------------------------------

 

เอาหละครับ นอกเรื่องไปมาก

ผมก็มาพิจารณา โดยหยิบยกข้อธรรมมาพิจารณาเป็นวิตก วิจาร
ต่อ จนกว่า ข้อธรรมจะแจ้งในใจ เป็นปิติ สุข และ ใจจะเป็นเอกัคคตา ตั้งอยู่สักระยะ แล้วพร้อมจะเจริญเมตตาแผ่ไปยังทุกทิศตามที่พระพุทธองค์ทรงสอนต่อไป



ขอบคุณ และ อนุโมทนา ที่หยิบยกพระธรรมมาให้เป็นธรรมานุสสติครับ