รวม ธรรมะสั้นๆ เข้าใจง่าย ของครูบาอาจารย์สายหลวงปู่มั่น - พระป่าธรรมยุติ etc.

เวลาเป็นของมีค่า...
หลวงพ่อเคยบอกว่า “คนฉลาดน่ะ เขาไม่เคยมีเวลาว่าง”
เวลาเป็นของมีค่า เพราะไม่เหมือนสิ่งอื่น แก้วแหวนเงินทอง สิ่งของทั้งหลาย เมื่อหมดไปแล้วสามารถหามาใหม่ได้
แต่สำหรับเวลาแล้ว หากปล่อยให้ผ่านเลยไป โดยเปล่าประโยชน์ ขอให้ตั้งปัญหาถามตัวเองว่า
“สมควรแล้วหรือกับวันคืนที่ล่วงไปๆ คุ้มค่าแล้วหรือกับลมหายใจที่เหลือน้อยลงทุกขณะ”

( หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ )

 

"จิตนี้เป็นนักเดินทาง เดินทางไกลจนหาที่ยุติไม่ได้ แล้วยังไม่แล้ว ยังต้องเดินไปดวงเดียว มีญาติพี่น้องเพื่อนฝูงคนที่รักมากเท่าใด เมื่อตายแล้วเขาก็ไม่ไปกับเรา มีแต่เพียงเราลำพังเท่านั้น เดินทางอยู่คนเดียวไม่มีเพื่อนพ้อง"

หลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท

 

"ความฉลาด ความดี และความสุข" มาพร้อมกัน เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน แยกออกจากกันไม่ได้... เพราะถ้าเราฉลาดจริงๆแล้วจะไม่มีทางทำความชั่วได้เลย และเมื่อไม่ทำความชั่วจิตใจก็เป็นกุศลเป็นสุข

พระอาจารย์ชยสาโร

 

ถ้าเราต้องการอนาคตที่สดใส เราก็ต้องสร้างเหตุ ปัจจัยให้มันสดใส มันจะไม่สดใส เพราะดวงหรือเพราะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ดลบันดาล มันอยู่ที่ตัวเรา

- พระอาจารย์ชยสาโร จากกัณฑ์เทศน์ มาตรวัดความฉลาด

 

"ทรัพย์ทำให้คนเราไปไม่ถึงธรรม เพราะทรัพย์ทำให้คนเกิดกิเลส เมื่อใหร่ที่เราหมดลมหายใจทรัพย์ที่เรามี
เราไม่สามารถที่จะนำไปได้นอกจากธรรมและความดี อย่าพากันหามากนักทรัพย์นะ หาพอกินพอใช้ก็พอแล้ว"

หลวงปู่แสง ญาณวโร

 

" อย่าคิดว่าตัวเองบุญน้อยวาสนาน้อยแล้วมาพูดให้ตัวเองท้อแท้ คิดแบบนั้นมันไม่ถูก ถ้าคิดว่าตัวเองบุญน้อยวาสนาน้อยก็รีบสร้างเสริมบารมีให้กับตัวเองให้มากยิ่งๆขึ้นไป ทำให้เต็มที่ๆตัวเองทำได้ คนที่เขามีปัญญาเขาจะมุ่งหน้าทำเอา คนไม่มีปัญญาก็รอเอาแต่ลมแต่แล้ง สูญเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ "

หลวงปู่ชอบ ฐานสโม เทศนาสอนลูกศิษย์ พ.ศ.๒๕๓๕

 

เสียงธรรมผุด

"ธุดงควัตรจะไม่มีผล ไม่มีดอก ต้องมีผล
แต่เรายังหยิบจับผลนั้นไม่ได้ เราเซ่อซ่าขนาดนี้
แต่ได้ทำแล้ว ได้ภูมิใจนิดนึง
ทำไปทำมาเดี๋ยวมันก็ได้อุบายอะไรขึ้นมาจนได้
มีหรอสิ่งที่พระพุทธเจ้าสอนแล้วสูญเปล่า ..ไม่มีหรอก
ครั้งนี้ไม่ได้ ครั้งหน้าก็เห็นอะไรขึ้นมาบ้าง ครั้งนู้นก็เห็นอะไรมากขึ้น
พยายามทำไป คืนนึง โอ้ย แทบเป็นแทบตายแล้ว
เอ้า 5 คืน 15 คืน ผมเคยทำสูงสุด 15 คืน
วันพระนี้ ถึงวันพระหน้า ไม่นอนเลย
นอนกลางวัน กลางวันก็ไม่มากอะไรล่ะ มันไม่คุ้น
ไม่ยอมมันเลย ไม่ยอมเด็ดขาด!
ได้ทำเต็มที่อยู่ 2 ครั้ง ครั้งแรก 11 วัน
ครั้งที่นานที่สุด คือ อดนอน 15 วัน
อดอาหารนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย มากจริงๆ
ได้บ้าง เสียบ้าง อะไรก็แล้วแต่มันเถอะ ข้อสำคัญเราทำความเพียร
อดนอน 15 วัน น่าดู ดึงดันกันน่าดู
แล้วก็! จนคืนสุดท้านโน่นและ มันได้อะไรแปลกๆ ขึ้นมา!
โอ้ย! มันประทับใจจนถึงเดี๋ยวนี้!
แต่ก็อย่างว่านั่นแหละ อ่อนไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง อ่อนไปหมด!
หมดอาลัยตายอยาก พอหมดอาลัยตายอยากแล้ว
ไม่รู้จิตใจจะเคลื่อนไหวไปทางไหน มันเลยหยุดอยู่กับที่
จิตใจหยุดอยู่กับที่ เงียบหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้แหละ
มันถอนขึ้นมานั่นซี่ เอาสิ นั่นแหละประหลาดแล้วคราวนี้
ไอ้ตรงสงบก็ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรหรอก
สงบได้เพราะอะไร เพราะทำความเพียรมาตั้ง 15 วัน
ดึกเข้าๆๆๆ ปวดเมื่อยเต็มที่เข้า นั่งพิงเสา
ทอดอาลัยตายอยาก ทอดแล้วจริงๆ เพราะมันไม่ไหวแล้วหนิ!
ไม่ได้แกล้งทอด แกล้งทอดอาลัยตายอยากไม่ได้หรอก
ความทะเยอทะยานมันอยู่นั่น มันหมดอาลัยตายอยากเลย
สงบเข้ามา สงบเข้ามา สงบเข้ามา หายเงียบ!
พอถอนขึ้นมานี่ซี่! เฮ้อ..อัศจรรย์
เสียงธรรมผุดขึ้นมา.. แล้วก็ชัดเจนที่จิตเท่านั้น!
มันชัดยิ่งกว่าคนพูดกัน ยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้นน่ะ เรื่องเหล่านี้
แปลกจริงๆ! เรื่องของจิต
เสียงธรรม บอกขึ้นมา มันทุกข์ มันทรมานมากไง ทรมาน..
ก่อนจะหมดอาลัยตายอยาก มันก็เห็นความทรมานของตัว
การต่อสู้กัน ทรมานมาก ถอนขึ้นมาปั๊บ จิตอยู่ในระหว่างกลาง
ก่อนจะออกมาสู่จิตปกติ กับในระหว่างที่มันเข้าสงบ
จิตอยู่ในระหว่างกลาง นี่ เกิดนิมิตอะไรต่างๆ ขึ้นมา
ได้ยินเสียงต่างๆ ก็ตาม นิมิตต่างๆ ก็ตาม เกิดในช่วงนี้
พอรู้สึกตัวเข้ากับจิต ขยับขึ้น ขยับขึ้นแล้ว เสียงก็ปรากฎขึ้นพร้อมกัน
"อริยสัจธรรมทั้ง 4 เป็นเพียงอาการของจิต"
จำได้ไม่มีคลาดเคลื่อนเลย! จากวันนั้นจนถึงวันตาย จากวันได้ยินจนถึงวันตาย!
ไม่ใช่เสียงผู้หญิง ไม่ใช่เสียงผู้ชาย มันบอกไม่ถูกทั้งนั้นแหละ!
ตื่นเต้นขนาด! อ่านแต่หนังสือ ท่านหลวงปู่มั่น ผุดขึ้นมาแบบนั้นแบบนี้
อ๋อ เป็นแบบนี้เหรอ เป็นอย่างนี้หรอวะ
ตื่นเต้น ทำความเพียรต่อได้เลย! หายกลัดหายกลุ้ม
ทุกข์หนอ ทุกข์หนอ มันเป็นเพียงอาการของจิต!
อริยสัจธรรมทั้ง 4 เป็นเพียงอาการของจิต ไอ้นี่มันไม่ใช่สัจธรรม!
มันเป็นอนิจจัง มันเป็นทุกขัง อนัตตา"

04/08/2544
พระอาจารย์วันชัย วิจิตโต

 

...แค่ศีลห้าก็ไม่มี...

พระมหาเถระผู้ใหญ่แต่ละรูปนั้น ย่อมจะมีลูกศิษย์เป็นจำนวนมาก ทั้งคฤหัสถ์และบรรพชิต บรรดาศิษย์เหล่านั้นจึงมีทั้งดีและเลว โดยเฉพาะศิษย์ฝ่ายพระ องค์ที่ดีก็ดีถมเถไป องค์ที่เลวก็พอมีปะปนอยู่บ้าง เช่น มีพระผู้ใกล้ชิดองค์หนึ่ง ชอบถือวิสาสะจนเกินควรคือ ชอบหยิบเอาข้าวของบางอย่างที่ยังไม่ได้รับอนุญาต มีผู้บอกหลวงปู่ให้ทราบ แต่หลวงปู่ก็ชอบวางเฉยอยู่แล้ว

ครั้งหนึ่ง ท่านต้องการใช้ของอันนั้น จึงใช้ให้พระองค์หนึ่งไปถามหา แต่ถูกปฏิเสธว่าเขาไม่ได้เอาไป พระองค์นั้นจึงกลับมาบอกหลวงปู่ว่าเขาปฏิเสธไม่ได้เอา หลวงปู่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่พูดออกมานิดหนึ่งว่า

“พระบางองค์ มัวแต่ตั้งใจรักษาศีล ๒๒๗ จนลืมรักษาศีล ๕"

หนังสือ หลวงปู่ฝากไว้ หลวงปู่ดูลย์ อตุโล
วัดบูรพาราม จ.สุรินทร์

 

ชีวิตมีค่าทุกวัน ทำน้อยได้น้อย ทำมากก็ได้มาก สตินี่ทำได้ทุกระยะ รู้นี่ สติพร้อม ไม่มีทุกข์ เป็นบุญพร้อม เป็นปัญญาพร้อม จิตผ่องใส จิตก้าวหน้าพร้อม จะไปมีปัญหาในชีวิตได้อย่างไร ไม่ต้องถามว่าจะอยู่ไปทำไมทุกวันๆ ก็มันแจ่มแจ้งแล้วนี่ จิตอยู่ในพุทธธรรม อยู่ในแสงสว่าง จิตมุ่งสู่นิพพาน ธรรมอะไรมันไม่สูงไปกว่านี้หรอก มีน้อยคนที่จะถึง ก็เป็นเรื่องธรรมดา ของดีมีไม่มาก หาเพชรจะหาง่ายเป็นทะนานไม่มี หาคนดี หาไม่ค่อยได้ จะหาแบบหลวงปู่มั่น หลวงปู่แหวน หลวงปู่ขาว จะไปหาที่ไหนในโลก

...หลวงปู่บุญฤทธิ์ บัณฑิโต

 

"ให้พากันเข้าวัดนะ วัดดูจิตใจของเรา
ต้องวัดเสมอ นั่งก็วัด นอนก็วัด เดินยืนก็วัด
วัดเพราะเหตุใด ให้มันรู้ไว้ ว่าจิตของเรามันดีหรือไม่ดี ไม่ดีจะได้แก้ไข
ต้องวัดทุกวัน ตัดเสื้อตัดผ้าก็ยังต้องวัดไม่ใช่เรอะ
ไม่วัดจะใช้ได้อะไรล่ะ"

หลวงปู่ฝั้น อาจาโร

 

(by Moderator2-ทีมผู้ดูแลเว็บบอร์ด)

ขอบพระคุณมากครับ อนุโมทนาด้วยครับผม

 

ขอร่วมเผยแผ่ธรรมะ...ของครูบอาจารย์ด้วยคนนะครับน้องเคน ^_^



ยศและลาภ หาบไป ไม่ได้แน่
มีเพียงแต่ ต้นทุน บุญกุศล
ทรัพย์สมบัติ ทิ้งไว้ ให้ปวงชน
แม้ร่างตน เขาก็เอา ไปเผาไฟ ฯ

เมื่อเจ้ามา มีอะไร มาด้วยเจ้า
ใยมัวเมา โลภลาภ ทำบาปใหญ่
มามือเปล่า แล้วจะ เอาอะไร
เจ้าก็ไป มือเปล่า เหมือนเจ้ามา ฯ

ควรเร่งสร้าง กรรมดี หนีกรรมชั่ว
ไม่พาตัว พาใจ ใฝ่ตัณหา
หมั่นเจริญศีล สมาธิ และปัญญา
จึงจะพา ให้พ้นทุกข์ สุขนิรันดร์ ฯ

กลอนหลวงปู่มั่น

 

คนขี้เกียจทำงานใดๆ ก็ไม่สำเร็จ ปฏิบัติธรรมใดๆ ก็ไม่สำเร็จ คนจะไปนิพพานนั้นขี้เกียจไม่ได้ แม้เห็นคนอื่นเขาขี้เกียจ แล้วนึกตำหนิกรรมของเขา ก็เท่ากับไปยกเอาความขี้เกียจของเขามาไว้ในจิตของเรา เพราะเห็นอารมณ์หลง (โมหะ) เป็นของดี ยกตัวอย่างเช่น เห็นถังขยะเต็ม แต่ผู้มีหน้าที่ไม่ยกไปเททิ้ง เดินผ่านครั้งใด พอเห็นจิตก็นึกตำหนิกรรมของเขาว่าขี้เกียจ (แม้ในพระวินัย หากเห็นของสงฆ์ชำรุด หรือใช้ของสงฆ์แล้วทิ้งไม่เก็บเข้าที่ เดินผ่าน ๑ ครั้ง เห็นแล้วไม่ซ่อมแซม หรือบอกให้ผู้อื่นที่มีหน้าที่มาซ่อม เดินผ่านทุกครั้งหากยังวางเฉย จะถูกปรับอาบัติทุกครั้งที่เดินผ่านแล้วเห็น ยิ่งไปตำหนิกรรมเข้าด้วย ก็จะมีผลเหมือนพวกเจ้านี่แหละ) เหตุผลเพราะเดินผ่านครั้งใด อารมณ์ปฏิฆะก็เกิดเมื่อนั้น เป็นขี้เกียจบวกขี้เกียจ อารมณ์ก็ยิ่งเกิด จิตก็ยิ่งเศร้าหมอง แล้วขาดทุนหรือได้กำไรล่ะ

หลวงปู่ตื้อ อจลธมฺโม

 

“ เจ็บแล้วต้องจำ !”

ตัวทำเอง ผิดเอง นี้แหละเป็นอาจารย์ผู้วิเศษ เป็นตัวอย่างที่ดี เพื่อจะได้จดจำไว้สังวรระวังไม่ให้ผิดต่อไป แล้วตั้งต้นใหม่ด้วยความไม่เลินเล่อเผลอประมาท อดีตที่ผิดไปแล้วก็ผ่านพ้นล่วงเลยไปแล้ว แต่อาจารย์ผู้วิเศษยังคงอยู่คอยกระซิบเตือนใจอยู่เสมอทุกขณะว่า..

“ ระวัง ! อย่าประมาทนะ ! อย่าให้ผิดพลาดเช่นนั้นอีกนะ !”


เจ้าคุณนรฯ ธมฺมวิตกฺโก ภิกขุ

 

ธรรมที่เกิดขึ้นภายในใจนั่นแหละ จะเป็นเหมือนผ้าขี้ริ้วห่อทองขึ้นมาทันที เพราะร่างกายของคนนี้ไม่มีค่า มันมีค่าอยู่ที่หัวใจที่มีธรรม

หลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท

 

"กินก๋วยเตี๋ยว เราก็ยังอยากกินที่ดีๆ ที่อร่อย
ทำบุญ เราก็ต้องทำกับเนื้อนาบุญที่ดีสิ มันถึงจะได้บุญมาก"

พระอาจารย์โสภา สมโน

 

"ตายเป็นตาย ! ตายเสีย ! เคยตายมากี่กัปป์ กี่กัลป์ เคยตายมากี่ร้อย กี่แสน กี่ล้านครั้ง กับจะตายเพื่อบูชาธรรม เพื่อยกตัวเองเป็นไรไป"

หลวงพ่อวันชัย วิจิตโต วัดภูสังโฆ จ.อุดรธานี

 

บางคนถือเอาการไปเที่ยววัดว่าเป็นบุญ ถ้าอานิสงส์ของการเข้าวัดเกิดเพราะกายอย่างเดียว พวกกระรอก กระแต นก หนู หรือสัตว์อื่น ๆ ซึ่งอาศัยอยู่ในวัด ก็น่าจะได้บุญมากกว่าคนซึ่งมักจะอยู่ไม่นานเลย

มันสำคัญที่ใจ ถ้าโยมมาถวายจังหันหรือจำศีล แต่มาคุยกันเรื่องทางโลก เอาเรื่องนั้นเรื่องนี้มาพูดกัน ก็เท่ากับเอาโลกมาทับวัด มาวัดต้องเข้าใจความหมายและจุดมุ่งหมายของการเข้าวัดอย่างแท้จริง

หลวงปู่ชา สุภัทโท
วัดหนองป่าพง จ.อุบลราชธานี

 

"ความกลัว เกิดจากความหลง เพราะหลงยึดในสังขาร จึงกลัวโน่น กลัวนี่ กลัวผี กลัวมันจะมาทำร้าย ถ้าเรารู้ตามความเป็นจริงว่า จิตเป็นของไม่ตาย สังขารเป็นของไม่เที่ยง มันจะละความหลง และจะไม่กลัว"

หลวงปู่คูณ สุเมโธ วัดป่าภูทอง อ.บ้านผือ จ.อุดรธานี

 

“การตัดกรรม” ก็คือหยุดทำความชั่ว ความบาป
“การตัดเวร” ก็คือหยุดการพยาบาทอาฆาตจองเวรซึ่งกันและกัน
เพราะฉะนั้น การที่เราไปทำพิธีตัดกรรมนี่
หมายถึง ตัดผลของบาป มันตัดไม่ได้ อย่าไปเข้าใจผิด

หลวงพ่อพุธ ฐานิโย