คุยเรื่องปัญหาการฝึกสมาธิ

ผมตั้งกระทู้เพื่ออยากฟังความเห็น ประสบการณ์ การฝึกสมาธิ ถอดจิต ใครมีประสบการณ์จะมาเล่า หรือถามความเห็นก้อโพสต์ลงได้นะครับ ผมก้อสนใจเรื่องการถอดจิตเหมือนกัน เพราะเคยเกือบจะถอดจิตได้ละ แต่กลัว เลยไม่กล้าถอด ใครมีประสบการณ์ถอดจิตก้อเล่าให้ฟังด้วยครับจะเป็นพระคุณอย่างสูง

 

ถอดจิตที่ว่า คือมโนมยิทธิหรือเปล่าคะ

 

เคยทำสมาธิอ่ะค่ะ แบบว่าฝึกเองค่ะแล้วกำหนดพุธโธ
ปรากฎว่าตัวชาไปทั้งตัวแล้วรู้สึกว่าตัวเบาๆอ่ะค่ะ
ไม่ทราบว่าเปนไรค่ะ คือ ตอนนั้นรู้สึกกึ่งกลัวกึ่งอยากนั่งต่ออ่ะค่ะ

 

ผมลองฝึกมโนฯโดยขึ้นพานครูเองเป็นการซ้อมดู พอนั่งซักพักมันควบคุมตัวเองไม่อยู่เอียงข้างบ้าง หน้าบ้างก็พยายามฟืนแต่รู้สึกถูกต่อต้านมากก็เลยลองปล่อยดูปรากฏว่าไหลไปกองกับพื้นเลย ไม่ทราบว่าเกี่ยวกับการฝึกมโนฯรึปล่าวครับ

 

"เคยทำสมาธิอ่ะค่ะ แบบว่าฝึกเองค่ะแล้วกำหนดพุธโธ
ปรากฎว่าตัวชาไปทั้งตัวแล้วรู้สึกว่าตัวเบาๆอ่ะค่ะ
ไม่ทราบว่าเปนไรค่ะ คือ ตอนนั้นรู้สึกกึ่งกลัวกึ่งอยากนั่งต่ออ่ะค่ะ"

คงเปนเพราะว่า เกิดปิติที่เขาเรียกว่าปิติซาบซ่าน ครับ จะเกิดได้กับคนที่นั่งสมาธิทุกคน ผมก้อเคยเปน พอเปนแล้วก้อจะเกิดสุขตามมาอันเปนผลข้างเคียงแล้วทำให้เราติดสุขจนไม่อยากจะทำอะไรต่อไปเลยก้อมี บางคนถึงกับร้องไห้ออกมาเลยก้อมี นึกว่าตนเองได้บรรลุธรรมแล้ว แต่ว่ามันเปนเพียงแค่เริ่มต้นครับ พยายามละมันให้ได้ พิจารณามันให้ลงในไตรลักษณ์ให้ได้ครับ เพราะสมาธิแบบนี้มันมีได้มันก้อเสื่อมได้ครับ อย่าไปยึดติดกับมัน อย่าคิดว่ามันคือนิพพาน แต่ขอให้ปิตินี้เปนตัวทำให้เราเกิดความเพียรพยายามเพิ่มขึ้นที่จะนั่งสมาธิต่อไปครับ สู้ๆครับ เอาชนะมันให้ได้ หนทางการบรรลุธรรมยังอยู่อีกไกลสำหรับผู้ที่ไม่มีความเพยีร แต่ผู้ที่มีความเพียรแล้ว คิดว่ามันอยู่แค่ปลายมือเองครับ ที่เราต้องคว้าให้ได้สักวัน

<!-- / message -->

 

ไม่ใช่มโนมยิทธิครับ แต่เปนการถอดโดยเราตกอยู่ในภวังค์ หรือครึ่งหลับครึ่งตื่นครับ

 

ประสบการณ์ของท่านอื่นๆ นั้นไม่ถือว่าวิเศษนะคะ ก่อนอื่นจะนั่งสมาธิต้องเข้าใจว่าทำไมเราถึงต้องนั่งนะคะ แล้วนั่งไปแล้วเกิดอาการอย่างไร แล้วจบจากสมาธิ แล้วได้อะไร อย่างแรกนะคะ ที่เราต้องนั่งสมาธิ คิดง่ายๆนะคะ เพราะ การนั่งสมาธิเป็นวิธีเดียวที่สามารถมองเข้าไปภายในจิต และกายได้ แล้วมองไปเพื่ออะไร มองเพื่อเล่นไล่จับจิตไง ทุกๆวันเราไม่เคยไปจับมันหรอกจิต ปล่อยมันวิ่งไปทั่วจักรวาล แถมมันไม่รู้จัก มาร กิเลส หรืออะไรหรอกค่ะ มันเที่ยวไปจับมือเค้าหมดแหละ แถมยังชวนมาเที่ยวบ้าน ค้างคืนอีก บางทีชวนย้ายมาอยู่ซะด้วยกัน ดังนั้นการเล่นไล่จับจิตเพื่อจะนำจิตมาอบรม หรือเอามาแกะกิเลสออก ดังนั้นเราต้องรุ้จักกิเลสด้วยนะคะ เพราะจะได้แกะถูก ส่วนที่บอกๆกันว่า นั่งไปแล้วชาบ้าง หมุนบ้าง ตัวเล็กตัวใหญ่บ้าง นั่นมันเป็นสภาพที่จิตจะแยกออกจากกาย นั่งนานๆก็ถอดจิตได้ค่ะ ตอนถอดไปนั่นคือจิตที่บริสุทธิ์ขาวสะอาด คงสภาพฌาน 4 ไว้ (ตอนถอดต้องได้ณาน 4 หรือสูงกว่าค่ะ) แต่ถามว่ากิเลสยังอยู่ไหม อยู่ค่ะ มันรอกลับบ้านอยู่แล้ว เผลอกวักมือรออยู่ที่ร่างนี่แหละคะ และตอนเราจะตายถ้าไม่มีพลังญาณนะคะ กิเลสมันชวนไปนรกค่ะ มันชวนไปบ้านมันบ้าง(ก็บ้านหลังนี้จะเน่าแล้วนิคะ) ดังนั้นการฝึกสมาธิต้องฝึกสติด้วยนะคะ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านเน้นมาก เพราะสติจะเป็นตัวกันกิเลสและขับออกไปด้วย ยังไงก็โชคดีนะคะ

 

ผมก็เคยเป็นมาหมดแล้ว ตอนเด็กๆนั่งไปตัวมันลอย (เลยเชื่อเรื่องที่พระท่านนั่งสมาธิแล้วลอยได้) นั่งไปไม่รับรู้ความเจ็บปวด นั่งไปเข้าญาณสี่ โดยไม่รู้ตัว จะถอดจิตออกไป ก็คิดว่าตัวตายแล้ว ไม่มีครูด้วยไม่รู้จะทำยังไง รีบกลับเข้าสมาธิสู่ ขั้นปฐมญาณ แล้วรีบถอนสมาธิกลับ ทั้งกลัวทั้งแปลกใจ แล้วก็เลิกฝึกสมาธิ(อาณาปานสติ) ไปเลย จนมาฝึกใหม่ตอนสามเดือนที่แล้ว ยังไปไม่ถึงไหนเลย ทำไมมันยากกว่าเมื่อก่อนเยอะ จิตมันยิ่งกว่าลิง หลอกเราไปหลอกเรามา ทุกวันนี้ ยังไม่ถึงปฐมญาณเลย แต่เรื่องนั่งไปแล้วตัวมันเอียง ตัวมันหมุน น้ำตาไหลเป็นเรื่องปกติ หลังจากนั้นจะสงบสักพัก แล้วนิมิตมันจะเกิด (ตัวนี้เลยที่คอยกวนอยู่) มันเลยไปไม่ถึงไหน ตอนนี้กำลังฝึกต่ออยู่

ใครที่อยู่กทม . หรือฝั่งธน ลองไปหาแม่ชีพิมพา วัดกำแพงบางจาก ท่านเป็นสายกสิณ หากใครมีบุญท่านพอจะช่วยดึงให้ได้ จะได้ถอดกายทิพย์ได้ครับ (ส่วนผมยังไปไม่ถึงไหน และไม่มีโอกาสได้ไปกรุงเทพเลย สงสัยบารมีน้อย เลยต้องมานั่งฝึกเองที่บ้าน)

 

การจะรวมจิตให้เป็นสมาธิได้ดีได้นั้น สิ่งสำคัญคือการจดจ่ออยู่กับอารมณ์กรรมฐานและการปราศจากความคิดหรืออารมณ์อื่นที่ไม่ใช่กรรมฐานมารบกวน ตอนเด็กเราไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมาก สัญญาความทรงจำ รวมถึงประสบการณ์ต่างๆก็ยังน้อยอยู่ สังเกตได้ว่าเด็กๆทำสมาธิจึงมักจะเห็นผลได้ดี แต่ก็ได้ผลเพียงแค่สมาธิเท่านั้นนะครับ ปัญญาในการเห็นสิ่งต่างๆตามความเป็นจริงยังไม่เกิดเนื่องจากขาดประสบการณ์ ก็เลยส่งผลให้ผลของสมาธิที่ทำได้มักจะไม่ค่อยยั่งยืน

เมื่อคนเราโตขึ้นก็ย่อมเรียนรู้และมีประสบการณ์ต่างๆมากขึ้น ตอนนี้แหละครับถ้าเราสามารถทำจิตให้เป็นสมาธิเกิดขึ้นได้จริง เราต้องผ่านกระบวนการพิจารณาธรรมให้เห็นสิ่งต่างๆอย่างละเอียดตามความเป็นจริงเสียก่อน จึงจะเกิดการปล่อยวางด้วยปัญญาญาณที่แทงตลอดแล้วในความเป็นจริงของสิ่งต่างๆได้ เช่นนี้แล้วสมาธิที่ผ่านการอบรมด้วยปัญญาเช่นนี้แล้วก็จะมั่นคงถาวร ไม่มีวันเสื่อมครับ

(เหมือนผู้มีอภิญญาจำเป็นต้องอาศัยฌานสมาบัติเป็นพื้นฐานจึงจะมีฤทธิ์ได้ แต่ว่าก็ยังเสื่อมได้เมื่อจิตเกิดกิเลสมากๆ กิเลสเกิดฌานสมาบัติที่ทรงไว้ก็เลยเสื่อมตาม ซึ่งแตกต่างจากพระอริยะบุคคลที่ท่านตัดสังโยชน์ตัดกิเลสได้ขาดแล้ว ดังนั้นเหตุที่จะมาทำให้สมาธิของท่านสั่นคลอนก็ไม่มี อันส่งผลให้ผู้ที่ได้อภิญญาตัวที่ 6 คืออาสาวักขยญาณ ปัญญาญาณในการตัดกิเลสได้ขาดหมดจดนั้น ไม่เสื่อมไปจากอภิญญาอีก 5 อย่าง ที่ตนเองได้กระทำได้ด้วยครับ)

ปล.แต่ก็อาจมีข้อยกเว้นสำหรับผู้ที่สั่งสมบารมีมาดีแล้ว อย่างสามเณรหลายรูปในสมัยพุทธกาล อายุเพียง 7 ขวบเท่านั้น ก็สามารถบรรลุเป็นพระอรหันต์พร้อมทั้งอภิญญาและปฎิสัมภิทาญาณ อย่างครบถ้วนทีเดียวครับ (ซึ่งแม้ท่านจะอายุเพียง 7 ขวบ แต่เมือบรรลุธรรมแล้ว ท่านก็มีปัญญารู้แจ้งตามความเป็นจริงครับ อายุกายอาจจะน้อยแต่ในด้านจิตใจของท่านเหล่านั้นถือได้ว่าเป็น พระมหาเถระ ทีเดียวครับ)

 

เรื่องอุปจารสมาธินั้นยังเป็นแค่ขั้นแรกๆ ซึ่งทุกคนสามารถถึงได้แต่มันจะเป็นกำลังใจให้ฝึกต่อไปครับ เพราะมันเห็นผล

ผมเพิ่งกลับมาฝึกใหม่เมื่อสามเดือนที่แล้ว ผมทิ้งไปตั้งสิบปี เพราะความไม่รู้ไม่มีครูสอน เลยกลัว เพราะตัวเข้าญาณสี่แล้ว กลัวตัวเองกลัวตายไปแล้ว และไม่รู้จะไปทางไหนต่อ เลยเลิกฝึกตั้งแต่นั้นมา

ฝึกคราวนี้อยากกว่าเดิมอีกครับ นั่งมาสามเดือนเพิ่งเข้าอุปจารสมาธิก็ตอนเดือนที่สาม เมื่อคืนนี้เอง ผมก็อาศัยอ่าน วิธีการในกระทู้แถวนี้แหละครับ เรื่องการตัดนิมิต การพิจารณาเวทนา หรือพิจารณาร่างกาย

เรามานึกเมื่อก่อนเราเข้าญาณสี่ได้ยังไง ก็พิจารณา เราทำสมาธิตอนสี่ทุ่ม แล้วแถวต่างจังหวัดมันเงียบหมดแล้ว นั่งไปมันก็จะรู้สึกว่าตัวเบาๆ แรกๆตัวมันลอยได้ แปลกใจลืมตามาดู ตกครับ ก็เริ่มรู้ว่าเรื่องอิทธิไม่ใช่เรื่องแปลกแล้ว แค่ยี่สิบนาทีมันยังได้ขนาดนี้ ก็ลองฝึกมาเรื่อยๆ ไม่เคยรู้ว่ามีขั้นอะไรบ้าง แค่อยากนั่งแค่นั้น ไม่คิดอะไร มารู้เรื่องขั้นของสมาธิก็อาทิตย์ที่แล้วนี่เอง
ครั้งสุดท้ายที่ทำสมาธิเมื่อสิบปีก่อน จำได้ว่า พอมันเข้าขั้นนึง ตัวมันจะลอย(ลอยจริงๆไม่ได้อุปทาน) แต่ลอยไม่สูงมาก คิดว่ามันคงไม่ลอยไปชนผนังหรอกน่า เลยปล่อยๆไป มันก็สงบนิ่ง ไม่มีอะไรจิต สติรู้ตัวตลอดเวลาลมหายใจมันจะเบาและสั้น พูดง่ายๆไม่หายใจยังได้เลย แล้วสักพักมันก็เงียบหมด ลมหายใจไม่มี ภาพตรงหน้าสีดำหมดมืดหมด เหมือนตัวเองอยู่ในที่มือสนิท แต่ไม่มีเสียง ไม่สัมผัส ไม่รับรู้ว่าสภาพร่างกายอยู่ท่าไหน ตอนนั้นรู้อย่างเดียวว่าจะไปไหนก็ได้ แต่ไม่กล้าออกไป กลัวตาย นึกว่าตายแล้ว ไม่รู้จะไปไหนต่อ เลยถอนตัวออกมา แล้วก็ค่อยๆออกมา บอกกับตัวเองว่าไม่เอาอีกแล้ว กลัว อยู่คนเดียวด้วยตายไปใครจะเห็นเนี่ย (ความคิดผิดๆ)

มาตอนนี้ไม่เคยเข้าญาณสี่ได้เลย เพิ่งเข้าอุปจาระสมาธิได้เมื่อวาน
คราวนี้มันไม่ลอย แต่เหมือนมีร่างอีกร่างหนึ่งกำลังจะออกจากล่างไปโดยลอยขึ้นทางด้านบน เหมือนมันพยายามจะออกแต่ติดตัว เลยทำให้ตัวมันขยายสูงขึ้น ๆ เหมือนกับมือเราที่วางบนตักมันอยู่ข้างล่างเราต้องก้มมอง จิตมันบอกกว่าเหมือนเราต้องก้มมารู้สึกถึงมือที่อยู่ข้างล่างโน่น แขนมันยาวตัวมันใหญ่มาก แต่ก็พยายามเฉยๆ ช่วงนี้แหละคนจะขนลุก เพราะมันแปลก ถ้ามันลอยจะไม่สนใจเพราะเคยเป็นมา แต่มันก็เป็นแค่ช่วงเดียวประมาณสองนาทีได้มั้ง มันก็หาย เราก็ปล่อยมัน มันอยากเกิดก็เกิด เข้าสมาธิต่อแต่เจ้ากรรมนายเวรคงไม่ให้ทำต่อมั้ง เพราะผมทำตอนเที่ยงคืน พอมันผ่านอุปจารสมาธิได้ ก็มีเสียงปืนหนึ่งนัดใกล้ๆบ้าน สะดุ้งลืมตาเลย ก็เลยตั้งสติหลับตาแล้วแผ่เมตตาไป เลยเลิกฝึกเลยคืนนี้ ผมใช้เวลาประมาณ สี่สิบนาที เพราะก่อนทำสมาธิดูเวลาก่อน ตอนนี้เลยมีกำลังใจฝึกต่อ ถ้าจิตมันนิ่งมันไม่คิดอะไรมันก็ไปไกลเหมือนกัน (วิธีผมเป็นแบบอาณาปานสติ ไม่ใช่กสิณครับ เพราะเคยฝึกกสิณหลายอย่างแล้ว แต่ไม่ถนัดเลย)

 

อนุโมทนาด้วยครับ คุณ นายดอกบัว เก่งมากครับที่สามารถมาถึงขั้นการถอดจิตอย่างสมบูรณ์ได้ ยินดีด้วยครับ

 

ดีนะคะ ที่คุณนายดอกบัวไม่กลัวที่จะลอยไปติดเพดาน เห็นบางคนยังกลัวจะลอยไปติดเพดานอีก ))
บางครั้งการอยู่ต่างจังหวัดก็เป็นข้อได้เปรียบ เพราะมีสถานที่สัปปายะ เงียบสงบเหมาะสำหรับการนั่งสมาธิ
โมทนาบุญด้วยค่ะ

 

(smile) ดีใจด้วยนะค่ะ ตอนนี้ตั้งใจฝึกอยู่ค่ะ แต่ตัวชามากและแรกๆเหมือนตัวเราหนักๆ พอผ่านไปเหมือนตัวเราลอยๆ กลัวค่ะ เพราะไม่ได้เคยศึกษาก่อน คิดแต่ตั้งใจไว้ซักวันจะนั่งสมาธิ

 

อกาลิโก พระธรรมไม่มีกาลเวลา ทำเมื่อไหร่ก้อได้เมื่อนั้น เร่งทำสมาธิเถอะครับคุณจ้าวสัว....แล้วพระธรรมจะคุ้มครองคนที่รักษาธรรมครับ

 

ช่วยแนะบ้างสิคะ
นั่งทีไรก็จะเห็นแต่แสงสว่าง ลักษณะแสงไม่นิ่ง อยู่กลางบ้าง ซ้ายบ้าง ขวาบ้าง จ้าบ้าง สลัวบ้าง

ก่อนนั่งอารมณ์ที่ดูประจำคือ ร่างกาย เห็นกลไกของร่างกายคะ เพราะชัด คือปกติจะปวดหัว นั่งก็ดูมันที่มีปัญหา แค่ไม่ถึงสิบนาทีก็สว่างแล้ว
ไม่รู้ว่าเป็นสมถะหรือเปล่า ลองไปฝึกสมาธิหมุน ฝึกมโนมยิทธิ ฝึกอะไรก็ไม่ไปไหนเห็นแต่แสงสว่างคะ
ไม่รู้ว่าเป็นอะไร
บางทีก็จ้องที่ความสว่าง ประคองไว้
บาทีเราก็ปล่อย คือพยายามรับรู้เฉย ๆ
สักพักที่สว่างก็จบ ไม่มีอะไร ไม่มีความรู้เพ่ม ไม่ได้อะไรคะ
แนะนำด้วยคะ

 

อนุโมทนาด้วยกับทุกคนนะครับ ฝึกกันต่อไป ผมก็พยายามฝึกไปวันละนิดละหน่อย ครับแต่ก็รู้สึกจริง ๆ ว่าสู้ตอนเด็ก ๆ ไม่ได้

 

ขอถามบ้างครับ

- เวลานั่งสมาธิ ผมไม่เอามือประสานซ้อนกันวางไว้บนตัก แต่เอาวางแยกกันไว้บนต้นขาได้ไหมครับ ผมเห็นพวกฝึกโยคะเขาก็ไม่เอามือประกบกัน เพราะบางทีออกไปนั่งข้างนอกในที่สาธารณะไม่อยากให้คนอื่นนึกว่าเรากำลังนั่งสมาธิอยู่อะครับ ..การวางมือนี่มีผลอะไรไหมครับ?

- ถ้าไม่นั่งสมาธิ แต่นอนทำสมาธิแทนได้ไหมครับ เพราะผมรู้สึกผ่อนคลายกว่า และสามารถควบคุมไม่ทำให้เคลิ้มจนหลับได้ เวลานั่งสมาธิผมรู้สึกเมื่อยและเกร็งกว่าการนอน แถมบางครั้งเหน็บชากินอีกด้วย

 

ตอบคุณuserx
-การนั่งสมาธิไม่จำเป็นจะต้องนั่งเอามือวางซ้อนกันก็ได้เพียงแต่มันเป็นอุบายทำให้ใจเราสงบเท่านั้นเอง ท่านอาจจะนั่งลืมตาทำสมาธิก็ได้เพราะการลืมตาทำสมาธิเป็นเร็วกว่านั่งหลับตามากเพราะนั่งหลับตาแล้วจิตเม่หยุดนิ่งมันฟุ้งซ่านได้ง่ายกว่า ลืมตาจะทำให้เราเป็นสมาธิกว่าครับ ที่จริงแล้วการทำสมาธิมีมากมายหลายวิธีครับ แต่จุดประสงค์ของมันคือเป็นอุบายทำให้ใจเราสงบเท่านั้นเองครับ
การนอนทำสมาธิถ้าจะทำก็ทำได้ครับ แต่ถ้านั่งทำได้จะดีกว่า ตรงที่ว่าพระอรหันต์ท่านส่วนมากสำเร็จสมาธิก็เพราะนั่งครับ แต่ก็ใช่ว่าจะมีแต่นั่งสมาธิอย่างเดียวแล้วจะบรรลุธรรมนะครับ มีเดินจงกลมก็สำเร็จได้ หรือพูดง่ายๆก็คือทำได้ทุกอิริยาบถครับ แต่ที่น่าแปลกคือไม่ทราบว่าพระอานนท์เถระสำเร็จเป็นพระอรหันต์ในท่าไหนสิ เพราะขณะที่พระอานนท์สำเร็จนั้นอยู่ในระหว่างกึ่งนั่งกึ่งนอนครับ ลองไปหาประวัติพระอานนท์ดูครับ หรือหาหนังสือเรื่องการรู้ธรรมแบบคนรู้แจ้งอ่านดูนะครับ เผื่อจะได้ช่วยอะไรเราได้บ้างครับ

 

คุณtenis เคยผึกกสินแสงสว่างหรือเปล่าครับ ถ้าเคยก็คงมาจากอานิสงค์ที่เราฝึกกสินนั่นแหละครับ แต่ถ้าไม่เคยฝึกอะไรมาก่อนเลยก็คงเป็นเพราะ บุญเก่าที่คุณได้สั่งสมมาแต่อดีตชาติครับบางคนนั่งแค่ได้ปฐมฌาณเท่านั้นก็สามารถมีอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ได้เลยครับ บางคนไม่ได้ฝึกอะไรมาก่อนเลยยังมีอิทธิฤทธิ์เลยครับ ยกตัวอย่างเช่น ไสบาบา ครับลองไปหาประวัติของไสบาบามาอ่านดูครับ แล้วจะพบว่าไสบาบาไม่เคยฝึกสมาธิเลยครับ แต่มีอิทธิปาฎิหาริย์มากมายเพราะอะไรก็เพราะกรรมเก่าที่ตามมาให้ผลในปัจจุบันไงครับ
ขอเพยีงแต่ท่านอย่าละความพยายาม ฝึกให้มากครับแล้วของเก่ามันก็จะกลับมาครับ

 

- -เวงกรำแท้ๆๆ มารในใจ มันหมั้นใส้เข้าให้(ขอยุ่งด้วยคน)
เจ้าของกระทู้นี่สุดยอด
พอเราได้ตัวลอย จะเหมือนว่า ร่างกาย มันไม่เหลือแล้ว
เหมือนเป็น อากาศ นี่แหละจุดสำคัง กรำไม่ใช่ สำคัญ
ขอแนะนำนิดหนึ่งนะครับ ทำแบบไม่ต้องนั่ง ให้ได้ก่อนนะครับ
แค่ลืมตา จะทำก็ทำได้ทันที กำลังยืนเล่น ก็ทำได้
อยากให้มือหายก็ทำได้ ตัวหายก็ทำได้ แล้วแต่จะต้องการ
ของผมไม่รู้หรอกว่าระดับไหน - -รู้แต่วันมันก็อ่อนเหมือนเดิม
แต่เจ้าของกระทู้เคยนั่งได้ ญาณ 4 สงสัยแค่นี่คงกล้วยๆๆ

ถ้าเจอคำพูดของผม แล้วเกิดข้องใจ ไม่ยอมรับ

ไม่ต้องตอบ นะ ใจคุณจะบอกตัวคุณเอง

***
- เวลานั่งสมาธิ ผมไม่เอามือประสานซ้อนกันวางไว้บนตัก แต่เอาวางแยกกันไว้บนต้นขาได้ไหมครับ ผมเห็นพวกฝึกโยคะเขาก็ไม่เอามือประกบกัน เพราะบางทีออกไปนั่งข้างนอกในที่สาธารณะไม่อยากให้คนอื่นนึกว่าเรากำลังนั่งสมาธิอยู่อะครับ ..การวางมือนี่มีผลอะไรไหมครับ?

ในหนังสือแนวสมเด็จโจ

เขาให้นิ้วโป้ง ชนครับ เพราะธาตุไฟ จะเดินได้ดี และอื่นๆๆ
พอดีขี้เกียจอ่าน เอาเป็นว่าแล้วแต่ครับ ในเว็บนี่
มีหลายท่านที่เก่งเยอะ

แล้วเรื่องท่านั่ง มีเยอะ+หลายสาเหตุ

นั่งสมาธิแบบธรรดา กับ ท่านอน นั้นแต่ต่างกันตรงไหน
นั่งจะไม่หลับ สติจะดี แต่ท่านอน ตัวผ่อนคลาย
พร้อมที่จะหลับตลอดเวลา พวกนอนฝึก จะตาม
ความสงบไม่ทัน เพราะไม่มีสติ คุ้ม ความ สงบ
ทำให้หลับ - -

แต่ของผม เน้นลมปราณเข้าช่วย นั่งจะสบายหน่อย
และเข้าสมาธิได้เร็วกว่า อธิบายยาก ต้องคุยทางM
แต่เจ้าของกระทู้นี่เก่งจริง ทำไปได้ไง ญาณ 4
สงสัยที่ผมแนะนำ คงจะง่ายไป - - ว่างๆๆค่อยมาบอกอีก
ตอนนี่ มารในใจ มันกำลังสะใจเต็มที่ ที่ได้อวด รู้ ทั้งที่ไม่ฉลาดเลยเรา