จิตพร้อม? รับภัยพิบัติ

เข้าใจทุกประเด็นจร๊าา..สาธุๆ..(ยิ้ม)
ปล. เข้าใจแต่ยังไม่เข้าถึง..พยายามต่อไป.(เอาเข้าใจเป็นพื้นฐานก่อน..เข้าถึงต้องใช้ความเพียรอีกเยอะ.สู้ๆ)

 

ขอบพระคุณ..คุณครูทุกๆท่าน (อีกครั้ง).จากใจ..

 

จิตกับหัวใจของพี่ภูมันพูดกัน​

จิตถามหัวใจว่า...
ถาม "เธอเต้นเหนื่อยไหม๊?"
ตอบว่า "เหนื่อยสิ! เหนื่อยจะตายอยู่แล้วนี่ เต้นมาตั้งแต่ในท้องคุณแม่แย๊ววว"
ถาม "แล้วทำไม ไม่หยุดเต้นไปเลยหล่ะ"
ตอบ "ไม่ได้ เพราะว่า เพราะว่าจะต้องอยู่เพื่องานยกจิตลูกหลานของท่านพ่อ หลวงพ่อก่อน"

จิตพูดกับหัวใจว่า..
"เมื่อก่อนฉันทั้งวิ่ง ทั้งเต้น ยิ่งกว่าหัวใจซะอีก"
"แต่เดี๋ยวนี้ไม่เต้นหา ไม่วิ่งตาม กับสิ่งใดๆอีกแล้ววว"

ปล.แล้วยังมีจิตใครอีกไหม๊? ที่ยังเต้น ยังวิ่งตามกระแสโลก
หยุดซะนะะะ
มันทุกข์นะะะ มันเหนื่อยนะะะ นรกนะะะ อบายภูมินะะะ
มันกำลังอยู่เบื้องหน้าของพวกคุณน่ะ

 

เธอเข้าใจอย่างเดียว มันยังไม่พอหรอกน้องหนูมาดี เอ๊ย!
มันต้องลงมือปฎิบัติซะเองเลย
มันถึงจะรู้+เข้าใจอย่างลึกซึ้ง+ปฎิบัติตามพระพุทธองค์ได้ด้วย

แต่ถ้าอ่าน/ฟัง อย่างมากก็แค่ รู้+เข้าใจเฉยๆ

ปล.จิตเกาะพระประกัน(ทุก)ภัย
แต่ถ้าชอบธรรมะของพี่ภู หรือ ผู้อื่น ถึงเธอกดlike สักพันครั้ง แสนครั้ง ล้านครั้ง
ก็มิได้ทำให้เธอบรรลุธรรมได้หรอก
แต่ถ้าไม่เริ่มลงมือปฎิบัติ

 

จิตใครจิตมัน ดูแลกันเอง
ทุกข์เกิดขึ้นที่จิต เจ้าของจิตจะต้องหาทางออกเอง
จิตไม่ใช่แฟน ทำแทนกันไม่ได้
ปฎิบัติแทนกันไม่ได้ บรรลุธรรมแทนกันก็ไม่ได้
เพราะทางธรรม ไม่มีเส้น ไม่มีเส้นสาย ไม่เหมือนทางโลก
..คิคิ

สวรรค์อยู่อก นรกอยู่ที่ใจ
แล้วพระนิพพานอยู่ไหน?
ใครไม่ทราบให้ไปถามครูเพ็ญ

 

ทำไม? พวกเราไม่เชื่อคำสั่งสอนของพระพุทธองค์
อ๋อ! ลืมไป เชื่อ! แต่ไม่ทำตาม ใช่ไหม๊
เวลามีความทุกข์มาบ่นทำไม มาร้องไห้กันทำไม

เรื่องจิตนั้น สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด
เรื่องจิตเป็นของแท้
เรื่องที่ไม่ใช่จิตเป็นของเทียม? เป็นของไม่เที่ยง?
หรือว่าพวกเราชอบของเทียม? ชอบของไม่เที่ยง?

เดี๋ยวคุณวิทย์มาพร่ำแทน

 

กิเลสมีประโยชน์ไหม?

ถามตัวเองดูครับว่ากิเลสเราพอมีประโยช์อะไรไหม
เราเจอกิเลสกันทุกวัน ทุกเวลา เรามองเห็นโอกาสอะไรไหม

จิตกับกิเลสอยู่ด้วยกันครับ ถ้าเราจิตตกทุกครั้งที่พบกิเลส เราจะอยู่อย่างไร
เราเอากิเลสมาเป็นเครื่องขัดเกลาสติปัญญาของเราให้แกร่งกล้าขึ้นดีกว่า

เหมือนก้อนหินที่น้ำไหลผ่านตลอดเวลา นอกจากไม่โยกคลอนแล้ว
ก้อนหินยังยิ่งเกลี้ยงเกลาขึ้นเรื่อย ๆ

 

“โลภ โกรธ หลง
มึงอย่าไปหลงงมงายเชียวน่ะ
ถ้ามึงไม่อยู่ในศีลในธรรมมึงก็
จะเป็นไปตามกรรม
ที่มึงสร้างไว้”

หลวงพ่อคูณ ปริสุทโธ

 

ทำไมถึงต้องปฎิบัติธรรม
เพราะเราต้องค้นหาความจริงแห่งชีวิตของตน
ว่าอะไรคือของจริงแท้ อะไรคือของมายา
ธรรมเป็นของจริง แต่โลกเป็นมายา

คนที่จิตนิ่ง ก็คือผู้ที่ฝึกจิตมาดี แต่คนที่จิตไม่นิ่ง ก็คือคนไม่ได้ฝึกจิต
แล้วอย่างไหนดีกว่ากัน
ก็คือคนที่ฝึกจิตมาดี จิตก็จะนิ่ง ก็ย่อมดีกว่าคนจิตไม่นิ่ง
เพราะคนที่จิตนิ่ง หรือ จิตละเอียดนั้น ไม่ค่อยจะมีทุกข์
เมื่อมีความทุกเกิดมาก เราก็จะทุกข์น้อย แต่ถ้ามีทุกข์น้อย เราก็จะไม่มีทุกข์เลย
คนอื่นทุกข์ แต่เราไม่ทุกข์
นอกจากเราไม่ทุกข์ เราก็สงบสุข เพราะได้อานิสงส์จากจิตนิ่ง

ความสงบหรือความสุขที่แท้จริงนั้น เราไม่ต้องไปหาจากที่ไหน
เพราะความสงบหรือความสุขที่แท้จริงนั้น มันก็อยู่ภายในกาย ภายในจิตของตนเอง
ไม่มีใครอยู่ในโลกนี้ เราคนเดียวก็อยู่ได้
เหงาไม่มี เรามีแค่สติกับจิตก็พอ เพราะสติเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับจิต
ความรักก็ไม่ต้องการ เพราะเราเปลี่ยนจากความรักมาเป็นความเมตตาทั้งสรรพสิ่งใดๆ
ในโลกนี้แทน

จิตเกิดปิติ เพราะจิตเริ่มนิ่ง
ผลลัพธ์ที่ได้ ก็คือ สติเกิดมากกว่าปกติ แต่พอโดนสิ่งกระทบจิตมาก ก็มักจะรับไม่ไหว
จิตมักวิ่งตามกระแสบ้าง เป็นครั้งคราว เพราะจิตเป็นสมาธิไม่มาก
จิตเกิดสมาธิหรือฌาน เพราะจิตนิ่ง แต่ชั่วคราวเท่านั้น แต่ถ้าฌานถอย(ฌานเสื่อม) จิตก็จะไม่นิ่ง
ผลลัพธ์ที่ได้ ก็คือ สติเกิดมากกว่าปิติ เมื่อมีสิ่งมากระทบจิต ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยจะวิ่งตาม เพราะจิตมันนิ่งสงบ
แต่จะนิ่งสงบมากหรือน้อย ก็ขึ้นอยู่ที่ว่า จิตทรงฌานอะไร ฌานสูงหรือต่ำ
ตรงนี้แค่ดับกิเลสหยาบถึงขนาดกลาง แต่ถ้าสมาธิหรือฌานเสื่อม จิตก็จะวิ่งไปกับกระแสโลกได้เหมือนเดิม
จิตเกิดญาณ เพราะจิตนิ่ง แต่เสถียรมากหรือน้อย ก็ขึ้นอยู่กับอินทรีย์แ่กล้าหรือไม่
เป็นผลที่จิตเกิดปัญญาและสอบผ่านวิปัสสนาญาณ
ผลลัพธ์ที่ได้ ก็คือ สติเกิดมากกลายเป็นสติสัมปชัญญะ สิ่งกระทบจิตก็มีผลน้อยที่สุด ก็ขึ้นอยู่กับอินทรีย์แก่กล้าแค่ไหน
ตรงนี้จะดับกิเลสขนาดหยาบ กลาง ละเอียด

ปล.การปฎิบัติธรรม เพื่อให้จิตพ้นทุกข์ เหนือขันธ์ ๕ หรือ เหนืออารมณ์
รัก โลภ โกรธ หลง
แต่มิใช่กายพ้นโลก ยังไงก็ไม่พ้นโลก เพราะกายเป็นสมบัติของโลก
ปฎิบัติธรรมเพื่อจิตไปนิพพาน มิใช่กาย
แต่ผู้ที่จะปฎิบัติเพื่อจะไปพระนิพพาน ก็เน้นละ/ตัดขันธ์ ๕ ให้เด็ดขาดเสียก่อน

 

ต้นน้ำที่ใสสะอาด บริสุทธิ์ เปรียบเสมือนต้นน้ำของศีล
ต้นกระแสธารของศีล ล้วนเกิดมาจากกรรม คือความบริสุทธิ์ของกายและวาจา
โดยมีจิตเป็นต้นแห่งกระแสศีล และเป็นเหตุให้มีสมาธิและปัญญา จนเข้าถึงมรรค ผล นิพพาน ได้ในที่สุด​

 

สิ่งที่คุณdutchanee พูดมาก็ถูกต้องครับ ผมว่าลองฝึกแบบนี้ดูสิครับ
ให้มั่นท่อง คำว่า นะมะพะธะ โดยหายใจเข้าท่อง "นะมะ" หายใจออก"พะธะ"เพื่อทำให้จิตของเรามีความเป็นทิพย์เต็มกำลังเสียก่อน ไม่ว่าจะเดิน นั่ง นอน มั่นท่องบ่อย ๆ เมื่อจิตเป็นทิพย์เต็มแล้ว ให้จิตจับภาพพระหรือพุทธรูป ที่เราชอบ ในขณะที่เราเริ่มท่องนะมะพะธะ โดยให้อธิษฐานขอบารมีสมเด็จพระฯ เป็นผู้นำ และเป็นผู้ติดตาม เพื่อให้พระองค์เป็นผู้คอยดูแลเราในขณะที่ฝึก สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ จิตต้องตัดทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเรา เหมือนว่าเราอยู่คนเดียว ทำได้เมื่อไหร่ก็จะพบสมเด็จฯ บนพระนิพพานที่พระองค์รอคอยลูก ๆ เช่นเดียวกัน ช่วงแรก ๆ ที่ฝึกอาจจะเห็นแสง สี ต่าง ๆ ไม่ต้องตกใจนะครับ
เมื่อทุกท่านผ่านฉากสีต่างๆ ไปได้ ก็จะเห็นพระองค์ท่านนั่งรอรับอยู่(ลองดูนะครับ) ขอให้ทุกท่านฝึกฝนให้สำเร็จดั่งใจที่ตั้งไว้นะครับ

 

ค่ัะมาแล้วค่ะ เพ็ญ2 ขอให้กําลังใจครูผู้สอนทุกๆท่าน และจิตบุญทุกๆดวงค่ะ เรายังอยู่ในโลกนี้อยู่ ก็หนี้ไม่พ้นโลกธรรมแปด มีสุข มีทุกข์ มีสรรเสริญ และก็มีนินทา หนี้ไม่พ้น แต่ถ้าเมื่อไหร่?เราท้อก็กลับมามองที่ใจและกายของเรานึกถึ่ง คุณงาม ความดี ของท่านทั้งหลาย ที่ได้บําเพ็ญเพรียรมาและท่านก็จะมี ความสุข ความสะบายกาย ใจ ก็จะเกิดขื้นกับท่านจิตบุญ เพ็ญก็จะพยายามเข้ามาเขียน เท่าที่จะทําได้ เพราะไม่เก่งในการเขียน แต่จะพยายามศึกษา เพื่อจะได้เก่งเหมือนพี่ๆ น้องๆ ชาวจิตบุญทุกๆท่าน http://palungjit.org/images/smilies/in-
/
m/images/editor/smilie.gif

 

อย่าเร็ว .... มันจะรน

ท่านสอนให้เราทำสิ่งใด ท่านเพียงแต่บอกให้ทำ ...
ถ้ามีสติ เราจะทำได้ถูกหลัก ไม่ต้องมีสิ่งใดยุ่งยากเลย
แต่เมื่อเจ้าขาดสติเมื่อใด ... เจ้ามักจะปรุงเองทั้งนั้น
เร่งรีบจนเกินงาม เฉื่อยแฉะจนหมดกำลังใจ

เราไม่ได้ให้เจ้ารีบนะ เพียงแต่ให้เจ้าทำ
เมื่อใดที่เจ้ารีบ สิ่งที่จะหายไปคือสติ เมื่อสติหายไป ความอะไรที่มันเข้ามา จิตเจ้าก้อจะวิ่งไปจับมันทันทีตามที่เค้าเคยชิน

รีบไป ใจเจ้าจะร้อนรน ... ไม่ต้องรีบ แต่ให้มีความเพียร

กลับมาตั้งหลักใหม่นะ มีสติ แล้วดูจิตตนเองสิ ว่าเป็นเช่นไร
หยุดเพื่อเรียกสติก่อนทำสิ่งใด ก้อไม่ใช่การเสียเวลามากเกินไปนัก

สมาธินั้น ต้องก่อเกิดจากความนิ่ง มิได้เกินจากความเร่ง อย่าหลงผิดนะ มันจะหลงทาง

จิตบุญก้อเช่นกัน อย่ารีบ อย่าเร่ง อบ่าอยาก มันจะไม่ได้การ

ฌาน และ สติ นั้น อย่าให้หายไปนะ ต้องดำรงไว้เสมอนะ

เมื่อใดจิตเจ้าร้อนรน จิตเจ้ากระวนกระวาย ยิ่งส่ายไปหาคำตอบ มันยิ่งจะไกลทางออก
สิ่งที่ควรทำ คือ สติ เมื่อเจ้ามีสติ มีสมาธิ ดูตนเองสิ อยู่นิ่งๆ ใช้ปัญญาพิจารณา ไม่ต้องทำสิ่งใด ... แล้วเจ้าจะพบทางออก

รีบร้อน รนราน พาลแพ้พ่าย
นิ่งไว้ใช้ปัญญา เรียกหาสติ ผลิใบปัญญา พาพ้นทุกข์


จบ.๑๑ เรือลำนี้จะไม่จม

 

ติด ไม่ใช่ ผิด ...

ผู้ที่ยังติดอยู่กับสิ่งต่างๆ ไม่ว่าอดีตปัจจุบัน และสิ่งมากมาย ... เรารู้ว่าเจ้ากำลังคิดว่าเราผิด
แต่เราจะบอกว่าเจ้าไม่ได้ผิด ... เจ้าเพียงยังไม่มีสติ

ศีล สมาธิ ปัญญา พาหลุดพ้น ...

แต่เมื่อเจ้าติด สิ่งที่จะทำให้เจ้าทุกข์ สุข นั้นก้อคือ จิตของเจ้านั่นเอง
แล้วทำไมเจ้ายังไม่ปรุงต่อว่าทำไม ... มันใช่ทางที่ควรทำหรือ
อย่าไปติดกับสิ่งที่ผ่านไปแล้ว มันควรหรือ ... อยู่กับปัจจุบัน กับสติ ของเจ้านะ

สิ่งที่ควรนั้น เราบอกแล้ว แต่ทำไมไม่ทำ เหตุที่ไม่ทำเพราะเจ้าขาดสตินะ

ทุกคน ทุกผู้ ทุกนาม ... ถ้าปราศจากสติเมื่อใด ก้อไม่มีสื่งใดต่างกัน เป็นเพียงก้อนเนื้อที่รอวันเน่าสลายเท่านั้น แล้วปล่อยให้ดวงจิตของเจ้าไปหากองทุกข์กองใหม่ต่อไป

ศีล เป็น บาตรของสมาธิ
สมาธิเป็นบาตรของปัญญา

ทั้งศีล สมาธิ ปัญญา นั้น จะขาดซึ่งสติมิได้นะ จงจำไว้

ถึงเจ้าจะทรงศีลได้แนบแน่นเพียงใด ทรงสมาธิได้สูงแค่ไหน ... ถ้าขาดแล้วซึ่งสติ
เจ้าไม่มีวันจะพบปัญญานะ ...

จิตยก แต่สติไม่ยก เจ้าก้อจะตกได้นะ ... อันฌานนั้น ขึ้นได้ก้อลงได้
สตินั้น มีได้ ก้อหายได้ ... จงรักษาไว้ให้ดีนะ สตินี้

ผู้ที่ประมาท ขาดซึ่ง สมาธิ และ สติ ผู้นั้นพึงระวังไว้


จบ.๑๑ เรือลำนี้จะไม่จม

 

เราไม่ต้องการคนเก่ง ... เราต้องการคนเพียรจริง

คนเก่งนั้นดี แต่อย่าทะนงตนมากเกินไปจน ... หลงในความเก่งของตนนะ มันไม่เที่ยง
คนเก่งนั้นน่าสงสารกว่าคนโง่ ...

คนเก่งมักจะมีอัตตา มีความหลงได้ง่าย หลงเพราะตนนั่นแหละ ไม่ใช่หลงใคร หลงตน ถือมั่นในตน จนไม่เพียร

ทางที่ทำนี้ เก่งอย่างเดียวไม่พอนะ ไม่ใช่ทางโลก ...
ตอนร่ำเรียน ไม่เข้าเรียน แต่สมองดี อ่านตอนใกล้สอบๆ อาศัยสมองดี ก้อผ่านไปได้ ... เจ้าจึงติดกันสินะ
จึงนำพาความหลงนี้ มาใช้กับทางธรรม ทางละเอียด ... คิดใหม่นะ ก่อนจะสาย

คนโง่ ... แต่เพียร นั้นน่าสรรเสริญยิ่งนัก ... อย่าเอาวาจาทางโลกมาเทียบกันนะ อย่างที่ชอบกล่าวกัน โง่แล้วขยันทำ มันจะทำแส่งที่โง่ๆ
แต่นี่คือทางธรรม โง่ตามที่เราให้ทำ หมั่นทำ หมั่นปฎิบัติ ละ สงสัย เพราะเรามั่นใจในสิ่งที่กำลังก้าวเดิน ยิ่งโง่เพียงใด ความตั้งใจจะยิ่งมากเท่านั้น ยิ่งรอบคอบเท่านั้น ยิ่งละเอียดละออ เพียงเพราะเราเจียมตัวว่าโง่ จึงไม่แหก แหวก เก่งเกินควร หมั่นดูตนเองและปรับปรุงตนเอง

โง่แบบนี้จะได้ดี ไม่มีตกต่ำ เพราะธรรมนั้น ย่อมเกิดแก่ผู้ไม่ประมาท

เพียรทำ อย่างมีสติ ศรัทธาในสิ่งที่ทำ ศรัทธาในเรา ศรัทธานี้จะนำพาซึ่งสิ่งที่ควรทำ

เก่งมากไป ถึงทางแยกที่ละเอียด เจ้าจะหลงง่ายนะ ระวังให้ดี

เก่งแต่ไม่เพียร ก้อจงเก่งกับตัวเจ้าต่อไป ...
โง่แต่เพียร ก้อจงรอรับความสำเร็จได้

จงยอมโง่ เพื่อให้ได้ธรรม
จงละความเก่งอันสร้างอัตตาให้เจ้าเพื่อให้ได้ธรรม

ผู้ดำรงซึ่งความเพียร ในศีล สมาธิ ปัญญา ย่อมถึงเรา
ผู้เก่ง แต่ไม่เพียร ทำติดๆ ดับๆ รอต่อไปจนกว่าเจ้าจะเข้าใจ ทำไมต้องยอมโง่ ...


จบ.๑๑ เรือลำนี้จะไม่จม

 

ทรายหนึ่งเม็ด ทำลายอนาคตอันยิ่งใหญ่

สิ่งเล็กๆนั้น อย่าตคิดว่าจะไม่สามารถทำให้ สิ่งที่ยิ่งใหญ่พังทะลายได้นะ

เคยใส่รองเท้าแล้วเจอว่ามีกรวดหรือทรายเล็กอยู่ในรองเท้าไหม

ส่วนใหญ่มักจะปล่อยมันไป เดี๋ยวมันก้อหล่นไปอยู่ตามซอกเอง ไม่มาสัมผัสกับเท้าเรา หรือ ปล่อยมันไป เดินทับมันไปเรื่อยๆ ไม่สนใจ

สิ่งนั้นถ้าเราปล่อยไป ทรายนั้นก้อจะสามารถบาดเท้าเราให้เจ็บ หรือทำให้ผิวเราระคายเคืองได้ แล้วเราก้อจะไปจับกับความเจ็บนั้น หรือถ้าไม่จับ มันก้อจะทำให้กายเราเจ็บจนทำสิ่งใดต่อไม่ได้ ดังคำที่ว่า ใจจะทำ แต่กายไม่เอื้ออำนวย ... ผลก้อย่อมไม่สำเร็จได้เช่นกันนะ

สิ่งเล็ก สิ่งน้อย เราต้องละเอียดกับมันนะ อย่ามองข้าม ยิ่งมองข้าม ยิ่งประมาท
ยิ่งประมาท ยิ่งพลาดได้ง่าย

หยุด ... แล้วสำรวจเหตุ แล้วกำจัดเหตุด้วยปัญญาและสติ
ไม่ได้ทำให้เสีนเวลาหรอกนะ ถอดรองเท้า พิจารณาหากรวดหรือทรายภายใน แล้วนำมันออกไป
ทำให้เราไม่มีสิ่งใดที่จะมาฉุดรั้งเราได้ดีที่สุด
อย่าประมาทกับสิ่งเล็กน้อยเลย
มันจะกลายเป็นภาระอันยิ่งใหญ่ได้ในภายภาคหน้านะ

เจอแล้วขอให้ดำเนินการ ... อริยสัจ4 นั้นกล่าวไว้เช่นใด น้อมนำมาใช้นะ แล้วจะแจ้ง

เรามักจะมองแต่ของใหญ่ๆ มันทำลายได้ง่าย กับของละเอียด เรามักจะมองข้ามไป สุดท้ายมันจะย้อนกลับมาหลอกหลอนอยู่ดี

ต้องละเอียด ... ของเล็กเพียงใด ยิ่งต้องละเอียดตาม ต้องมีสมาธิ มีสติ จึงจะจับได้
ถ้าขาดสติ ขาดสมาธิ ยากที่จะจัดการมันได้นะ

จงหมั่นสำรวจตนเองอยู่เป็นนิจ
แล้วจะมองเห็นว่ามีอะไรอีกมากมายนักที่จะต้องจัดการ
ชาตินี้ดูตัวเองก้อใช่เวลาจะไม่พอแล้วนะ ... แล้วใยจะไปสนใจสิ่งภายนอก

ผู้หมั่นดูตนเอง ทบทวนตนเอง หาความเลวในตนเองอยู่เสมอ จะไม่มีวันตกต่ำ
ผู้หมั่นอยู่ห่างตนเอง ห่างจิต ห่างใจตนเอง ... ผู้นั้นจะมีแต่ ทุกข์


จบ.๑๑ เรือลำนี้จะไม่จม