เมื่อฉันแก่ตัวลง

[FONT=&quot]วันก่อนผมได้รับอีเมล์ที่เป็นเรื่องเล่าของลูกผู้ชายคนหนึ่ง ที่ตระเวนทั้งเรียนทั้งทำงานไปร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ แม้เขาจะเติบกล้าเก่งกาจขึ้นเรื่อยๆ ความรู้เพิ่มมากขึ้น โลกใบนี้เริ่มเล็กลง แต่พ่อแม่ที่อยู่บ้านเดิมในเมืองจีน ก็เริ่มแก่ตัวลง ลูกคนนี้ทำงานอยู่ต่างประเทศ ไม่ค่อยได้กลับมาเยี่ยมพ่อแม่ ได้แต่ติดต่อกันทางจดหมาย โชคดีต่อมามีไอพี.การ์ด เลยได้คุยสดกันบ้าง[FONT=&quot]

ทุกครั้งแม่ก็จะคอยเตือนให้ระวังสุขภาพของตัวเอง ตั้งใจทำงาน ไม่ต้องเป็นห่วงแม่ ไม่ต้องกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ เพราะจะสิ้นเปลืองเงินทอง… ยิ่งพูดก็ยิ่งซ้ำๆ ซากๆ เขารู้ดีว่าแม่เริ่มคิดถึงเขามาก

จนกระทั่งปีนี้ แม่อายุ 75 เขาจึงตั้งใจจะกลับไปเยี่ยมแม่ โดยตั้งใจว่าจะอยู่สัก 1 เดือน จะไม่ทำอะไรเป็นพิเศษ แต่ขออยู่เป็นเพื่อนแม่เพียงอย่างเดียว พอบอกข่าวนี้ให้แม่ทราบ แม้จะมีเวลาอีกตั้ง 2 เดือนเศษ แม่ก็เริ่มเตรียมตัวในการต้อนรับการกลับมาเยี่ยมบ้านของลูก แม่ดึงเอาสมุดบันทึกมาจดสิ่งที่ต้องตระเตรียม แม่เตรียมรายการอาหารที่ลูกชอบ ดึงเอาผ้าห่มที่ลูกเคยชอบห่มมาปะชุนใหม่… สำหรับคนอายุ 75 เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย

พอกลับถึงบ้าน ตอนอยู่บนเครื่องบิน เคยตั้งใจว่าจะขอกอดแม่ให้ชื่นใจสักครั้ง แต่พอมาเห็นแม่ แม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ผอมแห้ง หน้าตาเหี่ยวย่น ช่างไม่เหมือนแม่คนก่อนหน้านี้เลย… แม่ใช้เวลาทั้งชั่วโมงเตรียมอาหารที่ลูกเคยชอบ โดยที่หาทราบไม่ว่า เดี๋ยวนี้ลูกไม่ได้ชอบอาหารแบบนั้นแล้ว และเพราะแม่ตาไม่ค่อยดี รสชาติอาหารจึงแย่มากๆ บางจานก็เค็มจัด บางจานก็จืดสนิท ผ้าห่มที่แม่อุตส่าห์เตรียมให้ ทั้งหนาทั้งหยาบ ไม่สบายกายเลย

แม่หารู้ไม่ว่า เดี๋ยวนี้ลูกนอนห้องแอร์และใช้ผ้าห่มขนแกะแล้ว แต่เขาก็ไม่บ่นอะไร เพราะเขาตั้งใจจะกลับมาเป็นเพื่อนแม่จริงๆ สองสามวันแรก แม่ยุ่งอยู่กับเรื่องจิปาถะ จนไม่มีเวลาพักผ่อน พอเริ่มได้พักแม่ก็เริ่มพูดมาก สอนโน่นสอนนี่ พูดแต่ปรัชญาเก่าๆ ซึ่งปรัชญาเหล่านั้น 10 กว่าปีก่อน ก็เคยพูดแล้ว พอลูกบอกให้ฟังว่า ปรัชญาเหล่านั้นไม่ทันสมัยแล้ว แม่ก็เริ่มนิ่งเงียบและเศร้าซึม[/FONT][/FONT]

[FONT=&quot]
[/FONT]​

[FONT=&quot]“เหตุการณ์ เริ่มแย่ลงเรื่อยๆ ผมพบว่า สุขภาพแม่แย่ลง โดยเฉพาะสายตา อาหารบางจานมีแมลงวันด้วย บางทีอาหารหกบนเตา แม่ก็เก็บใส่จานตามเดิม ครั้นผมพยายามชวนแม่ไปกินนอกบ้าน แม่ก็บอกอาหารข้างนอกไม่สะอาด ของแปลกปลอมเยอะ

เมื่อผมบอกแม่ว่า จะหาคนรับใช้มาช่วยแม่สักคน แม่ก็โวยวายว่า แม่เองยังสามารถทำงานเลี้ยงดูเด็กให้ผู้อื่นได้เลย ผมเลยพูดไม่ออก พอผมจะออกไปช้อปปิ้ง แม่ก็จะตามไปด้วย ทำเอาวันนั้นทั้งวัน พวกเราไม่ได้ไปช้อปปิ้งเลย…”

“พอพวกเราเริ่มคุยกันในเรื่องทันสมัย แม่ก็จะหาว่าพวกเราเพี้ยน ผมก็เริ่มบอกแม่อย่างไม่ค่อยเกรงใจว่า แม่ นี่มันสมัยใหม่แล้ว แม่ต้องหัดมองโลกในแง่ใหม่ๆ บ้าง… ช่วงครึ่งเดือนหลังที่อยู่กับแม่ ผมเริ่มขัดแม่มากขึ้นเรื่อยๆ และรู้สึกรำคาญเพิ่มมากขึ้น แต่เราไม่เคยทะเลาะกันนะ พอผมขัดแม่ แม่ก็หยุดกึกลง ไม่พูดไม่จา ในตามีแววเหม่อลอย โลกซึมเศร้าแบบคนแก่ของแม่ชักหนักขึ้นเรื่อยๆ”

“ได้เวลาที่ผมจะต้องเดินทางกลับ แม่ดึงกล่องกระดาษกล่องหนึ่งออกมา ในนั้นเป็นข่าวหนังสือพิมพ์ที่แม่ตัดเก็บไว้ในช่วงที่ผมไปอยู่เมืองนอก แม่เริ่มสนใจข่าวต่างประเทศเมื่อผมเดินทางไปนอก ทุกครั้งที่มีข่าวตึงเครียดในประเทศนั้นๆ แม่จะตัดข่าวเก็บไว้ ตั้งใจจะมอบให้ผมตอนที่ผมกลับมา

แม่พูดอยู่เสมอว่า อยู่นอกบ้านนอกเมือง ต้องระวังตัวให้มากๆ ครั้งหนึ่งมีเรื่องคนญี่ปุ่นต่อต้านและข่มเหงคนจีน มีการปะทะกันด้วย แม่เป็นห่วงมาก ถามเพื่อนบ้านว่า จะส่งข่าวไปเตือนผมที่ญี่ปุ่นได้อย่างไร ตอนนั้นผมสอนอยู่ที่ญี่ปุ่น”

แม่ดึงเอาปึกกระดาษข่าวนั้นออกมาอย่างยากลำบาก วางใส่ในมือผมเหมือนของวิเศษชิ้นหนึ่ง มันหนักมาก ผมเริ่มรู้สึกลำบากใจ เพราะผมไม่อยากนำกลับไป มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ผมรู้ว่าแม่เก็บมันด้วยความยากลำบาก แม่สายตาไม่ค่อยดี ต้องใช้แว่นขยาย อ่านได้วันละ 2 หน้าก็เก่งแล้ว นี่ยังตัดเก็บได้ขนาดนี้

ทันใดนั้น มีข่าวแผ่นหนึ่งปลิวหลุดลงมา แม่รีบเอื้อมไปหยิบ แต่แทนที่แม่จะเก็บเข้ากองเดิม แม่กลับพับเก็บไว้ในกระเป๋าของตัวเอง ผมรู้สึกเอะใจ เลยถามว่า “แม่ นั่นกระดาษอะไร ขอผมดูหน่อยนะ”[/FONT]

[FONT=&quot]
[/FONT]​

[FONT=&quot]แม่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงล้วงออกมาวางบนข่าวปึกนั้น แล้วหุนหันเข้าครัวไปทำกับข้าวทันที ผมหยิบแผ่นข่าวนั้นขึ้นมาดู มันเป็นบทความบทหนึ่ง ชื่อว่า [FONT=&quot]“เมื่อฉันแก่ตัวลง” ตัดจากหนังสือพิมพ์เมื่อวันที่ 6 ธันวาคม 2004 เป็นช่วงที่ ผมเริ่มเถียงกับแม่ถี่มากขึ้นทุกที บทความนั้นคัดมาจากนิตยสารฉบับหนึ่งของเม็กซิโก ฉบับเดือนพฤศจิกายน ผมอ่านบทความนั้นรวดเดียวจบทันที….

เมื่อฉันแก่ตัวลง ไม่ใช่ฉันที่เคยเป็น ขอโปรดเข้าใจฉัน มีความอดทนต่อฉันเพิ่มขึ้นอีกสักนิด ตอนฉันทำแกงหกใส่เสื้อตัวเอง ตอนฉันลืมวิธีผูกเชือกรองเท้า ขอให้คิดถึงตอนแรกๆ ที่ฉันใช้มือสอนเธอทำทุกอย่าง

ตอนฉันเริ่มพร่ำบ่นแต่เรื่องเดิมๆ ที่เธอรู้สึกเบื่อ ขอให้อดทนสักนิด อย่าเพิ่งขัดฉัน ตอนเธอยังเล็กๆ ฉันยังเคยเล่านิทานซ้ำๆ ซากๆ จนเธอหลับเลย

ตอนฉันต้องการให้เธอช่วยอาบน้ำให้ อย่าตำหนิฉันเลยนะ ยังจำตอนที่เธอยังเล็กๆ ฉันต้องทั้งออดอ้อนทั้งปลอบ เพื่อให้เธอยอมอาบน้ำได้

ตอนฉันงงกับวิทยาการใหม่ๆ อย่าหัวเราะเยาะฉัน จำตอนที่ฉันเฝ้าอดทนตอบคำถาม “ทำไม ทำไม” ทุกครั้งที่เธอถามได้ไหม

ตอนฉันเหนื่อยล้าจนเดินต่อไม่ไหว ขอจงยื่นมือที่แข็งแรงของเธอออกมาช่วยพยุงฉัน เหมือนตอนที่ฉันพยุงเธอให้หัดเดินในตอนที่เธอยังเล็กๆ

หากฉันเผอิญลืมหัวข้อที่กำลังสนทนากันอยู่ ให้เวลาฉันคิดสักนิด ที่จริงสำหรับฉันแล้ว กำลังพูดเรื่องอะไรไม่สำคัญหรอก ขอเพียงมีเธออยู่ฟังฉัน ฉันก็พอใจแล้ว

ตอนเธอเห็นฉันแก่ตัวลง ไม่ต้องเสียใจ ขอให้เข้าใจฉัน สนับสนุนฉัน ให้เหมือนตอนที่ฉันสนับสนุนเธอตอนเธอเพิ่งเรียนรู้ใหม่ๆ

ตอนนั้นฉันนำพาเธอเข้าสู่เส้นทางชีวิต ตอนนี้ขอให้เธอเป็นเพื่อนฉันเดินไปให้สุดเส้นทาง ให้ความรักและอดทนต่อฉัน ฉันจะยิ้มด้วยความขอบใจ ในรอยยิ้มของฉันมีแต่ความรักอันหาที่สิ้นสุดมิได้ของฉันที่มีให้กับเธอ[/FONT][/FONT]

[FONT=&quot]
[/FONT]​

[FONT=&quot]ผมอ่านบทความนั้นรวดเดียวจบ เกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ตอนนั้น แม่เดินออกมา ผมแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนแรกแม่คงอยากให้ผมได้อ่านบทความนี้หลังจากผมกลับไปแล้ว จึงคะยั้นคะยอให้ผมนำข่าวปึกนั้นกลับไป[FONT=&quot]

ตอนผมจัดกระเป๋าเดินทาง ผมต้องสละไม่เอาสูทกลับไป 1 ตัว จึงยัดเก็บปึกข่าวเหล่านั้นเข้าไปได้ รู้สึกแม่จะดีใจมาก เหมือนกับว่าหนังสือพิมพ์เหล่านั้นเป็นยันต์โชคลาภสำหรับผม และเหมือนกับว่าการที่ผมยอมรับหนังสือพิมพ์เหล่านั้น ผมได้กลับมาเป็นเด็กดีของแม่อีกครั้งหนึ่ง แม่ตามมาส่งผมจนถึงรถแท็กซี่เลยที่เดียว

หนังสือพิมพ์ที่ผมนำกลับมาเหล่านั้น ไม่ได้ใช้ทำประโยชน์อะไรเลย แต่บทความ “เมื่อฉันแก่ตัวลง” บทนั้น ผมได้ตัดเก็บไว้ในกรอบ เอาไว้ข้างตัวตลอดไปตอนนี้ ผมขออุทิศบทความนี้ให้กับลูกพเนจรทั้งหลาย โทรไปหาท่านบ้าง บอกรักท่านบ้าง บอกว่าคุณภาคภูมิใจที่เกิดมาเป็นลูกท่าน บอกท่านว่าคุณอยากกินอาหารที่ท่านทำเสมอ….

หวังว่า บทความจากอีเมล์ฉบับนี้จะทำให้ลูกๆ หลายคนมีเวลาให้กับพ่อแม่ตัวเองบ้างนะครับ

ที่มา : บทความจากบล้อคของคุณดนัย จันทร์เจ้าฉาย

เมื่อฉันแก่ตัวลง | dc-danai.com [/FONT][/FONT]

 

พี่ lionking คะ ดิฉันเป็นคนขี้แยค่ะ .... ขอบคุณพี่มากๆค่ะ สาธุ

 

กลั้นน้ำตาไม่ได้เลยยยยย ฮือๆๆๆๆๆ.. (ซึ้งปนตื้นตัน) ขอบคุณมากๆ ที่นำมาให้อ่าน สาธุๆ

 

ผมอ่านครั้งแรกก็เหมือนกันครับ แต่เห็นบทความมีเนื้อหาดีจึงนำมาแบ่งปันกันครับ
อ่านจบโทรหาแม่เลยครับ อิอิ

 

ขอบคุณครับสำหรับบทความดีๆ

คนเราสมัยนี้ พอปีกกล้าขาแข็งก็เริ่มแยกออกจากครอบครัว คนที่อ่านส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ที่มีธรรมมะอยู่แล้ว แต่ก็น่าเสียดายกับผู้ที่ไม่เคยได้สนใจเรื่องธรรมมะ จึงไม่สามารถได้อ่านบทความดีๆแบบนี้ บุคคลที่เคารพบุพการีย่อมประสบความสำเร็จในทุกๆด้าน คิดหวังสิ่งใดย่อมสัมฤทธิ์ผล ยิ่งให้ท่านก็ยิ่งได้ เพราะได้พิสูจน์กับตัวเองแล้วในทุกๆเรื่อง

อนุโมทนาบุญแด่ผู้ที่ใฝ่ในธรรมมะทุกๆท่านนะครับ สาธุ สาธุ สาธุ

 

ตอนนี้มีแต่พ่อแล้ว บทความนี้ก็สามารถนำมาใช้กับพ่อได้ด้วยค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ

 

อ่านจบมีเสียน้ำตา ขอบคุณค่ะ สำหรับบทความดีๆ
รักแม่ทุกวันค่ะ :d

 

ซาบซึ้งครับ ทำให้มองย้อนอดีตย้อนวันเวลาที่เรามีตัวตนนั้นมันเกิดมาจากความลำบากของใครบ้าง

 

ขอบพระคุณสำหรับบทความดี ๆ นะครับพี่
อ่านแล้วหวนกลับไปคิดถึงในสมัยที่ผมยังเด็ก ๆ ครับ
วันนั้น แม่กำลังทำอาหารทานกับผม
ท่านรู้ว่าผมชอบรสหวาน (ทั้งที่ท่านไม่ชอบนะ )
และวานให้ผมไปหยิบน้ำตาลมาให้ท่านปรุง
แต่แค่ การเสียเวลาดูการ์ตูนสดโปรด เพียงไม่กี่วินาทีของผม
ตอนนั้น ผมโกรธท่านครับ ผมวางน้ำตาลให้ท่าน แล้วก็วิ่งเข้าห้อง
ผ่านไป สามชั่วโมงกว่า ๆ ท่านมายืนร้องเรียกหาผมหน้าประตู
ผมเปิดประตูมา เห็นน้ำตาท่านไหล พร้อมกับคำพูดที่ว่า
ข้าวเย็นหมดแล้วลูก เรามีกันแค่สองคน จะให้แม่กินกับใคร...
ท่านนั่งรอทานข้าวกับผม ผมนี่ร้องไห้เลยครับ รู้สึกผิดต่อท่านมาก ๆ
วันนั้น กลับเป็นวันที่ผมกับแม่มีความสุขที่สุดเลยครับ
แม้วันนี้ ท่านจะไม่อยู่ข้างกายแล้วก็ตาม แต่ก็ยังอยู่ในใจผมเสมอ

ขออภัยด้วยครับพี่ บทความเรื่องนี้ ทำให้ผมคิดถึงแม่ น่ะครับ

 

คุณนพรัตน์ผมขอแสดงความเสียใจด้วย
ครับ ผมเองก็มีชีวิตคล้ายๆกับคุณ
คุณพ่อเสียตั้งแต่เจ็ดขวบ อยู่กับแม่แค่สองคนด้วยความที่
เป็นลูกคนเดียวแม่จึงรักและตามใจผมมาก
แม่เคยพาผมไปที่ทำงานแม่บ่อยๆ(กฟภ)แม่ดูมีความสุขที่เห็นเพื่อนที่
ทำงานแม่เข้ามาเล่นด้วยกับผมด้วย
ความเอ็นดูตอนนั้นผมมองเห็น
รอยยิ้มของแม่มันเป็นรอยยิ้มแห่ง
ความภาคภูมิใจ เมื่อผมโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ผมกลับให้ท่านต้อง
เสียน้ำตาบ่อยๆ ผมยังดีกว่าคุณนพรัตน์ตรงที่ตอน
นี้ท่านยังมีชีวิตอยู่แต่ท่านก็
อายุมากแล้วผมจึงบอกกับตัวเองว่า
ต่อไปนี้ผมจะเป็นคนดีเป็นลูกที่ดี
ของแม่อย่างที่แม่หวังจะให้เราเป็น

 

ดูสารดีที่เกี่ยวกับสัตว์เดียรัจฉานต่างๆ
มีหลายพันธ์ที่เลี้ยงลูก พอโต ก็ขับไล่ ให้ไปหากินเอง บางพันธ์ก็เลี้ยงลูกจนโตกว่าจะตัดให้ออกห่างได้ บางพันธ์ ตัวผู้ ผสมพันธ์อย่างเดียว การเลี้ยงลูกเป็นของตัวเมียฯลฯ
พวกนกนี่น่าสงสาร พ่อแม่ตาย ลูกตายยกรังเลย...
ทีนี้สัตว์คน สัตว์มนุษย์...
...พระท่านว่า มันต่างกับเดียรัจฉานตรงเส้น จริยะธรรม
คือถ้ามีก็เป็นมนุษย์ แต่ถ้าไม่มี หรือ ต่ำกว่าเส้นจริยะธรรมก็เป็นเดียรัจฉาน
โลกปัจจุบัน เราจะเห็นเดียรัจฉานในคราบมนุษย์มากมายก่ายกอง....
..สังคมมันจึงยุ่งเหยิง....
...คนหรือ มนุษย์ ไม่เข้าใจพื้นฐานของครอบครัว จากแรกเกิด พ่อแม่ครู...จนออกสังคม ไปเจอวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี่ใหม่ๆ กระบวนการเรียนรู้ขั้นต้นแรกเกิด ขั้นสองพ่อแม่ขั้นสามโรงเรียน...ก็จางหาย มนุษย์ไปจำขั้นที่สี่ คือ สังคมหน้าที่การงานเลย....
เมื่อเป็นเช่นนี้ ในทางปรัชญาถือว่า เป็นช่วงแนวคิด"วัตถุ กำหนดจิต" คือ จิตถูกชักนำโดยการพัฒนา ความเจริญ
เมื่อเป็นเช่นนี้ มนุษย์จึงกลับด้านจากพื้นฐานปรัชญาดั้งเดิม คือ "จิต กำหนดวัตถุ" คือ
จริยะธรรมเป็นสิ่งชักนำมนุษย์ เช่น ความดี ความกตัญญูฯ
เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องของการเมือง ที่จะต้องมีนโยบายในการชักนำมนุษย์ในประเทศของตนให้เดินให้ถูกทาง ตราบใดที่ผู้แทน...ยังไม่มีองค์ความรู้ในด้านนี้ ไม่เข้าใจปรัชญาแล้ว ก็น่าเป็นห่วงว่า สังคมไทยต่อไป มีแต่เดียรัจฉานในคราบมนุษย์มากมายแน่นอน...