จิตพร้อม? รับภัยพิบัติ

ภัยพิบัติ
ดูไปแล้วท่าทางภัยพิบัติจะไม่มาแบบเงียบซะมั้ยล่ะ
เริ่มส่อเค้าของความรุนแรงขึ้นมาอีกแร๊ะ
แผ่นดินไหวลมพายุ ช่วงนี้กำลังอัฟเดท อย่างสุดมันส์ 555555
หัวเราะทำไม เจ้าคิดว่ามันหนุกเรอ
เปล๊า ไม่หนุกแต่จะเครียดไปใยเล่าสู...ภัยพิบัติ ก็เป็นส่วนหนึ่งของ
แขนงสาขา กรรมกำหนดนะ 55555 เค้ากำหนดมาแล้วว่าเราต้อง
ได้รับอะไร เราก็คือมานุดทั้งหลายนี่แหละ ที่ได้ทำกรรมไว้กับธรรมชาติ
ในโลกใบนี้ ปู้ยี่ปู้ยำกันมาหลายชาติหลายสมัยชีวิตแล้วนี่ จะมา
โอดครวญอะไรกันนักหนา หาความสงบทางจิตใจได้มั้ยเล่านั่น
โอ๊ย ไม่ได้หร๊อก กลัวภัยพิบัติ มาอ่ะ
กลัวแล้วช่วยไรได้มั้ย
ไม่ได้ มีแต่เครียดอ่ะ ทำไงดี
นั่นไง เสียเวลาชีวิต อย่าไปเครียดเลย วันๆ นี่เครียดกันไม่รู้จะเครียด
ไรนักหนา เคยเจอแบบป๊ะกันตรงๆเลย คนบางคนตอนนั้นไม่มีเงิน
เค้าเครียดเรื่องการหาเงินมาจ่ายนั่นนี่ แต่ตอนนี้เค้ามีเงิน เค้าเครียด
ไม่อยากเอาเงินออกมาใช้ กลัวหมด 5555555 ขำมันส์ฮา
อั่ยที่ ขำมันส์ฮานี่ ไม่ใช่ตรงนั้น แต่อยู่ที่ เค้าเครียดมากกว่าว่า
หากภัยพิบัติมันมาจริง เค้าจะตายก่อนใช้เงินมั้ยนี่สิ 55555555
เลยกลายเป็นคนสองจิตสองใจว่า จะเป็นคนตระหนี่ขี้เหนียวหรือ
เป็นคนฟุุ่มเฟือยดี นีีฮากันซ๊า......
ตกลงเค้าเป็นคนแบบไหน
ไม่รู้เหมือนกัน 5555555
ภัยพิบัติจะมาหรือไม่มา มาแบบไหน ยังไง เราก็ควรจะฝึกจิตของเรา
เพื่อเป็นการเตรียมความพร้อมในการรับมือกับมัน เพราะมันมาแต่ละครั้ง
ยังความเสียหาย สูญเสีย มาสู่ผู้คนอย่างมากมาย เราจะรับได้มั้ย
ไม่เป็นบ้าไปซะก่อน หรือเหมือนข่าวที่หนุ่มคนนั้นโดดน้ำตายด้วยความ
เครียดจากน้ำท่วม หากเขาไม่โดดน้ำตาย เขาจะมีโอกาสเห็นน้ำลด
และกลับมาอยู่ในสภาพที่เป็นปกติเช่นเดิม ก็ขอส่งบุญไปให้เขาแล้วกัน
ให้หลุดจากการแหวกว่ายในสายน้ำนั้น ไปไหนไม่ได้ เป็นคนก็เจอน้ำท่วม
เป็นผีก็ดั๊นหาฝั่งไม่เจอ เวียนว่ายอยู่ในสายน้ำที่เขากระโดดลงไปอยู่นั่นเอง
สูรู้ได้หยังได๋
รู้สิ จิตที่ไม่ได้รับการฝึก การยก เมื่อละออกจากกายหรือขันธ์ห้าไปแล้ว
ก็จะวนเวียนอยู่ตรงจุดนั้นๆที่ละไป ไปไหนไม่ได้มืดมนไปหมด ไม่มีแสง
แห่งธรรมใดๆเข้ามาแวะเวียนดึงเขาให้ออกมาจากตรงนั้น ต่างกับจิต
ที่ได้รับการฝึกฝน มีธรรมะอยู่ในใจ ตายไปก็จะมีแสงพุ่งสาดส่ายให้จิต
วิ่งตามไปถึงที่อันสลวยสวยงาม ไม่มีความมืดมนอยู่ล้อมรอบ ต่างกันอย่าง
สิ้นเชิง ยิ่งจิตที่ยกแล้วยิ่งต่างออกไป จิตละขันธ์ห้าปั๊๊บ ลอยทะยานพุ่ง
ไปถึงพระนิพพานทันที ไม่มีการแวะเวียน พุ่งไปสู่แสงสว่างไปสู่การหลุดพ้น
เพราะฉะนั้น ภัยพิบัติ ที่กำลังไล่ล่าเรานี่สิ เขาไม่อาทรหรอกว่าเราจะเป็น
อย่างไร จิตยกไม่ยก เขาไม่มีหน้าที่ที่จะมารับรู้รับทราบ หน้าที่ของเขา
คือตะลุยทำความฉิบหายให้กับมานุดเราเท่านั้น แต่หน้าที่ของเรานี่นะ
ควรจะมาเริ่มฝึกจิตกันได้แล้ว เพื่อเตรียมตัวเตรียมใจรับกับการมาของมัน
ใครเห็นเป็นเช่นนี้ก็ถือว่าเป็นผู้ที่มีบุญพร้อมและเข้าใจในเรื่องภัยธรรมชาติเด้อ

 

ครูดัชหายไปนาน กลับมาจัดชุดใหญ่

 

ถามหน่อยใครมีอาการคล้ายจะเป็นหวัด อิอิ

นี่ไง! จับตัวได้แล้ว พี่เพ็ญจิจามอยู่ครึ่งค่อนวัน
แถมตัวรุม ๆ เหมือนจะเป็นไข้
แต่ความรู้สึกเราไม่ได้เจ็บป่วยอะไร
แต่ทำไมจึงมีอาการหวัดเกิดขึ้น
น้ำมูกย้อยด้วยอ่ะ
ขันธ์ห้าข้าเจ้ามันต้องไปช่วยใครวิปัสสนาอีกแล้วแน่ ๆ
ปรากฏว่าวันหยุดสองวันจิตได้แต่วิปัสสนาเรื่องชาวบ้านไม่ได้หยุดหย่อน
มองหาแหล่งที่มาต้นตอของคนเป็นหวัด
เอ่ ของใครหว๋า
ไม่ใช่ของเรานิ
วุ้ย หาไม่เจอ
ที่แท้มาปรากฏตัวอยู่นี่เอง
ฮ้วย ของครูดัช!

 

อย่างไร จิตยกไม่ยก เขาไม่มีหน้าที่ที่จะมารับรู้รับทราบ หน้าที่ของเขา
คือตะลุยทำความฉิบหายให้กับมานุดเราเท่านั้น แต่หน้าที่ของเรานี่นะ
ควรจะมาเริ่มฝึกจิตกันได้แล้ว เพื่อเตรียมตัวเตรียมใจรับกับการมาของมัน
ใครเห็นเป็นเช่นนี้ก็ถือว่าเป็นผู้ที่มีบุญพร้อมและเข้าใจในเรื่องภัยธรรมชาติเด้อ

เห็นด้วยกับคุณครูดัชอย่างยิ่งค่ะ ยก 2 แขนเลย

จะเล่าว่า ตอนช่วงก่อนจิตยก เข้า internet ไม่ได้ 2 ครั้ง แต่ยังโชคดีเป็นชั่วคราว

แล้วมาเห็นที่คุณ Linda บอกว่าเข้า net ไม่ได้หลังจิตยก 1 วัน
คิดว่าเป็นตัวอย่างในการคิดว่า

ถ้าเกิดระบบสื่อสารล่มถาวร หรือเสียหายเป็นเดือนๆ ติดต่อครูไม่ได้
ท่านจะทำอย่างไร ถ้าปิดอบายภูมิได้แล้ว ก็คงไม่เท่าไร อย่างมากก็อีก 7 ชาติ (เปรียบเทียบกับ ไม่กี่วัน ไม่กี่สัปดาห์ หรือเป็นเดือน ถ้ามีครูช่วยไกด์ ในปัจจุบัน)

แต่ถ้าท่านยังปิดอบายภูมิไม่ได้หรือยังรักษาศีล 5 ไม่ได้ ก็ยังคงทุกข์อยู่ในสังสารวัฎนี้ต่อไป :'(

ลองคิดดูนะคะ ทุกข์ที่ท่านเคยได้รับมาในชาตินี้ ถ้าต้องเกิดอีก ไปเจอแบบนี้อีกหลายๆชาติ เอาไหม ถ้าเกิดต่ำกว่า มนุษย์ละ คงสนุกน่าดู อิอิ

อย่าให้เสียโอกาสที่เกิดมาเจอพุทธศาสนาแล้ว เจอผู้เต็มใจช่วยบอกทางโดยไม่หวังผลตอบแทน นอกจากให้จิตท่านพ้นไปได้

ท่านที่ทำจิตเกาะพระ จิตบำเพ็ญทั้งหลาย ขอแสดงความยินดีด้วย ที่ท่านได้ครูแล้ว

ถ้าท่านทำความเพียร ส่งการบ้านสม่ำเสมอ นอกจากจะช่วยตัวเองแล้วยังเป็นการช่วยครูไม่ให้ต้องรับภาระมากเกินไป ตอนฝึกอยู่ก็เห็นครูแต่ละท่านตอบการบ้านกันดึกๆ เพราะลูกศิษย์เยอะ คนเก่าก็ยังไม่ยก คนใหม่ก็รับกันเข้ามา ตอนนี้พี่เพ็ญ ปิดรับผู้สมัครใหม่ชั่วคราว ถ้าท่านได้จิตยกไปก็จะทำให้ครูรับคนใหม่ๆเพิ่มได้อีกนะคะ

ที่เขียนมาถ้ากระทบท่านผู้ใดก็ขออภัยมาณที่นี้ด้วยนะคะ
ลองดูจิตท่านเอง ตอนนี้ มี โกรธ ไม่พอใจ หรือ เฉยๆ เมี่ออ่านถึงตรงนี้

อย่างไรก็ตามก็ขออนุโมทนากับทุกท่านที่เข้ามาติดตาม อ่านกระทู้นี้ เข้าใจว่าท่านคงมีความคิดอยากจะพ้นทุกข์เหมีอนกัน

พอถึงตรงนี้ก็มีประเด็นจะเขียนต่ออีก แต่เอาไว้ก่อน เดี๋ยวยาว พี่ภู กรรมเริ่มตามสนองหนูแล้ว อิอิ

ขอให้มีความสุขกาย สุขใจ มีกำลังใจในการต่อสู้ กับกิเลส ทุกท่านคะ
;41

 

ถ้าตาย ผมขอตายก่อนครูเพ็ญจะดีกว่า

พี่ภูตายก่อนหนูไม่ได้จิ เดี๋ยวไม่มีคนเลี้ยงขันธ์ห้าหนูนะ ยิ่งกินจุอยู่ด้วย ไม่มีใครกล้าเลี้ยงขันธ์ห้าหนูหรอก ฮึๆ

แต่ถ้าพี่ภูยังมีขันธ์ห้าอยู่นะ โรงทานบ้านรากแก่นฯต้องมีอาหารเพียบแน่เลย จริงป่ะลูกหว้า อิอิ

แต่ครูเพ็ญดิ่ ท่านแสนจะเหนื่อยแสนเหนื่อย
พี่ภูขอสารภาพตรงนี้ว่า พี่ภูอยากกราบแทบเท้าครูเพ็ญจังเลย

ยอมรับว่าเหนื่อย(ขันธ์ห้า)มากๆ แต่จิตสบายดีจ้า หนูก็จะกราบพี่ภูงาม ๆ สักสามครั้งเหมือนกัน ในฐานะผู้ตื๊อบุกเบิกจิตเกาะพระ

พี่เพ็ญจะฟ้องพ่อแม่พี่น้องทั้งหลาย พี่เพ็ญบอกไม่เอ๊า ไม่เอา หนูไม่เอาจิตเกาะพระ หนูทำไม่ได้ หนูทำไม่เป็น หนูไม่เข้าใจ พี่ภูพูดไม่รู้เรื่อง! แต่ในที่สุดก็แพ้ลูกตื๊อของพี่ภูอ่ะ เล่นเอางงเป็นไก่ตาแตก เห็นดาวกระจายหมุนติ้วเลย หลังจากโดนน็อกก็เลยเข้าใจหล่ะ ฮา

เพราะตั้งแต่มีกระทู้นี้ ที่ทำให้ครูเหนื่อยแสนเหนื่อย

อ่านตรงนี้เหมือนจะเคลิ้ม...

ทั้งๆเมื่อก่อนครูเพ็ญแย่แสนแย่

แต่พออ่านตรงนี้สะดุ้งโหย๋ง!!!

เพราะสังขารท่านมันไม่อำนวย

อ่านถึงตรงนี้ อ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย
อืม สรุปว่าสังขารมันแย่ใช่ป่ะ
แต่นิสัยยังพอคบได้อยู่ใช่ป่ะ อิอิ

เพราะจิตผมไปเห็นร่างกายท่านเสื่อมมาก เพราะท่านสนใจจิตตนเองมากเกินไป
ท่านแอบประกาศทิ้งขันธ์5ของท่านอยู่บ่อยๆ อันนี้จิตผมไปรู้มานะครูเพ็ญ

เรื่องนี้จริง!
พี่เพ็ญกะจะหนีแล้ว
โอ้โฮ จิตอนาคามี ส่งจิตคนขึ้นนิพพานไปสององค์
ก็หนักเอาการแล้ว
นี่จะให้อยู่สอนคนอีกเป็นร้อยเป็นพัน
ขันธ์ห้าข้าเจ้ามันจะไหวรึ
ตอนนั้นนึกถึงพระพุทธเจ้า...งานหนัก!
นึกถึงหลวงพ่อฤๅษีลิงดำ...ทรมานสังขาร!
นึกถึงสังขารอันย่ำแย่ของตนเอง...
ตรูหนีไปตอนนี้เลยดีกว่า
ขืนอยู่ต่อเดี๋ยวต้องมีคนพลัดหลงเข้ามาให้สอนยกจิตอีกแน่
ไม่ไหว ๆ สังขารเสื่อมมาก ๆ สายใยชีวิตก็เหลือน้อย
จิตน่ะไหวแต่สังขารไม่เอื้ออำนวย
ถึงอยากช่วยแค่ไหนสังขารก็สู้ไม่ไหว
ประกอบกับเราทำงานทางโลกด้วย
จะเอาเวลาที่ไหนไปสอนคนอื่น
ตอนแรกกะทำเป้า 9 องค์
เพื่อต่ออายุขัยของตนเอง
ไป ๆ มา ๆ ท่านพ่อมีโองการ 41 องค์
แค่ 9 องค์ก็อิดจนพูดไม่ออก
พี่ภูถามตลอดว่าเหนื่อยไหมครู
เรานี้เหนื่อยจนพูดไม่ออก
แต่ก็ยังปากแข็งบอกว่าไม่เป็นไรค่ะ "สีทนได้" ฮา

แล้วก็ทนมาได้จนป่านนี้
สำเร็จไปแล้ว 41 องค์
ทั้งนี้ทั้งนั้นด้วยบุญบารมีของพี่น้องจิตบุญทุกท่าน
ที่มีจิตเมตตามาช่วยครูเพ็ญสอนธรรมะ
โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน
แม้แต่ดอกไม้บูชาครูสักดอกท่านก็ไม่เรียกหา
ขอเพียงแค่ใจเรานับถือกันก็พอ
เพราะถ้าไม่นับถือกันแล้วไซร้จิตนั้นสอนยากยิ่งนัก

แต่ผมลืมบอก เมื่อถามครูเพ็ญไป ท่าบอกว่าปวดที่กระดูกส่วนสะโพก ปวดมาก

ใช่ ตอนนั้นปวดมาก ปวดเหมือนเส้นเอ็นมันจะขาด เหมือนมีของหนักไปทับเส้นเอ็นไว้ ก็รู้วาระว่าน่าจะเกี่ยวกับหมอนรองกระดูกเสื่อม

ตอนนั้นผมก็ส่งพลังพุทธะให้อยู่บ่อยๆมั้ง แต่ตอนนี้ไม่เห็นครูบ่นเรื่องนี้เลย

ได้พลังพุทธะที่พี่ภูส่งมาช่วยรักษาบรรเทาอาการปวดและระงับไว้อยู่ช่วงหนึ่ง ต่อมาได้บารมีคุณแม่สุมาลีช่วยปลดเปลื้องวาระกรรมออกจากกัน ตอนนี้ก็เลยไม่ปวดมากเหมือนเมื่อก่อน ถ้าจะปวดก็คงเป็นเพราะอ้วน!^^'

หรือลูกศิษย์กวนจิตจนลืมเวทนาสัญญาของขันธ์5 ไปแล้ว

เวทนาในขันธ์ห้ายังเห็นอยู่ตลอด นั่งก็ปวด ลุกก็ปวด เดินก็ปวด นอนก็ปวด นั่งหายใจอยู่เฉย ๆ ก็ปวด หนูเห็นเวทนาในขันธ์ห้าตัวเองชัดเจนตลอด นี่เองเป็นสิ่งคอยเตือนว่า

"แก(สติ)อย่าเผลอนะ ถ้าแกเผลอเมื่อไร มีหวังตกนิพพานเมื่อนั้น"

จิตตอบว่า

"แกก็คอยเตือนฉันด้วยหล่ะกัน อย่าปล่อยให้ฉันหลงระเริงจนกู่ไม่กลับล่ะ ฉันไม่อยากหลงกลับมาเกิดอีกแล้ว"

สติกับจิตก็เลยจับมือกันไว้ตลอดเวลา บอกว่า

"เราสองจะยึดมั่นในคำสัญญาที่ให้ไว้ต่อกันไปจนวันตาย"

จิตนี้มันกลัวจริง ๆ มันกลัวกิเลส มันกลัวได้กลับมาเกิดอีก จิตบอกว่าฉันก็แค่ขออาศัยอยู่ชั่วคราวหล่ะนะ ขันธ์ห้านี้เสื่อมจนทรงตัวไม่ได้เมื่อไรเป็นอันหมดหน้าที่บนโลกนี้ทันที เมื่อฉันไปแล้วฉันจะไม่กลับมาอีกอย่างแน่นอน ใครจะเอาบุญอะไรไปจ้างให้มาก็ไม่เอ๊า ไม่เอา

แต่ถ้าจิตบุญท่านใดว่างๆ ก็ช่วยออกมาแชร์กันให้สุดเหวี่ยงไปเลยนะ

แฮ่ ของหนูขอรอจิตว่างอีกเยอะ ๆ เลยนะ รู้สึกว่าจะเขียนเล่าบนกระทู้ไปหลายรอบแล้ว ขี้เกียจไปค้นหาอดีต รออ่านฉบับใหม่ก็แล้วกันนะ

ไม่มีไรค่ะพี่น้อง แค่มาคุยเล่นกับพี่ภูให้ท่านดูเฉย ๆ ใครจะขำก็ขำ ใครจะฮาก็ฮา ใครจะรำคาญก็รำคาญไป ใครอยากจะด่าก็ด่าไปเต๊อะ เพราะอะไร ๆ มันก็อยู่ในจิตท่านทั้งนั้นนั่นแล จริงป่ะ ^^

 

วิธีปฏิบัติจิตเกาะพระ...ธรรมทานจากคุณกานต์ จิตบุญ ๓๙

สวัสดีค่ะ พี่ภู และพี่เพ็ญและชาวคณะ

กานต์ได้อ่านประสบการณ์ของท่านอื่น แต่ละท่านไม่ค่อยมีปัญหาอะไรมากนักในการจับภาพพระ

ก็เลยเอาประสบการณ์ของคนทำผิดพลาดมาเป็นอุทาหรณ์ให้ผู้ที่มาใหม่ได้ทราบ จะได้ไม่เอาเยี่ยงอย่างนะคะ

ขอเล่าตั้งแต่เริ่มต้นปฏิบัิติธรรมก่อนนะคะ

ด้วยความที่เป็นคนขี้เกียจซะทุกด้าน ทำสมาธิก็ขี้เกียจเช่นกัน ก็เลยเลือกนอนสมาธิ ด้วยการจับลมหายใจภาวนาพุทโธ และหลับไปทุกคืน หลังจากนั้นไม่นาน จู่ ๆ คืนนึงก็รู้สึกตึง ๆ เอ๊ะ สงสัยว่าเป็นอะไร ปรากฎว่าเข้าฌาณได้ค่ะ ตอนนั้นยังไม่รู้เรื่องฌาณนัก ก็เลยต้องหาข้อมูลเป็นการใหญ่ หลงรักฌาณเข้าแล้วล่ะสิ และหลังจากนั้นก็ทำได้ดีมาก เข้าฌาณ ๔ ได้ในเวลาไม่ถึงเดือน ทำให้ตอนนั้นมีแรงถีบมาก และอยากฝึกมโนมยิทธิมาก และก็ตั้งหน้าตั้งตาหาข้อมูล ว่าทำยังไงจะให้ได้มโนมยิทธิ และได้ข้อมูลมาว่า ถ้าฝึกจับภาพพระไปด้วย จะทำให้เวลาฝึกมโนมยิทธิ เราจะได้เห็นจริงๆ ไม่ใช่เพียงแค่สัมผัส ก็เลยมาหาข้อมูลเรื่องจับภาพพระ และมาเจอพี่ภูในกระทู้นึง ไม่คิดมากเลยค่ะ อีเมล์ไปหาท่านทันที เพราะข้อความที่ท่านคอมเม้นท์ ในกระทู้นั้นช่างน่าสนใจเหลือเกิน เพราะกานต์ฝึกจับภาพพระเท่าไหร่ก็ไม่ได้สักที

ตอนแรกที่่ตัดสินใจจับภาพพระตามที่พี่ภูและพี่เพ็ญสอน ไม่ได้คิดว่าจะได้อะไรมากมายหรอก ขอให้จับภาพพระได้เพื่อจะเอาไปใช้กับมโนมยิทธิก็พอ อิอิ และก็เริ่มตั้งใจจับภาพพระในแนวของพี่เพ็ญ คือจับเอาเฉพาะจุดก่อน เพราะกานต์จับภาพพระทั้งองค์ไม่ได้ กานต์เลือกจับที่เศียรพระ และเวลาไปไหน และพยายามจับภาพพระ ภาพพระไม่มา กานต์ก็ส่งใจไปนั่งหน้าคอมฯ (เพราะภาพอยู่ในคอมฯ) คิดหลอกตัวเองว่า กำลังนั่งอยู่หน้าคอมฯ แล้วจะเห็นภาพท่านชัดมาก จำได้ว่าวันนึง ขณะนั่งรถอยู่ กานต์ส่งใจมานั่งอยู่หน้าคอมฯ ที่บ้านและดูภาพพระ ดูจนสามารถดึงภาพพระมาอยู่ข้าง ๆ ศรีษะได้ ภายในเวลาไม่น่าจะเกิน ๑ ชั่วโมง ภาพพระก็กลายเป็นสีขาว และสีใส กานต์ยังอีเมล์ไปบอกพี่ภูกับพี่เพ็ญว่า ภาพพระเริ่มใสแล้ว พี่เพ็ญก็แนะนำมาว่า ให้จับภาพนั้นไป ทรงฌาณไว้ให้ได้ ด้วยความที่เป็นเจ้าแม่ขี้สงสัย ก็สงสัยอีกตามเคย แล้วฌาณอะไรล่ะ ทรงยังไง เพราะไปนึกเปรียบเทียบฌาณตอนนอนสมาธิน่ะค่ะ พอภาพพระนั้นใสมากขึ้น และพอฌาณเริ่มสูงขึ้นภาพพระหาย ก็ทำให้คิดว่าตัวเองมองภาพพระไม่เห็น ก็ไปเค้นภาพพระขึ้นมาใหม่ ทำไปทำมา ต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่ ทำอยู่แบบนี้หลายต่อครั้งมาก บางครั้งก็เปลี่ยนองค์พระซะเลย เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา วนไปวนมา จนบางครั้งภาพพระในจิตมี สองสามองค์เลยค่ะ สีขาวบ้าง สีใสบ้าง อยู่บนหัวบ้าง อยู่หางคิ้วบ้างงงล่ะทีนี้ จะจับภาพไหนกันแน่ พอตัดสินใจเลือกภาพได้ ภาพโน้นก็สวยกว่าใสกว่า โผล่ เข้ามาแทรก อ้าว ลังเลอีกตามเคยว่าจะเอาองค์ไหน วนเวียนอยู่อย่างนี้แหละค่ะ หลัง ๆ ตั้งใจจับภาพพระมาก จนปวดตา ปวดคิ้วไปหมด หายใจเข้าออกก็ไม่สัมพันธ์ ติด ๆ ขัด ๆ บางครั้งต้องพักร้อน ไม่ดูภาพพระไปวันสองวันก็มี เพราะปวดตา แถมปวดใจเหลือเกิน เกือบจะยกธงขาวไปหลายรอบแล้วค่ะ

เดชะบุญยังพอมี ก็เลยได้ตัดสินใจเด็ดขาด เคลียร์ภาพเก่าออกให้หมด ภาพไหนภาพนั้น หาที่วางพระในตัวให้รู้สึกสบาย ขณะจับภาพพระไม่อึดอัด และปล่อยใจให้สบาย ไม่เร่งรีบ บวกขยันเพิ่มขึ้น นึกถึงพระบ่อย ๆ นี่คือเคล็ดลับของกานต์ค่ะ

ถ้าใครที่จับภาพพระและมีปัญหาเหมือนที่เล่ามา ขอให้ปรับอารมณ์ซะใหม่นะคะ จะได้ไม่ต้องไปหลงอยู่ในเขาวงกต กว่าจะหาทางออกได้ขอเสียเวลาไปเยอะเลยค่ะ

มีแค่นี้แหละค่ะ ถ้าพี่ภู พี่เพ็ญเห็นว่าน่าจะมีประโยชน์ต่อผู้ที่มาใหม่ก็ยินดีค่ะ ถ้าเห็นว่ามีแต่น้ำไม่มีเนื้อก็ลบทิ้งไปได้เลยนะคะ

กานต์ จิตบุญ 39

ปล. ขอขอบพระคุณพี่่ภู พี่เพ็ญและครูนก(ชาย) มากมายเลยนะคะ ถ้ากานต์เคยทำให้คุณครูทุกท่านไม่สบายใจ หรือล่วงเกินท่าน กานต์ก็ขออโหสิกรรมด้วยนะคะ

................................

พี่เพ็ญให้อโหสิกรรมกับคุณกานต์รวมถึงจิตบุญ จิตบำเพ็ญ และจิตเกาะพระทุกท่านค่ะ และพี่เพ็ญก็ขออโหสิกรรมกับทุกท่านด้วยหากล่วงเกินท่านไปด้วยกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม โดยเจตนาก็ดี ไม่เจตนาก็ดี ขอได้โปรดอโหสิกรรมให้กับพี่เพ็ญด้วยเทอญ

 

วันนี้เห็น ภาพเด็กเล็กๆ 4 คน นอนอยู่บนผ้าเก่าๆที่ปูอยู่บนดิน

3 คน นอนหลับ อีก 1 คน นอนดูดนมขวดอยู่ ที่ไม่มีนมในขวดแล้ว บางคนส่วนตัวถึงขานอนอยู่บนดิน

บางคนใส่แต่เสื้อ เนี้อตัวมอมแมม ที่น่าสังเกตุคือมีแมลงวันเกาะอยู่เต็มทั้งที่ตัวเด็กๆ และผ้าปู

ดูภาพแล้วคิดว่า

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม

สิ่งที่ทำมาในอดีต ย้อนเวลากลับไม่ได้ ถึงเวลาผลกรรมส่งผล ก็จำต้องรับ

แต่ทำปัจจุบันใหัดีได้ เพื่อความพ้นทุกข์ในอนาคต

พระพุทธเจ้าทรงสอน มรรคมีองค์ 8 ไว้แล้ว เหมีอนแสงสว่าง ท่ามกลางความมืดอย่างยิ่ง แต่มรรคาของใคร คนนั้นต้องเดินเองจริงๆ

ขอเป็นกำลังใจให้ทุกท่าน เดินทางต่อไป จนถึงจุดหมายปลายทางโดยสวัสดิภาพนะคะ
;aa41

ปล. ทำจิตเกาะพระเหมือนนั่ง จรวดไป รู้สึกแบบนั้นจริงๆ แถมมีครูเป็นนักบินที่ 2 อีกต่างหาก แต่ถ้าเครื่องโหม่งโลก
ครูมีชูชีพ แล้วนะคะ อิอิ

 

เดี๋ยวก็หายอีกค่ะ จัดเผื่อไว้ พี่ภูได้หายใจหายคอไปหนึ่งราตรีกาลโลก อิอิ

 

สวัสดีคะคุณทิวลิปขาว ปลื้มยินดีที่ได้รู้จักคะ ยินดีที่เราได้เดินทางในทางสายเดียวกัน
ขอให้คุณหน่อย ก้าวหน้าในการปฎิบัติยิ่งๆขึ้นคะ เราจะเป็นกำลังใจซึ่งกันและกันคะ....

 

สวัสดีคะครูดัช
ปลื้มดีใจที่ครูดัชหลงเรียกชื่อปลื้ม เพราะครูดัชจะได้สั่งสอนศิษย์คนนี้ด้วย
ตอนนี้อาการเป็นอย่างที่ครูดัชเล่ามาทั้งหมดคะ บางทีฟังเขาพูดเหมือนไม่เข้าใจ ต้องพยายามตั้งสติตาม ยังคิดว่าถ้าเราจะสมองเสื่อมแน่ๆ ฟังเขาพูดแต่จับใจความไม่ได้ เดี๋ยวนี้ดีขึ้นแล้วคะ แต่อาการหูวิ้งๆ ไม่มีคะ เดี๋ยวนี้จะเห็นอะไร ไม่ว่าสุนัข คน จะเห็นเป็นโครงกระดูกทำอาการต่างๆที่เขาทำคะ จะเห็นว่า สวย หล่อ หุ่นดี. ผิวใส. สุดท้ายแม้แต่โครงกระดูกยังไม่เหลือ ทุกวันตื่นขึ้นมาก็ได้ยินมีแต่คนตาย ทำให้ปลื้มไม่ประมาทคะ ทุกวินาทีมีค่า เมื่อเผลอรีบดึงกลับคะ จิตอยู่พระเสมอ จะบอกเล่าเก้าสิบสมเด็จพ่อเสมอคะ
กราบขอบพระคุณครูดัชที่ชี้แนะ ปลื้มจะน้อมรับนำมาปฎิบัติตามคะ......

 

ดีครับ ทุกท่าน

เมื่อวานนี้เวลาเปิดหน้าจอคอมดูภาพพระแล้วหลับ เปิดธรรมะฟังไปด้วย มีช่วงนึ่งที่ตื่นเข้าห้องน้ำ ช่วงก่อนตื่นนั้นได้เห็นจิตอมพระเป็นแสงสว่าง สวยงามมาก
เวลาเช้าในขณะที่ทุกๆเช้าจิตจับอารมณ์โดยไม่รู้ตัว(ในเวลาเข้างาน) วันนี้เริ่มเห็นภาพพระได้เป็นระยะ เลยรู้สึกเลยว่าอารมณ์มันหนัก

ยังขาดอีกเยอะ พอเริ่มรู้สึกตัวเลยรู้ว่า ยังขาดอีกเยอะมาก (ยังโง่อีกมาก)

จบเจ้าค่า..

 

สวัสดีค่ะ คุณปลื้ม
ถึงเวลาที่คุณปลื้มจะต้องขอสอบอารมณ์กับครู ขอแบบทดสอบได้แล้วค่ะ เราจะได้รู้ว่าจิตยกไปถึงตรงไหนแล้ว
และอีกประการ กลับเข้าไปอ่านการแยกกายแยกจิตของพี่ภูกับครูเพ็ญ
ด่วน ไม่เข้าใจ ให้ถามมาใหม่ในเรื่องการแยกกายแยกจิต
อาการพอรู้แล้ว และสรุปได้ว่า ทรงฌานสี่ ถ้าอยากจะทรง
ฌานสี่ได้อย่างต่อเนื่องและสามารถทำการงานรู้ทางโลกได้ดี
ก็ให้เอาสติมาเป็นตัวเชื่อมมิติทั้งสอง และทำการแยกกายแยกจิต
ให้ได้ เมื่อดัชทราบอาการของคุณปลื้มแล้วดัชขอด่วนคือเรื่องอารมณ์
ในตอนนี้ค่ะ ว่ารักโลภโกรธหลง เป็นเช่นไร มีไรมากระทบ
มาเร้าเกิดอาการและอารมณ์ตาม แบบไหน ขอมาให้ละเอียดด้วย
ฝึกเอาความตายมาเป็นอารมณ์ได้ ตัวนี้เป็นกุญแจเลยค่ะ
กุญแจฆ่าตัวอัตตา และ มานะ ขอเน้นรวมมานะด้วย
มันจะแน่แค่ไหนเชียว มานะเจอความตาย สุดท้ายก็ไม่เหลือ
เหมือนกันซักอย่าง เอาค่ะ เอาใจช่วย ดัชมีเวลาอีกหนึ่งวัน
จะไปอยู่วัดแล้ว ติดต่อโลกภายนอกไม่ได้ด้วยเน้อ กลับมาอีกที
วันที่ 31 ...แฮ่ๆ ไม่นานเลย อยากไปให้นานกว่านี้
เอาค่ะส่งมาด่วน เอางี้เดี๋ยวส่งแบบสอบถามไปเลยดีก่า
โมทนาสาธุค่ะ

 

สวัสดีคะครูดัช
ปลื้มจะตามไปอ่านเรื่องการแยกกายแยกจิตของพี่ภู และครูเพ็ญคะ
ขอแบบสอบถามด่วนเลยคะ จะตอบอย่างละเอียด ครูดัชมีเวลาแค่หนึ่งวันไปอยู่วัด ต้องรีบขอความรู้คะ ขออนุโมทนาบุญทุกประการกับครูดัชด้วยนะคะ
กราบขอบพระคุณมากคะ

 

วิธีปฏิบัติจิตเกาะพระ...ธรรมทานจากคุณเอิ้น จิตบุญ 35

สวัสดีครับ พี่ภู ครูพี่เพ็ญ

การจับภาพพระ

เริ่มต้น จากการอ่าน วิธีโดยสังเขป ก่อนว่า แนวทางเป็นยังไง ก็ คล้ายกับการฝึกพุทธานุสติ+กสิณ แรกๆ ผมเอง เคยแต่จับภาพกสิณ เลยมีการตีกันบ้าง เสียเวลาไปสักระยะหนึ่ง


พอเริ่ม จับภาพพระก็ใช้ วิธี ดูภาพก่อน แล้ว ให้นึกภาพนั้นได้ ทั้งตอนหลับตาและลืมตา วางอารมณ์คล้ายเหมือนนึกถืงอะไรสักอย่างหนึ่ง แต่เปลี่ยนมาเป็น นึกถึงภาพพระแทน ช่วงแรกๆ จิตยังไม่นิ่ง ภาพจะเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาบ่อยมากๆ ขอให้เลือกภาพที่จะระลึกถึงเพียง"ภาพเดียว"ก่อนครับ "อย่าเลือกหลายภาพ" ซึ่ง

ภาพปรกติ - ฌาณ 1

ภาพสีขาว - ฌาณ 2 - นำภาพที่เราได้ มา เข้า Photoshop เหมือนเดิม ปรับให้เป็นสีขาวแทนภาพสี

ภาพแก้ว- ฌาณ 3 - อันนี้หากรูปพระที่เราหามา ถ้านึกไม่ออกว่าเป้นยังไง ก็ ไม่ต้องเน้นรายละเอียดมาก แค่โครงสร้างโดยทั่วไปเป็นแก้วพอใช้ได้

ภาพประกายพรึก - ฌาณ 4 - อันนี้ทีแรกๆ ภาพที่ผมเลือกมา ไม่ได้เป็นภาพ ประกายพฤกษ์ก็เลยนึกไม่ออกว่า เป็นยังไงก็ได้คำแนะนำจากน้องลูกหว้า ว่า แค่เห็นเป็นประกาย พอใช้ได้ ถ้านึกไม่ออกลองใช้ brush จาก photoshop ที่เป็นคล้ายๆ ดวงดาว มาใส่ก็ได้ครับ ในช่วงแรกๆ พอทำๆไป จะรู้ได้เอง


- การทรงฌาณ ให้ชำนาญ ไปแต่ละขั้น ก่อน โดยผมจะจับภาพโดยวันแรก จับภาพพระในฌาณ 1 ให้ได้แม่นๆ ก่อน วันที่ 2 ก็ไล่ฌาณ ไปจนวันที่ 4 ถ้าเราทรงฌาณสูงๆไมไ่ด้ ภาพจะหล่นมาฌาณต่ำก็ไม่เป็นไรครับ ขอให้ยังทรงภาพอยู่เป็นใช้ได้ อย่าใจร้อนเชียวเดียว จะกลายเป้น ความอยากจะทำให้ช้า ไปอีก


- บางทีเราอาจจะวางตำแหน่งของภาพที่เราจะจับ ไว้ตามส่วนต่างๆ ของร่างกาย เช่น ศรีษะ หน้าอก เหมือนกับเวลาที่เราใส่พระ แต่เราไม่เคยระลึกเลยว่า พระอยู่ตรงนั้น อารมณ์เีดียวกันครับ แม้บางครั้งภาพพระไม่ขึ้น แต่ ให้รู้ว่า จิตเราเกาะเกียวพระอยู่ตรงตำแหน่งนั้นๆ ของผมจะกำหนดไว้บนศรีษะครับ ทำไปเรื่อยๆ จะเห็นดวงจิตตัวเอง ผมก็ นำดวงจิตนั้นไปไว้ในฝ่ามือพระบ้าง ในพระอุระ(ทรวงอก) ท่านบ้างบางทีก็เห็นจิตเขา วิ่งไปวิ่งมา รอบๆ องค์พระนั่นล่ะครับ


* ถ้าบางครั้งที่เราหลุดจากฌาณ หรือ หลุดจากภาพพระนั้น อารมณ์ของเราเวลาเจอเรื่องกระทบ จะค่อนข้างแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดเลยครับ ถ้าลองทำดูเดี่ยวจะรู้ครับ รู้แค่ว่าจิตเราอยู่กับพระ เรื่องอารมณ์ กระทบขอแค่ให้รู้ ดู จนมันดับแล้วก็วางไปครับ แรก ๆ อาจจะขัดใจอยู่นะครับ เพราะความไม่เคยชิน ขออย่างเดียว อย่าห่างพระ


เรื่องการวางอารมณ์


- ในการจับภาพพระ ขอให้เน้นอารมณ์ สบายๆ นะครับ อย่าเครียด อย่าอยาก มากไป หรือไม่ก็ฟังเพลงบรรเลง แล้วก็นึกไปด้วยก็ได้ครับ แต่ให้ดูว่าจิตเราเกาะพระไหม อย่าเผลอไปเกาะเพลงเชียวละ


- พยายามให้คิดว่า การระลึกถึงพระ เป็นงานหลักของเราจริงๆ ถ้าเกิดว่าเราว่างการคิด ให้นึกถึงพระให้เป็นอัตโนมัติ ร่างกายเราอาจจะทำงาน แต่ จิตให้ระลึกถึงพระอยู่ตลอดเวลา เมื่ออารมณ์ มากระทบ ขอให้จิต เกาะอยู่กับพระจะเห็น อารมณ์ นั้นเกิด-ดับ อย่าเอาจิตไปเกาะ อารมณ์ หรือเรื่องทางโลกเลย ขอให้เน้นความต่อเนื่องครับ นึกถึงให้บ่อยที่สุด แต่ต้องวางอารมณ์ แบบสบายๆ อย่าเครียด อย่าเค้นภาพ ได้แค่ไหนแค่นั้น พอเราเริ่ม จับภาพได้ชินแล้ว จิตจะนิ่งมากขึ้น ช่วงก่อนตื่นนอนอย่าเพิ่งลืมตา ให้นึกถึงภาพพระก่อน ตอนนอนก็ หลับตานึกถึงพระจนหลับไป ถ้าตื่นมาแล้วเห็นพระลางเลือนก็อย่าตกใจนะครับ เพราะสติเรายังไม่พร้อม ส่วนถ้า เข้าฌาณสูงๆ ถ้าไม่เห็นภาพพระก็อย่าตกใจครับ ขอแค่ให้เรารู้ว่า เราระลึกถึงท่านก็พอ


- เวลาเจออารมณ์ ขอให้ดูด้วยอารมณ์เป็นกลาง ไม่เอาจิตไปปรุงแต่ง ไม่เอาจิตหลบ ไปติดสุข ติดเฉย เอาแค่ว่า ดูอย่างเดียว ไม่ต้องไป คิดแทนจิต ดู รู้ วาง เมื่อวางแล้ว เรื่องอะไรที่มันจบ ก็ขอให้จบ อยู่กับปัจจุบันและอย่าห่างพระครับ


- พิจารณา ร่างกาย โดยใ้ฃ้ อสุภะกรรมฐาน หรือ กายคตานุสติกรรมฐาน แต่ขอให้แบ่งเวลาให้เป็นสัดส่วน เน้นจิตเกาะพระ ให้ชำนาญ และมากๆ ไว้ก่อน เราอาจจะดูภาพศพหรือ ภาพอสุภะ คิดว่าร่างกายตอนปรกติ จนเน่า จนเหลือแต่ซาก แยกย่อยเป็นธาตุ ดิน น้ำ ลม ไฟ ใช้ไฟเผา จน เหลือ เป็นผงสุดท้ายลม แล้วก็ นึกวนกลับมาใหม่ ทำซ้ำไปซ้ำมา ความแตกต่าง เวลามองคนทั่วไป เราก็จะไม่หลงแล้วเพราะ บางทีการหลง เพราะเราดูแค่ปัจจุบัน ไม่ได้พิจารณาความเสื่อมของมันเลย รูปร่างหน้าตา ผิวพรรณ เราก็เหมือนโลงศพ ไม่ว่าจะสวยหล่อแค่ไหน ข้างในโลงซึ่งแตกต่างกันเพียงไม้โลงของประดับ ข้างในมันก็คือ ศพเน่าๆ นี่แหละ


- เมื่อพิจารณา ร่างกายเขา ร่างกายเราจนไม่เหลืออะไร คราวนี้เรื่อง เพศ เรื่อง โกรธ ก็ช่วยได้มากครับ เพราะสุดท้ายมันก็ไม่มีอะไรเหลือแม้แต่ตัวเรา ตัวเขา ใช้ มรณานุสติกรรมฐาน +พรหมวิหาร 4 เข้ามาข่วยด้วย
ผลของการปฎิบัติ


- เรื่องอารมณ์ เปลี่ยนไปมากครับ เห็น อารมณ์ ชัดเจนมากขึ้น เห็นความเกิดดับ ของนามธรรมที่ เมื่อก่อน ไม่เห็นได้ชัดเจนขนาดนี้ จะว่ายังไง ดี มันเป็นเรื่องที่ ผู้ปฎิบัติ จะเห็นได้เองครับ


- เวลาดูหน้าตัวเองในกระจก มันเปลี่ยนไปครับ


- แรกๆ อาจจะ อารมณ์ สบายหลุด ออกการทรงฌาณ จนบางทีก็ไปตามกระแสโลก แต่ เราจะเห็นอารมณ์ ชัดกว่าเมื่อก่อน พอรู้แล้วว่า ไม่ดีก็ กลับมาจับภาพพระ แบบสบายๆ ทรงอารมณ์ ไว้ครับ


- มีความเมตตาคนอื่นมากขึ้น ยังไงขอให้ทรงอารมณ์ พรหมวิหาร 4 ไว้ครับ


- ปล่อยวางได้มากขึ้น ไม่เอาเรื่องที่ผ่านไป มาคิด ไม่คิดเรื่องที่ยังไม่เกิด อยู่กับปัจจุบัน อยู่กับพระ และมีสติ ให้มากๆ ครับ
ขอกราบขอบพระคุณองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์ ครูบาอาจารย์ทุกๆท่าน คุณแม่สุมาลี พี่ภู ครูพี่เพ็ญ ครูพี่หนู ครูพี่วิทย์ ครูน้องลูกหว้า ครูเมิล ครูนก ครูแอ๋ว (ครูพิเศษเยอะ) และชาวจิตบุญ จิตเกาะพระ ขอผลบุญ ที่ข้าพเจ้าได้ทำมาให้ถึงแก่ ทุกๆท่านด้วยครับ


A-colyte (เอิ้น) จิตบุญ 35

 

ตกลงว่าคุณปลื้มนี่คือคุณอุไรรัตน์เหรอคะ ไม่ใช่คุณกรรมบท10 เหรอคะ ลูกศิษย์ครูวิทย์ทั้งคู่ไม่ใช่เหรอคะ แล้วปลื้มไหนอ่ะที่พี่เพ็ญสอบอารมณ์ไปวันก่อนน่ะ ท่านยกจิตขึ้นอริยบุคคลเบื้องต้นแล้วนี่คะ แง มีกี่ปลื้มง่ะ ครูวิทย์ช่วยด้วย หนูพี่เพ็ญงง - -'

 

วันนี้เริ่มเห็นภาพพระได้เป็นระยะ เลยรู้สึกเลยว่าอารมณ์มันหนัก

เอ่ รายงานช่วงแรกก็เหมือนว่าทำได้ดีนะคะ แล้วอารมณ์มาหนักตอนไหนล่ะนี่

ช่วยขยายความที่บอกว่าเห็นภาพพระได้เป็นระยะให้ชัดเจนอีกหน่อยค่ะว่า นึกเห็นได้เป็นระยะ หรือไปเค้นจิตให้เห็นเป็นระยะคะ

ภาพพระที่นึกถึงเป็นภาพลักษณะใดคะ สีอะไร เห็นชัดหรือไม่ชัด เห็นเต็มองค์หรือไม่เต็มองค์ หรือเห็นเฉพาะจุดใดจุดหนึ่ง เห็นไกลหรือใกล้ ช่วยอธิบายเพิ่มเติมด้วยค่ะ

 

สวัสดีคะครูเพ็ญ

ปลื้มคือคนเดียวกับอุไรรัตน์คะ ขอโทษนะคะที่ทำให้สับสน ปลื้มเขียนคำตอบที่ครูเพ็ญถามล่าสุดแล้วคะ รอคำตอบอยู่คะ ตอนนั้นนานแล้ว ข้อหนึ่งเปลี่ยนไปเรื่องอารมณ์โกรธ จิตรับรู้ไม่เอาคะ ไม่อยากปรุงแต่งสร้างกรรมต่อเนื่องไม่รู้จบคะ ข้อสองไม่เหลือหลอคะจิตไม่รับแล้วคะ
กราบขอบพระคุณมากคะ ขอโทษจริงๆที่ทำให้งงคะ....ปลื้ม

 

พี่เพ็ญไม่เห็นการบ้านคุณปลื้มอ่ะ ไปตกหล่นอยู่ที่ไหนเนี่ย หรือว่าลืมใส่ชื่ออีเมลพี่เพ็ญป่าวคะ

อ้อ พอเห็นเมลที่คุณปลื้มส่งมาก็นึกออกทันทีเลยค่ะ ขอสารภาพว่าพี่เพ็ญอ่านแล้วแต่ลืมตอบค่ะ โปรดให้อภัยพี่เพ็ญด้วยเถิด สาธุ เดี๋ยวกลับไปตอบให้ค่ะ แฮ่ หนูตาลายอีกแว๊ว

 

สวัสดีคะครูเพ็ญ
ปลื้มจะส่งไปให้เดี๋ยวนี้นะคะ
กราบขอบพระคุณมากคะ...ปลื้ม

 

สวัสดีคะครูเพ็ญ
ปลื้มส่งให้แล้วนะคะ
กราบขอบพระคุณมากคะ....ปลื้ม