ทหารเปรตของพระเจ้าอโศกมหาราช

​

ได้รับอนุญาตจาก เพจhttp://www.facebook.com/varunee.sawasdeepak

ทหารเปรตของพระเจ้าอโศกมหาราช
หลังจากที่หนังสือ “มิติซ้อนมิติ ตอนที่1” ออกจำหน่ายเมื่อปี พ.ศ.2546 ผู้เู้ขียนก็เงียบหายไปไม่มีงานเขียนออกวางจำหน่ายอีกเลย เพราะมีภารกิจในการก่อสร้างสถานปฏิบัติธรรมภวันตุเต จึงทำให้ไ้ม่มีเวลา เริ่มจะมีโอกาสว่างเมื่อปลายเดือน สิงหาคม ปี พ.ศ.2553 เนื่องจากการก่อสร้างศาลาโรงทานแล้ว เสร็จ พอมีเวลาว่างลูกศิษย์ต่างก็รบเร้าให้ผู้เ้ขียนนำประสบการณ์ต่างๆ มากมายที่ได้ประสบมาและยังไม่เคยนำมาเขียน ให้คนที่ยังไม่เคยฟังได้มีโอกาสอ่านบ้าง
ในช่วงเวลาที่หายไปผู้เขียนได้มีโอกาสเดินทางไปไหว้พระนั่งสมาธิ ภาวนา ที่ประเทศอินเดียอีกหลายครั้ง บางครั้งไปกันหลายคน บางครั้งก็ไปกันแค่สองคน แต่ละครั้งก็ประสบกับเหตุการณ์แปลกประหลาดเหลือเชื่อ ก็เลยนำมาเขียนเล่าสู่กันฟังเจตนาของผู้เขียนอยากเปิดโอกาสใหผู้อ่านที่มีประสบการณ์แปลกๆ ที่เหลือเชื่อ หาเหตุผลหรือคำตอบในสิ่งที่ประสบมาไม่ได้ นำมาเล่าสู่กันฟังแต่มีข้อแม้ว่า...ในทุกเรื่องต้องเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่เรื่องแต่งขึ้นมา และทุกเรื่องต้องมีคำตอบและมีข้ออ้างอิงได้ เมื่อมีผู้สงสัยอยากรู้อยากพูดคุยแม้ว่า่ คำตอบนั้นผู้สงสัยจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม อีกข้อหนึ่ง ในทุกเรื่องต้องมีสาระ มีแก่นสาร ให้ข้อคิด คติเตือนใจกับท่านผู้อ่านไม่มากก็น้อย สิ่งเหล่านี้คือเป้าหมายในการนำเสนอของหนังสือเล่มนี้ ก่อนจะนำท่านเข้าสู่บทความเรื่องเล่าสู่กันฟัง เรื่องที่จะนำมาเล่าเป็นความเชื่อเฉพาะของบุคคล จึงมีความจำเป็นที่จะกล่าวอ้างอิงถึงบุคคลที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้น บทเริ่มต้นขอกล่าวถึงบุคคลสองท่าน ที่มีส่วนเชื่อมโยงตั้งแต่เริ่มแรก

ติดตามตอนต่อไปได้ที่ หนังสือมิติซ้อนมิติ2 ที่ซีเอ็ดบุคทุกสาขาหรือร้านดอกหญ้าสาขาบิ๊กซี ข้างโรงพยาบาลรัตนาธิเบศร์ หรือตอนอื่นๆที่http://palungjit.org/threads/%E0%B8%A1%E0%B8%B4%E0%B8%95%E0%B8%B4%E0%B8%8B%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%99%E0%B8%A1%E0%B8%B4%E0%B8%95%E0%B8%B4-%E0%B9%82%E0%B8%94%E0%B8%A2-%E0%B8%94%E0%B8%A3-%E0%B8%84%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%8A%E0%B8%B4%E0%B8%95-%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B8%A5%E0%B8%B1%E0%B8%A2%E0%B8%A7%E0%B8%87%E0%B8%A8%E0%B9%8C.348553/
หรือจากเฟสhttp://www.facebook.com/varunee.sawasdeepak
จะโพสต์ตอนต่อทุกๆวันเวลา21.00น.ครับ

 

ขายของ ฮ่วย

 

เค้ามี Link ให้อ่านนะครับ
http://palungjit.org/threads/%E0%B8...8C.348553/
ลองเข้าไปอ่านก่อนนะครับ...

 

ขอบคุณครับ วันนี้ตอน3ทุ่มจะโพสต์ตอนต่อไปครับ

 

จะอ่านฟรีก็ได้ครับจะโพสต์ให้จนจบครับ

 

ท่านแรกเป็นสตรีชื่อคุณอ๋อมมาพบผู้เู้ขียนพร้อมกับเพื่อนอีกหลายคนและหลายกลุ่ม ในเวลาต่อมาเป็นผู้เชื่อมโยงให้ผู้เขียนได้มีโอกาสรู้จักท่าน ดร.มหาวิเชียร ภายหลัง ท่านได้รับการแต่งตั้งเป็น พระครูปลัด
ผู้เขียนขอให้สรรพนามของท่านว่า ท่านอาจารย์วิเชียร และท่านได้มีส่วนร่วมในประสบการณ์ประหลาดมหัศจรรย์...หลายครั้ง ท่านผู้อ่านที่เคยไปไหว้พระที่ประเทศอินเดีย ส่วนมากก็คงจะรู้จักพระอาจารย์วิเชียรเป็นอย่างดี บางท่านอาจจะเคยไปพัก ที่วัดท่านที่เมืองราชคฤห์ ซึ่งท่านเป็นผู้ที่ริเริ่มก่อสร้างวัดไทยในราชคฤห์เป็นวัดแรก ปัจจุบันชื่อว่า “วัดไทยสิริราชคฤห์” ในปี พ.ศ.2546 เป็นปีที่ผู้เขียนได้มีโอกาสได้รู้จักกับพระอาจารย์ในขณะนั้นวัดไทยเริ่มมีการก่อสร้างไปไม่มาก ยังไม่ใหญ่โตเหมือนในปัจจุบันนี้ ท่านเป็นพระที่มีความรู้ มีความสามารถมาก ปริยัติท่านก็เก่ง สิ่งที่โดดเด่นในตัวท่าน ท่านเป็นพระที่เก็บอารมณ์ความรู้สึกเก่ง ผู้เขียนไม่เคยเห็นท่านทำหน้า้ บึ้งตึงใส่ใคร ท่านมีอัธยาศัย อ่อนน้อม มีมนุษย์สัมพันธ์ดีเลิศ ใครได้อยู่ใกล้ท่านก็รู้สึกสบายใจรู้สึกอบอุ่น ผู้เู้ขียนเองยัง เก็บอารมณ์ความรู้สึกเหมือนท่านไม่ได้เลย ที่สำคัญ เราต่างมีความเคารพซึ่งกันและกัน
สำหรับตัวผู้เขียนให้ความนอบน้อมกราบไหว้ท่านเพราะท่านเป็นสมณะและท่านเองก็ให้ความเคารพผู้เขียนในฐานะอุบาสิกาอาวุโสคนหนึ่ง มีหลายครั้งได้ไ้ปอาศัยที่วัด ของท่านทั้ง สองวัด คือ “วัดไทยสิริราชคฤห์” เมืองราชคฤห์กับ “วัดจีน” ที่เมืองพาราณสี ครั้งละหลายๆเดือน ในปี พ.ศ. 2549 ผู้เขียนได้ก่อสร้างศาลาสถานปฏิบัติธรรม ท่านได้ให้ความอนุเคราะห์ช่วยเหลือการก่อสร้าง ตามกำลังของท่าน ทำให้ผู้เขียนเห็นว่า่ ท่านมีจิตใจดีมาก เมื่อท่านสร้างวัดเราช่วยท่าน พอเราสร้างสถานที่ปฏิบัติธรรม ท่านก็ช่วยเราตามกำลังของท่าน ถึงแม้ไม่มากก็แสดงให้เห็นถึงจิตใจของท่านเป็นอย่างดี ซึ่งเป็นความประทับใจของผู้เขียน และคุณอ๋อมคือบุคคลที่ทำให้ผู้เขียนได้รู้จักกับพระอาจารย์วิเชียร

ยังมีต่อพบกันพรุ่งนี้ครับ

 

ฤาษีบอกให้ไปป่าสมุนไพรที่อินเดีย
ผู้เขียนได้จัดทัวร์ไปไหว้พระที่ประเทศอินเดีย ในปีนั้นมีคุณอ๋อม
ร่วมเดินทางไปด้วยเป็นครั้งแรก ก่อนถึงกำหนดการเดินทาง มีผู้แ้วะ
เวียนมาพบมาหามาพูดคุย และถามถึงการเดินทางในครั้งนี้ว่า จะประสบ
เหตุการณ์ อุบัติเหตุ หรืออุปสรรคใดๆ เกิดขึ้นกับผู้ร่วมคณะของเราบ้างหรือไม่
ซึ่งในแต่ละครั้งผู้เขียนจะบังเอิญเห็นเหตุการณ์ต่างๆ ก่อนที่จะเกิดขึ้น
เมื่อเดินทางไปก็ประสบกับเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นจริง จึงกลายเป็นเรื่องที่ว่า่
การไปประเทศอินเดียแต่ละครั้ง ต้องดูก่อนว่าจะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น
บ้างหรือไม่ ในครั้งนี้ก็เช่นกัน มีเหตุการณ์ในหลายๆ เรื่องเกิดขึ้น รวมถึง
เรื่องที่จะได้พบและรู้จักกับพระอาจารย์วิเชียรด้วย
เรื่องมีอยู่ว่าในวันหนึ่ง มีฤาษีท่านหนึ่งผ่านเข้าในจิตสื่อบอกว่า
“การไปอินเดียครั้งนี้ จะได้พบผู้ที่เคยเกี่ยวข้องกันมายาวนาน ซึ่ง
ขอผ่านคำว่า อดีตชาติ เพราะไม่ค่อยชอบพูดถึงเรื่องอดีตชาติ บุคคลทั้งสองคน
โดยหนึ่งคนเมื่อได้พบจะเอามือแตะเท้า้ ผู้เขียน แล้ว เอาไปแตะหน้า้ผาก
เป็นการทำความเคารพแบบสูงสุด ตามประเพณีของอินเดีย อีกบุคคลหนึ่ง
เมื่อถึงเวลาแล้วก็จะรู้เองว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกันอย่างไรในภายภาคหน้า”
ก่อนที่ฤาษีจะเลือนหายไป ท่านได้บอกว่า
“อย่า่ ลืมไปเที่ยวป่าสมุนไพรโบราณของอินเดีย จะได้พบกับบุคคลทั้งสอง
ณ สถานที่แห่งนั้น”
ผู้เขียนเล่าเรื่องเหตุการณ์ต่างๆ ที่จะได้ประสบให้ทุกคนฟัง และ
ให้ทุกคนคอยดูว่า่ เรื่องที่ฤาษีบอก จะเกิดขึ้นจริงหรือไม่ สำหรับผู้เขียนคิด
ว่ามันจะเป็นไปได้อย่างไร เราไม่ใช่คนอินเดีย จะรู้จักป่าสมุนไพรโบราณของอินเดียได้อย่างไร ที่สำคัญไม่รู้ว่าป่าสมุนไพรโบราณที่ว่านี้อยู่ที่ไหน
และจะไปได้อย่างไร ในเมื่อจุดประสงค์ใ์นการไปอินเดียครั้งนี้ คือ ไปกราบไหว้สังเวชนียสถานทั้ง 4 แห่ง ไม่ได้ท่องเที่ยว แล้ว จะเจอป่าสมุนไพรโบราณได้อย่างไร

ยังมีตอนต่อพบกันพรุ่งนี้ครับ

 

พอถึงกำหนดการเดินทาง คณะของเราเริ่มต้นเดินทางที่เมืองกัลกัตตาร์ ตลอดการเดินทาง...พบเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นจริงเรื่อยมา เมื่อเดินทางมาถึงเมืองราชคฤห์ ออกจากราชคฤห์ ก็จะเข้า้ เมืองพุทธคยา ซึ่งเป็นสถานที่พระพุทธองค์ทรงตรัสรู้ที่ใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ์ ก็เป็นอันสิ้นสุด
การเดินทางกราบสังเวชนียสถานทั้ง 4 แห่ง แล้วจึงเดินทางกลับเมืองไทย
ในขณะที่รถนำคณะเดินทางเขา้ สู่เขตเมืองราชคฤห์ ผู้เขียนได้พูดคุยกับ คณะเดินทางในรถว่า่ “ตั้งแต่แต่เดินทางมาจนเกือบจะสิ้นสุดการเดินทางยังไม่พบเรื่องราวของบุคคลสองคนกับป่าสมุนไพรตามที่ท่านฤาษีบอกไว้ สงสัยว่าเรื่องนี้จะเป็นเพียงเรื่องเดียวที่ไม่ใช่เรื่องจริง”
เมื่อคณะของเราเดินทางไปถึงเมืองราชคฤห์ จู่ๆ ผู้เู้ขียนก็เกิดอาการปวดขาอย่า่งรุนแรง จนไม่สามารถเดินขึ้น เขาไปกราบสถานที่พระพุทธองค์จำพรรษา และสถานที่พระสารีบุตรดับ อาสวะไดทั้งปวงปวงถึงพระนิพพาน ตามที่พระวิทยากรท่านอธิบายให้ฟังบนยอดเขาคิชกฏู ผู้เขียนเคยขึ้นไปกราบไหว้ทุกครั้งที่ได้มา เมื่อขึ้นเขาไม่ได้ทุกคนก็พยายามรบเร้าให้
ผู้เขียนใช้บริการนั่งบนเสลี่ยง หรือกระเช้า้ ที่แขกบริการแบกหามขึ้นยอดเขา สำหรับผู้ที่ไม่สามารถเดินขึ้นไปเองได้ ผู้เขียนปฏิเสธคำแนะนำของผู้ร่วมคณะที่คะยั้นคะยอให้นั่งกระเช้า้ ขึ้นไป ในความรู้สึกของตัวผู้เขียนเกิดความสงสารแขกที่บริการแบกหามคนขึ้นเขา โดยนึกถึงตนเองว่า
“ถ้าเราสะพายกระเป๋าที่หนักเดินขึ้นเขา ยังรู้สึกเหนื่อยแทบใจขาดแล้ว แขกทั้งหลายที่บริการแบกหามคนขึ้นเขาคิชกฏู เหล่านี้ เขาจะเหนื่อยสักแค่ไหน ถึงแม้จะเป็นอาชีพของเขาก็ทำ ให้เราเกิดความรู้สึกว่า ทำบุญทั้งทียังสร้างความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าทุกขเวทนาให้ผู้อื่นอีก จะเป็นการทำบุญได้บาปเสียเปล่า” ผู้เขียนจึงขอรอผู้ร่วมคณะอยู่ข้างล่างดีกว่า

ยังมีต่อครับเจอกันพรุ่งนี้ครับ

 

เล่าเรื่อง เปรต ประสบการณ์นานมาแล้ว

สมัยก่อนโน้น ......นานมากๆ เมื่อครังยังมี ตึกแถวขายของเก่า อยู่หน้าบึงพระราม จังหวัดอยุธยา ตึกแถวนี้ จะอยู่ด้านซ้ายของ อนุเสาวรีพระเจ้าอู่ทอง

ตามพิกัดนี้ 14.355888,100.561498 (เอาไปวางใน google map )

ตอนนี้ไม่มีตึกแถวแล้ว เพราะเขารื้อออก เพื่อปรับปรุง ภูมิทัศน์

แต่ก่อนนั้นตึกแถวบริเวณนั้น จะขายของเก่ากัน เช่น ถ้วยชาม พระเก่า อะไรสาระพัดของเก่า



เรื่องมีอยู่ว่า ตอนเด็กๆ บางวัน จะได้ยินเสียง หวีดแหลมๆ ดังมาจากทิศทาง วัด พระราม เสียงมันหวีดแหลมๆลอยลม เหมือนดังมาจากที่สูงๆ ยังไงชอบกล


ดูในแผนที่จะเห็น คือ ออกมายืนหน้าตึกแถว หันหน้าตรงไปทางอนุเสาวรีพระเจ้าอู่ทอง ซ้ายมือคือวัดพระราม


เสียงนั้นได้ยินชัดเจน ยิ่งออกมาหน้าบ้าน ยิงได้ยินชัด

ถามผู้ใหญ่แถวนั้น เขาว่าเป็นเสียงเปรต ( ไม่รู้ว่า ผู้ใหญ่หลอกให้เด็กกลัวหรือเปล่า )


แต่ไม่มีใครตื่นเต้นอะไร เพราะ ได้ยินกันประจำ เรียกได้ว่า คุ้นเคยกับเสียงนั้นเป็นอย่างดี


....แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เพราะ เข้าบ้านดูระครดีกว่า อันที่จริง รำคาญเสียงนั้น เพราะ ดู TV แล้วเสียงมันดังรบกวน



ที่แน่ๆ ไม่อยากเห็นไม่อยากเจอ ..!!

 

เมื่อทุกคนพากันขึ้นยอดเขาคิชกูฏ ผู้เขียนเลยถือโอกาสเดินเล่นดู
สินค้าต่างๆ รอเวลา เดินไปเดินมา เหลือบไปเห็น...คุณอ๋อมเดินอยู่คนเดียว
คุณอ๋อมเห็นผู้เขียนก็ตรงเข้ามาหาจึงรู้ว่าปวดขา ได้ถามคุณอ๋อมว่า
“ทำไมไม่ไปไหว้พระบนยอดเขา”
คุณอ๋อมบอกว่า “มีนัดกับ พระอาจารย์ ดร.มหาวิเชียรที่นี่ รอท่าน
ยังไม่เห็นมาเลย”
ผู้เขียนก็ไม่ได้สนใจซักถามว่า่ ท่าน ดร.มหาวิเชียรเป็นใคร... ตอนนั้น อากาศหนาวเหน็บมาก คุณอ๋อมจึงชวนให้ไปดื่มน้ำชาร้อนๆ ในร้านแขก
จากนั้นก็ชวนคุยเรื่องธรรมะการปฏิบัติธรรม ผู้เขียนได้อธิบายในสิ่งที่คุณ
อ๋อมข้องใจตามภูมิปัญญาความรู้ที่ได้ปฏิบัติมาด้วยตนเอง
ขณะนั้นเองผู้เู้ขียนได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ทางด้านหลังจึงหันกลับไปดู
และได้เห็นพระภิกษุสงฆ์หนุ่มรูปหนึ่งยืนอยู่ พร้อมกับแขกหนุ่มอีก
คนหนึ่ง ผู้เขียนจึงได้เอ่ยถามท่านว่า
“พระอาจารย์ ...โยมพดู ธรรมะผิดเพี้ยนไม่ถูกต้องตรงไหน ขอท่านโปรดช่วยชี้แนะด้วย เพื่อที่จะได้ไม่ไปพูดธรรมะแบบผิดๆ กับคนอื่นๆ”
ท่านได้บอกกบั ผู้เขียนว่า “ที่อาตมาหัวเราะไม่ใช่เพราะโยมพูดธรรมะผิดๆ
แต่อาตมาหัวเราะเพราะว่าอาตมาไม่เคยเห็นหรือได้ยินฆราวาส
พูดธรรมะอย่างที่โยมพูด โดยเฉพาะฆราวาสที่เป็นเพศหญิงอย่างโยมแทบ
จะไม่เคยได้ยิน”
คุณอ๋อมซึ่งนั่งยิ้มอยู่จึงได้แนะนำให้ผู้เู้ขียนรู้จักว่า่ พระภิกษุสงฆ์หนุ่มรูปนี้คือ “พระอาจารย ์ ดร.มหาวิเชียร” เป็นเจ้าอาวาสวัดไทยสิริราชคฤห์ที่ท่านกำลัง เริ่มต้นลงมือสร้างอยู่

ยังมีต่ออีกครับ

 

เมื่อได้รุ้จักสนทนากับท่าน ผู้เู้ขียนได้ถามไถ่เรื่องการสร้างวัด ท่านก็เล่าให้ฟังในขณะที่สนทนากับท่านอยู่นั้นแขกหนุ่มที่ติดตามท่านมา ก็กุลีกุจอเสริฟน้ำชาร้อนๆ ให้ผู้เขียนอยู่ตลอด ดูท่าทางเขาให้ความสนใจผู้เู้ขียนแบบแปลกๆ สักครู่ต่อมาผู้เู้ขียนรู้สึกอยาก
จะไปห้องน้ำจึงขอตัวเดินไปห้องน้ำโดยมีคุณอ๋อมเดินไปเป็นเพื่อน เมื่อเดินกลับมาก็ได้พบว่า พระอาจารย์ ดร.มหาวิเชียร ยืนอยู่องค์เดียว ไม่รู้ว่าแขกหนุ่มหายไปไหน พระอาจารย์ฯ ได้พูดกับผู้เขียนว่า
“โยมแขกหนุ่มเมื่อตะกี้นี้ เขาบอกกับอาตมาว่า่ เขาสัมผัสได้ว่า
โยมมีพลังลึกลับอยู่ในตัว เขาขอร้องให้อาตมาช่วยพูดกับโยมให้ไปเหยียบร้านขายเครื่องประดับ และของฝากที่ระลึกให้เขาหน่อย เพื่อเป็นสิริมงคลจะได้ค้าขายดี”
ผู้เขียนได้ฟังก็รู้สึกขำในใจ จึงได้ปฏิเสธพระอาจารย์ฯ ไปว่า
“โยมไม่มีอะไรหรือมีอำนาจอะไรอย่า่งที่เขาคิดหรอกเจ้า้ค่ะ อย่า่ให้โ้ยมไปเหยียบร้านเขาเกิดเหยียบไปแลว้ เขาขายของไม่ได้จะทำให้แ้ย่ไ่ปกันใหญ่”
พระอาจารย์ฯ จึงพูดว่า “เขามีความศรัทธาอย่าปฏิเสธเลย เขาจะเสียใจ อีกอย่างหนึ่งอาตมาสร้างวัดที่นี่ เขาเป็นคนพื้นที่อาตมาก้ไ็ด้อาศัยไหว้วานเขา เขาออกปากแล้ว แค่เรื่องง่ายๆ เราปฏิเสธ...เขาก็จะเสียใจ ไปหน่อยนะ”
พูดจบท่านก็รีบเดินนำหน้า้ ไปยังร้านขายเครื่องประดับบริเวณตีนเขา โดยมีคุณอ๋อมดึงมือผู้เขียนเดินตามท่านไป ก็เลยต้องเดินตามท่านไปอย่า่งหลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่อไปถึงร้านขายเครื่องประดับของแขกหนุ่ม เขาเห็นก็รีบตรงรี่เขา้มาหา ในมือถือพวงเม็ดประคำที่ใช้สำหรับสวดมนต์มาหลายพวง พอถึงตัวผู้เขียนเขาก็รีบก้มลงเอามือแตะเท้าและไปแตะหน้าผาก
เสร็จแล้วก็นั่งลงคุกเข่ายืดตัวขึ้น ส่งลูกประคำในมือให้ผู้เขียน พฤติกรรมที่เขาแสดงออกมาทำ

 

พอได้สติก็เลยล้วงกระเป๋าเสื้อหยิบเงินรูปีส่งให้เป็นค่าลูกประคำเขาไม่ยอมรับพระอาจารย์ฯ
จึงบอกว่า
“โยมรับไปเถอะ เขาไม่เอาปัจจัยของโยมหรอก” นั่นแหละจึงจำใจต้องรับไว้
ระหว่างที่เดินทางในประเทศอินเดีย พบเห็นผู้คนส่วนมากทุกอย่างต้องเป็นเงินรูปีทั้งสิ้น ยังไม่เคยได้รับของใคร...ให้ฟรีๆ จากผู้คนในประเทศอินเดียเลย เป็นเรื่องที่ทำให้แปลกประหลาดใจมาก และนึกถึงเรื่องที่ท่านฤาษีบอกไว้ว่า “จะมีผู้มาทำความเคารพแบบสูงสุด ด้วยการเอามือแตะเท้าแล้วมาแตะหน้าผาก” ก็ได้มาเจอเหตุการณ์ที่ราชคฤห์นี่เอง พอรับพวงลูกประคำจากหนุ่มแขกแล้ว เขาก็ได้เอาสองแขนโอบเอวผู้เขียน เอาใบหน้า
แนบกับท้องผู้เขียน กอดรัดแล้วก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา ทำให้ผู้เขียนรู้สึกตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก รู้สึกได้สติก็ต่อเมื่อได้ยินเสียงคุณอ๋อมตะโกนออกมาว่า “คุณแม่วารุณีพบลูกชายแล้ว”
ผู้เขียนจึงเอามือกอดคอเขาไว้แ้ล้วค่อยๆ ดึงตัวเขาลุกขึ้น เมื่อเขายืนได้เต็มตัวก้รีบผลุนผลันเข้าไปในร้านสั่งให้เด้กลุกจ้างในร้านยก เก้าอี้ออกมาวางที่หน้าร้าน แล้วก็นิมนต์ให้ท่าน ดร.มหาวิเชียรนั่งและเชิญให้ผู้เขียนกับคุณอ๋อมนั่งด้วย หลังจากนั้นผู้เู้ขียนก็นั่งคุยกับพระอาจารย์ดร.มหาวิเชียร และถามท่านว่า “ที่อินเดียมีป่าสมุนไพรโบราณหรือเปล่าคะ?”
ท่านหัวเราะพร้อมกับพูดว่า “ราชคฤห์นี่แหละ คือป่าสมุนไพรโบราณของพ่อหมอชีวกโกมารภัจ” ท่านก็เล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟัง
คุณอ๋อมก็พูดขึ้นมาว่า “เรื่องป่าสมุนไพรโบราณกับคนสองคนที่อาจารย์เล่าให้ฟังบนรถอยู่ที่ราชคฤห์นี่เอง” คุณอ๋อมได้บอกกับผู้เขียนว่า
“ก่อนกลับพุทธคยาอยากให้คณะของเราไปเยี่ยมเยียนวัดไทยฯของพระอาจารย์ฯ” ผู้เขียนก็อยากไปจึงตอบตกลง รอให้หมู่คณะมาพร้อมเพรียงกันก่อน

ยังมีต่อ

 

ไม่นานคณะก็ทยอยลงจากเขาคิชกูฏ เมื่อเห็นผู้เขียนนั่อยู่ที่ร้านของแขกหนุ่ม ก็ตรงเข้ามาหา ตอนนี้แหละ...คนในหมู่คณะเป็นส่วนมากต่างตรงเข้า้ ไปจับจ่ายซื้อของในร้านของแขกหนุ่มกันแน่นร้าน ของที่ไม่เคยขายไดตั้งโชวืไว้ในตู้นนานๆ ก็ขายได้หมด น่าเหลือเชื่อจริงๆ เผลอแป๊ปเดียว ของที่ระลึกเกือบหมดร้าน เจ้า้ของร้านดีใจยิ้มหน้าบานรีบปิดร้าน จะตามพระอาจารย์ฯ ไปที่วัดด้วย
เมื่อทุกคนพร้อม จึงได้นิมนตืพระอาจารย์ ขึ้นรถเดินทางกลับไปที่วัดไทยสิริราชคฤห์ด้วยกัน พอไปเห็นวัดของพระอาจารย์ฯ ที่กำลังสร้างอยู่ ก็เกิดความรู้สึกอยากจะช่วยหาปัจจัยมาช่วยท่านสร้าง ตอนนั้นยังมีแค่เพิงสังกะสีกับห้องเล็กไม่กี่ห้อง ยังไม่มีอะไรมากเมื่อทำบุญกับท่านเสร็จแล้ว ก่อนเดินทางกลับได้บอกกับท่านว่า
“ในครั้งหน้าจะพาผู้คนมาไหว้พระ และในครั้งต่อๆไปขอนิมนต์ท่านเป็นพระวิทยากรบรรยายความเป็นไปของสถานที่ ต่างๆ ให้กับคณะของเรา” และท่านก็ได้ตอบตกลง
เป็นอันว่าผู้เู้ขียนได้พบกับบุคคลสองท่าน คือ พระอาจารย ์ดร.มหาวิเชียร กับแขกหนุ่มเจ้าของร้านขายของที่ระลึก ส่วนป่าสมุนไพรโบราณก็อยู่ที่เมืองราชคฤห์นี่เอง ไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นไปได้แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว
มันจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้ แล้วท่านผู้อ่านล่ะ คิดว่าความบังเอิญแบบนี้...
มีด้วยหรือ และยังมีเรื่องบังเอิญแบบนี้ในบทความต่อๆ ไป ผู้เขียนก็นำมาเล่าสู่กันฟัง ถ้พูด ถึงสาระมันก็ไม่มีสาระอะไร แต่เป็นแค่ความบังเอิญแปลกๆ แม้จะอยู่ต่างบ้านต่างเมือง คนละชาติ คนละภาษา ก็มีเรื่องบังเอิญอย่างนี้เกิดขึ้นได้ สำหรับผู้เขียนก็ได้รู้จักป่าสมุนไพรโบราณของพ่อหมอชีวกโกมารภัจในอดีตกาล แล้ว จึงนำมาเล่าสู่กันฟัง
บุคคลที่ต้องกล่าวถึงอีกท่านหนึ่ง คือ นายแพทย์หนุ่มที่อยู่ในเหตุการณ์ได้พบทหารเปรตของพระเจ้าอโศกมหาราชพร้อมกับผู้เขียน

ยังมีต่อ

 

ในปี พ.ศ.2548 หลังจากหนังสือ “มิติซ้อนมิติ” ออกวางจำหน่ายวันหนึ่งมีโทรศัพท์เข้ามาขอพุดกับผู้เขียน เมื่อได้มีโอกาสพูดคุยด้วยก็ดีใจ เพราะผุ้ที่โทรเข้ามาคือพี่คนหนึ่งที่ผู้เขียนให้ความเคารพนับถือไม่ต่างกับพี่ชายร่วมส่ยเลือดเดียวกัน ก่อนหน้า้นั้นพี่ชายคนนี้ได้ห่างหายไป ขาดการติดต่อกัน เนื่องจากต่างคนต่างไปมีครอบครัวกัน ในบางครั้งผุ้เขียนคิดถึงก็
ไม่สามารถติดตามหาตัวได้ จึงเป็นเหตุให้ห่างหายกันไปยาวนานมาก ในความรู้สึกคิดว่าชาตินี้คงไม่มีโอกาสพบกัน จู่ๆ พี่ชายคนนี้ก็โทรศัพท์เข้ามา เป็นความรู้สึกดีใจอย่างมาก ได้ถามไถ่ว่า โทรศัพทืมาได้อย่างไร...รู้จากใคร พี่ชายท่านนี้ก็บอกว่า ได้ซื้อหนังสือมิติซ้อนมิติมาอ่าน เมื่อเห็นชื่อ-นามสกุล คิดว่า่ น่าจะเป็นผู้เู้ขียน แต่ก็ไ็ม่แน่ใจเพราะคิดว่า่ เป็นไปไม่ได้
ก็เลยลองเสี่ยงโทรศัพท์เขา้ มาก็เป็นผู้เ้ขียนจริงๆ เราต่างดีใจถามไถ่กันพี่ชายได้บอกว่า หลังจากแยกกันไปก็มีลูกชายอีกสองคน คนที่หนึ่งกำลังทำปริญญาเอกที่ญี่ปุ่นและเป็นนายแพทย์ รู้สึกแปลกใจคาดไม่ถึงว่าเวลาที่ห่างกันไปยาวนาน พี่เขาจะมีลูกชายเป็นนายแพทย
แ์ละกำลัง ทำวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอกอยู่ เราจึงได้นัดแนะกันแล้วก็พบกันในเวลาต่อมา
เมื่อได้พบกัน พี่เขาก็เ็ล่าให้ฟังว่า ลูกชายทั้งสองคนมีอุปนิสัยชอบไปในทางปฏิบัติธรรม เขาได้ส่งงหนังสือมิติซ้อนมิติไปให้ลูกชายที่เป็นแพทยืที่อยู่ญี่ปุ่นได้อ่าน และบอกว่า่เป็นน้องสาวพ่อคนหนึ่งที่ได้พบกันโดยบงั เอิญจากหนังสือเล่มนี้ เมื่อลูกชายได้อ่านหนังสือมิติซ้อน มิติก็ได้โทรศัพทืคุยกับพ่อว่า อยากพบคุรอาเป็นอย่างมาก มีหลายเรื่องที่อยากสนทนาด้วย อีกไม่นานก็จะได้กลับมาเมืองไทยชั่วคราว เพราะกำลังทำวิทยานิพนธ์ ก็ถือโอกาสกลับมาเยี่ยมบ้านด้วย ต่อมาไม่นานนายแพทย์หนุ่มก้ได้มาพบผู้เขียนที่บ้าน พอได้พบหน้ากันตอนโตแล้วรู้สึกแปลกๆ พอดีเป็นช่วงที่มีกำหนดการที่จะนำพาหมู่คณะไปกราบพระที่ประเทศอินเดีย นายแพทย์หนุ่มรู้สึกสนใจอยากร่วมเดินทางไปด้วยในครั้งนี้ เพื่อจะได้มีโอกาสใกล้ชิดกันให้มากกว่านี้

 

ช่วงเวลาที่สั้นๆ ทำให้รู้สึกถึงความสัมพันธ์ใกล้ชิดสนิทสนมเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว สาเหตุก็เพราะวา่ นายแพทย์หนุ่มมีอุปนิสัยสุภาพเรียบร้อยอ่อนโยนน่ารัก ไม่ถือตัวว่าตนเองกำลังจะจบด็อกเตอร์ รู้สึกเกิดความรักความเอ็นดูนายแพทย์หนุ่มอย่างมาก เวลาที่อยู่ด้วยมักจะเข้ามากอดหอมแก้ม เมื่อถึงเวลาจะกลับจะกอดลากัน ในวันหนึ่งได้มีโอกาสสนทนากันเกิดความรู้ขึ้นมาว่า นายแพทย์หนุ่มมีความวิตกกังวลเกี่ยวกับเรื่องวิทยานิพนธ์ จึงได้พูดคุยกันถามว่า
“กำลังทำวิทยานิพนธ์เรื่องยีนพันธุกรรมเกี่ยวกับตับ ใช่หรือไม่”
เขาตกใจถามว่า “คุณอารู้เรื่องพันธุกรรมได้อย่างไร บางคนโดยเฉพาะเพื่อนๆ ก็ยังไม่เข้าใจเลยกับคำว่ายีนหรือพันธุกรรม”
ก็ต้องบอกว่าเกิดความรู้สึกขึ้นมาเอง และก็ได้ลองแนะนำว่า ถ้า้วิจัยไม่ออก ก็ลองเปลี่ยนมาทำแบบที่ผู้เขียนแนะนำ ถ้าฟลุ๊กอาจเป็นบวกก็ได้
เมื่อกลับไปที่ญี่ปุ่นนายแพทย์หนุ่มได้ลองทำตามที่ผู้เขียนแนะนำไป และได้ส่งข่าวมาบอกว่าสิ่งที่แนะนำไปเป็นบวกจริง เป็นอันว่าการไปอินเดียในครั้งต่อไป ก็มีคุณแม่ของนายแพทย์ หนุ่มและพี่สาวร่วมเดินทางไปกับคณะของผู้เู้ขียนด้วย และเป็นผู้ที่อยู่ใู่นเหตุการณ์แปลกประหลาดที่แม่น้ำคงคา และเป็นผู้ที่ได้สัมผัส ได้ยินเสียง ทหารเปรตของพระเจ้า้อโศกมหาราชร่วมกันกับผู้เขียนที่วัดไทยนาลันทา บทความต่อไปขอใช้สรรพนามนายแพทย์หนุ่มวา่ “หมอโก้”้ (อมรพันธุ์ เสรีมาศพันธุ์) ซึ่งจะขอเล่าในตอนถัดไป
ในปี พ.ศ.2547 ผู้เู้ขียนได้จัดทัวร์พาคนไปไหว้พระ เป็นการจัดแบบสมัครเล่นไม่ใช่มือ อาชีพ ในครั้งนี้มีหมอโก้ไ้ด้ร่วมเดินทางไปพร้อมกับคุณแม่และพี่สาว ทางผู้เขียนได้นิมนต์พระอาจารย์ ดร.มหาวิเชียร ไว้ตั้งแต่ปีพ.ศ.2546

 

รออ่านอยู่ค่ะ อาจารย์แม่ ขออนุญาติเรียกแบบนี้นะค่ะ

 

ใคร ที่สั่งจองไว้ เตรียมรอรับหนังสือได้เลยครับ... และใครที่ต้องการติดต่อสั่งซื้อได้ที่ สำนักพิมพ์ช่อแก้ว คุณเสาวนีย์ สวัสดิภักดิ์ 086 3247404

 

<table id="post6851362" class="tborder" align="center" border="0" cellpadding="6" cellspacing="0" width="100%"><tbody><tr valign="top"><td class="alt1" id="td_post_6851362" style="border-right: 1px solid #FFFFFF">ใคร ที่สั่งจองไว้ เตรียมรอรับหนังสือได้เลยครับ ... และใครที่ต้องการติดต่อสั่งซื้อได้ที่ สำนักพิมพ์ช่อแก้ว คุณเสาวนีย์ สวัสดิภักดิ์ 086 3247404



รายได้ทุกบาทเข้าสถานปฏิบัติธรรมภวันตุเตทั้งหมดเพื่อก่อสร้าง บริจาคทานและอาหารการกินของผู้มาปฏิบัติธรรมครับ สาธุอนุโมทนากับท่านทั้งหลายด้วยครับ
ในหนังสือมีเรื่องราวอีกประมาณ 20กว่าตอนครับกว่าจะเล่าจบคงใช้เวลาเป็นปีครับรวมเล่ม2ด้วยคงจะ2ปีครับกว่าจะจบ

</td> </tr> <tr> <td class="alt2" style="border: 1px solid #FFFFFF; border-top: 0px"> </td> <td class="alt1" style="border: 1px solid #FFFFFF; border-left: 0px; border-top: 0px" align="right"> </td></tr></tbody></table>