ร่วมแบ่งปัน...แนวทางการปฏิบัติตนยามเกิดภัยพิบัติ หรือหากภัยพิบัติไม่เกิด

ร่วมแบ่งปัน...แนวทางการปฏิบัติตนยามเกิดภัยพิบัติ หรือหากภัยพิบัติไม่เกิด

หลายท่านได้เมตตาแชร์ความรู้ แบ่งปันแนวทางการเอาตัวรอดในสถานการณ์ภัยพิบัติต่าง ๆ ไว้ จนมีเพื่อนสมาชิกหลายท่านที่ถึงขนาดจิตวิตก ยอมทิ้งหน้าที่การงาน ที่บ้าน เพื่อเตรียมตัวรับมือกับภัยพิบัติ ที่เชื่อว่าจะเกิดขึ้น จนอาจจะลืมไปว่า หากภัยพิบัติไม่เกิดขึ้นจริงหรือเกิดขึ้นแต่ไม่ร้ายแรงขั้นวินาศสันตะโรแต่อย่างใด แล้วชีวิตข้างหน้าจะก้าวเดินไปอย่างไร ถ้าผู้มีฐานะดี มีความพร้อมสูง เตรียมตัวไว้แล้วไม่เกิดก็กลับบ้านใช้ชีวิตเหมือนเดิมต่อไป

แต่ถ้าเป็นคนหาเช้ากินค่ำล่ะ ถ้าเป็นมนุษย์เงินเดือนที่ต้องสู้วันต่อวัน เดือนต่อเดือนล่ะ เกิดเขาเหล่านี้ทิ้งทุกอย่างเพราะเชื่อว่าภัยพิบัติจะเกิดขึ้นวันนี้วันพรุ่ง เกิดขึ้นในเร็ววัน เมื่อภัยไม่เกิดแล้วเขาเหล่านั้นจะอยู่อย่างไร จะเป็นปัญหาตามมาหรือไม่

เราชาวพลังจิต โดยเฉพาะผู้สนใจติดตามภัยพิบัติอย่างใกล้ชิดอย่างเราท่านทั้งหลาย มาร่วมกันออกความคิดเห็น แชร์ความรู้ ให้สังคมสามารถวิเคราะห์ หรือเห็นภาพเรื่องการเกิดภัยพิบัติ หรือไม่เกิดภัยพิบัติทั้ง 2 ด้านกันเถอะ เพราะสังคมไทยปัจจุบันคุ้นเคยกับการรับรู้อะไรเพียงด้านเดียวจนขาดการใช้สติ พิจารณา จนหลายอย่างเป็นปัญหาลุกลามกันใหญ่โตกันมากมาย

ขอบพระคุณอย่างสูงครับ

 

ตัวอย่างข้อแนะนำในการเตรียมรับมือกับภัยพิบัติจากหลาย ๆ ท่านครับ
ยังมีอีกมากมาย แต่ส่วนใหญ่จะเน้นเมื่อมีภัยเกิด แต่หากเตรียมตัวด้วย
ทำงานด้วย หากมีภัยมาสามารถรับมือทัน คือยังอยู่กับปัจจุบัน แต่อนาคตก็ไม่ประมาท อยากให้มีผู้รู้ช่วยชี้แนะแนวนี้บ้างครับ


http://palungjit.org/threads/จิตพร้อม-รับภัยพิบัติ.334019/
http://palungjit.org/threads/ไฟฉาย-ของสำคัญที่สุดอย่างหนึ่งในยามเกิดภัยพิบัติ.334396/
http://palungjit.org/threads/ข้าวฮาง-ข้าวในยามยาก.321840/
http://palungjit.org/threads/เทคนิคการเตรียมตัวเดินป่าและทริปการเดินป่า.315906/

 

ผมเน้นปฏิบัติครับ ยังไม่เตรียมอะไรทั้งนั้น จะเกิดหรือไม่เกิดไม่สนใจ หากบุญบารมีเรามี ถึงเวลารอด รอดเอง เมื่อรอดได้ก็อยู่ได้ ในเมื่อจิตเราถึง จะอยู่แบบไหนเราก็สุข ขณะเดียวกัน ถ้าไม่เกิด ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากปัจจุบัน ก็ยังคงปฏิบัติตนตามแนวทางคำสอนของพระพุทธองค์...

ผมเชื่อว่า ถ้ายังไม่ถึงที่ตาย มันก็ไม่ตายง่ายๆหรอก เว้นกรรมมาตัดรอนเอา... เพราะที่ผ่านมาก็รอดมาหลายๆหน จนคิดว่าถ้ารอดมาได้ถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะเลวอยู่อีกก็เสียชาติที่เกิดเป็นคน เลยกลับมาทำจิตตนให้พร้อมดีกว่า ไม่มีอะไรมากมายไปกว่า เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ครับ

 

โปรดสังเกตตรงที่เน้นข้อความสีแดงไว้
และที่เน้นไว้อีกที่คือคำว่า " มนุษย์เงินเดือน "

แผนการรับภัยพิบัติที่ดีนั้นคือแผนที่ยืดหยุ่นพอที่จะรับได้ทั้ง 3 สถานการณ์
คือทั้งกรณีเกิดมหาภัยพิบัติรุนแรง ทั้งกรณีเกิดภัยพิบัติระดับปานกลางถึงระดับไม่รุนแรง
และสุดท้ายกังวลกันมากๆคือกรณีไม่เกิดภัยพิบัติ

โจทย์สำคัญ คือ เราจะสามารถคิดแผนรองรับสถานการณ์แบบนี้ได้หรือไม่

แผนประเภทที่ว่า " ลาออกจากงาน ขายทรัพย์สินทิ้ง เพื่อหนีตาย"
แผนประเภทนี้นั้นพอภัยพิบัติไม่เกิดก็อยู่ไม่ได้ จนต้องตั้งคำถามกันว่าจะอยู่อย่างไร
แผนประเภทนี้ใช้ไม่ได้ และเป็นที่มาของการคัดค้านและถกเถียงกันอย่างมาก

แผนการประเภทที่ว่า " ลาออกจากงาน ขายทรัพย์สินทิ้ง เพื่อหนีตาย "
รวมถึงแผนอื่นใดก็ตามที่หากภัยพิบัติไม่เกิดแล้วต้องอดตายหรืออยู่ไม่ได้
แสดงว่าแผนดังกล่าวนั้น ต่อให้มีภัยพิบัติเกิดขึ้นจริงก็ต้องอดตายหรืออยู่ไม่ได้เช่นเดียวกัน

กล่าวโดยสรุป ขอให้ลองคิดในทางกลับกัน
คือขนาดไม่มีภัยพิบัติ ถ้าอพยพไปแล้วต้องอดตาย
แล้วหากมีภัยพิบัติเกิดขึ้นจริงๆ จะอยู่ได้อย่างไรโดยไม่อดตาย


อุปสรรคสำคัญคือกรอบความคิด หากยังคิดอยู่ในกรอบเดิมๆ บางทีก็ติดอยู่ในกรอบนั้นเอง
คำว่า " มนุษย์เงินเดือน " นั่นล่ะเป็นกรอบความคิดที่เป็นอุปสรรค
พูดอีกอย่างคือความคิดของเรานั่นเองที่เป็นอุปสรรค
ชวนให้คิดว่า คำว่า " มนุษย์เงินเดือน " นั้นมีความหมายอย่างไร
ใช่คำว่า "มนุษย์เงินเดือน" หรือไม่ที่เป็นอุปสรรค
แล้วเราจะออกจากกรอบนี้ได้อย่างไร

บางคนก็อาจว่าก็เราไม่ได้รวยมีเงินมากมายนี่ จะได้เลิกเป็นมนุษย์เงินเดือน
หากคิดแบบนี้ก็อาจเรียกว่า ตกหลุมพราง
ยังไม่สามารถออกจากกรอบได้ เพราะยังแก้ปัญหาอยู่ในกรอบของ เงิน


หากไม่ออกจากกรอบแบบเดิมๆ ก็อาจแก้ปัญหาไม่ได้
ถ้าหลุดจากกรอบความคิดของมนุษย์เงินเดือนได้ อะไรๆก็คงง่ายขึ้น
ถ้าใครเคยได้อ่านหนังสือ ชุดพ่อรวยสอนลูก เล่มที่ 2
“Cashflow Quadrant” หรือ “เงินสี่ด้าน” ของ Robert T. Kiyosaki
ได้กล่าวไว้ว่า คนในโลกแบ่งตามที่มาของรายได้ที่เขาได้รับออกเป็น 4 ด้านคือ

​

หนังสือเล่มดังกล่าวบอกว่า...
คนที่เป็นมนุษย์เงินเดือนหรือลูกจ้างก็มักจะทำอะไรอยู่ในกรอบความคิดแบบลูกจ้าง

แต่การรับมือกับมหาภัยพิบัติที่อาจจะเกิดขึ้นในอนาคตนั้น
ไม่อาจใช้ทฤษฎีของ " พ่อรวยสอนลูก "
แต่ต้องใช้ทฤษฎีของ " พ่อหลวงสอนลูก "

พ่อรวยสอนลูกให้ออกจากกรอบความคิดทางการเงินแบบ E และ S
เพื่อข้ามไปสู่ด้าน B หรือ I

แต่พ่อหลวงสอนลูกอย่างไร ?
มีบางคนอาจตีความว่าพ่อหลวงสอนให้เราออกจากเงินทั้งสี่ด้าน
คือไม่อยู่ในกรอบใดๆเลยทั้งสี่ด้าน
ไม่ได้แปลว่าเลิกใช้เงิน แต่อาจแปลว่าไม่ให้ติดกับดักอยู่ในกรอบของเงินสี่ด้าน

ปัญหาต่อมา้คือเราจะประยุกต์ทฤษฎีของพ่อหลวงสอนลูกอย่างไรให้เป็นรูปธรรม
เพื่อเป็นแนวทางในการเตรียมรับภัยพิบัติ
ก่อนที่เราจะไปคิดขยายความเรื่องนี้ อยากยกเกมส์ลากเส้นมาให้ลองพิจารณา


นี่คือโจทย์แบบคลาสิคที่หลายคนอาจเคยลองเล่นแล้ว
ให้ลากเส้นผ่านจุดทั้ง 9 จุดในภาพด้านล่างนี้
โดยมีกติกาว่า ให้ลากเส้นตรงได้เพียง 4 เส้นเท่านั้น และห้ามยกปากกา








ตัวอย่างการแก้ปัญหา คือแบบนี้




แต่แบบนี้ผิดกติกา เพราะต้องลากถึง 5 เส้น
กติกาอนุญาตให้ใช้เพียง 4 เส้นเท่านั้น

 

ข้อดีของมนุษย์เงินเดือน ๒ ข้อ
๑ ก็คือเงินกู้ ที่ยิ่งงานมั่นคงยิ่งกู้ได้เยอะ อาจจะต้องกู้หนี้ยืมเงินเพื่อเตรียมตัว ซื้อที่ๆมีไม้ผล ให้พออยู่ได้ (ถ้ารวมกลุ่มได้ อาจให้ญาติมิตร ไปอาศัยไว้ก่อน) หากไม่เกิดภัยก็ค่อยถือว่าเป็นการลงทุนหลังออกจากงาน
๒.ระเบียบการลาพักผ่อนและลาป่วย ใช้วันลาพวกนี้โดยไม่หวังขึ้นเงินเดือน เพียงแค่อย่าให้นานถึงโดนไล่ออก เช่น เซ็นชื่อวันพุธ แล้วกลับมาอีกทีวันจันทร์ก็ลาป่วยแค่๒วัน
ปล.แค่ขยายกรอบความคิดเล็กน้อย คงยังไม่หลุดกรอบมั้งครับ

 

ถ้ามีเงินพออยู่ไปเดือนๆ เงินเก็บมีไม่มากนัก ก็คงต้องใช้หลักพอเพียง เตรียมตัวเท่าที่ทำได้ครับ
ที่สำคัญที่สุดคือเสบียงบุญต้องมีให้มากพอทั้งทาน ศีล ภาวนา แล้วใช้การอธิษฐานบุญให้เป็นประโยชน์
จะช่วยได้มากครับ

เรื่องเวลาของการเกิดภัยพิบัติใหญ่ยังไม่แน่นอนนัก ถ้าไม่ค่อยมีเงินแล้วจะลาออกไป โดยไม่มีอาชีพอื่น
รองรับก็จะลำบากอยู่เหมือนกัน คงต้องค่อยๆคิดดูเอาครับ ทุกทางเลือกล้วนก็มีข้อดีและข้อเสีย ถ้าเสบียงบุญ
พร้อม อธิษฐานบุญเป็น ความพร้อมด้านอื่นก็คือความสะดวกสบายที่จะมีเพิ่มขึ้นมา เตรียมเท่าที่ทำได้ก็น่าจะพอ
เตรียมเต้นท์ เป้เดินทาง อุปกรณ์ยังชีพเท่าที่จำเป็น เสื้อผ้า อาหารน้ำดื่ม และยาที่จำเป็นก็เพียงพอแล้วในเบื้องต้น

ส่วนที่เหลือที่ต้องวางแผนไว้บ้างคือ จะอพยพไปที่ไหน ด้วยวิธีใด ไปกับใครบ้าง ไปเมื่อใด เมื่อไปถึงที่หมายแล้วจะวางแผนกินอยู่อย่างไรถึงจะไม่ลำบาก เพราะบางทีต้องอพยพหนีภัยอยู่นานเป็นเดือนๆ

แต่สำหรับผู้ที่พอมีเงินเก็บอยู่พอสมควร แล้วมีแนวคิดว่าในอนาคต อยากจะหาที่อยู่ปลูกบ้านที่ต่างจังหวัด
แล้วหากินแบบพึ่งพาตนเองแบบเศรษฐกิจพอเพียง ด้วยการปลูกผัก ทำไร่ ทำสวนเล็กๆ ในกรณีนี้ให้วางแผนหาที่เหมาะๆไว้เลยก็ได้ เลือกที่ที่คิดว่าปลอดภัยแน่ๆ แล้ววางแผนซื้อที่ ปลูกต้นไม้ ปลูกบ้านตามกำลังทรัพย์รอไว้้ ถ้าพร้อมจะไปอยู่เมื่อไร ก็ไปได้เลย ภัยพิบัติจะเกิดหรือไม่หรือจะเลื่อนไปก็ไม่ใช่ปัญหาที่ต้องมาคิดให้เครียดอีกต่อไป

ลองศึกษาการใช้ชีวิตแบบ คุณโจน จันได ดูนะครับ แล้วท่านจะทราบว่าการอยู่แบบเรียบง่าย ไม่ต้องใช้เงินทองมากมายก็มีความสุขได้ครับ

โจน จันได ชีวิตง่าย ๆ ในแบบ โจน จันใด ต้นฉบับ เศรษฐกิจพอเพียง

 

เห็นด้วยกับคุณ aries ครับ ผมมองว่าเศรษฐกิจพอเพียงคือคำตอบสุดท้าย
ไม่ว่าภัยพิบัติจะเกิดหรือไม่เกิด เราก็ควรที่จะปฏิบัติตามพ่อหลวงของเรา

ส่วนตัวผมเองนั้น ตอนนี้ก็เป็นมนุษย์เงินเดือนเต็มขั้น แต่โชคดีกว่าหลายๆคน
เพราะผมอยู่ ตจว. เรื่องที่อยู่อาศัย หรือสถานที่หลบภัย ก็พอมีบ้าง
ตอนนี้ก็ได้แต่เพียงเตรียมพร้อมให้มากที่สุด ทั้งกาย และใจ

 

แนวคิดทางเลือกที่น่าสนใจ

อยากให้มนุษย์ทุกคนอยู่ดีกินดี
บางครั้งเป็นมนุษย์เงินเดือน
ยังดีกว่าคนที่ไม่มีเงินเดือน หรือไม่มีรายได้เลย
ซึ่งมีไม่น้อย
สุดท้ายเรื่องการดำรงชีพยึหลัก
พอเพียง...ขยัน ประหยัด อดออม

ส่วนเรื่องภัยพิบัติ (บุคคลที่คิดว่าอาศัยในพื้นที่เสี่ยงภัย)
หมายเหตุ สำหรับผู้ที่เชื่อว่าภัยพิบัติจะเกิด

การเตรียมพร้อมในระดับที่เป็นไปได้ของเเต่ละบุคคลน่าจะดี
คนรวย เตรียมสถานที่ ซี้อที่ เตรียมพร้อมทุกด้านเคลื่อนย้ายได้ทุกเมื่อ
มนุษย์เงินเดือน เก็บออมหาซื้อเสบียงไว้ เอาชีวิตรอดได้สัก 2 - 3 เดือน
หลังจากนั้นก็ตามกรรม
ไม่มีความพร้อมเลย ก็ติดตามสถานการณ์ข่าวสาร เตรียมใจเป็นหลัก
หมั่นสร้างกุศล เจริญสติ

ส่วนผู้ที่อยู่พื้นที่ปลอดภัย ก็คอยให้ความช่วยเหลือผู้ประสบภัย

สุดท้ายคนที่ไม่เชื่อ ก็ตั้งหน้าตั้งตา ทำมาหากินเลี้ยงชีพเลี้ยงครอบครัวต่อไป

 

คนเรา ถ้ารอด ก็คือรอด
ถ้าไม่รอด ก็ไม่รอด หรอกเพื่อนเอ๋ย
จะดิ้นรน ไขว่คว้า หางมเงย
สุดท้ายเลย ก็ต้องตาย วายชีวัน

เตรียมใจไว้ ให้พร้อมรับ กับความตาย
ยังไม่สาย ที่จะทิ้ง สิ่งที่ฝัน
เร่งเจริญ มรณานุส สติกัน
พร้อมจิตหัน สู่พุทธา นุสสติเอย

 

คนเราถ้ารอด ก็คือรอด ถ้าไม่รอดก็คือไม่รอด แน่ใจแล้วหรือว่าตัวเราเป็นหนึ่งในคนที่ถูกเลือกให้รอด ผมไม่คิดว่าคนที่กลัวตายกลัวความเจ็บปวดกลัวความทุกข์ยากลำบากจะเป็นคนที่ได้รับเลือกให้อยู่ในส่วนของคนที่รอด

มีหลายคนมากที่เตรียมตัวพร้อมรับกับภัยพิบัติที่กำลังจะมา โดยมุ่งเน้นเข้าหาการปฏิบัติธรรมแต่ไม่ได้มุ่งเน้นการสร้างที่หลบภัยสะสมเสบียง
ซึ่งอาจมีหลายคนไม่เห็นด้วย แต่ผมเห็นด้วยอย่างยิ่งกับท่านเหล่านี้ที่มุ่งเน้นเข้าหาการปฏิบัติธรรม น่านับถือยกย่อง

 

พุทธานุสติไว้ให้มั่น
มรณานุสติไว้ให้มาก
อะไรเกิดพึงเกิด
เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป
ไตรลักษณ์คือกฏแห่งธรรมชาติ
ดังนั้นไม่ควรคิดจนทุกข์

ปล่อย..วาง....

 

ภัยพิบัติเกิดขึ้นแล้ว ตั้งอยู่ และดับไป

 

ปฏิบัติธรรมก็สะสมเสบียงได้
วัดและสถานปฏิบัติธรรมหลายที่มีการเตรียมการเรื่องภัยพิบัติโดยการสร้างที่พัก ระบบสำรองน้ำ
เตรียมเสบียงอาหาร ปลูกพืชผักและสมุนไพร ปลูกป่า
เท่าที่ทราบเองคือ พระอาจารย์รัตน์ หลวงตาม้า และที่วัดพระบรมธาตุดอยผาส้ม
นอกจากนี้ยังได้ยินข่าวจากญาติธรรมว่ามีอีกหลายที่เตรียมการแบบเงียบๆแต่ไม่ขอเอ่ยนาม

ผู้ที่ปฏิบัติธรรมเหล่านี้เมื่อไปปฏิบัติธรรมแล้วก็จะไปช่วยปลูกพืชผักบ้าง บริจาคเงินสร้างสิ่งต่างๆบ้าง
มีแรงก็ช่วยแรง มีทรัพย์ก็ช่วยบริจาค
เมื่อถึงเวลาหากมีภัยพิบัติก็จะมีจุดหมายปลายทาง เพราะมีความคุ้นเคยกับทางวัด

วัดพร้อมจะช่วยเหลือเรา เพียงแต่เราเคยช่วยเหลือวัดบ้างหรือเปล่า เคยไปสร้างความคุ้นเคยหรือไม่
บางทีก็น่าเห็นใจ หากเวลามีภัย ไม่ใช่ว่าจะลำเอียงแต่ทางวัดก็อาจเป็นต้องเลือกช่วยเหลือลูกศิษย์ก่อน
ทั้งนี้เพราะรู้นิสัยใจคอของลูกศิษย์ดี และเชื่อว่าคงเคารพกฏระเบียบของทางวัด
แต่ถ้าคนแปลกหน้าหลงไปก็อาจจะจัดให้ไปอยู่ในอีกสถานที่หนึ่งเพราะกลัวว่าศีลอาจไม่เสมอกันกับท่านอื่นๆ
หรือกลัวว่าจะไปสร้างปัญหาให้กับคนส่วนใหญ่ที่เขาเตรียมการทั้งทางโลกและทางธรรม

เมื่อถึงจุดๆหนึ่ง หากเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงก็อาจจำเป็นต้องปิดประตูไม่รับคนเพิ่มอีก
ทั้งนี้ไม่ใช่ว่าขาดเมตตา แต่เพราะคำนึงถึงความอยู่รอดของคนดีและคนส่วนที่เขาเตรียมพร้อม
หากรับคนโดยไม่พิจารณาก็จะเป็นปัญหา เป็นภัยจากคนไม่ดี หรือพากันอดตายไปทั้งหมด

ขอฝากข่าวประชาสัมพันธ์

 

คำตอบค่ะ.................

 

ธรรมะจัดสรรให้ตามบุญกรรม คนที่สร้างบุญบารมี หรือจะเป็นผู้สืบทอด/อยู่เพื่อความดีต่อไป ก็อาจจะเป็นผู้อยุู่รอด อาจจะเกิดโดยบังเอิญ เช่นไปทำบุญ ไปปฏิบัติธรรมยังสถานที่ปลอดภัยพอดีกับพื้นที่ที่ตนอยู่โดนภัยพิบัติ เห็นควรเร่งรัดการปฏิบัติธรรม สร้างสมบารมี สร้างบุญกุศลให้มาก และเมื่อเดินทางไปไหนที่ไกลจากที่พักมาก เช่น ข้ามจังหวัด ควรมีอุปกรณ์ดำรงชีพ/ฉุกเฉิน 1 ชุดติดตัวไปเสมอ

 

สำหรับภัยพิบัติเกิดหรือไม่
หลาย ๆ ท่านบอกให้ดูองค์พ่อหลวงของปวงชนชาวไทย
สิ่งนี้ผมเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง
ด้วยพระบารมีของพระองค์
คุ้มเกล้าชาวไทยตลอดมา

เรื่องน้ำพระองค์ท่าน วางแผนมาตลอด
เรื่องแหล่งทำกิน ให้ปวงชนชาวไทย อยู่ดีกินดี
เรื่องความพอเพียง พึ่งพาตนเอง
พระราชดำริของพระองค์ ล้วนแต่เพื่อช่วยเหลือลูกของท่านแทบทั้งสิ้น

ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน

 

ผมเองก็เป็นมนุษย์เงินเดือน มีครอบครัวที่ต้องดูแล เรื่องภัยพิบัติ หากจะว่ากันแล้วเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ตลอดเวลา จะหนักจะเบาก็เท่านั้น
ที่ผมเน้นการปฏิบัติ เพราะเราบอกไม่ได้จะเกิดขึ้นเมื่อไร หากเกิดขึ้นจะรอดไหมก็ตอบไม่ได้ ดังนั้น
-ควรระลึกมรณานุสสติไว้เสมอๆ ก่อนออกจากบ้านทุกวันก่อนนอนทุกวัน ก็พยายามเตือนตัวเองว่า ออกมาแล้วอาจไม่ได้กลับไป หรือนอนไปแล้วอาจไม่ได้ตื่นขึ้นมาอีก และหมั่นนึกไว้ว่าถ้าตายจะขอนิพพาน ถึงไม่เคยพบเห็น ก็ขอให้คิดหรือเชื่อว่าแดนนิพพานก็แดนที่เราจะไม่พบทุกข์ใดๆอีก เราจะได้ไม่กลัวหากประสบภัยและกำลังจะตาย คิดว่าเราจะไปในที่ๆดีที่สุด...
-ควรระลึกถึงพระพุทธองค์เสมอๆ ตรงนี้บางคนอาจมองว่าเป็นศรัทธาความเชื่อส่วนบุคคลก็แล้วแต่ แต่อย่างน้อยๆที่จะได้รับ คือความมั่นคงทางจิตใจที่รู้สึกว่าเรามีที่พึ่ง... ใครนับถือศาสนาใดก็ยึดสิ่งนั้นไป ทำให้ใจเรามีที่พึ่ง... การจะทำแบบนี้ได้ก็ควรคุมศีลให้ดีด้วย เพราะศีลเป็นตัวตั้งต้นให้จิตเรานิ่ง...
-พยายามมองทุกอย่าง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ให้ชิน ทำยากแต่ต้องทำ บางทีเราออกมาหรือไปธุระ แต่คนที่บ้านอาจประสบภัยไม่มีโอกาสได้เจออีก หรือเราออกมาแล้วดันไปเข้าพื้นที่ประสบภัยซะเอง ดังนั้น เราต้องฝึกใจให้พร้อม ซึ่งไม่มีอะไรทำให้จิตนิ่งได้มากไปกว่า มองทุกอย่างให้เป็นกฏของธรรมชาติ เพราะหากใจเราหวั่นไหว เราจะไม่มีทางแก้ปัญหาได้ดีหรอก ไม่ว่าจะรอดหรือกำลังจะตาย สติมันจะหลุด ดังนั้นใจต้องนิ่ง...

จากสามหัวข้อที่ว่ามา ผมว่ามันเป็นพื้นฐานของการเผชิญปัญหา ทำได้ไม่ว่าจะเกิดภัยหรือไม่เกิด เพราะเตรียมกันแทบตาย ตอนเกิดเราไม่อยู่ตรงนั้นก็เท่านั้น เตรียมมาไม่เกิดก็คงไม่มีปัญหาอะไรหากเราค่อยๆสะสม แต่เราเงินเดือนน้อยๆ การเตรียมอาจจะกระทบความเป็นอยู่...

ผมยังไม่เตรียม เพราะเชื่อว่าหากเรารอดไป เราก็มีทางไป... ปัจจัยที่เราต้องการจริงๆในชีวิต คือปัจจัย 4 ซึ่งหากเรามีสติเราสามารถแสวงหาจากรอบๆตัวได้ไม่ยากนัก อาจจะไม่เพียงพอตามความอยาก แต่มันทำให้รอดได้แหละ... อาจจะเป็นเพราะผมเป็นทหาร มีประสบการณ์เดินป่า กินนอนในป่า อดต้องแสวงหากินเองบ้าง เลยไม่รู้สึกว่ามันลำบากอะไร คนที่ไม่เคยเจออาจจะลำบากหน่อย แต่หากกำลังใจดีมันก็ยังทำให้เราไปต่อได้...

เพราะเวลาเราประสบภัย เราอาจจะไม่มีเวลาไปขนมาจากบ้าน เราอาจจะไม่มีโอกาสกลับไปที่รถ เราอาจจะไม่มีอะไรติดตัวอยู่เลยนอกจากเสื้อผ้าชุดปัจจุบันกับของติดตัวเท่านั้น
ส่วนการเตรียมการไว้ที่บ้าน เตรียมไว้ที่ๆเราเตรียมอพยพไว้ หรือไว้ในรถ เป็นแค่ทางเลือกที่อาจได้ใช้ ไม่ได้ใช้เท่านั้น ก็ทำเท่าที่กำลังเรามีพอเหมาะสมกับสภาพมนุษย์เงินเดือนอย่างเราพอ...

ก็มาแสดงความคิดเห็นเพิ่มเติมเท่านี้ อย่าลืมเตรียมจิตใจตัวเอง มันจะเกิดไม่เกิดเราก็ได้ประโยชน์ สุดท้ายศรัทธาความเชื่อ "คนดีผีคุ้ม เทวดาคุ้ม พระคุ้มครองครับ"

 

ผมเองก็เตรียมตัวในแนวกับคุณ dong2002ครับ
คือไม่สุดโต่ง
ซื้ออาหารไว้มากกว่าปกตินิดหน่อย
มีข้าว มีเกลือ มีซีอิ้วขาวเห็ดหอม(อิอิ..ของโปรด)
เกิดเหตุการณ์ขึ้นมาคงพอประคองผ่านได้
แต่เตรียมจิตเป็นหลักครับ
สวดมนต์ ภาวนา นั่งสมาธิ วิปัสสนาเป็นหลัก