ช่วยคนที่เรารัก....จากความตาย (ประสพการณ์จริง)

อนุโมทนา สาธุ ขอให้กุศลผลบุญของคุณส่งผลให้คุณพ่อของคุณอยู่ในภพภูมิที่ดียิ่งๆขึ้นไป

 

เล่าซะน้ำตาไหลเลยในบทส่งท้าย ... ขออนุโมทนาในธรรมทานและความกตัญญูของคุณครั้งนี้ ผลบุญใดๆที่คุณเจ้าของกระทู้ได้ทำเป็นผลสำเร็จแล้วขอส่งให้คุณพ่อของคุณได้รับผลบุญนั้นๆ ขอให้ท่านไปสู่ภพภูมิที่ดีๆ มีบุญบารมียิ่งๆขึ้นไป บุญหรือความดีใดๆของเจ้าของกระทู้ก็ขอให้คุณพ่อของคุณโมทนาบุญนั้นๆกับคุณด้วยเทอญ
(ที่บอกว่าทำบุญกับพระปลอมก็ได้บุญแล้ว แค่คิดจะทำก็เป็นบุญแล้ว) ชอบคติสอนใจข้างบนค่ะ เพราะเคยสงสัย ....แต่ก็มีผู้ใหญ่เคยบอกไว้ว่า ให้คิดถึงผ้าหลืองเข้าไว้ สาธุ

 

ยนพตจระนยพระยนำพรยำพนรบำพนพำ

 

อนุโมทนา เจ้าของกระทู้ด้วยครับ
อ่านแล้วน้ำตาซึม คิดถึงพ่อของตัวเองในวัยใกล้เคียงกัน กับ คุณพ่อของเจ้าของกระทู้
ท่านแสนจะดื้อ ไม่ฟังใคร ชอบคุยเรื่องเดียว คือเรื่องพระ
บุญก็ไม่ค่อยจะยอมทำ ต้องคอยตะล่อม คะยั้นคะยอ
ขอบคุณมากครับ ที่มาเล่าให้ฟัง

 

ขอบคุณมากครับสำหรับบทความดีๆ
เรื่องกฎแห่งกรรมเป็นเรื่องที่ควรจะนำมาพูด
มาสอนกันอย่างแรง อาจทำให้สังคมดีขึ้นครับ

 

เห็นด้วยนะครับที่น่าจะให้ให้ความรู้เรื่องกฎแห่งกรรม
กับนักเรียนและเยาวชน เพื่อสร้างพื้นฐานที่ดีให้สังคม
แล้วก็น่าจะมีอีกกลุ่มที่น่าจะเป็นเป้าหมาย
คือนักการเมืองด้วยครับ

 

เจ้าของกระทู้มีความกตัญญูและ มีความเพียรในการพิมพ์มากครับ ขอโมทนาในธรรมทานครั้งนี้ด้วยครับ แต่ว่า หากจะให้ดีรบกวนใช้ภาษาไทยให้ถูกต้องด้วยนะครับ และช่วยเว้นวรรคซักนิดยิ่งจะดีมากครับ เวลาอ่านแล้วตัวหนังสือมันรวมๆกัน เ่ล่นเอางงเลยครับ รวมทั้งผมด้วยครับ เนื่องจากบางคนสายตาไม่ใคร่ดี ...แฮ่ๆ

โมทนาในกุศลกรรมครับผม

 

เรามีแต่จะอนุโมทนาสาธุกับผู้ที่คิดดีพูดดีและกระทำดี มีความกตัญญูเป็นสรณะที่พึ่งทางใจ...

 

ร่างอันไร้วิญญาณ

ก่อนอื่นต้องกราบขอโทษผู้อ่านทุกท่านด้วยนะครับ เรื่องการพิมพ์ ผิดบ้าง ถูกบ้าง ผิดหลักภาษาบ้างอันนี้ขอน้อมรับครับ เพราะว่าผมพิมพ์สดคิดอะไรได้จำอะไรได้ก็พิมพ์เลยครับ ไม่ได้มีการร่างหนังสือไว้ล่วงหน้า ต้องขออภัยจริงๆครับ เรื่องวรรคเว้น ช่องไฟ นี้สี่เคาะแล้ว มันก็ยังถี่ไป เอาเป็นว่าจะเคาะถี่กว่าเดิมครับ ขออนุโมทนาท่านทั้งหลายที่อ่าน บทความจนจบ ต้องอดทนอดกลั้น หัวเสียกับคำผิด เว้น วรรคอะไรพวกนี้ ก็อย่างคำที่ว่าครับ "มารไม่มี บารมีไม่เกิด" ท่านอดทนอ่านจนจบก็ได้บุญครับ ช่วยนำพาบทความนี้ไปเล่าให้ผู้ที่ไม่รู้ฟังก็ได้บุญครับ เอาหละครับ ผมจะปรับปรุงนะครับ ตอนนี้คุณพ่อก็เสียไปแล้วครับ บุรุษพยาบาลก็คลุมผ้านำร่างอันไร้วิญญาณ ไปแช่ตู้เย็น ในห้องเก็บศพ ใจผมมันมึนงง เหมือนคนถูกทุบหัวอย่างจัง น้ำตาจะไหลมากไม่ได้ เพราะเราคือผู้ชายคนเดียวของบ้านแล้ว จิตตกมากๆจะมีอิทธิพลไปถึงแม่ และภรรยา ตกลงมาทราบกันตอนหลังว่าไปแอบร้องไห้กันคนละมุม ต่างคนก็ไม่ให้เห็นน้ำตาของกันและกัน แอ๊ปกันหน้าดูใจจริง ผมจะนำร่างพ่อออกจากรพ.คืนนั้นเลย แต่ติดเรื่องหนังสือ เอกสารการตายไม่พร้อม กลับถึงบ้าน พี่ลูกลุงที่พ่อเคยเลี้ยงมาขับรถมาจาก กรุงเทพฯ เข้ามารอที่บ้านแล้ว เล่าทันทีเลยว่าอาเสียกี่โมง ถามแม่แม่บอกว่า ๑๖.๐๐น .นี่เป็นเวลาของหมอ แต่ความรู้สึกของผมพ่อน่าจะไปประมาณ ๑๕.๓๐น.ตอนที่ผมนั่งสวดมนต์ ก่อนออกจากบ้านนี้หละครับ หลานพ่อบอกว่านั่งทำงานอยู่ที่ห้องรังษี อาคารปรามานูเพื่อสันติ แล้วหลับพักตอนบ่ายสาม พอหลับแกก็ฝันว่าเห็นพ่อ พ่อไปเข้าฝันพ่อเค้า เพราะว่าหลานคนนี้แกรักมากพ่อพูดเสมอว่า พี่เค้าเรียนเก่ง เรียบร้อย จบ ช่างฝีมือทหาร พ่อยิงนกตกปลาเลี้ยงมันมา เงินเดือนพ่อในตอนนั้นก็ ๔๖๐ บาทเอง เมื่อปี ๒๕๐๔ ไม่แปลกที่พี่แกจะฝันเห็นเพราะจิตมันผูกพันกัน พี่เล่าว่าพ่อใส่ชุดเหมือน ชุดปกติขาว แต่เสื้อเป็นสีทอง ปักดิ้นทอง สวย พ่อเดินมาหาในความฝันแล้วบอกว่า "แบล็ค..มึงอยู่ไหน......อา..ไปแล้วนะ" พี่แบล๊คก็เรียกหา อา...ๆ ไปไหน มาคุยกันก่อน พ่อก็ไม่หันมาแล้วเดินจากไป พี่แกสะดุ้งตื่นเอาตอนใกล้ ๔ โมงเย็น พอตืนล้างหน้า ล้างตา เสร็จ มือถือก็ดัง ทางไกลปลายสายบอกว่า อาแถ่นเสียแล้วนะพี่ แกก็ขับรถมาลพบุรีเลย ในยามที่เกิดความสูญเสีย ญาติ คนรู้จัก เพื่อนสนิท ต้องเห็นหน้ากันครับให้เขาทราบว่าเรายังดูดำ ดูดี เขาอยู่ ใครได้อ่านตรงนี้จำไว้เลยนะครับ เราเหมือนจะคิดว่าไปทำไม ไปเผาทีเดียว ใส่ซองหนักๆจะได้จำได้ ไม่จริงครับ ใครมาให้เราเห็นหน้าก่อน ตอนที่เราไม่มีใคร นั้นหละครับได้คะแนนเห็นๆ พอเห็นหน้าพี่เขาผมก็อดคิดถึงพ่อไม่ได้เลย เค้าห่างจากผมมากครับ ก็พี่เค้าแต่งงานผมยังเป็นวุ้นอยู่เลย สักพักญาติๆ ประมาณสัก ๗ ๘ คน ก็มาค้างที่บ้าน ดูอบอุ่นขึ้นเยอะ ทำไมพ่อถึงอยากขายบ้านที่ลพบุรีนัก ก็ทราบได้จากงานนี้เอง พ่อกังวนว่าใครจะช่วยเหลือเรา เมื่อเรามีงานแบบนี้ เกิดขึ้นครอบครัวเดี่ยว พ่อแม่ลูก เมื่อขาดเสาหลักไป มันเป็นเรื่องยากมากที่จะดูแลซึ่งกันและกัน คนไทยโบราณถึงมีบ้านใหญ่โตไงครับ เรือนไทยหลังหนึ่งมีไม่รู้กี่เต้า หอกลาง หอนอน หอพระ หอครัว หอนก ฯ ใครจะอยู่ก็สร้างเพิ่ม อยู่ในบริเวณเดียวกัน ปู่ ย่า ตา ยาย ลูก หลาน วิ่งกันให้ไขว่หมด คนโบราณเขาเห็นถึงตรงนี้ครับ แต่คนเราทุกวันนี้เป็นครอบครัวเดี่ยวกันมาก เด็กที่เกิดมาก็ขาดความอบอุ่น พ่อก็ทำงาน แม่ก็หาเงิน ลูกเลยต้องหาเมีย หายา ผมเถียงใจขาดเลยครับ ว่าพ่อแม่ไม่เกี่ยว ลูกเกเร พ่อแม่ดีแสนจะดี แต่ลูกไม่ดีผมเถียงเลย ว่าไม่จริงความดีของพ่อที่ลูกๆจำได้ดีที่สุด หนึ่งอย่างคือการพาเที่ยว ให้เมายังไง ออกนิเทศน์นานแค่ไหน ถ้าพ่อมีเวลาพ่อจะพาครอบครัวไป "วัด" ขี้เมาคนนี้พา ลูก พาเมีย เข้าวัด ในจังหวัดลพบุรี แถบทุกวัดเท่าที่พ่อจะทราบ และขับรถไปถูก และคำสอนต่างๆ ก็จะออกมาในต้อนที่เราไปเที่ยวกันนี่หละครับ พ่อคือผู้นำทางที่ดีเยี่ยมที่สุดในบ้าน นำพาทุกคนเข้าสู่เส้นทางแห่งธรรม แม่คือคลังสมบัติ คอยเก็บคอยกักทรัพย์ที่หามาได้ ไม่ให้ไหลไปสู่หนทางแห่งความเสื่อม คนที่เห็นพ่อผมตั้งแต่แรกเริ่มที่สร้างครอบครัว ต่างก็บอกว่าไม่รอด ผู้ชายคนนี้เอาดีไม่ได้ ในภายนอกที่ทุกคนเห็น พ่อดูเป็นคนกิ๊กก๊อกมาก แต่มาถึงตอนนี้ไม่มีใครปริปากว่าพ่อเลย พ่อเป็น "ขี้เมา....ที่ประสพความสำเร็จในชีวิตครอบครัวสูงสุด" คำเดียวเท่านั้นครับ "ความรับผิดชอบ" เมื่อแต่งงานกันใหม่ๆ แม่พาเพื่อนไปดูหมอดู เข้าใจว่าแม่นมากในขณะนั้น หมอบอกว่าแฟนของเพื่อนแม่เป็นคนไม่รับผิดชอบ เธอโมโหหน้าดำ หน้าแดง แล้วบอกว่าดูแฟนพี่เขาสิแม่ไม่ได้อยากดูหลอก แต่ดูแล้วเพื่อนมีอารมย์มาก หมอบอกว่าแฟนพี่เขาดีนะ เป็นคนรับผิดชอบ เท่านั้นหละวงแตกครับพี่น้อง หมอแม่งมั่ว หมอใช้ไม่ได้อะไรทำให้เธอสติแตกได้ถึงขนาดนั้น ก็แฟนของเธอนะครับ จบเนติฯธรรมศาสตร์ หล่อ อนาคตนี้ ไม่ต้องพูดถึงครับ ไม่คดแน่ผมจำได้ว่าเธอล่ำซำมาก บ้านอยู่ กทม.หลังใหญ่ อย่างวัง มีรถซีตรอง ๓ คัน โตโยต้า สตาร์เลท นำเข้า ๑๐ คัน ในประเทศไทยสมัยนั้น บ่อปลาคราฟ บราเหล้าในบ้าน อ่างอาบน้ำ แอร์ เครื่องอำนวยความสะบายทุกชนิด โครมไฟระย้า ฯลฯ ชีวิตเธออลังการเกินกว่าที่ผมในวัย ๖ ขวบ จะเข้าใจ ๓๐ ปีที่แล้ว มีเงินเป็น สิบๆล้าน ถ้าเทียบก็พ่อแม่ผมแล้ว มันคนละโลกเลย คบกันได้ก็แปลกครับ ไม่แปลกที่เธอจะโมโห หมอดูถึงขนาดนั้น เมื่อเทียบกับครอบครัว ครูจนๆ ขี้เมาคนหนึ่ง แต่คำว่า "ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน" ทุกวันนี้บ้านของเธอถูกยึด เข้าธนาคาร ทรัพย์สิน ต่างๆ ไม่ต้องพูดถึง ครับมันไปก่อนบ้านนานแล้ว ปัจจุบันนี้ครอบครัวนี้หย่าร้างกัน หนีไปอยู่ต่างประเทศ น้าชายแกมีบ้านเล็กบ้านน้อย บ้านย่อย อีกไม่รู้เท่าไหร่ลูกสาวเองก็.....นะ พ่อผิดศีล...กาเมฯ ไม่ต้องถามครับว่าอะไรจะเกิดกับลูกสาว ทรัพย์ที่หามาได้ไปไหนครับผัวเล่น เมียก็เล่น ๑๐๐ ล้านก็หมดครับ ถ้าเทียบต้อนนี้ผมหัวเราะแทนคุณพ่อได้อย่างสนิทใจเลย พ่อก็ทันเห็น เพราะเขาดูถูกเราไว้เยอะครับ พ่อมีดีอยู่อย่างเดียว ตามที่หมอดูบอกจริงๆ คือรับผิดชอบ รับผิดชอบลูก ส่งเสียให้เรียนจนจบ รับผิดชอบเมียไม่มีเมียน้อย เมาก็เมาในบ้านรับผิดชอบงานที่ทำ ถึงจะเมาก็ทำงานไม่อย่างนั้นถูกเชิญออกไปนานแล้วครับ ส่งบ้านคนเดียวจนหมด พี่สาวไปนอก พ่อก็กู้ กู้ และก็กู้ ส่งไปแลกเป็นเงินดอร์ล พ่อไม่ทิ้งครับเรื่องลูกพ่อเทหมดหน้าตัก "ชิบหายไม่ว่า ต้องการชื่อเสียง" สโลแกนเขาหละ ผลความลำบากของท่านคือพี่สาวคนโตได้เป็นอเมริกันซิติเซ่น ทำงานบริษัทไมโครซอร์ฟ ครอบครัวมั่นคง พี่สาวคนกลางเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยราชภัฎ ภาควิชาภาษาต่างประเทศ ได้เชื้อพ่อเต็มๆ ผมเองยังกิ๊กก๊อกอยู่ แต่สัญญาครับว่าจะไม่ทำให้พ่อเหนื่อยเปล่า อย่าบอกใครนะ นี่รู้กันแต่เรานะ พ่อผมเอาทรัพย์ฝังดินไว้ให้ รอเวลาที่ผมจะไปขุดหามันขึ้นมา โอกาสหน้าจะมาเล่าให้ฟังว่าทรัพย์ที่พ่อฟังดินไว้ให้ผมมันคืออะไร เห็นไหมครับความรับผิดชอบนี้สำคัญมากนะครับ กินกันจนตายเลย สาวๆท่านได้จะแต่งงานก็ดูนิดนะ จะได้อยู่กันยืด เป็นที่น่าแปลกครับว่า ใครต่อใคร ฝันเห็นพ่อในชุดแบบเดียวกันหมด ชุดเหมือน ชุดขาวปกติขาว แต่ปักดิ้นทอง ผมเองก็เห็นอยู่หลายครั้งครับ หรือในคืนสุดท้ายก่อนพ่อเสีย ที่พ่อเห็นนางฟ้ามาเล่นดนตรีให้แกฟัง จะเป็นเรื่องจริง พวกศิลปินมารับพกเดียวกัน กรรมนิมิต พระท่านว่าเห็นป่า จะเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน เห็นไฟร้อน จะเกิดในนรก เห็นดินจะกลับมาเกิดเป็นคน เห็นนางฟ้า นางสวรรค์ ได้ยินดนตรีไทยจะได้ไปสวรรค์ ทุกวันนี้ใครก็ว่าพ่อไปเป็นพระภูมิ ดูแล้วท่านคงไม่ได้บรรจุเป็นพระภูมิที่ไหนไกลหลอกครับ ก็ที่บ้านท่านเองหละครับ ทุกวันนี้มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นที่บ้านเมื่อไหร่ คนในบ้านจะฝันเห็นพ่อทันทีเลย เหมือนแกมาบอกโดยเฉพาะ หาของไม่เจอของหาย ถ้าที่ไหนก็แล้วแต่ครับ หาไม่เจอบ่นคนเดียวลอยๆว่า "พ่อ...หาของให้ทีสิ...หนูหาไม่เจอ" เท่านั้นครับไม่เกิน ๑๕นาทีเดี๋ยวเจอ ครั้งแรกงานศพพ่อที่วัดนั้นหละครับ แฟนผมเอามอไซร์ไปวิ่งใช้งานอยู่ที่วัด วันเผาเสร็จทำกุญแจหายซะงั้นครับ หน้าโบสถ์พระกวาดวัดทุกวัน เข้าวันที่ ๓ รถจอดทิ้งที่วัดหากุญแจอะไหล่ไม่เจอ ก็ทิ้งไว้ที่วัดนั้นหละ ก็นึกขึ้นได้ว่าพ่อเป็นคนเก็บของดี หาของเก่ง ตอนที่มีชีวิตอยู่หาอะไรไม่เจอ ต้องถามพ่อ เข็มขัด เข็ม เน็กไทย์ กุญแจหอพัก กระเป๋าเงิน กุญแจรถ พ่อจะเก็บรวมไว้ให้เป็นที่ ไม่ใช่เรื่องของท่านเลยด้วยซ้ำ นี่ความเป็นพ่อ ห่วงทุกเรื่อง ขัดรองเท้าให้ก็เอานะ เมื่อผมเด็กๆ พ่อบอกว่าต้องแต่งตัวเรียบร้อย เข้าบ้านลงจากรถเมย์ ก่อนเดินเข้าบ้าน ต้องผูกเน็กไทย์ พ่อเคยบอกว่า มีสอบรับศึกษานิเทศน์อยู่ครั้งหนึ่ง พ่อเป็นกรรมการ ครูคนนั้นเป็นคนเก่งมาก เด็กสร้างเลยครับ ทุกคนผ่านหมด แต่มาถึงพ่อ..ๆ ให้ตก เพราะอะไรทราบไหมครับ ครูคนนั้นไม่สวมถุงเท้า ไม่สวมถุงเท้าพ่อให้ตกเลย ไม่ผ่าน ไม่ได้คะแนนอะไรจากพ่อเลย หัวหน้าหน่วย เข้ามาถามว่า“ธิ” ทำไม่เขาไม่ผ่าน พ่อบอกว่าคนที่จะมาเป็นศึกษานิเทศน์ เขตการศึกษาได้ต้องพร้อม บุคลิกภาพต้องดี เป็นตัวอย่างที่ดีของผู้พบเห็น เป็นตัวอย่างที่ดี ให้กลับอาจารย์ทั่วประเทศ เป็นครูของครูครับ ศึกษานิเทศน์ต้องทำหลักสูตรการสอน แล้วค่อยนำไปสอนครู ให้ครูไปสอนนักเรียนอีกที แกเลยบอกว่าครูคนนั้น ไม่ให้เกียรติสถานที่ ไม่ให้เกียรติกรรมการ ไม่ให้เกียรติตนเอง อ่อ...เสื้อก็ไม่นุ่งทับเพราะคิดว่าตนเองเก่ง เเน่ นอนมา ได้ชัวร์อะไรประมาณนั้น หัวหน้าหน่วยฟังคำอธิบายแล้ว จึงยอม ครูคนนั้นก็ไม่ได้ครับ ก็เป็นครูตามเดิม ในเครื่องแบบสีกากีเท่าที่ผมจำความได้ พ่อจะไม่เมาคาเครื่องแบบเสื้อจะไม่ลอยชายเลย เฮ้ย...พานอกเรื่องยาวเลย ก็ไปที่ลานวัดนึกอะไรไม่ถูกแล้ว เลยเอ่ยขึ้นว่า "พ่อ....ไอ้น้อย..ทำกุญแจมอไซร์ตก....พ่อช่วยหาทีสิ" สาบานได้ครับ ไม่เกินสามเก้า เหยียบกุญแจเลยครับ คาตีนเลย อือ....อยู่ก็เฮี้ยน......ตายก็เฮี้ยน..สุดยอดเลย วิ่งไปบอกพระอาจารย์ว่าเจอกุญแจแล้ว จะเอารถกลับบ้านแล้วครับ พระอาจารย์ถามว่าเจอที่ไหนหน้าโบสถ์ครับ....เฮ้ย..หลวงพ่อก็กวาดทุกวันนะต้องเห็นสิ เป็นไปได้ยังไง ตกตรงนั้นนี้คือเรื่องแรกครับ ปัจจุบันใช้บริการ หาของท่านบ่อยมาก เจอทุกรอบ เช่นใบมรณบัตรปู่ ทำเรื่องบำเน็จตกทอด โฉนดที่ดิน ทะเบียนปืน ของสำคัญทั้งนั้นที่เราไม่ทราบเลยว่าแกเก็บไว้ไหน คงไม่บังเอิญครับ ถ้าท่านจะรอผมกับแม่ไว้ไปเกิดพร้อมๆกัน เป็นครอบครัวเดียวกันอีก เพราะ ๑ วัน ชั้น จัตตุมหาราช เท่ากับ ๕๐ ปี โลกมนุษย์เอง แป๊บเดียวอยู่ใกล้ๆแบบนี้หละพ่อลูกเมียอุ่นใจ หลวงพ่อจรัญ วัดอัมพวัน เคยกล่าวไว้ว่ามีเปรตตนหนึ่ง อยู่กลับเรือนเก่าเขานำมาถวายวัด พอมาอยู่ที่วัดก็ได้ปฏิบัติธรรม อนุโมทนาบุญ ได้ไปเกิดเป็นเทพธิดา ชั้น จัตตุมหารายิกา หรือ จัตตุมหาราช นี่ ๑ วัน เท่ากับ ๕๐ ปี มนุษย์ ค่อยช่วยหลวงพ่อสร้างวัด ๕๐ ปี ผ่านไป จะไปเกิด ชั้นดาวดึง สายตรงท่านใดอ่านแล้วจำได้ ก็อย่าว่ากันนะครับ ผมจำชื่อเปรตแม่คนนี้ไม่ได้ อยู่ในเรื่องเล่า พระเจริญ วัดป่ามะม่วง หละครับหาฟังเอาสนุกดีครับ เดี๋ยวผมจะมาเล่าเรื่องให้ฟังอีก ถ้ามีโอกาสครับ ใครเซฟไปอ่านเชิญครับ แต่อย่าเพิ่งเอาไปทำหนังสือแจก เพราะผมคิดที่จะทำเหมือนกัน เดี๋ยวถ้ามีเวลาจะต้องนำออกมาแก้ไขอีกครับ ใครที่อยากถามเรื่องราวอะไรตรงๆ ก็โพสลงตรงนี้ได้ครับ แต่ผมคงแกปัญหาชีวิตให้ใครไม่ได้ครับ เรื่องแบบนี้มันต่างกรรม ต่างวาระกัน

 

นึกว่าจบเรื่องไปแล้วซะอีก ดีที่ยังแวะมาติดตาม เรื่องกรรมสัมพันธ์ของคุณกับคุณพ่อ (เรียกบุญสัมพันธ์)ดีกว่าเนอะ... จะว่าไปโชคดีจังที่ท่านอยู่ใกล้ๆได้ช่วยเหลือ ดิฉันไม่เชื่อเรื่องบังเอิญแม้พิสูจน์ไม่ได้ ยิ่งรู้ยิ่งอุ่นใจยิ่งมีกำลังใจทำความดีเพราะถ้าท่านสัมพันธ์กับเราได้ท่านก็อนุโมทนากับความดีและบุญที่คุณทำได้ ท่านจะยิ่งมีบุญบารมีเพิ่มขึ้น ขออนุโมทนากับเจ้าของกระทู้และคุณความดีของคุณพ่อ ที่ได้สร้างคนสร้างครอบครัวและนำพาลูกๆเข้าหาพระศาสนาปลูกฝังให้เด็กรู้จักวัดวา และสอนคนจนได้ดี สาธุ
ดิฉันเองก็พยายามทำบุญ สร้างความดีเยอะๆเพื่อแม่ของดิฉันเหมือนกัน
12ปีกว่าแล้วที่แม่จากไป ลูกก็ได้แต่หวังและขอบารมีของพระรัตนตรัย พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ช่วยนำส่งผลบุญของลูกที่ได้ทำเป็นผลสำเร็จดีแล้ว ส่งไปถึงยังแม่ ขอให้แม่ไปสู่ภพภูมิ
ที่ดี มีบุญบารมียิ่งๆขึ้นไป สาธุ สาธุ สาธุ

 

ผมว่า เรื่องของเจ้าของกระทู้นี่ หากนำไปพิมพ์เป็นวิทยาทานสำหรับคนรุ่นใหม่จะดีมากๆนะครับ จะเป็นประโยชน์กับคนทั่วไปด้วยครับ

โมทนาสาธุในธรรมทานครับ

 

สาธุ..ขออนุโมทนา ท่านทั้งหลาย ที่เข้ามาอ่านครับ เรื่องที่ผมเล่าให้ฟังมาแล้วแต่ต้นนี้ บุคคลต่างๆ ทั้งที่เสียชีวิตไปแล้ว และยังมีชีวิตอยู่ หากทราบว่าผมกล่าวถึงท่านอยู่ ก็ขออย่าได้ถือโทษโกรธเลยนะครับ ถือซะว่าชีวิตเราเป็นครู ให้กับอีกหลายๆชีวิตและกันครับ ใจจริงกลัวว่าจะไประเมิดสิทธฺิ์ท่านเข้า ก็อโหสิกรรมกันนะครับ ยังมีอีกหลายเรื่องที่ยังไม่กล้าเล่า เพราะท่านเหล่านั้นคือ คนในครอบครัวผมเองญาติๆกันเลย เอาเฉพาะศีล ๕ อย่างเดียวพอ ก็สร้างความวิบัติ ชิบหาย กับชีวิตของบุคคลผู้นั้น และวงค์ตะกูลเลยก็ว่าได้ เรียกว่า ตาทำไว้ ได้ผลยันลูก หลาน เลยก็ว่าได้ อันนี้หมิ่นต่อความรู้สึกมาก อาจจะต้องตั้งตุกตา ตัวละครขึ้นมาครับ แต่ยื่นยันทุกตัว ทุกคำ มาจาเรื่องที่เกิดขึ้นจริง ล้วนๆ แต่เรื่องไหนที่เกิดกับตัวผมเอง ครอบครัวผมเองตรงๆ จะเล่าให้อ่านกันเรื่อยๆครับ กรรมมันติดจรวด ให้ผลได้ในชาตินี้หละครับ

 

เผาผลาญให้.....ตาย

เรื่องนี้ติดใจผมมากว่า ๑๐ ปีครับ สมัยเมื่อผมปิดเทอมให้ จะขึ้น ปวส. นักศึกษาวิทยาลัยเกษตรบางส่วน จะไม่ได้กลับบ้านอย่างเด็กคนอื่นครับ จะต้องมีการฝึกงานภายในวิทยาลัย และถ้าเป็นเด็กหมวดปประจำงานฟาร์มแล้ว ยิ่งไม่ได้กลับบ้านใหญ๋ กินนอนเฝ้าแปลง เฝ้าบ่อ เฝ้าคอกอยู่อย่างนั้นครับ ผมอยู่หมวดประจำไม้ดอก ไม้ประดับ ๕ ปี ปวช.ถึง ปวส.เลย เหตุที่มาอยู่ตอนนั้น ง่ายๆครับ และมันคือจุดเปลี่ยนในชีวิตผมเลยก็ว่าได้ มาอยู่หอเพราะไม่อยากเห็นพ่อเมา และไม่อยากห้าม พ่อ กับแม่ เวลาตีกัน คู่นี้เขาเป็น พ่อแก้ว นางแก้ว ของกันและกันจริงๆ ครึ่งกลมแรกพ่อบุกก่อน พูดจาเสียดแทงบ้าง ด่าเอาบ้าง หรือหนักหน่อยก็ขอใกล้ๆมือนั้นก็ เล็งเอาสิครับโดนบ้าง ไม่โดนบ้าง แต่เมื่อผ่าน ๓ส่วน๔ กลมไปแล้ว แม่ผมเป็นต่อครับ แกไม่ได้กินด้วย ก็จัดให้สัก ดอก ๒ ดอก เหมือนกัน สรุปแล้ว พอกัน อันนี้เล่าได้นะ เพราะโตแล้ว แต่เมื่อ ๑๕ ๑๖ ตอนนั้นนี้มันแรงว่านี้นะ ใครมีคนเมาในบ้านแล้วจะทราบว่าผมต้องเจออะไรมาบ้าง ตั้งแต่เกิด จำความได้ก็ หงษ์ทอง มาแล้วครับ มันไม่อยากอยู่บ้านนะ กลัวใจตัวเอง จะว่าพ่อ ทำร้ายพ่อเอา เราเป็นลูกนี่ทำไม่ได้เลยนะ นรกขุมไหนก็ใส่ไม่พอ ถ้าทำร้าย พ่อและแม่ บังเกิดเกล้า เลยตัดสินใจไปอยู่หอพัก หมวดประจำที่ วิทยาลัย แรกๆพ่อกับแม่ก็ไม่ให้มาครับ เวลาดีท่านรักลูกมาก เพราะคนโตก็เรียน กรุงเทพแล้ว คนกลางก็ อยู่ ม.ขอนแก่น เหลือผมลูกล่า ลูกแหง่คนเดียว และกำลังจะทิ้ง พ่อ แม่ ให้อยู่กันสองคนตายายแล้ว แต่ก็ชักม่น้ำทั้ง ๕ ครับ คนจะไปอ่ะเหตุผลมันเยอะ เดือน จะได้กลับบ้านสักที บางอาทิตย์ พ่อก็มารับไปกินข้าวบ้าง ไปเทียว วัดพิกุลทอง ไหว้พระกันบ้าง ก็อบอุ่นดีครับ แต่ก็ได้ผลครับ ผมออกจากบ้านมา พ่อกับแม่ไม่ค่อยทะเลาะกันเหมือนตอนเราอยู่บ้านวุ๊ย ปรองดองกันดีตีกันได้ไง เหลือแค่ ๒ คนแล้ว ที่วิทยาลัยเกษตรก็สอนดีมากครับ สากกะเบือยันเรือรบ ปีหนึ่งแทบไม่รอด ปวช.๑ กลับบ้านแม่เห็นมือผมแม่ร้องไห้เลยครับ มือคุณหนู ที่ไม่เคยหยิบจับอะไรในบ้านเลย มันแตกยับเลยครับ แตกซ้อนที่แตกไปแล้ว พี่สาวคนโตมาเห็นบอกว่าเขาไม่ให้จับปากกาหรือ อันนี้เจ็บครับหาว่าเราสมองหมาแรงควาย แม่จะให้ลาออก มาเรียนเทคนิคใหม่ สงสารลูกไม่เคยทำงานหนัก "พ่อแม่รังแกฉัน" เห็นๆ จะป้อนข้าวป้อนไปจนตายเลยได้ไง ผมก็อายเขาครับให้เรียนซ้ำนี่ไม่เอาด้วย ทนเอาครับ จากเด็ก ๕๐๐ คน ขึ้นปี ๒ เหลือ ๒๐๐ กว่าครับ ลูกชาวนา ลูกชาวไร่ทั้งนั้นเลยที่ยอมแพ้ไปเยอะมากครับ มีเราเป็นลูกข้าราชการ แทบจะคนเดียวในห้องเลยก็ว่าได้ครับ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมเรียนได้จนจบ เพราะความชอบจริงๆครับ และที่นี่หละที่ผมไปทำบาปมากที่สุดในชีวิต ผ่าต่อมปลาดุก ฟันหัวกระจาย ตายไปหลายพ่อพันธุ์ กรีดไข่หมูตอนไปหลายตัว พ่นยาฆ่าแมลงไปก็มาก แต่นั้นมันไม่เท่ากับการให้ไฟเผา สัตว์พวกนี้เขาตายมีประโยชน์ ตายเป็นครูเรา แต่เมื่อผมขึ้น ปวส.มีรังต่อหัวเสือ รังหนึ่ง ใหญ่มากครับ ครึ่งถังน้ำมัน ๒๐๐ ลิตรได้ มันอยู่ที่ ต้นเต่าร้าง รุ่นพี่ใช้กระสอบป่าน ชุบน้ำมันก๊าส ใช้แป๊ปเหล็กยกชูขึ้นเผารัง เพรากลัวว่าจะทำร้ายเด็กที่มาลงงานเช้า เผาจนตัวต่อเต็มไวร่วงลงบนใบไม้ดัง เหมือนฝนเม็ดใหญ่ตก ไม่ช้ารังก็ร่วงลงพื้น รุ่นพี่คนหนึงก็บอกว่า ตัวอ่อนกินได้นะ โค ตะ ระ อร่อยเลยมึง อ่ะเรื่องกินเรื่องอยู่เด็กเกษตรมันต้องครบเครื่องครับ ตายมาลงจานให้กิน กินทั้งนั้น จัดการดึงตัวอ่อนออกจากรัง ตัวอ้วนมากครับ ได้กะมังใหญ่ๆ ผมเองไม่ได้เผาเลยครับ ยืนดูเฉยๆเลยครับ ไม่ยินดีด้วยครับ แต่เสือกมายินดีเอาตอนกินได้นี่หละครับ "นิ่งเป็นหลับ ขยับเป็นแดก ทำงานเหงื่อไม่แตก แดกเหงื่อท่วมตัว" นี่หละ สโรแกนเรา ผมลงมือผัดใส่กระทะเองครับ ไม่ได้คิดเลยว่าตัวอ่อนต่อ เขายังไม่ตายเลย ยังกระดุกกระดิกอยู่ ชม.นั้นมันจะกินอะ น้ำมันใส่นิด เกลือหน่อย ซอสภูเขาทอง พริกไทย อย่าให้ขาด โอแม่เจ้า มันซะหัวแทบแตก กินกัน สามวันครับกว่าจะหมด เยอะมาก เรื่องนี้ลืมไปเกือบปีครับ คิดว่าไไม่มีผลอะไรกับชีวิต พอผมขึ้น ปวส.๒ เท่านั้นครับผมก็จำ เรื่องตีรังต่อได้อีกครั้ง เมื่อเด็กคนหนึ่งจุดเทียน ทิ้งไว้ในหอพัก เป็นเพิงพักขนาด ๕คูณ๕ ม. เท่านั้น อยู่กัน สี่ หนุ่ม เตียง สองชั้น ผมหัวโจก ข้าวของเยอะกว่าใคร อยู่มา ๕ ปีเลย หนังสือ เสื้อผ้า รองเท้า วิทยุ กล้องถ่ายรูป นาฬิกา มิโด ออโต้อีกหนึ่งเรือน พระเครื่ออีกหนึ่งพวง ที่น้อนอย่างดีจากเมืองจีน ถามผมไปเรียน เพือนๆต้องมาแอบนอนเตียงผมอยู่เสมอ วันนั้นไฟดับ น้องไม่หล่อครับจุดเทียนแต่ ตี ๕ ส่องหน้า ดูความหล่อมัน อือแต่มันหลอจริง ผมเรียกมันว่า พระเอกลิเก ผมมันพี่ใหญ่เขาแล้วตื่นสายหน่อย ลงงาน ๖ โมงเช้า ตื่น ๖ โมงเช้าครับ แปรงฟันอย่างเดียว โดดเข้าฟิวงานเลย เสื้อผ้าหน้าผมไม่สน เรามันหล่อโดยกำเนิดอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องปรุงแต่ง เวรกรรมมีจริง ตื่นมาไม่เห็นเปลวเทียนที่จุด เพราะแสงมันเริ่มสว่างขึ้น ผมก็ออกจาหอเลยไม่เห็นครับ น้องก็หวังดีอยากให้รุ่นพี่แต่งตัว แม่งไม่ดับเทียน ดีไม่เผาผมไปด้วย ๑๕ นาทีเท่านั้นครับ ตอยังไม่เหลือ ไหม้หมดพระเครื่องนี่หลอมรวมกันเลยครับ ไฟมันแรงมาก วันนั้นมันแนวมาก ผมนึกยังไงไม่ทราบ นุ่งกางเกงยีน ใส่เข็มขัดหนังของวิทยาลัย รองเท้าหนัง เสื้อขาวนักเรียนออกคุมรุ่นน้องทำงาน นั้นหละครับเหลือแค่นั้นจริงๆ ไฟไหม้หมดไม่เหลือ ผมกับรุ่นน้อง เพื่อนอีกคนเป็นเด็ก นานาชาติไปเดือนนึง กว่าจะมีเสื้อผ้าใส่ไปเรียนได้อีกครับ นึกขึ้นได้ว่า เราไปเผาบ้านเขาไว้นี่หว่า จับลูกๆเค้าทอดน้ำมันทั้งเป็น กินอย่างบ้าคลั่ง ไม่ถึงปีจริงๆครับ ผมเหลือแต่ตัว ทุกวันนี้กลัวไฟไหม้บ้านมาก ไปไหนมาไหน ถ้าคิดว่าไม่ได้ถอดปลั๊กอะไรต้องหันหัวกลับมาดูบ้านทันที กลัวจริงๆครับ ผมก็ขออโหสิต่อเหล่านั้นไปแล้วเมื่อครั้งบวช ทุกวันนี้ก็นั่งสมาธิให้อยู่ตลอดไม่ได้ขาด ทุกวันนี้อะไรที่ตายทรมาน ผมจะไม่กิน ไม่ซื้อ ไม่สั่งฆ่าโดยเด็ดขาด หอยแครงโลหนึ่ง กี่ตัวครับ เราสั่งเขาลวกน้ำร้อน เผาไฟให้เราทันทีเลยใช่ไหม หอยแครงคำนึงท่านกินกี่ตัวครับ ช้อนหนึ่งสง สาม ตัว ไปกัน สี่ ห้า คน โลนึงอยู่ไหม น้ำร้อนลวก ไฟเผาเราเจ็บเพียงใด หอยเค้าก็เจ็บจนตาย เหมือนเราครับ ปลากระพง ๑ ตัว กินอิ่ม ได้ สี่คน ก็ ๑ ชีวิต แต่หอย ชามนึงกี่ชีวิตครับ แกงคั่วหอยขม ในท้องเขายังมีลูกๆเค้าอีก ชามเดียว เป็นร้อยชีวิตครับ ไอ้ที่ว่า เปิดหัวลิง แล้วคีบสมองกินเลยนี่ ทั้งๆที่ลิงยังร้องอยู่ กินได้ยังไง อสูรกายชัดๆ ก็ขอร้องครับพี่ น้อง ข้าวเหนียวหมูปิ้ง ก็อิ่ม เหมือนกันครับ ประเภท สั่งเป็น สั่งตายนี่ ขอนะครับ สงสารสัตว์โลก

 

เปรตทีว่าคงเปนคุณแม่กาหลง ขออนุโมทนากะคุณแซมมี่ด้วยค่ะ

 

เขียนได้อรรสรสดีจริงๆค่ะ มองเห็นภาพเลยขออนุโมทนาบุญที่ได้แบ่งปัน เรื่องดีๆนะคะ

 

หอยแคลงเผา !! ง่ะ......พูดไม่ออกเลยค่ะ เขียนซะเห็นภาพเลย ลืมคิดถึงเลย
ไม่สั่งกินอีกแน่ค่ะ ขอให้ระลึกได้ทีเถอะ สาธุ
เคยกินแต่ก็ไม่บ่อย แหมไม่ทันคิดจริงๆแสดงว่าจิตดิฉันยังหยาบอยู่ ก็ขออนุโมทนา
เจ้าของกระทู้ค่ะ ธรรมทานเตือนใจ สาธุ