การหยั่งรู้วาระจิตคนอื่น (เจโตปริยญาณ):ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="90%" align=center><TBODY><TR><TD><CENTER></CENTER><CENTER></CENTER><CENTER></CENTER><CENTER>การหยั่งรู้วาระจิตคนอื่น (เจโตปริยญาณ) : ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ</CENTER><CENTER></CENTER><CENTER></CENTER>
เมื่อตอนเด็ก ๆ ได้อ่านเรื่องราวเกี่ยวกับพลังจิต และปาฏิหารย์ต่าง ๆ จากประวัติของพระหลาย ๆ รูป เช่น หลวงพ่อปาน วัดบางนมโค, หลวงพ่อฤาษีลิงดำ วัดท่าซุง เป็นต้น รู้สึกสนุก ตื่นเต้น ไม่ถึงกับปักใจเชื่อเต็มร้อย เนื่องจากเราไม่ได้สัมผัสโดยตรง และก็คิดว่าในกระแสอันเชี่ยวกรากของเทคโนโลยีในปัจจุบัน ชาตินี้เราคงไม่มีโอกาสได้เจอเรื่องราวแบบนี้จากที่ไหนเป็นแน่ ...

แต่มีเหตุการณ์บางอย่างที่เคยเกิดขึ้นกับตัวเอง สามารถยืนยัน ในสิ่งเรากำลังลังเลได้เป็นอย่างดี

ประมาณปี ๒๕๓๗ หลังจากที่ได้ค้นพบตัวเองใหม่ ๆ เมื่อได้อ่านหนังสือ “คู่มือมนุษย์” ของท่านพุทธทาสภิกขุ มักจะเดินทางไปสนทนา แลกเปลี่ยนความคิดเห็น (เป็นผู้รับเสียมากกว่า) กับหลวงพี่ ณ วัดเขาวังวราราม เกือบทุกวันศุกร์-เสาร์ (วัดดังกล่าวอาจไม่เข้าข่ายของวัดในความหมายของคนทั่วไป เพราะไม่มีโบสถ์ ไม่มีศาลา มีเพียงกุฏิเพียง ๒ หลังเล็ก ๆ ตั้งอยู่บนเชิงเขา ทางทิศใต้ของอ่างเก็บน้ำกระเสียว อ.ด่านช้าง จ.สุพรรณบุรี)

มีเหตุการณ์ ๒ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเที่ยวหนึ่งของการเดินทางไปค้างแรมที่วัด แล้วเป็นเหตุให้หันกลับมาทบทวน สิ่งที่เคยได้อ่านผ่าน ๆ เกี่ยวกับเรื่องอภิญญา นั่นก็คือ

เหตุการณ์แรก เวลาประมาณ ๕ ทุ่ม ขณะที่นั่งสนทนากับหลวงพี่เรื่องทั่ว ๆ ไป บนกุฏิหลังที่อยู่สูงกว่าบนเขา และกำลังนึกทบทวนเกี่ยวกับเรื่องขันธ์ ๕ ซึ่งได้ศึกษาจากหนังสือคู่มือมนุษย์ก่อนเดินทางมาถึงวัด จนเกิดความรู้สึกบางอย่างที่กระจ่างชัดภายในใจในเรื่องดังกล่าว และก็ซ้ำซาก วนเวียนอยู่อย่างนั้น แต่จำชื่อและรายละเอียดเกี่ยวกับเนื้อหาของขันธ์ ๕ ไม่ได้ และก็ไม่พกหนังสือติดตัวไปด้วย จึงต้องการที่จะทบทวนอารมณ์กับบัญญัติต่าง ๆ ที่ได้รับการบันทึกไว้ให้แน่นแฟ้นเป็นหนึ่งเดียวกัน เพียงเสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้น ก่อนที่จะเอ่ยปากถามหลวงพี่ หลวงพี่ก็ได้พูดอธิบายเรื่องขันธ์ ๕ ตามที่เราได้อ่านมาจากหนังสือที่ท่านพุทธทาสได้เขียนไว้ทุกประการ เราก็แปลกใจ เพราะก่อนหน้าที่จะถามเรื่องนี้ เราคุยกันเรื่องอื่น แล้วก็เงียบไปสักพัก แต่ตอนนั้น ไม่ได้เฉลียวใจอะไร เพราะคิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า เพียงแต่บอกหลวงพี่ไปว่า ผมกำลังจะถามอยู่พอดีเลย แต่ไม่ได้เอ่ยปากถามว่า หลวงพี่รู้ได้อย่างไร ว่าผมกำลังคิดและจะพูดเรื่องอะไร (หมายเหตุ : หนังสือคู่มือมนุษย์ หลวงพี่ไม่เคยอ่านมาก่อน ตอนหลังเมื่อได้อ่านตามที่ผู้เขียนนำไปให้ดูแล้ว หลวงพี่ได้สั่งซื้อหนังสือดังกล่าวทั้งหมดภายในร้านค้าแห่งหนึ่ง เพื่อแจกจ่ายให้กับพระ และลูกศิษย์)

เหตุการณ์ที่ ๒ เป็นก็คือเวลาเช้ามืดของวันรุ่งขึ้น ขณะที่กำลังเดินลงจากเขา เพื่อทำกิจต่าง ๆ ในกุฏิหลังที่ ๒ ที่อยู่ข้างล่าง เรื่องอื่น ๆ เกี่ยวกับชีวิตที่ยังข้องใจอยู่ ก็ได้สอบถาม จากหลวงพี่ได้ตามสมควรแล้ว ความคิดเล่น ๆ บางอย่างก็ผุดขึ้นในหัว คืออยากรู้ว่า ความรู้สึกที่เริ่มเป็นตัวเป็นตน (มีจิตวิญญาณ) ของทารกในครรภ์ มันจะเกิดขึ้นตอนไหนกันแน่ นับตั้งแต่เกิดการปฏิสนธิของอสุจิและไข่เป็นครรภ์ขึ้นมา จะใช้เวลากี่เดือน เพราะจินตนาการถึงภาพตามธรรมชาติอันมีชีวิตของอสุจิและไข่ตอนเริ่มต้นนั้น แทบจะไม่มีอะไรเป็นตัวเป็นตนเลย (ความมหัศจรรย์ของการเกิด) แต่เพียงเสี้ยววินาที ที่กำลังจะถามคำถามดังกล่าว หลวงพี่ก็ทบทวนคำถามของเรา แล้วก็ตอบ คำตอบที่ได้ไม่กระจ่างชัดนัก (หลวงพี่อาจไม่ได้เรียนวิชาชีววิทยา และไม่มีประสบการณ์ตรงเรื่องนี้) แต่สิ่งที่เป็นประเด็นให้ฉุกคิดอีกครั้ง มิใช่คำตอบเรื่องจิตวิญญาณเริ่มต้นของการเกิดเป็นคน แต่เป็นเรื่องที่ หลวงพี่รู้ได้อย่างไรว่าเราคิดอะไร และจะถามอะไร

เคยได้ยินได้อ่านเกี่ยวกับอภิญญา ๕ (อิทธิฤทธิญาณ : มีความรู้ในการแสดงฤทธิ์ได้ต่างๆ, ทิพโสตญาณ : หูทิพย์, เจโตปริยญาณ : รู้วาระจิตของคนและของสัตว์, จุตูปปาตญาณ รู้ว่าสัตว์ที่ตายแล้วไปเกิด ณ.สถานที่ใด และปุพเพนิวาสานุสสติญาณ รู้ระลึกชาติแต่หนหลังได้) มานานแล้ว แต่คราวนี้ประสบด้วยตนเอง จึงเชื่อมั่นว่า หลวงพี่ซึ่งเป็นผู้ที่ชอบนั่งสมาธิเป็นประจำตั้งแต่ก่อนบวชเป็นพระ จะต้องบรรลุเจโตปริยญาณ อย่างแน่นอน

หลังจากวันนั้น ไม่ได้ถามหลวงพี่ล่วงรู้วาระจิตของเราหรือ เพราะมั่นใจว่าหลวงพี่กำลังสอน/บอกบางอย่างกับเราด้วยการกระทำ ซึ่งต่อมาอีกไม่นานหลวงพี่ก็เฉลย โดยไม่พูดตรง ๆ แต่เปรยให้ฟังว่า บางทีการล่วงรู้ว่าใครคิดอะไรอยู่ในใจมันทำให้เราวุ่นวายไปด้วย ตอนหลังถึงไม่ได้สนใส ใครจะคิดอะไรก็ช่าง และมันก็ไม่ใช่หนทางของการพ้นทุกข์ด้วย เนื่องจากญาณที่สำคัญและจำเป็นที่สุดคือ อาสวักขยญาณ เป็นปัญญาที่ขจัดอาสวกิเลสตัณหาให้หมดสิ้นไป อภิญญาข้อนี้เองจะเป็นหนทางให้หลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดได้

และหลวงพี่ก็ได้ย้ำให้ฟัง (ภายหลังเห็นผู้เขียนกระตือรือล้นอยากรู้/อยากฝึก) อีกว่า คนที่เคยเข้าฌานได้ หลายคนก็มักจะติดกับสิ่งนั้น ๆ ยากที่จะสลัดให้หลุด บางครั้งสู้คนที่ไม่มีเรื่องแบบนี้สะสมติดอยู่กับตัว (อย่างเช่นผู้เขียน) ก็ไม่ได้ ไม่ต้องมาเสียเวลากับเครื่องเล่นแบบนี้ สามารถมุ่งตรงไปในเรื่องการใช้ปัญญาพิจารณาเรื่องราวต่าง ๆ ตามความเป็นจริงได้ทันที

คำถามที่ยังคงคาใจ และเพิ่มขึ้นมาอีก ๑ ข้อ หลังตัดสินใจเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว คือ ระยะทางมีส่วนเกี่ยวข้องไหมกับการล่วงรู้วาระจิตคนอื่นหรือไม่ หรือจะรู้เฉพาะผู้ที่สนทนาอยู่เบื้องหน้า นอกจากนี้ การหยั่งรู้เป็นอาการที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาติ หรือจำเป็นต้องเพ่งกระแสจิตเพื่อให้รู้โดยเฉพาะ

เพราะถ้าการกระแสจิตเพื่อการหยั่งรู้วาระจิตคนอื่น ไม่มีผลเรื่องระยะทางแล้ว คงสามารถนำเอามาประยุกต์ใช้ประโยชน์ในทางโลกอีกมาก แต่ก็อีกนั่นแหละ บุคคลที่มีศักยภาพในการเข้าถึงเรื่องดังกล่าว อย่างเช่นหลวงพี่ ก็ไม่สนใจที่จะนำเอามาเกี่ยวข้องกับทางโลกอยู่นั่นเอง

ขณะที่เขียน (พิมพ์) อยู่นี่ หลวงพี่อาจล่วงรู้แล้วก็เป็นได้ เพียงแต่ว่าเครื่องรับอย่างผู้เขียนไม่สามารถรับได้ในระยะไกลเท่านั้นเอง อยากรู้คำตอบมาก ๆ เมื่อไร คงจะต้องหาเวลาเดินทางไปนมัสการหลวงพี่ ปูเสื่อนอนนับดูดาวตก กลางลานหิน บนยอดเขาของวัดเขาวังวรารามอีกสักครั้ง






</TD></TR><TR><TD align=right></TD></TR></TBODY></TABLE>


ศูนย์เผยแผ่ธรรมะออนไลน์กัณฑกะ
www.facebook.com/ศูนย์เผยแผ่ธรรมะออนไลน์กัณฑกะ

ฟังธรรมครูบาอาจารย์ืที่www.youtube.com/witsanutripprasert

เวปศูนย์เผยแผ่ธรรมะออนไลน์กัณฑกะ ธรรมะออนไลน์กัณฑกะ

ภาพประกอบเพิ่มจากอินเตอร์เน็ท

 

โมทนาสาธุ กับธรรมทานด้วยครับ บุญกุศลใดที่เจ้าของกระทู้ได้กระทำมาแ้ล้ว ทั้งสิ้นทั้งมวล จากอดีตชาติจนถึงชาติปัจจุบัน กระผมขอน้อมจิต โมทนา ด้วยความเคารพยิ่งด้วยครับ สาธุๆ

 

บางครั้งกระแสความคิดของคนอื่นก็ผุดเข้ามาในใจของเราโดยที่เราไม่รู้ตัวว่าเป็นความคิดของคนที่อยู่ไกล้ๆตัว จนกว่าจะพูดเรื่องนั้นออกไป
หรือบางทีเรื่องที่เราคิดแต่ไม่ได้พูด ก็เข้าไปในความคิดของคนไกล้ตัวเราได้บ่อยๆ
อย่างคนเป็นแฟนกัน ตัวอย่างเล็กๆของการรู้ใจคน

หรืออย่างการคุยกระูทู้บางครั้งเมื่อเราโพสไปแล้่วก็รู้สึกถึงคำถามต่างๆที่น่าจะเกิดจากการอ่านโพสนั้นผุดเข้่ามาในความคิด ให้เราคิดคำตอบเอาไว้ก่อนก็มี แล้วบางทีก็มีคนโพสคำถามที่ผุดเข้ามานั้น แต่หลายๆครั้งก็ไม่มีคนโพสคำถามนั้น อาจจะเพราะคนที่อ่านโพสเพียงแต่คิดคำถามแต่ไม่คิดที่จะโพสถามก็ได้

หรือบางที่ ิอาจจะเป็นแค่การปรุงแต่งไปเองทั้งหมด

 

เจอจนชินครับ... ได้เจอผู้ปฏิบัติที่มีเจโตปริยญาณ ทุกสัปดาห์
แต่ผู้มีเจโตปริยญาณ ก็ไม่ได้อยู่เหนือกฎแห่งกรรม

อีกกรณี ที่สังเกตเห็น ก็เหมือนที่ท่านเฉียวฟง บอก คือผู้ปฏิบัติ ที่ยังไม่ได้เจโตปริยญาณ บางทีจะพูดเรื่องที่คนอื่นคิดอยู่ออกไป โดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว ว่าเรื่องนั้นอยู่ในความคิดของคนอื่นด้วย (บางที ข้อนี้อาจจะเกี่ยวกับเทวดาดลใจ)

คนที่วาสนาเกี่ยวพันใกล้ชิดกัน เป็นคู่กัน บางที แม้ไม่ปฏิบัติ ก็รับกันได้ แต่เฉพาะระหว่างสองคนนั้นครับ

 

เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ตอนไปเที่ยวดอนสวรรค์ แค่นึกในใจพระท่านเล่าเรื่องที่เรากำลังจะถามพอดี

 

ครั้งแรกสุดที่ผมได้รู้จัก เจโตปริยญาณ ก็กรณีนี้เช่นเดียวกันครับ
นั่งสงสัยเรื่องเกี่ยวกับพุทธศาสนาอยู่ หลวงพ่อเดินเข้ามาในศาลา ไม่ถามอะไรเลย ทักทายแล้วไขปัญหาให้ฟังเลย... เจอครั้งแรก ถึงกับอึ้ง... + ทึ่ง.... (แต่ไม่ใช่ที่ดอนสวรรค์นะครับ)

 

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่ท่านได้นำมาให้อ่านนี้ครับ

 

พระอาจารย์ที่เราไปปฎิบัติธรรมที่วัดทุกเดือน ท่านก็ได้เจโตปริยญาณเหมือนกัน ตอนแรกเราก็ไม่เชื่อ แต่พอโดนกับตัวเราหลายครั้งหลายหนเราก็เลยเชื่อเลยว่าท่านได้เจโตแล้ว อย่างครั้งสุดท้ายที่โดนกับตัวเราเรากำลังนับถ้วยชามกระเบื้องของวัดลงใส่เข่งใหญ่อยู่ ตอนนั้นพระอาจารย์กำลังยืนคุมคนงานอยู่อีกที่หนึ่งตั้งไกล พอเห็นกันลิบ ๆ พอเราเข็นเข่งไปเก็บในโรงครัว ท่านก็เดินมาหาเรา ท่านบอกว่าเวลาเลี้ยงพระยกไป 2 เข่งนี้นะ เข่งนี้ 100 นึง เข่งนี้ 110 เราก็รู้ว่าเราโดนอีกแล้ว ก็ขนาดท่านยืนอยู่ตั้งไกล ท่านยังรู้ว่าเรานับได้เท่าไหร่ นี่คือเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เอง (ก็ไอ้ถ้วยชามในเข่งที่เรานับน่ะเรานับอยู่ในใจของเราคนเดียวน่ะ แต่ท่านรู้นะว่านับได้เท่าไหร่ แต่เราไม่แปลกใจหรอกเพราะเราโดนกับตัวมาหลายครั้งแล้ว)

 

เล่าบั้ง ไม่รู้หรอกนะว่าท่านได้เจโตหรือไม่ คิดกันเอาเอง

ได้ไปบวชที่วัดเกตุมในสมุทรสาครเป็นการบวชหมู่ถวายในหลวง
ตอนนั้นเป็นนาค ก็ได้ทราบว่าหลวงพ่อเจ้าอาวาส ท่านเป็นคนตั้งฉายาให้คนที่ไปบวช ก็มีราวๆ300กว่าคน พอรู้อย่างนั้นผมก็นึกในใจว่า อย่าให้ได้ฉายาเดียวกับบางคนในเว็ปนี้เลย แต่ก็คิดว่าคงไม่บัีงเอิญได้ฉายาเดียวกันหรอกน่า คือ ไม่อยากได้ฉายา เตชพโล
พอวันรุ่งขึ้นเขาเอาฉายามาติดประกาศ เพื่อนก็ไปดูมาให้ กลับมาบอกว่า
เราได้ฉายาว่า เตชวโร....เอากับท่านสิ
-----------------------------------
อีกครั้งนึง ระหว่างกำลังทำพิธีบวชบนโบส ซึ่งถ้าใครเคยไปวัดนี้ก็คงทราบว่าโบสใหญ่ขนาดไหน ยากมากที่คนที่อยู่ในโบส จะได้ยินเสียงคนข้างล่างคุยกันได้
ตอนนั้นผมบวชเสร็จแล้วพร้อมกับคนอื่นอีก2คน บวชที่ละ3
พอเสร็จก็ลงจากโบส ด้วยความไม่รู้พอเดินออกจากโบส พ้นเขตลูกนิมิตรไปแล้ว ผมก็จะเดินย้อนกลับเข้ามาอีก ซึ่งตามพิธีเขาห้ามเข้าแล้ว
มี่โยมคนหนึ่งรถน้ำต้นไม่อยู่พอดีก็เลยบอกผมว่าเข้าไม่ได้นะ ยังไม่ทันถามว่าทำไมละ
หลวงพ่อที่ทำพิธีอยู่บนโบส ก็ประกาศออกขยายเสียงว่า พระที่บวชเสร็จแล้วอย่าเข้ามาในเขตพัทธสีมา ไปไกลๆเลย พิธีเขาจะขาด...

 

กระผมอยากฝึกกสิณ จะเลือกฝึกแบบไหนดีให้เหมาะกับตัวเอง

ขอรบกวนท่านผู้รู้ช่วยตอบหน่อยครับ จะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง ถือว่าช่วยเหลือสัตว์โลก

 

ลองฝึกกสินดินก่อนสิครับ เป็นกสินขั้นพื้นฐานครับ

 

ความคิดเป้นรูปแบบพลังงานหนึ่งครับ

เมื่อมีการทำงาน จะมี พลังงาน ดังนั้น กลุ่มของพลังงานละเอียด เช่นกายทิพย์
หรือ โอปาติกะ ก็จะล่วงรู้ความคิด ของคนได้เหมือนกัน

เรื่องเจโตฯ สำหรับ คนฝึกปฏิบัติถ้า สังเกตดูการรู้นั้น มันเหมือนคลื่นที่จะเข้ามากระทบ จะผุดรู้ขึ้นมาเอง

เคยไปทำบุญกับพระองค์หนึ่ง

ระว่างที่ท่านให้พร ผมก็อธิฐาน "พรใดๆ ที่ข้าพเจ้าได้รับในวันนี้ ขอให้พรนี้จงติดตามตัวข้าพเจ้าทุกภพชาติไป ตราบเท่าเข้าสู่้พระนิพพาน"

ขณะนั้นพระอาจารย์ท่านก็ ให้พร อยู่ และท่านก็จบท้ายด้วยคำว่า

"พรใดๆ ที่ท่านได้รับในวันนี้ ขอให้พรนี้จงติดตามตัวท่านทั้งหลายทุกภพชาติไป ตราบเท่าเข้าสู่้พระนิพพาน"


เจโตฯจริงๆ ก็ละเอียดทุกคำพูดแบบนี้เลยล่ะครับ

 

ช่วงที่ย่าฝึกมโนฯสมัยก่อนตอนที่หลวงพ่อยังอยู่
เวลาย่าพูด/ทักอะไร เหมือนที่ใจเรากำลังคิดบ่อยมากๆจนเราแอบกลัว
แต่คิดว่าย่าคงไม่ทราบว่าตัวเองได้เจโตมาแบบหน่อยๆด้วย ไม่กล้าบอก ^ ^"

 

อนุโมทนา สาธุกับทุกๆท่านครับ ที่นำสิ่งดีๆมาเล่าสู่กัฟัง

 

สงสัยต้องเปลียนเป็น AIS นะครับ เผื่อสัญญาณจะแรง สื่อสารได้ระยะไกลๆครับ
ห้าห้าห้า

 

อนุโมทนาสาธุครับ...ถูกแล้วครับ บางทีเพราะการได้รู้ได้ยินอะไรมากก็เป็นปัญหาของเราเองได้ด้วยครับ ยิ่งถ้าฝึกอภิญญาทางประสาทหูด้วยแล้วยิ่งเกิดกังวลใจต่าง ๆ นานา ผมเองจึงระงับไม่สนใจ บางทีก็ได้ยินได้สัมผัสกับความรู้สึกที่ส่งผ่านมาด้วย บอกตามตรงแม้กระทั่งความรู้สึกที่ส่งผ่านมาทาง Internet ที่เราได้สนทนากันนี้ บางทีผมก็รับได้ ไม่เพียงแค่ทางหูเท่านั้นครับแม้กระทั่งทางสัมผัสส่วนอื่นก็เป็น เคยบางครั้งนั่งชมรายการเกี่ยวกับผี บอกไปเลยว่า รายการ "คนอวดผี" ที่มีช่วงหนึ่งกล่าวว่า มีคนสัมผัสถึงอะไรบางอย่างจากรายการโทรทัศน์เรื่องนี้ ทั้ง ๆ ที่นั่งชมอยู่ที่บ้าน ผมดูรายการไปก็รู้สึกเช่นกันว่ามีอะไรบางอย่างพุ่งออกมาจากรายการโทรทัศน์ บางทีก็ใช้การเลี่ยงไม่ดู บางทีก็ใช้พลังจิตของตนผลักกลับไป....


ด้วยเหตุนี้ผมจึงใช้ธรรมในการระงับจิตที่เปิดรับ โดยการอ่อนน้อมถ่อมตน แต่ไม่อ่อนแอนะครับ เพราะผมมีพลังใจสูงมาก แม้ไม่ได้กระทำผิดอะไร...เนื่องจากจะกล่าวแต่ความจริง ตามกำลังสติปัญญาของตน แต่เพื่อความสบายใจก็ปล่อยวางไปเลย....หรือสงบจิต แต่ไม่ทุกกรณีนะครับ เพราะผมเน้นความถูกต้อง เหมาะสม และดีงาม

 

เจโตปริยญาณ ในเวปนี้ได้เจอเด็กสาวคนหนึ่ง กำลังทำได้แบบนี้ กรรมเก่าส่งมาเร็วจริง ๆ

อายุแค่ 14 ปี กำลังได้ อภิญญา 6 เธอขาดแค่คนชี้แนะแนวทางให้แค่นั่นเอง

แต่ต้องเป็นอริยสงฆ์ ขนาดไปทำบุญยังอยากไปทำที่ สวนทิพย์ เลย กรรมดี จริง สาธุ

สาธุ สาธุ ณาน 4 ไม่ยากสำหรับ เธอ หรอก

 

ขอโมทนาบุญด้วยที่นำเรื่องดี ๆ เช่นนี้มาถ่ายทอดให้ฟัง ชอบมากตอนที่หลวงพี่บอกว่า... ญาณที่สำคัญและจำเป็นที่สุดคือ อาสวักขยญาณ เป็นปัญญาที่ขจัดอาสวกิเลสตัณหาให้หมดสิ้นไป อภิญญาข้อนี้เองจะเป็นหนทางให้หลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดได้...สาธุ ๆๆ

 

อ่านนี้แล้วขนลุกขึ้นมาเอง เธอคนนั้นเป็นใครกันหนอ
(ไม่ต้องบอกหรอก รู้มากจะวุ่นวาย)

 

ผมเคยถามครูบาอาจารย์ที่ท่าน "รู้วาระจิต" อยู่ครั้งหนึ่ง เรื่องระยะทาง ว่า เกี่ยวกันไหม ท่านตอบว่า ระยะทางไม่เกี่ยว แต่เกี่ยวกับตัวของผู้ได้คุณวิเศษ(รู้วาระจิต)เอง คือ ถ้าชำนาญ ก็รู้ได้ไกล ถ้าไม่ชำนาญ ก็ไม่ไกล บางองค์ท่านอาจรู้ได้แค่ในวัด คือท่านพึ่งเริ่มได้ใหม่ๆ แต่ท่านที่ได้มานานแล้วทำจนคร่องตัว ก็สามารถกำหนดได้

ผมมีเรื่องเล่าให้ฟังซักเรื่อง ถือว่าเป็นนิทานหรือเป็นเรื่องเล่าก็ได้นะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า ตอนผมบวช แล้วหลวงพ่ออุปัชฌาย์ของผม ท่านก็รู้วาระจิต ผู้อื่นด้วย ผมเคยคิดอย่างผู้มีกิเลสหนา ว่า ทำไมองค์ท่าน ไม่แสดงให้คนอื่นรู้ องค์ท่านทำตัวเหมือนหลวงตาแก่ๆ รูปหนึ่ง ไม่เคยแสดงตัวว่าตัวเองมีคุณวิเศษอย่างไร ผมแค่คิดเท่านั้น เมื่อถึงเวลาอันควรตามที่องค์ท่านจะบอกจะกล่าว องค์ท่านก็พูดขึ้นมากับผมโดยเฉพาะว่า(เรื่องนี้ทำให้ผมนึกรักเคารพองค์ท่านมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมมาก)
ถ้าเราแสดงแบบที่ท่านคิด แล้วพระวัดอื่นๆ ที่อยู่รอบๆ วัดเราจะกินอะไร แล้วอีกอย่าง ถ้าทำแบบนั้นเราจะเอาเวลาสงบที่ไหน คนก็จะแห่ มาหา มีแต่ความวุ่นวาย