หลวงพ่อเล่าเรื่องพระสังกัจจายน์

พระมหากัจจายนะ คือ พระสังกัจจายน์ที่ใครเขาปั้นรูปอ้วนพลุ้ยนี่ที่นครปฐม
หนักไปหน่อย อ้วนมาก ผ้าพาดนิดเดียว สะดือโบ๋ นานเข้า ตั้ง ๒,๐๐๐ ปีกว่าแล้ว
ความอ้วนก็ขยายตัวมาก พระมหากัจจายนะ ก็เกิดสมัยพระพุทธเจ้าบวชสมัยนั้น
ท่านนิพพานไปแล้วตั้ง ๒,๐๐๐ ปีกว่า ก็อ้วนขึ้นทีละหน่อย สะดือโบ๋ หลวงพ่อไปมองดู
แล้วก็สลดใจ พระอรหันต์ไม่ทำแบบนั้น แต่ความจริง พระมหากัจจายะ ท่านเป็น
พระอรหันต์ ท่านเป็นผู้มีปัญญาชั้นเลิศ เขาเรียกว่ามีปฏิภาณเลิศมาก ไม่ทำแบบนั้น
แต่ในเมื่อท่านทราบว่า รูปร่างของท่าน ผิวพรรณของท่านเป็นเหตุให้คนมีทุกข์คือ
โสเรยยเศรษฐี ต้องกลายเป็นผู้หญิง เพราะมีความชอบในผิวพรรณและทรวดทรง
ท่านเลยคิดว่าในเมื่อรูปร่างของเรา เป็นโทษกับคน เราเป็นพระ ถ้ามีอย่างใดอย่าง
หนึ่งเป็นโทษกับคน ก็เห็นว่าไม่ควร จึงอธิษฐานตัวเองให้อ้วนเตี้ย อ้วนก็ไม่มากนัก
หรอก และผิวก็คล้ำมานิดหนึ่ง คือผิวคล้ำหน่อยหนึ่ง อ้วนออกไปหน่อยหนึ่ง คำว่า เตี้ย
ก็เตี้ยมานิดหนึ่ง คือทรวดทรงไม่สมสัดไม่สมส่วนเล็กน้อย ไม่ใช่อ้วนมาก แต่ว่าสมัย
นี้ดัดแปลงเสียแปลก ล่ออ้วนพลุ้ยไปเลย และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ล่อสะดือโบ๋นี่ซิ
หลวงพ่อเห็นแล้วสลดใจ พระอรหันต์ไม่ทำแบบนั้น เขาเลยเห็นเป็นตุ๊กตาไปก็ไม่มี
ใครเคารพ รวมความว่าคนสมัยนี้ดัดแปลงท่านเสียย่ำแย่