ผมเรียกเทวดา เป็นเพื่อนได้ไหมในขณะเดียวกันเป็นครูด้วย

คือผม อยากเป็นมิตรกับคนอื่น ถ้าจะเปรียบเทียบ เทวดา ที่ดีๆ ก็เปรียบเหมือนมี เพื่อนทีดีคนหนึ่ง ผมลองเปรียบเทียบ ถ้าพระพุทธเจ้า เป็นเพื่อนใครสักคนเนี่ย คน คนนั้น มีเพื่อนแบบ กัลยานมิตรที่แบบประเสริฐที่สุดเลยก็ว่าได้

แต่ผมมีกัลยานมิตรน้อยมาก ในชีวิตจริงนะครับ

ขอถามอีกหน่อยครับ เทวดาประจําตัวเป็นผู้หญิงได้ไหม

แล้วเป็นพรหม ได้ไหม เป็นพระ ได้ไหม และ คนคนหนึ่งมี เทวดาประจําตัวมากกว่า หนึ่งได้ไหม

 

ตามความรู้สึกของคุณเอง เทวดาเป็นกัลยาณมิตรเเละครูก็ใช่ เทวดาคุ้มครองเเต่ละคนมีมากกว่า 1 องค์ก็ได้ค่ะ ขึ้นอยู่กับสัญญาเเละความผูกพันด้วยค่ะ ท่านอาจจะเคยเป็นญาติของเรา บิดา มารดา อื่นๆ

 

เอาตามความรู้ส่วนตัวนะครับ

ข้อเเรก
ผมก็คิดเหมือนกับคุณเลย คือมีเทวดาเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นผู้ดูเเล เป็นทุกๆอย่างที่ไม่ใช่พระพุทธเจ้า บวกกับในชีวิตจริงมีกัลยาณิมิตรน้อยมากเหมือนกัน

อย่างที่สอง
เทวดาประจำตัวของเรานั้นอาจจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ได้ ขึ้นอยู่กับว่าเทวดาองค์นั้นเคยเกีย่วพันอะไรกับเรามาก่อน เช่น ถ้าเคยเป็นเเม่ลูกกัน เค้ามารับตำเเหน่งเทวดาประจำตัว ก็เหมือนเป็นเเม่คนที่สองเเล้วครับ เทวดาประจำตัวน่ะเป็นอะไรมากกว่าที่เราคิดนะ

อย่างที่สาม
เทวดาประจำตัวปกติจะมีคนละสององค์ เเต่สำหรับคนที่สวดมนต์ เเบบว่า หมั่นสะสมทานศีลภาวนาให้มากๆ จะมีมากกว่าสองครับ หรือถึงมีเเค่สององค์ก็จะเป็ฯเทวดาที่มีฤทธ์มาก อย่างเช่นในหลวงของเรา อย่าว่าเเต่เทวดาเลย ท่านมีพระอริยเจ้าคุ้มครองตั้งหลายองค์เเน่ะ
เพราะฉะนั้นเวลาสวดมนต์หรือเเผ่ส่วนกุศล อย่าลืมเเผ่ให้เทวดาของเราด้วย ท่านรับก็เหมือนเรารับเเหละ เพราะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ก็เหมือนคนเดียวกันเเหละ

 

ถามว่ามีเทวดาเป็นเพื่อนได้ไหม? เป็นได้มั้งคะ ต้องลองขอท่านดูนะคะ
ถามว่าเทวดาเป็นผู้หญิงได้ไหม? เทวดาผู้หญิงก็นางฟ้าไงคะ เป็นได้อยู่แล้วค่ะ
ถามว่าเทวดาประจำตัวเป็นพรหมได้ไหม? เป็นได้ค่ะ
ถามว่าเทวดาประจำตัวเป็นพระได้ไหม? หมายถึงพระอรหันต์บนพระนิพพานใช่ไหมคะ? ก็อาจเป็นได้นะคะ เรื่องนี้ไม่แน่ใจ
ส่วนใหญ่ท่านจะเป็นครูที่คอยช่วยเหลือเรื่องทางธรรมมากกว่าจะคอยคุ้มครองเราตลอดเวลาค่ะ

ทั้งนี้ทั้งนั้นอย่างที่คคห.ข้างบนบอก มันขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์ที่เคยมีมาในอดีตค่ะ
ถ้าท่านมาตามคุ้มครองเรานั่นก็หมายถึงท่านเป็นห่วงเป็นใยเรา
บางท่านนอกจากจะเป็นห่วงแล้วอาจจะมาคอยกำกับเราให้ปฏิบัติธรรมด้วยค่ะ
เรียกว่าเป็นทั้งเพื่อน ทั้งพ่อแม่ ญาติพี่น้อง ครูบาอาจารย์ เป็นทั้งผู้คุมความประพฤติ

ถ้าหากสามารถคุยหรือสื่อสารกับท่านได้ก็จะยิ่งดีค่ะ
เรียกได้ว่าเป็นกัลยาณมิตรที่ประเสริฐทีเดียว
แต่อย่าลืมนะคะว่าท่านเป็นเทวดา ท่านมีหิริ-โอตะปะ มีพรหมวิหาร ๔ บางเรื่องท่านก็วางอุเบกขาไม่ยุ่งด้วยค่ะ

 

เทวดวน่ะได้ แต่ว่าคนไม่ได้ คุณลองไปเรียกพวกมียศสูงๆสิจะเกิดอะไรขึ้น

 

555555 catt3catt3catt3

 

คิ.คิ. :boo: คนใจดีผีรักษ์นะ

 

ถามนิดหน่อยครับ เล่นเป่ายิ่งฉุบกับเหล่า ผี เทวดาได้ไหม จิตเล่นประมาณนี้

 

​

[FONT=trebuchet ms,sans-serif]ผมนำเรื่องการตายของล.พ.ฤาษี มาให้อ่านครับว่า คนเรามีเทวดาประจำตัวคุ้มครอง เพราะอดีตชาติท่านอาจจะเป็นญาติผู้ใหญ่ พี่ น้อง หรือคนที่เรารู้จักก็ได้ครับ เวลาทำบุญก็ควรอุทิศส่วนกุศลให้เทวดาประจำตัวด้วย ท่านจะได้ปกปักรักษาเรา [/FONT]
[FONT=trebuchet ms,sans-serif] การตายครั้งที่ 1 [/FONT]
[FONT=trebuchet ms,sans-serif] เวลานั้นฉันอายุ ๒ ปีเศษๆ ย่างเข้า ๓ ปี ตั้งแต่อายุปีเศษๆ พอพูดได้บ้าง ท่านแม่ก็เกณฑ์แนะนำแกมบังคับว่าก่อนจะหลับต้องภาวนาว่า "พุทโธ" แต่การสอนภาวนาว่า "พุทโธ" ของท่านก็ไม่ต้องมีพิธีรีตองมาก ไม่ต้องกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออก ไม่ใช่หายใจเข้านึกว่า "พุท" หายใจออกนึกว่า "โธ" ถ้าทำอย่างนั้นเด็กๆ ทำไม่ได้แน่ ท่านต้องการคำเดียวคือว่า "พุทโธ" ก่อนจะหลับ จะต้องภาวนาให้ท่านได้ยิน ถ้าหลับก่อนที่จะพูดว่า "พุทโธ" ให้ท่านได้ยิน ๓ ครั้งไม่ได้ ท่านจะปลุกให้ตื่นให้ว่า "พุทโธ" ตามเดิม คือต้องให้ท่านได้ยินว่า "พุทโธ" "พุทโธ" "พุทโธ" เพียงเท่านั้นท่านให้หลับได้[/FONT]

[FONT=trebuchet ms,sans-serif] พออายุ ๒ ปีเศษๆ ใกล้ถึง ๓ ปี ฉันป่วยฉับพลัน นั่นก็คือเป็นโรคท้องร่วง เมื่อโรคท้องร่วงเกิดขึ้นท่านแม่ก็บอกให้ท่านลุงมารักษา ท่านลุงท่านเป็นทั้งแพทย์แผนปัจจุบันและแผนโบราณ เป็นหมอที่มีชื่อเสียงมาก แต่ว่ายาของท่านสู้โรคไม่ได้ ในที่สุดฉันก็ตาย การตายคราวนั้นมีญาติอยู่มาก มีท่านย่ามาพยาบาลอยู่ด้วย เมื่อฉันตายเข้าจริงๆ ท่านย่าก็กลับบ้าน เป็นเวลาใกล้จะ ๕ โมงเย็น ที่ฉันรู้ก็เพราะท่านพ่อกับท่านแม่และท่านย่าเล่าให้ฟัง เด็กคงจำอะไรไม่ได้ เมื่อท่านย่ากลับไปบ้านท่านก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วก็จะกินข้าวเย็นอิ่มแล้วจะได้กลับมาฟังพระสวดอภิธรรม แต่พอแต่งตัวเสร็จก็ปรากฏว่าท่านลงจากบ้านวิ่งตื๋อมาบ้านฉันทันที บ้านไม่ไกลกัน บรรดาญาติพี่น้องทั้งหลายแปลกใจ ไม่เคยเห็นจริยาของท่านย่าแบบนี้ ทุกคนก็วิ่งตามมามีความรู้สึกว่าท่านย่าอาจจะเสียใจที่ฉันตาย และเรื่องร้ายอาจจะเกิดขึ้นที่บ้านก็ได้ท่านจึงวิ่งมา ท่านย่าขึ้นมาบนบ้านแทนที่ท่านจะนั่งตามปกติ เพราะปกติท่านชอบนั่งพับเพียบ แต่วันนั้นพอขึ้นมาท่านนั่งสมาธิ ๒ ชั้น แล้วก็ถามว่า "ลูกของกูป่วยไข้ไม่สบายเท่านี้ มึงรักษากันไม่ได้หรือ ทำไมปล่อยให้ลูกของกูตาย" [/FONT]

[FONT=trebuchet ms,sans-serif] ท่านพ่อบอกว่า "คุณแม่ครับ คุณแม่ก็มารักษาด้วยตนเองมาพยาบาลด้วยตนเองก็ทราบอยู่แล้ว" [/FONT]

[FONT=trebuchet ms,sans-serif] เสียงท่านผิดจากเดิม เป็นลักษณะของผู้ชาย พูดจาห้าวหาญ บอกว่า "กูไม่ใช่แม่ของมึง กูคือ พระอินทร์ เป็นพ่อของเจ้าเด็กคนนี้ เจ้าเด็กคนนี้เป็นลูกของกูมานับเป็นแสนชาติ ทำไมเท่านี้พวกมึงรักษากันไม่ได้หรือ"[/FONT]

[FONT=trebuchet ms,sans-serif] แล้วท่านก็เรียกหมอคือท่านลุงเข้ามาถามว่า "ทำไมโรคแค่นี้เอ็งรักษาไม่ได้หรือ โรคไม่หนักนัก" [/FONT]

[FONT=trebuchet ms,sans-serif]ท่านลุงก็บอกว่า "เกินวิสัยของผมแล้วครับ เป็นเร็วเหลือเกิน ยาสู้ไม่ได้" [/FONT]

[FONT=trebuchet ms,sans-serif] ท่านก็เลยบอกว่า "ถ้าอย่างนั้นเอ็งก็เอาน้ำมนต์" [/FONT]

[FONT=trebuchet ms,sans-serif] เมื่อทำนํ้ามนต์เสร็จ ท่านก็บอกว่า "เลื่อนเด็กเข้ามาใกล้ๆ ข้า" [/FONT]

[FONT=trebuchet ms,sans-serif] เขาก็เลื่อนศพไปใกล้ๆ ท่านเอามือลูบไปครั้งหนึ่งพร้อมกับเป่า แล้วก็นั่งมองประเดี๋ยวหนึ่ง ท่านก็ลูบไปอีกครั้งแล้วก็เป่าแล้วก็นั่งมองประเดี๋ยวหนึ่ง ท่านก็ลูบไปอีกครั้งแล้วก็เป่า พอ ๓ ครั้งท่านก็อมนํ้าประเดี๋ยวก็เป่าพรวด เป่าไปครั้งแรกไม่มีอะไรผิดปกติ พอเป่าไปครั้งที่ ๒ ปรากฏว่าเด็กที่ตายไปแล้วลืมตาขึ้น ขยับมือได้ พอเป่าไปครั้งที่ ๓ ปรากฏว่าเด็กลุกขึ้นพูดจาได้ตามปกติ อาการโรคต่างๆ ที่เป็นหายหมด[/FONT]

[FONT=trebuchet ms,sans-serif] หลังจากนั้นท่านก็ประกาศว่า "ต่อแต่นี้ไปถ้าเด็กคนนี้เป็นอะไร ถ้าเห็นว่าจะเกินวิสัยที่จะเยียวยาได้ให้จุดธูปบอกท่าน ท่านจะมาช่วยรักษา" [/FONT]

[FONT=trebuchet ms,sans-serif] แล้วท่านก็มองมาที่เด็ก เรียกเข้ามาใกล้ๆ ให้หันหน้ามาบอกว่า "เจ้าจงจำไว้นะ ว่าพ่อนี้คือพ่อของเอ็ง เอ็งเป็นลูกพ่อมานับเป็นแสนชาติ พ่อนี้คือพระอินทร์ ต่อนี้ไปถ้ามีความกลัวอะไรเกิดขึ้นหรือมีการขัดข้องอะไรก็ตาม จงนึกถึงพ่อ พ่อจะมาหาทันที ถ้ากลัวผีพ่อจะช่วยขับผี ถ้ากลัวหมาบ้าพ่อจะช่วยขับหมาบ้า" [/FONT]

[FONT=trebuchet ms,sans-serif] เวลานั้นฉันกลัวทั้งผีทั้งหมาบ้า ปกติกลัวผีมาก สมัยเป็นเด็กๆ อยู่บนบ้านคนเดียวไม่ได้ ถ้านั่งอยู่ข้างล่างก็นั่งอยู่คนเดียวไกลผู้ใหญ่ไม่ได้กลัว สำหรับสุนัขนี่ ผู้ใหญ่เขาหลอกว่าหมาบ้าจะกัดก็เลยมีอารมณ์กลัวหมาบ้าอีก หลังจากนั้นท่านก็ลาไป ปกติฉันเป็นคนกลัวผี บางวันท่านพ่อท่านแม่ พี่ท่านไปข้างล่างท่านบอก "อยู่ข้างบนนะ อย่าไปไหนเลย อย่าเที่ยวไป อย่าเล่นไป จะหล่นใต้ถุนจะเจ็บ" คำสั่งฉันถือเป็นคำสั่ง ถ้าเป็นคำสั่งของท่านผู้ใหญ่ก็ปฏิบัติตาม เมื่ออยู่คนเดียวก็กลัวผี ถ้าจะลงก็กลัวถูกตี ในที่สุดก็แก้ปัญหาช่วยตัวเองโดยนึกถึง "ท่านพ่อพระอินทร์" ว่า "ขอท่านมาช่วยโปรด เวลานี้กลัวผีแล้ว" [/FONT][FONT=trebuchet ms,sans-serif]พอนึกปั๊บก็เห็นท่านทันที เราเข้าใจกันว่าพระอินทร์ตัวเขียว ท่านก็มาเขียวๆ มาแล้วท่านก็บอกว่า "ไม่ต้องกลัว พ่อมาแล้ว ผีมาไม่ได้ ผีทั้งหมดสู้พ่อไม่ได้" และในบางครั้งท่านมีภารกิจ ท่านมาแล้วท่านก็บอกว่า "พ่อต้องรีบกลับแต่สองคนนี้จะช่วยลูก" สองคนเป็นผู้หญิงสาวและก็สวย ใส่ชฎาด้วย ทั้งตัวและเสื้อผ้าเต็มไปด้วยเพชรแพรวพราวเป็นระยับ หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส ท่านบอกว่า "คนนี้เป็นแม่ของเจ้ามาหลายแสนชาติเพราะเป็นชายาของพ่อ และคนนี้เป็นพี่สาวของเจ้ามาหลายแสนชาติเหมือนกัน ท่านจะช่วยสงเคราะห์ ต่อแต่นี้ไปถ้าพ่อมีธุระ จะให้แม่กับพี่มา" ก็คุยกันแบบธรรมดา ฉันก็ชอบสวยๆ ท่านยิ้มแย้มแจ่มใส ท่านถามว่า "นี่สวยไหม ตรงนี้สวยไหม เพชรตรงนี้ดีไหม" ท่านก็ชวนคุย ฉันก็มีความเพลิดเพลินมีความสุข แต่คุยไม่นานท่านก็จับไปนอนตัก รู้สึกว่าเนื้อของท่านนิ่มกว่าเนื้อของแม่ในชาตินี้มากและมีความอบอุ่นเป็นพิเศษ ท่านลูบไปลูบมาประเดี๋ยวเดียวฉันก็หลับ นี่เป็นเรื่องของ เทวานุภาพ[/FONT]

[FONT=trebuchet ms,sans-serif] วันต่อๆ มาบางครั้งบางทีฉันอยู่คนเดียวก็มีความรู้สึกว่า มีลุงคนหนึ่งมาอยู่เป็นเพื่อนด้วย ลุงคนนี้เป็นลุงในชาตินี้ ท่านตายไปแล้ว สมัยเมื่อท่านมีชีวิตอยู่ท่านรักฉันมาก และเคยขอท่านพ่อท่านแม่ว่า "คนนี้ขอเป็นลูกของฉัน" เพราะท่านไม่มีลูก ท่านพ่อท่านแม่ก็อนุญาตยกให้เป็นลูก บางทีฉันนั่งข้างนอก ท่านก็มานอนอยู่ในห้องมีเสียงกรนให้ได้ยิน จำได้ว่าเป็นเสียงลุง ได้รับกลิ่นตัวก็จำได้ เป็นกลิ่นตัวของท่าน ก็หมดความกลัว บางขณะเดินไปไหนตอนที่ฉันโตเป็นหนุ่มแล้ว เมื่อเกิดความกลัวขึ้นมาก็รู้สึกว่า มีคนเดินตามมาข้างหลังแต่มองไม่เห็นตัว บางทีฉันก็แกล้งบอกว่า "เอ้า เดินข้างหน้าบางสิ เดินข้างหลังอย่างเดียวได้ไง" ก็รู้สึกเหมือนคนเดินหลีกไปทางขวาแล้วเดินไปข้างหน้าและก็มีเสียงคนเดินข้างหลัง บางคราวก็มีเสียงคุยกันจ๊อกแจ๊กหัวเราะต่อกระซิก ลักษณะคล้ายๆ เป็นการขบขันเหลือเกินที่กลัว ความจริงฉันเป็นหนุ่มแล้วฉันก็ยังหวาดกลัว[/FONT]

[FONT=trebuchet ms,sans-serif] แต่ลักษณะของฉันเป็นลักษณะของคนดื้อ ถ้าก้าวเท้าก้าวแรกออกแล้วจะไม่ยอมถอยหลังกลับ จะไปไหนต้องไปให้ได้มืดค่ำก็ตาม ฉะนั้นเสียงคนติดตามจึงมีอยู่เสมอ มีคราวหนึ่งฉันเดินไปที่ตรงนั้นมันมืดและก็มีสุมทุมพุ่มไม้ พอเข้าเขตนั้นชักไม่ไว้ใจตาก็มองจุดนั้น มือหนึ่งก็ดึงปืนออกจากกระเป๋า อีกมือหนึ่งถือมีดคิดว่าถ้าข้าศึกออกมาก็ต้องยิงกัน ถ้ายิงไม่ออกก็ต้องฟันกัน พอฉันคิดอย่างนั้น ก็มีเสียงหัวเราะครืนทันที จึงถามว่า "ใครมาหัวเราะทำไมท่านแม่และท่านพี่หรือ" ตอบว่า "น้อง" ถามว่า "น้องมีกี่คน" ตอบว่า "รูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร" ทั้งหมดแสดงให้ปรากฏชัด กลางคืนมืดๆ ก็เหมือนไฟสว่าง ๒,๐๐๐ แรงเทียน เห็นชัดมากหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส เธอแต่งตัวเป็นนางฟ้าไม่ใช่คน[/FONT]
[FONT=trebuchet ms,sans-serif]เป็นอันว่าการตายครั้งแรกของฉัน ฉันเป็นเด็กไม่รู้ภาษีภาษา ก็อาศัยคำภาวนาว่า "พุทโธ" โดยไม่ได้ตั้งใจอะไร เป็นการบังคับของท่านแม่ซึ่งเป็นประโยชน์ เวลาที่ฉันตายแล้วฟื้นมาใหม่ ทำให้ฉันรู้จักเทวดา รู้จักพระอินทร์ รู้จักนางฟ้า ฉะนั้นฉันจึงเชื่อว่า เทวดามีจริง ทั้งๆ ที่เวลานั้นฉันยังไม่เคยฟังเทศน์ที่พระพุทธเจ้าตรัสว่า เทวดามีจริง[/FONT]​