ผมจะบาปมากไหมครับที่โกรธเกลียดแม่

ใช่ครับ แม่ผมบ่นกับพี่สาว ว่า ไม่น่าทำผมถึงขนาดนั้น เพราะคิดว่าอยู่พึ่งฝรั่งจนตาย
พอเดือดร้อนมา ก็ไม่กล้าโทรมาหาผม เพราะละอายแก่ใจตัวเอง ที่ทำผมไว้มาก
มันกลับทำให้ผมโมโหขึ้นไปอีก เห็นค่าของคนอื่นเฉพาะตอนที่ตัวเองเดือดร้อน
เวลาตัวเองมีก็ถีบหัวส่ง ไม่รู้จัก ไม่นับญาติ

 

ไม่ต้อง คิดมากครับ แม่ก็คือแม่ อโหสิกรรมให้แก่กันครับ เริ่มต้นกันใหม่ ชีวิตจะเจอแต่เรื่องดีๆครับ

 

ขอบคุณมากครับ ทุกๆกำลังใจ

 

อ่านเรื่องราวของคุณสงสารคุณจับใจ อยากให้คุณคิดว่าเป็นกรรมเก่าของคุณที่ส่งผลมาเช่นนั้น อย่าไปโทษท่านนะคะ ตัวเราพ่อให้หัวใจ แม่ให้น้ำเลือดน้ำเหลืองอยู่ในตัว ลมหายใจที่เราหายใจอยู่ตลอดทุกวันนี้ท่านก็ให้มา วันที่ลูกเกิดคือวันตายของแม่ เพราะแม่อาจเสียชีวิตได้ ค่าน้ำนมทดแทนยังไงก็ไม่หมด
ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่คุณจะได้ทดแทนพระคุณท่าน ไม่มีผู้กตัญญูกตเวทีคนไหนที่มีชีวิตตกต่ำ อภัยให้ท่านนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

 

มี กรรม ต้องชดใช้ ครับ

ตัว จขกท เอง อย่า สร้าง กรรมไม่ดี ทั้ง กาย วาจา ใจ เพิ่ม กับ แม่ ครับ

เราทำใน ฐานะ ลูก สร้าง กรรมดี ให้แม่ ให้ดีที่สุดครับ ที่ทำได้ครับ

บางคน ไม่มีแม่ บางคนแม่ทิ้ง บางคนแม่เสีย ไม่มีโอกาสแบบ จขกท นะครับ

อดีต ผ่านมาแล้ว ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด ส่งผลไปให้ อนาคต ครับ

พ่อ แม่ คือ พระอรหันต์ ของ ลูก ครับ ทำกรรมดี ทำกรรมชั่ว ดี ชั่ว หนัก เท่าสร้างกรรม กับพระอรหันต์ ครับ จขกท

 

ขอบคุณทุกท่านจริงๆครับที่ให้สติ คบกัลยานมิต ไม่มีหนทางแห่งความเสื่อมจริงๆ

 

อ่านแล้ว ยอมรับเลยครับว่า คุณ เจอเรื่องที่หนักหนาสาหัสมาก เป็นเรื่องที่ทำใจยอมรับยากมากกับเรื่องราวเก่าๆที่มันสะท้อนความรู้สึกในอดีต ถ้าผมเจอแบบนี้ก็ไม่รู้ทำยังไงเหมือนกัน มันเป็นเรื่องของความจริงในอดีตและความรู้สึกที่สะสมมาโดยตลอด

จริงๆผมไม่รู้ว่าคุณแม่คุณหวังอะไรจากคุณ อาจจะพอแก่ตัวลงก็รู้สึกสำนึกได้ หรือ เพราะไม่เหลือใครแล้ว...แต่จะหาเหตุผลอะไรไปก็เหนื่อยที่จะคิด

มาสะดุดตรงที่คุณบอกว่า"แม่เริ่มโทรหาผม แม่เรียกผมว่าลูก" ความรู้สึกเมื่อได้ยิน อาจจะแปลกๆ และแอบทำให้หวั่นๆ แต่มองให้เป็นสุข อาจจะเป็นนิมิตหมายที่ดีสำหรับการเริ่มต้นความสัมพันธ์แม่ลูกนะครับ....ยิ่งถ้าให้มองจากภาพที่คุณบอก คุณแม่ของคุณเขาก็มีลูกใหม่ด้วย ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีใคร แต่มันจะสำคัญอะไร เมื่อท้ายที่สุด เขาเรียกเราว่า "ลูก" ทุกๆคนก็มีอดีตให้เศร้าใจให้ทุกข์ใจแตกต่างกันไป ตอนนี้เขาเองก็อายุมากแล้วใช่ป่ะครับ ลองเปลี่ยนความคิด ความรู้สึก อย่างค่อยๆเป็นค่อยๆไป เพราะถ้าจะให้เปลี่ยนทันที คงไม่ได้หรอก เรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลาเป็นยาประสานใจ ลองดูครับมันไม่ง่ายแต่มันก็ไม่ยากหรอก

ผมเองเด็กๆก็ไม่ชอบแม่ตัวเองเท่าไหร่ เพราะเขาเหมือนไม่รักเราเลย รักแต่พี่น้องคนอื่นๆ ไม่ได้เป็นแม่ในอุดมคติอย่างที่คาดหวังไว้ แต่พอโตขึ้น ย้อนกลับไปมองแล้ว เขาทำเพื่อผมและนึกๆดูบนโลกนี้ ก็มีแค่แม่และพ่อที่รักผมจริงๆโดยไม่หวังผลตอบแทนอะไรจากผมเลย ทุกครั้งที่สวดมนต์ นั่งสมาธิ พอแผ่เมตตาจะแผ่ให้เขา เพราะไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะตอบแทนอะไรเขาได้เท่าที่เขาเลี้ยงดูเราและเสียสละให้เราได้ขนาดนี้ เรื่องเก่าๆ ความทรงจำเก่าๆ มันเลยถูกทดแทนด้วย ความรักและความเข้าใจครับ..ที่สำคัญลองใช้ธรรมะและคำสอนของพระพุทธเจ้ารวมถึงของพระที่เรานับถือ มาไล่เหตุการณ์ดูครับ ช่วยได้จริงๆนะ

 

กรรม..........

 

อืม มันพูดยากนะ ผมเข้าใจความรู้สึกคุณเลย คนไม่เจอคงไม่เข้าใจก็พูดง่ายได้ มันเป็นเรื่องของความรู้สึกลึกๆที่ละเอียดอ่อนนะ ส่วนนึงผมเคยเจอเช่นกันครับ แต่พอศึกษาธรรมะ บางเรื่องเราต้องอดทน บางเรื่องต้องยอมรับกรรม บางเรื่องเราก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ แต่เราก็ทำดีได้แก้ไขที่ตัวเองได้ บางเรื่องเราต้องยอม บางครั้งเราต้องเอาอุเบกขามาใช่จริงๆ ทำสิ่งที่เรียกว่าความดีไว้ ทำสิ่งที่เรียกว่าความถูกต้องไว้ครับ บางครั้งถึงแม้จะอดทนแต่เราก็ต้องทำเพื่อความถูกต้อง ยังไงก็แม่เราครับ ผมนะถึงแม้บางครั้งน้ำตาจะไหลแต่ผมก็ต้องทนเพราะผมถือว่าผมเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ แต่แก้ไขที่ตัวเองได้ก็พยายามแก้ไขที่ตัวเอง พยายามทำในสิ่งที่เรียกว่าความถูกต้อง อย่างน้อยความดีนั้นก็จะย้อนกลับมาหาเราเองในซักวัน ถ้าเผื่อเรามีลูกมีครอบครัวเราจะได้จำไว้เป็นบทเรียนไม่นำมาทำกับลูกกับครอบครัวเราแบบนี้ แต่ถ้าไม่มีได้ก็เป็นดีครับ

 

ชีวิตต้องเดินหน้า ไม่ได้ถอยหลัง..........

 

ถูกใจ และเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งครับ ขออนุโมทนาครับผม

 

อ่านแล้วรู้สึกเห็นใจมากๆเลยครับ และก็เข้าใจนะครับว่ารู้สึกยังไง แต่เรื่องแม่คุณผมไม่วิจารณ์แล้วกันนะครับ ถ้าคุณเชื่อมั่นในบุญกุศลก็ขอให้คุณดำเนินชีวิตไปในเส้นทางบุญแล้วกันนะครับ

สิ่งที่คุณได้จากเรื่องราวที่หนักมากตั้งแต่เด็กๆ วันนี้ผมเชื่อว่าคุณแข็งแกร่งได้ส่วนหนึ่งเพราะมัน วิบากของแต่ละคนไม่เหมือนกัน เพราะทำมาไม่เหมือนกัน อดีตแก้ไขไม่ได้ ขอให้คุณทำหน้าที่ที่คุณพึงกระทำ

 

คุณนี่ยังโชคดีกว่าดิฉันนะคะที่คุณมีคุณแม่ ยังได้มีโอกาสอยู่กับคุณแม่และตอบแทนบุญคุณท่านที่ท่านให้กำเนิดเรามา ตั้งแต่เกิดมาได้ 15 วันดิฉันไม่เคยมีความรู้สึกถึงความอบอุ่นของการมีแม่เหมือนกับคนอื่นเลย เพราะท่านแยกทางกับคุณพ่อตั้งแต่ดิฉันยังจำความไม่ได้ด้วยซ้ำ ตอนเด็กๆ พอถึงวันแม่ดิฉันเห็นเพื่อนร้องไห้เวลาฟังเพลงค่าน้ำนม ดิฉันยังไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำว่าทำไมแม่ถึงทำให้เพื่อนๆ ของดิฉันซาบซึ้งได้ขนาดนั้น ถึงแม้ดิฉันจะไม่รู้สึกผูกพันกับคุณแม่มากแต่ในจิตลึกๆ ของดิฉันก็ยังคงรู้สึกดีๆกับท่าน (ตอนนี้คุณแม่เสียไปสิบกว่าปีแล้วค่ะ)

ดิฉันพอจะเข้าใจความรู้สึกของคุณนะคะ อดีตไม่สามารถจะกลับไปเปลี่ยนแปลงได้ แต่ปัจจุบันคือสิ่งที่เราเลือกที่จะทำได้ค่ะ ถึงแม้คุณแม่คุณจะทำให้คุณฝังใจกับสิ่งที่แย่ๆ ตั้งแต่เด็ก แต่ลองคิดดูสิคะ คุณแม่คุณก็ยังนึกถึงคุณเสมอนะคะ ท่านก็ยังเห็นคุณเป็นลูก ถึงแม้ท่านอาจจะทำอะไรที่ทำให้คุณเสียใจมาก็ตาม ทำดีกับท่านเท่าที่คุณจะทำได้เถอะค่ะ

 

ขอบคุณทุกท่านจริงๆครับที่ให้สติ คบกัลยานมิต ไม่มีหนทางแห่งความเสื่อมจริงๆ<!-- google_ad_section_end -->

 

น้องเป็นคนดี อยู่แล้ว มันไม่ยากสำหรับน้องหรอก

เป็นกำลังใจให้นะ

เชื่อเหอะ คนที่อยู่กับความรู้สึกผิดน่ะ ทรมาณ เสียยิ่งกว่าตายอีก น้องเอ๋ย
ให้อภัย คุณแม่ และให้กำลังใจท่านด้วยนะคะ
แล้วน้องจะเป็นอิสระ จะรู้สึกว่าตนเอง ตัวใหญ่ กว่าเดิมหลายเท่า เชื่อพี่เหอะ (พี่แก่แล้ว55)

 

ขออนุโมทนากับทุกความคิดเห็น และขอโอกาสแสดงความเห็นดังนี้
หนทางแห่งการทำความดี เป็นหนทางที่เหมือนมีขวากหนาม กว่าจะเดินไปถึงสุดทาง ต้องเจ็บปวดทุกทรมานเพราะบาดแผลและเลือดที่ไหลริน แต่ผลลัพท์ที่ได้คุ้มค่าเหลือประมาณ
ที่กล่าวมาแบบนี้เพราะการทำความดีที่จะเป็นบารมีนั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เช่น ขันติบารมี ไม่อยากโกรธก็ต้องโกรธเมื่อมีเหตุมีปัจจัยที่ทำให้โกรธ ไม่อยากเกลียดก็ต้องเกลียดเพราะมีเหตุมีปัจจัยที่ทำให้เกลียด คุณยอมรับคงลืมไปแล้ว หรือจำไม่ได้ว่า เมื่อคุณเป็นเด็กคนที่อุ้มและโอบกอดคุณให้ดื่มนมจากอกก็คือแม่ คนที่ต้องเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เวลาคุณขับถ่ายของเสียออกมาโดยไม่รู้สึกรังเกียจ คุณไม่เห็นภาพของตัวคุณ แต่คุณเห็นภาพที่คุณแม่ปฏิบัติต่อน้องของคุณจึงทำให้คุณรู้สึกเสียใจและน้อยใจมารดา(เข้าใจค่ะว่าคุณรู้สึกอย่างไร)
แน่นอนมันเป็นการยากที่คุณจะเกิดความรู้สึกดีๆกับคุณแม่ได้อย่างเต็มร้อยในเร็ววัน เพราะจิตของเราบังคับบัญชาไม่ได้ ( แต่ฝึกจิตให้ดีได้) และคุณยังมีภาพในอดีตที่ฝังใจ
ขอให้เริ่มทีละน้อยจากที่นานๆทีจะคุยกัน ก็คุยกันมากขึ้นชวนไปทำบุญ การให้อภัยทานเป็นการให้ที่ยิ่งใหญ่ เป็นการไม่ผูกโกรธ ไม่พยาบาท ขอให้คุณศึกษาพระธรรมและเชื่อมั่นในกรรมและผลของกรรม(วิบาก) คุณก็จะเข้าใจชีวิตที่ดำเนินไปในแต่ละวันได้ละเอียดลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o>

 

อย่าโกรธคุณแม่นะคะ เพราะจะทำให้คุณไม่เจริญ ทำอะไรไม่ก้าวหน้า
เอาดอกมะลิ ไปกราบเท้าท่าน ที่แนะนำพี่ตาปลาทำมาก่อนแล้วนะคะ

อุบายวิธีกำจัดความโกรธ
๑แบ่งปันให้ประโยชน์แก่คนที่ตนเกลียด
อย่าไปโกรธเกลียดแม่เลย เพราะความโกรธนอกจากทำร้ายจิตใจตัวเองยังทำร้ายบุคคลที่เคารพรัก

๒คิดถึงความดีของแม่
คุณมองให้ออกนะคะ แม่ดีกับคุณยังไง ใครที่อุ้มท้อง ยามคุณเจ็บป่วยใครเฝ้าดูแล ใครที่เลี้ยงดูจนคุณดูแลตัวเองได้

๓ความปรารถนาดี
คุณเป็นเด็กดี คุณตั้งใจเรียน คุณตั้งใจทำงานจุนเจือครอบครัว ส่งเงินเลี้ยงพ่อแม่ คุณทำขนาดนี้
แม่จะเกลียดคุณลงไหม ถ้ายังเกลียดเพิ่มความรวยของตัวเอง จุนเจือให้ท่านทั้งสองสุขสบาย
แล้วรอดูผลของความดีที่ทำให้คุณทั้งเจริญ และมีโอกาสได้ตอบแทนบุญคุณของท่านทั้งสอง

๔ความที่สัตว์มีกรรมเป็นของตน
กรรมที่คุณกระทำ จะทำความโกรธให้เกิดขึ้นในแม่ เมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว ตรองดูดีดีคุณควรทำไหม
สิ่งล่วงกระทำลงไปทั้งกาย วาจา ใจล้วนเป็นกรรมทั้งสิ้น ทราบอย่างนี้แล้วยังอยากล่วงอีกไหม

๕การใช้หนี้กรรม
กรรมในอดีตของคุณ แม่จึงไม่รักคุณ ขอให้คุณสบายใจกับการใช้หนี้กรรมได้เลย รู้จักพูดเมื่อควรพูด
ควรพูดด้วยการแสดงความเคารพรักเทอดทูนแม่ ทำใจให้ได้แบบนี้แล้วค่อยเปิดปากพูดกับแม่นะคะ

๖ความเป็นญาติ
คุณควรรู้ว่าสัตว์ทั้งหลายเกิดสืบต่อกันและกันในสังสารวัฏ กรรมที่ชาติก่อนคุณกระทำ
ไม่ต่างจากผลของวิบากที่คุณได้รับในชาตินี้ (ในอดีตแม่เป็นลูก ชาตินี้คุณเเป็นลูกเพื่อรับกรรมที่ตัวเองเคยทำ)
กรรมนั้นได้กลับมาชดใช้กันในชาตินี้ ให้สบายใจทุกครั้งที่มีโอกาสได้ชดเชยกรรมที่ตนกระทำไว้เอง

๗ความผิดพลาดของตน
ความโกรธของแม่เกิดขึ้นเพราะคุณ คุณได้กระทำบาปเพราะแม่

๘ควรพิจาณาทุกข์ที่ทำให้ตนเองขัดเคือง
เพราะความไม่รู้ คุณจึงเห็นทุกข์ของตนว่าเป็นนิวรณ์ ควรพิจารณาว่า ทุกข์คุณประสบเอง
ไม่ใช่แม่หรือบุคคลอื่นที่เป็นเหตุให้คุณเสียใจ หากคุณยังเอาตัวรอดไม่ได้ ให้ยิ้มปิดวาจาไม่ต่อปากคำ
แล้วเดินเลี่ยงออก อย่าปะทะเป็นการเพิ่มกรรมโดยไม่รู้ตัว เอาไว้อารมณ์เย็นลงค่อยสนทนากัน
เป็นการเอาตัวรอดชั่วคราว เอาไว้เจริญสติปัฏฐานได้ คุณจะดับอารมณ์ที่เข้ามาได้เร็วกว่านี้

๙พิจาณาธรรมชาติของอินทรีย์
การประสบสิ่งที่รัก กับสิ่งที่ไม่รัก เป็นเรื่องธรรมดาของอินทรีย์ เพราะแม่คุณจึงเกลียด
เพราะแม่คุณจึงขาดสติ เพราะแม่เป็นผู้กำเนิด เพราะแม่เลี้ยงดูคุณถึงเป็นคุณอยู่ทุกวันนี้

๑๐ความดับไปเพียงชั่วขณะของสภาพทั้งหลาย
แม่ประสบทุกข์เพราะความเกิด(ชาติ) สภาพ(ตัวแม่) ทั้งหมดนี้ดับไปในชั่วขณะจิตเดียว
คุณโกรธต่อสภาพใดในตัวแม่หรือ (จิตเกิดดับเร็วกว่ากระแสไฟสลับอีกนะคะ)

๑๑ขันธ์
ขันธ์ทำให้เกิดทุกข์ ถ้าแยกขันธ์๕ของแม่ออกเป็นส่วน คุณจะโกรธส่วนไหน หรือโกรธตรงที่ใด

๑๒สุญญตา
ความจริงที่ว่า ไม่สามารถพูดได้ลยว่าแม่นี้ทำให้เกิดทุกข์ หรือแม่นี้ประสบทุกข์ ไม่มีอะไรเลย

 

อ่านเรื่องของคุณแล้วรู้สึกเห็นใจมากค่ะ ภัทรก็เลี้ยงคุณแม่อยู่นะบอกได้เลยว่ามันเป็นเรื่องยากเย็นมากในแง่ของการปฎิบัติ เมื่อตอนเด็กๆแม่เคยรักภัทรมากที่สุดกว่าน้องสาวฝาแฝดสองคน จำได้เลยว่าตอนเป็นเด็กๆน้องๆเกลียดภัทรมากหาว่าแย่งความรักจากแม่ไปหมด แต่พอตอนนี้มาทุกคนเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้วจากที่แม่เคยรักเราแบบสุดชีีวิตแม่ก็เปลี่ยนมารักน้องสาวที่ไปทำงานเมืองนอก น้องอีกคนนึงฝาแฝดกับคนที่อยู่เมืองนอกเสียชีวิตไปนานแล้ว ที่แม่รักน้องสาวที่อยู่เมืองนอกเพราะเห็นเขาทำงานเงินเดือนเป็นแสนๆได้ไปอยู่อเมริกา อะไรต่ออะไรหลายอย่างภัทรก็ไม่ว่า แต่ภัทรอยู่กับแม่ต้องดูแลทุกอย่างเป็นหัวหน้าครอบครัวตั้งแต่ยันหาเงินจนล้างถ้วยล้างจาน คือทำทุกอย่างแม่ไม่ต้องทำไรเลย แต่เหมือนบางครั้งเราไม่มีความหมายความสำคัญ แม่อยู่บ้านเฉยๆไม่ทำไรก็ไม่เคยจะแบ่งเบาภาระไรเราเลยกลับมาจากทำงานทั้งเหนื่อยทั้งหนัก ก็ต้องมาดูเรื่องความสะอาดบ้านที่แกทำไว้เลอะเทอะช่วงเราไม่อยุ่

แต่ทุกวันนี้แม่ของภัทรเหมือนเด็กทำอะไรเลอะเทอะเปรอะเปื้อน บางทีเรามานั่งนึกน้อยใจลูกคนอื่นไม่เอา ถ้าแกไม่มีเราแกจะอยู่ยังไง สรุปแล้วคือภัทรต้องห้ามป่วยห้ามตาย เพราะแกคงไม่มีวันที่จะช่วยตัวเองได้ ตอนเช้าทำความสะอาดบ้านแล้วหุงหาอาหารไว้ให้เรียบร้อย เย็นกลับไปทุกอย่างรก เลอะ ไปหมด ภัทรก็มีโมโห มีว่าบ้าง บางทีก็นึกจบจากชาตินี้ก็ขออย่าได้กลับมาเป็นแม่ลูกกันอีก ภัทรรู้ว่าเขาเป็นเจ้ากรรมนายเวรของเรา รู้ว่าเมื่ออดีตชาติเราทำให้เขาน้ำตาตกมามาก ชาตินี้เขาก็เลยทำกับเราแบบนั้น รู้มานานแล้วเรื่องนี้ก็ถึงได้ก้มหน้าก้มตาชดใช้ให้หมดๆไป แต่บางทีด้วยความที่เราตัวคนเดียวเหนื่อยสายตัวแทบขาด พอมาเจอแม่ที่เป็นแบบนี้เราก็มีพูด มีว่า แต่ภัทรก็รู้ว่าทุกอย่างที่ภัทรบ่น ภัทรว่าไม่ใช่มาจากความอคติหรือเกลียดชัง ถึงแม้จะเป็นเจ้ากรรมนายเวรแต่เขาก็คือแม่ของเราๆก็น้อมรับ แต่ที่ต้องพูดเพราะอยากให้แกพัฒนาไม่ใช่ปล่อยตัวเองไปวันๆ อะไรก็ไม่ยอมทำ เดินได้ก็ไม่ยอมเดิม ข้าวปลาหาทานเองได้ก็ไม่ทำซะงั้น แต่ถ้าป่วยอันนี้เราเข้าใจว่าเราต้องดูแล แต่เวลาที่แกดีๆเราก็อยากให้แกทำไรบ้าง เพื่อจะได้มีคุณภาพชีวิต ได้ออกกำลังกายไปในตัว ภัทรไม่เกลียดแกหรอก ถึงแม้บางครั้งอารมณ์โกรธ โมโห จะรุนแรงก็เพราะแค่เราเหนื่อยแต่ใจลึกๆก็ไม่ได้เกลียดโกรธอะไร ติเพื่อก่อ อยากเห็นแกเป็นคนแก่ที่มีคุณภาพ เหมือนที่ภัทรเห็นคนแก่บ้านนอกหลายๆคนที่เขายังทำอะไรต่ออะไรได้ด้วยตัวเอง ถึงกระทั่งผ่าฝืนหุงข้าว หา้ข้าว อยากให้แม่เป็นแบบนั้น ไม่ใช่อยู่ไปวันๆนอนดูแต่ทีวี กินข้าว แล้วก็นอน ชีวิตมีอยู่แค่นี้จริงๆ

ความกตัญญูรู้คุณเราต้องไม่ลืมค่ะ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรกับเราเขาก็เป็นคนเบ่งคุณออกมายกเว้นเสียแต่ว่าคุณเป็นลูกที่เขาเก็บมาเลี้ยง ถึงแม้เป็นเช่นนั้นเรายังต้องสำนึกรู้คุณเพราะถ้าไม่มีเขาคุณก็อาจจะไม่รอดมาถึงทุกวันนี้ ไม่ต้องคิดไรมากนะค่ะ แล้วอย่าน้อยใจตัวเอง เรื่องของความรักมันต้องมาจากหัวใจ บังคับกันไม่ได้ ไม่ต้องไปร้องหาความรักจากคนที่เขาไม่ได้รักเรา แต่จงรักตัวเองให้เป็น และรู้ไว้เสมอว่าต่อให้เขาไม่รักเรา ความเป็นลูกของเราก็ยังต้องทำหน้าที่อยู่ อะไรที่ทำให้เขาได้บ้างก็ทำๆไปเถอะค่ะ ทุกอย่างมันถูกกำหนดด้วยกรรม แม่ภัทรตอนเล็กๆแกก็สอนให้ภัทรเห็นในเรื่องไม่ดีหลายๆอย่าง จนภัทรเดินตามสเต็ปแก จนเรามานั่งนึกถึงอดีตที่ผ่านมาว่าที่เราผิดซ้ำซากเพราะเราได้รับถ่ายทอดมาจากแม่เต็มๆ ยังไงเสียก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณผ่านความคิดไปได้ ปล่อยวางค่ะ แล้วก็คิดซะว่าเราเกิดมาเพื่อที่จะใช้เขา ใช้ให้หมดจะได้หมดหนี้เวรหนี้กรรมกัน ชาติหน้าฉันท์ใดจะได้ไม่ต้องมาเป็นแบบนี้อีก

 

ถามว่าควรโกรธมั้ย? ไม่ควร บาปมั้ย? ผมพูดได้ไม่เต็มปาก แต่ที่รู้ๆคนประเภทนี้ ผมเรียกเค้าว่าแม่ได้ไม่เต็มปาก เพราะ"แม่" คือคนที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อลูก"แม่"จะไม่ทิ้งลูกไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่ก็เนอะก็ถือว่าให้กำเนิดเรามาก็ช่วยๆเค้าหน่อยละกันนะครับ

สิ่งที่คุณควรทำหมั่นแผ่เมตตาให้แม่ และอภัยให้แม่บ้าง อย่าไปยึดติดเดี๋ยวจะติดไปถึงชาติหน้า


พุทธองค์ทรงเมตตาคุณเสมอ

อามีทอฝอ^^

 

เรียน คุณ จขกท ผม

ผมมีความเห็นไม่เหมือนกับเพื่อน ๆของคนอื่น ๆที่มีความเห็นอีกแบบน่ะ
ผมว่าคุณมีสิทธิ์ที่เกลียดแม่ แต่แค่ไม่มีสิทธิ์ไปทำร้ายแค่นั้น
เพราะผมคิดว่าอ้างแต่เรื่องกรรมตลอด คงได้รับกรรมตลอด แต่ถ้าเราตัดกรรมไม่ไปสนใจเราทำหน้าที่ของเรา คนที่ไม่เคยเห็นคุณค่าเรา ทำไมเราต้องสนใจด้วย สนใจเราตอนที่เค้าลำบาก ผมไม่ได้สอนให้ใครอกตัญญ แต่คนไหนที่ดีกับเรามีบุญคุณก็ต้องทดแทน แต่ถ้าไม่ ก็ไม่จำเป็น แล้วยิ่งพ่อแม่ พ่อแม่สร้างลูกขึ้นเพื่อมาเป็นหลักประกันสังคมของตนเองเหรอ ฝันไปเหอะ สำรับผม การที่จะเป็นพ่อแม่คน ควรให้ความรักกับลูก ๆโดยไม่มีข้อแม้ เพราะอะไร ไม่มีใครบังคับให้คนสร้างคนหนึ่งขึ้นมา แต่ถ้าเต็มที่จะสร้างคนคนนึงขึ้้นมาก็ต้องมีความรับผิดชอบรักลูกจริงๆ แต่ไม่ได้หวังผลอะไรต่อไปในอนาคต
ซึ่งปัญหาบ้านเรามีเยอะมาก ๆแบบนี้ แล้วก็สอนกันผิด ๆ ต้องตอบแทนพ่อแม่ ถูกต้องตอบแทน แต่ถ้าถูกเลี้ยงขึ้นมาเพื่อวัตถุประสงค์บางอย่างล่ะ เพื่อรับประกันว่าตัวเองตอนแก่จะไม่ลำบากมีคนเลี้ยง แบบนี้ก็แย่เต็มทนแล้ว
อย่างนึงที่ระบบฝรั่งมันดีกว่าบ้านเรา อย่างน้อยพ่อแม่ฝรั่งรักลูกแบบไม่มีเงื่อนไข เพราะถ้าลูกโตไปแล้วก็รับผิดชอบตนเองให้ดีที่สุด ไม่ได้มาทวงบุญคุญกันแบบนี้ มันก็ไม่จบไม่สิ้นไม่มีที่สิ้นสุด ถ้าหยุดวงจรระบบทวงบุญคุญแอบแฝง สังคมมันจะดีขึ้นแน่นอน
ใครอยากแย้งก็แย้งความคิดผม ก็แย้งไป แต่ผมคนนึงคงไม่เล่นบท ต้องมารับใช้บุญคุญแอบแฝงนี้ต่อไป ผมเองก็มีปัญหาแบบ จขกท
แต่ผมก็รับไม่ได้เช่นกันที่มาทวงบุญคุญ เพราะสร้างเราขึ้นเมาเพื่อมาทวงบุญคุญ ผมจะหยุดกรรมไว้แค่ชาตินี้ ส่วนถ้าใครคิดว่าลูกเราจะทำแบนี้กับเรา ผมว่าไม่แน่นอน เพราะผมจะเลี้ยงลูกต่างจากระบบทวงบุญคุณ เพราะผมจะไม่เลี้ยงลูกแบบมีเงื่อนไข
ผมใหความรักที่แท้จริง สอนให้แค่เป็นคนดีของสังคม และสามารถช่วยเหลือตนเองได้ในสังคม ไม่เอาเปรียบผู้อื่น ก็เพียงพอแล้ว ผมเองไม่ได้มานั่งคาดหวังว่าลูก ๆต้องมาเลี้ยง ชีวิตคนเราไม่ได้ยืนมากหรอก ก็แค่ตาย แต่ลูก ๆสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้ไม่ลำบาก ผมก็ตายตาหลับสบายใจ ไม่ต้องมานั่งคาดหวังให้ลูกมาเลี้ยง
ลูกก็คืนคน ไม่ไช่สัตว์ หรือ ทาส มีความรู้สึก เลี้ยงลูกเพื่อหวังผล ก็ไม่ได้ต่างจากสร้างทาสมารับใช้