พระโพธิสัตว์พญาช้างนาฬาคิรี(ธนปาล)พระพุทธเจ้าในอนาคต

..........กลับมาแล้วครับ"น้องชาย".........

 

............ข้อมูลที่ผมได้เขียนต่อจากตอนที่ 11 เขียนเพื่อวิเคราะห์เปรียบเทียบ

และส่งข้อความออกไป...เวปก็ล่มทันที...."ข้อมูลเดิมจึงหายหมด"

............การโพสของผมส่วนใหญ่....เขียนเดี๋ยวนั้นโพสเดี๋ยวนั้นทันที...

............ดังนั้น..จึงต้องขอเวลารวบรวม.....จดจำสิ่งที่โพสแล้วหายไปกลับมา

ก่อนครับ

............ต้องขออภัยท่านผู้มีเกียรติที่ติดตามอ่านกระทู้นี้เป็นอย่างสูงครับ....

 

ขอบารมีพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ พระอริยะทุกพระองค์ พระโพธิสัตย์ทุกพระองค์โดยมีบุญบารมีของหลวงปู่ดู่และหลวงปู่ทวดเป็นที่สุดช่วยดลบันดาลให้จิตข้าพเจ้าฝากกระแสจิตไว้กับบุญบารมีของผู้ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องราวในกระทู้ บุญบารมีผู้โพสกระทู้ บุญบารมีผู้อ่านกระทู้ และบุญบารมีผู้ตอบกระทู้ ข้าพเจ้าอยากมีส่วนร่วมกับบุญบารมีของพวกท่านทั้งบุญบารมีในอดีต ปัจจุบัน และอนาคตนับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป
พุทธังอนันตัง ธัมมังจักรวาลัง สังฆังนิพพานัง ปัจจะโยโหตุ

 

........น้อมรับครับ.....ขอให้ท่านเจริญในธรรม..และมีบุญบารมียิ่ง ๆ

ขึ้นไปครับ..........

 

นิยายรักของฉันความทรงจำของฉันเพื่อเธอ
................ตอนที่ 41 หลวงปู่ศุข เมืองชัยนาท...............


....................ผมขอตัดตอนนำเสนอนิยายเกี่ยวกับหลวงปู่ศุขสักสองตอน ก่อนจะ

เขียนเรื่องที่ค้างไว้ครับ

....................เมืองชัยนาท ปีพุทธศักราช 2461 อยู่ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระ

มงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 6 วัดอู่ทองคลองมะขามเฒ่า ตั้งอยู่บนฝั่งตะวันตกของแม่

น้ำเจ้าพระยา

....................บริเวณฝั่งตะวันตกมีคลองแยกจากแม่น้ำเจ้าพระยาอันเป็นจุดเริ่มต้นของ

แม่น้ำท่าจีน พระภิกษุชราอายุราวประมาณ 70 ปี นามว่า "หลวงปู่ศุข" เป็นเจ้าอาวาส

ปกครองดูแลวัดอยู่ ซึ่งท่านเป็นพระอาจารย์ของกรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ พระราช

โอรสในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 5 และยังเป็นพระเชษฐาของ

พระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชการลที่ 6 แต่ต่างพระมารดากัน

....................ก่อนที่หลวงปู่ศุขจะมาอยู่วัดนี้ท่านเคยออกธุดงค์ปฏิบัติธรรม และออก

ศึกษาวิชาความรู้ทางไสยเวทย์จนแตกฉาน ความเป็นพระภิกษุสงฆ์ที่ทรงศีลและมุ่งมั่นสั่ง

สอนผู้คนตามแนวทางพุทธศาสนาของหลวงปู่ทำให้ทุกวันพระ ท่านจะต้องนั่งธรรมมาส

เทศน์โปรดญาติโยมเป็นประจำ และวันธรรมดาก็มุ่งสั่งสอนผู้คนด้วยถ้อยคำปริศนาทาง

ธรรม ที่ท่านพิจารณาแล้วเห็นว่า คนผู้นั้นพอมีปัญญารับฟังธรรมท่านได้ และในอีกทาง

หนึ่งท่านพิจารณาเห็นว่าผู้ใดพอมีวาสนาบารมีจะรับความรู้ทางอาคมหรือไสยเวทย์ได้

ท่านก็จะมุ่งมั่นในการสั่งสอนโดยไม่ย่อท้อ เช่น เสด็จกรมหลวงชุมพรเตอุดมศักดิ์

....................ความเป็นอาจารย์และศิษย์ของหลวงปู่ศุขและเสด็จกรมหลวงชุมพรเขต

อุดมศักดิ์เป็นความยิ่งใหญ่อันงดงามตระการตาทางจิตใจของผู้คนอย่างที่ไม่มีอาจารย์และ

ศิษย์ผู้ใดจะเทียบเทียมเท่าในยุคสมัยนั้น จึงได้เกิดการเล่าขานสืบทอดกันต่อมาให้เป็น

ภาพที่คนรุ่นหลังได้รู้จักความรักอันยิ่งใหญ่ระหว่างอาจารย์และศิษย์คู่นี้บนแผ่นดินสยาม.

 

....................ภายในวัด มีศิษย์หลวงปู่อยู่สองคน คนแรกคือ "บุญนำ" เป็นลูกชาย

คนเล็กของผู้ใหญ่บุญชูซึ่งเสียชีวิตไปแล้ว ผู้ใหญ่บุญชูได้นำบุญนำมาฝากหลวงปู่ให้ช่วย

เหลือรับใช้หลวงปู่ตั้งแต่อายุ 8 ขวบ ...จนบัดนี้บุญนำอายุราว 11 ขวบ เขาเป็นเด็กผิว

ขาวเหลือง คิ้วดกดำ หัวโหนกทุย ตัวล่ำ ...เพราะบุญนำมาอยู่กับหลวงปู่ ทำให้

เพื่อนวัยเดียวกันคือ "สมพงษ์" ต้องเตร่มาหาที่วัดเป็นประจำ และในที่สุดเขาทั้งคู่ก็ร่วม

กันรับใช้หลวงปู่ สมพงษ์ผิวขาวแกมน้ำตาล หูกาง รูปร่างต่ำกว่าบุญนำเล็กน้อย

....................วันพระภายในวัดอู่ทองคลองมะขามเฒ่าวันหนึ่ง หลวงปู่ศุขขึ้นั่งธรรม

มาสเทศน์ให้ญาติโยมที่มาทำบุญรับฟังในช่วงสาย ๆ จับความได้ตอนหนึ่งว่า

........................"หัวใจของพระพุทธศาสนาที่ชาวพุทธและบรรพชนของเราสืบทอด

กันต่อ ๆ มา ก็คือ การละเว้นความชั่ว ทำความดี และทำใจให้บริสุทธิ์ ซึ่งเมื่อ

ประมวลพิจารณาดูแล้ว คำสั่งสอนเช่นนี้เป็นแนวทางแห่งความสงบร่มเย็น อันทำให้

เห็นว่าพระพุทธองค์ทรงเล็งเห็นการเป็นอยู่ด้วยความร่มเย็นมีค่ายิ่งใหญ่กว่าการเป็นอยู่

อย่างอื่นทั้งมวลในโลกนี้ เมื่อพวกโยมได้มาฟังธรรมและมารักษาศีลในวันพระนี้ ขึ้นชื่อ

ว่ามาหาความสงบร่มเย็นอันเป็นหัวใจของพระพุทธศาสนาอย่างแท้จริง แม้จะเป็นเพียง

ข้อปฏิบัติเบื้องต้น แต่มันก็ตรึงหัวใจของเราให้พบความสุขได้ เพราะฉะนั้นพวกเราจง

พากันตั้งใจประพฤติปฏิบัติเข้าไว้ การกระทำของพวกโยมจะซึมซาบไปยังลูกหลานผู้

เคารพตั้งมั่นในคำสอนของพวกโยมเอง โดยไม่ต้องพร่ำสอนพวกเขา"

....................ในขณะที่หลวงปู่กำลังเทศน์อยู่บนศาลา บุญนำและสมพงษ์ได้เตรียม

เรือลำหนึ่งไว้ที่ท่านน้ำหน้าวัด เพื่อรอหลวงปู่ข้ามฟากไป"วัดธรรมามูล" ซึ่งอยู่ฝั่งตะวัน

ออกของแม่น้ำเจ้าพระยา โดยวัดดังกล่าวเป็นที่ประดิษฐานของ"องค์หลวงพ่อธรรมจักร

พระพุทธรูปเนื้อไม้ซึ่งลอยมาตามแม่น้ำเจ้าพระยา ชาวบ้านจึงอัญเชิญท่านขึ้นไว้ ณ วัด

ธรรมมามูล.

 

.....................สมพงษ์ได้เอ่ยถามบุญนำด้วยความสงสัย "ทำไมทุกวันพระหลวงปู่

ต้องให้เราพายเรือไปส่งที่วัดธรรมามูลวะ"

....................."นี่มึงไม่รู้จริง ๆ เหรอ" บุญนำย้อนถามกลัวตอบในสิ่งที่เพื่อนรู้แล้ว

....................."กูไม่รู้จริง ๆ ถ้ากูรูจะถามมึงหรือ"

....................."หลวงปู่ท่านไปสวดมนต์ที่หน้าหลวงพ่อธรรมจักร"

....................."แล้วท่านไปสวดทำไม"

....................."หลวงปู่บอกว่า หลวงพ่อธรรมจักรท่านศักดิ์สิทธิ์และมีเทวดารักษา

อยู่ ท่านไปสวดขอพรให้องค์ท่านปกปักรักษาดูแลคนเมืองชัยนาท"

....................."มึงฟังจากหลวงปู่บอกเองหรือเดาเอาวะ"

....................."เต็มสองหูกูเลย ตอนกูมาอยู่ใหม่โดยที่ไม่มีมึง กูก็พายเรือไปสอง

คนกับหลวงปู่ กูพายแทบไม่ไหว หลวงปู่ท่านก็พูดให้กำลังใจว่า กูกำลังทำความดีไม่

ควรย่อท้อ และกูก็กำลังพาหลวงปู่ไปทำความดี เพราะหลวงปู่จะไปขอพรองค์หลวงพ่อ

ธรรมจักรให้คุ้มครองคนเมืองชัยนาท และเมืองชัยนาทให้อยู่ร่มเย็นเป็นสุข"

..................สมพงษ์ขมวดคิ้วเหมือนนึกอะไรออกแล้วจึงถามด้วยเสียงที่ดังขึ้น

....................."เออ....ตอนที่มึงมาอยู่กับหลวงปู่ตอนแรก หลวงปู่สอนเวทย์มนต์

อาคมอะไรให้มึงบ้างวะ"

....................."ไอ้บ้า...มึงคิดว่าหลวงปู่จะสอนให้ใครได้ง่าย ๆหรือ"

....................."ทำไมวะ"

....................."หลวงปู่บอกว่าคนจะเรียนอาคม ต้องมีบารมีมาทางนี้ หลวงปู่จึงจะ

สอนให้ อย่างมึงกับกู ไม่มีทางที่หลวงปู่จะสอนให้"

....................."เพราะอะไร"

....................."..หลวงปู่บอกเด็กเล็กไม่มีความตั้งมั่น เพราะความคิดยังอ่อนอยู่

บารมีไม่เกิด"

....................."แล้วที่หลวงปู่สอนให้เสด็จท่าน ก็แสดงว่าพระองค์ท่านบารมีทาง

อาคมสูงอย่างงั้นหรือ" สมพงษ์หมายถึงเสด็จกรมหลวงชุมพรฯ

....................."หลวงปู่บอกพระองค์ท่านมีความตั้งใจเด็ดเดี่ยว เดินหน้าแล้วไม่มี

ถอย เรียนอะไรก็สำเร็จ"

....................."ถ้าจะจริงของมึง" สมพงษ์พยักหน้ารับกับบุญนำเป็นคำพูดสุดท้าย

ก่อนจะเหลือบมองไปเห็นหลวงปู่เดินมาที่ท่าน้ำ

 

...............ภาพที่ 1...ตามภาพถ่ายแลเห็นกระแสน้ำด้านซ้ายมือ คือ..แม่น้ำเจ้า

พระยา......แม่น้ำเจ้าพระยาจะไหลลงมาทางทิศใต้...จะมาปะทะกับฝั่งตลิ่งด้าน

ทิศตะวันตกของแม่น้ำเจ้าพระยาตามภาพ......แล้วไหลเข้าปากคลองด้านซ้ายมือ

ตามภาพที่มีสะพานข้าม.."ปากคลองนี้" ....คือ "ต้นแม่น้ำท่าจีนหรือปากแม่น้ำท่า

จีน" ภาพนี้อยู่ด้านทิศเหนือของ"วัดปากคลองมะขามเฒ่า" ซึ่งแต่เดิมเรียกว่า"วัด

อู่ทองคลองมะขามเฒ่า"ครับ.

 

...................ภาพที่ 2 ภาพนี้คือ.."เขาธรรมมามูล" จะปรากฏวัดเขาธรรมามูล

ตั้งอยู่บนไหล่เขา.....เขาธรรมามูลจะตั้งอยู่ฝั่งทิศตะวันออกของแม่น้ำเจ้าพระยา

ภาพนี้ถ่าย.....บนสะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาบริเวณฝั่งตะวันตกครับ.

....................ภาพที่ 3 คือภาพขององค์"หลวงพ่อธรรมจักร" พระพุทธรูปไม้ที่

ลอยมาตามแม่น้ำเจ้าพระยา.....แล้วชาวบ้านอันเชิญขึ้นประดิษฐานที่.....วัดเขา

ธรรมามูล ..เป็นพระพุทธรูปที่"หลวงปู่ศุขให้ความเคารพนับถือมาก"

 

.....................ภาพที่ 4 ถ่ายภาพจากหน้าวัดปากคลองมะขามเฒ่าไปที่.....

เขาธรรมามูล......จะแลเห็นแม่น้ำเจ้าพระยาโค้งไปมาครับ.

 

.....................เรือลำน้อยแล่นไหลไปตามสายน้ำเจ้าพระยา มุ่งหน้าไปทางทิศใต้

เป้าหมายคือ "วัดธรรมามูล" โดยมีสมพงษ์พายอยู่หัวเรือ และบุญนำพายอยู่ท้ายเรือ

ส่วนหลวงปู่ศุขนั่งอยู่กลางลำ

.....................หลวงปู่มองดูเรือที่นั่งมาพุ่งฉิวไปตามกระแสน้ำ ท่านมองดูสมพงษ์ที่

กำลังพายอยู่หัวเรือ และจึงหันกลับไปดูบุญนำ ก็เห็นทั้งคู่จวงพายลงน้ำอย่างพร้อม

เพรียงกัน

.....................หลวงปู่คิดธรรมและคติบางอย่างที่จะสั่งสอนศิษย์ทั้งสองจึงได้เอ่ยขึ้น

........................"พวกเอ็งสองคนพายเรือตามน้ำไหล กับ พายทวนน้ำอย่างไหนมัน

สบายกว่ากัน"

.....................คำถามของหลวงปู่ทำให้สมพงษ์ที่กำลังพายอยู่หัวเรือ นึกขันขึ้นมา

ในใจที่เหตุใดคำถามของหลวงปู่จึงง่ายนัก ใครฟังก็ตอบได้ มันจึงโบ้ยไปทางบุญนำ

ทันที

.........................."หลวงปู่ ข้าว่าบุญนำมันตอบหลวงปู่ได้นะ"

.....................บุญนำปล่อยหัวเราะออกมาอย่างดัง แล้วจึงโต้เพื่อนกลับทันที

.........................."อ้าว...ไอ้พงษ์มึงวอนเสียแล้ว หลวงปู่ท่านหันหน้าไปทางมึง

แสดงว่าท่านถามมึง มึงต้องตอบ หรือมึงตอบไม่ได้"

.....................หลวงปู่เห็นศิษย์ทั้งสองทำเป็นเล่น จึงย้ำคำถามเดิมอย่างเสียงดัง

แกมดุอีกครั้ง

.........................."ข้าถามพวกเอ็งสองคนนั่นแหละ"

.........................."พายเรือตามน้ำไหลสบายกว่าครับหลวงปู่" บุญนำและสมพงษ์

ประสานเสียงตอบ

.........................."แล้วมันเป็นเพราะเหตุใดกันเล่า" หลวงปู่ถามต่อ

.........................."โธ่...หลวงปู่ ก็มันมีกระแสน้ำช่วย เราก็ไม่ต้องออกแรงพาย

มากมันก็ไม่ต้องเหนื่อยมาก ขนาดไม่ต้องพาย มันยังไปถึงที่ได้ เพียงแต่เราถือพาย

คัดให้ตรงทางเท่านั้น กระแสน้ำก็พาเราไปเอง" บุญนำอธิบาย

.....................หลวงปู่พยักหน้ารับว่าถูกตามที่บุญนำอธิบาย แล้วท่านก็เริ่มชึ้ทาง

สอนให้ศิษย์ทั้งสองฟังในทันทีตามที่ท่านคิดไว้

............................"ถูกต้อง...พวกเอ็งทั้งสองจงจดจำไว้ เส้นทางใดที่เราไปแล้ว

มีคนช่วยเหลือเราอยู่ มันเป็นเส้นทางที่ค่อนข้างสบาย ไม่เหนื่อยและถึงที่หมายเร็ว

เหมือนกับที่พวกเอ็งพายเรือตามน้ำไหล ไม่ว่าพวกเอ็งจะประกอบอาชีพรับราชการ พ่อค้า

หรืองานใด ๆ ถ้ามันมีคนช่วยเหลือเสียอย่างเดียว พวกเอ็งก็ไม่ต้องเหนื่อยมาก และ

ถึงที่หมายโดยเร็ว ก้าวหน้าอย่างไม่หยุดหย่อน........คนที่จะเต็มใจช่วยเหลือเราได้ก็

เห็นมีแต่"มิตรแท้เท่านั้น".......ไม่ว่าเป็นเจ้านายเราหรือลูกน้องหรือเพื่อนเรา .....ถ้า

ลงว่าเขาได้เป็นมิตรแท้ของเราแล้ว....เขาจะช่วยเราเอง......ที่เป็นเจ้านายเราก็ช่วยดึง

เพราะอยู่ที่สูงกว่า......ที่เป็นลูกน้องก็ช่วยดันเพราะอยู่ที่ต่ำกว่า....ที่เป็นเพื่อนระดับเดียว

กันก็ช่วยประคองช่วยพยุง.......อย่างนี้ชีวิตที่มีมิตรแท้มันจะตกต่ำไปได้อย่างไร เพราะ

ฉะนั้นพวกเอ็งสองคน ถ้าไปอยู่ถิ่นใดจงหามิตรแท้ไว้ให้ได้ มันคือสิ่งที่ผลักดันพวกเอ็ง

ให้ก้าวหน้าและคุ้มครองพวกเอ็งให้อยู่รอดปลอดภัย"

....................บุญนำและสมพงษ์นั่งพายเรือไปพร้อมกับตั้งใจฟังอย่างสงบ ทั้งสอง

พิจารณาตามคำของหลวงปู่ ซึ่งแม้ตัวเองจะมีอายุเพียง 11 ขวบ แต่คำพูดง่าย ๆ ที่มี

ความหมายเช่นนี้ทำให้เขามองเห็นความจริงตามคำหลวงปู่ สมพงษ์หันหลังกลับมาหา

หลวงปู่ช้า ๆ แล้วถามหลวงปู่อย่างตั้งใจ

 

........................."แล้วพายเรือทวนน้ำ...มันมีความหมายอย่างไรขอรับหลวงปู่"

........................."ข้อนี้..ข้าจะให้พวกเอ็งหาความหมายเอาเอง คืนนี้ข้าจะค้างอยู่

ที่วัดธรรมามูล ตอนขากลับพวกเอ็งทั้งสองพายเรือกันกลับสองคน พวกเอ็งจงใช้

กำลังพายเรือทวนน้ำกลับวัดอย่างเต็มแรง สิ้นแรงเมื่อไร จงหยุดคิดพิจารณาเอา ถ้าไม่

รู้ค่อยมาถามข้า"

.........................."อ้าว...ทำไมหลวงปู่ไม่กลับวัดขอรับ" บุญนำแย้งขึ้นด้วยสงสัย

.........................."ข้ามีธุระ...จะดูช่างที่นี่เขาแกะทำแม่พิมพ์เหรียญหลวงพ่อ

ธรรมจักรแล้วข้าจะปลุกเสกแม่พิมพ์ เจ้าอาวาสวัดธรรมามูลท่านอย่างให้ข้าช่วยสร้าง

เหรียญหลวงพ่อธรรมจักรรุ่นแรก เพื่อไว้แจกญาติโยมที่เขามำทำบุญ ข้าจะต้อง

อาราธนาบอกกล่าวหลวงพ่อธรรมจักรท่าน และยังต้องบอกกล่าวเทวดาที่รักษาองค์ท่าน

ให้อนุญาต เพื่อให้เหรียญนี้เมื่อสร้างขึ้นมาจะได้มีความศักดิ์สิทธิ์ พูดไปพวกเอ็งก็

ไม่เข้าใจ"

.........................."แล้วพรุ่งนี้.หลวงปู่จะกลับมาบิณฑบาตเช้าอย่างไร" สมพงษ์เอ่ย

.........................."พรุ่งนี้...มันเป็นเรื่องของอนาคต..มันไม่แน่นอน..พวกเอ็งอย่าง

สร้างนิสัยการกำหนดเหตุการณ์ในอนาคตให้มั่น...เพราะหากทำไม่ได้มันจะเสียสัจจะ"

....................เรือของหลวงปู่ศุขจอดเทียบท่าน้ำหน้าวัดธรรมมามูลตอนเที่ยงวัน

หลวงปู่ศุขเดินขึ้นตลิ่งโดยมีบุญนำถือยามพระเดินตามข้างหลัง ในขณะที่สมพงษ์นั่งเฝ้า

เรืออยู่ พลางบุญนำคิดอะไรขึ้นมาได้...จึงหันกลับหลังไปทางสมพงษ์และตะโกนขึ้น

อย่างดัง

.........................."เฮ้ยไอ้พงษ์...มึงไม่ขึ้นตามมาดูช่างเขาแกะแม่พิมพ์เหรียญหลวง

พ่อธรรมจักรก่อนหรือ...รุ่นแรกเชียวนะมึง ดังระเบิดแน่"

.....................คำชวนของบุญนำได้ผล...ซึ่งปกติสมพงษ์จะไม่ค่อยเดินขึ้นวัดธรรมา

มูล เพราะวัดดังกล่าวตั้งอยู่บนไหล่เขา และองค์หลวงพ่อธรรมจักรก็ถูกประดิษฐานไว้ใน

วิหารที่ไหล่เขานั้น....การเดินขึ้นตลิ่งและเดินขึ้นไหล่เขาย่อมต้องเหน็ดเหนื่อยกว่าเดินบน

ทางเรียบ สมพงษ์จึงเลือกเอาการอยู่เฝ้าเรือดีกว่า.......แต่ครั้งนี้ทั้งบุญนำและสมพงษ์ไม่

เคยเห็นการแกะแม่พิมพ์ทำเหรียญมาก่อน มันจึงดูเป็นสิ่งแปลกใหม่ของทั้งคู่ที่อยากรู้

อยากเห็น.......สมพงษ์จึงกระโดดขึ้นตลิ่งวิ่งตามบุญนำไปทันที

....................หน้าวิหารหลวงพ่อธรรมจักร มีช่างชราอายุราว 60 ปี ผมดำแซมขาว

ทั้งหัวกำลังนั่งมองดูองค์หลวงพ่อธรรมจักร ซึ่งองค์ท่านมีพุทธลักษณะยืนสูงราว 4.50

เมตร พระหัตถ์ขวายกขึ้นแบออก ใจกลางพระหัตถ์มีรูปกงจักรติดอยู่ พระพักตร์ของ

ท่านดูงดงามเย็นสบายตา เหตุเพราะท่านมีกงจักรอยู่ที่ฝ่าพระหีตถ์ ผู้คนจึงเรียกพระ

นามท่านว่า "หลวงพ่อธรรมจักร" .........ช่างมองไปพร้อมกับก้มลงใช้เหล็กสกัดแกะแม่

พิมพ์เหล็กที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหน้า ข้าง ๆของช่างมีพระลูกวัดอยู่สองรูปยืนสังเกตการณ์

อยู่ พร้อมกับศิษย์วัดธรรมามูลวัยเดียวกับบุญนำและสมพงษ์อีก 2 คน คือ "นิมิต" กับ

"ปราโมทย์" ซึ่งทั้งคู่ต่างรู้จักมักคุ้นกับ บุญนำและสมพงษ์เป็นอย่างดี ด้วยศิษย์สองวัดนี้

ไปมาหาสู่กันบ่อยเมื่อตอนตามพระอาจารย์ไปเยี่ยมเยียนที่วัดของแต่ละฝ่าย....นิมิตนั้นรูป

ร่างผอมขาวสูง ส่วนปราโมทย์นั้นตัวเตี้ยและผิวดำสนิทเวลายิ้มที ฟันสีขาวตัดกับสี

ผิวอย่างงดงามชวนหัวเราะ

...................หลวงปู่เดินมาทางช่าง ทำให้ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นต่างเปลี่ยนอิริยาบถ

เป็นนั่งคุกเข่าพนมมือไหว้ทันที หลวงปู่ก้มมองดูแม่พิมพ์ที่ช่างแกะขึ้นแล้วจึงเอ่ยถามพระ

ทั้งสองรูป

 

............................"ท่านเจ้าอาวาสอยู่ไหนหรือพระ"

............................"อยู่ที่กุฏิกำลังรอหลวงปู่อยู่ขอรับ" พระรูปหนึ่งตอบ

....................หลวงปู่พยักหน้าแล้วหันมาทางบุญนำ พลางเอ่ยขึ้น ก่อนเดินจากไปที่

กุฏิเจ้าอาวาส

............................"พวกเอ็งสองคนจะกลับก่อนเลยก็ได้นะ.."

....................ลับหลังหลวงปู่ไป ปราโมทย์ส่งยิ้มฟันสีขาว พร้อมกับดวงตาที่หยีให้

กับเพื่อนต่างวัด และเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

............................"วันนี้ขึ้นมาบนเขาได้นะไอ้พงษ์ ทุกทีกูเห็นนั่งขี้เกียจหลัง

ยาวอยู่บนเรือ"

............................"อ้าว...ไอ้นี่หาเรื่องด่ากระทบกูหรือมึง...เดี๋ยวก็ถูกเตะหรอก"

สมพงษ์พูดพลางหัวร่อพลางที่ปราโมทย์พูดแทงใจดำ

............................"เฮ้ย...มิต มีกับข้าวกับขนมอะไรเหลือบ้างวะ เอามาให้กูกิน

ก่อน" บุญนำเอ่ยขอด้วยกำลังหิว

............................"เออ..พวกกูก็ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเหมือนกัน พวกมึงตามกูไป

ที่โรงครัวเลย"

....................แล้วทั้งสี่ก็เดินไปจัดแจงบรรทุกอาหารลงสู่กระเพาะที่โรงครัว ก่อนที่

จะออกมาดูช่างแกะแม่พิมพ์เหรียญต่อไป

....................แม่พิมพ์เหรียญหลวงพ่อธรรมจักรรุ่นแรกที่ช่างแกะขึ้นใน ปี พ.ศ.2461

นี้ เป็นรูปอาร์มยาว มีรูปหลวงพ่อธรรมจักรยืนอยู่กลางเหรียญ ด้านหลังเป็นอักขระขอม

แปลได้ความว่า "พระธรรมจักร"

....................ประมาณบ่ายสองโมง มีพระเดินออกมาหาบุญนำกับสมพงษ์ แล้วเอ่ย

ขึ้น

..........................."นี่เจ้าสองคน หลวงปู่ให้ไปเอากระถางต้นว่านสองกระถางที่

เชิงเขาเอาขึ้นเรือไปด้วย แล้วให้กลับวัดเลย"

....................คำพูดของพระ ทำให้ศิษย์ต่างวัดต้องแยกกัน ปราโมทย์กับนิมิตจึง

ได้ลงไปยกกระถางไปส่งให้เพื่อนที่เรือ ปราโมทย์เอ่ยเตือนเพื่อนไม่ให้ลืมเรื่องที่คุยกัน

ที่โรงครัว

..........................."ไอ้พงษ์...มึงอย่าลืมวันพระหน้านะโว้ย...อย่าลืมว่ามึงต้องตัด

ง่ามไม้หนังสติ๊กมาให้กู อย่าลืมเชียวนะมึง"

..........................."เออน่า...ไอ้มืดย้ำจัง" สมพงษ์เปลี่ยนไปเรียกลักษณะเด่นของ

เพื่อน

..........................."เอ้ย...กูปราโมทย์โว้ย....ไอ้หูกาง...ไม่ใช่ไอ้มืด" ปราโมทย์

โต้กลับด้วยไม่ยอมแพ้

....................เสียงโต้เถียงก่อนจาก..ทำให้ทั้งสี่หัวเราะขบขันสนุกสนาน

....................เรือลำน้อยถูกพายข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาจากฝั่งตะวันออกเฉียงมาทางฝั่ง

ตะวันตกก่อน แล้วเมื่อเรืออยู่ห่างชายฝั่งทิศตะวันตกราว 6 เมตร บุญนำกับสมพงษ์ก็เริ่ม

พายตามคำสั่งของหลวงปู่ที่สั่งไว้ก่อนหน้านี้ทันที

 

..................ภาพนี้.....ถ่ายบนไหล่เขาวัดธรรมามูล....บริเวณหน้าโบสถ์ไปทาง

วัดปากคลองมะขามเฒ่า(สะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาที่เห็นเพิ่งใช้มาได้ประมาณ

ปีเศษ)

 

.....................สมพงษ์และบุญนำเริ่มจ้ำพายอย่างสุดกำลัง ทำให้เรือลำน้อยแล่นโต้

ทวนขึ้นน้ำอย่างรวดเร็ว อันทำให้เห็นถึงกำลังของเขาทั้งสองซึ่งมีอยู่ขณะนี้ เหนือกว่า

กำลังไหลของสายน้ำเจ้าพระยาอย่างมาก ซึ่งปกติแล้วทั้งคู่เมื่อพายทวนน้ำกลับวัดอู่ทอง

คลองมะขามเฒ่า(วัดปากคลองมะขามเฒ่า) เขาจะจ้ำพายขณะละ 2 จวง ....จวงแรก

เป็นการพายสู้กับกระแสน้ำเพื่อให้เรือแล่นทรงตัวอยู่กับที่ และจวงที่ 2 ต่อเนื่องกันเป็น

พายเรือโต้ขึ้นเพื่อให้เรือแล่นทวนกระแสน้ำขึ้นไป......เพราะหากพวกเขาพายเออระเหย

ขณะละหนึ่งจวง...เหมือนพายเรือตามน้ำ เรือก็คงแล่นอยู่กับที่ไม่เดินหน้า.....แต่การที่

ทั้งคู่พายอย่างสุดกำลังเช่นนี้..ทำให้เห็นการจวงพายของเขาเพิ่มขึ้นเป็นขณะละสี่จวงพาย

ในแต่ละคน

.....................วัดอู่ทองคลองมะขามเฒ่าอยู่ขึ้นเหนือห่างจากวัดธรรมามูลไปประมาณ

3 กิโลเมตรเศษ และมีโค้งของลำน้ำเจ้าพระยาหลายโค้งก่อนจะถึงวัดอู่ทองคลองมะขาม

เฒ่า โดยเฉพาะโค้งแรกของลำน้ำเจ้าพระยาช่วงออกจากวัดธรรมามูลเป็นโค้งที่มีความ

โค้งเป็นเหมือนครึ่งวงกลมทีเดียว การโค้งเช่นนี้ทำให้กำลังของน้ำไหลเชี่ยวแรง

......................จากการที่บุญนำและสมพงษ์พายเรือจนสุดกำลังดังที่หลวงปู่ศุขสั่งไว้

เช่นนี้ ทำให้เพียงโค้งแรกที่ออกจากวัดธรรมามูล...พวกเขาก็สิ้นแรงอ่อนหล้าในทันที

.......................บุญนำเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนเปลี้ยทันทีเมื่อหลุดโค้ง

............................."เฮ้ยพงษ์....กูพายไม่ไหวแล้ววะ"

............................."เออ...กูก็เหมือนกัน" สมพงษ์เอ่ยพร้อมกับถอนหายใจ

........................แล้วทั้งคู่จึงหยุดพายในทันที ...เป็นเหตุให้เรือที่กำลังแล่นทวนน้ำ

อยู่ได้ถูกกระแสน้ำพัดพาถอยหลังกลับ

.............................."เฮ้ย..เฮ้ย..." ทั้งคู่ตะโกนขึ้นพร้อมกัน...พร้อมกับหอบ

หายใจถี่ยิบ

.............................."พงษ์...พายเรือเข้าฝั่งก่อน...ไปจอดใต้ต้นไม้ใหญ่โน้น"

บุญนำได้สติจึงมองเข้าหาฝั่งพบต้นไม้ใหญ่จึงบอกสมพงษ์ แล้วช่วยกันพายไปที่นั่น

.............................."เอาเชือกที่หัวเรือพันไว้ที่กิ่งไม้ก่อน" บุญนำ

ตะโกนบอกอย่างต่อเนื่อง..เมื่อเห็นกิ่งไม้ใหญ่ยื่นเข้ามาในแม่น้ำในขณะที่พายเรือไปถึง

 

....................เรือน้อยหยุดอยู่กับที่ บุญนำและสมพงษ์ต่างนำกระถางต้นว่านที่อยู่

กลางลำเรือยกไปไว้บนหัวเรือและท้ายเรือของแต่ละฝ่าย....พร้อมกับนอนแผ่หลาเอาปลาย

เท้าชนกัน เขาทั้งสองหอบหายใจอย่างถี่ยิบ....ก่อนที่บุญนำจะเอ่ยขึ้น

............................"เป็นไงบ้างวะ...ไอ้หูกาง" บุญนำเรียกตามปราโมทย์ด้วยเห็น

เป็นชื่อตลก

............................"แล้วมึงล่ะไอ้หัวโหนก...นอนหอบลิ้นห้อยเลย...ตายแล้วมั้งมึง

น่ะ" สมพงษ์เรียกชื่อตลกของเพื่อนแก้คืน

.....................สิ้นคำไอ้หัวโหนก..ก่อนจบประโยคก็เรียกเสียงหัวเราะของบุญนำที่กำ

ลังเหนือยหอบอยู่ ...ปล่อยก๊ากออกมาอย่างดัง....ยังผลให้สมพงษ์ต้องหัวเราะตามกัน

หร่วน.......สองเพื่อนรักทั้งหัวเราะและหอบอยู่นานก็ค่อย ๆ สงบลง....เป็นตั้งสติคิดถึง

เหตุการณ์ตามที่หลวงปู่สั่งไว้"สิ้นแรงเมื่อไรจงหยุดคิดพิจารณาเอา"....ทั้งบุญนำและสม

พงษ์จึงนอนเอามือก่ายหน้าผากพลางคิดอย่างสงบ

.....................สิ่งที่บุญนำและสมพงษ์กำลังคิดอยู่นี้ ก็คือ"ข้อเปรียบเทียบ"ที่เมื่อ

ก่อนพวกเขาพายเรือทวนน้ำ พวกเขาไม่เคยรู้สึกหมดแรงไปไม่ถึงวัดเหมือนการพายครั้ง

นี้ แต่การพายเมื่อครู่นี้มันทำให้พวกเขาถึงกับหมดแรงพายต่อไปไม่ไหว

.....................การพายเรือทวนน้ำเหมือนกับการต่อสู้อุปสรรคที่มีอย่างต่อเนื่องไม่มี

เวลาหยุดพัก หากเราโหมกำลังอย่างเต็มที่โดยไม่รู้ประมาณกำลังของตนเอง ในที่สุด

เราก็จะหมดแรงและเป็นผู้พ่ายแพ้อุปสรรคนั้นในที่สุด

 

....................การที่หลวงปู่ศุขให้พวกเขาลองพายเรือเช่นนี้..เหมือนจะสอนว่า...หาก

ชีวิตของพวกเขาหรือเส้นทางที่พวกเขาไป..มีอุปสรรคอย่างต่อเนื่อง....และพวกเขามี

กำลังไม่เพียงพอ..รวมทั้งมิตรที่คอยช่วยเหลือกันอยู่กำลังมีน้อย....พวกเขาควรออมกำลัง

ไว้ต่อสู้อุปสรรคนั้นพอประมาณ..ไม่ควรโหมกำลังจนสิ้นแรง.....เพราะเขาไม่สามารถผ่าน

พ้นอุปสรรคไปได้แน่

....................แต่เมื่อพวกเขาคิดจะโหมแรงสู้จนหมดแรง...พวกเขาก็ควรมีหลักเกาะ

หรือที่พึ่งพาอันมั่นคงเฉกเช่นกิ่งไม้ใหญ่ที่พวกเขาเอาเชือกมัดไว้กับต้นไม้.....เพราะหาก

ไม่มีกิ่งไม้ในคราวนี้...เรือลำน้อยของพวกเขาก็คงลอยไหลไปตามกระแสน้ำโดยที่พวกเขา

ไม่มีแรงประคองเรือให้ทวนน้ำเอาไว้....เรือก็อาจไปชนกับโขดหินจนอับปาง....กิ่งไม้ใหญ่

หรือหลักเกาะก็คงไม่พ้น"มิตรแท้"ผู้มีกำลังต้านอุปสรรคได้

....................การที่พวกเขาพายเรือตามปกติทุกวัน..เมื่อพายเรือทวนน้ำ..เป็นสิ่งที่

พวกเขาทำถูกต้องแล้ว...เพราะมันทำให้พวกเขากลับวัดได้โดยไม่สิ้นแรงเหมือนคราวนี้....

คติธรรมนี้เหมือนหลวงปู่จะสอนว่า "หากมีอุปสรรคที่เกินกำลังของเรา...เราไม่ควรสู้เต็ม

กำลัง...และ..ชีวิตที่มีอุปสรรคควรหามิตรแท้ที่มีกำลังต้านอุปสรรคนั้นเอาไว้เป็นที่พึ่งที่

เกาะ"

...................."มิตรแท้" เป็นสิ่งที่หลวงปู่ชี้ทางให้พวกเขาหา...ดูท่ามันจะไม่ใช่เรื่อง

ธรรมดาสำหรับพวกเขา....การที่หลวงปู่ชี้หนทางของ"การมีมิตรแท้"เช่นนี้น่าจะเป็นเรื่อง

สำคัญทีเดียว...เพราะเมื่อพิจารณาคำสอนของ"พระพุทธองค์"ก็ได้กล่าวถึงเรื่อง"มิตร

แท้"เอาไว้...พร้อมให้ข้อธรรมการดูลักษณะของมิตรแท้ และยังกล่าวถึงมิตรเทียมให้เห็น

ข้อต่างกัน....พร้อมทั้งยัง"รับรอง"ถึงการคบหามิตรแท้ว่า"มีแต่เจริญอย่างเดียว"...แต่การ

คบหามิตรเทียมมีแต่เปลืองตัว เวลา และทรัพย์สิน หาได้มีความเจริญกับการทุ่มเวลาคบ

หาคนพวกนี้ไม่

 

....................เหตุการณ์ครั้งนี้บุญนำและสมพงษ์จดจำจนขึ้นใจ ถึงคติธรรมที่หลวงปู่

ศุขให้กับพวกเขาไว้......ในกาลต่อมาหลังจากหลวงปู่ศุขสิ้นไป....พวกเขาทั้งสองได้โต

ขึ้นและได้เข้ารับราชการเป็นเจ้าพนักงานป่าไม้ของกรมป่าไม้ .....โดยครั้งแรกบุญนำได้

เข้ารับราชการอยู่ในกรมป่าไม้...และต่อมาได้ย้ายเรื่อยไป...จนมาประจำอยู่เมืองสุราษฎร์

ธานี...บุญนำได้ค้นหามิตรแท้ของเขาจนพบ....เพราะเขาเองก็เป็นผู้ที่มีความจริงใจต่อ

มิตร...และคอยช่วยเหลือมิตรเสมอ...คำพูดที่โกหกทำให้มิตรเดือดร้อนไม่เคยออกจาก

ปากของเขา....เขามีมิตรแท้ที่เป็น"ผู้บังคับบัญชา" "ผู้ใต้บังคับบัญชา...และ "เพื่อนระดับ

เดียวกัน"....นอกจากนี้แม้แต่"ชาวบ้าน"ก็ยังเป็นมิตรแท้ของเขา...ชีวิตของเขาจึงถูกห้อม

ล้อมไปด้วยมิตรแท้.......จึงก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็วในหน้าที่การงานและวิถีชีวิต....."ดุจ

ดังการพายเรือตามกระแสน้ำไหลที่หลวงปู่ศุขสอนไว้"...ที่เป็นผู้บังคับบัญชาก็ช่วยดึง...ที่

เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาก็ช่วยดัน....ที่เป็นเพื่อนระดับเดียวกันก็ช่วยประคอง...แม้แต่ชาวบ้าน

ก็ช่วยสรรเสริญ

...................ส่วนสมพงษ์รับราชการเป็นเจ้าพนักงานป่าไม้อยู่ที่เมืองอุทัยธานี ..เขา

กลับเจออุปสรรคในการดำเนินชีวิต..และหน้าที่การงานอย่างมากมาย.....ชีวิตของเขาจึง

เหมือนกับ "การพายเรือทวนกระแสน้ำตามที่หลวงปู่ศุขสอน".....เขาพบและต่อสู้กับผู้มี

อิทธิพลในการลักลอบตัดไม้ในท้องที่...และคนส่วนใหญ่ในพื้นที่ก็จะเข้ากับผู้มีอิทธิพล....

แต่เขาเป็นคนตรงในหน้าที่...จะมีเพื่อนร่วมอุดมการณ์ก็มีกำลังเพียงเล็กน้อย....แม้ได้ชื่อ

ว่าเป็น"มิตรแท้" แต่ก็ชื่อว่า "เป็นผู้มีกำลังน้อย"

....................ประการสำคัญ "เขาหามิตรแท้ที่เป็นหลักยึดเกาะที่มีกำลังต้านผู้มี

อิทธิพลไม่ได้เลย"....แม้"นิมิตหมายคำสั่งสอน"ของหลวงปู่จะก้องอยู่ในหัวใจเขา...ใน

การต่อสู้อุปสรรคอย่างต่อเนื่อง"ให้เขาหามิตรแท้ประเภทนี้ไว้เป็นที่พึ่ง"...ดังนั้น วิถีชีวิต

ของสมพงษ์จึงค่อนข้างอาภัพในการต่อสู้อยู่กับเพื่อนร่วมอุดมการณ์ไม่กี่คนอย่างโดยเดี่ยว

....................และคืนแห่งความเศร้าก็มาถึง.....เมื่อสมพงษ์ขับรถมอเตอร์ไซด์กลับ

จากตรวจงาน...มีคนพบศพของสมพงษ์อยู่ห่างจากรถมอเตอร์ไซด์ของเขาบนถนนลูกรัง

สายหนึ่ง..ในตำบลหนึ่งของเมืองอุทัยธานี.....ศีรษะของเขาบอบช้ำ...มีคนสันนิษฐาน

ว่า..เขาขับรถมอเตอรไซด์ตกหลุมบนถนนทำให้รถเสียหลักล้มลงและหัวของเขาน็อคพื้น

ถนนตาย....แต่ก็มีอีกพวกหนึ่งที่สันนิษฐานว่า...เขาถูกตีจนล่วงจากรถมอเตอร์ไซด์

ตาย.....ในขณะนั้นสมพงษ์มีอายุเพียง 22 ปีเศษ ไม่มีพยานปากใดยืนยันในขณะเขา

ตาย......ที่คอของเขาไม่มี"เหรียญหลวงพ่อธรรมจักรรุ่น 1 ที่หลวงปู่ศุขให้เขาไว้พร้อมกับ

บุญนำ" ..ที่เขาเคยใส่สายสร้อยห้อยแขวนติดตัวไว้....เขาตายในขณะที่ไม่มีมิตรแท้ไป

ด้วย...ดูช่างตรงกับสุภาษิตของคนโบราณกล่าวไว้ให้จดจำยามไปในที่มีภัยว่า "ไปคน

เดียวหัวหาย..สองคนเพื่อนตาย..สามคนกลับบ้านได้"

....................ดูแล้ว"มิตรแท้หรือเพื่อนแท้"..น่าจะเป็นสิ่งสำคัญยิ่งนักในการดำเนิน

ชีวิตของคน....คำสอนของพระพุทธองค์..หลวงปู่ศุข..และคนโบราณ จึงได้เอ่ยถึง

เรื่อง"มิตร"เอาไว้

 

....................ย้อนกลับมาในขณะที่บุญนำและสมพงษ์คิดพิจารณาจนได้ความ

กระจ่าง...ถึง"การพายเรือทวนกระแสน้ำตามที่หลวงปู่ศุขสั่ง" ...พวกเขาจึงได้พายเรือ

เหมือนปกติกลับวัดโดยไม่ได้พายจนสุดกำลังเช่นหลวงปู่สั่ง.....เมื่อมาถึงวัดก็ได้ตรงไปที่

กุฏิหลวงปู่

....................กุฏิของหลวงปู่ศุขเป็นเรือนทรงไทยชั้นเดียวใต้ถุนสูงมากราวประมาณ 4

เมตร มีห้องที่เรียกว่า"เรือน"อยู่ห้องหนึ่ง...และมีชานต่อออกมา.....ภายในห้องของ

หลวงปู่จะมีโต๊ะหมู่ตั้งพระพุทธรูปไว้บูชาไว้...และหลวงปู่กางกลดจำวัดภายในห้อง....ส่วน

บุญนำจะกางกลดนอนอยู่หน้าห้องของหลวงปู่........ส่วนสมพงษ์นั้นบางคืนก็มานอนกับ

บุญนำในกลด.....แต่บางคืนก็กลับไปนอนบ้าน ซึ่งบ้านของสมพงษ์จะอยู่ไปทางเหนือวัด

ราว 500 เมตร

....................บุญนำและสมพงษ์ยกกระถางว่านขึ้นจากเรือ...นำมาตั้งไว้ที่ลูกกรงริม

ชานกุฏิของหลวงปู่....และบุญนำได้เอ่ยขึ้น..

..........................."ตกลงวันนี้..มึงจะนอนกับกูหรือไปนอนบ้าน

..........................."นอนนี่โว้ย"

..........................."ถ้าอย่างนั้น..มึงติดไฟต้มน้ำร้อนชงชาใส่กาให้หลวงปู่ก่อน"

....................สมพงษ์ทำตามคำสั่งบุญนำอย่างว่าง่าย

 

.................ตอนที่ 42 ปาฏิหาริย์ของหลวงปู่ศุข.............


....................ในคืนนั้นบุญนำและสมพงษ์กางกลดนอนอยู่หน้าห้องของหลวงปู่ศุข...

ส่วนหลวงปู่ศุขค้างที่วัดธรรมามูล

.....................ห่างจากวัดอู่ทองคลองมะขามเฒ่า ไปทางทิศใต้ประมาณ 70 เมตร

"ลุงบุญ" ผู้เฒ่าวัย 50 ปี ผู้ที่ไม่เคยสนใจการทำบุญเหมือนกับชื่อของตน....พร้อมด้วย

"แต้ม" หลานชายวัย 14 ปีลูกของน้องชาย...กำลังนั่งรอปลากินเบ็ดที่ตนเองปักคันไว้ที่ริม

ตลิ่งเป็นแนวยาวราว 20 คัน...ท่ามกลางแสงจันทร์ขึ้น 15 ค่ำซึ่งเป็นวันพระ...ในเพิงพัก

ริมแม่น้ำเจ้าพระยาฝั่งตะวันตก

....................หลังจากที่ปลดเอาปลาที่กินเบ็ดใส่ตะข้องไปหลายตัวแล้ว...ลุงกับ

หลานก็นั่งรอจนงีบหลับไป...มาตื่นเอาตอนตีสี่ของวันรุ่งขึ้นเพราะปวดฉี่....เจ้าแต้มเดินไป

ฉี่ที่ป่าไผ่ริมแม่น้ำ..แล้วหันกลับมาดูคันเบ็ดที่ปักไว้

....................เมื่อสายตาของแต้มมองไปที่แม่น้ำเจ้าพระยา..ก็เห็นร่างของคนเดินอยู่

บนผิวน้ำ..ท่ามกลางแสงจันทร์เช่นนี้ทำให้มันเห็นค่อนข้างชัดเจน....เจ้าแต้มตาค้างและ

เพ่งสายตามองคนคนนั้นที่กำลังเดินบนผิวน้ำ...จากทิศตะวันออกเฉียงใต้ไปทางวัดอู่ทอง

คลองมะขามเฒ่า....และกำลังเดินผ่านหน้าของมันซึ่งอยู่ห่างราว 30 เมตร...มันจึงรีบวิ่ง

ไปปลุกลุงบุญที่กำลังหลับที่เพิงพักทันที

............................"ลุงบุญ...ตื่น...ตื่น...ตื่นเร็ว" เจ้าแต้มพูดด้วยอาการตกใจ

พร้อมกับเขย่าตัวลุงบุญ

............................"อะไรของมึงวะไอ้แต้ม" ลุงบุญงัวเงียและตวาดหลาน

............................"พูดเบา ๆ ลุง" เจ้าแต้มพูดพร้อมกับเอามือซ้ายเคาะที่แก้ม

ของลุงบุญพลางชี้มือลงไปที่แม่น้ำเจ้าพระยาทันที

.....................ลุงบุญมองตามที่มือเจ้าแต้มชี้...แล้วลุงบุญก็ต้องตกใจตาค้าง..ด้วย

ตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่...ไม่เคยเห็นใครมาเดินอยู่บนผิวน้ำเช่นนี้...แล้วทั้งสอง

ลุงหลานก็พยายามข่มความตื่นเต้น...เพ่งดูคนผู้นั้นว่าแท้จริงคือ "คนหรือผี"

.....................แล้วทั้งสองก็เห็นว่า..ศีรษะของบุคคลที่กำลังเดินผ่านหน้าไปบนผิวน้ำ

นั้น"โล้นเหมือนพระ"...และที่แน่ใจว่าเป็นพระก็เมื่อเห็นชายจีวรกระทบแสงจันทร์..พร้อม

กับปลิวไสวเมื่อต้องสายลม.....เมื่อพิจารณาดูจนรู้สึกคุ้นจนจำได้ว่า..."พระรูปนั้น"ที่เดิน

บนผิวน้ำผ่านหน้าพวกตนไปคือ "หลวงปู่ศุข" ซึ่งท่านกำลังเดินมุ่งหน้าไปทางวัดอู่ทอง

คลองมะขามเฒ่า

....................ลุงบุญกับเจ้าแต้มมองดูหลวงปู่ศุขจนท่านเดินลับตาไป...เจ้าแต้มจึง

เอ่ยรำพึงรำพันขึ้น