บ่นเรื่อยเปื่อย...เมื่อยก็พัก...ตามประสา นักปฏิบัติไม่เอาไหน ก๊ะ เสือใบลานไม่เอาถ่าน ?

อะซิก ๆ มอร์.....มออออออออออออร์

 

เหอ...เหอ.... คืนนี้ เคลียร์ธุระปะปังได้ลุล่วง สำเร็จตามเป้าหมาย
อินัง คิตตี้ เรย นุยาด ให้ อิฉาน ปล่อยผี ได้อีกแป๊บนึง
เพราะฉะนั้น อิชั้นจึงแว่บมา บ่นคนเดว เป็น อีบร้า ต่อก็แร้วกัลลล อิอิ


อืม...ช่วงนี้ ทวนศีล ทวนจิตทีไร แทบจะสับปหงก ทู๊กที
ง่วงมั่ก ๆ เยยยยย อาการ ประมาณเดว
ก๊ะ เวลา ออกจากการนั่งสมาธิ เรยง่ะ
ม่ะลู้จะใช่ ถีนมิทธะ ไหม ? ลู้แต่ว่า กรูง่วงชิกหายย !
คงต้องให้นังคิตตี้ รีบหาวิธีมาแก้วิกฤติกาลนี้อย่างเร่งด่วน
มิเช่นนั้น การปฏิบัติที่เพียรทำมา เจ๊งบ๊งแหง๋ ๆ เยยยย ตรู
นี่ อิการ์ฟิลด์ มันก็เริ่มงอแง กระเสาะกระแสะ
แถมยังแนะนำให้ ล้มโต๊ะเจรจา แล้ว ยุบสภา
เอ๊ย ยกเลิกภารกิจ ทวนศีลทวนจิต ในชีวิตประจำวัน ด้วยอ่า
ทำ เอา อิฉาน ร่ำ ๆ จะหลงคารมมันเหมือนกัลนะ


แต่ อินังคิตตี้ อ่ะดิ มั๊นยังมี ลูกฮึด อยู๊
มันมีไอเดีย ดำริ ว่า เหอะน่า ลองดูอีกสักตั้ง
ถ้า ทวนศีลก่อนนอน มันง่วงนัก ก็อาจปรับกลยุทธ
ด้วยการเปลี่ยนเวลาทวนศีลทวนจิต
จากตอน หัวค่ำมาเป็น ตอนเช้ามืด หลังตื่นนอน
ดูดิ๊ มันยังจะ ทะลึ่งง่วงอีกไหม ?


หรือถ้าไง ซะ ถ้า ทวนศีลทวนจิต
แร้ว มันยัง ง่วงโคตร ๆ อยู่
ตรูก็จะ โดดมา ...ดูง่วง...
ให้มันรู้แล้วรู้แร่ด ไปเยยยย



ปล.

วันนี้ ทำศีลข้อ 1 ถลอก อีกแระ :'(
เผลอไปเคาะฝาชามไล่มด แล้วพลาดไปฆาตกรรมมด 1 ตัว
ส่วน ตอนบ่าย ก็ เผลอไปเหยียบน้องกิ้งกือ อีกตัว
ไม่ลู้ มันกาดึ๊บ โผล่มา เสนอหน้าในห้องจ่ายยาได้ไง
เล่นเอาจิตตก แป๊บ ๆ บาปน่ะม่ะกัว แต่ฉงฉานมันว่ะ
เหยียบซะเต็ม ๆ ตรีน จนหลังมันหักดังกร๊อบบบ เรยย
ขอโต๊ดดดด นะจ๊ะ น้องกิ้งกือจ๋าาาา
เฮ้ออ ต่อไป นู๋บัวฯ จะระมัดระวังในการเดินเหิน
ให้มีสติสตัง มากขึ้น จะได้เผอเรอไปทำร้ายชีวิตพวกเจ้าอีก :'(

 

อืม....เพิ่ง ตื่นนอนง่ะ หลับยาว ตะแต่หลังเลิกงานเรย
อยากลองดูอ่ะ ว่า หากหลับให้อิ่ม แร้ว ค่อย ลุกมาทวนศีลทวนจิต
อาการ สัปหงก ง่วงเหงาหาวนอน ระหว่างปฏิบัติ
มันจะถูก กำจัดจุดอ่อน ออกไปได้ไหม ?
เด๋วไง จาแวะมาบอก ผลนะ อิอิ



ส่วนอันนี้ ของฝากกกกกกกกกก จร้าาาาาาาาาาาา
เคยไปโพสแจมที่ บล็อกชาวบ้าน เมื่อปีที่แร้ววว
แร้วโดน เจ้าของบล็อก แว้ด ๆ กลับมา ประมาณว่า
อันตัวกรูฟามลู้น้อยด้อยปัญญา
เรย อ่านภาษาหมา ของเมิง ม่ะเก็ทว้อยยยย
จึงขอใช้ อภิสิทธิ ฟามเป็น เจ้าของบล็อก
ลบ ตัวหนังสือ ของ อิฉาน (และ คอมเม้นกลับ ของเค้า )
ซะ เหี๊ยน เยยย ง่ะ ม่ะลู้คิดอารายยยย งิงิ


แต่อิฉัน ก็ยังอดเสียดาย น้ำลายตัวเองมิได้ง่ะ งิงิ
เห็น อิลาเฒ่าหัวดื้อ บักเสี่ยว ของอิฉัน
มันตั้งกาทู้ วิธีไม่ยึดติด ตัวบุคคล เรย ครึ้ม ๆ
นึกถึง ตัวหนังสือ ที่เคยแพล่มไว้

เรยแวะเอามาแปะ ให้ แควน ๆ ให้ เสพมาม่า กัลลล
ลองอ่าน ดูน๊าาาาาาาาาาาาาาา ^ 0 ^
น่าเสียดายที่เซฟ คอมเม๊น เจ้ เจ้าของบล็อก ไว้ ม่ะทัน
เพราะเจ้แก ชิงลบทิ้งก่อน อ่า ม่ะงั้นนะ
อิฉันอาจได้ สร้าง มหากาพย์ ดราม่า โครงการ สอง หุหุ







การปฏิบัติธรรมในพระพุทธศาสนา ครูบาอาจารย์มีความสำคัญที่สุด




ถึงจะอธิษฐานเป็นพระพุทธเจ้า พระปัจเจกพุทธเจ้า ก็ยังต้องมีครูบาอาจารย์
ในแต่ละชาติที่สร้างสมบุญบารมีนับอสงไขย ก็ต้องมีครูบาอาจารย์ชี้ทางให้เดิน


นับประสาอะไรกับผู้ที่มีวาสนาเพียงสาวกภูมิ แล้วใยจึงไม่เห็นค่าของพระคุณครูบาอาจารย์ หรือพระสงฆ์ ซึ่งเป็นสถาบันหนึ่งในแก้วสามประการแห่งพุทธศาสนา

ได้ครูบาอาจารย์ดี ก็ไม่เสียเวลาหลงทางนาน แต่ถ้าได้ครูบาอาจารย์ที่ไม่ใช่ ก็ต้องพึงย้อนกลับมาดูตัวเองว่าได้ทำกรรมอะไรไว้บ้างในอดีต ทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ

องคุลีมาล เจอครูบาอาจารย์สอนผิด ด้วยวิบากกรรม แต่สุดท้ายท่านก็ยังได้เจอบรมครู

เมื่อเป็นพระอรหันต์สาวกแล้ว ไม่เคยมีประวัติว่าท่านไปด่าว่าครูอาจารย์เดิมที่เคยพาเข้ารกเข้าพง สิ่งที่แล้วก็แล้วไป สิ่งที่รู้แล้วมีแต่จะพาไปข้างหน้า ไม่หวนกลับไปลำเลิกบุญคุณหรือทำร้ายครูบาอาจารย์ ด้วยบันฑิตย่อมรู้ดีว่าสิ่งที่ผ่านมา ย่อมเป็นกงกรรมของตัวเราเองที่สร้างสมมาเช่นกัน..


พระพุทธเจ้า ท่านเป็นผู้มีปัญญาไม่มีประมาณ ท่านก็ยังมีครูบาอาจารย์ ทั้งครูเล็กครูใหญ่ครูน้อย ได้ศึกษากับครูบาอาจารย์ที่ดีที่สุดในยุคนั้น จนเจนจบทุกวิชา ท่านก็พบด้วยตนเองว่ายังไม่ใช่ทางพ้นทุกข์ เมื่อไม่มีครูบาอาจารย์ใดสอนท่านได้แล้ว ท่านก็ออกแสวงหาด้วยตนเอง สอนตัวเอง..


แต่ท่านก็ไม่เคยดูถูกดูหมิ่นว่าที่ผ่านๆ มาครูบาอาจารย์ท่านสอนผิด


เพราะผู้มีปัญญาย่อมรู้ได้ว่าธรรมมีหลายระดับ.. แม้อาจารย์ท่านสอนมิจฉาทิษฐิ ท่านตรัสรู้แล้วก็กลับไปโปรด (ด้วยเพราะท่านมีญาณเล็งเห็นแล้วว่าจะเป็นผู้ที่มีปัญญาบรรลุธรรมได้) ทั้งนี้ เพื่อทดแทนคุณครูบาอาจารย์ มิใช่ด่าว่าหรือทำลายชื่อเสียงว่าอาจารย์เหล่านั้นสอนผิด เวลาท่านพบกับผู้สอนต่างความเชื่อ ท่านก็โปรดสอนและหักล้างมิจฉาทิษฐินั้นด้วยปัญญา ท่านจึงเอาชนะพวกชฏิล มิจฉาทิษฐิได้ ท่านจึงเผยแพร่ศาสนาพุทธได้มาจนทุกวันนี้


ท่านสอน "สิ่งที่ถูก" ด้วย "วิธีที่ถูก" เพื่อสืบสานพระศาสนา มาจนถึงทุกวันนี้

ทำให้ศาสนาพุทธได้รับการยอมรับว่าเป็นศาสนาแห่งปัญญาและปราศจากความรุนแรง เป็นศาสนาที่เอื้อเฟื้อ และเป็นกัลยาณมิตรของศาสนาอื่นๆ
แม้ฝรั่งยังยอมรับข้อเท็จจริงที่ว่าพุทธศาสนาเป็นศาสนาเดียวที่ไม่มีสงครามศาสนา..

คำสอนของท่าน ยังไม่น่าทึ่งเท่าวิธีที่ท่านสอน...

แต่ทำไมสองพันกว่าปีให้หลัง ในประเทศที่ได้ชื่อว่าเป็นเมืองพุทธ
ในหมู่คนที่เรียกตัวเองว่าเป็นชาวพุทธ
ในกลุ่มคนที่บอกตัวเองว่ารักศาสนาพุทธ ต้องการปกปักษ์รักษาคำสอนในศาสนาพุทธที่ถูกต้อง


ทำไมจึงไม่เรียนรู้จากพระพุทธเจ้า.. ทำไมไม่น้อมใจใช้วิธีการของพระพุทธเจ้า


รักครูบาอาจารย์ของเรา แล้วใยจึงต้องเหยียดหยามครูบาอาจารย์ของคนอื่น


ก็เพราะมีครูบาอาจารย์สอนพาปฏิบัติธรรมจนเชื่อมั่นในตัวเอง รู้บุญรู้บาปมาแล้ว ใยจึงกล้าทำลายความเชื่อมั่นของผู้อื่น หรือกล่าวถ้อยคำว่าร้ายผู้อื่น โดยไม่เกรงกลัวหรือละอายต่อบาปจากวจีทุจริตนั้นๆ เลย


ทำไมจึงคิดว่าทำในสิ่งที่ถูก ทั้งๆ ที่ยังใช้วิธีการที่ผิด..

ทำไมจึงคิดว่าจะแก้ไขเพื่อให้เกิดความบริสุทธิ์ แต่ใช้ถ้อยคำที่สกปรก

เมื่อเราคิดว่าเรามีปัญญาเหนือครูบาอาจารย์จนกระทั่งจับผิดในคำสอนของครูบาอาจารย์ท่านได้ เราเห็นว่าสิ่งนั้นเป็นอันตรายต่อพระศาสนาอย่างยิ่ง(ในความเห็นของเรา)

แต่ทำไมเราไม่เฉลียวใจว่า การกระทำต่างๆ ซึ่งนำมาสู่สิ่งที่คิดว่าถูกต้องนั้น สามารถบ่อนทำลายและเป็นอันตรายต่อพระพุทธศาสนาซึ่งกำลังอยู่ในช่วงวิกฤตินี้ได้มากน้อยเพียงไหน..

เราทำลายครูบาอาจารย์ ซึ่งเป็นเพียง "รูปธรรม" หนึ่ง ที่กลายเป็นฝ่ายตรงข้ามกับเราเสียแล้ว แต่ทำไมเราไม่คิดถึงผลร้ายความเสียหายที่เกิดขึ้นกับ "นามธรรม" ซึ่งจะย้อนกลับมาบ่อนทำลายความเชื่อมั่นต่อทั้งสถาบันซึ่งเป็นความเสียหายที่ใหญ่กว่า..



เรื่องมันแปลกตรงนี้แหละค่ะ..


พระอาจารย์ใหญ่ที่ฉันเคารพยิ่ง ท่านสอนว่า ผ้าทั้งผืนงดงามอย่างยิ่ง แต่มีรูอยู่นิดเดียว
ทำไมจึงมองเห็นแต่รูโหว่นั้น พากันเพ่งมอง จ้องกันแต่รูโหว่นั้น และยึดเอารูโหว่นั้นซึ่งเป็นข้อเสียมาทำลายคุณค่าความงามหรือข้อดีของเนื้อผ้าที่เหลืออีกทั้งผืน


แต่ท่านก็สรุปว่า "โลกมันเป็นอย่างนี้ คนเรามันเป็นอย่างนี้ ใจคนเรามันเป็นอย่างนี้ ตาของเรามันเป็นอย่างนี้ ตาของเรานี้คอยหาแต่สิ่งที่ผิดพลาด คอยมองหารูโหว่ในสิ่งดีๆ ทั้งหลาย เพื่อจะจับผิด แต่บัณฑิตท่านมองที่ธรรม ท่านยึดที่ธรรม ท่านยกย่องส่วนที่เป็นธรรม ถ้าธรรมทั้งหลายเป็นคุณ ท่านไม่มองจุดเล็กๆ ที่ผิดพลาด"

เพราะคนเราย่อมผิดพลาดกันได้ ความผิดพลาดเป็นครูใหญ่ ทุกคนย่อมต้องได้รับการสั่งสอนโดยครูใหญ่ คือความผิดพลาดกันทั้งนั้น ทั้งที่ผู้ปฏิบัติธรรมย่อมรู้ดีว่า

"กุศลาธรรมมา อกุศลาธรรมมา" ความผิดพลาดก็เป็นธรรม กิเลสก็เป็นธรรม ความชั่วก็เป็นธรรม ท่านให้พึงละธรรมที่ไม่ดีเหล่านี้เสีย มิใช่ยกขึ้นมาบนที่สูงเพื่อให้คนมองเห็น เพื่อให้คนเพ่งโทษ เพื่อให้คนร่วมกันปรามาสทั้งแผ่นดิน..


เพื่อจะได้ทำลายธรรมที่เป็นกุศลที่เหลืออยู่ให้หมดสิ้นไปอย่างนั้นหรือ..


ทำไมคนดีพระดีจึงไม่สามารถมีความผิดพลาดได้บ้าง ทำไมสังคมที่บอกตัวเองว่ายกย่องคนดีจึงไม่ปล่อยวางส่วนที่ผิดพลาดของคนดีๆ คนหนึ่ง หรือพระรูปหนึ่งที่พยายามทำสิ่งที่ดี แล้วช่วยกันเยียวยาแก้ไข ส่วนที่ผิดนั้น และช่วยกันถนอมส่วนที่ถูกให้ได้มีโอกาสทำความดีต่อไป


นี่ว่ากันแบบโลกๆ นะคะ ยังไม่ได้พิจารณาว่า "สิ่งที่ว่าดีนั้น ดีจริงหรือไม่ มีจริงหรือไม่ และดีสำหรับใคร "

<table width="100%" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0"> <tbody> <tr> <td colspan="3" width="50%">Create Date : 07 ตุลาคม 2553</td></tr> <tr> <td width="50%">Last Update : 7 ตุลาคม 2553 15:12:50 น. </td> <td>
</td> <td align="right">4 comments </td></tr> <tr> <td>Counter : 251 Pageviews. </td> <td> </td> <td align="right">Add to </td></tr></tbody> </table> <table width="100%" border="0" cellpadding="5" cellspacing="0"> <tbody> <tr> <td align="middle"> </td></tr></tbody> </table> <table width="95%" bgcolor="#edede5" cellpadding="0" cellspacing="0"> <tbody> <tr> <td width="57"></td> <td background="http://www.bloggang.com/template/theme/8/images/everyday_frame_03.gif"> </td> <td width="56"></td></tr> <tr> <td width="57" background="http://www.bloggang.com/template/theme/8/images/left.gif"> </td> <td> <table width="100%" border="0" cellpadding="3" cellspacing="0"> <tbody> <tr> <td> </td> <td>
</td></tr> <tr> <td> สาธุ...สาธุ..


</td></tr></tbody></table></td> <td width="56" background="http://www.bloggang.com/template/theme/8/images/right.gif"> </td></tr> <tr> <td width="57"></td> <td background="http://www.bloggang.com/template/theme/8/images/everyday_frame_15.gif"> </td> <td width="56"></td></tr></tbody> </table>
<table width="100%" align="center" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0"> <tbody> <tr> <td>โดย: คนผ่านทางมาเจอ วันที่: 7 ตุลาคม 2553 เวลา:15:37:14 น. </td> <td> </td></tr></tbody> </table>
<table width="95%" bgcolor="#edede5" cellpadding="0" cellspacing="0"> <tbody> <tr> <td width="57"></td> <td background="http://www.bloggang.com/template/theme/8/images/everyday_frame_03.gif"> </td> <td width="56"></td></tr> <tr> <td width="57" background="http://www.bloggang.com/template/theme/8/images/left.gif"> </td> <td> <table width="100%" border="0" cellpadding="3" cellspacing="0"> <tbody> <tr> <td> </td> <td>
</td></tr> <tr> <td> ครูบาอาจารย์ของจุฬาภินันท์คือสมเด็จพระพุฒาจารย์โตค่ะ สำหรับครูบาอาจารย์ท่านอื่นไม่มีความเห็น แต่เห็นว่าไม่ดีเลยที่ปัจจุบันนี้มีการโจมตีระหว่างกัน
</td></tr></tbody></table></td> <td width="56" background="http://www.bloggang.com/template/theme/8/images/right.gif"> </td></tr> <tr> <td width="57"></td> <td background="http://www.bloggang.com/template/theme/8/images/everyday_frame_15.gif"> </td> <td width="56"></td></tr></tbody> </table>
<table width="100%" align="center" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0"> <tbody> <tr> <td>โดย: Chulapinan วันที่: 7 ตุลาคม 2553 เวลา:17:20:06 น. </td> <td> </td></tr></tbody> </table>
<table width="95%" bgcolor="#edede5" cellpadding="0" cellspacing="0"> <tbody> <tr> <td width="57"></td> <td background="http://www.bloggang.com/template/theme/8/images/everyday_frame_03.gif"> </td> <td width="56"></td></tr> <tr> <td width="57" background="http://www.bloggang.com/template/theme/8/images/left.gif"> </td> <td> <table width="100%" border="0" cellpadding="3" cellspacing="0"> <tbody> <tr> <td> </td> <td>
</td></tr> <tr> <td> อนุโมทนาครับ
</td></tr></tbody></table></td> <td width="56" background="http://www.bloggang.com/template/theme/8/images/right.gif"> </td></tr> <tr> <td width="57"></td> <td background="http://www.bloggang.com/template/theme/8/images/everyday_frame_15.gif"> </td> <td width="56"></td></tr></tbody> </table>
<table width="100%" align="center" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0"> <tbody> <tr> <td>โดย: palmgang วันที่: 7 ตุลาคม 2553 เวลา:20:46:15 น. </td> <td> </td></tr></tbody> </table>
<table width="95%" bgcolor="#edede5" cellpadding="0" cellspacing="0"> <tbody> <tr> <td width="57"></td> <td background="http://www.bloggang.com/template/theme/8/images/everyday_frame_03.gif"> </td> <td width="56"></td></tr> <tr> <td width="57" background="http://www.bloggang.com/template/theme/8/images/left.gif"> </td> <td> <table width="100%" border="0" cellpadding="3" cellspacing="0"> <tbody> <tr> <td> </td> <td>
</td></tr> <tr> <td> โอ๊ะ โอ๋ ...
จิง ๆ ช่วงนี้ อิฉันกะลังนั่งบนภู ดูพุทธกัดกัน
ที่โต๊ะสาดหนาอยู่เพลิน ๆ นะ
แต่ก็ให้บังเอิ๊ญดั๊นมาสะดุดตา
เหลือบไปเห็นกาทู้ในบล็อกของ คุณเข้า...
( แหม๊ สงสัยพวกเราคงจะมีกรรม ต่อกัน แฮะ อิอิ )


เอาล่ะในฐานะ คนที่เคยมี อดีต ร่วมกัน ที่โต๊ะสาดหนา
อิฉันจาสละเวลาอันมีค่า ในการ นั่งปั่น อวช.
มา จ้อ เอ๊ย มาเสวนาธรรม เป็น วิดทะยาทาน
ให้ เหล่าพุทธมามกะจ๋าาา อย่างพวกคุณ
ได้สดับฟังก็แร้วกันเน๊าะ เหอ...เหอ....



ว่าแต่ จริงอ่ะ ที่

การปฏิบัติธรรมในพระพุทธศาสนา
ครูบาอาจารย์มีความสำคัญที่สุด ?


เฮ้ออออ โชคดีเจง ๆ เล๊ยยย
ที่ตรู มิใช่ สาวกสมณะโคดม
เรยไม่จำเป็นต้องมานั่งให้ฟามสำคัญ
กับบรรดาครูบาอาจาน อารายนักหนา


สำหรับอิฉันแร้ว
คูบาอาจานมันก็เหมือนกับ
แพ และ ค้ำถ่อ ที่เราใช้ข้ามฟาก ล่ะมั้ง
ถึงฝั่งแร้ว เราเก๊าะถีบหัวส่ง เอ๊ย ลาจากกันไป
ด้วยหัวใจที่เป็นกุศลาธรรมาาาาาาา ๆ เอิ๊ก ๆ


อืม...ไอ้พวกชอบเล่นบท ครูพักลักจำ แบบอิฉัน
เก๊าะม่ะเคยมี คูบาอาจาน เป็นตัวเป็นตนเสียด้วยสิ
แร้วงิ อิฉันควรจะน้อยอกน้อยใ
จก๊ะวาสนาของตัวเองไหมเนี่ย ?
แต่ก็คงเป็น โชคดีของชาวบ้านมั้ง
ที่ม่ะต้องเสียสละตัวเอง
มาเป็นคูบาอาจาน ของ ลูกศิษย์ที่
ชอบ คิดล้างครู เล่น เป็นงานอดิเรก อย่างอิฉัน แผล่บ ๆ


และ จากประสบการณ์ส่วนตัว
ที่เคยพบเจออ่ะนะ

คูบา ของอิฉัน คือ ข้าวผัดกระเพรา
อาจานของอิฉัน คือ ดอกปีบ และ กองขี้วัว
จิ้งจกตัวหนึ่ง เป็นผู้สอน
ให้อิฉันรู้จักเจริญสติในชีวิตประจำวัน
ส่วน เม็ดฝนที่หล่นมาจากบนฟ้า
มันก็บ่นเรื่อง ตถตา ให้ อิฉันฟัง

แร้ว งี้ อิฉัน ยังจำเป็น ต้องไปควานหา เอ๊ย แสวงหาผู้ใด
มาเป็น คูบาอาจานทำติ้ง ไรอ่ะเธอว์

ถึงเรา จะม่ะเคยอยากมีไอ้หน้าไหนมาเป็นคูบาอาจาน
แต่ ถ้า เวรกรรม มันมีจริง
เด๋วมันก็บันดาลให้มีอะไรต่อมิอะไร ยัดเยียดตัวเอง
มาเป็น อาจานสอนธรรม ให้ เราเองแหล่ะ


อิฉันเชื่องั้นนะ เพราะเจอมาแร้วสารพัด
ถึงได้ ฝึกปฏิบัติ แร้วเก๊าะมี คูบาอาจาน
เป็น ขี้วัว เป็นจิ้งจก อยู่งี้ไง


การปฏิบัติธรรมในพระพุทธศาสนา
ครูบาอาจารย์มีความสำคัญที่สุด

แต่ การปฏิบัติธรรมในสไตล์ของ บัวเหล่าที่ 5 น่ะ
คูบาอาจาน มันก็โผล่หัวมาสอน บทเรียน
ให้เรา ทุกหนทุกแห่ง อ่ะ

เพียงแต่ เรา จะ มองเห็น
และ ใช้สอยมันให้เป็นประโยชน์ ได้หรือไม่
ก็แค่ มองหาให้เห็น เรียนรู้ที่จะรับให้เป็น ก็แค่นั้นเอง
(อืม...แต่อันนี้ มันก็สุดแร้วแต่ วาสนาจริต 5555)
ด้วยเหตุนี้ อิฉันจึง มีฟามเห็นต่างกับคุณ ในเรื่องนี้ง่ะ




แต่ก็เห็นด้วยนะ ที่คุณบอกว่า



"สิ่งที่แล้วก็แล้วไป สิ่งที่รู้แล้วมีแต่จะพาไปข้างหน้า
ไม่หวนกลับไปลำเลิกบุญคุณหรือทำร้ายครูบาอาจารย์
ด้วยบันฑิตย่อมรู้ดีว่าสิ่งที่ผ่านมา
ย่อมเป็นกงกรรมของตัวเราเองที่สร้างสมมาเช่นกัน.. "


มิน่าล่ะ วิบากกรรม ในอดีตชาติ
ถึงได้ทำให้ องคุลิมาล เจอแต่อาจานขี้ระแวง
แต่รู้ป่ะว่า ที่ ไอ้หมอนี่มันโดนผลกรรมแว้งกัด น่ะ
ก็เป็นเพราะ มันม่ะรู้จักเรียนรู้ด้วยฟามรู้สึก
ม่ะลู้จัก หัด โยนิโสฯ ณ ปัจุบันขณะ อ่ะดิ อิอิ
โง่เอง เอ๊ย อ่อนต่อโลกเอง
จึงย่อมเป็นไปตามกงกรรมของตนที่สร้างสมมา สาธุ๊ สาธุ



แล้ว ที่ องคุลิมาล ก๊ะ สมณะโคดม
ไม่นิยม เอา อาจานตน ไป เม้าส์ ให้ชาวบ้านฟังเนี่ย
อาจจะเป็นเพราะ กฏมณเฑียรบาล
ของ อรหันต์ มันค้ำคออยู่ก็ได้ มั้ง
ก็ไอ้เรื่อง กายกรรม วจีกรรม ที่ยก ๆ มาอ้างน่ะ
มัน จะเป็นเครื่อง ชี้วัด เจตนา ได้สักแค่ไหนกันเชียววววเจ้


ไม่แน่นะ บางที อริยะทั้งสอง
อาจจะสร้างภาพเรียกเรทติ้ง ก็ได้นะ เหอะ ๆ
เฮ้อออออ เรื่องแบบนี้ก็ มั่วนิ่ม เอ๊ย คาดเดา ลำบาก ซะด้วยจิ
คงต้องรอให้ คุณหรืออิฉัน มี เจโตฯ เสียก่อนกระมัง
ถึงจะ ดูจิต ได้ ว่า มโนกรรม ของผู้ใดเป็นเยี่ยงไร งิงิ
ด้วย ตรรกกะเฉกนี้ อิฉันจึงคิด( เอาเอง ) ว่า


การที่ ไอ้หน้าไหน จะ เอาคูบาอาจาน
จะไปเม้าส์แตก หรือเปล่า
ก็มิใช่ ดัชชีชี้วัดฟามเป็น อริยะ ของเขา ได้ทั้งอ่ะ
สำคัญที่ เจตนาของพวกเขาตะหาก


แล้วในเมื่อ คุณไม่ได้เกิด ร่วมภพร่มชาติ
ก๊ะทั้ง องคุลิมาล และ สมณะโคดม
แร้วคุณจะไปรู้จิตรู้ใจพวกเขาได้ยังไงกันหนอ


ข้อฟามในใบลานสามตะกร้าน่ะ
มันอาจจะเป็นแค่ การ อวยกันเอง
ของพวกที่ชอบเลียแข้งเลียขา เก๊าะด้ายย
ขืนเอามาอ้างอิงไปก็ไลฟ์บอย ง่ะ งิงิ


และ ตราบใดที่คุณยังมีคำถาม ว่า ทำไม ๆๆๆๆ


ทำไมจึงไม่เรียนรู้จากพระพุทธเจ้า...
ทำไมไม่น้อมใจใช้วิธีการของพระพุทธเจ้า
รักครูบาอาจารย์ของเรา แล้ว
ใยจึงต้องเหยียดหยามครูบาอาจารย์ของคนอื่น ฯลฯ



คุณก็คงต้องมานั่งแปลกใจ อยู่ร่ำไปนั่นแหล่ะ
แต่ถ้าคุณทำความเข้าใจ
กับ คำว่า ตถตา เพียงพอ แล้ว
คุณ( และพระอาจารย์ใหญของคุณ ) ก็จะรู้เองว่า

"มันก็เป็นเช่นนั้นเอ๊งงงงงงง "


อย่าได้ไป ชี้นำทางฟามคิดก๊ะใครเล๊ยยย
เพราะไงซะ ก็ กมฺมุนา วตฺตตี โลโก กุ๊ก ๆ อยู่แระ เอิ๊กส์ ๆ
ดังนั้น คนจะดีจริงหรือไม่
พระพลาดท่าจนจะปราชิกไหม
เก๊าะกรรมครายกรรมมัน แระกันเน๊าะ
อย่าเอา ตัวกรู ของกรู ไปเกาะติดด้วย เยยยยย เหอๆ


ปอลิง

เฮ้อ ขอบคุณพระเจ้า เจง ๆ !
ที่ อาจารย์ของอิฉัน ชื่อ ธรรม( ชาติ )
เรยม่ะต้องเป็น ตบไปตี ไปมีเรื่อง ก๊ะคราย


นี่ถ้าไป ขึ้นครู เป็นศิษย์ก๊ะ เจ้าสำนักไหน
หรือ สมัครเป็น สาวกสมณโคดม แร้วไซร้
คงม่ะแคล้ว ได้ยกพวกไปตบตีเรื่อง คูบากรู อาจานเมิง
สร้างฟามบันเทิงเป็นมหากาพย์ดราม่า
ให้ชาวบ้าน ได้ทัศนา แหง๋ ๆ อิอิ



อืม...ถ้าพุทธมามกะจ๋า อย่างพวกคุณน้อมจิต
คิดเคารพ ธรรม...(ชาติ ) เป็นคูบาอาจาน
ได้เหมียนกับที่เคารพสมณะโคดมเป็นศาสดา อ่ะนะ
คำว่า คูบาอาจาน มันก็ม่ะใช่เรื่อง
ที่จะต้องให้ฟามสำคัญนักหนาหรอก


ก็แค่ ก้มหน้าก้มตาเก็บเกี่ยวประสบการณ์
และฟามรู้ที่มันพยาม เลคเชอร์สอนเรา
แค่นั้นก็น่าจะพอแระ งิงิ
เฮ้อออ หวังว่า อุส่าแพล่มมาซะขนาดนี้แร้ว
สาวกสมณะโคดม อย่างพวกคุณ
คงจะ เก็ท นะเจ้าคะ งิงิ




.
</td></tr></tbody></table></td> <td width="56" background="http://www.bloggang.com/template/theme/8/images/right.gif"> </td></tr> <tr> <td width="57"></td> <td background="http://www.bloggang.com/template/theme/8/images/everyday_frame_15.gif"> </td> <td width="56"></td></tr></tbody> </table>
<table width="100%" align="center" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0"> <tbody> <tr> <td>โดย: นู๋บี วันที่: 7 ตุลาคม 2553 เวลา:23:12:06 น. </td> <td> </td></tr></tbody> </table>

 

อะจ๊ากกกกก มู๋บี ง่วงก็เป็น วุ้ยส์...กั๊กๆๆ

อ้างถึง สิทธิการิยะ ท่านแพล่มว่า อาการง่วงนั้น เป็น ขันธมาร อันประกอบด้วย นิวรณ์ เป็นเชื้อ

ให้ดูปายว่า เมิง เอ๊ย คุณจิต ยังไม่สิ้นนิวรณ์ เด๊อค่ะ

ยังไม่สิ้นนิวรณ์ ก็แปว่า ยังไม่เที่ยง ถ้าเข้าฌาณได้มันก็ปราศจากนิวรณ์คือเที่ยงเป็นแป๊บๆ

พอหมดแป๊บ หมดบุญวาสนา มันก็ไม่เที่ยงแร้ว...อ่า (คุณจิตเสื่อมจากฌาณหลุดจากสมาธิไง)

คุณจิตเขามาเตือนว่า ได้เวลาไปหัด วิปัสนึก เอ๊ย ไปหัดวิปัสสนาพิจารณาฟามไม่เที่ยงมั่งได้แร้ว จะ

ทวนศีลทวนจิตมันอ่อนไปแร้ว ง่ะ มันก็เรย ง่วงเดะ มันไม่เร้าใจ คุณจิต เขา ว้อยยยย

รุป่าวววววว เหมือนเอาเด็กมหาลัย ไปนั่งเรียนกะเด็กประถม อะไรๆมันก็รู้หมดแร้ว...อ่า

พอไม่มีอะไรให้คุณจิตเขาตื่นเต้ลซู่ซ่า มันก็เลยออกอาการหงอย เด่ะคะ

ต้องไปเปรี้ยวสถานเดว เรย คร่า คุณลูกมู๋บี ขรา... เอามันไปทำงี้ดิคะ

หรือว่า เอาไม้ไปแหย่รูตุ๊ดตู่ ให้ออกมาวิ่งเอ็กซเซอร์มั่ง

เอาแต่อยู่ในกะลา นอน อมตุ่ย จม สมถะ จนอ้วนปี๋สะดือจุ๊นแล้วจุ๊นอีก อะนะ

เอาแบบ พี่ขันธ์ดิ (เรียกตามนู๋มีนัม เอิ๊กๆ) กั๊กๆๆ ทั้งวี่ทั้งวัน เหอๆ

อย่าไปเอาใจคุณจิตมาก ต้องพาไปเปรี้ยวววว แบบนี้ แบบนี้

แต่หาคนเล่นให้ดีนะ เด๊วเจ้ากรรมนายเวรจะมาเป็นขบวนรถไฟ มะรู้ด้วยนะเออ คริคริ

เอ้า มิวสิค เพื่อความเปรี้ยวและเร้าใจเธอว์จั๊กหน่อย อิอิ (เพลงหากินช่วงนี้ ของเจ๊ เอง แหะ แหะ)

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=vx2u5uUu3DE&feature=player_embedded]YouTube - Bon Jovi - It's My Life[/ame]

 

...กั๊กๆๆ นายเวร แรง กั๊กๆๆ


เอ..ต่อไปต้องพกพิมพ์ต่อท้ายด้วย
จงเป็นสุข เป็นสุขเถิด ด้วย เน๊าะเจ่เน๊าะ

สมกับพี่หนุ่ย เค้าเอ่ยปากว่า


ไม่ทำอะไรก็โดน
ถึงจะทำก็โดน
สู้เกินไปก็โดน
ถอยเกินไปก็โดน


แต่พี่เสกเอ่ยว่า

อย่าฟังคำคน(ให้ฟังคำพระ)
อย่าสนใจใคร(ให้สนใจแต่ใจตัวเอง)
อย่าเปลี่ยนแนว(ให้มั่นใจในทางที่เดิน)
คนแน่แน่ว เท่านั้นผู้ชนะ (ผู้เป็นพระ)

 

กั๊กๆๆๆ ก็ดูลูกเพ่ วี่วีร์ ของเราดิ
เจ้าหนี้ตามมาเป็นขบวนรถไฟ เรย อ่า ต่อล้อต่อเถียง หน้าดำหน้าแดง
สับขาหลอก กันหน้ามืด หัวทิ่มหัวตำ กันเป็นแถว
ถ้าลูกเพ่เป็น สาว คงโดนฉุดไปทำมิดีมิร้าย แระ อิอิ
ดูดิทั้งแมงหวี่แมงวันตามตอมตามเกี้ยวตามตบตีซะขนาดนั้น คริคริ
แฟนขับ แกเยอะ เรทติ้งดี อนาคตได้เป็น ซุปเปอร์สตาร์แหง๋มๆ
ลูกเพ่เรา สู้ไม่ถอย เดินหน้าชน ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม พ่อตบหัวทิ่มบ่อ หมด อิอิ

 

กั๊กๆ ผมนี่ แรงกว่าไหม 1 วันล๊อก 3 กระทู้เลย

เอาไว้เดี๋ยวถอดเทปเสร็จเมื่อไร เดี๋ยวนำมาแบ่งปัน กั๊กๆ

 

จุ๊ จุ๊

 

แผล่บ ๆ มาแว้ววววววว คร้าาาาาาาาา
หลังจาก หายหน้า หายตา แล หายหัว
ไปให้ คุณนายแก้วดี ปรนนิบัติพัดวี ซะเพลินเยยย
จิง ๆ ว่า จะเข้ามาแพล่ม ตะแต่ วันก่อนนู้นนนน แระ
ทว่า ติด ภารกิจ อยู๊ ( รพ. ใกล้ จะ Reaccredit เรื่อง HA ง่ะ )
เรย งานเข้า เล็กน้อย ( อีกอย่าง ช่วงนี้ ผีขี้เกียจเข้าสิง โตย แหะ .... แหะ.... )



อิอิ ก่อนอื่น ต้องขอ แท้งกิ๋ว เจ้ขวัญ ทั่นปราบ และ ทั่น เอกวีร์
ที่เข้ามาวิ่งเล่น สร้างฟามครื้นเครง ในกาทู้นี้ นะเจ้าคะ

อืม....อิหม่ามี๊ขราาาาาาาาาาาาาา
แท้งกิ๋ว สำหรับ คำแนะนำเจ้าค่ะ
แต่ ม่ะลู้ว่า จาทำได้ไหม ? แหะ ๆ



อิอิไอ้เรื่อง ง่วง เนี่ย
จิง ๆ ก็ม่ะเป็นปัญหาเท่าไร หรอกคร้าาา
ง่วงนัก กรูก็นอน แบ่บว่า ขยันเป็นช่วง ง่วงก็พัก อิอิ
แต่ว่า ปัญหา มันอยู่ที่ อยากจะเคลียร์ การทวนศีลทวนจิต
ที่หมักหมม ดองเอาไว้ เกือบเดือน จน เหม็นเปรี้ยวเป็น ดินพอกหางหมู อ่ะนะ


เพราะเท่าที่อิคิตตี้ มันสำรวจวิเคราะวิแคะ
แกะเกา ตัวกรู ดูเขาดูเรา แระ มัน วินิจฉัย ว่า เฮ้ยย คุณจิตน่ะ
มันม่ะได้หงอย เพราะขาดเรื่องตื่นเต้ลล หรอกว้อยยยย
แต่ มันกะลังเอนจอย ก๊ะคุณขี้เกียจ เรย แกล้งละเลียด ทำ สำออย
เรียกร้องการประคบประหงม นิดหน่อย


พอตามใจมัน เล็ก ๆ น้อย ๆ
ให้มัน นอนอุตุ จน อิ่มหมีพีมัน
อาการง่วงเหงาหาวนอนก็หายเกลี้ยงนะ
แต่ ยังทำตัวเป็นลูกแหง่ ติดแจอยู่ก๊ะ คุณ ขี้เกียจ อยู๊
คงต้อง ค่อย ๆ เพียรแงะ ค่อย ๆ แซะ กันไปตาม อัตภาพ นั่นแหล่ะ
เพราะ คุณจิตมัน ยัง เตาะแตะ เข้า ชั้น อนุบาล ก.กา อยู่ เยย อ่า
ยังเป็น อิอ่อน ในสายตา นังคิตตี้มัน อยู่
ม่ะได้ เข้าขั้น กูรู -กูรู้ เรยง่ะ คงต้องเก็บ เลเวล ไปอีกนาน งิงิ


เนี่ย ขอเม้าส์จิ๊ดนึง ตะคืนนู้นน่ะนะ พอทวนศีลทวนจิต ได้แค่ จิ๊ดเดว
ก็ ต้องถอยทัพ เมื่อต้อง เผชิญกับ อิแมงปากคม
ที่ บินมาตอม แสงไฟ ที่ห้องนอน ( แถวบ้านเป็นป่า อ่า แมงชุ๊ม ชุม )
ครั้นปิดไฟหนีมันแร้ว มั๊น ก็ยัง นึกเข้าผิด
คิดว่า ตัวเองเป็น ผีบ้านผีเรือนมั้ง
เรย ม่ะยอม อพยพ ย้ายถิ่นไปไหน
บินมาไต่มาตอมมากัดแทะ ตลอดเรย ( สงสัย ตรูจะเนื้อหอม หุหุ )



สุดท้าย เจ้าของห้องตัวจริง เรย ต้องตัดใจ เลิก ทวนศีลทวนจิต
แร้วลากเก้าอี้ ไปนั่ง สมาธิ ที่ระเบียงแทน
แต่นั่งแป๊บ ๆ ก็โดน อิตัวขี้เกียจมันล่อลวง อีกแระ
มันอ่ะซิก ๆ บอกว่า ไม่ง่วง หรอกน๊าาาา
แต่กรู อยากจานอนแร้วเฟร้ยยย
ก็เรย เอ็นดู ยอมแปลงร่างเป็นเจ้าญิ๋งนิทรา
หาเรื่องตามใจมันจิ๊ดนุงส์ ( อิคิตตี้ มัน นุยาด ง่ะ อิอิ )


ส่วนเรื่อง ที่ แนะนำ ให้ พิถีพิถัน
เรื่องการหาเลือกเฟ้น หา คู่ขาปาท่องโก๋ มาเล่นด้วย นี่...
ถ้าจะม่ะทันซะแระ อ่า
ตะกี้ เพิ่ง ไป แหย่รังแตน เอ๊ย หยอกเจ้ากรรมนายเวร เล่น มาง่ะ

แบ่บเนี๊ยะ


<table bgcolor="white" border="2" cellpadding="3" cellspacing="0" width="100%"> <tbody><tr> <td id="5"> <table border="0" width="100%"> <tbody><tr><td width="100%">
</td><td>
</td></tr> </tbody></table> อ่ะโหล แวะ มาบอกว่า
หลายวันก่อน อิฉัน เอา คนบางคน ไปเม้าส์ เอ๊ย ไปพูดถึง

ที่


เว็บบอร์ด พลังจิต ดอทคอม /f181/บ่นเรื่อยเปื่อย-เมื่อยก็พัก-ตามประสา-นักปฏิบัติไม่เอาไหน-ก๊ะ-เสือ ใบลานไม่เอาถ่าน-285890-4.html#post4631485

นะเจ้าคะ

ก็ม่ะอยาก มาโพส ให้กาทู้ คุณ แปดเปื้อน หรอกนะ
แต่ บัวเหล่าที่ 5 เป็นคนมีมารยา( ท ) ฮ่ะ
เราไม่นินทา ใครลับหลัง
(แต่เราจะ เผากัล ซึ่ง ๆ หน้า เหอ...เหอ...)
แหม๊ ถึง อิฉันจะเป็น ศิษย์ไม่มีอาจาน คนไหน
แต่ อิคิตตี้ ผจก. ส่วนตัว ก็สอนอิฉันเสมอนะ
ประมาณ ว่า


นี่แหน่ะ นู๋บี ถ้าเมิงกล้าทำ
เมิงก็ต้องกล้ารับ น้าาาาาาา


โบราณ ทั่นสอนว่า

ขี้ แร้ว กลบ คือแมว
ขี้ แร้ว แจว คือ หมา
ขี้ แร้ว รักษา คือ สุนัข...( มีเพทดีกรี )


ดังนั้น ถ้า อิฉัน พ่นขี้ฟันอะไรออกมา
อิฉันก็พร้อมที่จะ แอ่นอกรับ วิบาก
จาก ฟามระย่ำ ของตัวเองโดยไม่หมกเม็ด
ไอ้เรื่อง โพส เสร็จ แร้ว แอบลบทิ้งวิ่งหางจุกตรูดดด
ม่ะมีอยู่ใน พจนานุกรม ของ บัวเหล่าที่ 5 หรอก คร้า หุหุ


เออ จิงดิ นอกจาก อิคิตตี้
มันจะสอน มารยา(ท) ผู้ดี ให้ อิฉันแระ
มันยังยัดเยียด ตัวเอง มาเป็น อาจาน
สอน อิฉันอีกแหนะ ว่า ....

จำไว้นะ นู๋บี จงเก็บเกี่ยว ประโยชน์ ให้มันได้มรรคได้ผล
จาก ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตสู
อย่าว่าแต่ ผืนผ้างามที่มีรูโหว่ เรย
ต่อให้ เป็น ผ้าขี้ริ้วสกปรก ซักผืน
สูก็ต้อง รู้จัก ใช้ปัญญา
หาทางใช้สอยประโยชน์ จากมันให้ได้นะเธอว์
ช้าน จะได้ ม่ะขายขี้หน้า
ที่ หลับหูหลับตา รับเธอว์ เป็นลูกศิษย์ อิอิ



เอาล่ะ แวะมาบอก เสร็จ แระ
จบกิจ ใน กาทู้ นี้ แร้ว อ่า
คุณจา ปู้ยี้ปู้ยำกระทำชำเรา
เอ๊ย จาอุ้มเอาตัวหนังสือของอิฉัน
ไปทิ้ง ที่สวรรค์ชั้นไหน ก็ตามสบายนะจ๊ะ
เพราะ อิฉัน ตามใจ ทั่น เจ้าของ กาทู้ อยู่ แระ
แต่ ขอ นุยาด เอาโพสนี้ ไป แปะ ไว้อ่านเล่นๆ
เป็นที่ระลึก ใน กาทู้อิฉัน หน่อยนะ เจ้าคะ หุหุ


ขี้ แร้ว กลบ คือแมว
ขี้ แร้ว แจว คือ หมา
ขี้ แร้ว รักษา คือ สุนัข...( มีเพทดีกรี )

ชะเอิงเอยยยยย




<table border="0" width="100%"> <tbody><tr> <td width="100%">โดย: นู๋บี วันที่: 3 พฤษภาคม 2554 เวลา:22:34:10 น. </td> <td>
</td> </tr> </tbody></table> </td> </tr> </tbody></table> <input name="code" value="u7dba50=9kiw?74|7aa,b06y?7bf_9lw9ecjf7t5,==g|5zx6ttynwoy" type="hidden">
ที่มา :

http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=gajidrid&month=10-2010&group=2&date=07&gblog=2

 

ก็ม่ะ รู้ ตรูจะ มี ผีชัตเตอร์ มาขี่คอเพิ่มไหม เนี่ย
แต่ก็นั่น แหล่ะนะ ถือว่า เป็น รสซาด ของซีวิตตต เหอ...เหอ....
นี่ ครึ้ม ๆ ก็ว่าจะ ตั้งกาทู้

" เมื่อ อิฉัน หันมาใช้ ภาษาวิบัติ
เป็นตัวชี้วัด ฟามสามารถในการดัดจริต เอ๊ย ฟามสามารถ ในการฝึกจิต"

อ่ะนะ กะ ว่าคราวหน้า
จา ใช้ ภาษาให้ดูดีมีชาติตระกูลถูกอักขระ เป๊ะ ๆ เรยน้าาา
ม่ะลู้เหมียนกัลว่า ถ้าโพสออกไป แร้ว
ทั่นมอด จะ ครีเอทข้อหา อาราย มาอุ้ม กาทู้ นู๋บี อีกน๊อออออ
แหม๊ อยากลู้ เจง ๆ เยยยยย เหอ...เหอ....

 

วิธีทำลายล้างศรัทธา แบ่บถอนรากถอนโคนนนนนน







อืม...วันก่อนนู้นนนน เห็นอิบักเสี่ยว ของอิฉัน
มันไปแหกปาก ตั้งกาทู้ถามว่า

อิฉันเรย คันปากยิก ๆ อยากจะเลคเชอร์ให้มันฟังจัง ว่า

แหม ๆ การหลับหูหลับตา ยึดติด ก๊ะ ตัวบุคคล นี่...
มันอาจจะเกิดจากการที่ คน ๆ นั้น
เคยเกิดเป็น ตุ๊กแกมา 500 ชาติ ก็ได้เน๊าะ
เรย เกาะหนึบ ม่ะยอมปล่อยยยย แบบ ผีชัตเตอร์
วิธีแก้ ก็ง่าย จิ๊ดเดว ใช้ ปูนแดงผสมยาเส้น ยัดปากมันซะ ?
เด๋ว มันเก๊าะหล่นตุ๊บ ลงมาเองแหล่ะ เหอ ...เหอ...


เฮ้อ....ศรัทธาที่เปี่ยมล้นเกินพอดี
มันก็เหมือน ยางเหนียว ที่พันเกี่ยว
จนอิรุงตุงนัง ข้ามภพข้ามชาติ ล่ะมั้ง
แก้ยาก ว่ะ ของพรรณนี้
เพราะมันอยู่ที่ วาสนาจริตตตตต อิอิ



แร้ว ไอ้เจ้า ศรัทธาจริตจ๋าาาาา เนี่ย
มันก้อฝังรากลึกกกกกกกกกกกกกกกกกอยู่ใน กมลสันดาน
ของ เหล่าสาวกสมณะโคดม เสียด้วยจิ
ขูดเท่าไร ก็ ม่ายสึกกร่อน ซะที ไอ้ครั้นจะช่วยชี้ทางสว่าง
ให้พวกมัน ใช้ โยนิโสฯ ซักล้างยางเหนียว แทน ไฮเตอร์ หรือ
ก็คงจะเกิน ศักยภาพ ของ พุทธแท้แบบไทย ๆ ง่ะ
ไป... ตายแร้ว เกิดใหม่ อีกซัก 10 ชาติ
จะ ล้างยางเหนียวออก ได้หมดไหม ก็ม่ายลู้


อุปมา ดั่ง คนมีกรรม ทุพลภาพ ง่อยเปลี้ยเสียขา
ที่มิสามารถ ยืนหยัดด้วย ขา ตัวเอง ได้
เรยมักจะ อาลัยร้ากกก หลักยึด และ ไม้เท้า
เอาไว้ กอดเล่น ให้ อุ่นอกอุ่นใจน่ะ
โถ ๆๆๆๆช่าง น่าเวทนา เสียนี่กระไร ? งิงิ


ทว่าถึงงั้น ชั้นก็ ยังอดที่จะ เอ็นดู
พุทธบุตรแนวเปลือก ๆ เลือกสุกเลือกดิบสารพัด
อย่างเหล่าพวกพุทธมามกะจ๋า ไม่ได้นะ
เพราะ ศรัทธาจริตชน แบ่บเนี๊ยะ
มักจะ ใจดี มี ดราม่า อร๊อยยอร่อย
มาหั้ย ชั้นเสพ นะได้ บ่อย ๆ
แหย่นิด หยอก หน่อย เก๊าะ เข้าตรีน แระ หนุกดีว่ะ หุหุ


อืม...อย่าว่าแต่ คนพวกนั้น เยยย ง่ะ
ต่อเป็น นักปฏิบัติผู้เพรียบพร้อม อย่าง พวกหล่อน ก็เหอะ
พอถึงเวลาจิง ๆ ก็ยัง เป็น ลูกแหง่ ติดแม่
ยึดติด ก๊ะ ตัว บุคคล แจ เหมียนกัล นั่นแหล่ะ ว้าาา
นี่แหน่ะ เจ้าลาแก่หัวดื้อ...เอ๊ยย เห็น แพล่ม จ๋อย ๆ
บอกว่า แยก ฟามลู้สึก ออกจาก ฟามจริง ได้
งั้นลอง ตอบ คำถาม ชั้น สัก ข้อ นึง ให้ชื่น สะดือ หน่อยดิ๊


ว่า หาก ตำนาน พุทธาวตาร ในคัมภีร์ปุราณะ เป็นเรื่องจริงแท้
พุทธบริษัท 4 จะทำไง กับฟามเชื่อมั่นศรัทธาที่กำลังจะถูกเทคโอเวอร์
ต้อง ผูก คอตาย หนีอาย ไหมล่ะเธอว์ เห็น ภูมิใจนำเสนอ กันนักนิ
ว่า ศาสนาของตรูข้า นั้น เป็น ศาสนา แห่งปัญญา ?
( ศาสนา น่ะ อาจจะ...ใช่ ? แต่ เหล่าสาวก นี่ ...ชั้นม่ะแน่ใจว่ะ อิอิ )



ว้าาาาา ม่ะอาววว ม่ะพูด หยอกเล่นแรงส์เกินไป
เด๋ว เหล่าพุทธมากะจ๋า จะกระอักเลือดตาย แบบจิวยี่
แต่ทำไงได้ล่ะ คุณจ่า สอนไว้ บอกว่า
ในโลกนี้ คนโง่ย่อมเป็นเหยื่อ ของคนประหลาด นี่นะ
ว่าแต่ หล่อน ยังม่ะกดโหวต เดอะ สตาร? ก๊ะ ชั้นเรย น๊าาา
ว่าจา เลือก V อะไร เหอ........................เหอ......................


เอ้า เข้าเรื่องดีฝ่า ว่า เด๋วจะโดน อิลาเฒ่า มัน ค่อนขอด ว่า
น้องบัวผ่อง นั้น น้ำท่วมทุ่งผักบุ้งจ๋องแจ๋ง อีกแระอิอิ
นี่ ๆ อยากได้ วิธี ทำลาย การ ยึดติด ก๊ะ ตัวบุคคล
แบ่บ ถอนราก ถอนโคน จิง ๆ ง่ะ


จะแนะนำให้ เอาบุญ เอ๊ย เป็น วิทยาทาน ก็ได้นะ
เพราะไอ้เรื่อง บดขยี้ทำลายศรัทธาประชาชี งี้อิฉันถนัดนัก
อืม...แต่ ใคร จะทำได้ ม่ะได้ น่ะ ก็อีกเรื่อง
เภสัชกรฉาวจ๋วย อย่างฉาน มันชอบจ่ายยาเบื่อหมา
รักษาโรคเกาะหนึบ ซะด้วยจิ อิอิ


อืม...เรื่องการทำลายล้าง ศรัทธา แบ่บถอนรากถอนโคน
มันต้อง เริ่มด้วย การติด อาวุธทางปัญญา ง่ะ
แต่ ช้าน จะ ม่ะ พูดเท่ห์ ๆ ว่า
ให้ ใช้ โยนิโส ฯ หรือ ใช้ปัญญา อย่างเดียว หรอกนะ
แต่ จะ ซาเหนอ ไอเดีย ให้ ทำ ด้วย นะเธอว์


อันดับแรกต้อง เสี้ยมสอน เอ๊ย สั่งสอนเยาวชนของชาติ ตะแต่ตรีนเท่าหอย
ให้เป็น นู๋น้อย จำไม ฯ เป็น อีลูกขี้สงสัย ซะก่อน
ไม่ใช้ พอผู้ใหญ่พูดอารายกรอกหู หรือ พบเจออะไร
ก็ ตะบี้ตะบันเชื่อ ไปซะหม๊ดทุกอย่าง
หัด ดูรายการ อมยิ้ม ทางช่อง 3 แร้วเอามา
ประยุกต์ใช้ก๊ะลูกหลานซะมั่ง เด่ะ


ที่สำคัญที่สุด คือต้อง แก้ ที่ ระบบการศึกษาแบบไทย ๆ
ที่ชอบนักล่ะ ไอ้เรื่องป้อนอาหารถึงปาก ( feed learning )
จนลูกศิษย์มันกลายสภาพเป็นเป็ดง่อย
ลากขาเดินไปไหน มาไหนเอง ม่ะได้ อ่ะนะ


ซูโม่ตู้ ( จรัสพงษ์ สุรัสวดี) เคยพูดไว้
ในรายการนึง ทางไทยทีวี ว่า

ระบบการศึกษาแบบไทย ๆ นั้น
สอนให้ ท่องจำ ด้วยการออกข้อสอบซ้ำซาก
สไตล์ ใคร อะไร ที่ไหน เมื่อไร ?อ่ะนะ
แต่ม่ะค่อยมีการ สอนให้ลู้จักคิดแบบบูรณาการ
ยิ่ง การคิดวิเคราะห์ สังเคราะห์
เพื่อ เอาไปใช้ต่อยอดเนี่ย ยิ่ง ม่ะค่อยมี ใหญ่
คำถาม ประเภท ทำไม เพราะอะไร อย่างไร
จึงหาม่ะค่อยเห็น ในสังคมไทย
learning by doing จึง ม่ะค่อยเกิด


เมื่อไรที่ คุณเริ่ม คิดอะไร แหกคอก
ฝูงลิงในห้องแคบ ก็ พร้อมที่จะ รุมตื้บคุณ ทันที
นี่ คือ อีกสาเหตุ นึง ที่ทำให้ คนไทย ส่วนใหญ่
คิดอะไรเองม่ะค่อยจะเป็นไง ต้องคล้อยตามก้นชาวบ้านต้อย ๆ



มันก็เหมียน สังคมชาวพุทธ แถ ละวาด เอ๊ย เถ ระ วาท แบบไทย ๆ
ของพวกคุณ นั่นแหล่ะ สอนให้เชื่อตามกัน ไปหมด
แล้วเอา คำว่า กาลามสูตร มาโชว์ โยนิโสฯ แก้เก้อ
ม่ะต่าง อ่ะไร ก๊ะ โฆษณาชวนเชื่อ เรื่อง ตถาคตโพธิสัทธา หรอกนะเธอว์


พอใคร ฉงฉัย อะไร ถามนิดถามหน่อย
แบ่บเนี๊ยะ

<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" width="95%"> <tbody> <tr> <td> <table border="2" cellpadding="0" cellspacing="0" width="100%"> <tbody> <tr> <td colspan="2" rowspan="2" bgcolor="#204080" width="100%">

• <big><big>อยากรู้ว่าเทพที่คนส่วนใหญ่ในนี้นับถือ.. ท่านเทพเค้านับถือพุทธศาสนาหรือป่าว </big></big> พวกเทพแห่งความสำเร็จ.... เทพีความรัก เทพกาลี เทพต่าง ๆ
  จริง ท่านเทพเหล่านั้น ให้ความเคารพนับถือในพระพุทธเจ้า หรือปล่าว
  แล้วจะพิสูจน์ยังไง
  จากคุณ : นบนอบ - [ 15 มิ.ย. 52 10:48:11 ]
  
  
  <hr align="left" width="93%" color="#e0e0e0" size="1">
  <table border="0" cellpadding="3" cellspacing="0" width="87%"> <tbody> <tr> <td align="middle">
  </td> <td align="middle">
  </td> <td align="middle">
  </td> <td align="middle">
  </td> <td align="middle">
  </td> <td align="middle">
  </td> <td align="middle">
  </td> <td align="middle">
  </td> <td align="middle">[SIZE=-2]กระทู้ถัดไป[/SIZE]</td></tr></tbody></table>​

</td></tr></tbody></table></td> <td rowspan="2" bgcolor="#000000" valign="top"> <table bgcolor="#403e68" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" width="100%"> <tbody> <tr> <td width="10"> </td></tr></tbody></table></td></tr> <tr> <td colspan="2" align="left" bgcolor="#000000"> <table bgcolor="#403e68" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0"> <tbody> <tr> <td width="10"> </td></tr></tbody></table></td></tr></tbody></table>​

<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0"> <tbody> <tr> <td> <table bgcolor="#222244" border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" width="100%"> <tbody> <tr> <td>

• ความคิดเห็นที่ 13
  
  สิ่งมีชีวิตทุกตัว มันก็ล้วนแล้วแต่ศรัทธา
  และนับถือ สรรพสิ่ง ตามแต่จริตของตนนั่นแหล่ะ
  ไม่ว่า จะ เป็น คน หรือ เทพ รวมไปถึง พวกพารามีเซียม และ อมีบา ฯลฯ
  ( ถ้าพวกมันมีสมองพอที่จะปรุงแต่งนับถือศาสนาได้อ่ะนะ )
  
  
  อืม...ตัวเองก็มิช่าย ขั้นเทพ เสียด้วยดิ อิอิ
  แล้วจะไปวิสัชนาตอบคุณ แทนท่าน ๆ ได้ไงล่ะเจ้าคะ
  สมมุติ แล้ว กันนะ สมมุติว่า
  อิฉัน เป็นเทพธิดาสาวสวย ประจำสวรรค์ชั้นฟ้า
  อิฉันก็จะตอบคำถามคุณว่า
  
  อิฉัน ไม่ให้ความเคารพนับถือในพระพุทธเจ้า หรอกจ้าาาา
  สมณะโคดมนี้ มีดีอะไร ทำไมต้องนับถือ
  สมณะโคดมนี้ กระเตงอิฉันข้ามห้วงทุกข์ได้หรือไม่
  ถ้าอยากจะข้าม อิฉันต้องลงมือปฏิบัติเอง ใช่ไหม ?
  ถ้าเช่นนั้น สมณะนี้ ก็หาประโยชน์อันใดกับอิฉันมิได้ ( ดับขันธ์ไปแล้วนี่ )
  
  
  แล้วงี้ จะให้อิฉันมัวไปเคารพนับถือ จุดธูปไหว้ท่านทำไมให้เมื่อย
  อิฉัน ยึด ตัวกูของกู ( อัตตาหิ อัตตาโน นาโถ ) เป็นที่พึ่งมิดีกว่าหรือ
  อิฉันเอาเวลาเวลาไปทำอย่างอื่น
  อาทิเช่น ทำมาหารับประทาน
  และ เดินเตะฝุ่นรอบโรงบาลฯลฯ มิดีกว่า หรือ
  
  
  
  ปล.
  เข้าใจตั้งกระทู้ เหน็บ เอ๊ย ถามชาวบ้านดีนะเจ้าคะ อิอิ
  ว่าแต่ อิฉันตอบได้เหมือน ที่ จขกท. อยากให้ตอบ ไหมล่ะ อิอิ
  เรื่องเหน็บพวกพุทธบริษัท 4 นี่ขอให้บอก ของโปรดดดดด 5555
  
  จากคุณ : พวกไม่คิด จะหา...ที่พึง.. 5555 (นู๋บี - บัวเหล่าที่ 5) - [ 15 มิ.ย. 52 19:09:20 ]

</td></tr></tbody></table></td> <td rowspan="2" bgcolor="#000000" valign="top"> <table bgcolor="#403e68" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" width="100%"> <tbody> <tr> <td width="10"> </td></tr></tbody></table></td></tr> <tr> <td colspan="2" align="left" bgcolor="#000000"> <table bgcolor="#403e68" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0"> <tbody> <tr> <td width="10"> </td></tr></tbody></table></td></tr></tbody></table>
​

<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0"> <tbody> <tr> <td> <table bgcolor="#442244" border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" width="100%"> <tbody> <tr> <td>
</td></tr></tbody></table></td></tr></tbody></table>
​

แม้ง ! ก็งัดเอาคำว่า ปรามาส พระรัตนตรัย มาใช้พร่ำพรื่อ
เห็นแร้ว ตรูล่ะเบื่อ พวกเสือใบลาน เจง ๆ วุ้ย
ม่ะลู้เหมือนกัลว่า มันนิยม เสวนาธรรมคุย กัลด้วย
อารมณ์ ฟามลู้สึก หรือว่า ฟามจิง กันแน่



แล้ว ไอ้ค่านิยม ยกย่อง ไอดอลซะะเลิศลอย
ยกใส่เกล้าไว้สูงจนสุดสอย
เอาลงจากหอคอย มาแตะต้อง ม่ะได้
นี่ก็เป็นอีกปัจจัยนึงนะ ที่ทำให้
หลายคนยึดติด ก๊ะ ตัวบุคคล อ่ะนะ


ยกตัวอย่าง ง่าย ๆ ก็ ไอ้บทสวดมนต์ บูชาพระรัตนตรัยที่น่าเบื่อหน่าย
ซึ่ง กระทรวงศึกษาฯ ยัดเยียดให้แหกปากท่องสมัยใส่คอซองไง
แหม๊ ! พระพุทธฯ ดีโง้น พระธรรม ดีงี้ พระสงฆ์ ก็ดี๊ดี
ฉนั้น จะขอยึด พวกมัน เป็นที่พึ่งทางใจ ก็แระกัล
( ตรูจาได้ม่ะต้อง เหนื่อยยาก พึ่งตัวเองให้ปวดเมื่อยกายา )
อันนี้ ก็ จัดเป็นยัดเยียดทางฟามคิด เอ๊ย การปลูกฝังค่านิยม
ฟามเป็นพุทธมามกะที่ดี (แบบสะกดจิตหมู่ ) ในสังคมชาวพุทธ
พอโตขึ้นมา พวกนู๋ ๆ ก็เรยติดเป็นนิสัย เป็ดง่อย
คอยคิดแต่จะพึ่ง ให้ พระอรหันต์ มันกระเตง น้องนู๋ ข้ามห้วงทุกข์
ม่ะรู้จัก คิดการใหญ่ หัดก้าวไปข้างหน้าโดยใช้ขาตัวเองซพมั่ง


เอะอะ อยากได้ อะไร ก็อาศัย จุดธูปไหว้ขอพรพระ
ม่ะเคยคิดจะหาทาง ยืดหยัด ด้วยลำแข้งของตัวเองเล๊ย
เห็นคนพวกนี้ บนบานประหงก ๆ แร้วก็ตลกดีนะ
สงสัย สมณะโคดม จะ เทศนาสอนสั่ง สาวก กันมางี้
เรยกอด ไตรสรณะ แจ ไม่เคยแก้ไขปัญหา
โดยใช้ อัตตาหิ อัตตโน นาโถ เยยย


เหอะ ไว้ ชั้นได้เป็น นายก วันไหนนะ
ครึ้ม ๆ จะสั่งให้เปลี่ยนบทสวด ตอนเช้า
แทนที่ จะมัว ท่อง พุทธัง สรณัง คัจฉามิ ฯ ให้เปลืองน้ำลาย
แต่ ชั้นจะให้เด็ก ๆ มันท่อง ว่า


<table border="0" cellpadding="0" cellspacing="0"> <tbody> <tr> <td> <table bgcolor="#224444" border="1" cellpadding="0" cellspacing="0" width="100%"> <tbody> <tr> <td>

• 
  
  
  สำหรับพุทธเทียม ๆ อย่างนู๋ นั้น
  รู้แต่ พระพุทธเจ้า ไม่ใช่ พ่อ
  พ่ออิฉัน ชื่อ ....... เจ้าค่ะ
  มิใช่ ชื่อ สิทธัตถะ
  และ บัวเหล่าที่ 5 อย่างนู๋
  ก็มิใช่ พระ ราหุล
  
  ดังนั้น อัตตาหิ อัตตาโนนาโถ จึงเป็น ที่พึ่งของนู๋
  ในการฝึกเจริญสติ เพื่อ เพิ่มพูนปัญญา
  แต่ ปัญหา เก๊าะ คือ อิฉันดันเผลอ ไปรับ เจ้า หิริโอตัปปะ
  เข้ามาเป็น ผู้จัดการส่วนตัว
  
  

</td></tr></tbody></table></td> <td rowspan="2" bgcolor="#000000" valign="top"> <table bgcolor="#403e68" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" width="100%"> <tbody> <tr> <td width="10"> </td></tr></tbody></table></td></tr> <tr> <td colspan="2" align="left" bgcolor="#000000"> <table bgcolor="#403e68" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0"> <tbody> <tr> <td width="10"> </td></tr></tbody></table></td></tr></tbody> </table>


วันละ สามเวลา หลังอาหารอ่า
เด็ก ๆ มันจะได้ ซึมซับ
หัดยืนด้วยขาตัวเอง ซะมั่ง อิอิ


เฮ้อออออออออ จะเล่าเรื่องราว เกี่ยวกับ
เรื่อง มุมมองของ ศรัทธา จาก เด็กญิ๋ง คนนึง ให้ฟังนะ
สมมุติ ว่า เด็ก คนนั้น ชื่อ นู๋บัว...


สมัย เด็ก ๆ นู๋บัว อยาก เป็นนักเขียน มาก
ตอน ม.ต้น เธออยากเขียน นิยาย แนวดราม่า แฟนตาซี
โดยอาศัยตำนานเทพนิยาย ของ พราห์มฮินดู มาเป็น บริบท
เธอจึง ไป คุ้ยเอา หนังสือ เรื่อง กำเนิดเทวดา
ที่ ห้องสมุด ที่ โรงเรียนมานั่งอ่าน ไว้ เป็น วัตถุดิบ
ส่วน ตอน ม.ปลาย เธอ ก็ยังไม่ทิ้งความฝัน
ไป คุ้ยตู้ ที่บ้านคุณย่า แล้วเอา ..หนังสือเรียน
เล่มสีน้ำตาลทึม ๆเก่า ๆ สมัยพระเจ้าเหา
เรื่อง ศาสนาเปรียบเทียบ ? ( ม่ะแน่ใจชื่อ ) มานั่ง อ่าน
เพื่อ จะเก็บข้อมูลตุน ไว้เขียน นิยาย เรื่องนั้น


เชื่อไหม จนบัดนี้ ผ่านไป เป็น สิบปีแล้ว
นิยาย เจ็ดชั่วโคตร นั่น มันก็ยัง เขียน ไม่จบซ้ากกก ที
แต่ สิ่ง หนึ่ง ที่ นู๋บัว ได้มีโอกาส ซึมซับ มาจาก หนังสือที่คุ้ยอ่าน
คือ การเรียนรู้ ทฤษฏี ของ ฟรอยด์ เกี่ยวกับ รากเหง้า
การกำเนิด ของศาสนา ความเป็นมาของ สงครามทุเรศ เอ๊ย ครูเสด
สาเหตุ ที่ แถ ละวาด คว่ำบาตร ก๊ะ มหายาน
หรือ แม้ กระทั่ง การเล่าขานถึง ตำนาน พุทธอวตาร ของชาวฮินดู


อ่านแล้ว นู๋บัวฯ ก็ได้แต่ เกิดความกังขา ว่า
อัน ศรัทธา นั้น มันน่าชื่นชม นิยม ตรงไหน กันเนี่ย ?
ว่า แล้ว เธอ จัดการ เขี่ย เจ้าตัว ศรัทธา ออกไปจากชีวิตตัวเอง
แล้ว ก็ หันมา สถาปนา ตน เป็น คนไร้ซึ่งศรัทธา จริต โดย สิ้นเชิง


เฮ้ออออ น่าเสียดายนะ ที่ หนังสือเรียน เรื่องศาสนา
ของ กระทรวงศึกษา ตั้งแต่ รุ่นนู๋บัว มันมัวซัว มั่วซั่ว
ม่ะแจ่มชัด เท่า หนังสือแบบเรียนสมัยตาหมาน ยังหนุ่ม
เนื้อหา ที่ได้รับรู้ เรยมีแต่การยัด เรื่อง ฟาม ศรัทธา ไร้สาระ
ในตัวสมณะโคดม ให้แทรกซึมเข้าสู่หัว
ทั้งเรื่อง บารมีอันน่าขบขันของ เด็กชายที่มันเดินเจ็ดก้าว บนดอกบัว


หรือ แม้ แต่ เรื่อง อนันตริยกรรม ที่น่าขำ
หากทำ สมณะโคดม ซ่งติงห้อเลือด แล้วชาตินี้
จะหมดวาสนาอดสิทธิ ทะลุธรรม ?
สอนได้ โคตร สร้างสรร มว๊ากกกกกก
ฟังแล้ว อยากจะหัวเราะให้ฟันหัก
แต่หลักสูตรสไตล์นี้ มันก็เหมาะสมกันดี
กับ สติปัญญา ของพุทธแท้ แบบไทย ๆ อย่าง พวกคุณดีออกนะ


เฮ้ออออ ในประเทศไทยจะมี เด็ก ๆ สักกี่ คน กันล่ะ
ที่จะกล้า คิดค้าน ถามหา เหตุผล ที่บ้องตัน มาก กว่า คำตอบตื้นเขินที่ว่า
สิ่งเหล่านั้น เป็น บุญญาธิการ ของสัมมาสัมพุทธะ ?
เพราะ ทั่นเป็น ออระหัน จึงแตะต้องทำให้ระคายผิวไม่ได้ ?
ขืน ถามออกไป เป็น ได้โดน ขี้เถ้ายัดปาก ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด อ่ะจิค๊ะ หุหุ






เออจิงดิ ... นอกจาก หนังสือ แบบเรียนเล่มนั้น
ก็ ยังมี หนังสือ เรื่อง กำเนิดเทวดา ของ เจ้ มาลัย อีกเล่ม นะ
ที่ ปลูกฝัง ค่านิยม บางเรื่องให้หยั่งรากลึกในใจของนู๋บัวฯ
ค่านิยม ของการเป็น ปัจเจกผู้ ไร้ ซึ่ง ศรัทธาจริต อย่างสิ้นเชิง


อืม...ตอนอ่านหนังสือเล่มนั้น
นู๋บัว ได้ตื่นตาตื่นใจกับตำนานเล่าขาน
เกี่ยวกับการ ช่วงชิง ดอกปาริชาติ สวรรค์
ของ เหล่าเทพธิดา ทั้ง 4 สิริ - อาสา - ศรัทธา และ หิริ
โดยมีเงื่อนไขว่า พระนารทดาบส จะ มอบดอกไม้นี้
ให้แก่ นางที่สามารถ ไปขอ สุธาโภชน์จาก กสิยดาบส มาได้ เท่านั้น
แต่ ปัญหาก็คือ กสิยดาบส จะยินยอม ให้ สุธาโภชน์
แก่เฉพาะ สตรีผู้ที่มีความประเสริฐที่สุด เพียงนางเดียว เท่านั้น


เมื่อ นางสิริ เดินทางเข้าไป ขอ สุธาโภชน์นั้น
นางแนะนำ ตัว กับ พระฤาษี ว่า


นางคือ สิริเทวี เป็นผู้คุ้มครองมนุษย์ผู้มีสิริ
เป็นผู้ที่หมู่มนุษย์บูชาแล้วทุกเมื่อ
เป็นผู้มีคุณสมบัติตามวัตรของท่าน จงมอบสุธาโภชน์ แก่นางเถิด


แต่ โกสิยดาบส กลับปฏิเสธ โดยบอกแก่นางว่า
แม้นางได้ตามรักษาคนผู้มีสิริ ให้สมบูรณ์
ด้วยชาติ โภคทรัพย์ และความสุข
แต่คนมีสิริบางคนก็ปราศจากซึ่งความเพียร
ความประพฤติดี ความรู้ดี การงานดี
และปราศจากสัจจะ เทพธิดาเช่นนาง
ย่อมยังมิใช่ ผู้ที่ ประเสริฐที่สุด ที่ควรจะได้ สุธาโภชน์ หรอก



เมื่อ นางอาสา เดินทางเข้าไป ขอ สุธาโภชน์นั้น
นางแนะนำ ตัว กับ พระฤาษี ว่า
นาง คือ อาสาเทวี เป็นผู้คุ้มครองอินทรีย์ตนเอง
และคุ้มครองมนุษย์ผู้มีความหวัง
เป็นผู้มีคุณสมบัติตามวัตรของท่านดาบส
ขอท่านจงแบ่งสุธาโภชน์นั้นให้นางเถิด

แต่ โกสิยดาบส ก็ยังปฏิเสธ ไป
ด้วยเหตุผลว่า ดูก่อนเทพธิดาอาสา
ชนผู้มีความหวังย่อมมีความเพียรทำการงานของตน
บางพวกก็อิ่มเอิบประสบความสำเร็จ
แต่บางพวกก็เสื่อมโทรมไม่สำเร็จ
บางคนทำความหวังในทางที่ผิด ละทิ้งหมู่ญาติ
ทำความเพียรอันเศร้าหมอง
เทพธิดาเช่นเธอย่อมยังไม่ประเสริฐเพียงพอ
ที่จะได้ สุธาโภชน์ ไปจากเรา


ต่อมา นางศรัทธาเข้าไปหาพระดาบสบ้าง
นางกล่าวว่า นางคือ ศรัทธาเทวี
เป็นผู้คุ้มครองอินทรีย์ตนเอง
และคุ้มครองมนุษย์ผู้มีผู้มีศรัทธาความเชื่อ
เป็นผู้ที่มนุษย์บูชาแล้วทุกเมื่อ
ขอท่านจงแบ่งสุธาโภชน์นั้นให้นางเถิด

แต่ โกสิยดาบส ยังปฏิเสธ อยู่
ด้วยเหตุผลที่ว่า ดูก่อนเทพธิดาศรัทธา
ศรัทธาคือมีความเชื่อเมื่อมีแล้ว
ย่อมทำให้ผู้มีศรัทธาเป็นผู้ให้บ้าง
ฝึกฝนบ้าง บริจาคบ้าง สำรวมบ้าง
แต่ความศรัทธาบางเรื่องก็ไม่ดี
เช่น ศรัทธาในการทำโจรกรรมบ้าง
พูดเท็จบ้าง ล่อลวงบ้าง พูดส่อเสียดบ้าง คบชู้บ้าง

เทพธิดาเช่นเธอย่อมยังไม่ถึงพร้อมในประเสริฐ
พอที่จะได้ สุธาโภชน์ ไปจากเรา ขอจงไปเสียเถิด


หลังจาก เทพธิดา ทั้ง 3 นาง ผิดหวังกลับไปมือเปล่า
นางหิรี จึงได้เข้าไปหาพระดาบส บ้าง
แต่ นางกลับ ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากขอ สุธาโภชน์ จาก พระดาบส
นางจึง กล่าวว่า แนะนำตัวกับ พระดาบสว่า
นาง คือ หิรีเทวี เป็นผู้คุ้มครองอินทรีย์
ให้มีความละอายต่อความชั่ว
นางไม่อาจกล่าวขอสุธาโภชน์จากท่านดาบสได้
เพราะการขอของหญิง ดูเหมือนจะเป็นของน่าละอาย


เมื่อ นางหิริ กล่าวจบ โกสิยดาบสกลับเอ่ยปากว่า
ดูก่อนหิรีเทพธิดา ความละอายนั้น
เป็นเหมือนทำนบที่กั้นกระแสน้ำเชี่ยว
ผู้มีความละอายย่อมห้ามกันจิต
ไม่ให้คิดทำความชั่วได้ ผู้มีความละอายจึงประเสริฐสุด
เราขอเชื้อเชิญท่านผู้มิได้ขอ เข้าไปในอาศรมของเรา
เราจะบูชาท่านด้วยสุธาโภชน์ ครั้นบูชาท่านแล้วเราจึงจักบริโภค


ด้วยเหตนี้เอง หิริเทวี จึงถูกยกย่อง
ให้เป็น เทพธิดา ผู้ประเสริฐที่สุด ในบรรดา เทพธดาทั้ง 4


อืม...จำได้ว่า ตอนนั้น อ่าน ตำนานเรื่องนี้จบแล้ว...
นู๋บัว เก๊าะ ตกหลุมรัก แม่นางหิริ เข้าอย่างจัง
ประดุจดัง โกโบริ ตกหลุมร้ากกก อังศุมาลิน ตั้งแต่แรกเห็นเรยอ่ะ
ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่า ทำไม แม่เทพธิดานางนี้
ถึง มานั่งจุมปุ๊กสถิตอยู่ ณ กลางหัวใจ หนูบัวฯได้


รู้แต่ว่า ถ้า อินังศรัทธา นี่....
เป็น เทพธิดาที่ นู๋บัว หมั่นไส้ ที่สุด แล้วล่ะก็
เจ้หิฯ ก็เป็น เทพธิดาที่น่าเอ็นดู ที่สุด ในสายตา นู๋บัวง่ะ
ตอนนั้นก็เลยนึกครึ้ม กระเตง มัน ไปไหน มาไหน ด้วยบ่อย ๆ
หลายครั้งเหมือนกันนะ ที่ เจ้หิฯ คอยช่วยฉุดรั้ง
ไม่ให้ นู๋บัวถลำลึกลงสู่ ทางแห่งอบาย
ตามกระแส ของ โทสะ โมหะ และ โลภะ
ที่เกิด ๆ ดับ ๆ เป็น ระยะ ๆ



เฮ้ออออ นี่ยิ่งมาหลวมตัว ถือศีล เนี่ยนะ
เจ้หิฯ มัน เก๊าะเปลี่ยนชื่อ ใหม่ ให้เข้ากับยุคสมัย เป็น แม่นางคิตตี้
แร้วตีขลุม สถาปนา ตัวเอง เป็น ผจก. คอยจัดคิว ให้นู๋บัว เฉยเรยว่ะ
แม้ง ทุกวันนี้ อีนังนี่ มัน เกาะหนึบ ติดหัว อย่างก๊ะผีชัตเตอร์ เยยยยอ่ะ


อืม...ถ้าใคร ยังมีใจอาลัยรัก ในตัวบุคคล
ละทิ้ง เมียหลวง อย่างแม่นางศรัทธา มิได้
ก็ลอง ไป หา อินัง คิตตี้ มาเป็น อนุภรรยา เด่ะ
เผื่อว่า จะเกิด สมดุล ธรรม สมดุลใจ
และ อยู่ใน โลกเบี้ยว ๆ ที่ไม่สมดุล นี้ได้
โดยไม่ต้องหาทางไปทำลาย ศรัทธาของใคร !

 

ตามมาอ่าน แระจร้า

อิอิ

ชอบแกงแลน มะระยำ-ตำบอน แถมชอบบังก้องด้วยอะ
แซ่บหลายเด๊อค่ะ

 

ดีใจที่เจ้ ชอบ จร้าาาาาา
งั้น สมนาคุณ ให้อีก 1 ดอกส์
ด้วยกาทู้
อะซิก ๆ ทั่น มอดเวบฯ ลบกาทู้บ่นเรื่อยเปื่อยฯ ของนู๋บี ทำไมอ่า ?



เธอว์ ว่า กาทู้นี้ จะโดนย้านย ภายใน 24 ชม. อ๊ะปล่าวววว
นับถอยหลังกัลได้เรยยยยย ! เหอ...เหอ.....

ปอลิง

บ๊ายบายค่ะเจ้ เด๋วนู๋บี จะไปดู ดอกส้มสีทอง แระ
ม่ะอยาก บอกเรยว่า เห็น น้อง เรยา แร้ว นึกถึงป๋าโจ ว่ะ
ระวังเน้ออออ ถ้าป๋า แก โคจรไปเจอ พูญิ๋งยิงเรือเจ้ามารยา แบ่บน้องฟ้า
ป๋าแกอาจจะหาเรื่องโล๊ะทิ้ง อิมู๋ขวัญ ที่บ้านก็ได้นาาาาา
นู๋บีม่ะอยากหั้ย อิหม่ามี๊ ต้องน้ำตาเช็ดหัวเข่าาาาาาาาาาา ง่ะ งิงิ

​

 

อิมู๋ขวัญ โซแซด อิมู๋บี โดนหนีบแบน แต๊ดแต๋ ซะแระ

เฮือๆๆๆ หรือว่า เป็นแผนของอิคิตตี้หักดิบอิการ์ฟิล อิอิ

 

แล้วทะไมเหล่าฮูตามลิงไม่เจอ
รึว่าจะลบไปแล้ว
ตลีดก ตลกดี
สเน่ห์แรงสุดๆ ไปที่ไหนก็มีคนตามไปตอแย
มะรู้ชาติที่แล้วทะเลาะกะยางลบรึไง ป้าบัวผ่อง ฮึ!

 

ง่า สร้างวัตถุมงคล มันมงคลจินๆน่ะรึ
งั้นเอาเหล่าฮูไปล่วยเส่ ใครปลุกเสกอ่า
แต่เหล่าฮูไม่เอาร๊อก วัตถุมงคล
จะรับวัตถุไมตรีแทนอ่า แต่ถ้ามีเวลา
ก็อยากไปลูล่วย แหะๆๆ

 

ขอบจาย ป้าขวัญ เหล่าฮูชื่นชมป้ามากนะ
จำม่ายล่ายอยู่กงไหน ปามาณว่า ยกตัวอย่างให้ตาเตชพโลฟัง
เรื่องอาจารย์ผู้สอนยังไม่บรรลุธรรม แต่สามารถสอนศิษย์ให้บรรลุธรรมได้
คมกริ๊บสมกะป้าจินๆ เปรี้ยวจี๊ดเหมือนเกี่ยมบ๊วยชุบมะนาว
ที่จินจะต่อให้ ว่ามีเรื่องตาบอดส่องตะเกียงไง
ส่องทางให้คนอื่นเห็น แต่ตนเองมองไม่เห็น
อีกเรื่องที่คล้ายๆกัน อาจารย์สอนศิษย์บรรลุธรรมมากมาย แต่ตนเองถือตัวเกินไป
ท้ายสุดต้องให้สามเณรผู้บรรลุธรรมแล้วชี้ทาง ลดทิฎฐิ จนสำเร็จตามหลังลูกศิษย์ และมีตัวอย่างอื่นๆอีก

จะชูจั๊กแร้เชียร์สุดลิ่มง่ะ แต่กลิ่นยังต้องปรับปรุง
และเกรงใจท่านเตสูงปรี๊ดล่วย เลยทำมะรู้มะชี้ดีกั่ว
แอบมาแปะที่นี่แหละ นะ!

 

ง่า อันนี้เหล่าฮูอยากต่อปากต่อคำล่วยจินๆ
เค้าติดตัวบุคคลจัง
กัลยาณมิตรน่ะ สำคัญมากที่สุดจินๆ อันนี้เห็นล่วย
เพราะนอกจากพระพุทธเจ้าที่ตรัสรู้ด้วยพระองค์เองแล้ว
ก็แทบจะทุกๆท่านกระมัง ที่อาศัยกัลยาณมิตรชี้ทาง
น้อยนักที่พึ่งตนเองได้โดนปราศจากครู
(ตำราก็เป็นครูเหมือนกันนะ)

ประเด็นว่า สอนถูกสอนผิด แต่ศิษย์เที่ยวติเตียนครูอาจารย์
อันนี้คาตะหงิดๆ ประมาณว่า


ทำไมสังคมที่บอกตัวเองว่ายกย่องคนดีจึงไม่ปล่อยวางส่วนที่ผิดพลาดของคนดีๆ คนหนึ่ง หรือพระรูปหนึ่งที่พยายามทำสิ่งที่ดี แล้วช่วยกันเยียวยาแก้ไข ส่วนที่ผิดนั้น และช่วยกันถนอมส่วนที่ถูกให้ได้มีโอกาสทำความดีต่อไป



ศิษย์ที่ไหนติเตียนก็ดูเหมือนไม่กตัญญูน่ะ
แต่หากเป็นเพราะยุคนี้มีแต่อลัชชี ต้มตุ๋น ล่อลวงเพื่อโภคะ
ขาดความละอาย บิดเบือนธรรมวินัย
หรือเจตนาไม่ซื่อล่ะ!(เอาอีกแล้ว)
ไม่คิดว่าเป็นเรื่องที่ต้องช่วยกันปกป้องธรรมวินัยกันรึไง
ไม่เผื่อลูกเผื่อหลานได้รู้ถูกเข้าใจให้ถูกบ้าวรึไงอ่า
(อยากเล่าจินๆ แต่ยาวไป เอาสั้่นๆนะ เพื่อนเหล่าฮูอายุ59แล้ว อีกบอกว่าลูกชายอีไปเที่ยวสวรรค์วิมานได้ ไปไหว้พระพุทธเจ้าที่เจดีย์จุฬามณีได้ ปามาณนั้น เหล่าฮูเลยให้อีช่วยดูให้หน่อย ว่าตอนนี้ ตรูใส่กุงเกงในสีอะไร ม่ายต้องไปถึงที่จุฬามณีร๊อก อีเลยแจกของลับให้เหล่าฮูล่ะ พอบอกเฮ่ย อย่าเพิ่งโกรธเส่ นี่ห่วงหลานนา จึงให้พิดนาให้ดีๆ ว่าใช่เห็นจินๆรึเป่า
ถ้าไม่แน่ใจ ให้ไปเอาตัวพ่อมาดูให้ก็ล่าย
ทีนี้อีเลยแจกให้เหล่าฮูเป็นชุดๆ
เหล่าฮูหัวเราะกร๊ากเลย ของตรูก็มี บะเริ่มเทิ่ม
5! พูดแล้วจะว่าเจาะจงเล่นงานใคร
เพียงเล่าให้ฟังถึงการผ่องถ่ายทายาทอสูรของสหายเฒ่า ลูกคนเล็กอีเพิ่ง2ขวบกั่วๆ หน้าตาหล่อเหลา แต่เสียดาย อีเตรียมถ่ายทอดฟามมัวเมางมงายให้ทายาททุกๆรุ่น
นี่คือภัยที่เหล่าฮูเห็น หาใช่คิดติเตียนหรือกล่าวร้ายครูอาจารย์แต่อย่างใด
หากแต่ผู้มึดบอดทั้งหลาย มิใคร่้ครวญพิจารณาให้ดี
มีอัธยาศัยทางศรัทธาจิตเกินปรับปรุง
ที่จินเสียเวลาเปล่า ขัดเกลาตัวเองเกลี้ยงเมื่อไหร่
ก็ค่อยหันมาใส่ใจชาวบ้าน แบ่งปันตามอัธยาศัย)

แค่นี้ดีกั่ว


เหล่าฮูพูดถึงบ่อย ด้วยว่ามาอ่านเจอเสมอๆเลย
หาใช่มุ่งไปสู่ท่านใดโดยเฉพาะไม่
แต่แม้ว่า เจตนาในธรรมวินัย มุ่งให้ขัดเกลาตนเอง
แต่ก็มุ่งเน้นให้ชี้ชวนให้มาดูด้วย รวมทั้งมุ่งให้แก้ปรัปวาทะให้ได้
(อ่านในมหาปรินิพานสูตร ก็จะเจอ ยกบ่อยจนเบื่อตัวเองแล้ว)

บอกห้าย พวกเรามักมีท่าทีดูดายต่อภัยภายในมากไป
ริวๆนี้เห็นสอนนั่งสมาธิแล้วตัวหมุน กะลังดัง
แล้วผู้รู้หลายท่านไม่ได้แตะต้อง ผู้ไม่รู้ก็ไม่กล้าถาม ด้วยว่ามีบางกรณี
ศิษย์สำนักนุ๊น โจมตีสำนักนี้ เช่น

"ลูกศิษย์ควรรักษาพระอาจารย์ตามธรรม" และ นิพพานเป็นนิพพาน ไม่เป็นอัตตาและอนัตตา? โดยพระพรหมคุณาภรณ์ ป.อ. (ปยุตฺโต) "

และ

หลวงตามหาบัวยืนยันว่า นิพพานเป็นอัตตา

เรื่องเหล่านี้ พันทิปลบทำไมไม่รู้ เสียดาย ยังอ่านไม่จบเลย
เลยมะรู้กัน อะไรเป็นอะไร
(อิอิ แต่ที่จินก็พอรู้น่ะ ว่าอะไรก็คืออะไรนี่แหละ 555)

อ่านไปอ่านมา มาเจอเรื่องป้าบัวผ่องเป็นยองใย จารไนเรื่องการยึดติดตัวบุคคล
ชื่นจายเจงๆ สมาคมกะคนไม่ผิด ช่างฉลาดเป็นกรดเสียจินๆ

ก็ถ้ามัวไปติดที่ตัวบุคคล มันก็มีอคติ4มาปนน่ะเส่
อยากเสวนาเรื่องปฏิบัติแล้วติดขัดอะไร แม๊
มาติดนอกเรื่องซะทู๊กที

 

สวัสดีค่ะ
<!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->Tawee gibb<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_4671459", true); </SCRIPT> เล่าฮู้
มาทักทาย ผู้ใหญ่ สักหน่อย

 

อะจ๊าก ! สหายหลบ สบายดีบ๋อ
เห็นสำนวนสนุกๆของสหาย อมยิ้มได้ตลอด
แต่มิอาจเข้าร่วมเสวนาเท่าใดอ่า
เพราะตามีปัญหา เลยได้แต่ชำเลืองเนืองๆ
ส่วนใหญ่ เหล่าฮูก็เห็นคล้อยตามนะ สหายหลบ
โมทนาสาธุจินๆ ฉลาดปราดเปรื่อง และนุ่มนวลจินๆ