เคยเป็นนักพากษ์กันมั้ยครับ

ผมคนนึงหล่ะครับที่ตอนนี้ก็ยังพากษ์อยู่ หมายถึงตอนนั่งสมาธิแล้วก็มีเสียงประกอบอยู่ด้านในตลอด หน่ะครับ อย่างนี้มันเป็นปกติ หรือว่าเราต้องหยุดพากษ์ ครับ คือบางครั้งสิ่งที่พากษ์ ก็คือพากษ์พวก ความรู้สึก ความคิด ความจำที่ผ่านเข้ามาแล้ว สติมันไปรู้ทัน มันก็จะพากษ์ทันทีหน่ะครับ
แหะๆๆๆ คือผมอาจจะยังปฏิบัติได้ไม่ถึงจุดก็ได้ แต่ก็อยากให้ผู้รู้เข้ามาแนะนำหน่ะ ครับ ขออนุโมทนาล่วงหน้า ครับ

 

เคยแบบนี้ครับ อยู่ๆเสียงที่เคยได้ยิน เช่นเพลง ละคร การสนทนา ต่างๆที่เคยได้ยิน แม้จะนานมากๆหลายๆปี ก็โผล่ขึ้นมาขณะท่องคำบริกรรม บางที่เป็นเพลงที่ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยฟังเมื่อตอนเป็นเด็ก ประมาณว่าขณะที่ท่องคำบริกรรม เสียงเพลงก็ควบไปด้วย ตีคู่กันไปเลย ทั้งๆที่ไม่ได้นึกถึงและไม่ได้เพลิดเพลินใดๆทั้งสิ้น เลยลองท่องคำบริกรรมควบกับดูลมหายใจเข้าออก ปรากฏว่าเสียงหายแต่กลายเป็นภาพที่เคยเห็นขึ้นมาแทน เอากะมันสิ

เคยอ่านหนังสือหลวงปู่เจี๊ยะ ท่านบอกว่าให้ พุทโธถี่ๆ
เคยกราบเรียนถามหลวงพ่อสงบ ท่านบอกว่าให้ พุทโธชัดๆ
เคยกราบเรียนถามหลวงปู่จันทร์เรียน ท่านบอกว่า (เฉพาะผมนะครับ) เป็นเพราะสติและความเพียรไม่มี

อนุโมทนา สาธุ

 

ผมคล้ายๆกัน แต่จะเป็นประมาณพากษ์ตลอด ไม่ว่า จะมีอะไรเข้ามาในหัว หรือว่า ขนาดจิตว่างๆ แล้วก็ยังพูดไม่หยุด หมายถึงผมที่อยู่ข้างในนะครับ
จะเรียกว่า ปากในก็ได้ เพราะไม่ได้พูดออกมาแต่เป็นพูดกะตัวเอง
เฮ้อ เป็นอย่างนี้มานานเหมือนกัน ขนาดปฏิบัติจนจิตเทียบจะไม่มีความรู้สึก ความจำ และ ความคิดแล้ว แต่ปากในก็ยังพากษ์ไม่รู้ทำไม

 

กิเลสมันหลอกแบบนี้แหละครับ

เวลา เราจะหยุดให้มันสงบ มันก็ดิ้น
เวลา เราจะให้มันมีสติ มันก็จะลืม

วิธีการ คือ อย่าไปสนใจมัน ถึงแม้ว่า เราจะนั่งสมาธิ แล้วมันผุดขึ้นมาก็ช่างมัน
ให้เราหาจุด ให้จิตกำกับ เช่นคำบริกรรม เมื่อมันพากษ์ขึ้นมา ก็อย่าใส่ใจ ให้ทำคำบริกรรมต่อไป

เหมือน เวลา เรากำลังทำสมาธิ แล้ว มีลิงหลอกเจ้า มาโหวกเหวกโวยวายให้เราเสียสมาธิ

แรกๆ เราก็อาจจะรำคาญ แต่พอ เอาจิตแนบไปกับคำบริกรรมเรื่อยๆ จนจิตแนบไปแล้ว ใครจะมาพูดอะไร เราก็ไม่ได้สนใจ ไม่ได้ผ่านเข้ามาในโสตประสาทเลย นั่นแหละ ให้ทำแบบนั้น

เมื่อจิตสงบตัวไปได้ จะหมดปัญหา

 

ก่อนอื่นต้องโมทนา...หลายท่านตอบไว้ดีแล้วนะครับ....

ไอ่อาการนี้ผมก็ไม่รู้ว่าครูบาอาจารย์ท่านกล่าวว่าอย่างไร....เหมือนเคยได้ยินหลวงพ่อพุธ ท่านเทศที่หนึ่ง ว่าเป็นอาการจิตคิดเอง....

เอาเป็นว่าผมเรียกว่าอาจารย์จิตนักประพันธ์แล้วกันนะครับ.....ผมเป็นอยู่ปกตินะไอ่การการนี้.....จริงๆแล้วมันคือสถาวะธรรมหนึ่งนะ.....บางครั้งรุนแรงจนไม่พากษ์แต่ในจิต....มันพูดออกปากมาเลยก็มี...อาการเหมือนคนบ้า....ดูมันแล้วก็ตลกครับ......

ผมใช้วิธีการดูมันอยู่ห่างๆครับ.....สติดูรู้อยู่นะ....คือเรารู้ไปตรงๆนะ....ว่ามันพากษ์...แล้วเราอย่าไปเป็นนักประพันธ์ต่อหละครับ.....เพียงแค่รู้ซื่อๆ....เดี๋ยวมันหายไปเองนะ.....

หรือไม่หากเรากำลังปฏิบัติอยู่....ก็เพิกทิ้งไม่สนใจเลยก็ได้นะครับ.....จริงๆแล้วมันก็คือสภาวะธรรมเครื่องขวางชนิดหนึ่งเท่านั้นเองนะ.....ไม่สนใจมันเดี๋ยวสมาธิเลยผ่านมันก็จะดับไปเอง.......มันเป็นอาการของ วิตก กับ วิจารณ์......