พระโพธิสัตว์พญาช้างนาฬาคิรี(ธนปาล)พระพุทธเจ้าในอนาคต

เพลงกลองกับความไม่รู้จักประมาณของผู้ตี


-ผมขอนำเสนอชาดกตามคำเรียกร้องของ"คุณสวนพลู" น้องชายผู้แสนดีให้ผู้อ่านที่ได้

ติดตามอ่านชาดกส่วนหนึ่งได้อ่านเพื่อเพิ่มปัญญาและข้อธรรมอีกแง่คิดหนึ่งก่อนนะครับ

ก่อนที่จะนำเสนอ"สัมนานิยายธรรมโกกิลาภิกษุณี บทที่ 3 (ต่อ2)"ต่อไปครับ

-ครั้งหนึ่งในสมัยพุทธกาล พระพุทธองค์ทรงประทับอยู่ ณ เชตวันมหาวิหาร

-มีพระภิกษุรูปหนึ่งเป็นคนว่ายากและดื้อรั้น พระพุทธองค์จึงตรัสเรียกพระภิกษุรูปนั้นมาซัก

ถาม แล้วทรงตำหนิพร้อมกับเล่าเรื่องราวในอดีตของเขาให้ฟังเป็นเรื่อง "เภริวาทชาดก"

มาตรัสดังนี้ คือ

-ในอดีตสมัยพระเจ้ากรุงพาราณสี ทรงโปรดให้มีงานนักขัตฤกษ์เป็นประจำทุก ๆ ปี ครั้ง

หนึ่งสองพ่อลูกนักตีกลอง ได้ชวนกันไปแสดงการตีกลองในงานนี้

-ด้วยฝีมือการตีกลองของสองพ่อลูกครึกครื้นเป็นที่ถูกอกถูกใจของผู้ชมมาก นอกจากนี้

เขาทั้งสองยังแสดงท่าร่ายรำประกอบการตีกลองได้แปลกตา ประทับใจ ไม่ว่าจังหวะกลอง

จะเป็นเช่นไรก็ตาม

-ดังนั้นทุกครั้งที่สิ้นเสียงกลองผู้ชมจะปรบมือกันกราวพร้อมกับให้เงินจำนวนมากมายแก่

สองพ่อลูก

-ทั้งสองแสดงการตีกลองไปตลอดคืน จนกระทั่งงานเลิกก็สะพายกลองและถุงย่ามใบใหญ่

ที่ใส่เงินกลับบ้าน

-ลูกชายวัยรุ่นยังไม่หายครึ้มอกครึ้มใจ จึงรัวกลองตีไปตามทางด้วยความคะนอง

-หนทางกลับบ้านของทั้งสองพ่อลูกเป็นทางเปลี่ยว ต้องเดินลัดป่าผ่านเข้าไปในดงโจร

พ่อจึงเตือนลูกว่า "เมื่อเจ้าอยากตีกลองก็ตีไปพ่อไม่ห้าม แต่ให้เลือกตีแต่จังหวะเพลงที่

ใช้ในขบวนพิธี และตีเป็นระยะ ๆ อย่าตีกระหน่ำพร่ำเพรื่อ พวกโจรจะได้หลงเข้าใจว่า

กำลังมีเจ้านายหรือคนใหญ่คนโตเดินทางผ่านมาจะได้รีบหนีไปเสียไกล ๆ"

-ลูกชายได้ยินพ่อพูดห้ามปรามแล้ว แต่ไม่เชื่อฟังกลับดื้อรั้นอวดดีโต้ตอบพ่อไปว่า

"พ่ออย่ากลัวไปหน่อยเลย ฉันจะกระหน่ำกลองให้พวกมันเตลิดหนีไปทั้งหมดทีเดียว"

-ว่าแล้วก็กระหน่ำตีกลองต่อไป แต่เนื่องจากยังเกรงใจพ่ออยู่บ้าง ในคราวแรกจึงตีจังหวะ

ที่พ่อบอก

-ฝ่ายพวกโจรในย่านนั้นได้ยินเสียงกลองในจังหวะที่ใช้สำหรับตีประโคมตอนเจ้านายเดิน

ทางก็ตกใจ กลัวเจ้าหน้าที่ตามมาในขบวนจะมองเห็นพวกตน จึงซ่อนตัวอยู่ห่าง ๆ ไม่

กล้าโผล่หน้าออกมา

-แต่ครั้นเวลาผ่านไปสักครู่ ลูกชายรู้สึกเบื่อหน่ายจังหวะกลองที่ตีอยู่ จึงพลิกแผลงตี

จังหวะอื่น ๆ ที่สนุกสนานระทึกใจ เสียงกลองดังลั่นไปทั่วป่า

-พวกโจรซุ่มฟังอยู่ ได้ยินเช่นนั้นก็นึกเฉลียวใจ คิดว่าคงไม่ใช่กลองในขบวนของเจ้านาย

เสียแล้ว พลางกล่าวว่า "สงสัยไอ้มือกลองมันคะนองมือแกล้งพวกเราแน่ ๆ " พูดแล้วจึงได้

สะกดรอยตามดู

-ครั้นเห็นสองพ่อลูกเดินอยู่ตามลำพัง โดยลูกชายตีกลองอยู่ โจรก็โกรธ พลางกล่าวสบถ

ขึ้นว่า "ฮึ่ม...เจ็บใจนักหลอกให้ข้ากลัวอยู่ตั้งนาน..เอ้าพวกเราไปจับตัวมันซ้อมให้หนัก"

-โจรและลูกสมุนพากันกรูเข้ามาจับรุมทุบตีสองพ่อลูกจนบาดเจ็บ แล้วก็ฉวยเอาถุงย่ามใส่

เงินไปจนหมด

-เมื่อพวกโจรกลับไปหมดแล้ว ผู้เป็นพ่อก็ค่อย ๆพยุงร่างกายที่บอบช้ำ คลานไปหาลูก

ชายซึ่งมีสภาพเดียวกัน แล้วกล่าวสั่งสอนว่า "กลองนั้นตีดีดีก็มีประโยชน์ แต่ไม่ควรตี

กระหน่ำไม่หยุดหย่อนเช่นนี้ เพราะถ้าตีพร่ำเพรื่อคึกคะนองเกินไป ก็จะก่อให้เกิดเรื่องเลว

ร้าย เงินทองวอดวาย เกือบถึงตายอย่างวันนี้"

-ว่าแล้วก็พากันเดินซมซานกลับบ้านอย่างลำบาก

-ลูกชาย กำเนิดเป็น พระภิกษุผู้ว่ายาก

-บิดา เสวยพระชาติเป็น พระพุทธเจ้า

-ข้อคิดที่ได้ อย่าทำอะไรให้เกินประมาณเพราะจะสร้างความลำบากให้ภายหลังครับ.

 

สัมมนานิยายธรรมโกกิลาภิกษุณี บทที่ 3 (ต่อ 2)


-ในเนื้อเรื่องตอนที่ 9 ต่อจากตอนที่ 8 มีเรื่องย่อว่า ขณะที่นางกำลังเพลินอยู่กับธรรมชาติ

ที่ริมสระ นางได้ยินเสียงคนเดินอยู่เบื้องหลังและได้หันไปมองก็พบกับพระอานนท์กับโฆสิต

เศรษฐี นางถอยหลังจนล้มลงต่อหน้าพระอานนท์และโฆสิตเศรษฐี แต่ทั้งสองไม่อาจถูก

ต้องนางได้จึงไม่อาจช่วยเหลือนางได้ พระอานนท์จึงได้ถามนางด้วยความห่วงใยทำให้

นางสดชื่นขึ้น และได้พูดคุยกับพระอานนท์อยู่เล็กน้อย เมื่อพระอานนท์เดินกลับ นางได้

เดินตามไปอย่างลืมตัวแล้วจึงได้สติเดินกลับที่พักของนาง

-ในตอนที่ 9 ท่านอาจารย์ได้แสดงลักษณะอาการของหญิงให้ได้เรียนรู้ โดยได้ปรากฏ

เหตุการณ์หลังจากนางล้มลง และช่วยตนเองได้แล้ว พระอานนท์ได้พูดกับนางว่า

"น้องหญิง....อาตมาขออภัยด้วยที่ทำให้เธอตกใจและลำบาก เธอเจ็บบ้างไหม"

-ซึ่งถ้อยคำนี้เป็นการแสดงออกถึงความห่วงใยที่พระอานนท์มีต่อนาง ท่านอธิบายว่า

พฤติการณ์เช่นนี้เป็นเหมือนน้ำทิพย์ชโลมใจให้นางชื่นบาน

-และต่อด้วยลักษณะอารมณ์ของหญิงว่า "อะไรเล่าจะเป็นความชื่นใจของสตรีมากเท่ารู้สึก

ว่าชายที่ตนพะวงรักมีความห่วงใยในตน......สตรีเป็นเพศที่จำความดีของผู้อื่นได้เก่งพอ ๆ

กับการให้อภัย และลืมความผิดพลาดของชายอันตนรัก.......เหมือนเด็กน้อยแม้ถูกเฆี่ยน

มาจนปวดร้าวไปทั้งตัว..แต่พอมารดาผู้เพิ่งวางไม้เรียวแล้วหันมาปลอบด้วยคำอันอ่อน

หวานสักครู่ และแถมด้วยขนมชิ้นน้อย ๆ บ้างเท่านั้น .....เด็กน้อยจะลืมเรื่องไม้เรียว

กลับหันมาชื่นชมยินดีกับคำปลอบโยนและขนมชิ้นน้อย.....เขาจะซุกตัวเข้าสู่อ้อมอกของ

มารดาและกอดรัดเหมือนอาลัยอย่างที่สุด......การให้อภัยแก่คนที่ตนรักนั้น.."ไม่มีที่สิ้น

สุด"..ในหัวใจของสตรี และบางทีก็เป็นเพราะธรรมชาติอันนี้ด้วยที่ทำให้เธอชอกช้ำแล้ว

ชอกช้ำอีก......แต่มนุษย์ทั้งบุรุษและสตรี เป็นสัตว์โลกที่ไม่ค่อยจะรู้จักเข็ดหลาบ จึงต้อง

ชอกช้ำด้วยกันอยู่เนือง ๆ

-อธิบายได้ว่า ผู้หญิงกับคนที่ตนเองรักนั้น....จิตใจหรืออารมณ์ของหญิงนั้นดูความรู้สึก

และพฤติการณ์แล้ว"จะทะนุถนอมคนที่ตนเองรักไว้ในดวงใจเสมอ..แม้คนรักนั้นจะทำให้ตน

เองเจ็บช้ำแล้วช้ำอีก" ดังนั้นการที่ผู้ที่ตนรักเคยทำให้ตนเองร้องไห้...แต่เมื่อชายคนรัก

เพียงแต่พูดปลอบใจแสดงอาการห่วงใจ...ผู้หญิงจะรู้สึกตื้นตันใจและมีกำลังใจพร้อมที่จะ

ให้อภัยในความผิดพลาดของคนรักที่ทำแก่ตนไว้...หันกลับมาดีด้วยโดยจะลืมเรื่องต่าง ๆ

ในอดีตที่ขมขื่นได้แทบทันที

-การที่ให้อภัยคนรักเสมอ...คนรักของตนก็มักจะทำร้ายจิตใจอยู่บ่อย ๆ แต่เมื่อคนรักดี

ด้วยเมื่อใด ตนเองก็พร้อมที่จะดีตอบเสมอ...แต่บางครั้งก็เสแสร้งที่จะไม่ดีด้วย...เพื่อต้อง

การให้คนรักง้องอนให้เห็นคุณค่าของตน

-ท่านจึงเปรียบผู้หญิงอีกทัศนะหนึ่งว่า....ผู้หญิงเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสา...ถูกแม่เฆี่ยนตี

(คำว่าแม่ก็หมายถึงคนรักในความหมายนี้)...แต่เมื่อแม่วางไม้เรียวแล้วปลอบประโลมใจ

พูดจาด้วยความอ่อนหวาน...พร้อมกับให้ขนม...เด็กน้อยก็จะลืมเรื่องที่แม่ทำร้ายหรือตี

ตน...หันมาโอบกอดผู้เป็นมารดาอย่างรักใคร่และอาลัยอาวรณ์เป็นที่สุด...ซึ่งภาพนี้ไม่ต่าง

อะไรกับหญิงสาวที่น้ำตาอาบแก้มเพราะชายคนรัก...แต่เมื่อชายคนรักโอบกอดปลอบ

ประโลมใจแสดงความห่วงใยและคำขอโทษ....หญิงสาวก็จะโอบกอดคนรักด้วยความ

อาลัยอาวรณ์ทั้งน้ำตาที่ปนมากับความน้อยใจในคนรักครับ...(จบบทที่ 3..ครับ)

 

สัมมนานิยายธรรมโกกิลาภิกษุณี บทที่ 4


-ในบทนี้จะกล่าวพิจารณาอธิบายถ้อยคำและข้อธรรม เฉพาะตอนที่ 10 และ ตอนที่ 11

เท่านั้น เนื่องจากตอนที่ 12 เป็นตอนที่มีถ้อยคำที่พระอานนท์แสดงธรรมแก่นางโกกิลา

ภิกษุณีค่อนข้างยาวมาก ผมจึงขออนุญาตตัดมาเพียงสองตอนก่อน

-ในเนื้อเรื่องของนิยายทั้งสองตอนโดยย่อคือ.......นางโกกิลาภิกษุณีได้กลับไปที่พักของ

ภิกษุณีด้วยหัวใจเศร้าหมอง ด้วยความอยากพบและอยากสนทนากับพระอานนท์มีมากสุด

ประมาณ...นางจึงได้คิดอุบายทำตัวเป็นผู้เจ็บหนักแล้วร้องครางให้สุนันทาเพื่อนภิกษุณี

ข้างห้องได้ยิน...เมื่อนางสุนันทาภิกษุณีมาดูอาการของนาง...นางได้ขอร้องให้สุนันทาไป

บอกพระอานนท์ให้มาเยี่ยมนางซึ่งกำลังเจ็บหนัก.....พระอานนท์รู้สึกสงสารนาง..จึงได้

เดินทางมาเยี่ยมพร้อมพระภิกษุอีกรูปหนึ่ง.....แต่เมื่อเห็นอาการของนางแล้ว...ท่านจึงเข้า

ใจได้ทันทีว่าท่านถูกหลอก....พระอานนท์จึงคิดที่จะแสดงธรรมสอนนางเพื่อเป็นประโยชน์

เกื้อกูลตลอดไป

-ถ้อยคำที่ท่านอาจารย์วศินได้นำมาแสดงปรากฏถ้อยคำในตอนที่ 10 ..ที่น่าคิดโดยให้

มองความจริงของพฤติกรรมของมนุษย์ว่า "บุคคลเมื่อมีความปรารถนา"อย่างรุนแรง"

ย่อมคิดหาอุบายเพื่อให้บรรลุสิ่งที่ปรารถนานั้น เมื่อไม่ได้โดยอุบายที่ชอบ ก็พยายามทำ

โดยเล่ห์กลมารยา แล้วแต่ว่าความปรารถนานั้นจะสำเร็จได้โดยประการใด.......โดย

เฉพาะความปรารถนาในเรื่องรักด้วยแล้ว...ย่อมหันเหบิดเบือนจิตใจของผู้ตกอยู่ภายใต้

อำนาจของมันให้กระทำได้ทุกอย่าง.......พระพุทธองค์จึงตรัสว่า "เมื่อใดความรักและ

ความหลงครอบงำจิต เมื่อนั้นบุคคลก็มืดมน เสมือนคนตาบอด"

-ถ้อยคำดังกล่าวชี้ให้เห็น"เฉพาะความปรารถนาอย่างรุนแรง" มิได้กล่าวถึงความปรารถนา

อย่างธรรมดา.....โดยปุถุชนทั่วไปท่านแสดงให้เห็นว่า...หากมีความปรารถนาอย่างรุนแรง

แล้ว...มันจะมีสิ่งเร้าใจที่ตั้งมั่นจะทำให้มันสำเร็จให้ได้"แน่นอน" และ "รวดเร็ว" สิ่งเร้า

สองอย่างนี้...ทำให้บุคคลที่มีความปรารถนาคิดหาอุบายที่จะทำให้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน

และรวดเร็วตามใจปรารถนา.....โดยท่านแสดงให้เห็นว่า...แม้จะเป็นอุบาย..ก็ยังให้เกียรติ

ว่าเป็น"อุบายที่ชอบ" ...กับ..."อุบายที่ไม่ชอบ" โดยข้อหลังนี้ท่านใช้คำว่า"กระทำโดย

เล่ห์กลมารยา"

-"อุบายที่ไม่ชอบ" อันหมายถึงอุบายที่ใช้เล่ห์เพทุบายหรือกลมารยานั้น ข้อนี้พวกเราอาจ

จะรู้จักได้ดี......แต่คำว่า"อุบายโดยชอบ"นั้นเป็นเช่นไร...พวกเราอาจไม่เคยได้ยิน...แต่

ผมขอนำตัวอย่าง...แสดงให้เห็นเรื่อง"พระสารีบุตร"ใช้อุบายแก่"เพชฌฆาต"ที่มีหน้าที่ฆ่า

คนตามคำสั่งของพระราชาดังนี้

-พระสารีบุตร...เห็นกรรมของเพชฌฆาตคนหนึ่งที่ฆ่าคนมานับไม่ถ้วน....ซึ่งการฆ่าของ

เพชฌฆาตเป็นบาปแน่นอน..ซึ่งมีนรกเป็นที่ไป......ท่าน"ปรารถนา"ที่จะให้เขาไปทางสุคติ

คือ..สวรรค์มากกว่าตกนรกเพราะกรรมของเพชฌฆาต...ด้วยความเมตตา...ท่านจึงคิด

ใช้"อุบาย"เพื่อให้เพชฌฆาตไม่ต้องตกนรก..........ในวันที่เพชรฆาตถูกปลดเนื่องจาก

ชราภาพมากไม่สามารถใช้แรงฟันคอนักโทษให้ขาดจากตัวในดาบเดียวได้..ทำให้นักโทษ

ทรมานไม่ตายในทันทีต้องฟันซ้ำอีกจึงตาย

-เพชฌฆาตถูกปลดก็ได้รับเงินรางวัล..นำไปซื้อข้าวปลาอาหารอย่างดีเพื่อรับประทาน...

พระสารีบุตรรู้ว่าวันนี้เพชรฆาตจะต้องถูกวัวขวิดตายอย่างแน่นอนและจะต้องตกนรก....

ท่านจึงเดินผ่านไปทางบ้านเพชรฆาตในยามเช้าขณะบิณฑบาต

-เพชรฆาตเห็นพระสารีบุตรเกิดเลื่อมใส...ปรารภกับตนเองว่า"เราทำบาปฆ่าคนตายมามาก

มายและยังไม่เคยถวายทานแด่พระภิกษุมาก่อนเลย....เราควรจะนำอาหารมื้อนี้ของเรา

ถวายแด่พระภิกษุรูปนี้ดีกว่า"........คิดเช่นนั้นเพชรฆาตจึงนำอาหารของตนมาถวายแด่

พระสารีบุตรทั้งหมด...แต่เมื่อนึกถึงบาปของตนจึงมีใจเศร้าหมองจึงกล่าวแก่พระสารีบุตร

ว่า"ข้าพเจ้าเป็นคนบาปหนาฆ่าคนตายมานับไม่ถ้วน...วันนี้ขอถวายอาหารแด่พระคุณเจ้า"

-พระสารีบุตรหยั่งรู้ถึงจิตใจของเพชฌฆาตจึงใช้อุบายเพื่อทำให้เพชฌฆาตคลายความเศร้า

หมองเปลี่ยนเป็นจิตใจแช่มชื่นเบิกบาน.....จึงกล่าวแก่เพชฌฆาตว่า "ท่านตั้งใจฆ่าเขา...

หรือใครใช้ท่านฆ่า"

-เพชฌฆาตได้ยินเช่นนั้น..คิดว่าเมื่อตนเองไม่ได้ตั้งใจฆ่า..บาปนี้น่าจะตกแก่พระราชาผู้สั่ง

ฆ่า...จึงเกิดปิติชื่นบานว่าตนเองไม่ได้ทำบาปและรู้สึกยินดีในการถวายทานแก่พระสารีบุตร

อย่างยิ่ง....เมื่อพระสารีบุตรไปแล้วก็เดินออกจากบ้านด้วยใจที่เบิกบานอิ่มเอิบในบุญ..แต่ก็

ไปถูกวัวขวิดจนถึงแก่ความตายในขณะที่จิตเป็นกุศล...จึงได้ไปบังเกิดในสวรรค์.....เรื่อง

ราวนี้พอจะแสดงให้เห็นว่า..."นี่คืออุบายโดยชอบ"ครับ

-"ความปรารถนาอย่างรุนแรง ย่อมทำให้บุคคลคิดหาอุบายทั้งที่ชอบและไม่ชอบ"

-"แต่ความปรารถนาทางด้านความรักอย่างรุนแรง ท่านว่าย่อมบิดเบือนจิตใจของผู้ตกอยู่

ภายใต้อำนาจให้กระทำได้ทุกอย่าง"......ข้อนี้หมายถึงการกระทำทุกอย่างไม่ได้มีขอบ

เขต"เพียงอุบายหรือไม่อุบาย"....เพราะว่าการใช้อุบายหรือไม่ใช้อุบายนั้นเป็นเรื่องที่บุคคล

มีสติในการที่จะกระทำ......

-แต่ความหมายของการกระทำทุกอย่างก็คือ...ไม่ว่าท่านจะอยู่ในอารมณ์ใดก็ตามหากมี

ความปรารถนาอย่างรุนแรงแล้ว...ขาดสติก็ยังกระทำ...เช่น เกิดโทสะ...เกิดความใคร่...

เกิดความโลภ...ฯลฯ

-พระพุทธองค์จึงตรัสว่า"เมื่อใดความรักและความหลงครอบงำจิต เมื่อนั้นบุคคลก็มืดมน..

เสมือนคนตาบอด" ถ้อยคำว่า "ความรักและความหลงครอบงำจิต" หมายถึงต้องเกิดขึ้น

พร้อมกันในเวลาเดียวกัน....เมื่อนั้นคนจะตกอยู่ในความมืดมน....หาปัญญาไม่ได้เหมือน

คนตาบอดครับ.

 

สัมมนานิยายธรรมโกกิลาภิกษุณี บทที่ 4 (ต่อ 1)


-นอกจากที่กล่าวมาแล้วในตอนที่ 10 นางโกกิลาภิกษุณีขณะที่แกล้งเจ็บป่วยและ

พยายามใช้อุบายหลอกให้นางสุนันทาภิกษุณี ให้ไปตามพระอานนท์ โดยอ้างว่าอยากฟัง

โอวาทจากพระอานนท์

-นางโกกิลาภิกษุณีได้อ้างคำตรัสของพระพุทธเจ้าโดยทำทีว่าตนเป็นผู้ตั้งมั่นในการปฏิบัติ

ธรรมแล้วรำลึกคำสอนของพระพุทธองค์เอ่ยแก่นางสุนันทาภิกษุณี เพื่อให้เชื่อในอุบายของ

นางว่า "นางอาจตายได้แต่นางไม่ประมาทจึงอยากฟังธรรมให้เป็นกุศล" จนนางสุนันทา

ภิกษุณีหลงเชื่อ

-ถ้อยคำที่นางกล่าวโดยยกขึ้นว่า "พระพุทธองค์ตรัสไว้มิใช่หรือว่า...ความแตกดับแห่ง

ชีวิต...ความเจ็บป่วย...กาลเป็นที่ตาย...สถานที่ทิ้งร่างกาย....และคติในสัมปรายภพเป็น

สิ่งที่ไม่มีเครื่องหมาย...ใคร ๆรู้ไม่ได้"

-อธิบายได้ว่าพระพุทธดำรัสดังกล่าว..เป็นการแสดงธรรมที่ตักเตือนพุทธบริษัทให้ตั้งอยู่ใน

ความไม่ประมาท....โดยยกตัวอย่างของความไม่แน่นอนที่เกิดขึ้นจริงในชีวิตมาแสดงให้

เห็นว่า....ความแตกดับแห่งชีวิต...ความเจ็บป่วย...กาลเป็นที่ตาย...สถานที่ทิ้งร่างกาย..

และคติในสัมปรายภพเป็นสิ่งที่ไม่มีเครื่องหมายใคร ๆรู้ไม่ได้.....คำว่า"เครื่องหมาย"หมาย

ถึงสิ่งบอกเหตุ..หรือสัญญาณ..หรือนิมิต..บอกเหตุ

-สิ่งที่ท่านยกขึ้นมาไม่มีใครรู้ได้....ดังนั้นทุกคนควรรีบขวนขวายในการทำความดี...ทำกิจ

ของตนให้สำเร็จลุล่วงโดยไว...อย่ารีรอผลัดวันประกันพรุ่ง....เพราะหากเราเจ็บป่วยหรือ

ล้มตายไป...งานที่เป็นอยู่..กิจที่ควรทำก็จะคั่งค้างไม่สำเร็จประโยชน์...

-ถ้อยคำต่อมาท่านอาจารย์วศินได้แสดงธรรมให้เห็นว่า "ดิรัจฉานเป็นสัตว์โลกที่มีความรู้

น้อยและความสามารถน้อย มันมีความรู้ความสามารถแต่เพียงหากินและหลบหลีกภัย

เฉพาะหน้า.....แต่ดูเหมือนมันจะมีความสุขยิ่งกว่ามนุษย์ซึ่งถือตนว่าฉลาดและมีความ

สามารถเหนือสัตว์โลกทั้งมวล......

-ข้อนี้เป็นการแสดงความจริงให้เห็นชัดเจนในพฤติกรรมที่เราสามารถเทียบเคียงเห็นได้

ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน..จะเห็นว่าชีวิตของสัตว์เป็นชีวิตที่เรียบง่ายอย่างที่ยกตัวอย่างมา..

มันจึงน่าจะมีสุขในชีวิตของมัน...ยิ่งกว่ามนุษย์ที่ใช้ชีวิตในลักษณะที่ซับซ้อนไปมา...ทั้ง

ยังมีการชิงดีชิงเด่นกันอยู่ในที

-ต่อไปท่านอธิบายเพิ่มเติมใน"ความสุข" โดยกล่าวว่า "เป็นความจริงที่ว่าสุขนั้นขึ้นอยู่กับ

ความพอใจ....มนุษย์ไม่ว่าจะอยู่ในเพศไหนและภาวะอย่างใด...ถ้าสามารถพอใจในภาวะ

นั้นได้...เขาก็มีความสุข..............ซึ่งข้อนี้เป็นการแสดงความจริงที่ชี้นำให้เห็นความ

จริงและความหมายได้ในตัวว่า "ความสุขอยู่ที่ความพอใจ"

-"คนยากจนหาเช้ากินค่ำ อาจจะมีความสุขกว่ามหาเศรษฐีหรือมหาราชาผู้เร่าร้อนอยู่

เสมอเพราะความปรารถนาและทะยานอยากไม่รู้จักสิ้นสุด" ถ้อยคำนี้เป็นการเปรียบเทียบ

ขยาย"เรื่องความพอใจให้เด่นชัดขึ้นครับ"

-สัมนานิยายธรรมโกกิลาภิกษุณีใกล้จะจบแล้วครับ...ซึ่งหลังจากจบ....ผมจะนำประวัติ

ของครูบาขาวปี วัดพระพุทธบาทผาหนาม มานำเสนอ....ซึ่งก็จากถ้อยคำของหลวงปู่สิม

พุทธจาโร ที่ได้เคยเอ่ยวจีถ้อยคำไว้ว่า...."ครูบาขาวปีท่านเคยเป็นช้างนาฬาคิรี" เพื่อให้

ท่านทั้งหลายได้พิจารณาศึกษากันครับ.

 

สัมมนานิยายธรรมโกกิลาภิกษุณี บทที่ 4 (ต่อ 2)


-มนุษย์เราจะมีสติปัญญาฉลาดปานใดก็ตาม ถ้าไร้เสียแล้วซึ่งปัญญาในการหาความสุข

ให้แก่ตนโดยทางที่ชอบ เขาผู้นั้นควรจะทะนงตนว่าฉลาดกว่าสัตว์ละหรือ.....

-มนุษย์ส่วนใหญ่มักจะปล่อยให้ความอยากความดิ้นรนออกหน้าแล้ววิ่งตาม เหมือนวิ่ง

ตามเงาของตนในเวลาบ่าย ยิ่งวิ่งตามก็เหมือนเงาจะห่างตัวออกไปทุกที.....

-ทุกคนต้องการและมุ่งมั่นในความสุข แต่ความสุขก็เป็นเหมือนเงาน่นเอง ความสุขมิใช่

เป็นสิ่งที่เราต้องแสวงหาและมุ่งมอง........

-หน้าที่โดยตรงที่มนุษย์ควรทำนั้นคือ....การมองทุกข์ให้เห็น...พร้อมทั้งตรวจสอบ

พิจารณาสาเหตุแห่งทุกข์นั้นแล้วทำลายสาเหตุแห่งทุกข์เสีย....โดยนัยนี้ความสุขก็จะเกิด

ขึ้นเอง(อริยสัจจ์ 4)

-เหมือนผู้ปรารถนาความสุขความเจริญแก่ประเทศชาติ...ถ้าปราบเสี้ยนหนามและเรื่องร้าย

ในประเทศมิได้ ก็อย่าหวังเลยว่าประเทศชาติจะเจริญและผาสุก

-หรือเหมือนผู้ปรารถนาสุขแก่ร่างกาย ถ้ายังกำจัดโรคในร่างกายมิได้ ความสุขกายจะมี

ได้อย่างไร....แต่ถ้าร่างกายปราศจากโรค..อนามัยดี..ความสุขกายก็มีขึ้นมาเอง

-ด้วยประการฉะนี้ ปรัชาญาเถรวาทจึงให้หลักเราไว้ว่า "มองทุกข์ให้เห็นจึงเป็นสุข" อธิบาย

ว่า....เมื่อเห็นทุกข์...กำหนดรู้ทุกข์...และค้นหาสมุฏฐานของทุกข์...แล้วทำลายสาเหตุ

แห่งทุกข์นั้นเสีย.....

-เหมือนหมอทำลายเชื้ออันเป็นสาเหตุแห่งโรค ยิ่งทุกข์น้อยลงเท่าใด..ความสุขก็ยิ่งเพิ่ม

ขึ้นเท่านั้น...ความทุกข์ที่ลดลงนั่นคือ...ความสุข

-เหมือนทัศนะทางวิทยาศาสตร์ที่ถือว่า "ความเย็นไม่มี" "มีแต่ความร้อน" ความเย็น...

คือ....ความร้อนที่ลดลง...เมื่อลดลงถึงที่สุดก็กลายเป็น...ความเย็นที่สุด

-ทำนองเดียวกัน...เมื่อความทุกข์ลดลงถึงที่สุดก็กลายเป็นความสุขที่สุด...ขึ้นแห่งความ

สุขนั้น...มีขึ้นตามขั้นแห่งความทุกข์ที่ลดลง...คำสอนทางศาสนาเมื่อว่าโดยนัยหนึ่ง...จึง

เป็นเรื่องของ..."ศิลปะแห่งการลดทุกข์"..นั่นเอง

-ถ้อยคำที่กล่าวมาทั้งปวงในนิยายได้อธิบายไว้โดยชัดแจ้ง...และมีการเปรียบเทียบให้เห็น

ความจริงครบถ้วน...จึงน่าที่ผู้อ่านจะเข้าใจได้โดยไม่ยาก.ผมจึงไม่ขออธิบายเพิ่มเติมครับ

-ถ้อยคำต่อมา"ผู้หญิงมีความอ่อนแอทั้งด้านร่างกายและจิตใจ พระศาสดาจึงกีดกันหนัก

หนาในเบื้องแรกที่จะให้สตรีบวชในศาสนา....ทั้งนี้เป็นเพราะพระมหากรุณาของพระองค์..

ที่ไม่ต้องการให้สตรีต้องลำบาก....มีเรื่องเดียวเท่านั้นที่สตรีทนได้ดีกว่าบุรุษ นั่นคือ.."การ

ทนต่อความเจ็บปวด"

-อธิบายได้ว่า...การที่ผู้หญิงจะมาบวชในพระพุทธศาสนาเป็นเรื่องลำบาก....การ

นอนกลางดินกินกลางทราย...หรือการอดอาหารยามวิกาล...เป็นเรื่องลำบากสำหรับ

ผู้หญิง...โดยเฉพาะการมีรอบเดือน...เป็นเรื่องยุ่งยากลำบากมาก...ผู้หญิงไม่อาจปฏิบัติ

ธรรมได้อย่างสม่ำเสมอ......ข้อนี้..ท่านจึงได้กำหนดศีลหรือข้อห้ามมากมายสำหรับสตรีที่

จะบวชในศาสนา....ซึ่งข้อนี้จะเห็นว่า..สตรีใดไม่มีมรรคผลเป็นแก่นสาร..ก็จะเกิดความ

ท้อแท้...ไม่อาจผ่านข้อห้ามแห่งศีลได้ครับ.(จบบทที่ 4..ครับ)

..............................................................................................

น้อมส่ง..หลวงตาด้วยใจรักและเคารพอย่างสูงสุดครับ.

"อุตฺตโม"

 

ตำนานการบวชพระภิกษุและสามเณรสมัยพระโคดมพุทธเจ้า


-ก่อนถึงบทความสัมนานิยายธรรมโกกิลาภิกษุณี บทที่ 5 ผมขอนำเสนอตำนานการบวช

พระภิกษุและสามเณรสมัยพระโคดมพุทธเจ้า เพื่อประดับความรู้ของท่านผู้อ่านดังนี้ครับ

-ในคัมภีร์มหาขันธกะ พระวินัยปิฎก กล่าวไว้ว่า

-เมื่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสรู้แล้ว ในตอนแรก ๆ มีกุลบุตรมาขอบวช พระองค์ทรง

รับด้วยพระองค์เอง ด้วย "วิธีเอหิภิกขุอุปสัมปทา" คือ ตรัสอนุญาตด้วยพระวาจาว่า

"เอหิ ภิกฺขุ สฺวากฺขาโต ธมฺโม จรพฺรหฺม จริยํ, สมฺมาทุกฺขสฺส อนฺตกิริยาย" แปลว่า

"มาเป็นภิกษุเถิด ธรรมเรากล่าวดีแล้ว ท่านจงประพฤติพรหมจรรย์ เพื่อทำที่สุดแห่ง

ทุกข์โดยชอบเถิด" แล้ว ผู้ขอบวชถือเพศตามอย่างพระองค์ก็เป็นเสร็จ

-ถ้าผู้ขอบวชหลายคนขอพร้อมกัน ก็ตรัสเป็นพหูพจน์ว่า

"เอถ ภิกฺขโว สฺวากฺขาโต ธมฺโม จรถ พฺรหฺมจริยํ สมฺมา ทุกฺขสฺส อนฺตกิริยาย"

-ถ้าผู้ขอบวชสำเร็จพระอรหันต์ก่อนแล้ว และมาขอบวช พระองค์ตัดคำว่า

"สมฺมา ทุกฺขสฺส อนฺตกิริยาย" ออก....เพราะพระอรหันต์เป็นผู้ที่ทำที่สุดแห่งทุกข์ได้แล้ว

-...ครั้นมีพระสาวกขึ้นหลายองค์ แยกย้ายกันไปประกาศพระศาสนา เมื่อมีผู้ศรัทธาจะ

บวช ...พระสาวกผู้เป็นอาจารย์ก็ต้องพามาถวายตัวขอบวชในพุทธสำนัก...บางทีมาจาก

ถิ่นไกลกันดาร ต้องลำบากมากทั้งอาจารย์และศิษย์ ทรงเห็นว่า....การพระศาสนาจะ

แพร่ออกไปและเจริญตั้งมั่นอยู่ตลอดกาลนานนั้น .....จำต้องอาศัยพระสาวกและมอบ

หมายหน้าที่การงานให้พระสาวกสามารถบริหารการพระศาสนาแทนพระองค์ได้.....อนึ่ง

การเผยแผ่พระศาสนาที่จะให้แพร่หลายออกไปได้นั้น ...จะมุ่งแต่เพียงแสดงชี้แจงให้คน

ทั้งหลายได้ความรู้ความเข้าใจเท่านั้นยังหาเพียงพอไม่.....ต้องหาทางให้ความสะดวกที่

เขาทั้งหลายจะประพฤติปฏิบัติตามไปด้วย....ไม่เช่นนั้นกุลบุตรทั้งหลายแม้มีศรัทธา..ก็จะ

พึงนึกอิดหนาระอาใจ....เพียงแต่จะรู้ตามก็ยากอยู่แล้ว...ยังยากในอันจะประพฤติปฏิบัติ

ตามอีกเล่า................ด้วยเหตุนี้จึงทรงอนุญาตให้พระสาวกรับกุลบุตรให้บวชได้

ด้วย"วิธีสรณคมนูปสัมปทา" คือ ให้ผู้ขอบวชปลงผมและหนวด นุ่งห่มผ้ากาสายะ...เข้าไป

กราบเท้าภิกษุประคองอัญชลีเปล่งวาจาถึงพระรัตนตรัยเป็นสรณะด้วยบาลีว่า

"พุทฺธํ สรณํ คจฺฉามิ ธมฺมํ สรณํ คจฺฉามิ สงฺฆํ สรณํ คจฺฉามิ ................

ทุติยมฺปิพุทฺธํ สรณํ คจฺฉามิ ทุติยมฺปิธมฺมํ สรณํ คจฺฉามิ ทุติยัมฺปีสงฺฆํ สรณํ คจฺฉามิ

ตติยมฺปิพุท์ธํ สรณํ คจฺฉามิ ตติยมฺปิธมฺมํ สรณํ คจฺฉามิ ตติยมฺปิสงฺฆํ สรณํ คจฺฉามิ"

เท่านี้เป็นสำเร็จการบวชเป็นภิกษุ

-......ครั้นพระศานาแพร่หลาย มีผู้บวชเป็นภิกษุมากขึ้น...ทรงเห็นว่าการรับกุลบุตรให้บวช

เป็นการสำคัญ....เพราะความเจริญความเสื่อมของหมู่คณะ..ย่อมเนื่องด้วยสมาชิกใหม่...

หมู่คณะใดมีสมาชิกดีมากกว่าเลว....หมู่คณะนั้นก็หวังความเจริญได้........หมู่คณะใดมี

สมาชิกเลวมากกว่าดี....หมู่คณะนั้นเป็นหมดหวังในความเจริญ

-การที่จะรับคนเข้าเป็นสมาชิก จึงควรได้รับการพิจารณาเลือกเฟ้นตามสมควร...การรับ

กุลบุตรให้บวชด้วยวิธีที่กล่าวแล้วนั้น...ยังเป็นการของเอกชนอยู่ คือ ภิกษุรูปหนึ่งรูปเดียวก็

รับได้..อาจผิดพลาดได้ง่าย

-เพื่อให้เป็นหลักฐานมั่นคงในกาลต่อไป..จึงทรงยกการรับคนเข้าบวชเป็นภิกษุให้เป็นการ

สงฆ์...ด้วยวิธีที่เรียกว่า "ญัตติจตุตถกรรมอุปสัมปทา"

-ส่วน"สรณคมนูปสัมปทา" นั้น ...ภายหลังโปรดให้นำมาใช้เป็น"วิธีการบวชสามเณร"

-ทั้งสองวิธีคงเป็นแบบเรียบร้อยดี...ได้ปฏิบัติกันมาจนตราบเท่าทุกวันนี้...มิได้เปลี่ยนแปลง

และเรียกการบวชภิกษุว่า "อุปสมบท" เรียกการบวชสามเณรว่า "บรรพชา"

-"บทสรณคมน์" ซึ่งเป็นพุทธบัญญัติในการอุปสมบทวิธีนี้แล เป็นที่มาแห่งบทสรณคมน์ที่

ใช้ในพิธีการทั่วไป รวมทั้งสวดเป็นมนต์ด้วย ...อยู่ในลำดับเป็นที่ 2 คือ ตั้งนโมฯ เป็น

ปฐมแล้วก็ถึงบทสวด"สรณคมน์" ครับ.

 

ตำนานกรณียเมตตสูตรสมัยพระโคดมพุทธเจ้า


-ขอนำเสนอตำนานกรณียเมตตสูตร เพื่อประดับความรู้ให้แก่ผู้อ่านอีกสัก 1 ตำนานครับ

ก่อนที่จะเข้าเรื่อง"สัมนานิยายธรรมโกกิลาภิกษุณี บทที่ 5 ครับ

-พระปริตรนี้ ตามตำนานเบื้องต้นกล่าวเนื้อความว่า

-พระภิกษุประมาณ 500 รูปในพระนครสาวัตถี ได้เรียนกรรมฐานในสำนักสมเด็จพระ

ศาสดา แล้วหาที่สงัดเงียบสำหรับเจริญวิปัสสนาไปได้สิ้นทางประมาณ 100 โยชน์ ถึง

หมู่บ้านแห่งหนึ่ง

-ชาวบ้านเหล่านั้นได้เห็นพระภิกษุก็มีความยินดี นิมนต์ให้นั่งบนอาสนะที่สมควรแล้ว

อังคาสด้วยข้าวยาคูเป็นต้น แล้วถามว่า "พระผู้เป็นเจ้าทั้งหลายจะไป ณ ที่แห่งใด"

-เมื่อได้รับคำตอบว่า "จะไปหาที่สบายสำหรับเจริญสมณธรรมตลอดไตรมาส"

-ชนเหล่านั้นจึงกล่าว่า "จากที่นี้ไปไม่สู้จะไกลนัก มีป่าชัฏเป็นที่สงัดเงียบ ขอนิมนต์พระผู้

เป็นเจ้าทั้งหลายจงเจริญสมณธรรมตลอดไตรมาสเถิด ข้าพเจ้าทั้งหลายจะขอถึงพระ

รัตนตรัยเป็นสรณะและรักษาศีลในสำนักของพระผู้เป็นเจ้าทั้งหลาย"

-พระภิกษุทั้งหลายรับนิมนต์แล้ว ก็เข้าไปอาศัยอยู่ในป่านั้นและเจริญสมณธรรมอยู่ในที่นั้น

-....พฤกษเทวดาที่สิงอยู่ที่ต้นไม้ในป่านั้น คิดว่า "พระผู้เป็นเจ้าทั้งหลายมาอาศัยอยู่ที่โคน

ต้นไม้แห่งเรา ตัวเรา และบุตรภรรยาของเราจะอยู่บนต้นไม้นี้..ไม่เป็นการเคารพหาสมควร

ไม่ "

-จึงพากันลงจากต้นไม้นั่งอยู่เหนือพื้นดิน

-...นัยหนึ่งว่า..เพราะอำนาจที่ภิกษุเจริญสมณธรรม...พฤกษเทวดาเหล่านั้นจึงไม่อาจอยู่

บนต้นไม้ได้...ด้วยสำคัญว่าพระผู้เป็นเจ้าพักอยู่ในที่นั้นคืนหนึ่งแล้วก็จักไปต่อไป...

-...ในวันรุ่งขึ้น พระภิกษุเที่ยวบิณฑบาตภายในหมู่บ้าน แล้วก็กลับมาสู่ป่าชัฏตามเดิม

เทวดาเหล่านั้นพากันคิดว่า "ใคร ๆ คงจะนิมนต์ท่านฉันในวันพรุ่งนี้..วันนี้ท่านจึงกลับมาพัก

ในที่นี้อีก...และวันหน้าต่อไปท่านก็จะไปในที่อื่น"

-แต่ปรากฏว่า...พระภิกษุก็ยังกลับมาพักในที่นี้อีก...หมู่เทวดาพากันคิดว่า...พระภิกษุจะไป

ในวันหน้าดังนี้สืบ ๆ ไป

-....จนเวลาล่วงไปได้ประมาณครึ่งเดือน...เทวดาจึงมาคิดกันว่า "ชะรอยพระผู้เป็นเจ้าจะ

อยู่ในที่นี้ตลอดไตรมาสเป็นแน่...ถ้าพระผู้เป็นเจ้าจะยอู่ในที่นี้ตลอดไตรมาสแล้ว....พวก

เราก็จะต้องอยู่บนพื้นดินตลอดไตรมาสด้วย ...เป็นการลำบากนัก...ควรที่เราจะทำ

วิการอะไรขึ้นให้ท่านไปเสียจากที่นี้จะเป็นการดี"

-เมื่อปรารภอย่างนี้แล้วก็แสดงวิการต่าง ๆ มีซากศพศีรษะขาดและรูปยักษ์ เป็นต้น และ

กระทำเสียงแห่งอมนุษย์อันน่าสยดสยองทั้งในเวลากลางคืนและกลางวัน...พร้อมกับ

บันดาลให้โรคไอและจามให้เกิดขึ้นแก่พระภิกษุทั้งหลาย

-....พระภิกษุทั้งหลายก็อยู่ไม่เป็นผาสุกเหมือนดังแต่ก่อน...มีความหวาดกลัว..เกิดโรค

ผอมซีดเซียวลง

-แล้วจึงพากันออกจากที่นั้นไปสู่สำนักของสมเด็จพระศาสดา...ทูลให้ทรงทราบถึงเรื่องที่

ได้ประสบต่ออารมณ์อันน่ากลัวต่าง ๆ...และความไม่ผาสุกที่ได้บังเกิดขึ้นแต่โรคนั้นด้วย

-.......พระผู้มีพระภาคเจ้ามีพระพุทธประสงค์จะให้พระภิกษุเหล่านั้นกลับไป........เจริญ

สมณธรรมในที่เดิมอีก...จึงทรงประทาน"เมตตสูตร"เป็นอาวุธเครื่องป้องกัน แล้วมีพระ

พุทธดำรัสว่า "ภิกษุทั้งหลายเธอพึงสาธยายพระสูตรนี้ตั้งแต่ราวไพรภายนอกวิหารเข้าไปสู่

ภายในวิหาร"

-ภิกษุเหล่านั้นก็ถวายบังคมพระศาสดาแล้วกลับไป.....เมื่อถึงราวไพรภายนอกที่อยู่ก็

สาธยายพระสูตรตามพระพุทธฎีกาแล้ว....จึงเดินเข้าไปสู่สำนักเดิม

-...คราวนี้หมู่เทวดาเหล่านั้นกลับมีความเมตตา ทำการต้อนรับพระภิกษุเหล่านั้น มีการ

รับบาตรจีวร..และเข้านวดตัว...ปัดกวาดสถานที่..ตลอดจนถึงการอารักขาในราวไพรด้วย

-...ภิกษุเหล่านั้น..เมื่อได้อยู่เป็นผาสุกแล้ว ก็ตั้งจิตบำเพ็ญพระกรรมฐานตลอดทั้งกลาง

วันและกลางคืน........จิตของท่านก็หยั่งลงสู่วิปัสสนา...เห็นความสิ้นความเสื่อมในตนว่า

"อัตภาพนี้..ก็เป็นเช่นภาชนะดิน...คือว่าต้องแตกทำลาย..ไม่ถาวร"

-.....พระพุทธเจ้าประทับอยู่ในพระคันกุฎีทราบความปรารภของพระภิกษุทั้งหลายนั้น

แล้ว...จึงเปล่งพระรัศมีในที่ห่างประมาณ 100 โยชน์ ให้เห็นเหมือนว่าเสด็จประทับอยู่ที่

เฉพาะหน้าพระภิกษุเหล่านั้น และตรัสพระคาถาว่า "ภิกษุทราบกายนี้ว่าเปรียบกับหม้อ...ปิด

จิตนี้ให้เหมือนกับนครพึงรบกับมารด้วยอาวุธคือปัญญา และพึงรักษาความชนะไว้ พึงเป็น

ผู้หาความพัวพันมิได้"

-..เมื่อจบพระธรรมเทศนาแล้ว..ภิกษุ 500 รูปก็ได้บรรลุพระอรหันต์พร้อมด้วยปฏิสัมปภิทา

-พระสูตรนี้ประกอบด้วยคุณานุภาพเป็นอันมาก เป็นประหนึ่งหัวใจของพระพุทธศาสนา...ก็

ขอให้ท่านผู้อ่านค้นหามาท่องสาธยายด้วยครับ.

 

สัมมนานิยายธรรมโกกิลาภิกษุณี บทที่ 5


-ในบทที่ 5 นี้จะกล่าวถึง ตอนที่ 12 , ตอนที่ 13 และ ตอนที่ 14 ซึ่งในตอนนี้เนื้อหาก็คง

เป็นเรื่องการแสดงธรรมของพระอานนท์ต่อนางโกกิลาภิกษุณี และการสนทนาระหว่าง

บุคคลทั้งสองเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งเป็นบทแสดงธรรมล้วน ๆ ที่เปรียบเทียบให้เห็นความเป็น

จริงทั้งข้อธรรมและความเป็นไปของโลกได้ดียิ่งโดยแทบมิต้องขยายความเลยครับ

-ในเนื้อเรื่องของตอนที่ 12 , ตอนที่ 13 และตอนที่ 14 มีอยู่ว่า......เมื่อพระอานนท์และ

พระภิกษุที่ติดตามเดินทางไปหานางโกกิลาภิกษุณีที่ที่พัก...และพระอานนท์ได้พบเห็นนาง

จึงรู้สึกว่าถูกหลอก....ด้วยความเมตตาที่ท่านมีต่อนางจึงคิดจะแสดงธรรมเพื่อประโยชน์

เกื้อกูลนางไปตลอดกาลนาน.. และท่านก็ได้แสดงธรรมพร้อมเล่าเรื่องชีวิตของท่าน...และ

แสดงธรรมชี้โทษของความรัก...และชีวิตของสตรี...อีกทั้งผู้คนทั้งหลาย...ฯลฯ...จนนาง

รู้สึกเสียใจและอับอายที่ความรักของนางไม่ได้รับสนองตอบเลยแม้แต่น้อยและยังอับอายที่

พระอานนท์ไม่เชื่อเรื่องอุบายของนาง...นางจึงไม่สามารถพูดคำใดได้นอกจากสะอื้นร่ำไห้

อยู่ไปมา....

-.......พระอานนท์กล่าวว่า "น้องหญิง...ชีวิตเริ่มต้นด้วยเรื่องที่น่าละอาย....ทรงตัวอยู่

ด้วยเรื่องที่ยุ่งยากสับสน...และจบลงด้วยเรื่องเศร้า......อนึ่ง ชีวิตนี้เริ่มต้นและจบลงด้วย

เสียงคร่ำครวญ.....เมื่อลืมตาขึ้นดูโลกเป็นครั้งแรก..เราก็ร้องไห้...และเมื่อหลับตาลา

โลก...เราก็ร้องไห้อีก..หรืออย่างน้อยก็เป็นสาเหตุให้คนอื่นหลั่งน้ำตา.....เด็กร้องไห้พร้อม

ด้วยกำมือแน่น...เป็นสัญลักษณ์ว่า..เขาเกิดมาเพื่อจะหน่วงเหนี่ยวยึดถือ....แต่เมื่อหลับตา

ลาโลกนั้น..ทุกคนแบมือออก.....เหมือนจะเตือนให้ผู้อยู่เบื้องหลังสำนึกและเป็นพยาน

ว่า...เขามิได้เอาอะไรไปเลย"

-ถ้อยคำดังกล่าว...เป็นการแสดงธรรมและอธิบายเปรียบเทียบให้เห็นวิถีชีวิตของคนเราได้

ไปในตัวจึงเห็นว่าไม่ควรแสดงสิ่งใดที่เป็นการอธิบาย..เนื้อหาที่ดีอยู่แล้วอีก

-.....พระอานนท์กล่าวว่า....."......อาตมาเคยผ่านความรักมาและประจักษ์ว่า..ความรัก

เป็นความร้าย...ความรักเป็นสิ่งทารุณและเป็นเครื่องทำลายความสุขของปวงชน..อาตมา

กลัวต่อความรักนั้น.......ทุกคนต้องการความสมหวังในชีวิตรัก..แต่ความรักไม่เคยให้สม

หวังแก่ใครถึงครึ่งหนึ่งแห่งความต้องการ....ยิ่งความรักที่ฉาบทาด้วยความเสน่หาด้วย

แล้ว..จะเป็นพิษแก่จิตใจ..ทำให้ทุรนทุรายดิ้นรนไม่รู้จักจบสิ้น....ความสุขที่เกิดจากความ

รักนั้นเหมือนความสบายของคนป่วยที่ได้กินของแสลง...เธออย่าพอใจในเรื่องความรัก

เลย......เมื่อหัวใจถูกลูกไล้ด้วยความรัก..หัวใจนั้นจะสร้างความหวังขึ้นอย่างเจิดจ้า...แต่

ทุกครั้งที่เราหวัง...ความผิดหวังก็จะรอเราอยู่.....น้องหญิง..อย่าหวังอะไรให้มากนัก...จง

มองดูชีวิตอย่างผู้ช่ำชอง...อย่าวิตกกังวลอะไรล่วงหน้า...ชีวิตนี้เหมือนเกลียวคลื่นซึ่งก่อ

ตัวขึ้นแล้วม้วนเข้าหาฝั่งและแตกกระจายเป็นฟองฝอย...จงยืนมองดูชีวิตเหมือนคนผู้ยืนอยู่

บนฝั่งมองดูเกลียวคลื่นในมหาสมุทรฉะนั้น"

-อธิบายถ้อยคำที่ว่า "ความรักไม่เคยให้ความสมหวังแก่ใครถึงครึ่งหนึ่งแห่งความต้องการ"

ได้ว่า.....ชีวิตรักของคนส่วนใหญ่...จะตั้งความปรารถนา..และวาดมโนภาพแห่งความรัก

ทางใจขึ้นอย่างเลิศหรู...งดงามตระการตา....แต่ไม่มีบุคคลใดไปได้อย่างที่ใจนึกฝัน...

เพราะความต้องการทางด้านความรักของคนเราไม่มีที่สิ้นสุด...แต่ก็ไม่มีใครได้ถึงครึ่งหนึ่ง

เลย

-....ถ้อยคำที่ว่า.."ความรักที่ฉาบทาด้วยความเสน่หาด้วยแล้ว...จะเป็นพิษแก่จิตใจ..ทำ

ให้ทุรนทุรายไม่รู้จักจบสิ้น" อธิบายได้ว่า...เป็นความรักที่มีความหลงและความใคร่เข้ามา

ปนเปในความรักนั้น..ทำให้มีความร้อนรนทะยานอยากที่จะไปปลดปล่อยความใคร่นั้น...

และความรักประเภทนี้จะมีคำว่า "หึงหวง"ตามมาด้วยทุกครั้ง........แตกต่างจากความรัก

อีกประเภทหนึ่ง...คือ

- "ความรักที่ประกอบไปด้วยความเมตตา" ซึ่งความรักประเภทนี้ในนิยายไม่ได้เอ่ยถึง...แต่

ผมต้องการให้เห็นความต่าง.........ในความ"ร้อนรน" กับความ"เยือกเย็น" ...เพราะ

ความรักที่ประกอบไปด้วยความเมตตา...โดยตัดความเสน่หาออก...มันคือความรักที่ค้ำจุน

ความรัก...

-"และผมไม่เคยพบเห็นว่าคู่รักที่มีความรักที่ประกอบไปด้วยความเมตตาหย่าร้างหรือเลิกรา

กันมาก่อนเลย...นอกจากเขาจะตายจากกัน"

-ความรักประเภทนี้คู่รักต่างเมตตาต่อกัน..และอยู่กันจนถึงแก่เฒ่า..............แต่ความรัก

ที่ประกอบไปด้วยความเสน่หา...สิ้นสุดลงด้วยการเลิกร้างกัน...เปรียบเทียบคล้ายกับ...

ดารานักแสดงหลายคู่ที่เลิกร้างกันครับ.

 

สัมมนานิยายธรรมโกกิลาภิกษุณี บทที่ 5 (ต่อ 1)


-พระอานนท์ได้แสดงธรรมโดยกล่าวถึงความรักกับสตรีให้แก่นางโกกิลาภิกษุณีฟังว่า

"โกกิลาเอย ...เมื่อความรักเกิดขึ้น ความละอายและความเกรงกลัวในสิ่งที่ควรกลัวก็

พลันสิ้นไป เหมือนก้อนเมฆมหึมาเคลื่อนตัวเข้าบดบังดวงจันทร์ให้อับแสง.....ธรรมดา

สตรีนั้นควรจะยอมตายเพราะความละอาย...แต่แทนที่จะเป็นเช่นนั้น....ความละอายมักจะ

ตายไปก่อนเสมอ....เมื่อความใคร่เกิดขึ้น...ความละอายก็หลบหน้า..เพราะเหตุนี้พระบรม

ศาสดาจึงตรัสว่า...ความใคร่ทำให้คนมืดบอด"

-ถ้อยคำว่า..."ความรักเกิดขึ้นความละอายและความเกรงกลัวในสิ่งที่ควรกลัวก็สิ้นไป"

-อธิบายได้ว่า..ความรักในความหมายนี้คือ"ความรักระหว่างชายกับหญิง" ...ตามปกติ

ชายก็ตาม...หรือหญิงก็ตาม...ปกติจะมีความละอายที่จะกระทำบางสิ่งบางอย่างให้ผิดจาก

จารีตประเพณี..หรือผิดศีลธรรมอันดี.. และมีความเกรงกลัวในสิ่งที่ควรกลัว...เช่น..

ละอายเกรงกลัวต่อบาป..ต่อกฏหมาย...กฏของสังคม..ฯลฯ

-แต่เมื่อ"ความรักระหว่างชายและหญิงเกิดขึ้น"..ก็อาจที่จะหมดความละอายและเกรงกลัว

เช่น เป็นชู้กับภริยาผู้อื่น หรือ พาภริยาผู้อื่นหนี...พาลูกสาวของเขาหนีจากมารดาและบิดา

เพราะความรัก..อันเป็นเรื่องที่น่าละอายและผิดต่อกฏหมาย..ผิดศิลธรรม..จารีตประเพณี

-.......ในส่วนของสตรีนั้น..จากถ้อยคำดังกล่าวได้มีถ้อยคำที่มุ่งเน้นถึงสตรีอยู่

ว่า....."สตรีนั้นควรยอมตามเพราะความละอาย...แต่เมื่อความใคร่เกิดขึ้น...ความละอาย

ก็หนีหายไปจากตัว"

-อธิบายได้ว่า....เพศหญิงนั้นเป็นเพศที่มักจะทำสิ่งใดเป็นไปตามอารมณ์..มิได้ตั้งอยู่ด้วย

เหตุผลหรือหลักเกณฑ์ทางสังคมอย่างมั่นคง.....เมื่ออารมณ์ใคร่เกิด....หญิงก็จะทำตาม

อารมณใคร่อยากนั้นโดยไม่คำนึงถึงความถูกหรือผิด..หรือกฏเกณฑ์ใด ๆ

-ถ้อยคำทึ่ว่า "พระบรมศาสดาจึงตรัสว่า...ความใคร่ทำให้คนมืดบอด" ถ้อยคำนี้ไม่ได้

จำกัดเฉพาะเพศหญิง...แต่หมายถึงคำกลางที่ใช้กับคนทั่วไปทั้งชายหญิง...เพราะความ

ใคร่เมื่อเกิดขึ้นกับคนแล้ว...ความมืดบอดย่อมเกิดแก่คนนั้น....ความมืดบอดในที่นี้หมาย

ถึงความมืดบอดทางปัญญา..ที่ไม่อาจหาสิ่งอื่นมาขบคิดให้เกิดผลได้...นอกจากคิดอยู่แต่

เรื่องใคร่อยากเท่านั้น

-ถ้อยคำต่อไปพระอานนท์กล่าวว่า "อนึ่งโลกมนุษย์ของเรานี้เต็มไปด้วยชีวิตอันประหลาด

พิสดารต่างชนิดและต่างรส.....ชีวิตของแต่ละคนได้ผ่านมาและก็ผ่านไป...ด้วยความระกำ

ลำบากทุกข์ทรมาน.....ถ้าชีวิตมีความสุขก็เป็นความหวาดเสียวที่จะต้องจากชีวิตอันรื่นรมย์

นั้นไป" ถ้อยคำนี้แสดงความจริงทางโลกที่เข้าใจได้โดยง่ายผมขอไม่อธิบาย

-......พระอานนท์ได้กล่าวต่อไปว่า"....โกกิลาเอย...มนุษย์ทั้งหลายผู้ยังมีอวิชชาเป็นฝ้า

บังจักษุนั้น....เสมือนทารกน้อยผู้หลงเข้าไปในป่าใหญ่อันรกทึบ...ซึ่งเต็มไปด้วยอันตราย

อันน่าหวาดเสียวและว้าเหว่เงียบเหงา.......มนุษย์ส่วนใหญ่แม้จะร่าเริงแจ่มใสอยู่ในหมู่

ญาติและเพื่อนฝูง .....แต่ใครเล่าจะทราบว่า...ในส่วนลึกแห่งหัวใจเขาจะว้าเหว่และเงียบ

เหงาสักปานใด.....แทบทุกคนว้าเหว่..ไม่แน่ใจว่าจะยึดเอาอะไรเป็นหลักของชีวิตแน่

นอน....บัดนี้เธอมีธรรมเป็นเกาะที่พึ่งแล้ว....จงยึดธรรมเป็นที่พึ่งต่อไปเถิด....อย่าหวัง

อย่างอื่นเป็นที่พึ่งเลย...โดยเฉพาะความรักความเสน่หาไม่เคยเป็นที่พึ่งจริงจังให้แก่ใคร

ได้...มันเป็นเสมือนต่อที่ผุ..จะล้มลงทันทีเมื่อถูกคลื่นซัดสาด

-ถ้อยคำข้อนี้...เป็นข้อที่ไม่ควรอธิบายเลย.....ด้วยเป็นสิ่งที่ผู้เขียนประสงค์ที่จะให้ผู้อ่าน

หรือผู้ฟังคิดพิจารณาหาความจริงตามถ้อยคำนั้นครับ.

 

สัมมนานิยายธรรมโกกิลาภิกษุณี บทที่ 5 (ต่อ 2)


-ในนิยายตอนที่ 13 ได้แสดงถ้อยคำที่เป็นธรรมให้เห็นทัศนทางพุทธศาสนาอยู่ ดังนี้

-พระอานนท์ได้แสดงธรรมให้แก่นางโกกิลาภิกษุณีว่า

"ธรรมเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตมนุษย์....ไม่ว่าเขาจะอยู่ในเพศใด...ภาวะใด...การ

กระทำที่นึกขึ้นมาภายหลังแล้วต้องเสียใจนั้น...พระศาสดาทรงสอนให้เว้นเสีย...เพราะ

ฉะนั้น...แม้จะประสบปัญหาหัวใจ..หรือได้รับความทุกข์ยากลำบากสักปานใด..ก็ต้องไม่ทิ้ง

ธรรม"

-...ถ้อยคำดังกล่าวมีข้อให้อธิบายอยู่ว่า..."ไม่ว่าเขาจะอยู่ในเพศใด" หมายถึง ไม่ว่าเพศ

ชายหรือหญิง...."ภาวะใด" หมายถึง ไม่ว่าจะเป็น..เด็ก...หนุ่มสาว...หรือแก่เฒ่า..และ

หรือ..ไม่ว่าสถานการณ์ใด ๆ.......

-...ถ้อยคำที่ว่า "การกระทำที่นึกขึ้นภายหลังแล้วต้องเสียใจนั้น..พระศาสดาทรงสอนให้

เว้นเสีย".......การกระทำที่นึกขึ้นภายหลังแล้วต้องเสียใจนั้น..หมายถึง..การกระทำที่เป็น

กรรมชั่ว...แต่ผู้เขียนต้องการเล่นสำนวนคำประพันธ์เพื่อให้ภาษาสละสลวยขึ้น..จึงใช้คำ

ดังกล่าวแทนการกระทำที่เป็นกรรมชั่ว....ซึ่งข้อนี้อยู่ในหัวใจของพระพุทธศาสนาอยู่แล้ว

คือ "ละเว้นความชั่ว..ทำความดี..ทำจิตให้บริสุทธิ์"

-ถ้อยคำที่กล่าวถึงดังกล่าวนั้น..เป็นการอธิบายคำสอนของพระพุทธองค์ในหลักของหัวใจ

พุทธศาสนาในคำแรกคือ "ละเว้นความชั่ว"

-.....ถ้อยคำที่เป็นประโยคต่อมามีว่า "...เพราะฉะนั้นแม้จะประสบปัญหาหัวใจ หรือได้รับ

ความทุกข์ยากลำบากสักปานใด..ก็ต้องไม่ทิ้งธรรม".....หมายถึงคำเตือนให้พวกเราได้

ประพฤติปฏิบัติตั้งใจอย่างจริงจัง.....

-คำว่า"ได้ทุกข์ยากลำบากสักปานใด"..คือไม่ว่าจะหนักหนาเพียงใดก็ต้องไม่ยอมทำชั่ว...

เช่น..กรณีที่ได้ทุกข์ยากลำบากกล่าวคือ หญิงแม่ลูกอ่อน..ไม่มีเงินซื้อนมให้ลูกกิน..ลูกก็

ร้องไห้หิวโหย...หญิงผู้นั้นจึงติดสินใจไปลักทรัพย์ในห้างสรรพสินค้า..แล้วถูกจับได้...ถือ

ว่า..ได้รับทุกข์ยากลำบาก...แต่เขาเลือกที่จะทิ้งธรรมโดยยอมผิดศิลข้อสอง."เว้นจากการ

ลักทรัพย์" ซึ่งถือว่า"เป็นการกระทำชั่ว"...ในความเป็นจริง...หากเขาใช้ปัญญาขบคิด..ใน

ทางที่ชอบคิดพิจารณาว่า "แท้จริงโลกใบนี้..ก็มีคนที่มีความเมตตากรุณาอยู่...แล้วเลือกที่

จะค้นหาคนผู้นั้นด้วยปัญญาเพื่อขอความช่วยเหลือ...เขาอาจไม่ต้องทำบาปก็ได้"

-พระอานนท์ได้แสดงถ้อยคำต่อมาว่า "มนุษย์ที่ยังมีอาสวะอยู่ในใจนั้น ย่อมจะมีวันพลั้ง

เผลอประพฤติผิดธรรมไปบ้าง..เพราะสติไม่สมบูรณ์..แต่เมื่อได้สติในภายหลังแล้ว..ก็ควร

ตั้งใจประพฤติธรรมสั่งสมความดีกันใหม่...ยิ่งพวกเรานักบวชด้วยแล้ว..จำเป็นต้องมี

อุดมคติ..การตายด้วยอุดมคตินั้นมีค่ากว่าการเป็นอยู่โดยไร้อุดมคติ"

-อธิบายได้ว่า...เป็นถ้อยคำที่ให้กำลังใจ..แก่คนทีประพฤติผิดธรรม..เนื่องด้วยทุกคนทีมี

กิเลสย่อมต้องมีการขาดสติพลั้งเผลอประพฤติผิดด้วยอำนาจกิเลสไปบ้าง...แต่เมื่อได้สติ

หลังจากกระทำผิดแล้ว...ควรตั้งใจประพฤติธรรมสั่งสมความดีกันใหม่...ด้วยเหตุที่ว่า..

ความผิดพลาดเป็นเรื่องราวที่เป็นอดีตไปแล้วไม่ควรนำมาสะสมไว้ในจิต...ควรที่จะลืมและ

ตั้งสติกระทำความดีในปัจจุบัน...ปัจจุบันเท่านั้นที่เราควรพิจารณาไม่ใช่นำอดีตมาทำลาย

หนทางปัจจุบัน

-"อุดมคติ" คือ สิ่งที่ระลึกในการดำเนินชีวิตหรือดำเนินเรื่องราวอันสูงสุด....ที่ท่านยกเรื่อง

อุดมคติของนักบวชก็คือ..พึงตั้งมั่นระลึกถึงการประพฤติธรรม....โดยยอมตายเพื่อปฏิบัติ

ธรรม..หรือตายในการปฏิบัติธรรม..ดีกว่า..อยู่อย่างไร้อุดมคติหรือไร้เสียซึ่งการปฏิบัติ

ธรรม

-พระอานนท์กล่าว่า.."ธรรมดาว่าไม้จันทน์นั้น..แม้จะแห้งก็ไม่ทิ้งกลิ่น....อัศวินก้าวลงสู่

สงครามก็ไม่ทิ้งลีลา...อ้อยแม้เข้าสู่หีบยนต์แล้วก็ไม่ทิ้งรสหวาน..บัณฑิตแม้ประสบทุกข์ก็

ไม่ทิ้งธรรม....พระศาสดาทรงย้ำว่า...พึงสละทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อรักษาธรรม"

-เป็นข้อเปรียบเทียบธรรมชาติของแต่ละสิ่งที่ยกตัวอย่างมา"ธรรมชาติของมนุษย์ต้องคู่

กับการประพฤติธรรม".....ธรรมชาติของอัศวินเมื่อก้าวสู่สงครามก็ไม่ทิ้ลีลา..อธิบายว่า..

อัศวินนักรบเมื่อก้าวเข้าสู่การรบในสงคราม....แม้จะถูกลูกธนูยิงใส่จนได้รับบาดเจ็บสาหัส

เจียนตาย..แต่ก็ไม่จะไม่ยอมร้องขอชีวิตหรือยอมแพ้ต่อศัตรู...แต่อัศวินจะทำการสู่รบจน

ตัวตายมากกว่า...นี่คือลีลาในสงครามของอัศวิน.

-ก็คงเปรียบให้เห็นกับมนุษย์แม้ประสบทุกข์ยากเพียงใดก็"อย่าทิ้งธรรม"เป็นคำสอนย้ำของ

พระพุทธองค์ที่ผู้เขียนได้แสดงย้ำให้พวกเราเห็นครับ.

 

โพสไม่ค่อยผ่านเลยครับพี่ชาย นั่งโพสตั้งนานแล้ว F5 ตลอดเลย

 

เหมือนกันเลย"น้องชาย" ,"พี่ชาย" โพสได้......จะเข้าไปที่กระทู้ของ"น้องชาย"ก็F5ครับ.

 

ผมเซ็ง F5 มากมายครับพี่ชาย จะโพสที ต้องรอตีหนึ่ง ง่วงก็ง่วง

รบกวนเวปมาสเตอร์ มีแนวทางแก้ไขอย่างไรบ้างครับ หรือว่า server ไม่พอ ชมาชิกเยอะขึ้น ก็เลยไม่พอ อืม,,,,

เป็นมาหลายเดือนอยู่น่ะครับ ทอดผ้าป่าซักทีดีไหมเอ่ย จะได้ร่วมกันครับ

 

แก้ให้เข้าใจถูกต้องกันนะครับ

-พระพุทธโคดมของพวกเรา มีกำลังญาณแผ่กว้างไกลทรงหยั่งรู้เรื่องราวในอดีตชาติของพระองค์และสัตว์โลกมาก อีกทั้งเรื่องของอนาคต แต่ก็มีขอบเขตกำลังญาณเป็นจำกัด เรื่องที่แจ่มชัดพระองค์ก็สามารถแจงได้โดยละเอียด แต่ถ้าเลือนลางก็ไม่สามารถบอกได้

จาก ข้อความด้านบนตัวหนังสือสีแดงนะครับ
พระพุทธเจ้าทรงเป็น"สัพพัญญู"ครับ คือเป็นผู้รู้ทุกสิ่งทุกอย่างครับ ไม่มีเรื่องใดๆ ที่ไม่ทรงรู้หรือไม่ทรงทราบครับ และไม่มีเรื่องใดๆ ที่ทรงรู้ทรงทราบแค่ครึ่งๆกลางๆ หรือเลือนลางนะครับ
ท่านทรงรู้แจ้งแทงตลอดใน 3 โลกแล้วครับ ยกตัวอย่างนะครับ สมมุติว่า เอานักวิทยาศาตร์ที่ทรงภูมิในฟิสิกต์ในแขนงต่างๆมารวมตัวกันทั่งโลก ยังไม่พอนะแถมให้อีก! และให้มนุษย์ต่างดาวที่ทรงภูมิปัญญายิ่งกว่านักฟิกสิกต์ในโลกของเรา มารวมตัวกันทั่วทั่งจักรวาลนะ
สรุปนะ ไม่ว่านักฟิสิกต์ทั้งหลาย หรือมนุษย์ต่างดาวที่ทรงภูมิปัญญายิ่ง และเอาปัญญามารวมกัน ก็ไม่อาจได้แค่เสี้ยวในล้านส่วนที่พระพุทธองค์ทรงทราบนะครับ

ใบไม้ในกำมือ
สีสปาสูตร
เปรียบสิ่งที่ตรัสรู้มีมากเหมือนใบไม้บนต้น
เล่มที่ ๑๙
[๑๗๑๒] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ สีสปาวัน ใกล้เมืองโกสัมพี ครั้งนั้นพระผู้มีพระภาคทรงถือใบประดู่ลาย ๒-๓ ใบด้วยฝ่าพระหัตถ์ แล้วตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายมา แล้วตรัสถามว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน ใบประดู่ลาย ๒-๓ ใบที่เราถือด้วยฝ่ามือกับใบที่บนต้น ไหนจะมากกว่ากัน?
ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ใบประดู่ลาย ๒-๓ ใบ ที่พระผู้มีพระภาคทรงถือด้วยฝ่าพระหัตถ์มีประมาณน้อย ที่บนต้นมากกว่า พระเจ้าข้า.
พ. อย่างนั้นเหมือนกัน ภิกษุทั้งหลาย สิ่งที่เรารู้แล้วมิได้บอกเธอทั้งหลายมีมาก ก็เพราะเหตุไรเราจึงไม่บอก เพราะสิ่งนั้นไม่ประกอบด้วยประโยชน์ มิใช่พรหมจรรย์เบื้องต้น ย่อมไม่เป็นไปเพื่อความหน่าย ความคลายกำหนัด ความดับ ความสงบ ความรู้ยิ่ง ความตรัสรู้ นิพพาน เพราะเหตุนั้น เราจึงไม่บอก.
[๑๗๑๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สิ่งอะไรเราได้บอกแล้ว
เราได้บอกแล้วว่า นี้ทุกข์ ... นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา
ก็เพราะเหตุไรเราจึงบอก เพราะสิ่งนั้นประกอบด้วยประโยชน์ เป็นพรหมจรรย์เบื้องต้น ย่อมเป็นไปเพื่อความหน่าย ... นิพพาน เพราะฉะนั้น เราจึงบอก
ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะฉะนั้นแหละ เธอทั้งหลายพึงกระทำความเพียรเพื่อรู้ตามความเป็นจริงว่า
นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา.
จบสูตรที่ ๑

* สีสปาวัน ใกล้เมืองโกสัมพี เป็นป่าไม้ประดู่ลายป่าใหญ่เลยนะครับ และใบไม้ 2-3 ใบในกำมือของพระพุทธองค์นั้น ก็เทียบได้กับ 84,000 พระธรรมขันธ์ ส่วนใบประดู่ที่ไม่ได้อยู่ในกำมือ คือทั่งป่านั้นนะครับเปรียบเสมือนกับความรู้ทางโลกวิทยาการทั้งหมดมวลในจักวาลครับ

เพราะพระพุทธเจ้าท่านทรงตรัสรู้ ญาณ 3 อย่างนี้ครับ

ยามต้น : ทรงบรรลุ “ปุพเพนิวาสานุติญาณ” คือทรงระลึกชาติในอดีตทั้งของตนเองและผู้อื่น
ยามสอง : ทรงบรรลุ “จุตูปปาตญาณ” คือการรู้แจ้งการเกิดและดับของสรรพสัตว์ทั้งหลาย
ยามสาม : ทรงบรรลุ “อาสวักขยญาณ” คือ รู้วิธีกำจัดกิเลสด้วย อริยสัจ ๔ คือทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค

* และ ญาณ 3 อย่างนี้ไม่มีในสัตว์โลกอื่นนะครับ แม้แต่ในพระปัจเจกพุทธเจ้า หรือ อรหันต์สาวกก็ไม่มี ญาณ 3 อย่างนี้ครับ ญาณ 3 อย่างนี้มีแต่บุคคลผู้ที่ได้สำเร็จเป็นพระพุทธเจ้าเท่านั้นครับ นี้เเหละครับ จึงทำให้พระพุทธเจ้าเป็น "สัพพัญญู" ครับ

 

-ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณเตหิณรัตน์เป็นอย่างสูง...สิ่งที่ท่านเห็นว่า"ตัวอักษรสี

แดง" ไม่น่าจะถูกต้อง...ข้อนี้ผมคิดตั้งแต่ก่อนเขียนแล้วครับ...ว่าถ้าผู้อ่านเข้า

ใจเกี่ยวกับญาณ 3 ที่ว่านั้นจำกัดในวงเพียง...1.ทรงระลึกชาติในอดีตของตน

เองและผู้อื่น ...2.การรู้แจ้งการเกิดดับของสรรพสัตว์ทั้งหลาย...3.กำจัด

กิเลสหรืออาสวักขยญาณ........หรืออภิญญาอีก 3 อย่าง...ต้องเข้าใจว่าผม

เขียนไม่ถูกต้อง

-แต่ผมเป็นคนตั้งมั่นอยู่ในหลักเหตุและผลอยู่แล้ว......การเขียนของผมก็

ต้องมีเหตุผลว่า"ทำไมผมจึงเขียนเช่นนั้น"

-ก่อนอื่นท่านต้องเข้าใจให้ได้ก่อนว่า"พระโคดมของเรามีกำลังญาณจำกัด"

ท่านรู้ไม่หมดทุกเรื่องครับ...แต่ถ้าเป็นเรื่องเฉพาะที่ท่านยกมาทั้ง 3 อย่างใช่

ครับ...และตัวอย่างที่เป็นธรรมที่อยู่บนโลกก็ใช่ครับ

-แต่เหตุผลที่ผมเขียนมาในประโยคถ้อยคำสีแดงเป็นความรู้เรื่องของ "พระ

พุทธเจ้าในอดีต" ซึ่งทรงตรัสยอมรับว่า "พระพุทธเจ้าในอดีตที่ทรงอุบัติขึ้น

ก่อนเรามีจำนวนมากมายมหาศาลมากกว่าเมล็ดทรายในท้องพระมหาสมุทรทั้ง

สี่จนเราไม่อาจคำนวณได้ว่ามีจำนวนเท่าใด" จึงเป็นที่มาของ"ถ้อยคำสีแดง"


ที่ว่า"แต่ก็มีขอบเขตกำลังญาณเป็นจำกัด เรื่องที่แจ่มชัดพระองค์ก็สามารถแจก

แจงได้"โดยละเอียด" แต่ถ้าเลือนลางก็ไม่สามารถบอกได้"

-ซึ่งจะเห็นว่า"เป็นประโยคหรือถ้อยคำที่รับกับคำตรัสในเรื่องพระพุทธเจ้าใน

อดีตครับ"

 

สัมมนานิยายธรรมโกกิลาภิกษุณี บทที่ 5 (ต่อ 3)


-พระอานนท์กล่าวแสดงธรรมแก่นางโกกิลาภิกษุณีว่า

"โกกิลาเอย เธอได้สละเพศฆราวาสมาแล้ว ซึ่งเป็นการเสียสละที่ยิ่งใหญ่ยากที่ใคร ๆ จะ

สละได้ ขอให้เธอเสียสละต่อไปเถิด และสละให้ลึกกว่านั้น คือไม่สละแต่เพียงเพศอย่าง

เดียว แต่จงสละความรู้สึกอันจะเป็นข้าศึกต่อเพศเสียด้วย"

-อธิบายคำว่า "จงสละความรู้สึกอันจะเป็นข้าศึกต่อเพศเสียด้วย" ...เพศในที่นี้หมายถึง

นักบวช......ดังนั้นความรู้สึกที่เป็นข้าศึกหรือศัตรูต่อเพศนักบวช..ก็คือ..ความรักความใคร่

กำหนัดหรือราคะ...คือสิ่งที่นักบวชควรสละครับ

-เธอเคยฟังสุภาษิตอันกินใจมาแล้วมิใช่หรือ ในคนร้อยคนหาคนกล้าได้หนึ่งคน ในคน

พันคนหาคนเป็นบัณฑิตได้หนึ่งคน ในคนแสนคนหาคนพูดจริงได้เพียงหนึ่งคน ส่วนคน

ที่เสียสละได้ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นไม่รู้จะมีหรือไม่ คือไม่ทราบจะคำนวณเอาจากคนจำนวน

เท่าใดจึงจะเฟ้นได้หนึ่งคน"

-ถ้อยคำดังกล่าวเป็นสุภาษิตที่ใช้เปรียบเทียบคำนวณเอาคนสำคัญแต่ละการกระทำมาจาก

คนแต่ละกลุ่มตามการกระทำนั้น ๆ

-"แต่ถ้อยคำสุดท้าย"ที่ว่า...ส่วนคนที่เสียสละได้ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นไม่รู้ว่าจะมีหรือไม่..คือ

ไม่ทราบจะคำนวณเอาจากคนจำนวนเท่าใดจึงจะเฟ้นได้หนึ่งคน" ....ซึ่งผมก็ขอเสริมต่อ

ถ้อยคำนี้ให้สมบูรณ์ชัดเจนขึ้นว่า...ไม่รู้จะใช้เวลายาวนานเพียงใด...ที่จะหาคนเช่นนี้ได้...

ซึ่งประโยคท้ายชี้ชัดมุ่งหมายในการประกอบการอธิบายถึงพระพุทธองค์ครับ

-ซึ่งจะเห็นถ้อยคำหรือประโยคต่อมาว่า "สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงเป็นนักเสียสละ

ตัวอย่างของโลก เคยมีกษัตริย์องค์ใดบ้างทำได้เหมือนพระพุทธองค์ ยอมเสียสละความ

สุขความเพลินใจทุกอย่างที่ชาวโลกปองหมายมาอยู่กลางดินกลางทราย ก็เพื่อทำ

ประโยชน์อันยิ่งใหญ่แก่มนุษย์ชาติ......การเสียสละของพวกเราเมื่อนำไปเทียบกับการเสีย

สละของพระบรมศาสดาแล้ว.ของเราช่างเล็กน้อยเสียนี่กระไร"

-เป็นประโยคหรือถ้อยคำที่ชี้ให้เห็นถึง"พระเมตตาของพระองค์ท่านที่ยอมเสียสละทุกอย่าง

เพื่อหาหนทางพ้นทุกข์ให้กับพวกเราชาวโลกครับ".

 

สัมมนานิยายธรรมโกกิลาภิกษุณี บทที่ 5 (ต่อ 4)


-ถ้อยคำที่เด่นที่พระอานนท์กล่าวแก่นางโกกิลาภิกษุณีที่น่าศึกษาอีกตอนหนึ่งซึ่งเป็นการ

แสดงธรรมและอธิบายข้อธรรมไปในตัวด้วยซึ่งอยู่ในตอนที่ 14 ซึ่งผมพิจารณาแล้วผม

แทบจะไม่ต้องอธิบายเพิ่มเติมครับ....มีดังนี้

"น้องหญิง...พระศาสดาตรัสว่า..บุคคลอาจอาศัย..ตัณหาละตัณหาได้....อาจ

อาศัย.......มานะละมานะได้....อาจอาศัย...อาหารละอาหารได้....แต่เมถุนธรรมนั้น..

พระผู้มีพระภาคทรงสอนให้ชักสะพานเสีย...คือ..อย่าทอดสะพานเข้าไป...เพราะอาศัยละ

ไม่ได้."

-.........."ข้อว่า....อาศัยอาหารละอาหารนั้น...คือ..ละความพอใจในรสของอาหาร...

จริงอยู่สัตว์โลกทั้งมวลดำรงชีพอยู่ได้..เพราะอาหาร.....ข้อนี้พระศาสดาก็ตรัสไว้....แต่

มนุษย์และสัตว์เป็นอันมากติดข้องอยู่ในรสแห่งอาหาร...จนต้องกระเสือกกระสน...กระวน

กระวายและต้องทำชั่วเพราะรสแห่งอาหารนั้น................ที่ว่าอาศัยอาหารละอาหาร

นั้น.....คือ..อาศัยอาหารละความพอใจในรสแห่งอาหารนั้น......บริโภคเพียงเพื่อยังชีพให้

ชีวิตนี้เป็นไปได้เท่านั้น........เหมือนคนเดินทางข้ามทะเลทราย...เสบียงอาหารหมด..

และบังเอิญลูกน้อยตายลงเพราะหิวโหย...เขาจำใจต้องกินเนื้อบุตร...เพียงเพื่อให้ข้าม

ทะเลทรายได้เท่านั้น...หาติดในรสแห่งเนื้อบุตรไม่.

-..............."ข้อว่า...อาศัยตัณหาละตัณหานั้น...คือ...เมื่อทราบว่า...ภิกษุ ภิกษุณี

อุบาสก อุบาสิกา ...ชื่อโน้นได้สำเร็จเป็นโสดาบัน สกิทาคา อนาคามี หรืออรหันต์...ก็มี

ความทะยานอยากที่จะเป็นบ้าง....เมื่อพยายามจนได้เป็นแล้ว...ความทะยานอยากอัน

นั้น..ก็หายไป...อย่างนี้เรียกว่า..อาศัยตัณหาละตัณหา"

-.............."ข้อว่า..อาศัยมานะละมานะนั้น..คือ..เมื่อได้ยินได้ฟังภิกษุหรือภิกษุณี หรือ

อุบาสก อุบาสิกา ...ชื่อโน้นได้สำเร็จเป็น..โสดาบัน เป็นต้น...ก็มีมานะขึ้นว่า...เขา

สามารถทำได้...ทำไมเราซึ่งเป็นมนุษย์..และมีอวัยวะทุกส่วนเหมือนเขาจะทำไม่ได้

บ้าง....จึงพยายามทำความเพียรเผากิเลส...จนได้บรรลุโสดาปัตติผลบ้าง...อรหัตผล

บ้าง.....อย่างนี้เรียกว่า...อาศัยมานะละมานะ.......เพราะเมื่อบรรลุแล้ว...มานะนั้นย่อม

ไม่มีอีก"

-.........."ดูก่อนน้องหญิง....ส่วนเมถุนธรรมนั้น...ใคร ๆจะอาศัยละมิได้เลย.....นอก

จากจะพิจารณาเห็นโทษของมันแล้ว...เลิกละเสีย...ห้ามใจมิให้เลื่อนไหลไปยินดีในกาม

สุขเช่นนั้น.....น้องหญิง..พระศาสสดาตรัสว่า...กามคุณนั้น..เป็นของไม่เที่ยงไม่ยั่งยืน มี

สุขน้อย แต่มีทุกข์มาก มีโทษมาก มีความคับแค้นเป็นมูล มีทุกข์เป็นผล"

-ถ้อยคำในนิยายที่บรรยายประกอบไว้ที่ว่า.....อันความเสียใจและละอายนั้น...ถ้ามันแยก

กันเกิดคนละครั้ง..ก็ดูเหมือนจะไม่รุนแรงเท่าใดนัก....แต่เมื่อใดทั้งความเสียใจและละอาย

เกิดขึ้นพร้อม ๆ กัน และในกรณีเดียวกันด้วยแล้ว...ย่อมเป็นความทรมานสำหรับสตรีอย่าง

ยวดยิ่ง.....นางเสียใจเหลือเกินที่ความรักของนางมิได้รับสนองเลยแม้แต่น้อย ...คำพูด

ของพระอานนท์ล้วนแต่เป็นคำเสียดแทงใจ...สำหรับนางผู้ยังหวังความรักจากท่านอยู่....

ยิ่งกว่านั้นพระอานนท์มิได้เชื่อในอาการลวงของนางเลย...นางจึงรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า

อย่างแรง...ละอายสุดที่จะประมาณได้...นางจึงไม่สามารถพูดคำใดได้เลย...นอกจาก

ถอนสะอื้นอยู่ไปมา.

-..........เป็นการบรรยายให้เห็นภาพของอารมณ์ที่เกิดขึ้นทั้งสองอย่างพร้อมกัน...เรื่องนี้

แสดงว่าท่านอาจารย์วศินเป็นคนช่างคิดช่างสังเกต...แยกแยะอารมณ์และบรรยายความ

แตกต่างของอารมณ์และการเกิดขึ้นของอารมณ์ในคราวเดียวกันได้ชัดเจนมากครับ.....

(จบบทที่ 5..ครับ)

 

ตำนานมงคลสูตร กาลสมัยพระโคดมพุทธเจ้า

-ผมขอแทรกเรื่องตำนานมงคลสูตรเพื่อให้ได้ศึกษากัน ก่อนที่จะเข้าเรื่องการอธิบายถ้อย

คำที่แสดงธรรมในสัมนานิยายธรรมโกกิลาภิกษุณี บทที่ 6 ต่อไป ดังนี้ครับ

-ในมงคลสูตรนี้ มีเนื้อความโดยย่อเริ่มต้นว่า

-หมู่มนุษย์ ในชมพูทวีปมาประชุมกันที่ทวารเมืองโรงรับแขกและศาลาที่ชุมนุม เป็นต้น ได้

จ้างคนที่มีความรู้มาเล่านิทานให้ฟัง....นิทานบางเรื่องเล่านานถึง 4 เดือนจึงจบ

-วันหนึ่งชนในที่ประชุมนั้นได้ไตถามกันขึ้นถึง "ข้อมงคล" ว่า "สิ่งใดได้ชื่อว่าเป็นมงคล"

-มีผู้ออกความเห็นว่า....รูปที่เห็นด้วยจักษุเป็นมงคลบ้าง.......เสียงที่ได้ยินด้วยโสตเป็น

มงคลบ้าง.........สิ่งที่ได้สูบ ดม สัมผัส ถูกต้อง เป็นมงคลบ้าง

-ความเห็นของที่ประชุมแยกเป็น 3 อย่าง ไม่ตกลงกัน ....ใครเห็นอย่างไรต่างก็ประพฤติ

ไปตามความเห็นของตน.....และถือเอาเป็นข้อทุ่มเถียงคนอื่นจนโกลาหล

-การสันนิษฐานถึงเหตุอันเป็นมงคลหาสิ้นสุดลงไม่....และต่างก็คิดค้นหาข้อมงคลนั้นอยู่

-.....ครั้งนั้นฝ่ายพวกเทพารักษ์ได้ฟังมนุษย์คิดข้อมงคล....ก็ชวนกันคิดข้อมงคลบ้าง

-ต่อมาเทพยดาและท้าวมหาพรหมอันเป็นมิตรของเทพารักษ์ได้ทราบเรื่องเข้า.....ก็คิดข้อ

มงคลปัญหาต่อ ๆ กันไป

-.......คิดหาข้อมงคลกันจนสิ้นเวลาถึง 12 ปี ก็ไม่มีผู้ใดจะชี้ขาดลงไปได้ว่า "สิ่งใดเป็น

มงคลแน่"

-......กาลนั้น..ท้าวสุทธาวาสมหาพรหมทั้งหลาย รู้ความประสงค์ด้วยข้อ

ปัญหา"ข้อมงคล"ของมนุษย์ทั้งหลายแล้ว.......จึงได้ประกาศแก่หมู่มนุษย์ในชมพูทวีป

ว่า....."จำเดิมแต่นี้ต่อไปอีก 12 ปี สมเด็จพระบรมครูจะได้โปรดประทานพระธรรมเทศนา

ซึ่งข้อมงคลปัญหาทั้งหลายให้เราท่านทั้งปวงฟัง"

-.....ครั้นกาลล่วงไปได้ 12 ปี ...พระพุทธเจ้าได้ตรัสรู้ในโลกแล้ว...หมู่เทวดาก็ได้ถามข้อ

มงคลปัญหาแด่พระอินทร์...พระอินทร์จึงตรัสถามว่า "ข้อปัญหานี้เกิดขึ้น ณ ที่ใด"

-...เทพยดาทูลว่า " เกิดขึ้นในโลกมนุษย์"

-...พระอินทร์จึงมีบัญชาให้เทวดาองค์หนึ่ง...ลงไปบนโลกมนุษย์ทูลถามข้อมงคลปัญหา

แด่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า.....แล้วพระอินทร์และหมู่เทพยดาก็ตามลงมาฟังด้วยในกาลครั้ง

นั้น

-....หมู่อมรพรหมินทร์ใน 10,000 จักรวาลก็มาประชุมกันฟังวิสัชนา..ข้อมงคลปัญหาใน

ครั้งนั้นด้วย

-.......พระพุทธเจ้าได้ตรัสแก้"ข้อมงคลและทรงแสดงถึงอานิสงส์"

โดยทรงแสดงมงคลข้อแรก...ด้วยมงคลคาถามีคำว่า "อเสวนา จ พาลานํ " เป็นต้น ....มี

คำว่า " ตนฺเตสํ มงฺคลมุตฺตมํ " เป็นปริโยสาน....ซึ่งมงคลข้อแรกหมายถึง....การไม่คบคน

พาล..เป็นมงคลอย่างยิ่ง...และแสดงข้อมงคลเป็นลำดับไป รวมเป็น 38 ประการ จึงเรียก

รวมกันว่า "มงคล 38 ประการ หรือ มงคลสูตร" ....ซึ่งมีให้ศึกษากันในหนังสือหลาย

เล่ม.....ในส่วนของวัดพระธรรมกาย...หลวงพ่อทัตตชีโว...เคยนำมาเทศน์สอนทั้ง 38

ประการครับ.

 

มาตามอ่านครับพี่ชาย

อย่าลืมส่งที่อยู่ให้ผมน่ะครับ

 

สัมมนานิยายธรรมโกกิลาภิกษุณี บทที่ 6 (บทสุดท้าย)


-ในบทนี้จะกล่าวรวมสองตอนรวมกัน คือ ตอนที่ 15 และ ตอนที่ 16 เนื้อเรื่องดำเนินไป

ถึงตอนที่.....นางโกกิลาภิกษุณีรู้สึกเสียใจที่ความรักของนางไม่ได้รับตอบสนองและรู้สึก

ละอายใจที่พระอานนท์ไม่ได้เชื่อในอาการลวงของนางเลย...นางจึงไม่สามารถจะเอ่ยคำ

ใดออกมาได้นอกจากจะถอนสะอื้นอยู่ไปมา...พระอานนท์จึงบอกให้นางหยุดร้องไห้และ

เอ่ยปลอบใจนาง...นางภิกษุณีจึงได้เอ่ยแก่พระอานนท์ทั้งน้ำตา..เล่าระบายความรู้สึกของ

นาง..และเอ่ยถึงชาติตระกูลต่ำต้อยของนางที่ไม่เจียมตน..พร้อมทั้งเอ่ยขออภัยที่นางได้

ล่วงเกินพระอานนท์...พระอานนท์จึงตรัสอธิบายให้นางฟัง..ถึงการที่ท่านไม่ได้คำนึงถึง

ชาติตระกูล...แต่ที่ไม่ได้รักนางเพราะเห็นโทษของความรัก..และคำนึงถึงหน้าที่ของตนที่

ต้องปฏิบัติในฐานะพระอุปัฏฐากพระพุทธเจ้า...และหน้าที่ในการกำจัดกิเลส......พระ

อานนท์ให้โอวาทแก่นาง..และให้พระที่ติดตามท่านกลับไปก่อน...และพระอานนท์ได้นั่งที่

ม้ายาวมีพนักที่ริมสระ...พร้อมนึกทบทวนเหตุการณ์..จนบางครั้งรู้สึกสงสารภิกษุณีโกกิลา

อย่างจับใจ......พระอานนท์เดินทางกลับไปเฝ้าพระพุทธองค์และกราบทูลเรื่องราวให้ทรง

ทราบ......พระพุทธองค์จึงตรัสแก่พระอานนท์ว่าจะต้องได้ตรัสรู้เป็นพระอรหันต์อย่างแน่

นอน....พระอานนท์จึงได้มีใจแช่มชื่น.........เย็นวันนั้นพระพุทธองค์ได้แสดงธรรมให้แก่

พุทธบริษัท ทรงแสดงถึงทางสายกลางอริยมรรคมีองค์ 8 พระธรรมเทศนาของพระ

พุทธองค์เหมือนกับเจาะจงแสดงแก่โกกิลาภิกษุณี...นางส่งกระแสจิตไปตามพระธรรม

เทศนา..และได้สำเร็จมรรคผลชั้นสูงสุด....เป็นพระอรหันต์.

-ถ้อยคำของนางโกกิลาภิกษุณี...มีถ้อยคำที่แสดงแยกแยะเกี่ยวกับกรรมหรือการกระทำทั้ง

สามไว้ โดยพิจารณาการกระทำของนางที่มีต่อพระอานนท์แยกแยะเพียงการกระทำ

ทางมโนกรรมเท่านั้น....โดยนางกล่าวว่า

................."ข้าแต่ท่านผู้สืบอริยวงศ์ กายกรรม วจีกรรม ที่ข้าพเจ้าล่วงเกินท่านและ

จะพึงขอโทษนั้นไม่มี ส่วนมโนกรรมนั้นมีอยู่ ข้าพเจ้ารักท่าน.และรักอย่างสุดหัวใจ

ถ้าการที่ข้าพเจ้ารักท่านนั้นเป็นความผิด ขอท่านผู้ประเสริฐโปรดให้อภัยในความผิดพลาด

อันนั้นด้วย"

-...........อธิบายได้ว่า.....การตรึกนึกคิด..ต่อบุคคล..เป็นกรรมอย่างหนึ่ง....เป็นการ

กระทำที่เกิดขึ้นภายในใจโดยมิได้แสดงออกมา...จะดีหรือร้ายก็อยู่ภายในใจที่ไม่มีใครล่วง

รู้ได้..นอกเสียจากตัวของผู้นั้นเอง.......

-ในกรณีที่นางผู้เป็นนักบวช....คิดต่อพระอานนท์ผู้เป็นอริยเจ้าขั้นพระโสดาบัน......แยก

ได้เป็น 2 กรณี ซึ่งในนิยายไม่ได้แสดงไว้แต่คงให้พวกเราใช้ปัญญาขบคิดวินิจฉัยกันเอา

เอง

-......กรณีที่ 1 การที่นางโกกิลาภิกษุณี..รักพระอานนท์อย่างบริสุทธิ์ใจ...หรือรักอย่าง

ศรัทธา..โดยไม่มีราคะความใคร่ปรารถนาครองคู่..นั้น...ไม่น่าจะเป็นกรรมที่เป็นความผิด..

เพราะไม่มีอกุศลจิตเกิดขึ้น

-......กรณีที่ 2 การที่นางโกกิลาภิกษุณี..รักพระอานนท์อย่างเสน่หาอาลัย ..โดยมีราคะ

ใคร่กำหนัดประกอบนั้น...น่าจะเป็นความผิด..เพราะเป็นอกุศลจิตเกิดขึ้น

-.......นางจึงกล่าวรวมโดยมีเงื่อนไขว่า "ถ้าการที่ข้าพเจ้ารักท่านนั้นเป็นความผิด...ขอ

ท่านผู้ประเสริฐโปรดให้อภัยในความผิดพลาดอันนั้นด้วย"

-แต่อย่างไรก็ตามในนิยายมิได้เอ่ยถึงเรื่องที่"พระอานนท์ให้อภัยต่อนางหรือไม่" แต่เห็น

ได้จากพฤติการณ์ที่ท่านเอ่ยเสมือนตำหนิในความรักของนางดังนี้ครับ.....

............."ภคินีเอย อันธรรมดาว่าความรักนั้น มันเป็นธรรมชาติที่เร่าร้อนอยู่แล้ว...ถ้า

ยิ่งมันเกิดขึ้น"ในฐานะที่ผิดที่ไม่เหมาะสม"เข้าอีก มันก็จะยิ่งเพิ่มความร้อนแรงมากขึ้น....

การที่น้องหญิงจะรักอาตมา...หรืออาตมาจะรักเธออย่าง"เสน่หาอาลัย"..นั่นแลเรียกว่า...

ความรักอันเกิดขึ้นในฐานะที่ผิดหรือไม่เหมาะสม......ขอให้เธอตัดความรักความอาลัยเสีย

เถิด...แล้วเธอจะพบความสุข...ความปลอดโปร่งอีกแบบหนึ่งซึ่งสูงกว่า..ปราณีตกว่า"

-จากถ้อยคำของพระอานนท์..แสดงให้เห็นว่า...."ความรักอย่างเสน่หาอาลัย"หรือ....

กรณีที่ 2 นั้นคือ..."ความผิด"......แต่จากพฤติการณ์ของพระอานนท์ท่านมิได้ถือโทษ...

นางโกกิลาภิกษุณีครับ.