คนสู้ผี

คนสู้ผี

คอลัมน์ ขนหัวลุก

ใบหนาด



"เด็กม.ต้น" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อผีเข้าบ้าน

บ้านผมมีผีสิง...ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อล่ะครับ!

บ้านนี้น่ะผมอยู่มาตั้งแต่เกิดแน่ะ เป็นบ้านที่สงบและอบอุ่น มีความสุขดีจนกระทั่งพ่อเรียกช่างมาต่อห้องให้ผมกับน้อง โดยต่อออกไปทางทิศตะวันตกที่เดิมเป็นสวน ซึ่งทำให้ต้องตัดต้นจำปีเก่าแก่และต้นมะม่วงสามฤดูทิ้งอย่างน่าเสียดายที่สุด

ต้นไม้สองต้นนั้นคุณย่าโปรดมาก แต่ผีที่ผมเจอไม่ใช่ผีคุณย่าหรอก! ก็...คุณย่าผมยังมีชีวิตอยู่ และสบายดีมากๆ

ใครๆ เรียกบ้านเราว่า "บ้านฝั่งธนฯ" แต่เดิมน่ะมีตึกใหญ่ของคุณปู่คุณย่ากลางที่ดินเกือบสามไร่ คุณปู่คุณย่ามีลูก 4 คน ผู้ชายทั้งนั้น เมื่อแต่งงานแล้วก็เหลือแต่คุณลุงกับพ่อผมที่ยังอยู่บ้านเดิม ส่วนคุณอาอีก 2 คนน่ะแยกไปมีบ้านของตัวเอง

ครอบครัวของคุณลุงอยู่บนตึกใหญ่ แต่พ่อผมขอมาปลูกบ้านชั้นเดียวหลังเล็กๆ ในสวน ตอนนั้นพ่อคิดว่ามีผมเป็นลูกคนเดียว เพราะแม่มีลูกยาก แต่พ่อผมอายุ 4 ขวบแม่ก็คลอดน้องชายผมออกมา

ทีแรกก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก ผมกับน้องนอนกอดแม่ทุกๆ คืนจนกระทั่งผมอายุได้ 12 ปี พวกผู้ใหญ่บอกว่าโตแล้ว แยกห้องนอนเหอะ! ผมเองก็อยากมีห้องตัวเองอยู่แล้ว เลยดีใจมากที่พ่อต่อห้องออกไป เสียดายอย่างเดียวที่ต้องตัดต้นจำปีกับต้นมะม่วงออก

ผมรู้ว่าจำปีต้นนี้คุณย่ารักมากเชียวครับ!

มันเป็นต้นไม้ใหญ่ สูงลิบ ออกดอกพราว หอมอบอวล คุณย่าบอกว่าปลูกไว้เกือบสามสิบปีแล้วล่ะครับ แต่ท่านไม่ขัดที่จะต้องตัดมันไป ก่อนตัดเราตอนกิ่งไว้แล้วหลายกิ่งเลยล่ะ เอาลงดินแล้วด้วย อีกไม่นานดอกจำปีก็จะหอมไม่ทั่วบ้านเราเหมือนเดิม

ตอนที่ตัดต้นจำปี คนข้างบ้านทักว่าระวังนะ ต้นจำปีที่มีอายุมากๆ มักจะมีนางไม้...ผมฟังแล้วก็เฉยๆ พวกเราไม่มีใครกลัว

ในที่สุดบ้านก็ขยายออกไป ผมกับน้องได้นอนห้องใหม่คนละห้อง แถมมีห้องน้ำในตัวด้วย ดีใจจริงๆ ผมเห่อมากเลยครับ พอกลับจากโรงเรียนเราก็แยกย้ายกันเข้าห้อง จะออกมาอยู่พร้อมตาพ่อ แม่ ลูก ก็ตอนกินข้าวและดูทีวี

สอง-สามเดือนผ่านไป ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ ซะแล้วซี!

จำได้ว่าวันนั้นเป็นวันเสาร์ ผมออกมากินข้าวต้มตอนเช้า แล้วนั่งดูทีวีจนสายก็กลับเข้าห้อง พอเปิดประตู...แม้แสงแดดจะสว่างจ้าส่องมาทางหน้าต่าง แต่ผมรู้สึกวังเวงพิกล ยิ่งพอปิดประตู มันก็เงียบจนหูอื้อ...

อะไรกันนี่...ห้องผมเองนะ! มันเกิดอะไรขึ้นล่ะ?

ผมอึดอัดจนต้องออกจากห้อง ทันทีที่เปิดประตูออกมา ความรู้สึกวังเวงเงียบเหงาก็หายไปหมด บรรยากาศในห้องกับนอกห้องต่างกันลิบลับ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่คิดอะไรมาก...คำว่าผีไม่แว้บขึ้นมาในสมองด้วยซ้ำ!

ตั้งแต่วันนั้น ผมมักจะออกมานั่งข้างนอกเหมือนเดิม ทำการบ้านก็ทำที่โต๊ะกินข้าว คุณย่ายังทักว่าหายเห่อห้องแล้วเรอะ? เออ...จริงซินะ! มันคงเป็นอาการหายเห่อนี่เอง

แต่แล้วคืนหนึ่ง ตอนผมดับไฟนอน ผมรู้สึกว่าไม่ได้อยู่ในห้องคนเดียว ผมกดสวิตช์ไฟหัวเตียงมองไปรอบๆ ห้องก็ไม่มีอะไร แต่พอปิดไฟ มันคล้ายๆ มีใครมานั่งจ้องผมอยู่ปลายเตียงซะงั้น ถึงตอนนี้ผมยังไม่ได้มีความรู้สึกกลัวผี มันเป็นแค่อารมณ์แปลกๆ แบบมีใครมาจ้องเท่านั้น

ประหลาดจริงๆ ครับ อยู่ดีๆ ผมก็กลายเป็นคนเปิดไฟนอนทั้งคืน จนคืนหนึ่งผมรำคาญก็เลยปิดไฟซะ!

ทันทีที่ห้องมืดผมก็อึดอัด ใครบางคนมาเดินรอบเตียง และทำอะไรกุกๆ กักๆ ตรงโน้นบ้างตรงนี้บ้าง ในห้องผมนี่แหละ...ช่างมัน! ผมรำคาญเต็มที่แล้วนะ!

ตอนนี้แหละครับที่ผมนึกถึงคำว่า "ผี" ขึ้นมา! ว่าแต่มันมาจากไหนล่ะ? ผมอยู่ที่นี่มาแต่เล็กแต่น้อย บ้านนี้ไม่เคยมีคนตาย ไม่เคยมีผีหลอก แล้วทำไมมันมาเกิดมีขึ้นมาได้ในห้องผมล่ะ?

ในที่สุด ผมก็ไม่ได้เห็นผีตนนี้!

กลางดึกคืนนั้น ผมลืมตามาเห็นผู้หญิงผมยาวเปียกโชก แต่งชุดนอนสีขาวมานั่งมองผมที่ปลายเตียง สาบานได้ว่าผมไม่ได้ฝัน เธอนั่งอยู่ตั้งอึดใจกว่าจะหายไปเฉยๆ เหมือนละลายไปในอากาศ...ยอมรับเลยว่าผมกลัวฉี่แทบราด นอนตัวแข็ง จ้องความว่างเปล่า มืดสลัว ที่ตะกี้เป็นตำแหน่งที่เธอนั่ง

แล้วทันใดนั้นผมก็ฉุนขาด...อะไรวะ! คุณจะมาจากไหนก็ช่างคุณ แต่นี่มันห้องนอนผม เตียงผม บ้านปู่ย่าตายายของผม คุณเป็นผีคุณไม่ควรอยู่ที่นี่ พ่อแม่สร้างห้องนี้ให้ผม! คุณเป็นผีต้องไปอยู่ในที่ของคุณ...ไปซะ! ไปเลย!!

ผมพูดทุกประโยคออกมาดังๆ ด้วยอารมณ์โกรธ พูดจนหอบเพราะเหนื่อยและโมโห...และแล้วห้องนี้ก็กลับอบอุ่น ทั้งๆ ที่ยังมืดตึ๊ดตื๋อ...มันกลายเป็นห้องผมอีกครั้ง ไม่มีใครอื่น ไม่มีผีแล้ว! อะไรกันนี่?

ผมเล่าให้คุณย่าฟัง คุณย่าหัวเราะ ชมว่าผมเก่ง มีจิตใจแข็งแกร่ง ไล่ผีไปเองได้ ผีจะพ่ายแพ้กระแสจิตที่เข้มแข็ง...ผมดีใจครับ สงสารผีตนนั้นด้วย คุณย่าชวนผมใส่บาตร กรวดน้ำไปให้

จนป่านนี้ ผมกับคุณย่าไม่รู้ผีผู้หญิงนั้นมาจากไหน?

จะว่าเป็นนางไม้ต้นจำปีก็ไม่แน่ใจ...ช่างเถอะครับ เธอไปแล้ว ขอให้ไปสู่สุคตินะ! ถ้าคุณกลัวผี เจอผีหลอก คุณลองทำวิธีแบบผมนี่นะครับ รับรองได้ผล!
ref.http://www.matichon.co.th/khaosod/khaosod_detail.php?s_tag=03col19201249&day=2006/12/20

 

คงมั่ยทันได้เอ่ยหร๊อกท่าน
กัวจะสลบตั้งแต่รู้สึกหรือเหนลางๆแว้ว ม่ายหวายๆ-*-

 

วันหลังแข็งใจถามสักนิดนะ...จะได้ทำบุญแล้ว...เธอจะได้อนุโมทนาถูก

 

จะเอามั่ง แต่เมื่อไหน่น๊า จะเจอมั่งเนี่ย เหอะๆ