ความตายที่กลายเป็น

เป็นที่ทราบกันดีว่าการจัดงานศพให้แก่ญาติหรือบุคคลที่เราเคารพรักนั้นถือได้ว่าเป็นการไว้อาลัยและแสดงถึงความกตัญญูให้กับคนที่จากเราไปอย่างไม่มีวันกลับมา แต่ปัจจุบันนี้การที่จะจัดพิธีกรรมเพื่อเป็นการอาลัยแด่ผู้ที่จากไปนั้น คงจะต้องคิดหนักเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า เพราะสิ่งที่ได้มีการทำอยู่นั้นเป็นการจัดพิธีกรรมที่เข้าทำนอง

 

อ่า....วัดเปนตัวแทนของพระพุทธองค์ที่ให้คนทั่วไปได้ไปขัดเกลาจิตใจและบำเพ็ญเพียรไม่ใช่ให้คนรวยไปอวดรวย อวดเรื่องแค่นี้เอาเงินไปบริจาคให้เด็กกำพร้าหรือเด็กพิการหรือคนเดือดร้อนดีกว่าไหม คนที่สิ้นลมหายใจอะ สุดท้ายก้ต้องได้นอนในโรงไม้หรือใต้ดิน แค่หน้ากากหน้าตางานว่าหรูหราเปล่า คนตายเอาไปไม่ได้หรอก บุญกุศลดิทำให้คนตายจะดีกว่านะ

 

เป็นธรรมดาของสังคมโลกน่ะครับ
โลกเรา เขาต้องการแบบนี้ ต้องมีระบบแบบแผนอย่างนี้
ต้องมีพิธีการอันสิ้นเปลืองแบบนี้ ไอ้ครั้นเราท่านทั้งหลายจะสวนกระแสโลก
ประเดี๋ยวคนโลกมันก็จะติเตียน ทำให้คนที่อยู่เดือดร้อน คนตายน่ะไม่รับรู้หรอกครับ
...เอาเป็นว่า เรารู้ว่าโลกจะต้องการอย่างไร ก็ทำ ทำ สนองตัณหาโลกมันไป
แต่ในสภาวะจิตใจ ขอให้เรารู้ทันมันก็พอ......เฮ้อ เบื่อโลก

 

เป็นเรื่องของสังคม ความนิยม อยู่ที่เราต่างหากว่า จะเลือกแบบไหน
ความสุขเป็นของเรา อยู่ที่ว่าท่านจะฝากไว้ที่ใคร
ก็ถือเป็นมุมมองหนึ่งในสังคมปัจจุบันที่นำเสนอ
ให้ข้อคิดได้อีกมุมหนึ่งครับ
ก็ขอให้นำอะไรดีดีแบบนี้มาอีกนะครับ