เวลาที่ผมเจอพ่อผมตอนที่อยู่ในบ้านผมๆรู้สึกอารมณ์ไม่ดีมาก ๆ เลย

เมื่อเล่าย้อนไปในอดีต

สิ่งที่เขาทำคือ เขาทำลายทุกอย่างที่อยู่ในบ้าน ... (อารมณ์นี้ผมรู้สึกเกลียดพ่อผมมาก)
เช่น โทรทัศน์ ตู้เย็น (ยังแค้นฝาตู้เย็นจนยกฝามาทิ้งอีกที่หนึ่ง) หม้อหุงข้าว เครื่องเสียง ลำโพง และที่สำคัญ จิตใจของแม่ของผม

ณ. วันนั้นแม่ผม - ผม - ก็ได้ไปที่ โรงพักกัน ความว่าเขาจะ หย่ากัน !
ผมสุดท้ายไม่ได้หย่ากันอย่างที่คาดไว้ แต่ว่าแยกกันอยู่ ...
และ (พ่อ) ก็บอกว่าจะไม่มาบ้านนี้อีก

1 เดือนผ่านไป เขากลับมาบ้านเขาทำเหมือนว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ?
และทุก ๆ ครั้งที่เขาเข้ามาในบ้านนี้ผมจะรู้สึกหงุดหงิดมากเลย

* ทำไมผมถึงเกลียจพ่อผมมาก ๆ
- หรือว่าเมื่อชาติปางก่อนเขามาทำอะไรผมไว้มาก
- หรือว่าผมจะสะสมมาตั้งแต่เด็ก ๆ (เพราะ พ่อ - แม่ ผมทะเลาะกันบ่อยมากๆ .. แต่ผมเกลียดพ่อน่ะ)

* ทำไมผมถึงสอนพ่อผมยังกะเขาเป็นลูกของผม เพราะเขาทำอะไรเขาคิดไม่เป็น
- หรือว่าเมื่อชาติปางก่อนเขาจะเคยเป็นลูกผม (ผมชอบว่าพ่อว่า อย่าสมองเหมือนปลาทองสิ [ปลาทองความจำสั้น] )

*** ผมอยากจะได้วิธีสงบสติอารมณ์ ๆ เวลาที่เจอผู้เป็นพ่อ(ในบ้าน) ครับ

 

ผมแนะนำคุณนะว่าลองมองว่าเขาไม่ใช่พ่อเรา มองว่าเขาเป็นคนธรรมดาดู เพราะเวลาที่เรามองว่านี่พ่อเรา
เราจะเอาพ่อเราไปเปรียบเทียบกับพ่อของคนอื่นโดยไม่รู้ตัวเลย ว่าพ่อของคนอื่นดีอย่างนั้น อย่างนี้
ทำไมพ่อเราไม่เป็นแบบนั้นบ้าง ทำไมเราต้องเกิดมาเป็นลูกพ่อด้วย พอคุณคิดว่าเขาไม่ใช่พ่อเราคุณก็
จะตัดอารมณ์พวกนี้ทิ้งไป ขั้นต่อไปให้คุณลองมองว่าท่านเป็นคนธรรมดา ทำความผิดได้ ปกติแล้วคนเรา
จะมองความผิดของพ่อแม่ว่าเป็นเรื่องใหญ่โตมาก กับคนอื่นไม่ค่อยเห็นว่ามันใหญ่โต คุณเคยสังเกตไหมว่า
เวลาพ่อแม่ทำความผิดอะไรเล็กน้อยเช่น ทำบางอย่างไม่ถูกใจเรา เรากลับโกรธแบบสุดๆ ขนาดนักโทษฆ่าข่มขืนเลวสุดๆ
ยังไม่โกรธเท่ากับโกรธพ่อแม่เลย พอคุณมองว่าเขาไม่ใช่พ่อของคุณ และมองว่าเขาเป็นคนธรรมดาทำความผิดได้
เหมือนคนทั่วไป คุณจะตัดอารมณ์ตรงนี้ได้ ข้อสามให้มองตามความเป็นจริงว่าเขามีพระคุณขนาดไหน พ่อให้ชีวิตกับคุณมา
คุณลองคิดดูถ้ามีคนมาซื้อมือคุณข้างหนึ่งให้ซัก 100 ล้านคุณยังไม่ขายเลย นี่ท่านให้ชีวิตทั้งชีวิต ตีเป็นมูลค่าไม่ได้เลย
คุณจะต้องลองคิดดูว่าคนที่ให้กับเราขนาดนี้เราจะติเตียนท่านได้หรือเปล่า เวลาที่พ่อทำลายข้าวของ คุณก็ลองทำใจว่าสิ่ง
ที่มีค่ามากมายมหาศาลคือชีวิตท่านได้ให้เรามาแล้ว เรื่องของใช้แค่นี้เทียบไม่ได้เลย ไม่สมควรเป็นเหตุผลให้โกรธท่าน
และถ้าท่านทำร้ายจิตใจแม่ก็ต้องดูว่าเราจะช่วยได้อย่างไร ควรหรือไม่ควรอย่างไร ก็สอนให้แม่สวดมนต์ไหว้พระไปครับ น่าจะบรรเทากรรมได้

 

ลองชวนพ่อไปบวชหรือเข้าวัดอาจจะดีขึ้นนะคะ อดทน ปล่อยวาง สติ สติ สติ ขอเอาใจช่วยค่ะ

 

อโหสิกรรมนะคะ....เราอาจเคยทำแบบนี้กับท่านเมื่อชาติก่อน....เป็นกำลังใจนะคะ

 

พยามดูปัจจุบันเอาไว้นะครับ อดีตอย่าหันไปมอง
ยังไงๆ พ่อแม่ท่านก็เป็นพระอรหันของลูกๆทุกคน อย่าเผลอไปว่าท่านเข้านะครับ
กรรมนี้ให้อโหสิกรรมกันไป ขอเป็นกำลังใจให้ครับ

 

อาจเป็นกรรมที่เราเคยทำเขาไว้จริงจึงทำให้มาพบเจอกันในครอบครัวที่เราต้องมาเห็นการกระทำของเขากับครอบครัวที่ทำให้ไม่ชอบเขาเลยมาตั้งแต่เด็กเหตุเพราะไม่ได้อโหสิกรรมกันถ้าคุณยังไม่อโหสิมันก็จะเวียนว่ายกันอยู่อย่างนี้เพราะตอนนี้เขาคือบิดาผู้ให้กำเนิดคุณย่อมมีบุญคุณหนักหนาจนคุณไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดเกลียดเขาถ้าจะให้จบคุณต้องหยุดและอโหสิกรรมให้เขาและเขาอโหสิกรรมให้คุณ

 

ไม่ว่าพ่อคุณจะทำร้ายตู้เย็น หรือสิ่งของในบ้านอีกซักกี่ชิ้น เขาก็เป็นพ่อของคุณ เป็นผู้ให้ชีวิตและให้เลือดเนื้อคุณมาเพื่อเติบโตได้จนทุกวันนี้ คุณมีความสมบูรณ์และมีความคิดแยกแยะถูกผิด และเจริญมาได้ทุกวันนี้ การให้ชีวิตเป็นบุญคุณที่อะไรๆก็ไม่สามารถจะลบล้างหรือทดแทนกันได้....

คุณควรรักและมองพ่อคุณใหม่ด้วยความเมตตาให้เท่าเทียมกับคุณแม่ของคุณ
จิตของคนปุถุชนที่ไม่ได้ผ่านการฝึกฝน ย่อมง่ายที่ไหลไปสู่อารมณ์โลภ โกรธ หลงเป็นธรรมดา...ขนาดผู้ที่ฝึกปฎิบัติเป็นเวลานานๆ ก็ยังมีอารมณ์โกรธอยู่ก็มี...ซึ่งก็ต้องทำความเพียรอย่างไม่ลดละไปตลอดชีวิต....

ย้อนกลับดูตัวเองซะหน่อย...ในขณะที่คุณบอกว่าคุณไม่ชอบพ่อที่โกรธ...
นั่นก็แปลว่าคุณกำลังโกรธคนที่โกรธ....ดับเบิ้ลเข้าไป....คุณมองเห็นตัวเองหรือเปล่า

คุณในฐานะเป็นลูก.....คุณกำลังเป็นผู้ถือถังน้ำไปดับไฟที่กำลังไหม้ในบ้าน...หรือกำลังเอาฟืนไปสุมให้บ้านยิ่งไหม้เข้าไปอีก.....

คุณไม่อยากเห็นแม่คุณเสียใจ...ไม่อยากเห็นพ่อคุณเป็นคนมักโกรธ...

ใจลูกทุกคน...ปากก็บอกว่าเกลียดพ่อ...แต่ในใจแล้วไม่ได้เกลียดหรอกนะ
คุณกำลังพูดในสิ่งตรงข้ามกับใจตัวเอง..นั้นคือ ลึกๆคุณน่ะรักพ่อคุณมากและต้องการความรักความอบอุ่นจากพ่อคุณที่สุด....

แต่ในแต่ละครอบครัว หรือคนแต่ละคนมีการแสดงออกทางความรักที่แตกต่างกัน
ผู้สูงอายุบางคนก็ปากร้ายใจดี....โดยเฉพาะคนวัยทอง..จะหงุดหงิดด้วยสภาพร่างกาย
บางครั้งพวกเค้าพูดไปทำไป..ไม่ได้ตั้งใจก็มี...

ในฐานะเป็นลูก คุณต้องเข้าใจและอย่าถือสาเอาความ...เพราะเราทุกคนมุ่งหน้าเข้าสู่ความแก่และเจ็บป่วย....ถามว่าเวลาที่คุณป่วยไข้...คุณเคยหงุดหงิดบ้างหรือไม่....
(แล้วใครที่พาคุณไปหาหมอเวลาป่วยในตอนเด็กๆที่คุณแบเบาะ พูดยังไม่ได้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้...ใครกัน.?)

อยากให้คุณลองทบทวนดูนะคะ ทบทวนและมองคุณพ่อใหม่ด้วยความเข้าใจ

คุณพูดดีๆกับพ่อบ้างหรือเปล่า...ในขณะที่คุณร้องหาเอาคำพูดดีๆจากพ่อ

คุณดูแลชีวิตความเป็นอยู่ของพ่อบ้างหรือเปล่า ในขณะที่คุณถามหาคำตอบว่าทำไมพ่อดูแลคุณไม่ดี

เมื่อคุณหาเงินได้บ้าง...คุณเคยมอบให้ท่านเป็นกำลังใจบ้างหรือเปล่า หรือคุณกำลังน้อยใจว่าทำไมพ่อเราไม่รวยเหมือนคนอื่น....

ถามตัวเองเล่นๆนิดนึง.....เคยโกรธใครจนสติแตกมั้ย.....และตอนนั้นทำอะไรรู้ตัวหรือเปล่า......
พ่อคุณก็เหมือนคุณน่ะค่ะ.....ถ้าคุณรักตัวเอง.....วางทิฐิทิ้ง...วางความเกลียดทิ้ง.....
เลิกคิดถึงทุกอย่างที่พ่อคุณทำ...
อย่าถามใครว่านี่กรรมอะไร...เพราะทุกอย่างที่เกิดในปัจจุบันเป็นอดีตชาติก่อนที่คุณเคยทำมาแล้วกับผู้อื่นไม่ผิดเพี้ยน.....ถ้าคุณหยุดคิดไม่ดีกับพ่อคุณได้เมื่อไหร่...คุณทำให้พ่อและแม่ของคุณสบายใจได้เมื่อไหร่...กรรรมคุณก็หมดเมื่อนั้น.....แต่ถ้าคุณยิ่งเกลียด ยิ่งโกรธ....คุณจะยิ่งเจอ....

ความเกลียดคน โกรธคน อย่าพยามเสพย์ให้มากนะคะ...
บางคนเกลียดคนโน้น ไม่ชอบคนนี้จนชิน เจออะไรนิดหน่อยก็ใจร้อน..จิตไปโกรธไปเกลียดเค้าไวมาก.....ใจคุณจะอยู่ไม่เป็นสุขเลย...มันหงุดหงิดตลอดเวลา
กลายเป็นนิสัย...ต่อไปมันฝังลึกแล้วจะแก้ยากนะคะ....นั่งที่ไหนอยู่ที่ไหนก็ร้อนไปหมด

อยากมีชีวิตที่ดีขึ้น วางเรื่องเลวร้ายเก่าๆในครอบครัวทั้งหมด...และอย่าโทษใครอีกเลยนะคะ...ปีใหม่แล้วเอาความสุขเป็นของขวัญให้พ่อแม่ของคุณก็ดีนะคะ ลองแพลนดู ถือว่าเป็นปีแห่งการเริ่มต้นใหม่ในชีวิตที่ดีขึ้นของคุณ

ด้วยอยากเห็นครอบครัวคุณมีความสุข ด้วยอยากเห็นคุณได้เป็นลูกที่ขึ้นชื่อว่ากตัญญูโดยสมบูรณ์...ด้วยคำแนะนำอันน้อยนิดหากมีสิ่งที่ทำให้คุณไม่ชอบใจไปบ้างต้องขอขมาลาโทษด้วยนะคะ...
ขอให้คุณประสบความสำเร็จใจทุกสิ่งที่ปรารถนาค่ะ...และขอให้คุณแม่ของคุณเป็นผู้มีความอดทนเป็นเลิศ ผ่านพ้นบททดสอบในชีวิตได้ด้วยความราบลื่นนะคะ
ขอคุณพระศรีรัตนตรัยจงคุ้มครองครอบครัวคุณด้วยค่ะ

ปล. ถ้าคุณมีโอกาสเจอพ่อคุณอีก...สัญญากับตัวเองว่า ไม่ว่าท่านพูดอะไรด้วยอารมณ์เราจะไม่โกรธตามอีก...เราจะไม่พูดสวนหรือเถียงหรืออะไรทั้งนั้น...ให้ท่านพูดของท่านไปเอง...ทำแบบนี้ให้ได้บ่อยๆ...แล้วคอยตามดูผลการเปลี่ยนแปลง...

หาซื้อของที่ท่านชอบไปให้บ้าง แล้วพูดกับท่านดีๆ..ถ้ายังไม่สะดวกใจหรือเขินที่จะกราบก็ให้พูดกับท่านดีๆเรื่องที่คุณเคยทำให้ท่านโกรธหรือเคืองอะไรหรือเปล่าคุณขอโทษท่านซะและบอกกับท่านว่าคุณเป็นห่วงเป็นใยท่านเสมอ แต่ตลอดมาคุณไม่เคยแสดงออก...

เมื่อพ่อคุณเริ่มมีความอ่อนโยนขึ้น...ขอให้คุณหาซื้อพวงมาลัยและกราบทั้งพ่อและแม่....แสดงให้ท่านทั้งสองทราบว่า
ท่านทั้งสองมีความรักจากคุณซึ่งเป็นลูกคอยดูแลอยู่....เท่านี้บางทีพ่อและแม่ของคุณอาจจะมีปากเสียงกันน้อยลงด้วยความดีของคุณก๋เป็นได้....ลองเอาไปทำดูนะคะ ^-^