กรรมของเพชฌฆาต

<TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=4 width="100%"><TBODY><TR><TD class=headline vAlign=baseline align=left> กฎแห่งกรรม : กรรมของเพชฌฆาต</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%"><TBODY><TR><TD bgColor=#cccccc height=1></TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%"><TBODY><TR><TD vAlign=center></TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=4 width="100%"><TBODY><TR><TD vAlign=center align=middle></TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=4 width="100%"><TBODY><TR><TD class=body vAlign=top align=middle><TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%"><TBODY><TR><TD class=body vAlign=baseline align=left>การฆ่าสัตว์ตัดชีวิตนับว่าเป็นบาปอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสัตว์ที่มีคุณต่อมนุษย์ เช่น วัว ควาย เป็นต้น ผลจากการฆ่าสัตว์ยังทำให้เกิดมามีอายุสั้นอีกด้วย ในหลายกรณีผลกรรมก็สามาถส่งผลทันตาเห็นในชาติปัจจุบัน และบ่อยครั้งจะเห็นผลได้ชัดในเวลาใกล้จะตาย เรื่องของลุงหวดเป็นอีกตัวอย่างหนึ่งของเพชฌฆาตที่กรรมส่งผลทันทีในชาติปัจจุบัน

ลุงหวดเป็นชาวนาอำเภออาจสามารถ จังหวัดร้อยเอ็ด ปกติแกเป็นคนใจดี ชอบช่วยเหลือผู้อื่น ใครขอให้ช่วยอะไร แกก็ไม่เคยปฏิเสธ เพราะรู้สึกเกรงใจ แต่การเกรงใจ ของลุงหวดโดยไม่คำนึงถึงความถูกผิดนี้ ก็เป็นสาเหตุให้แกได้รับกรรมไม่ดี เรื่องก็มีอยู่ว่า...

ตามปกติแล้ว ชาวบ้านในต่างจังหวัด หากในหมู่บ้านมีงานแต่งงาน งานบวช หรืองานประจำหมู่บ้านก็ตาม ก็มักจะฆ่าสัตว์ใหญ่ เช่น หมู วัว ควาย เป็นต้น เพื่อนำมาทำอาหารเลี้ยงแขก หากบ้านไหนไม่ทำก็เป็นเรื่องแปลกประหลาดและรู้สึกเสียหน้า ที่ไม่มีอาหารดีๆ เลี้ยงแขก การฆ่าสัตว์ใหญ่จึงกลายเป็นประเพณีท้องถิ่นไปโดยอัตโนมัติ

ในความรู้สึกของคนทั่วไปย่อมบอกว่า งานทำบุญต่างๆ นั้นไม่ควรจะฆ่าสัตว์ตัดชีวิต แต่สำหรับชาวบ้านที่ยึดถือประเพณีสืบต่อกันมานานนั้น ยากที่จะเปลี่ยนความคิดได้ แม้บางคนไม่เห็นด้วย แต่ก็ต้องทำตามสังคม เพื่อไม่ให้ถูกตำหนิติเตียน แต่การฆ่าสัตว์ในงานต่างๆ ของหมู่บ้านนั้น ไม่ใช่ว่าทุกคนจะเป็นเพชฌฆาต เพราะจะมีคนหนึ่งเป็นเพชฌฆาตประจำหมู่บ้านมาช่วยจัดการ

เดิมทีลุงหวด ไม่ได้เป็นเพชฌฆาตประจำหมู่บ้าน แต่เวลามีงานแกมักจะไปดูว่าเขาฆ่าวัวฆ่าควายกันอย่างไร ตอนแรกแกรู้สึกหวาดเสียวที่เห็นเขาฆ่าสัตว์อย่างทารุณ แต่เมื่อได้เห็นบ่อยครั้งจึงเริ่มรู้สึกเคยชินกับการฆ่ามากขึ้นเรื่อยๆ อยู่มาวันหนึ่ง นายสมาน เพชฌฆาตประจำหมู่บ้านเกิดเจ็บป่วย ไม่สามารถไปฆ่าควายให้ชาวบ้านได้ จึงต้องหาคนทำหน้าที่แทน ในที่สุดชาวบ้านจึงขอให้ลุงหวดช่วยจัดการ เพราะเห็นแกมาร่วมฆ่าสัตว์อยู่บ่อยๆเมื่อโอกาสมาถึง ลุงหวดก็ได้ลิ้มรสของการเป็นเพชฌฆาต อย่างเต็มตัว

ลุงหวดเล่าให้ฟังว่า ครั้งแรกรู้สึกตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน กลัวๆ กล้าๆ แต่เมื่อได้ดื่มเหล้าที่เพื่อนๆ ส่งมา ทำให้ใจกล้ามากขึ้น แกดื่มเหล้าจนเริ่มรู้สึกมึน และยิ่งมีเพื่อนยุให้ทำมากเท่าใด ก็ยิ่งเพิ่มความกล้ามากขึ้นเท่านั้น ในที่สุด แกก็จับมีดปลายแหลมขึ้นมา และบอกให้คนอื่นๆ ช่วยกันผูกควายและจับให้แน่น เพื่อไม่ให้มันดิ้นมาก เมื่อควายอยู่ในสภาพที่นิ่งสนิทแล้ว ลุงหวดก็ใช้มีดปลายแหลมแทงไปที่คอของมันเต็มแรง!! ควายจึงร้องและดิ้นรนสุดขีดด้วยความเจ็บปวด เลือดของมันค่อยๆไหลลงกะละมังที่นำมารองไว้ ลุงหวดจึงแทงซ้ำอีกครั้ง เพื่อให้เลือดของมันไหลออกมามากขึ้น มันจะได้ตายเร็วๆ!!

ควายแก่ตัวนี้ดิ้นอยู่สักพัก จึงขาดใจตาย ทุกคนที่ไปร่วมฆ่าก็ไชโยโห่ร้อง เหมือนกับว่าภารกิจสำคัญของพวกเขาได้เสร็จสิ้นลงแล้ว แต่ลุงหวดเล่าให้ฟังว่าตอนนั้นแกได้มองเห็นตาของควาย ดูเหมือนว่ามันมีน้ำตาไหลออกมาตลอดก่อนที่มันจะขาดใจตาย แต่ช่วงนั้นแกไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านอะไร เพราะอยู่ในอาการมึนเมา ใจจึงหยาบกระด้าง

หลังการเป็นเพชฌฆาตครั้งแรกผ่านไป ลุงหวดก็เริ่มมีความเชี่ยวชาญฆ่าวัวฆ่าควายมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่มีงานใหญ่ในหมู่บ้าน แกก็จะรับอาสาเป็นเพชฌฆาต แกมีชีวิตเป็นเพชฌฆาตอยู่อย่างนั้นหลายปีทีเดียว จนดูเหมือนว่าการฆ่าสัตว์จะกลายเป็นเรื่องปกติธรรมดาของแก ยิ่งฆ่าสัตว์ใหญ่ได้มากเท่าใด ใจของแกก็ยิ่งกระด้างมากขึ้นเท่านั้น แม้ว่าแกจะไปวัดอยู่บ้าง แต่ก็เหมือนกับว่า มีอะไรมาปิดบังดวงตาแห่งปัญญา ไม่ให้มองเห็นผิดชอบชั่วดี หลายครั้งภรรยาของแกได้ขอร้อง ไม่อยากให้แกทำ เพราะกลัวกรรมจะตามสนอง แต่ลุงหวดก็ไม่สนใจใยดี คิดว่าผลกรรมอย่างนั้นคงไม่มีจริงหรอก ไม่มีวัวควายตัวไหนที่จะพื้นขึ้นมาแทงคอเขาได้

แต่สิ่งที่ลุงหวดคิดนั้นผิดถนัด เพราะว่าการทำงานของกฎแห่งกรรมบางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องให้ผลตรงๆ คือ เราฆ่าวัวฆ่าควายแล้ววัวควายจะฟื้นกลับมาฆ่าเรา เป็นต้น แต่มันจะแสดงออกมาในรูปแบบอื่น ที่อาจจะละม้ายคล้ายกับที่เราทำไว้แล้ว กรณีของลุงหวดเป็นอีกกรณีหนึ่งที่ผลแห่งกรรมได้สนองแกอย่างแยบยล และแสดงออกมาคล้ายกับกรรมที่แกได้กระทำไว้

หลังจากที่ได้ฆ่าสัตว์ใหญ่อยู่หลายปี ลุงหวดก็เริ่มแก่ชรามากขึ้นเรื่อยๆ บ่อยครั้งแกหน้ามืดเหมือนกับว่าจะเป็นลม วันหนึ่งลุงหวดเดินไปที่ทุ่งนา เพื่อจะไปทำนาตามปกติ แกก็เกิดหน้ามืดขึ้นมากะทันหัน จึงค่อยๆเซล้มลงไป และคอของแกได้เสียบเข้ากับเหล็กแหลมที่ปักดินอยู่ตรงนั้นพอดี (ไม่รู้ว่าเหล็กนี้มาปักอยู่ข้างถนนในทุ่งนาได้อย่างไร) มันเสียบเข้าคอลุงหวดลึกพอสมควร แกดิ้นทุรนทุรายร้องโหยหวนอยู่คนเดียวกลางทุ่งนาอันกว้างใหญ่ แต่ไม่มีใครเดินผ่านมาสักคน!!

เลือดของลุงหวดไหลออกมาไม่หยุด ทำให้แกหมดแรงลงเรื่อยๆ ในตอนนั้นสิ่งที่แกนึกขึ้นมาในใจก็คือ ภาพของวัวควายที่ตนเองเคยใช้มีดแหลมแทงคอนั่นเอง ซึ่งแกก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องนึกถึงมันด้วย จึงพยายามจะห้ามความคิดนี้ แต่ก็ห้ามไม่ได้ ในที่สุดลุงหวดก็สิ้นสติด้วยความเจ็บปวดอยู่ตรงนั้น กระทั่งพักใหญ่ๆมีชาวบ้านผ่านมาเห็นเข้า จึงช่วยนำตัวส่งโรงพยาบาล

เมื่อถึงมือหมอ ลุงหวดก็ฟื้นคืนสติขึ้นมาอีกครั้ง แต่ในจิตใจของแกนั้นเป็นทุกข์หนักยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เพราะนึกถึงแต่กรรมที่ตนเองเคยกระทำไว้ บางครั้งแกก็ละเมอร้องเหมือนเสียงวัวเสียงควาย จนพยาบาลรู้สึกแปลกใจ แต่ถึงแม้ว่าแพทย์และพยาบาลจะพยายามช่วย กันรักษาลุงหวดอย่างสุดความสามารถ แต่ก็ไม่สามารถยื้อ ชีวิตแกไว้ได้ ในที่สุดแกก็ขาดใจตายอย่างทุรนทุราย!!

การทำกรรมชั่วนั้น ยิ่งทำมากเท่าไหร่ ใจก็จะหยาบกระด้างมากขึ้นเท่านั้น เหมือนกับกรณีของลุงหวด ที่ทำเพียงแค่อยากลอง แต่ในที่สุดก็กลายเป็นเพชฌฆาตเสียเอง และมีใจหยาบกระด้างจนรู้สึกว่า การฆ่าสัตว์นั้นเป็นของปกติธรรมดาไป ในที่สุดแกจึงได้รับผลแห่งกรรม สมกับที่กระทำไว้นั้นเอง...

(จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 121 ธันวาคม 2553 โดย มาลาวชิโร)




</TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE>

 

เวรกรรมเป็นจิงเคยทำอะไรเอาไว้สุดท้ายก็ต้องได้รับกรรมนั้น ไม่มีใครหนี้พ้นทั้งชาตินี้และชาติหน้าคับ

 

อนุโมทนา ครับ

สุดท้าย ก็ไม่มีใคร อยุ่เหนือ กฏแห่งกรรม

 

ขอบคุณค่ะ ที่นำเรื่องราวดีดีมาให้อ่าน

 

กราบโมทนาสาธุที่นำมาให้อ่านด้วยคนค่ะ

พอดีดูหนังเรื่อง น/ช (หนังนานแล้วแต่พึ่งได้ดู)เห็นเพชฌฆาต(คนยิงเป้านักโทษประหาร) เลยมานึกเล่นๆว่าเอยังงี้คนที่เป็นมือเพชฌฆาตนี่จะเป็นบาปข้อปานาติปาหรือเปล่าน้อ คิดอีกทีหรือไม่เป็น เอ๊ะๆๆๆ คิดๆเมื่อยแล้วไม่คิดดีกว่าแต่มันคาใจนะค่ะ

 

คนที่เป็นเพชฌฆาตในหน้าที่แบบรับราชการนี่ เขาต้องขอขมากรรมต่อนักโทษประหารก่อน แต่ก็นับว่ามีบาปติดตัวเหมือนกัน
อ่านเรื่องฆ่าสัตว์ ทำให้นึกถึงเรื่องแม่เล่าให้ฟังว่า คือสมัยก่อนตรุษจีนจะไม่ค่อยมีใครฆ่าเป็ดไก่สำเร็จรูป ต้องจ้างเขาหรือไม่ก็ฆ่าเอง วันก่อนตรุษปีนั้น แม่คิดไงไม่รู้ ฆ่าไก่เอง เอามีดปาดคอ แล้วชามรองเลือด คืนนั้นแม่ฝันเห็นคนเอาคอคนแหงนแล้วเชือด แม่ก็ถามว่า ทำแบบนี้ทำไม มันบาป คนเชือดว่า ก็เหมือนกับที่เธอเชือดคอไก่เมื่อเช้าไง ตั้งแต่นั้นมา แม่เลิกฆ่าไก่เลย ก่อนหน้านั้นแม่ก็ไม่เคยฆ่า ครั้งแรกมาให้ฝันเลย เลี่ยงการฆ่าสัตว์ได้เป็นดีกว่า อนุโมทนาบุญทุกท่าน

 

ละเว้นชีวิตด้วยการให้ชีวิต

 

อนุโมทนาค่ะที่นำเรื่องราวมาเผยแพร่
ทำกรรมใด้ได้กรรมนั้นจริงๆๆค่ะ
ถึงแม้บางครั้งจะเป็นสิ่งเล็กๆๆน้อยๆๆที่เรามองข้ามว่าไม่เป็นไร
เจริญสติและเจริญในธรรมค่ะ