พระเครื่องในคอผู้เฒ่าประจำบ้าน.. น.๔๘๙ สุดยอดแห่งแดนใต้..

armchi · 5 พฤศจิกายน 2010

อดุลย์ เมธีกุล said: ↑

เป็นกำลังใจให้ครับ ที่เขียนมาอย่างนี้ เพราะตัวเองเคยผ่านแบบนี้มา ความอยากที่จะสงบ ยิ่งเร่งความเพียรด้วยความอยาก กลายเป็นการทรมาตัวเอง จนถึงกับเครียด หน้าชาปากชาเหมือนคนรู้สึกว่าปากเราเบลอหนาเพราะเราเครียดไปเลย ต้องค่อยๆตะล่อม ปล่อยความรู้สึกอยากจะให้สงบลงไป เนื่องจากติดตรงที่ว่าเราเคยได้รับความสงบมา เลยต้องการสงบแบบที่เราได้พอเราไม่ได้เหมือนเก่า เราก็ยิ่งพยามทำไปใหญ่ เมื่อจิตไม่ถึงความพอดีทำไปด้วยความอยากเราจึงเกิดความทุกข์ หนักเข้าเราก็จะโทษตัวเราเองว่าเรามีบุญน้อย วาสนาน้อยมีกิเลสมาก ที่แท้เราโดนความคิดเราหลอกเอาทั้งนั้น ผมเองเลยทบทวนเรื่องความคิดของตัวเองตามที่ครูอาจารย์สอน คือนั่งเพื่อเจริญสติ จึงตั้งไว้ในใจว่าต่อนี้ไปเวลานั่งเราจะนั่งเอาสติไม่เอาความสงบ ให้จิตของเรารู้อยู่กับกายกับใจของเราเอง ว่าขณะนี้เรานั่งอยู่ก็รู้ว่านั่งอยู่ พูดง่ายๆคืออยูกับปัจจุบันเฉพาะหน้าทุกขณะไป เวลาจิตคิดไปเรื่องต่างๆนาๆพอเราหลงไปกับอารมณ์เหล่านั้น เมื่อรู้สึกตัวก็กลับมาตั้งอยู่กับกายใจ ตัวเองเฉพาะหน้า ปัจจุบันใหม่ ความรู้สึกโกรธรำคาญใจต่างๆ กับที่เราหลงไปเราต้องละออกเนื่องจากต้องการความสงบแล้วไม่สงบจึงรู้สึกโกรธกับตัวเอง สิ่งนี้คือกิเลส เมื่อเราทำแบบนี้บ่อยขึ้น อารมณ์ที่จิตคิดนึกจะสั้นลงมาเรื่อยๆ กลับมาอยู่กับกายใจมากขึ้น จิตก็จะได้รับความสงบเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เหมือนคนทานข้าว ไม่ต้องถามว่าทานกี่คำถึงจะอิ่ม มันจะเริ่มมีความอิ่มของมันตั้งแต่เริ่มทานทีแรก จนกระทั่งคำสุดท้าย ครับผมเคยปฏิบัติแบบนี้มาแต่ก็ไม่ไปได้ตลอดในเพศบรรพชิต แต่ก็มีความเชื่อมั่นในคุณของพระพุทธเจ้าว่าหาที่สุดไม่ได้ และไม่ได้คิดจะโอ๋อวดภูมิอะไรเลย นอกจากเห็นพวกเราชอบที่จะประพฤติปฏิบัติจึงได้เขียนสิ่งที่เคยสัมผัสและได้รับการสอนจากครูอาจารย์มา เผื่อจะเกิดประโยชน์ต่อท่านได้ อย่างน้อยอาจทำให้เกิดความเพลินดุจเช่นนิยายอ่านแล้วมีรอยยิ้มบนใบหน้าครับ
Click to expand...

ขอบคุณมากครับพี่อดุลย์ เมธีกุล ผมมีอาการอย่างนี้จริงๆครับผม หวังว่าต้องได้อย่างนั้นเป็นอย่างนี้ พอไม่ได้ก็มานะหนักขึ้นจนกลายเป็นทุกข์ ได้บ้างไม่ได้บ้าง จนทำได้ยาก เป็นเพราะตั้งเป้าหมายไว้นี่เอง ต้องละสิ่งนี้ให้ได้ก่อนครับผม

อดุลย์ เมธีกุล · 5 พฤศจิกายน 2010

สาธุครับ น้องกัมพลสมกับเป็นบัณฑิตจริงๆครับ อนุโมทนาบุญด้วยครับ กระทู้นี้เป็นกระทู้ครบทุกรสจริงๆท่านเจ้าของกระทู้คุณเกรียงกำลังใจเข้มแข็งดีมาก และเป็นผู้รู้และผู้บริหารจริงๆถ้าลองอ่านสิ่งที่คุณเกรียงเขียนถึงโรคภัยไข้เจ็บจะต้องยอมรับใจของคุณเกรียงทีเดียว และทุกท่านที่เข้ามาเขียนมาคุยกัน ผมว่าแต่ละท่านจิตใจไม่ธรรมดา คุยกันสนุกดีครับแถมได้รับรู้ในแต่ละส่วนของกัน มิตรภาพเกิดขึ้นได้ไม่ยากเลยจริงๆครับ เยี่ยมมากๆครับ

" บัณฑิตย่อมฝึกตน "

armchi · 5 พฤศจิกายน 2010

อดุลย์ เมธีกุล said: ↑

สาธุครับ น้องกัมพลสมกับเป็นบัณฑิตจริงๆครับ อนุโมทนาบุญด้วยครับ กระทู้นี้เป็นกระทู้ครบทุกรสจริงๆท่านเจ้าของกระทู้คุณเกรียงกำลังใจเข้มแข็งดีมาก และเป็นผู้รู้และผู้บริหารจริงๆถ้าลองอ่านสิ่งที่คุณเกรียงเขียนถึงโรคภัยไข้เจ็บจะต้องยอมรับใจของคุณเกรียงทีเดียว และทุกท่านที่เข้ามาเขียนมาคุยกัน ผมว่าแต่ละท่านจิตใจไม่ธรรมดา คุยกันสนุกดีครับแถมได้รับรู้ในแต่ละส่วนของกัน มิตรภาพเกิดขึ้นได้ไม่ยากเลยจริงๆครับ เยี่ยมมากๆครับ

" บัณฑิตย่อมฝึกตน "

Click to expand...

เห็นด้วยครับ สาธุครับผม

พี เสาวภา · 5 พฤศจิกายน 2010

บุพนิมิต said: ↑

แอบย่องมาสังเกตุการณ์...อิอิอิ....
น้องๆหลายท่าน ยังต้องการคำชี้แนะจากผู้บรรลุแล้วอย่างพี่พีอยู่ด้วยเช่นกันนะครับ...

ฮ่าๆๆๆๆ.....
Click to expand...

กราบขอบคุณในมธุรสวาจา

คุณบุพนิมิต เห็นทุกข์ มามากกว่าผม ต่อสู้กับทุกข์ ได้ดีกว่าผมเยอะ ไปตรวจมะเร็ง ยังไปเดินดูไม้กอล์ฟ ตามห้างได้....แหะ คุณน่ะ จะไปไกลครับ

ผมในสถานะการณ์เดียวกัน ยังไม่แน่ใจว่าจะรวบรวมสติไว้ได้ ดี เท่ากับครึ่งหนึ่งของคุณหรือไม่

ขออนุโมทนาในกระทู้ สร้างสรรค์นี้น่ะครับ

บุพนิมิต · 5 พฤศจิกายน 2010

armchi said: ↑

ขอบคุณครับพี่บุพนิมิต ผมยังมีกิเลสอยู่จริงครับผมจึงเป็นเหตุให้ไม่พัฒนาครับผม
Click to expand...

หากพูดถึงเรื่องกิเลส...ในความเห็นส่วนตัวผมนะครับ ท่าน armchi....
เราทุกคนล้วนมีกิเลส...และพบเจอกับกิเลสต่างๆนาๆ ในทุกๆวัน ทุกเวลา ทุกนาที และทุกเสี้ยววินาที ที่เวลาผ่านไป....

แม้แต่พระ หรือผู้ที่เคร่งครัดในการปฏิบัติธรรม...ก็เป็นแบบเดียวกันไม่ต่างจากเรา....

แต่สิ่งที่แตกต่างจากเรา หรือแตกต่างกันไปในแต่ปัจเจกบุคคล...คือการเกิดขึ้นของกิเลสนั้นๆ การตั้งอยู่ของกิเลสนั้นๆ...แลการดับไปของกิเลสนั้นๆ ...
พระหรือผู้ปฏิบัติอย่างเคร่งครัด และรู้แจ้ง...ย่อมดับกิเลสได้ดีกว่าเรา...ดับกิเลสได้เร็วกว่าเรา...แลเพราะการอนุมานว่าท่านดับได้เร็ว จึงเป็นผลดั่งคล้ายกับว่าท่านเหล่านั้นไม่มีกิเลส หรือหมดสิ้นแล้วซึ่งกิเลส....

และการอยู่ในสภาพแวดล้อมที่สงบ ปราศจากสิ่งเล้าทางโลกิยทั้งปวง..นี่ก็เป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้พระหรือผู้ปฏิบัติเคร่งครัด...ดับกิเลสได้ง่าย ได้เร็วกว่าคนที่ต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมอย่างเราทั่วๆไปครับ...

สิ่งที่แวดล้อมรอบๆตัวเรา แลสิ่งที่เข้ามาสัมผัสกายเรา ทางตา หู ลิ้น กายสัมผัส...สร้างกิเลสในใจเพียงสามสิ่งคือ โลภะ โทสะ โมหะ...แลสิ่งที่ดับอยากที่สุดในสามข้อคือ โมหะ...เพราะกิเลสนี้สร้างความสุขขึ้นในใจ และคนส่วนใหญ่มักไม่รู้ตัวว่ามันกำลังตั้งอยู่ ทำให้มันยึดติดอยู่ในใจนานโดยมิรู้ตัว...

การแก้ปัญหาเฉพาะหน้าในการกำจัดกิเลสเหล่านี้ของผมคือ การให้ครับ...นำโมหะหรือความสุขที่เกิดจากโมหะไปแบ่งปันให้คนอื่น..ด้วยใจที่เป็นสุข...ก็เป็นการดับกิเลสที่ผมฝึกใช้อยู่เสมอๆครับ...

ผมมีกิเลสเกิดขึ้นในใจตลอดเวลาเหมือนกันครับท่าน armchi....และเวลาจะกำจัดหรือดับมันลง...ก็ใช้หลัก ทาน ศีล ภาวนา ตัวดับมันครับ....

ไม่ต้องนั่งวิปัสนา (กรรมมัถฐานไม่ต้องเอ่ยถึง เพราะไม่คาดหวังว่าจะใช้ครับ ฮ่าๆๆๆ)...แค่นี้ก็มีความสุข...จัดการเรื่องครอบครัว จัดการเรื่องงาน ได้อย่างลงตัวและมีความสุขครับ....

บุพนิมิต · 5 พฤศจิกายน 2010

อดุลย์ เมธีกุล said: ↑

เป็นกำลังใจให้ครับ ที่เขียนมาอย่างนี้ เพราะตัวเองเคยผ่านแบบนี้มา ความอยากที่จะสงบ ยิ่งเร่งความเพียรด้วยความอยาก กลายเป็นการทรมาตัวเอง จนถึงกับเครียด หน้าชาปากชาเหมือนคนรู้สึกว่าปากเราเบลอหนาเพราะเราเครียดไปเลย ต้องค่อยๆตะล่อม ปล่อยความรู้สึกอยากจะให้สงบลงไป เนื่องจากติดตรงที่ว่าเราเคยได้รับความสงบมา เลยต้องการสงบแบบที่เราได้พอเราไม่ได้เหมือนเก่า เราก็ยิ่งพยามทำไปใหญ่ เมื่อจิตไม่ถึงความพอดีทำไปด้วยความอยากเราจึงเกิดความทุกข์ หนักเข้าเราก็จะโทษตัวเราเองว่าเรามีบุญน้อย วาสนาน้อยมีกิเลสมาก ที่แท้เราโดนความคิดเราหลอกเอาทั้งนั้น ผมเองเลยทบทวนเรื่องความคิดของตัวเองตามที่ครูอาจารย์สอน คือนั่งเพื่อเจริญสติ จึงตั้งไว้ในใจว่าต่อนี้ไปเวลานั่งเราจะนั่งเอาสติไม่เอาความสงบ ให้จิตของเรารู้อยู่กับกายกับใจของเราเอง ว่าขณะนี้เรานั่งอยู่ก็รู้ว่านั่งอยู่ พูดง่ายๆคืออยูกับปัจจุบันเฉพาะหน้าทุกขณะไป เวลาจิตคิดไปเรื่องต่างๆนาๆพอเราหลงไปกับอารมณ์เหล่านั้น เมื่อรู้สึกตัวก็กลับมาตั้งอยู่กับกายใจ ตัวเองเฉพาะหน้า ปัจจุบันใหม่ ความรู้สึกโกรธรำคาญใจต่างๆ กับที่เราหลงไปเราต้องละออกเนื่องจากต้องการความสงบแล้วไม่สงบจึงรู้สึกโกรธกับตัวเอง สิ่งนี้คือกิเลส เมื่อเราทำแบบนี้บ่อยขึ้น อารมณ์ที่จิตคิดนึกจะสั้นลงมาเรื่อยๆ กลับมาอยู่กับกายใจมากขึ้น จิตก็จะได้รับความสงบเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เหมือนคนทานข้าว ไม่ต้องถามว่าทานกี่คำถึงจะอิ่ม มันจะเริ่มมีความอิ่มของมันตั้งแต่เริ่มทานทีแรก จนกระทั่งคำสุดท้าย ครับผมเคยปฏิบัติแบบนี้มาแต่ก็ไม่ไปได้ตลอดในเพศบรรพชิต แต่ก็มีความเชื่อมั่นในคุณของพระพุทธเจ้าว่าหาที่สุดไม่ได้ และไม่ได้คิดจะโอ๋อวดภูมิอะไรเลย นอกจากเห็นพวกเราชอบที่จะประพฤติปฏิบัติจึงได้เขียนสิ่งที่เคยสัมผัสและได้รับการสอนจากครูอาจารย์มา เผื่อจะเกิดประโยชน์ต่อท่านได้ อย่างน้อยอาจทำให้เกิดความเพลินดุจเช่นนิยายอ่านแล้วมีรอยยิ้มบนใบหน้าครับ
Click to expand...

ถือเป็น case study ได้ครับ....
เพราะเวลาปฏิบัติ...เรามักมีเหตุและปัจจัยแวดล้อมที่แตกต่างกัน...แต่แนวทางหรือวิธีการในการจัดการกับกิเลสที่เกิดขึ้น...มักเป็นไปในแนวทางที่คล้ายกันครับพี่หน่อง....

ต้องรู้เหตุ...หาเหตุ...ให้พบ...แล้วดับหรือแก้ที่เหตุ.....
เราส่วนมาก...หาเหตุได้...แต่มิรู้ว่าเหตุที่ตนพบ...คือเหตุที่แท้จริงใช่หรือป่าว...พอลองดับเหตุ แต่มิเห็นผล จึงทำให้วนเวียนอยู่กับการดับเหตุ...แลเกิดกิเลสซ้อนกิเลสไม่จบสิ้น...ทั้งนี้ส่วนหนึ่งมาจากอัตตาในตัวด้วยครับ...คิดว่าเราเจ๋งแล้ว ทำถูกแล้ว (โมหะแฝง) เลยยิ่งทำก็ยิ่งทุกข์ครับ....

พี่หน่องสุดยอดครับ...ได้พบกับผู้ปฏิบัติแท้อีกแล้ว...สาธุ สาธุ สาธุ ครับ...

บุพนิมิต · 5 พฤศจิกายน 2010

อดุลย์ เมธีกุล said: ↑

สาธุครับ น้องกัมพลสมกับเป็นบัณฑิตจริงๆครับ อนุโมทนาบุญด้วยครับ กระทู้นี้เป็นกระทู้ครบทุกรสจริงๆท่านเจ้าของกระทู้คุณเกรียงกำลังใจเข้มแข็งดีมาก และเป็นผู้รู้และผู้บริหารจริงๆถ้าลองอ่านสิ่งที่คุณเกรียงเขียนถึงโรคภัยไข้เจ็บจะต้องยอมรับใจของคุณเกรียงทีเดียว และทุกท่านที่เข้ามาเขียนมาคุยกัน ผมว่าแต่ละท่านจิตใจไม่ธรรมดา คุยกันสนุกดีครับแถมได้รับรู้ในแต่ละส่วนของกัน มิตรภาพเกิดขึ้นได้ไม่ยากเลยจริงๆครับ เยี่ยมมากๆครับ

" บัณฑิตย่อมฝึกตน "
Click to expand...

หากไม่ใช่เพราะมะเร็ง....ผมคงไม่คิดเข้ามาในห้องพระเครื่องแน่ครับพี่หน่อง....ฮ่าๆๆๆๆ
ผมเป็นสมาชิกตั้งแต่ปี 2006 เข้าแต่ห้อง musics ครับ...เดี๋ยวนี้ไม่เคยเปิดเข้าไปห้อง music อีกเลยครับพี่....

บุพนิมิต · 5 พฤศจิกายน 2010

พี เสาวภา said: ↑

กราบขอบคุณในมธุรสวาจา

คุณบุพนิมิต เห็นทุกข์ มามากกว่าผม ต่อสู้กับทุกข์ ได้ดีกว่าผมเยอะ ไปตรวจมะเร็ง ยังไปเดินดูไม้กอล์ฟ ตามห้างได้....แหะ คุณน่ะ จะไปไกลครับ

ผมในสถานะการณ์เดียวกัน ยังไม่แน่ใจว่าจะรวบรวมสติไว้ได้ ดี เท่ากับครึ่งหนึ่งของคุณหรือไม่

ขออนุโมทนาในกระทู้ สร้างสรรค์นี้น่ะครับ
Click to expand...

ได้พูดคุยกับพี่พีประปราย...แต่สัมผัสได้ถึงวัยวุฒิ และคุณวุฒิระดับผู้นำองค์กรครับพี่พี...
เห็นกระทู้หลวงพ่อทรงของพี่พีมีข้อมูลมากมาย...ทำให้สัมผัสได้อีกว่า...พี่พีเป็นผู้น้อมกายน้อมใจ ใฝ่แลสนับสนุนพระพุทธศาสนายิ่งอีกท่นหนึ่งครับ...

บังเอิญเซ็นทรัลปิ่นเกล้ามันอยู่ไม่ไกลศิริราชอ่ะครับ...เป็นทางผ่านพอดี...หมอตรวจเสร็จประมาณ 11 โมง...เลยแอบย่องไปดูหัวไม้ลดราคาอ่ะครับ...ฮ่าๆๆๆ...รอสอยตอน super sales ครับ (งบน้อย...อิอิอิ)

ช่วงนี้พอแล้วครับพี่...ผมติดทีภรรยาไม่ค่อยยอมให้ไปออกรอบ...เลยได้แค่ลูบๆคลำๆอยู่กะบ้าน...แต่ถ้ามีแม็ชแข่งขันประเภทสมาคมหรือองค์กรขอความสนับสนุนมา...ก็ลงสนามจริงเลยครับพี่...ฮ่าๆๆๆ

ทุกข์ที่ผมต้องจำไว้เป็นบทเรียน (แต่ไม่จำฝังใจนะครับ)....
- ครีโมฯเข็มแรก....นรกสุดๆ (เจาะเส้นเลือดขาหนีบ สอดสายสวนไปที่ตับครับ)
- ตอนหมอมาบอกว่า..."คุณจะอยู่ได้ไม่เกินหกเดือน ถึงหนึ่งปี"....

ในชีวิตผมที่เหลืออยู่ต่อไปในอนาคตข้างหน้านี้...คงไม่มีทุกข์ใดเทียบได้แล้วครับพี่....

ขอบคุณพี่พีมากๆครับ...ที่เคยแวะมาเยี่ยมอยู่เสมอๆครับ...

บุพนิมิต · 5 พฤศจิกายน 2010

klang20 said: ↑

อนุโมทนาสาธุครับขอบคุณครับสำหรับข้อมูลดีๆ
Click to expand...

ขอบพระคุณท่าน klang ที่เข้ามาเยี่ยมครับ...

armchi · 5 พฤศจิกายน 2010

บุพนิมิต said: ↑

หากพูดถึงเรื่องกิเลส...ในความเห็นส่วนตัวผมนะครับ ท่าน armchi....
เราทุกคนล้วนมีกิเลส...และพบเจอกับกิเลสต่างๆนาๆ ในทุกๆวัน ทุกเวลา ทุกนาที และทุกเสี้ยววินาที ที่เวลาผ่านไป....

แม้แต่พระ หรือผู้ที่เคร่งครัดในการปฏิบัติธรรม...ก็เป็นแบบเดียวกันไม่ต่างจากเรา....

แต่สิ่งที่แตกต่างจากเรา หรือแตกต่างกันไปในแต่ปัจเจกบุคคล...คือการเกิดขึ้นของกิเลสนั้นๆ การตั้งอยู่ของกิเลสนั้นๆ...แลการดับไปของกิเลสนั้นๆ ...
พระหรือผู้ปฏิบัติอย่างเคร่งครัด และรู้แจ้ง...ย่อมดับกิเลสได้ดีกว่าเรา...ดับกิเลสได้เร็วกว่าเรา...แลเพราะการอนุมานว่าท่านดับได้เร็ว จึงเป็นผลดั่งคล้ายกับว่าท่านเหล่านั้นไม่มีกิเลส หรือหมดสิ้นแล้วซึ่งกิเลส....

และการอยู่ในสภาพแวดล้อมที่สงบ ปราศจากสิ่งเล้าทางโลกิยทั้งปวง..นี่ก็เป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้พระหรือผู้ปฏิบัติเคร่งครัด...ดับกิเลสได้ง่าย ได้เร็วกว่าคนที่ต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมอย่างเราทั่วๆไปครับ...

สิ่งที่แวดล้อมรอบๆตัวเรา แลสิ่งที่เข้ามาสัมผัสกายเรา ทางตา หู ลิ้น กายสัมผัส...สร้างกิเลสในใจเพียงสามสิ่งคือ โลภะ โทสะ โมหะ...แลสิ่งที่ดับอยากที่สุดในสามข้อคือ โมหะ...เพราะกิเลสนี้สร้างความสุขขึ้นในใจ และคนส่วนใหญ่มักไม่รู้ตัวว่ามันกำลังตั้งอยู่ ทำให้มันยึดติดอยู่ในใจนานโดยมิรู้ตัว...

การแก้ปัญหาเฉพาะหน้าในการกำจัดกิเลสเหล่านี้ของผมคือ การให้ครับ...นำโมหะหรือความสุขที่เกิดจากโมหะไปแบ่งปันให้คนอื่น..ด้วยใจที่เป็นสุข...ก็เป็นการดับกิเลสที่ผมฝึกใช้อยู่เสมอๆครับ...

ผมมีกิเลสเกิดขึ้นในใจตลอดเวลาเหมือนกันครับท่าน armchi....และเวลาจะกำจัดหรือดับมันลง...ก็ใช้หลัก ทาน ศีล ภาวนา ตัวดับมันครับ....

ไม่ต้องนั่งวิปัสนา (กรรมมัถฐานไม่ต้องเอ่ยถึง เพราะไม่คาดหวังว่าจะใช้ครับ ฮ่าๆๆๆ)...แค่นี้ก็มีความสุข...จัดการเรื่องครอบครัว จัดการเรื่องงาน ได้อย่างลงตัวและมีความสุขครับ....
Click to expand...

เห็นด้วยครับผม ครอบครัวมีสุขถือว่าชีวิตนี้สำเร็จไปกว่าครึ่งแล้วครับผม

อดุลย์ เมธีกุล · 5 พฤศจิกายน 2010

สิ่งที่ทำนี่แหละครับคือวิปัสสนา คือ ปัญญาที่เข้าไปเห็นความเกิดความดับ

บุพนิมิต · 5 พฤศจิกายน 2010

อดุลย์ เมธีกุล said: ↑

สิ่งที่ทำนี่แหละครับคือวิปัสสนา คือ ปัญญาที่เข้าไปเห็นความเกิดความดับ
Click to expand...

ขอบคุณพี่หน่องที่ให้คำจำกัดความนี้ครับ....
หลายคนผมคิดว่า...ยังยึดติดอยู่ที่ วิปัสสนา คือการต้องสวดมนต์ก่อน แล้วจึงนั้งสมาธิต่อ....
แต่ผมใช้วิปัสสนา เจริญสติด้วยการพินิจพิเคราะห์อยู่ตลอดเวลา และสม่ำเสมอในทุกๆวินาทีที่ผ่านไปครับพี่....
หากถามว่า...ต้องทำทุกๆวินาทีเชียวหรือ...เท็จจริงแล้วปล่าวเลยครับ.....
เพียงแต่สร้างนิสัยส่วนตัวในทุกๆวันให้เป็นแบบนี้ครับ....นิสัยผมเปลี่ยนไปเยอะเลยครับ...แต่กลับมีความสุขมากกว่าเมื่อก่อน....

ที่พี่พีกล่าวชมว่า...ผมจะไปได้ไกล...ความหมายคงจะเป็นหน้าที่การงาน และอีกหลายๆด้านของชีวิต...พี่พีมองได้ลึกซึ้งครับ...ชึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อน ก่อนที่ผมจะพบกับมะเร็งตับ...พี่พีคงทายแม่นสุดๆครับ (ยกหางตัวเองนิดหนึ่งนะครับพี่พี)

ผม drop ตัวเองลงในจุดที่ผมมีความสุขที่สุดในชีวิตที่ผ่านมา...ผมผ่านเรื่องเลวร้ายที่น้ำตาตกมาช่วงไม่นาน...แล้วก็ดีใจสุดๆดั่งได้ขึ้นสวรรค์เมื่อปลายปีที่ผ่านมา....

ปริญญาเอก...อยู่แค่เอื้อม...แต่ผมกลับพอ.....
เงินเดือนหลักแสน...ก็ไม่ยาก...แต่ผมกลับพอ.....

ผมวิเคราะห์ถี่ถ้วนดีแล้วครับ...สุขที่ดีที่สุดของผมอยู่ตรงนี้ครับ...
เช้า...ขับรถสบายๆ 30 กม.จากบ้านถึงโรงงาน....
เย็น...ขับรถสบายๆ 30 กม.จากโรงงานถึงบ้าน....

ถึงโรงงาน...สายเป็นเรื่องประจำของผม ฮ่าๆๆๆๆ
วันนี้ทั้งวัน...โพสแต่ข้อความในกระทู้กับพี่ๆเพื่อนๆกัลยาณมิตรที่นับถือ...(มันทำงานอ่ะป่าววะเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆๆ)
ทำงานด้วยนะครับเนี่ย...เดี๋ยวจะหาว่าขี้เกียจ...หุหุหุ ฮ่าๆๆๆๆ

เย็นกลับถึงบ้านพาลูกพาเมียไปเดินเล่นตลาด...ผลาญน้ำมันเชื้อเพลิงจริงๆ...

อิอิอิ...โม้มากไปนิดนะครับพี่หน่อง...อภัยให้น้องด้วยครับ ฮ่าๆๆๆ

บุพนิมิต · 5 พฤศจิกายน 2010

มีแต่น้ำไปซะหลายโพส....
กลับมาเนื้อหาตามหัวข้อกระทู้มั่งดีกว่าครับพี่หน่อง.....
เหรียญในกรุท่านผู้เฒ่าชาวหนองสะเดา....

เหรียญหลวงปู่สอน วัดหนองกระทุ่มครับ....

บุพนิมิต · 5 พฤศจิกายน 2010

องค์นี้ข้ามจังหวัดมา...มิไกลสามชุกสักเท่าใดครับพี่....
ผมชอบพระยันต์สามเหลี่ยม...เดินอักขระเต็มทั้งสามด้าน....เนื้อแดงดำ เข้มขลังดีอีกเหรียญหนึ่งครับ....

เหรียญพระครูบุญญคณูปการ วัดเขาท่าพระ ชัยนาท ครับ...

kanchit_a · 5 พฤศจิกายน 2010

แวะมาเยี่ยมชม หาความรู้ครับ

อดุลย์ เมธีกุล · 5 พฤศจิกายน 2010

เยี่ยมครับแถวหนองสะเดาสายพ่อมุ่ยยังมีใครสืบสายหลวงพ่อมุ่ยอีกหรือไม่ครับ คุณเกรียงเคยได้ยินหลงพ่อพยุงวัดบรรลังล์ไหมครับองค์นี้ท่านก็ศิษย์หลวงพ่อมุ่ยเหมือนกันแต่ท่านมรณภาพไปแล้วครับ เก่งครับองค์นี้ พระเนื้อดินที่เป็นพระหลวงพ่อมุ่ยที่ว่ากำแพง 500 หรืออย่างไรนี่..ที่คุณเกรียงเคยลงให้ชม ผมไปดูเขามาแล้วเขาเรียกว่า ดอนกลอยพิมพ์กำแพง 500 เป็นพระยุคแรกๆของท่าน สุดยอดเลยครับ หลวงพ่อแกรท่านก็มีพระเนื้อดินทำล้อพิมพ์พระกรุดงแม่นางเมืองที่บ้านเรามีมวลสารเก่าของพระกรุดงแม่นางเมืองสมัยทวารวดีด้วยครับ ปัจจุบันหายากมาก ไม่ค่อยพบเห็น ที่สำคัญผมจัดให้เหรียญโพธิ์ชัยผมยืมเขามาแล้วครับ ยังไม่ถ่ายรูปลงเลยครับ กะว่าคงต้องรอกลับจากอุดรก่อนประมาณวันจันทร์แหละครับออกเดินทางคืนนี้ ไปกราบและทำบุญกับท่านพาแม่ไปพร้อมพี่ๆครับ

บุพนิมิต · 5 พฤศจิกายน 2010

kanchit_a said: ↑

แวะมาเยี่ยมชม หาความรู้ครับ
Click to expand...

ฮ่าๆๆๆ...ขอบพระคุณท่าน kanchit ผู้มีศรัทธาในพระสมเด็จฯ มากๆครับ...ที่แวะมาเยี่ยมชม...แลเป็นกำลังใจ...

บุพนิมิต · 5 พฤศจิกายน 2010

อดุลย์ เมธีกุล said: ↑

เยี่ยมครับแถวหนองสะเดาสายพ่อมุ่ยยังมีใครสืบสายหลวงพ่อมุ่ยอีกหรือไม่ครับ คุณเกรียงเคยได้ยินหลงพ่อพยุงวัดบรรลังล์ไหมครับองค์นี้ท่านก็ศิษย์หลวงพ่อมุ่ยเหมือนกันแต่ท่านมรณภาพไปแล้วครับ เก่งครับองค์นี้ พระเนื้อดินที่เป็นพระหลวงพ่อมุ่ยที่ว่ากำแพง 500 หรืออย่างไรนี่..ที่คุณเกรียงเคยลงให้ชม ผมไปดูเขามาแล้วเขาเรียกว่า ดอนกลอยพิมพ์กำแพง 500 เป็นพระยุคแรกๆของท่าน สุดยอดเลยครับ หลวงพ่อแกรท่านก็มีพระเนื้อดินทำล้อพิมพ์พระกรุดงแม่นางเมืองที่บ้านเรามีมวลสารเก่าของพระกรุดงแม่นางเมืองสมัยทวารวดีด้วยครับ ปัจจุบันหายากมาก ไม่ค่อยพบเห็น ที่สำคัญผมจัดให้เหรียญโพธิ์ชัยผมยืมเขามาแล้วครับ ยังไม่ถ่ายรูปลงเลยครับ กะว่าคงต้องรอกลับจากอุดรก่อนประมาณวันจันทร์แหละครับออกเดินทางคืนนี้ ไปกราบและทำบุญกับท่านพาแม่ไปพร้อมพี่ๆครับ
Click to expand...

พี่หน่องครับ...ในกรุผู้เฒ่าพ่อตาผม...มีเนื้อดิน 2585 ของหลวงพ่อมุ่ยอยู่หลายชิ้นครับ....ศิษย์สายหนองสะเดากลุ่มหนึ่งก็กำลังตามเก็บรวบรวมพระเครื่องแลวัตถุมงคลของหลวงพ่อมุ่ย และทำเป็นโปสเตอร์ขนาดใหญ่ไว้ด้วย...ผมได้โปสเตอร์นั้นมา 1 แผ่นด้วยเหมือนกันครับ..วันหลังจะถ่ายมาให้ชมครับ...พระที่ถูกรวบรวมไว้ในโปสเตอร์ ก็ยังไม่ครบทั้งหมดครับ....

แล้วพระที่อยู่ในเวบที่พี่หน่องคุ้นเคย...ก็ยังไม่เหมือนกับที่ผมมี...เนื้อดินต่างกันเยอะครับพี่....

กำแพง 500 ที่ผมเคยโพสไว้...ชาวหนองสะเดาเรียกชัดเจนว่า กำแพงห้าร้อยครับ...ไม่มีคำว่าดอนกลอย...พระเนื้อดินเผายุค 2485 นี้...ทำขึ้นมาหลายพิมพ์ครับ...แต่เนื้อหาใกล้เคียงกันครับ....

2485....เป็นช่วงกลางของสงครามโลกครั้งที่สอง ยุดเริ่มต้นของลัทธินิยมคอมมิวนิสต์ในไทย...ยุคที่สองสิงห์คณะราษฐแย่งชิงความเป็นใหญ่กันเอง...

และที่บ้านหนองสะเดา...เป็นเขตอิทธิพลของสองโจรชื่อดัง เสือดำและเสือฝ่ายครับ....หลวงพ่อมุ่ยเป็นผู้นำชาวบ้านหนองสะเดา จับปืนสู้กับเสือดำ และจัดทำพระชุดเนื้อดินเผาแจกจ่ายให้ชาวบ้านไว้ต่อสู้ป้องกันตัว...และนอกจากพระดินเผาชุดนี้แล้ว...ลูกศิษย์หลวงพ่อบางคน ยังได้รับเสื้อยันต์แดง และพิรอดแขนจากหลวงพ่อด้วย....

กำแพงห้าร้อย...โดนกระสุนปืนจากฝ่ายเสือดำที่หน้าผากหงายท้อง...แต่แค่หัวโนครับ....พ่อเฒ่าชอบเล่าความหลังให้ผมฟังบ่อยๆครับ...

เสือดำ...ปล้นทุกที่ในสุพรรณ สามชุก ไม่เคยพลาด...มีเพียงทีเดียวคือหนองสะเดาครับ...ที่เสือดำไม่เคยผ่านเข้าไปได้.....
บทเพลงของเด็กเลี้ยงควายบ้านหนองสะเดา...สะท้อนวิถีชีวิตและอ้างถึงเสือดำไว้อย่างน่าฟังครับ...วันหลังโอกาศดี...จะจดเนื้อเพลงจากปากผู้เฒ่ามาเล่าสู่กันฟังครับพี่.....

รับโชค · 5 พฤศจิกายน 2010

อิอิอิอิ อ่านกระทู้นี้คิดถึงเหรียญพระพ่อท่านคล้าย วาจาสิทธิ์แห่งวัดสวนขัน
ท่านผู้เฒ่าให้คล้องคอตั้งแต่อยู่ ป2. ทุกวันนี้สึกหมดแล้วครับ คงต้องอาราธนาคล้องคอใหม่อีกแล้วครับ
เฮ้อ กิเลสพาวิ่งหาพระที่เค้าเล่นกันจนหมดงบไปหลาย ลืมพระของท่านผู้เฒ่าที่ให้ปกป้องตั้งแต่เด็กจนจวบใหญ่ ประสบการณ์โชกโชนมากมาย ลืมได้ไงหนอเรา

kanchit_a · 5 พฤศจิกายน 2010

ขอบคุณครับสำหรับกำลังใจ ผมศรัทธาในพระสมเด็จมานานมากๆแล้วครับผมว่าผมจะได้พระสมเด็จแท้ ๆ มาบูชาติดตัวก็คงจะอีกนานมากๆครับ:'(

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

พระเครื่องในคอผู้เฒ่าประจำบ้าน.. น.๔๘๙ สุดยอดแห่งแดนใต้..

armchi เป็นที่รู้จักกันดี

อดุลย์ เมธีกุล เป็นที่รู้จักกันดี

armchi เป็นที่รู้จักกันดี

พี เสาวภา ผู้สนับสนุนเว็บพลังจิต ผู้สนับสนุนพิเศษ

บุพนิมิต เป็นที่รู้จักกันดี

บุพนิมิต เป็นที่รู้จักกันดี

บุพนิมิต เป็นที่รู้จักกันดี

บุพนิมิต เป็นที่รู้จักกันดี

บุพนิมิต เป็นที่รู้จักกันดี

armchi เป็นที่รู้จักกันดี

อดุลย์ เมธีกุล เป็นที่รู้จักกันดี

บุพนิมิต เป็นที่รู้จักกันดี

บุพนิมิต เป็นที่รู้จักกันดี

ไฟล์ที่แนบมา:

วัดหนองกระทุ่ม พ.jpg

บุพนิมิต เป็นที่รู้จักกันดี

ไฟล์ที่แนบมา:

วัดเขาท่.jpg

kanchit_a เป็นที่รู้จักกันดี

อดุลย์ เมธีกุล เป็นที่รู้จักกันดี

บุพนิมิต เป็นที่รู้จักกันดี

บุพนิมิต เป็นที่รู้จักกันดี

รับโชค เป็นที่รู้จักกันดี

kanchit_a เป็นที่รู้จักกันดี

แชร์หน้านี้

แชร์หน้านี้

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

พระเครื่องในคอผู้เฒ่าประจำบ้าน.. น.๔๘๙ สุดยอดแห่งแดนใต้..

ไฟล์ที่แนบมา:

วัดหนองกระทุ่ม พ.jpg

ไฟล์ที่แนบมา:

วัดเขาท่.jpg

แชร์หน้านี้

การค้นหาที่มีประโยชน์

ติดต่อเรา