พระเครื่องในคอผู้เฒ่าประจำบ้าน.. น.๔๘๙ สุดยอดแห่งแดนใต้..

ไปวัดโคกหม้อมาแล้วครับพี่เกรียง ท่านให้พระมา 200 องค์ แจกงานกฐินครับ วัดติดแม่น้ำลพบุรีเลย แต่ ไม่ท่วม ไม่เอ่อ บ้านผมอยู่ไกลแม่น้ำ ดันท่วมซะได้ บารมีหลวงพ่อท่านจริงๆ แถวนั้นไม่ท่วมเลย

 

องค์นี้...เป็นพระบ้านเราครับพี่หน่อง....
หลวงพ่อดีวัดไทรเหนือ...ผมได้มาแต่เมื่อไหร่...ยังไม่รู้เลยครับ...

พี่หน่องเมตตาให้ความรู้ด้วยครับ.....

 

องค์นี้...มีนิทานครับพี่หน่อง...หนีศึกข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา ปลายปี 2531
หลังจากสึกจากพระ...มาอยู่บ้านเพียงไม่กี่วัน...มีอันต้องพลัดพรากออกจากบ้านตลอดกาล...ฮ่าๆๆๆๆ

พระชัยหลังช้าง...5 ธันวาคม 2530 ครับ....

 

องค์เช่นกันครับ....
ไม่รู้ว่าได้มาอย่างไร...ได้มาแต่เมื่อใด.....
แต่ดีใจครับ....ที่ท่านกลับมาหาผมเอง...เมื่อวานนี้.....

เหรียญหลวงพ่อเปิ่น วัดบางพระ นครปฐม 2534

 

องค์นี้ก็...ตามมาติดๆ...พระใหม่ๆ...ได้มายังไงก็จำไม่ได้....

ฮ่าๆๆๆๆๆ

 

ไหนๆ...พระท่านก็มาโปรดถึงบ้าน....เราผู้เป็นเจ้าเรือน เจ้าของพระ...
ต้องกล่าวคำว่า...สาธุ สาธุ สาธุ ครับ....

 

แม้กระทั่ง...องค์นี้...หลวงพ่อเงิน...ได้แต่ใดมา..จำไม่ได้...ท่านก็ยังกลับมาหา....

ปล..ยังมีอีก 3-4 ชิ้นนะครับ....กับเรียญบาทเก่าๆ...อืมม...
ขอบคุณหลวงพ่อทั้งหลายที่กลับมาโปรดลูกช้างตัวน้อยครับ...

 

๓ วัตถุมงคลของหลวงพ่อทบ ที่ชาวเพชรบูรณ์ต้องการและหวงแหนมากๆ
๑.ตะกรุด
๒.ชานหมาก
๓.สีผึ้ง

ในภาพเป็นตะกรุดสาริกา และชานหมากยุคต้น เลี่ยมสวยลงตัว

​

 

ช่วงน้ำท่วมเลย ได้หลวงปู่ขาวรุ่นสมทบสร้างแทงค์น้ำปี ๑๗ กับหลวงพ่อบุญจันทร์มาครอบครอง สาธุ.....

​

 

โห...พี่หน่อง....อย่างงามเลยพี่....
เหรียญหลวงปู่ขาว...สวยซึ้ง...
เหรียญหลวงปู่บุญจันทร์...ดูขลังจริงๆครับ นี่ขนาดออกปี 2535 นะครับเนี่ย...

 

หลวงปู่ขาว สวยแชมป์ครับ ส่วนตะกรุดสาริกา และชานหมาก บาดใจเหลือเกิน ชอบครับ เครื่องรางแบบนี้ แอบอิจฉาอีกแล้วครับ น้ำที่บรรพตลดหรือยังครับพี่อดุลย์ ไล่ลงมาก็ออกทะเลไม่ได้ ทะเลดันหนุนมาอีก ยอดเยี่ยมครับปรากฏการณ์ธรรมชาติครั้งนี้

พี่อดุลย์ครับ ถามเรื่องหลวงพ่ออ้วนให้ผมบ้างหรือยังครับพี่ อยากรู้อยากเห็นครับพี่ อิอิอิ

 

ปีเดียวกัน

ผมมีแต่เหรียญรุ่นที่สร้างหลังจากรุ่นถังน้ำแต่ปีเดียวกันครับ

 

หลวงปู่บุญจันทร์ วัดถ้ำผาผึ้ง เชียงใหม่....
ผมมีแบบนี้ครับ...สวยสู้ของพี่หน่องไม่ได้อ่ะ...ฮ่าๆๆๆๆ อิจฉาเล็กๆครับ...

 

หุหุหุ...ของท่าน dekฯก็สวยครับ....
แต่เหรียญกลมของพี่หน่อง...ดูหลวงปู่เข้มขลังมากกว่าครับ...ชอบจังๆ...ฮ่าๆๆๆ

 

เหรียญหลวงปู่บุญจันทร์ 2536 ....สวยสู้ของพี่หน่องไม่ได้ครับ...แต่อยากโชว์ครับ ฮ่าๆๆๆๆๆ

 

มาสวัสดีตอนเช้าครับ ไม่ได้เข้ามาดูหลายวันเลย กลับบ้านที่พิโลก พาพระไปรับกฐินที่ศูนย์กัลยานิมิตรตะพานหิน(พิจิตร)ทอด500วัด อิ่มบุญไปเลย
พอเขามาดูเห็นพี่บุพนิมิตร ปล่อยของออกมาให้ดูเพียบเลย(สวยๆทั้งนั้น) และยังได้ความรู้เรื่องสมเด็จเข็มหักจากพี่อดุลย์อีก ขอบคุณครับ

 

หลวงพ่อบุญจันทร์ ( พุทโธ รู้ใจ ) วัดถ้ำผาผึ้ง อ. ฝาง เชียงใหม่

สวยๆทั้งนั้นครับ

ผมเก็บไว้เยอะเหมือนกันตั้งแต่รุ่นแรก ไม่นึกว่าจะมีคนเก็บ ต้องลองค้นๆดู เจอจะถ่ายรูปมาให้ชมครับ มีทั้งเหรียญ สมเด็จ ปิดตา นางพญา พระเนื้อดินหลุมเจาะอ.ฝาง ไม้จิ้มฟัน ( กระเจียว )

ท่านเป็นอัมพาต ตอนปลายชีวิต และมรณะภาพไปแล้วครับ

 

เหรียญรุ่นนี้สวยงาม บล้อค ยังใส่พิพิธภัณฑ์ อยู่ที่วัดถ้ำผาผึ้งครับ

 

ท่านเป็นพระอรหันต์ที่สุดยอดองค์หนึ่งครับ พี่พีถ้าจะกรุณาลงพระท่านให้ชมก็ถือเป็นบุญตาครับ

 

ขอเวลาค้นหน่อยครับ

ผมมีลายมือท่านใส่กรอบไว้ ท่านสอนกรรมฐานทางจดหมายให้...แหะๆ เลยใส่กรอบไว้

แต่ย้ายห้องพระ หาไม่เจอครับ ...เดี๋ยวค้นๆดูน่ะครับ ตอนท่านเป็นแค่ อัมพฤษ มาพักอยู่ที่ พุทธมณฑลสายสอง ของนายห้าง ไก่ย่าง ห้าดาว ผมเคยพาท่านตระเวณไปหลายที่ หลายโรงพยาบาล เพื่อรักษาตัว ไปถึงโคราชก็ไป ทั้งหมอฝรั่ง หมอยาไทย หมอนวด ท่านจะเป็นอัมพฤษ เมื่อเจอเย็นๆ ปากจะเบี้ยว และมาเจออากาศร้อนๆของ กทม ท่านจะหายใจไม่ค่อยออก

เพราะท่านชอบอากาศ บนกุฏิ เมืองฝาง ที่สร้างบนหน้าผา

ผมเคยเอารูปอัดกระจก ของท่านมาแจกใน กระทู้ เหรียญบิน

ยังจำได้ว่า ตอนไปโรงพยาบาล นนทเวช พอหมอถอดจีวรของท่าน หมอตกใจ เพราะตัวท่านมีแต่รอยบาดแผลเป็น นิ้วหัวแม่โป้งเคยแตก หมอถามว่าหลวงพ่อไปทำอะไรมา แผล นี้ ท่านก็บอกไปธุดงค์มา แผลนั้นก็ธุดงค์มา หัวแม่มือก็ธุดงค์ น่าจะมีประมาณ หก เจ็ดแผล ทั่วตัว สีข้าง หน้าอก แผ่นหลัง แขน มือ

หลังจากหมอเห็นแผลเหล่านั้น พวกหมอเปลี่ยนท่าที มานับถือหลวงพ่ออย่างมาก เพราะท่าทีท่านไม่ได้ทุกร้อนอะไร เฉยๆ สำรวมมาก

ตอนกลับหัวหน้าหมอ และพยาบาล ยังตามมาคุยกับผมว่าพระองค์นี้ไม่ธรรมดา ไม่เคยเจอใครสัมบุกสัมบันมาแบบนี้ ผ่านประสบการณ์มาเยอะ แผลเป็นเต็มตัว อยู่วัดไหน ผมก็บอกไป แต่หมอบอกว่าท่านขาดธาตุอาหาร เพราะฉันท์น้อย ( ตัวท่านค่อนข้างผอมๆ )

แต่ผมคิดว่า ที่ท่านเป็นคือโรคกรรม ชาติสุดท้าย รักษาอย่างไรก็ไม่ดีขึ้น เพราะมีแต่หนักขึ้น ไม่ว่าลูกศิษย์ สายไหน ทั้งฆราวาส และ พระ จะช่วยกันพยาบาลอย่างไร จนสุดท้าย เป็นมาก ได้แต่นอนนิ่ง กระพริบตา แต่สติยังดี จำได้ทุกคน จนมรณะภาพครับ