นั่งสมาธิแล้วเพ่ง

เวลานั่งสมาธิรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเพิ่งไปที่ความมืดตลอด
มันแปลกมั้ยอ่ะคะ ถือว่าเป็นการที่เราไม่รุ้จิตของตัวเองรึเปล่า?

 

เป็นสิ่งที่ยึดติดที่คุณเห็นโดยใช้ตาดู

 

แล้วอารมณ์สงบหรือเปล่าม ีความสุขหรือเปล่า ถ้าีมี ก็คือ สมาธิขั้นต้น หรือ อุปจาร หละ่มั้ง มันจะเป็นโพรง มืดๆ กว้างๆ ล่องลอย แล้วก็มีความสุข ไม่อยากออกจากที่นั่น..ถึงแม้จะรู้ว่า ติดในสมาธิก็ตาม..ขอเสพก่อน เหมือนเด็กเพิ่งเคยกินขนม มันก็จะอยากกินไม่หยุดแต่พอโตแล้วก็จะหยุดไปเอง

 

เคยเป็นเหมือนกันค่ะ แต่ว่าถ้าไปเพ่งจ้องมากๆ จะทำให้ปวดหัว หรือ หนักๆตรงหว่างคิ้วได้ค่ะ ดังนั้นต้องก้าวผ่านสภาวะนี้ไปให้ได้ค่ะ ถ้าถามว่าไม่รู้จิตหรือเปล่า ก็ไม่เชิงนะค่ะ อย่างน้อยก็รู้ว่าจ้องความมืดอยู่ แต่หน้าที่ของเรา คือ มีสติกำหนดตามรู้อย่างเดียวเท่านั้น นี่คือหลักการปฏิบัติเพื่อจะได้สมาธิค่ะ ลองทำตามคำแนะนำด้านล่างดูนะค่ะ

- แนะนำให้กลับมาที่ลมหายใจ เอาใจไปจับที่ลมแล่นเข้าแล่นออก และบริกรรมคำภาวนาที่ถนัดตามลมหายใจ สมมุติว่าเป็นคำภาวนาพุธ-โธ ก็เอาจิตให้อยู่กับพุธ-โธ พอจิตมันอยู่กับพุท-โธก็ปล่อยให้มันอยู่ไป พอทิ้งพุท-โธแล้วไปคิดอย่างอื่น ปล่อยให้มันคิดไป แต่ให้มีสติตามรู้

- เมื่อไรที่เรารู้สึกตัวว่า เรากำลังไปเพ่งกับความมืด (ถ้าทำไปนานๆ จะรู้สึกกดๆตรงหัวคิ้วบ้าง ตรงหน้าผากบ้าง โดยไม่รู้ตัวได้ค่ะ) ก็พยายามคลายเสีย แล้วกลับไปที่ลมหายใจตามที่กล่าวมาข้างต้น โดยความมืด หรือ สว่างที่อยู่ตรงหน้านั้น เอาแค่รู้ คือ ก็ให้กำหนดรู้ความมืดนั้น ขอให้ถือว่าสิ่งนั้นคือเครื่องรู้ของจิต เครื่องระลึกของสติ จะเป็นสี แสง เสียง หรือรูปนิมิต อะไรต่างๆ ก็ตาม ให้ถือว่าเป็นเครื่องระลึกของสติ หน้าที่ของเราเพียงแต่ ประคองจิต โดยทำสติไว้ให้ดี แล้วผลดีจะเกิดขึ้นค่ะ อย่าไปตกใจ หรือไปแปลกใจกับสิ่งเหล่านั้น (มาจากคำสอนของหลวงพ่อพุธค่ะ)

อนุโมทนาค่ะ

 

ดูความมืด สนใจความมืด ได้เห็นความมืด ได้ความสนใจความมืด
ลองสนใจอย่างอื่น ดูอย่างอื่นไหมครับ

 

ก็รู้สึกว่าตัวเองรู้ลมหายใจตลอดนะคะ แต่ว่าก็มองความมืดด้วย
ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า

 

จิตขณะรู้ลมหายใจ และ จิตขณะรู้ความมืด มันเป็นคนละตัวกัน....

 

สมาธิสำหรับผม คือความตั้งมั่นในสิ่งใดสิ่งหนึ่ง
ถ้าไม่ตั้งมั่นในสิ่งใดสิ่งหนึ่งเสียแล้ว ก็ต้องรู้ทัน ต่อไปว่าไปตั้งมั่นไปสนใจในสิ่งใด ตามความสนใจตามความตั้งมั่นของใจตัวเองให้ทัน
การปฏิบัติจะมีผลครับ
อนุโมทนาครับ

 

จิต ระลึกรู้อยู่กับ ลมหายใจ เข้า-ออก และ คำบริกรรม (วิตก) สติก็ตามรู้อยู่ด้วยว่าจิตกำลังทำอะไรอยู่ (วิจาร) เมื่อ วิตก วิจาร ไปเรื่อย ๆ จนถึงระดับที่พอดีกับความสงบเกิดขึ้นตามกำลังของจิต ปิติ....สุข ....ก็จะเกิดตามขึ้นมา ตามลำดับ จนถึง อารมณ์เป็นหนึ่งเดียว

นี่คือหลักการ...........

ถ้าคุณรู้ตัวอยู่ว่ากำลังหายใจ เข้า-ออกอยู่ และเพ่งมองเห็นความมืดอยู่ด้วย มันก็หมายความว่า จิตของคุณไม่อยู่กับ ลมหายใจ แต่กระโดดไปมา คิดอยู่กับลมหายใจ และเพ่งไปในความมืด ด้วยเหตุผลง่าย ๆ คือ ยังหวาดระแวงในการนั่งสมาธิ ความมั่นคงในการทำสมาธิจึงยังไม่ดี ..........

นั่งสวดมนต์ไปแล้วตามรู้ไปกับการสวดมนต์ก่อนก็ได้ จะทำให้เรามีความมั่นคง และหายจากการหวาดระแวง เมือจิตมั่นคงขึ้น ความก้าวหน้าก็จะเป็นไปด้วยดีเอง..

 

การที่รู้สึกว่าจ้องมองความมืดนี้ถือว่าปกติครับเป็นอาการจิตสงบใช้ได้ใช้ใจมองเหมือนมองด้วยตาจนเกิดนิมิตความมืดขึ้นมาช่วงแรกมันก็มืดครับแต่ผ่านไปมันจะเริ่มไม่มืดเพราะเรายังไม่ชินกับแสงสว่างภายในเหมือนกับเดินเข้าไปในห้องมืดช่วงแรกจะเห็นแต่ความมืดแต่พอชินตาแล้วก็เริ่มเห็นอะไรเอง ส่วนการที่เพ่งความมืดแล้วรู้สึกว่าเพ่งไปที่ความมืดตลอดเพราะการที่จะรวมใจไว้ในความมืดนี้ง่ายกว่าที่อื่นเพราะมันเหมือนใช้ตามองเราเลยเปลี่ยนมากำหนดความรู้สึกอย่างเดียวยากโดยธรรมชาติแล้วต้องวงกลับมาถ้าเรายึดเอาความมืดนี้เป็นนิมิตในการกำหนดต่อก็ยังไม่ควรเพราะทำให้เกิดความฟุ้งซ่านง่าย การที่จะดึงใจจากความมืดต้องกำหนดความรู้สึกจนชินเช่นหาบริเวณของจมูกที่มีความรู้สึกเวลาหายใจแล้วกำหนดความรู้สึกไปเลยให้ต่อเนื่องจะหยุดสนใจความมืดเอง