คุยกับผีตัวที่ ๑๒ ผีทหารโบราณ อีกครั้งข้อมูลครบ อนุญาตให้เผยแพร่ได้ทุกกรณี

คุยกับผีตัวที่ ๑๒ ผีทหารโบราณ

กลับมาอีกครั้งกับเรื่องราวผีผี ที่หายไปก็เพราะต้องทำกิจกรรมหลายอย่างแต่ก็ยังไม่ลืมว่าจะต้องมาเล่าเรื่องราวดีดีสู่กันฟังอยู่สำหรับเรื่องราวที่จะนำมาเล่าเรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อปี ๒๕๔๐ ที่จังหวัดหนึ่งทางภาคกลางของประเทศไทยเรื่องก็มีอยู่ว่าวันนั้นได้เดินทางไปที่อำเภอหนึ่งในจังหวัดนั้นบังเอิญต้องเดินทางไปในตอนกลางคืน คือออกจากกรุงเทพประมาณ เกือบ ๒ ทุ่มแล้วไปถึงก็ประมาณ ๔ ทุ่มกว่า ไปที่บ้านของเพื่อนและพักอยู่ที่บ้านของเพื่อนบ้านของเพื่อนเป็นบ้านเรือนไม้ แต่ไม่ใช่เรือนไทย เป็นเรือนไม้ที่เห็นกันทั่วไปตามชนบท ก็สบายๆเพราะเป็นคนชอบอะไรที่เป็นแบบชนบทบ้านนอกอยู่แล้ว ก็ไม่มีอะไรอยู่ได้ ได้บรรยากาศไปอีกแบบก็ไม่คิดว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น อ่อ แต่จะว่าไม่คิดก็ไม่ได้ ก็คิดอยู่เหมือนกันแต่ไม่ได้หวั่นกลัวอะไร ไปถึงก็ทักทายญาติผู้ใหญ่ของเพื่อนจนสมควรแก่เวลา จึงแยกย้ายกันเพื่อทำกิจส่วนตัวและพักผ่อนนอนหลับในคืนนั้น เวลาก็ปาไปเกือบเที่ยงคืนหลังจากอาบน้ำเสร็จก็ไปกราบพระในห้องพระของบ้านเป็นการบอกกล่าวที่ทางเสียก่อนตามธรรมเนียมเพื่อความสบายใจ แล้วจึงเข้านอนก็นอนกันแบบง่ายๆคือทุกคนนอนด้วยกันบนบ้านคือมุ้งใครมุ้งมัน บ้านต่างจังหวัดอยู่กลางทุ่งนากลางดึกลมก็พัดค่อนข้างแรงเสียงลมพัดฝาบ้านดังเป็นระยะๆ เสียงเศษกิ่งไม้ใบไม้ตกกระทบหลังคาดังพอให้รู้สึกเหมือนมีอะไรมาเคาะหลังคาฟังแล้วก็ให้จินตนาการไปแต่สักพักก็ชินกับเสียงทั้งหลายแล้วก็หลับไป รู้สึกตัวอีกครั้งกลางดึกสงัดดูเวลาประมาณตี ๒ กว่าเห็นจะได้ รู้สึกว่าได้ยินเอะอะโวยวายดังมากเป็นเสียงของคนเยอะมากดังมาจากข้างนอกตัวบ้านอึกทึกครึกโครมดังกึกก้องเหมือนกำลังทำอะไรกันสักอย่างจากนั้นก็มีเสียงดังเหมือนโลหะกระทบกันดัง แกร็งๆๆ ดังมาจากหลายๆทิศทางมีเสียงร้องโหยหวล เสียงความเจ็บปวดปางตาย เสียงเหมือนโกรธแค้น หมายประหัดประหารกันให้ตายไปข้างหนึ่ง รุ้สึกว่ามึคนอยู่ที่นั่นเยอะมากเป็นร้อยเป็นพัน พอเริ่มตั้งใจฟังเสียงให้ชัดเจนมากขึ้นเริ่มจับใจความได้ว่า นั่นคือการรบกันในสงครามโบราณแน่ๆ ในขณะนั้นมองไปรอบตัวภายในบ้านยังเห็นทุกคนในบ้านนอนหลับสนิทไม่มีใครได้ยินอะไรเลย มีแต่ผู้เขียนเท่านั้นที่ได้ยินคนเดียว ขณะนั้นจึงกำหนดจิตเป็นสมาธิทั้งที่ยังนอนอยู่เพื่อดูให้แน่ใจว่ามันคืออะไรกันแน่ ภาพที่ปรากฏแก่สายในสมาธินั้น เป็นภาพของทหารโบราณ มีทั้งทหารไทยและทหารพม่ากำลังรบพุ่งกันอยู่ท่ามกลางสนามรบซึ่งบ้านหลังนี้ตั้งอยู่ตรงที่นั้นพอดี เห็นทหารกำลังรบกัน บ้างก็ถูกฟัน ถูกแทง ตายไปต่อหน้าต่อตา คนแล้วคนเล่า บางคนกำลังต่อสู้กันอยู่ตรงหน้าคร่อมตัวผู้เขียนอยู่ก็มี โดยไม่สนใจว่าผู้เขียนเห็นเขาอยู่ เลือดของคนที่โดนฟันยังสาดกระเซนมาตกใกล้ๆ ยิ่งกว่าในละครที่เคยดูเพราะมันเป็นของจริงที่ตายก็ตายจริง ที่แขนขาด ขาขาด ก็ขาดกันจริง ที่แผลเหวอะหวะก็ของจริง ที่คอขาดกระเด็นไปคนละทิศทางก็ของจริง นี่ถ้าเป็นคนขวัญอ่อนคงกลัวจนเป็นไข้หัวโกร๋นไปแล้ว หรืออาจอ๊วกแตกเพราะภาพน่าสยดสยองน่าสะอิดสะเอียนของการฆ่าฟันกันอย่างไม่มีความเมตตาปราณีต่อกัน ศพแล้วศพเล่าที่ตายไป จากสงครามแห่งเผ่าพันธุ์ ไม่มีความคิดว่าต่างฝ่ายก็ต่างเป็นมนุษย์ คิดแต่อย่างเดียวว่าแผ่นดินนี้เป็นของกู ต้องเป็นของกู ผู้เขียนนอนดูเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นด้วยความระทึกใจตลอดเวลาในการได้ดูนั้นไม่ได้มีใจคิดเข้าข้างใคร ไม่คิดว่าใครถูกใครผิดเลย เพียงแต่คิดว่า ทำไมคนเราถึงทำได้ขนาดนี้ แค่ความต้องการครอบครองอะไรๆที่ไม่ใช่ของตนแต่ตนอยากได้ ต้องลงมือทำสงครามประหัดประหารกันได้ขนาดนี้ คิดแล้วมันหดหู่ใจยิ่งนักแล้วสุดท้ายมันเป็นอย่างไร ก็ไม่เห็นมีใครเอาอะไรไปได้เลย สุดท้ายไม่ว่าฝ่ายใดแพ้ฝ่ายใดชนะก็ไม่พ้นต้องตายกันทั้งสิ้น วันนี้ผู้คนทั้งหมดที่ผู้เห็นในเหตุการณ์สงครามครั้งนี้บัดนี้ก็ไม่มีใครเหลือรอดอยู่เลยแม้แต่คนเดียวไม่ว่าจะเป็นฝ่ายแพ้หรือฝ่ายชนะ แม้ในขณะที่คิดนั้นเหตุการณ์การต่อสู้กันก็ยังไม่ยุติลง ยังคงดำเนินอยู่ต่อไป เสียงสนั่นหวั่นไหวของปืนใหญ่ก็ดังอยู่เป็นระลอก คงไม่จบไม่สิ้นแน่ เพราะบางครั้งเหมือนจะจบ ภาพที่เคยเห็นผ่านไปก็กลับมาปรากฏให้เห็นอีก คนเดิมทหารคนเดิม มารบมาฆ่ากันให้เห็นอีกแล้ว จึงตัดสินใจตะโกนถามคนเหล่านั้นออกไป “ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่านี่มันคืออะไรกัน เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ทำไมมันซ้ำไปซ้ำมาเหมือนเดิม” มีทหารคนหนึ่งเดินถือดาบตรงเข้ามาหาผู้เขียน แล้วก็พูดขึ้นว่า “ทั้งหมดที่ท่านเห็นเป็นเหตุการณ์จริงที่เกิดขึ้นในสมัยสงครามเก้าทัพ ครั้งนั้นทหารพม่ายกทัพมาตีถึงเก้าทาง ทางนี้ก็เป็นทางหนึ่งที่พวกพม่ายกมา แต่ช่างมันเถอะมันผ่านไปนานแล้ว ข้ามาเพื่อจะบอกท่านว่าทั้งหมดนี้ที่ท่านเห็นมันเป็นวิบากกรรมที่พวกข้าบางคนยังต้องรับหรือชดใช้กรรมกันอยู่ในสภาพนี้บางส่วนก็ได้ไปเกิดในที่ใหม่แล้วบางส่วนยังวนเวียนอยู่แต่ทั้งหมดที่ท่านเห็นมันเป็นภาพอดีตที่จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง อดีตจะเป็นภาพที่ทรงตัวของมันเองอยู่เสมอจะเป็นอยู่อย่างนั้นปรากฏอยู่อย่างนั้นตราบนานเท่านานแม้ผู้อยู่ในอดีตนั้นจะได้เวียนว่ายไปสู่ภพภูมิใหม่แล้วก็ตามแต่ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหลายจะยังอยู่ ดังนั้นผู้ที่มีกำลังจิตที่เรียกว่าฌาณก็ดี หรือบางคนหลับฝันไปก็ดีจะสามารถเห็นอดีตที่ผ่านมาแล้วได้เพราะภาพอดีตเหล่านั้นยังคงอยู่ ว่าไงท่านพอเข้าใจหรือเปล่า” ทหารคนนั้นย้อนถามความเข้าใจ “อ่อ ก็พอเข้าใจอยู่บ้าง ว่าภาพทั้งหมดเป็นภาพอดีตที่จะยังคงอยู่ไม่เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาคือแม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าไรก็ตามภาพที่เห็นนี้จะเหมือนเดิมยังเป็นภาพเดิมอยู่เสมอแม้ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นจะเวียนว่ายไปแล้วก็ตาม ใช่หรือเปล่า” ผู้เขียนตอบไป “เออ ใช่แล้ว”“อ้าวแล้วพวกที่ยังไม่ได้ไปผุดไปเกิดจะทำอย่างไร จะต้องอยู่สภาพแห่งสงครามการรบราฆ่าฟันอย่างนี้ไปเรื่อยๆหรือ” ผู้เขียนถามต่อ “เปล่า ไม่ใช่ สงครามมันจบไปแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่คือภาพแห่งสงครามที่ไม่มีวันหายไป ภาพแห่งสงครามจะอยู่ตราบนานเท่านานบันทึกอยู่ในกาลเวลาไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไปได้แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตามเหมือนตอนนี้ ๒๐๐ กว่าปีล่วงไปแล้วภาพแห่งสงครามนี้ก็ยังอยู่และจะอยู่ต่อไปเหมือนกับเรื่องอื่นๆ แต่อีกสิ่งที่เหลือคือ จิตวิญญาณที่ยังไม่สามารถไปผุดไปเกิดเพราะยังไม่หมดกรรม หรือยังไม่ถึงวาระก็ต้องเร่ร่อนอยู่แถวนี้ไปเรื่อยๆรอเวลาจนกว่าจะถึงเวลาของตัวเอง ว่าจะได้ไปผุดไปเกิดที่ไหนตามแต่เวรกรรมบุญบาปที่ทำกันมา พวกนี้แหละน่าสงสาร จะไปก็ไม่ได้ครั้นจะอยู่ก็เคว้งคว้างลำบากต้องรอขอส่วนบุญเขาไปเรื่อย ไอ้ที่ไปแล้วจะสวรรค์ก็ดี นรกก็ดี หรือไปเกิดเป็นมนุษย์ เปรต อสูรกาย หรือสัตว์เดรัจฉานก็ดี พวกนี้ถือว่ามีที่หมายมีที่อยู่แน่นอนในภพในภูมิของตน จะลำบากก็ลำบากในภพภูมิของตน ไม่ต้องเร่ร่อนมีอาหารตามมีตามได้ของตน ผิดกับพวกวิญญาณเร่ร่อนที่ยังหวังอะไรไม่ได้ อยู่ก็ต้องอยู่ที่เก่า ภาพที่เห็นก็ภาพเก่า อาหารไม่ต้องพูดถึงแทบไม่มีให้กินกันเลย ที่เรียกกันทั่วไปว่าสัมภเวสีนั่นแหละ”“อ้าว แล้วท่านหล่ะเป็นอะไร” ผู้เขียนถามไป “ข้ายังจัดเป็นพวกสัมภเวสีอยู่เหมือนกันเพราะตายก่อนเวลาอันควร”“อ้าวแต่นี่มันผ่านมาตั้งนานแล้วนะท่าน แล้วทำไมยังไม่ได้ไปเกิด” “ไม่เกี่ยวกัน ก็ข้ามันดันตายก่อนเวลา เลยต้องรอรอบเวลาที่จะมาถึง”“แล้วรู้มั้ยว่าตัวเองจะได้ไปไหนถ้าเวลามาถึง”ผู้เขียนถาม “ก็ต้องสวรรค์อย่างแน่นอน”ทหารคนนั้นตอบ “ทำไมท่านถึงมั่นใจ”“อ้าวก็ตอนยังมีชีวิตที่ไม่เกิดสงครามผมทำบุญทำทานประจำ ถือศีล และยังไปช่วยพระสร้างโบสถ์สร้างวิหารอยู่เป็นประจำ ส่วนบาปกรรมก็ไม่ได้ทำเลย จะว่าไม่ทำเลยก็ไม่ใช่ ทำบ้างเล็กๆน้อยๆก็สุรากับเพื่อนฝูงนั่นแหละ แต่ก็ไม่เคยก่อความเดือดร้อนให้ใครนะเพราะเป็นทหารต้องมีระเบียบมีวินัยของทหาร ฮ่าฮ่าฮ่า” เขาพูดพลางหัวเราะไปพลาง “แต่จากนี้อีกไม่นานข้าก็จะได้ไปเกิดแล้วหล่ะ ท่านไม่ต้องห่วง” เขาพูดต่อ ผู้เขียนนิ่งฟังอยู่สักครู่แล้วจึงถามต่อไปว่า “แล้วทำไมต้องให้ข้าเห็นทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นในอดีตนี้”“จริงแล้วไม่มีใครอยากให้ใครเห็นหรือไม่อยากให้ใครเห็นหรอกนะ เพราะทุกอย่างมันก็เป็นของมันอยู่อย่างนี้มานานแล้ว ที่ท่านเห็นก็เพราะตัวท่านเอง จิตของท่านมีพลัง ใจท่านบริสุทธิ์ตามธรรมชาติ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ท่านจะเห็นได้ ท่านเองก็คงรู้อยู่แก่ใจข้าคงไม่ต้องพูดมากไปกว่านี้ เอาหล่ะคิดว่าที่เราคุยกันมาก็คงพอสมควรแก่เวลาแล้ว เห็นทีข้าต้องไปยังภพของข้าแล้วหล่ะนะ อ่อ อีกเรื่องหนึ่ง ขอให้ท่านหมั่นแผ่เมตตาไปยังสรรพสัตว์ทั้งหลายให้มากๆ ให้เป็นประจำ พวกเรา หรือพวกข้าที่อยู่ในภพที่มีแต่ดวงจิต ที่มนุษย์เรียกว่าวิญญาณ หรือ ผี นั่นแหละ สามารถรับพลังเมตตานั้นได้ไม่ว่าจะอยู่ภพไหนก็ตาม ตั้งแต่สวรรค์ยันพรหมโลก ถึงโลกุตตรภูมิด้วยซ้ำ รับได้ทั่วถึงกันหมด เมือ่ดวงจิตทั้งหลายได้รับพลังที่ดีนั้นแล้วก็จะพากันกล่าว สาธุการ ด้วยกันทั้งสิ้น ผู้ที่แผ่ไปนั้นก็จะได้รับผลแห่งบุญบารมีที่แผ่เมตตาไปนั้นโดยปริยาย จำเอาไว้นะ นี่เป็นอีกวิธีที่สร้างบุญที่ง่ายและได้รวดเร็วที่สุดวิธีหนึ่ง ข้าคงต้องไปแล้ว ท่านจงตั้งใจสร้างสมคุณงามความดีต่อไปนะ จำไว้อะไรที่ท่านทำไม่ว่าดีหรือชั่วก็จะได้แก่ตัวท่านเอง ท่านเป็นคนดี ท่านคงเข้าใจทุกอย่างที่ข้าพูด ข้าไปหล่ะ” ผู้เขียนยังไม่ทันที่จะได้พูดถามอะไรต่อ หรือกล่าวคำร่ำลาต่อผีทหารโบราณผู้นั้น เขาก็ได้หายวับไปกับตา ผู้เขียนจึงแผ่เมตตาให้กับผีทหารโบราณตนนั้น และนึกขอบคุณในทุกๆเรื่องที่ได้สนทนาปราศัยให้ผู้เขียนได้มีความรู้และความเข้าใจในวิถีแห่งจิตวิญญาณมากขึ้น มันไม่ได้จบลงตรงคำว่าตาย มันเป็นแค่จุดเริ่มต้นแห่งการผจญภัยในภพใหม่ ที่ถูกกำหนดด้วยอำนาจบุญและบาปของจิตวิญญาณดวงนั้นๆ เห็นทีว่าเรื่องผีตัวที่ ๑๒ คงจะต้องจบลงแต่เพียงเท่านี้ แล้วพบกันในผีตัวที่ ๑๓ นะครับfficeffice" /><O></O>​

 

ขอให้ ท่าน นักรบผู้กล้า จงหลับให้สบาย ไปสู่ ภพ ที่ดี นะครับ

ผมว่ามันน่าจะถึงเวลาเเล้วที่คนไทยควรจะสามัคคีกัน
ดูสิครับ ท่านเสียสละ มากเเค่ไหน เพื่อ ประเทศไทยเรา กระผมเป็นทหารคนหนึ่ง ยศ เล็กๆ
เเต่อยากให้พวกวัยรุ่นหรือคนรุ่นใหม่ๆที่ยัง หลงไหลกับสิ่งต่างๆ ให้เห็น ภาพนี้ ภาพที่ ปู่ ย่า ของเรา เคย สู้กับข้าศึก เพื่อ ให้ ไทยเป็นไทย

เสียงดาบกระทบเนื้อ

เสียงดาบ หอก โล่ ที่ต่าง ปะทะกัน

เสียง โห่ร้อง กึงก้อง ด้วยความที่ อยากให้ สยามประเทศ ปลอดภัย ชั่วลูกชั่วหลาน

กลิ่นคาวเลือด เสียงของเลือดที่ไหลริน หยดลงพื้น ดิน

เสียงที่ โอดครวญ ร่ำร้อง จากบาดเเพล ที่โดน อาวุธ กระทบร่างกาย

ซากศพ ที่ หัวหลุดเเต่ มือทั้ง 2 ยังกำดาบเเน่น เพื่อสู้ ต่อข้าศึก

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านทำก็เพื่อ เรา คนไทยทุกคน

 

อย่าลืมมาเล่า ผีตัวที่4 - 9 ด้วยนะค่ะ จะรออ่านค่ะ ขอบพระคุณที่ทำให้มีกำลังใจที่จะปฏิบัติทำอย่างจริงจัง และตั้งใจที่จะทำความดีไปตลอดชีวิตค่ะ

 

ตอนนั่งสมาธิก็เคยเห็นภาพตัวเองเคยเปป็นทหารโบราณ ถือดาบมือเดียว ซุ่มอยู่ในป่า เมื่อทหารพม่าผ่านมาก็เข้าโจมตี โดยมีแม่ทัพขี่ม้าสวมหมวกมาลานำเข้าโจมตี สงคราม มันไม่ได้ให้อะไรแก่มนุษย์ชาติ มีแต่สูญเสีย การพลัดพราก ผมต้องไปงานศพ ทหาร - ตำรวจ ที่เสียชีวิตจากปฏิบัติหน้าที่ เห็นลูกเมียแม่เขามานั่งร้องไห้คร่ำครวญในงานศพ ผมคิดว่า มนุษย์ทำสงครามเพื่อตัวกู ของกู

 

เป็นเรื่องที่ถูกจริตผมมากครับ
ผมเชื่อในเรื่องบาบปุญอยู่แล้ว แต่ก็ชอบฟังเรื่องจริงแบบนี้จากผู้ที่มีจิตใจบริสุทธิ์แบบนี้จริงๆ ครับ
เป็นจริตที่ทำให้ตัวเองเร่งทำจิตให้สูงขัึ้นเรื่อยๆ ครับ
อนุโมทนาครับ
ถ้าจะคุยกับเจ้าของกระทู้เพื่อสอบถามเรื่องที่สงสัย จะเป็นการรบกวนหรือป่าวครับ
ขอบคุณครับ
ideadee.sign@gmail.com

 

ดีมากๆๆเลยครับพี่

 

ดีจังเลยคะแล้วจะมั่นสวดมนต์ไว้พระนะคะแผ่เมตาด้วยคะให้กับสัพสัตว์ทั้งหลายบนโลกนี้คะ

 

อนุโทนากับเรื่องดีๆ ครับ

อนุโมทนาบุญครับ
ขออณุญาติตอบนอกเรื่องนิดหนึงนะครับ กำลังมีศรัทธาอย่างมากอะครับเลยจะเอาบุญอันบริสุทธิ์ใจมาฝากครับ

สวัสดีครับ เพื่อนๆ ชาวเว็บพลังจิตทุกคน
ผมมีเรื่องจะบอกเล่าให้ฟังเพื่อเป็นบุญ และธรรมทานครับไม่มีจุดประสงค์ใดทั้งสิ้นนอกจากความยินดีที่จะบอกและกล่าว
เมื่อวันที่ 9 กุมภาพันธ์ ปีนี้ กลับจากโคราช หลังจากได้ปฏิบัติธรรมมาได้ 7 คืน 8 วัน รู้สึกปิติเป็นอย่างมากครับ
จิตใต้สำนึกมันอยากให้คนทั้งโลกได้ไปปฏิบัติธรรมบ้างครับ ไครรักไครชอบที่ใหนก็เลือกไปที่นั้นแหละนะครับ แล้วแต่บุญ กรรม จัดสันเอง ส่วนตัวเองได้ไป บ้านของคุณแม่ ดร. สิริ กรินชัยมา บอกได้คำเดียวครับว่า ดีมากทั้งการสอน และทั้งคณะอาจารย์ทุกท่าน ... ปิติสุขอย่างบอกไม่ถูกคร้บ เป็นทางสายกลางที่ถูกจริตผมมากครับ เพื่อนทุกคนถ้าอยากสร้างกุศลอันยิ่งใหญ่ก็เชิญนะครับ อยากให้ทุกคนบนโลกใบนี้รักกันแบบที่ผมรู้สึกอยู่ตอนนี้จังครับ
ขออนุโมทนาบุญเป็นอย่างสูงครับกับผู้ที่ต้องการไปฏิบัติธรรมจากการชักชวนของผมครับ
และผลบุญใดๆ ที่เกิดขึ้นจากการได้มาเผยแพร่ ความรู้สึกที่ได้ไปฏิบัติธรรมครั้งนี้แล้วส่งผลให้มีคนได้ไปปฏิบัติธรรม เพิ่มขึ้น ข้าพระพุทธเจ้าขอน้อมถวายผลบุญนี้ให้แด่ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ และอุทิศบุญนี้แด่พระราชวงค์ของกษัติไทยทุกพระองค์ บิดา มารดา พี่ น้อง ลุง ป้า น้า อา ครูอุปัชา ครูบาอาจารย์ และผู้มีพระคุณทั้งหลาย อทิเช่นคณะครูอาจารย์ของบ้าน คุณแม่ ดร. สิริ กรินชัย รวมถึงตัวคุณแม่เองด้วย เพื่อนโยคีทุกรุ่น ผู้ดูแลทุกท่าน จะเป็นผู้ที่มีชีวิตอยู่ หรือผู้ที่ล่วงลับไปแล้วก็ตาม รวมถึงผู้ที่จะไปปฏิบัติธรรมทุกท่าน หรือแม้แต่ผู้ได้อ่านบทความนี้ครับ ให้ได้รับบุญกุศลในครั้งนี้ ไม่ว่าท่านเหล่านั้นจะทุกข์อยู่ ก็ให้หายจากทุกข์ ถ้าสุขอยู่ก็ขอให้สุขยิ่งๆ ขึ้นไปครับ ขอให้เจริญทั้งทางธรรม และทางโลกครับ ประสงค์และปรารถนาสิ่งใดในสิ่งที่ถูกที่ควรก็ขอให้สมดังหวังทุกประการครับ สาธุ
จะยากดีมีจนหรือร่ำรวยขนาดใหน ก็เท่ากันเมื่อไปปฏิบัติที่นั้นครับ สาธุ
ประเทศไทยเรา หรือโลกใบนี้จะได้อยู่กันอย่างสันติสุขครับ สาธุ

 

ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ ที่นำมาเล่าให้ฟัง

 

อ่านแล้วมีพลัง ครับ พลังผลักดันที่ให้เรา ทำดี ต่อไป อนุโมทนา ครับ

 

ดันต่อครับ

 

นี่แหละวีระบุรุษขอดวงวิญญาณของท่านทหารหารทั้งหลายไปสู่สุขคติไปเกิดในภพภูมิที่ดีท่าไม่มีพวกท่านคงไม่มีผมในวันนี้

 

ขอบคุณค่ะ...............

 

อนุโมธนาสาธุ ครับ ผมก็อยากเป็นทหาร จะเสียสละเพื่อชาติ เหมือนบรรพบุรุษไทย เรา

 

งั้นผมต้องเจริญเมตตาธรรมบ่อยๆแล้ว ด้าวอำนาจพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์
ขอกราบขอบพระคุณทหารกล้า ทำให้ข้าพเจ้าได้เกิดในดินแดนพระพุทธศาสนา ได้ศึกษาและปฏิบัติธรรม อันสมควรแก่ธรรม
ขอแผ่เมตตาไปให้กับท่านเหล่านั้นด้วย ครับ

 

อนุโมทนาสาธุครับ อ่านแล้วเตือนสติ ได้ข้อคิดและแนวทางปฎิบัติทางธรรมมากขึ้นครับ

 

พบและสนทนาธรรมในแบบเจโต ได้ทุกวันพฤหัสบดี และทุกวันอาทิตย์

เชิญพบและสนทนาธรรมในแบบเจโต ได้ทุกวันพฤหัสบดี และทุกวันอาทิตย์ ตั้งแต่เวลา ๑๓.๐๐ น.- ๑๗.๐๐ น ณ.เรือนธรรม ตั้งอยู่ที่บริเวณ ถนนตัดใหม่สามัคคี-ติวานนท์ ปากเกร็ด สนใจโทร.๐๘๖๕๔๒๒๔๘๖